Regen in de woestijn
Zaterdag 16 juli 2011. Omgeving Ayers Rock, Australië.

Ik zit achter de computer en op de achtergrond klinkt Australische Cowboy muziek in een café in the middle of nowhere en peins me suf hoe ik de afgelopen vijf dagen moet beschrijven. We waren in the outback van Australië, the Red Center. In het midden van Australië, de woestijn, zijn een aantal fenomenale natuurverschijnselen te vinden. Deze natuurwonderen zijn het mooist bij zonsondergang en – opgang. De rotsen, bergen, zandwegen en woestijn zijn dan vuur- en vuurrood! Daar ligt het pijnpunt, wat ik haast niet op papier geschreven krijg. Ongeveer 360 dagen in het jaar schijnt de zon en de dagen dat wij er waren was het koud. IJskoud, bewolkt en regen! Ja, regen in de woestijn! The Ayers Rock die op elke postkaart en reisgids staat afgebeeld tegen een knalblauwe lucht, hebben we moeten aanschouwen met een asgrauwe achtergrond. Het enige mooie hiervan is dat niet veel mensen kunnen zeggen dat zij Ayers Rock, Uluru, hebben gezien in de regen. Niettemin was het zeer indrukwekkend, maar we hebben wel gevloekt. Waar maak je je druk om denk je misschien: een rots in de regen, puh, puh! Ja, dat maakt het alleen maar zuurder, een bloody rock, waar we een derde van ons totale reisbudget (vliegtuig, 4wd auto, dure hotels, andere zijn er niet!) aan hebben besteed.

Onze ‘Christel-bak’ (4WD) heeft een hoop goed gemaakt. Roland voelde zich een echte stoere cowboy in een ‘echte’ auto! Dat was wat anders dan onze suffe familiebak of rijdende vuilnisbak in Nederland. De eindeloze dust roads die meters stof deed opwaaien en waarbij je zelden iemand tegenkomt, gaf ons een nietig gevoel. Eindeloze vlakte, bergen en relatief veel groene vergezichten vanwege de regenval. Soms leek het zelfs de Drunense duinen, alleen dan zo uitgestrekt als Frankrijk en Spanje bij elkaar! 

De volgende dag hebben we een stoere tocht gemaakt bij de Kings Canyon, een paar honderd kilometer verderop. In totaal hebben we toch ongeveer 1500 km gereden om van A, B naar C te komen. We hebben als bergbeklimmers de Canyon getrotseerd. Dat gaf een kick! De vijfde dag eindelijk een helderblauwe lucht. Wauw. Tranen in onze ogen. Verder hebben we ook bijzonderheden gezien als een zoutmeer, een hele grote vlakte met zout. Vroeger is een gedeelte van de woestijn een zee geweest. Ook hebben we kraters bewonderd van ingeslagen meteorieten. Onze jongens hebben zich kunnen uitleven, het is een echt jongensgebied. Het was wel veel wandelen en klauteren, dus 'the mood' was op het eind van de dag wel eens wisselend. Al met al was het een tough and rough experience, real out back life!

Nu op weg naar de East Coast. White sunny beaches?