Ohhh, wat is dit heerlijk!
Zaterdag 27 november 2010. Mission Beach, Australië.

De regen heeft weer plaatsgemaakt voor zon. We zijn aangekomen in Mission Beach, waar we de komende twee dagen in een prachtig mooi appartement pal op het strand zitten (Castaways Resort, Mission Beach). We voelen ons heerlijk verwend, wat een mooie plek en fijn hotel. Na een week weer de kinderen in een eigen kamer, zodat wij 's avonds wat uren samen hebben. Strakke inrichting, keuken en ruimte! Wat zullen we ons eigen huis straks groot vinden. Nog snel even bij de supermarkt fruit en ontbijt ingeslagen en nu krijgen ze ons er niet meer uit de komende twee dagen.

Op de weg hiernaartoe hebben we grote veranderingen in omgeving opgemerkt. Blijft bijzonder, het heet allemaal Australië, maar de verschillen zijn zó groot. Niet verwonderlijk natuurlijk, als je bedenkt dat we al bijna 3000 km hebben gereden. En Nederland, Zuid Portugal of Rusland zijn natuurlijk ook niet hetzelfde. Nu dus in het echte hoge tropische noorden (hier is noord warm en zuid kouder, omdat Australië onder de evenaar ligt). En opnieuw verbazing over hoe weinig we eigenlijk afweten van dat tropische karakter van Australië. Dit is echt regenwoud. De palmen, bananenbomen, wurgvijgen, bloemen worden almaar uitbundiger. De dieren steeds gemener, talrijker en creapier. En de Aussies hebben net zo'n claimcultuur als de Amerikanen, dus de waarschuwingen zijn niet van de lucht.

Een lesje surviven in Mission Beach:
-Op de weg hierheen en in het dorp moet je serieus uitkijken voor agressieve cassowary's als je even wilt picknicken of een rondje lopen. De cassowary is een soort struisvogel met een hanenkam en heeft een geweldige attack: pikken met het doel je halsslagader uit te trekken. Vindt Tomar een wijs verhaal. Gelukkig is de cassowary zeldzaam. We hebben ook al geleerd wat te doen bij een attack: met je handen boven je hoofd wuiven om je groot te maken, liefst met een groep tegelijk dit doen, als Casso toch gaat pikken zo hard mogelijk op de snavel stompen. Hmmm, wij gaan geen cassowary's zoeken. Overigens is de cassowary natuurlijk ook gewoon een schitterend mooi dier. De mannetjes zorgen voor de kuikens. Ze zijn heel belangrijk voor het regenwoud omdat het de enige dieren zijn die de grotere, harde zaden van veel boomsoorten hier kunnen verspreiden. Zuinig op zijn dus.
-Als je de cassowary hebt ontlopen moet je oppassen voor de vallende kokosnoten. Ze hangen bij bossen aan de palmen op ons hotelstrand.
-Zwemmen in rivieruitlopers op het strand en zwempoeltjes: ook maar niet. Er zijn zowel zoet- als zoutwaterkroko's hier en ze zijn met veel.
-Heel raar: we kunnen niet meer zo maar de zee in. In zuid en midden Australië pak je zoveel mogelijk stranden mee (als het niet regent), hier is het plannen. We zitten in het kwallenseizoen. Er zijn twee soorten dodelijke marine stingers: hele grote box jellyfishes en kleine gemene van een centimeter groot. Als je gaat zwemmen moet je een pak aan of beter nog zwemmen in een heel groot net. Dat beschermt ook tegen haaien. Het voelt veilig en spannend tegelijk om in het enorme net te zwemmen in de wetenschap dat het buiten het net krioelt van de gezellige creatures.

Maar de zee is badwater warm en de golven schitterend. Tomar heeft een gifgroen bodyboard en we graven kleine krabbetjes uit op het strand die dan keihard opzij wegrennen, wat erg grappig is. Kortom: ze krijgen ons hier even niet meer weg...

Dat was schrikken
Zondag 28 november 2010. Mission Beach, Australië.

Vandaag een heerlijke dag in Mission Beach. Lekker luieren en veel zwemmen in het beveiligde deel van de zee (kwallennet). Tot het moment dat Indi huilend uit het water kwam. Ze had veel pijn aan haar hand, het zwol ook aardig op, rood met witte bubbeltjes. Kwallenbeet? Voor de zekerheid maar even de locals geraadpleegd en na overleg en een blik op haar kwallenbobbeltjeskaart belde een rescue getrainde mevrouw de ambulance. En daar kwam Simon, een beer van een 'bloke' en een echte 'mate'. Definitly een kwallenbeet, maar gelukkig zeker niet van de dodelijke rotkwallen. Alles gecheckt en goed bevonden dus we hoefden gelukkig niet naar het ziekenhuis. Wel moest Indi op doktors orders een ijsje eten. Daarna even twee uurtjes bijkomen van de schrik, goed in de gaten houden en hup weer zwemmen, nu wel in het zwembad van het hotel. En zo kan een ‘niksdag' toch weer spannend worden. In ieder geval hebben we weer een paar mooie foto's erbij en Simon en de behulpzame local een mooie tekening van Indi!