Naar Australië
Maandag 13 februari 2012. Sydney, Australië.

We hebben inmiddels onze eerste dag Australië – of liever Sydney – achter de rug, en we kijken er moe maar voldaan op terug.

Gisteren kwamen we iets verlaat aan op de luchthaven van Sydney (omdat de landing iets vertraagd werd in verband met een storm, waar we verder weinig van gemerkt hebben). We bleken overigens aan de goede kant van het toestel te zitten, en konden de Harbour Bridge en Opera House goed zien liggen.

De eerste Australiërs waar we mee te maken kregen, waren niet bepaald vriendelijk. De bagage kwam wel verrassend snel, wat prettig was. Ron was te eerlijk geweest bij het invullen van de formulieren over goederen die we het land mee in brachten. Hierdoor werden we langs een wat angstaanjagende balie geleid waar mensen stonden met handschoenen en in witte jassen, die klaar stonden om ons fruit en de (nog vacuüm verpakte) salami, die we de dag ervoor van mede-toeristen op de camping kregen, in te nemen. Bij de gratie van de, haar taak zeer ernstig nemende, dame daar mocht ik de meiden elk nog een halve banaan geven, om te voorkomen dat die in de vuilcontainer belandde. Het kwam allemaal tamelijk overdreven op me over. We hebben vandaag nog lekkere appeltjes en kaas uit Nieuw Zeeland gegeten, die ze niet te pakken hebben gekregen, en heb met spijt aan de salami gedacht en me afgevraagd, welke luchthaven-medewerker die nu thuis aan het verorberen was.

We kochten kaartjes voor een shuttlebus naar ons hotel. Die rit bleek nog een hele ervaring, anders dan je zou verwachten van een eerste rit in een land als Australië. De chauffeur bleek Aziatisch van afkomst en het Engels niet goed meester. Hij zei nors, dat onze meiden, voor wie we geen kaartje hadden hoeven kopen, geen eigen stoel mochten hebben (terwijl er best plekken in de bus vrij waren); goed begin! We hebben de meiden later stiekem toch naast ons op een stoel gezet, want zo’n meisje op schoot is best warm, zeker als het in de bus, net als buiten, best warm en vochtig is.

Meneer de chauffeur bleek heel hortend op te trekken/pompend gas te geven (of de automaat was defect), met een enorme vaart over drempels te rijden (terwijl er een bagagekarretje achter de bus zat) en heel wat keren bijna aanrijdingen te veroorzaken. We zijn na ons vertrek nog twee keer terug gekomen op de luchthaven (!) omdat zich nog nieuwe passagiers aandienden. Hij bracht ons wel waar we zijn moesten, en onze bagage ook. Al met al een goede afloop. Helaas heb ik retourkaartjes gekocht, dus mogelijk mogen we over een paar dagen hetzelfde nogmaals meemaken (als de chauffeur dan nog niet ontslagen is).

We waren blij met de plek waar we afgezet werden; het Quality Cambridge Hotel in Riley Street. De ligging blijkt best gunstig, op loopafstand van het centrum, en vlakbij een supermarkt. Gisteren hadden we dat nog niet zo door, maar de eerste indrukken van het hotel waren goed. We kregen een kamer met dubbel tweepersoons bed aangeboden (terwijl door onze reisagent een kamer met opnieuw maar één bed, net als in Kuala Lumpur, geboekt was).

Er is twee uur tijdsverschil met Nieuw Zeeland, en de reis had nog best veel tijd gekost. Al met al kwamen we pas laat in het hotel aan en was het eigenlijk al lang bedtijd voor de meiden. Toch moest er eigenlijk nog wel wat eten in. Ik ben op goed geluk de hort op gegaan en heb een pizzeria gevonden. Met mijn duffe hoofd koos ik twee pizza’s die achteraf bij de meiden niet erg in de smaak vielen. Stom van mij. Ron heeft nog noedels voor hen gefabriceerd op de hotelkamer. Handig is, dat we een dompelaar mee hebben en er hier een waterkoker en koelkast is. Zo kunnen we toch nog wat ‘kamperen’ op deze kamer.

Binnen een uur was onze kamer totaal ‘gemetamorfoost’ in een complete chaos. Met drie enorme bagagetassen en vier stuks handbagage die grotendeels leeggehaald waren om dingen te vinden die moeilijk te vinden waren omdat er bij het inpakken niet bepaald enige logica gehanteerd was (door mij). Ron en ik beseften, dat het geen doen zou zijn, om de meiden vier nachten lang in een bed naast het onze te laten slapen. Ron’s laatste energie ging op aan het (samen met mij) verplaatsen van één van de matrassen naar een eethoekje dat gelukkig ook nog aan onze kamer vast zit. Daar hebben de meiden nu hun eigen slaaphoek. Daarna ben ik nog zo’n twee uur bezig geweest om enige orde in de chaos te brengen. Handig is, dat we het extra bed nu kunnen gebruiken voor onze bagage, zodat we ook nog leef- en woonruimte hebben.

Vannacht goed geslapen, de hele nacht met de airconditioning aan. Het is hier duidelijk warmer (en benauwder) dan in Nieuw Zeeland! Ron had vanmorgen zijn energie hervonden en de meiden waren ook weer goed te pas. Op naar de ontbijtzaal. Altijd leuk, ontbijten in een hotel; zo ook deze keer. De meiden aten opvallend goed (Lena ontbijt sowieso al weken heel goed, dat was thuis wel anders!); de rozijnenbroodjes uit de ‘broodgrill’ vielen vooral erg in de smaak.

Eerste prioriteit na het ontbijt was het kopen van luiers. Daar waren we geheel doorheen (en Lena heeft ze, helaas, nog altijd nodig overdag; Vera alleen nog ’s nachts). Dat probleem bleek gelukkig snel op te lossen.

Zonder veel verdere informatie ingewonnen en gelezen te hebben, vertrokken we richting centrum/ ferry en zoo (dat was me wel duidelijk geworden bij het ‘inlezen’ in Nederland, dat dát een must is in Sydney voor elke toerist). We zijn langs meerdere parken, een groot museum, een prachtig oud ziekenhuis, een mooie kerk en de bibliotheek naar de haven gelopen, waar we kaartjes kochten voor de ferry die ons naar de Toranga Zoo zou brengen. De ferry voer vrij dicht langs het Opera House dat ons eigenlijk wat tegenviel. Inmiddels hadden we er al zoveel (mooie) foto’s van gezien, dat het nu maar klein en erg vergeeld leek (in mijn herinnering van al die foto’s was ‘ie’ heel wit).

Bij de zoo zijn we met een kabelbaantje naar boven gegaan. Leuk om onder ons olifanten te kunnen zien lopen! Bij de ingang bleek al snel een vogelshow te beginnen waar we graag naar toe wilden, dus het was meteen al rennen en vliegen om dat te halen (lastig verplaatsen in die dierentuin, die op een steile heuvel is gebouwd, waardoor je afhankelijk bent van trappen/ roltrappen/ liften/ rolstoelpaden… met twee meisjes in moeilijk te besturen buggy’s). Onze moeite werd wel beloond: we zaten meteen bij het hoogtepunt van de dag. Een indrukwekkend goed georganiseerde show, waarbij vogels, waaronder een enorme condor, een mooie witte uil, een buizerd en havik, kakatoes, luidruchtige zwarte vogels met rode staart en vele duiven heel goed getimed hun kunstjes lieten zien. Erg bijzonder! En dat ook nog eens, met de skyline van Sydney op de achtergrond.

Daarna zijn we nog bij een informatief praatje over chimpansees en een zeeleeuwenshow geweest. Tussendoor uiteraard nog de nodige andere dieren gezien. Hoogtepunt voor de meiden was ongetwijfeld het water-speelgebied, waar ze konden pootje baden (wat al heel snel niet voldoende was voor Vera die al haar kleren uit begon te trekken. Haar onderbroek wilde ze ook uitdoen maar dat vonden we wat te gortig worden; gevolg was wel, dat die zeiknat werd). Er waren nog meer kindjes en grappig genoeg hadden zowel Vera als Lena heel snel aansluiting met elk een ander meisje. Erg leuk om te zien, hoe snel dat ging. Om de zoveel tijd begon er een soort geiser te spuiten wat steeds veel hilariteit veroorzaakte. Het was moeilijk, de meiden daar weg te krijgen… de belofte dat ze frietjes zouden krijgen deed wonderen. Helaas bleken zij (en wij) nog even op die frietjes te moeten wachten, want vreemd genoeg gooiden ze daar om drie uur al de horeca gelegenheden dicht (terwijl het park pas om 16.30 uur dicht ging). Met honger uiteindelijk de ferry weer bereikt die ons weer terug- en naar een hamburgertent bracht. De maagvulling bracht de stemming er weer in, waarna we besloten de afstand tot het hotel opnieuw lopend af te leggen. Dit keer via de botanische tuinen en het Hyde Park, in plaats van erlangs. Leuk was het om te zien, hoeveel er gesport werd in die parken. Hele gymklasjes waren daar bezig. Al met al een goede eerste dag dus.

Het weer was aanvankelijk wat drukkend maar zonnig, later bewolkt met wat onweer en wat druppels regen, waardoor het toch lekker afkoelde. Ik zag gisteren op de luchthaven, dat het hier de hele week al erg wisselvallig is geweest.

De meiden zijn een paar keer uit de buggy’s gerold vandaag door stommiteiten van hun ouders en/of domme pech. Gevaarlijke dingen, die buggy’s! Maar toch ook wel erg handig, zonder die dingen hadden we ‘vandaag’ niet kunnen doen. Vandaag werd Ron zelfs nog door een mede-toerist met een klein kind op zijn arm aangesproken, met de vraag waar hij ook zo’n buggy kon kopen… Bij de Lidl dus…

Stadsverkenning
Dinsdag 14 februari 2012. Sydney, Australië.

We hebben weer flink wat afgewandeld vandaag. We begonnen met een bezoekje aan het ANZAC Memorial, een pompeus gebouw (dat me deed denken aan het voortrekkersmonument in Pretoria), dat met name de deelnemers aan de Eerste Wereldoorlog herdacht, maar meteen ook de actuelere oorlogen belichtte in de expositie binnen. We wilden onze benen wat sparen en namen daar de metro richting Harbour Bridge. We besloten meteen, dat dat niet voor herhaling vatbaar was. Het was een hele toer om zonder roltrap of lift beneden te komen, met meiden en buggy’s. Verder maakte de trein zelf een oude en wat vieze indruk.

We zijn de wijk The Rocks (gerestaureerde oude huizen, gered van de sloop) even in gelopen, omdat we het te nat vonden om de brug op te gaan. Na de regen zijn we alsnog aan de wandeling over de Harbour Bridge begonnen. Ik had gedacht, dat dat heel mooi zou zijn, maar eigenlijk viel het een beetje tegen. Het was er nogal lawaaierig door het verkeer dat er vlak langs raasde, en er was duidelijk erg veel moeite gedaan om zelfmoord te voorkomen, door erg veel prikkeldraad en stevige hekwerken te plaatsen, waardoor het mooie er wel een beetje af was. Hoe dan ook, hadden we nog steeds wel een mooi uitzicht op de haven en het Opera gebouw.

Aan de overkant hebben de meiden even kunnen spelen in een speeltuintje, samen met een jongens-schoolklas die daar één minuut na ons heen kwam gerend. We kwamen langs een olympisch zwembad op weg naar het Lunapark; een pretpark, dat helaas gesloten bleek. Inmiddels was de zon goed doorgebroken en werd het warm.

We liepen verder langs een baaitje met jachten en later langs dure appartementen aan het water, tot we bij een opstappunt van de ferry kwamen (Mc Mahons Point). Daar konden we richting Darling Harbour varen, met het Maritiem Museum, waar Ron graag heen wilde. Het bleek inderdaad de moeite waard. We zijn samen door een onderzeeër gekropen, waar maar liefst 68 bemanningsleden in konden. Ongelofelijk, als je de kleine ruimte zag. Verder hebben we een replica van een VOC-schip (Duyfken) bekeken, en een groot oorlogsschip, dat overigens enkel voor opleidingen gebruikt is. In het museum zelf hebben we een bijzondere ‘watervoorstelling’(‘Aqua, a journey into the world of water’) bijgewoond, met water installaties, visuele effecten en een 360 graden projectie. Moeilijk uit te leggen, maar bijzonder! Via Chinatown zijn we teruggelopen naar ons hotel. In Chinatown hebben we uiteraard ook nog gegeten. Die kans lieten we natuurlijk niet liggen. De meiden waren duidelijk moe (ik ook trouwens). Minder momentje: Lena kreeg het voor elkaar, de hele tafel, inclusief twee flinke flessen met sojasaus en een bak met zout of suiker om te laten kiepen, waardoor het een flinke bende werd…

Nota bene bij het hotel om de hoek bleek nog een klein speeltuintje te zitten (speeltuintjes liggen hier duidelijk niet voor het oprapen), waar de meiden toch nog energie voor op konden brengen. Toen was het weer mooi geweest en hadden we er weer een goede dag Sydney op zitten. Nog één dag te gaan hier. Ik begin benieuwd te raken naar het ‘platteland’ hier, en naar wat Australië ons nog meer te bieden heeft.

Zelf gedaan! Als wij ons bezeren door ons eigen toedoen dan krijgen we geen medelijden van onze meiden. Het commentaar luidt dan steevast: ‘Zelf gedaan!’. Daar kunnen we het dan mee doen…

Alarm
Woensdag 15 februari 2012. Sydney, Australië.

We hadden prachtig weer vandaag, van begin tot eind strakblauwe lucht. We hebben een vrij beperkt programma ‘afgewerkt’, want de meiden waren duidelijk moe en niet voor een lange volle dag in de stemming. We begonnen wat later en hielden eerder op.

We zijn naar een grote overdekte markt bij Chinatown geweest (Paddy’s Market) waar we wat fruit en T-shirts kochten (voor de meiden toch maar met een Dora- in plaats van een Australia-print erop!). Daar dichtbij zat het Powerhouse Museum, dat leuk zou zijn maar waar we verder niet zo goed van wisten wat het ons zou brengen.

Het was er in ieder geval lekker koel, wat niet gek was tijdens de warmste uren van de dag. Er bleek in ieder geval een leuke speeltuin te zijn en een expositie over een populaire groep die kindermuziek maakt (Wiggles), waar ik eerder nog nooit van gehoord had. Dit vonden de meiden leuk en daar ging het dan ook nog goed. Daarna kwamen er afdelingen die voor ons leuk/ interessant waren, maar dat trokken de meiden niet meer. We besloten maar te gaan.

In het Tumbalong Park bij Darling Harbour bleek een super mooie plek voor de meiden te zijn, met waterspeelparadijs, speeltuin en ijsjes. Dáár bleken ze toch een flinke portie energie te hebben. Vooral Vera ging weer helemaal ‘los’. Ze vond het geweldig om bovenop een fontein te gaan staan. Op een gegeven moment deed ze haar onderbroek uit en was daarmee de enige in de wijde omtrek, dus die hebben we haar toch maar weer aan gedaan. Ze leek echt niet te begrijpen, waar dát nou voor nodig was. Wij eigenlijk ook niet, maar ja.

Inmiddels liep de middag toch alweer aardig op zijn eind en zijn we terug naar het hotel gegaan. Ik heb in de straten bij het hotel eten bij elkaar gesprokkeld en dat hebben we op een kleedje op onze kamer opgegeten. Was gezellig.

Morgenochtend vertrekken we weer richting luchthaven. Dit keer voor een binnenlandse vlucht, naar Adelaide. Morgen ‘krijgen’ we onze nieuwe camper al. Dat zal wel even wennen worden, omdat hij vrij klein is en geen toilet heeft maar wél een luifel, ‘buitenboord-gasfornuis’ en 4 wheel drive! Ben benieuwd!

Tjonge, vers van de pers: Zojuist hebben we even ervaren waar het écht om draait in ons leven! Ineens zaten we met onze meiden nog in slaapzak, met knuffel en speen op de stoep van het hotel, zelf op blote voeten. Er was een (brand-)alarm wat erg beangstigend overkwam. Binnen mum van tijd liepen wij in het trappenhuis (vanaf de negende verdieping). Heel snel waren er twee brandweerauto’s en bleek het loos alarm. Maar toch. Ineens zijn al die spullen op onze kamer niet belangrijk meer. Gek toch…