Great, greater, greatest
Zaterdag 3 december 2012. Apollo Bay, Australië.

Na McLaren Vale was het na al die wijntjes weer tijd voor de natuur. Want reizen op alleen wijn kan natuurlijk niet. Dus via de ‘Great Dunes Road’ (zelf bedacht) naar het plaatsje Robe vertrokken. Kilometers langs de kust door de duinen, duinen en nog meer duinen. Alles is hier meteen veel en groot. Een graanveldje bestaat niet en dus ook geen duintjes! Heerlijk om kilometers lang door de duinen, graspollen en heide te rijden. Rechts de zee die ons in de gaten hield en links salt lakes. Deze zoutvlaktes waren rozig en gaven een romantisch gevoel aan het geheel. Volgens Sascha waren de vlaktes blauw, maar ja, alles is blauw volgens Sascha.

In Robe scheen de zon, maar viel er ook zo nu en dan een bui. Robe is onderdeel van de Limestone kust. Dat betekent kust met diepe afgronden en grote rotswanden. Je kon langs de kust wandelen en dat hebben we dan ook de dag erop gedaan (Sascha veilig in de kinderwagen). Robe was een lief klein plaatsje met leuke winkeltjes, dus mijn verjaardagscadeau was snel gevonden. We hebben in Robe ook een familie ontmoet die ongeveer dezelfde reis maakt als wij. Dus in Moorea worden er weer wijntjes gedronken!

Na Robe zijn we vertrokken naar Mount Gambier. Aangekomen eerst even boodschappen gedaan en toen de BIG4 camping opgezocht. Sascha helemaal blij met de jumping pillow! De camping in Mount Gambier staat vlak bij een blauw krater meer. Dat konden we niet skippen met Sascha aan boord. Vanaf november kleurt het meer helderblauw en vanaf maart wordt het meer weer grijzig. Wij waren in de goede tijd en hebben de dag erop gelijk een wandeling gemaakt rondom het meer. Een ronde krater, die nu dient als water reservoir. Ze gebruiken tien procent van het meer voor drinkwater in Mt Gambier. Nog even 300 treden omhoog naar het uitkijkpunt, dat zeer de moeite waard is. We hadden Sascha de zin ‘on top of the world’’ geleerd, dus ook hier armen wijd en gillen maar! Met andere woorden… Sascha is on top of the world! Helaas regende het hier de dag erop, dus zijn we vertrokken zonder het andere meer en kraters te bekijken. Sorry, maar met regen gaan wij niet wandelen.

Vanuit Mount Gambier vervolgde de route zich naar de Grampians NP. Opeens beginnen de Grampians en zie je grote rotsen en bergen opdoemen aan de horizon. De bergen zijn niet hoog, maar wel indrukwekkend. Bij binnenkomst hadden we meteen respect voor dit gebied, want na een hevige storm, overstroming en bosbranden had dit NP wel een behoorlijke optater gekregen. Wat we hier vooral willen spotten zijn kangoeroes (de grote grijze), vogels en herten. Keuze qua camping was in het NP of een BIG4, en Sascha maakte de keuze snel voor de jumping pillow, dus BIG4! De eerste avond was het meteen raak, wel veertig kangoeroes die heerlijk aan het eten waren, op nog geen meter afstand! Sascha vond het super om ze te bekijken, maar dan wel van een afstandje. Ze bleef maar gillen ‘Roe, Roe, Roe’! (kangoeroe in het Saschariaans).

De volgende dag gelijk wandelschoenen aan en bij het cultureel centrum een wandeltocht gemaakt en nog meer kangoeroes gezien. Maar ook grote witte kaketoes (wat kunnen die beesten akelig krijsen) en een groot hert met gewei. Maar Sascha wilde nog meer dieren zien en vooral een koala, dus die middag door naar de lokale Zoo. Wat zijn wij blij met deze dierentuin, niet zo commercieel en het oogt als een grote kinderboerderij.

We zien een dame met een kar vol eten en besluiten haar te volgen. Precies goed getimed, want we zien hoe alle dieren eten krijgen en ze legt gelijk van alles over de dieren uit. Er lopen herten vrij om ons heen en Sascha geniet (zolang mama haar maar optilt). Kangoeroes wil ze wel voeren en omdat wij geen voer hadden gekocht, ging ze bietsen bij of gewoon afpakken van andere kinderen. Maar die beesten moeten wel naar haar luisteren, dus zei ze ‘hé kom, eten!’. We lachen ons rot en genieten van de brutaliteit van die kleine dame. Ook zien we nu eindelijk wombats, die Sascha beer noemt. Wat een schattige, dikke, luie, wollige beesten!

Op het einde van de dag bel ik met Lesly (oud-Ponner) die in Melbourne is gearriveerd, wellicht kunnen we nog ergens afspreken voordat wij naar Tasmanië vertrekken. We spreken af dat zij naar de Grampians rijden, dat is maar 3,5 uur. Je merkt gelijk medereizigers, die draaien hun hand niet om voor een ritje van 3,5 uur voor twee dagen. De volgende dag doen wij route Look Outs. De look outs waren immens, het regende zo nu en dan, maar het uitzicht kon niets bederven! In de namiddag staan Lesly en Gerhard bij ons op de camping. Meteen aan de borrel en ik kook die avond pasta (lekker makkelijk).

De dag erop met zijn vijven lekker knus op pad in onze auto en zien we de McKinsey watervallen, Reed en Boroka Lookout. We lunchen in de natuur, en dat heeft Lesly geweten! Een heerlijke boterham met kaas werd zo uit haar vingers gegrist door een kookaburra (vogel). IJsje toe en dan snel naar de camping voor de borrel! En Sascha was klaar met al die natuur en in de auto zitten.

Het waren twee mooie dagen met Lesly en Gerhard en Sascha heeft het nu nog over het meisje en de jongen. Twee bijzondere mensen die hun dromen waar maken. En, ook niet onbelangrijk: Er zijn wat flesjes wijn door heen gegaan, er is ouderwets gezellig geborreld. Sascha heeft het woord ‘spannend’ van Lesly geleerd en gebruikt dit woord nog veelvuldig (inclusief handgebaar). Maar na twee dagen is het tijd om afscheid te nemen en we vertrekken. Zij richting het oosten en wij richting de Great Ocean Road. Sascha huilt in de auto, omdat het meisje niet meer naast haar zit.

De eerste dag op de Great Ocean Road (GOR) is een dag van look outs en mooie vergezichten. We staan versteld van de uitzichten en de kracht van de zee die deze uitzichten bedreigd. We rijden van het ene uitzicht naar het andere en geen een is hetzelfde. De GOR moet je gezien hebben als je in Australië bent en dat is waar. Wat een spectaculair kustlandschap.

Het is raar weer aan de GOR; veel wind, zon en regen. We hebben het gevoel dat het weer de kluts kwijt is. Zo staan we het ene moment in de zon te genieten (zonder wolken), twee seconden later breekt een wolk, waarna de zon zich weer tevoorschijn tovert. Onze jassen gaan die dag aan en uit en aan en uit. Wij willen gewoon een zonnetje, 25°C en een klein zeebriesje zonder dat gehannes van dat afwisselende, is dat nou echt teveel gevraagd?

We stoppen in Port Campbell. Het is weer mooi weer met een blauwe lucht, dus snel een wasje doen (die wasmachines draaien hier maar 33 min.) en laten drogen in de zon. Na alles opgehangen te hebben, even relaxen in de speeltuin. Maar ook hier opeens donkere wolken en ja hoor… regen. Dus rennend naar huis, Sascha huilend (mama/papa het regent), wij nat en snel de kleding binnen. Dan maar in de droger, niet duurzaam, wel praktisch!

Die namiddag wordt er veel tv gekeken door het weer. We slapen vroeg en de volgende dag wordt er eerst gezongen, want mama is jarig! We mogen weer een envelopje van Oma Vissie (thanks voor het cadeau mam) openen en ik krijg van Arno een mooie ketting en oorbellen (zelf uitgezocht). Maar na het ontbijt is het weer back to business en rijden we weer op de GOR. Langs o.a. de Twelve Apostels, weer reusachtig en indrukwekkend! We spelen toeristje en werken alle look outs af.

In de namiddag komen we aan in pittoresk Apollo Bay, een lief klein stadje aan de kust. We zullen hier het hele weekend blijven. Er is hier veel te doen en we willen de komende dagen het Otway NP onveilig maken. Om mijn verjaardag goed af te sluiten, eten we die avond heerlijk in een Bistro aan het water en vallen we met een voldaan gevoel in slaap (met het geluid van brekende golven op de achtergrond, ahhhh).

De volgende dag rijden we het Otway NP in. Weidse landschappen wisselen zich af met zee vergezichten en jungle. Een zeer afwisselde route! We rijden een weg in die voor trucks en caravans ontraden wordt, erg smal en veel bochten. Maar wij wagen het erop en bevinden ons in de jungle. Grote varens en hoge bomen. De geuren voor dit NP zijn specifiek; fris, eucalyptus, naaldbomen, zee en aarde. Heerlijk!

In de namiddag rijden we naar het Lighthouse in Otway Bay waar veel koala’s zitten. Maar ook veel toeristen, dus de tip om bij het caravan park rechtsaf te slaan (off road) nemen we ten harte. Het blijkt een goede tip, want we zien veel koala’s en weinig mensen! De koala’s zijn langzaam wakker aan het worden en we zien ze eten, brullen (wat kunnen die lieve beertjes een geluid maken zeg!), klimmen en er geeft er zelfs één een kusje aan een andere koala. Het is erg bijzonder om deze beesten in de natuur te zien en zo bewegelijk (meestal zagen we ze in een dierentuin en sliepen ze). Vooral bijzonder was een koala die laag in de boom zat met een baby’tje. Schattig en om Sascha te citeren ‘wauw’. Sascha is helemaal druk en wijst naar de bomen als ze er een spot. Off road mag ze ook voorin zitten bij mama op schoot. Ssst niet doorvertellen. Maar dan gaat het lichtje uit bij Sascha en valt ze in slaap in de auto, dus op naar de camping, eten en naar bed.

De komende dagen willen we stingray zien in de zee vanaf de pier en verschillende wandelingen maken (o.a. naar watervallen). Druk programma dus…

Tot slot nog wat wist-je-dat-jes:
- We het erg druk hebben met genieten…;
- Sascha als ze poept niemand in de buurt wil en zei: ‘go away mama….’, ze spreekt vloeiend Engels als ze terug is!;
- Arno al drie weken zijn grote teen niet heeft gestoten;
- Anna nu echt 33 jaar is geworden, een niet omkeerbaar getal;
- Het in Tasmanië deze week 15 graden was, en wij daar volgende week zijn…;
- We het overdag vaak warm hebben, maar dat het hier ’s nachts behoorlijk kan afkoelen. Lang leve het thermo ondergoed!;
- Sascha een reptiel heeft geaaid en daarna is weggestuurd van de opname set. Er waren opnames op de camping van een of ander beroemd kinderprogramma, maar Sascha bleef niet stil zitten, dus werden we vriendelijk verzocht… op te zouten;
- We op de nogal bochtige GOR sneller followers hebben dan de meest populaire twitteraccount.