Artikelindex

Witte stranden met turquoise wateren
Woensdag 3 augustus 2011. Hideaway Beach, Australië.

We vertrekken naar het binnenland, Eungella Park, Finch Hatton Gorge. Eerst een rit waarin we ons wanen in een soort Texasachtig cowboy landschap; droge weilanden, heuvels en bergen. Er schijnt wederom een felle zon. We kijken kilometers ver en hoog de lucht in. Op het laatste moment wanneer de Tomtommevrouw aangeeft dat we er bijna zijn, rijden we zo het regenwoud in! Een wirwar van hoge groene bomen met lianen er tussendoor slingerend, allerlei kleurrijke fluitende vogels en een vleugje zon die fonkelt op de verschillende gekleurde bladeren! Pardoes rijden we op een alternatieve bushcamp met een oude hippie-achtige eigenwijze Australische cowboy. Het is een prachtplaatsje mits je houdt van alternatieve plekjes. Letterlijk douchen in het regenwoud, kampvuur met toffe andere gasten, eindelijk! Later kom ik nog eens terug op de armzalige gezelligheid van Australië, dit begrip is hier nog niet doorgedrongen!

De avond brengen we door met een jonge Belgische vrouwelijke dokter, die tijdelijk in Airlie Beach woont en werkt, en haar Italiaanse medereiziger. Tevens houdt een ware 'golddigger' ons gezelschap, zonder gekheid een bestaande en bijzonder goedbetaalde job! De assertieve Belgische is een ras verhalenverteller en zodoende hebben we een boeiende avond. Bij vertrek geeft ze ons nog een paar waardevolle tips die allen een schot in de roos blijken te zijn. Bij de schemering spotten we overigens nog de zeldzame platypus (vogelbekdier) in het beekje bij de camping. Niet te vangen op een camera. We maken nog een paar wandelingen door het regenwoud naar twee fantastische ijskoude watervallen waar we een bijna dodelijke zwemwedstrijd houden.

Na de bushcamp gaan we naar Cape Hillsborough. Een familiecamping bij een fenomenaal mooi strand en een natuurrijke omgeving waar we een mooie wandeling maken. Allerlei wilde dieren zoals een kangoeroe, een wallibie en tientallen possums (kruising tussen ratten en konijnen) bezoeken deze camping dagelijks. Morris krijgt een Nederlandse vriend, Koen, waarmee hij een paar dagen speelt hier en op de volgende camping. Kinderen zijn een zeldzaamheid in deze tijd van het jaar in Australië, laat staan Nederlandse. Onze kids zijn over het algemeen erg veel op elkaar aangewezen. Dat gaat veelal goed, maar de behoefte naar hun eigen vrienden groeit ook.

Na twee nachten op deze plek vertrekken we naar Airlie Beach, de gateway naar de wereldberoemde Whitsunday Islands, de in en in witte stranden met turquoise wateren, oogverblindend! We nemen een dagtocht op een stoere en snoeiharde raftingboat naar Whitsundaybeach, waar we vooraf twee snorkelmomenten krijgen bij twee andere eilanden.

Op het moment dat we moesten gaan snorkelen worden we plots onder druk gezet. Snel wetsuites en snorkelequipment aan! Hurrie, hurrie. We hebben maar twintig minuten. A once in a life time moment, snorkelen bij de Great Barrier Reef tussen de beroemde 74 eilanden. Dit is gedoemd te mislukken. Pakken gaan heel moeilijk aan, uiteindelijk hebben de kids zich er in weten te wringen, blijken ze de pakken achterstevoren aan te hebben gedaan. Opnieuw, het klokje tikt! Snorkelbril valt af of beslaat. Door de druk haakt Lev af, vanwege teenpijn?!

Bux en Morris gaan het water in, maar al gauw is het te koud! De tweede keer is het huilen doordat het snorkelpijpje van Bux onder water komt. Enfin, we balanceren tussen de plicht als ouder en de roep van de grote gekleurde vissen in het water. We pakken nog net wat moois mee. In Port Douglas hopelijk nog een revanche, alleen dan ieder apart een dagje weg, zonder kids.

Na deze ervaring varen we naar het beroemde eiland. De brochures hebben niks te veel gezegd. Onwerkelijk mooi, een Photoshop moment! Het kan niet, maar toch is het real! Lunchen op het strand en dan scheuren we weer keihard terug naar Airlie Beach! Weer een echt jongensmoment, we ketsen over de golven waardoor de voorkant van de boot twee meter boven de golven hangt, de wind is oorverdovend en er heerst het gevoel dat het elk moment afgelopen kan zijn met één van ons, omdat er één over boord wordt geslingerd. Uiteindelijk veilig weer thuis.

In de avond treffen we de voorbereidingen voor de achtste verjaardag van Lev. Het wordt een topverjaardag. We gaan op aanraden van Jane, de Belgische dokter, naar Hydeawaybeach na een stop bij Mc Donalds. Het is even rijden over onverharde wegen, soms erg stijl, maar komen dan in een paradijs terecht voor ons alleen.

De hele dag doen we spelletjes. Lev heeft het voor het zeggen. Hij rent fanatiek in zijn nieuwe voetbaltuniekje rond. We gaan wild kamperen. We verheugen ons erop. Wanneer het eenmaal avond is en er geen maan aan de hemel verschijnt is het dus pik en pikdonker. Ik krijg het finaal op mijn heupen. Ik hoor vreemde geluiden. In de avond na het kijken van de door Lev uitgekozen kinderfilm 'Free Willy', kan ik de slaap niet pakken. Roland wordt ook wakker. We sluipen naar buiten om frisse lucht te krijgen en kijken bewonderend naar de volle sterrenhemel, totdat we geritsel in de struiken horen. We rennen allebei acuut naar binnen en struikelen over het trapje. Van de zenuwen komen we in een lachstuip terecht. Dat lucht op en al snel vallen we in de late uurtjes in slaap. De volgende dag worden we al heel vroeg wakker in ons paradijsje. Al die verhalen en foto's van al die mooie stranden vervelen jullie misschien, maar wij krijgen er nog niet genoeg van. Zeker met de wetenschap dat we de komende jaren weer veroordeeld zijn tot de claustrofobische stranden van Nederland.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!