Artikelindex

Noordelijkste punt… voor ons dan
Maandag 20 september 2011. Atherton, Australië.

Atherton Tablelands
Vanuit Cooktown zijn we naar Mareeba gereden, daar hebben we op een bush camping gestaan tussen de rock wallaby’s. Sascha vond ze super, totdat ze te dichtbij kwamen. Het was een prachtige camping in een gorge. Wel een stukje offroad, maar de camper heeft het overleefd. Daarna zijn we naar Atherton gereden. Hier staan we op een gewone camping. We plannen een wasdag en na de laatste twee lange reisdagen is het tijd voor zwembad en speeltuin (vind Arno zo leuk!). Morgen gaan we naar de Milla Milla watervallen en daarna door naar de Boulders.

file116978648file116978655

Cooktown
Noordelijker zullen we niet gaan! Ken je het gevoel van: samen op de weg, bestemming bepaald, niemand tegenkomen, lange wegen met prachtig uitzicht, lekker hard de muziek aan? Een gevoel van vrijheid en geluk? We vertrokken in de ochtend. Bergje op en af, midden door de natuur, de Diantree Explorer Trail. Links en rechts grote termiethopen, droog, bomen, rode aarde, haast niemand op de weg. Héérlijk!

Ik rijd, ja ja ik heb het aangedurfd, maar het is wel wennen. Onze auto heeft een hi-top dak, die niet origineel is. Dus met te veel wind lijkt het alsof de auto niet wil doen wat je wilt. Het was dus wennen, maar ook wel erg leuk om zo een busje te ervaren. Maar goed, terug naar dat héérlijke gevoel. Weer kijken we elkaar aan en denken hetzelfde, wat is dit gaaf!

Sascha denkt daar na twee uur heel anders over. Ze is het stilzitten meer dan zat. We stoppen dan ook in de middle of nowhere bij een roadhouse en drinken een drankje en eten onze eigen chips (je leeft onder budget of niet…). Sascha is helemaal hyper en kan alleen maar dansen en gek doen. De omgeving van het roadhouse is dor en droog en geeft ons nog meer het gevoel van in de middle of nowhere te zijn. Terwijl ik dit schrijf, ik zit buiten, hoor ik allemaal geluiden in de bosjes achter me… hoop maar dat het die verdomde zwarte kalkoenen zijn.

Aangekomen in Cooktown zoeken we een camping op en toveren ons ‘road-busje’ om tot slaapparadijs. Je wordt er steeds handiger in om alles om te zetten. We koken eigenlijk niet in onze camper. Ze hebben overal bbq’s staan en vanavond was het ‘banana’ garnalen met groente en aardappelpuree. Het is druk in de keuken en Sascha vond het heerlijk. Lekker spelen met andermans speelgoed en contact maken met andere kindjes. Dat is zo leuk aan de keukens op campings, je maakt snel contact en het is leuk om tips uit te wisselen.

file116978654file116978630

Net zoals de Amerikanen zijn de Aussies dol op vlees, grote stukken vlees. De bbq’s liggen vol met grote hompen vlees en daarbij een beetje sla. Daarnaast sta ik met een berg groente (uien, knoflook, paprika, broccoli, courgette en champignons), aardappelen en acht garnalen. Wat een verschil!

De eerste dag in Cooktown hebben we doorgebracht op zijn Aussies, maar ook als twee Hollandse berggeiten. We gingen lopend naar Cooktown vanaf de camping. Was maar een kwartier lopen. Oké het was tegen de dertig graden, maar wij kunnen dat wel. Het ging prima en na het museum van James Cook, heerlijk fish and chips gegeten. Toen wilde ik nog een wandeling maken naar de kust en de botanische tuinen (die laatste hebben we niet gezien uiteindelijk).

Dus zijn we met de kaart gaan lopen, was super zwaar bergopwaarts. Gelukkig sliep Sascha in de buggy. Na drie kwartier wilde ik al opgeven, maar ja als Arno gaat dan ga ik niet ‘sjaak afhaak’ zijn. Dus vullen we ons water bij de lokale kraan weer bij en off we go.

De kaart zei dat we een stukje door een bos moesten en dan via het strand verder konden lopen. Avontuur en we hadden er zin in. Dus weer wegen steil omhoog, terwijl grote auto’s ons passeerden. Wel een prachtig uitzicht over Cooktown als je zo hoog staat. Toen het bos in (effentjes toch?). Nou dat was niet te doen met de buggy. Teruggaan was geen optie, we waren al zo ver gekomen. Dus Sascha uit de buggy, bij Arno op de arm en Anna de rugzak en ingeklapte buggy. Nou dat hebben we geweten, steil naar beneden, overal droge gladde bladeren, stenen en een smal pad. Ook weer bergje op en af. Ik had maar één ding voor ogen, over veertig minuten zie ik strand en vanaf dan is het makkelijk (over het strand teruglopen).

Aangekomen op het strand hadden we inderdaad een prachtig uitzicht. Maar geen doorgang, de enige weg was weer berg op en af naar het volgende strand en dan konden we vlak lopen. Het zou een kilometer zo gaan en dan zouden we er zijn. Geen gemaar, nu het nog in onze benen zit, op weg. Haverwege kon ik niet meer met mijn sportlijf. Die stomme buggy… maar we zijn er gekomen. Toen zagen we dat we nog ruim drie kilometer moesten lopen voordat we thuiswaren… shit (ik bedoel chips). Maar opeens reed er een auto langs, onze buren op de camping. Ze zeiden dat we (nou ja ik) er nogal verhit uitzag en of we een lift wilden. Dat liet ik me geen twee keer zeggen! Conclusie: mijn conditie is nul en het is handig om van te voren goed te weten hoe een trail eruit ziet. Maar we kregen wel het adres van die mensen. We mogen in hun zomerhuis als we in de buurt zijn!

file116978643

Port Douglas
O ja, hiervoor hebben we vier dagen in Port Douglas doorgebracht. En ik kan hierbij mededelen dat Arno nu officieel zijn Padi heeft gehaald! Drie dagen heeft hij geploeterd, nou ja de eerste dag in het zwembad. Daarna heeft hij genoten van het Barrier Reef tijdens zes (oefen)duiken. In die drie dagen waren Sas en ik op elkaar aangewezen en hebben wij Port Douglas onveilig gemaakt en heel veel ijsjes gegeten. Ik wilde ook naar het reef, maar het waaide zo hard en de zee was zo onrustig, dat het met mijn wagenziekte geen goed idee was. Ik ga nu proberen in Cooktown of verderop aan de kust een dag te snorkelen.

Ook in Port Douglas was de keuken de place to be in de avond, zo hebben we geregeld dat we aan de Sunshine Coast gratis kunnen staan bij mensen thuis en Sascha heeft van een Nederlands stel drie dvd’s gekregen van Barney (reisden ook met een kleine).

Tot slot, internet is hier erg prijzig, dus we hebben een eigen stick gekocht. Nu kunnen we overal waar de stick het doet op het internet. Dus we zijn weer meer online, familie kom maar op met dat skypen.

file116978650file116978636

Nog wat weetjes:
- Sascha heeft haar tweede set kiezen gekregen, gratis en voor niets. Echt feest is het niet, want deze doen behoorlijk zeer, ze heeft al twee spenen stuk gebeten.
- We zijn nog niet helemaal gewend aan de gastvrijheid van Australiërs… Altijd een praatje maken, bijzondere plekken op de kaart duiden, Sascha met hun spullen laten spelen. Je uitnodigen als je in de buurt bent, adres en alles krijgen we.
- Sascha naast de woorden bye bye en hippo, nu ook wauw, óh no, sorry en thank you kan zeggen.
- Sascha het water in de zwembaden soms te koud vindt en dan zegt: ‘mama koud, ijssssskoud!’
- Het hier stikt van de vogels, we hebben al een arend gezien en allerlei gekleurde vogels en vogels die ’s avonds huilen; er zijn heel veel geluiden om ons heen (en dan te bedenken dat we Utrecht luidruchtig vonden).
- Krokodillen hier de normaalste zaak van de wereld zijn, alleen even oppassen en niet te dicht bij het water komen. Wind op de weg is gevaarlijker dan een krokodil.
- ‘No worries’ en ‘mate’ standaardwoorden zijn geworden voor ons, per dag komen ze een aantal keer voorbij.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!