Danielle en Marleen twee mama's met kids en huurauto door Australië
31 oktober 2010 - 1 februari 2011

De mama's Marleen en Daniëlle reizen drie maanden met zoon Tomar (9) en Indi (7) door Singapore, Australië, Nieuw Zeeland, Vietnam en Thailand. Tijdens deze reis willen ze de kinderen laten zien hoe mooi de wereld is en samen met hen hiervan genieten. Tomar gaat voor tempels, Lord of the Rings locaties en grote steden. Indi wil vooral veel bijzondere dieren zien. Dat moet lukken!

Door Marleen en Daniëlle

Waarom willen we dit?
Vrijdag 23 juli 2010. Nederland.

Tsja, waarom willen jullie dit eigenlijk? Dat is een vraag die ons steeds vaker gesteld wordt. Zeker de laatste tijd. In het begin was het nog wat onduidelijk óf we wilden gaan. Was het voor ons zelf en voor de mensen die ons lief zijn nog een beetje een ver-weg-droom. Maar met die ene druk op de knop ‘do you really want to make your reservation’ – ‘yes’, waaronder dertien vliegtickets hingen, is die droom nu getransformeerd tot nabije werkelijkheid. Wordt dromen steeds meer regelen, plannen, voorbereiden en reserveren. En wordt ook duidelijk wat we drie maanden gaan missen. Ons fijne huis, vrienden, familie, buren, school, clubjes, geweldig werk, alles waar je in Nederland druk en gelukkig van wordt. Ook bij Indi en Tomar dringt het door dat die gave wereldreis ook betekent geen kerstboom, vriendjes missen, geen judo en karate, geen Sinterklaassurprise maken in de klas. Wat de opwinding overigens niet minder maakt. Maar de andere kant is ook duidelijk. Dus een terechte vraag: waarom willen we dit eigenlijk? Rondsjouwen met alles wat je hebt in twee koffers, veel reizen, soms afzien, onregelmatige tijden door tijdsverschil en rare vliegtijden, zelf lesgeven...

Waarom gaan we eigenlijk niet? Soms krijgen we ook de (logische) vraag of dit een sabbatical is in de zin van ‘het roer om’. Willen we emigreren, van baan wisselen, relatieperikelen uitzoeken, vluchten van school (wat voor onze kids soms wel een zoektocht is). Néé, we hebben geen ‘van-af’ motivatie. Integendeel. We zijn erg blij met ons leven hier en zullen het oprecht missen en hopen het in februari weer op te pikken zoals het was.

Waarom dan wel? Nou, ten eerste omdat we reizen gewoon erg leuk vinden. Marleen en Danielle hebben natuurlijk al heel wat afgereisd en we voelen ons steeds enorm verrijkt door de verscheidenheid aan mensen, prachtige natuur en het diepe besef dat we onderdeel van die grote aarde zijn. Dat daardoor kleine politiek, mooie kleren, je dagelijkse irritaties, bevangenheid in het gewone zo onbelangrijk lijken. Het vergroot en verrijkt onze blik. En dat is een gevoel dat we Tomar en Indi ook hopen mee te geven. Dat het heerlijk is om een eigen huis te hebben en dat vaste banden, bezit en relaties heel belangrijk zijn, maar dat je je tegelijkertijd ook overal thuis kunt voelen. Dat de wereld zó veel moois te bieden heeft om van te genieten en om heel zuinig op te zijn. Tijdens de vakanties in Europa die we met Tomar en Indi maakten hebben we gemerkt hoe geweldig ze dat vinden. En natuurlijk liggen ze heel graag in een zwembad, maar een klein pottenbakkersdorpje bekijken in Djerba geeft ze minstens evenveel voldoening en trots. Trots dat ze zo maar door die voor hen magische wereld kunnen rondlopen.

De voorbereiding op school (dank je fijne leerkrachten!) en thuis maakt dat Indi en Tomar hun eigen wensen hebben over wat ze hopen te zien en mee te maken. Voor Indi zijn dat vooral veel bijzondere dieren. Tomar is benieuwd naar tempels, de Lord of The Rings locaties en de grootsheid van de steden.

En verder vinden we het een fantastisch vooruitzicht om drie maanden als gezin 24 uur per dag bij elkaar te zijn. En er zullen vast momenten zijn dat we denken: hoe hebben we dat kunnen opschrijven. Omdat een hotelkamer wel erg klein is, je genoeg hebt van je broer of zus, elkaar, je eigen hobby's mist. Maar om daar dan weer met elkaar uit te komen is een uitdaging.

Dus: we gaan ervoor. De komende maanden zullen we vooral praktische dingen doen. Prikken halen, visa verzorgen, schoolwerk kopiëren, huis goed achterlaten, clubjes, abonnementen etc opschorten. Zorgen dat we goed geautomatiseerd zijn, werk netjes achterlaten, handige reistassen kopen. En dan die dingen die je vooraf niet bedenkt: je auto APK laten keuren bijvoorbeeld.

Daarom dus...

 

Nog vier nachtjes slapen
Dinsdag 26 oktober 2010. Nederland.

Nog vier nachtjes slapen en dan mogen we. En we hebben er zin in! Marleen werkt met verwoede kracht door tot vrijdag. Danielle heeft vandaag voor het laatst gewerkt. Deze week nog gewoon school voor Indi en Tomar. Donderdag trakteren op de BSO, vrijdag op school. Zaterdag de 30e om 11.30 stijgen we op. Koffers staan klaar, i-pods vol luisterboeken geladen, e-readers en schoolwerk ingepakt, alle regelzaken geregeld, konijn gaat vrijdag naar ons buurmeisje. Drie maanden is kort en lang; lang als je zegt tegen mensen: tot ziens in februari. Kort als je bedenkt dat het ‘maar’ twee zomervakanties achter elkaar geplakt zijn.

Wat een flinke klus was de laatste week: we hebben onze route aangepast. We hadden het plan om tussen kerst en oud-en-nieuw met een Nederlandse groep (Djoser) door Vietnam te trekken. Omdat we het leuk vinden als de kinderen Nederlandse leeftijdsgenoten om zich heen hebben halverwege de reis. Omdat het voor ons dan even regelvrij is met de feestdagen. Maar, we bleken de enige deelnemers aan de Djoser-Vietnam-reis! We hebben getwijfeld; alleen door Vietnam, zonder andere kinderen, of de route omgooien. We hebben voor dat laatste gekozen. Dus nu zijn we van 18 december tot 1 januari in Thailand met een groep van Djoser (die is wel volgeboekt) en reizen we daarna zelf rond in Vietnam/Laos. Het betekent wel heen-en-weer vliegen tussen Saigon en Bangkok, omdat we al een aantal tickets geboekt hadden. Maar de lol van twee weken andere kinderen en kerst vieren (wat je in Azië toch een beetje zelf vorm moet geven)vonden we veel waard.

Onze route nu wordt:
- zaterdag a.s. vertrek naar Singapore, waar we drie nachten blijven om de lange vliegreis te onderbreken.
- Door naar Australië, Sydney. Vanaf hier rijden we 3000 km noordwaarts langs de oostkust om uiteindelijk Tomar zijn verjaardag bij het Great Barrier Reef te vieren.
- Vliegen naar Nieuw-Zeeland, Noordereiland en daar rondtrekken op jacht naar Lord Of The Rings locaties, natuurschoon en Maori cultuur.
- 18 december steken we over naar Azië. Via Saigon (grumph, die oude tickets) naar Bangkok. Daar sluiten we ons aan bij een Djoser groep voor twee weken Thaise kerstvakantie.
- 3 januari terug naar Vietnam waar we tot 23 januari noordwaarts trekken van Saigon naar Hanoi.
- 23 januari vliegen we terug naar Bangkok. Dan zien we nog wel of we de laatste week doorbrengen in Laos of Thailand.
- 31 januari vertrekken we uit Bangkok om 1 februari weer te landen op Schiphol.
En natuurlijk is reizen improviseren en hebben we nu al gemerkt dat een route natuurlijk slechts een plan is en best kan veranderen als dat handig, nodig of leuk is.

Voor wie zich een beetje zorgen maakt over de vervelende berichten over overstromingen in Thailand de afgelopen dagen: wij reizen mee met het mooie zomerweer (ha, ha, dat is de reden dat we juist in de winter op reis gaan). Inderdaad is het nu in Azië het overstromingen- en hurricane seizoen. Dat is erg voor de mensen daar; dit jaar lijkt heftiger te zijn dan voorgaande jaren met zelfs hoog water in Bangkok. Wij zijn echter pas over twee maanden in Azië. Dan is het regenseizoen voorbij. Dus no worry's daarover. En natuurlijk geldt dat wij politieke onrust en slecht weer vermijden als dat nodig mocht zijn: dan gaan we gewoon ergens naar toe waar het rustig is. Dus nu... die vier nachten slapen, techniekdag op school, laatste klussen en gedag zeggen. Meet you in Singapore!

Yes, droom is werkelijkheid!
Zondag 31 oktober 2010. Singapore.

Yes, maanden dromen, durven en nu dan echt ... er zijn. Wat is dit leuk. Zaterdag gingen we vroeg naar Schiphol. Tomar was zo flink. Hij was twee dagen daarvoor flink ziek (griep) geworden. De huisarts vond dat hij wel kon vliegen, met antibiotica en paracetamol bij de hand. Dus gingen we met een hoogrode maar flinke Tomar en een enthousiaste Indi op pad. De vliegreis ging super goed. De kinderen waren verguld met de eigen schermpjes met films, Chinese muziek (Indi) en games (Tomar). Wat zijn we trots op ze! Geen kick gegeven, ondanks dat ze maar een uurtje de slaap hebben kunnen vatten. Ze hebben complimenten gekregen van de voor- en achterburen.

Slaapstoned maar heel opgewonden hebben we de prachtige vluchthaven van Singapore bestormd en vroeg in de Aziatische ochtend zijn we naar ons YMCA hotel gereden. Goede keus. Midden op Orchard Road, dat is de straat van de grote shoppingmalls, betaalbaar en met een klein zwembadje op het dak. Van daaruit kan je heel Singapore overzien. Bijzonder, want je stapt echt in de christelijke servicecommunity van Singapore. We hebben dus gezwommen tussen een bijbelstudiekring (het ziet er bewolkt uit maar is 35 C) en overal mooie gebedskaartjes op de kamer en in de gangen en wel drie Bijbels, wat de kinderen wel grappig veel vinden. Ook bijzonder omdat in het ontbijtrestaurantje van het hotel ook veel verstandelijk gehandicapten komen. Een grappige inkijk in het dagelijks leven van een kleine gemeenschap in Azië.

Uitgeput zijn we in slaap gevallen tot drie uur 's middags. Even gezwommen en wonder boven wonder voelde iedereen zich goed genoeg om het dichtstbijzijnde warenhuis in te lopen (met airco, lopen naar Chinatown vonden we te veel van het goede, komt morgen wel). Een wereld op zich. Een man-made wereld van veel spullen, heerlijk eten, shows over produkten, bioscoop, muziekschool, gymlessen voor kids, allemaal in één warenhuis. De toppers volgens Tomar en Indi: een winkel waar je met je knuffelbeer kunt komen voor een oogtest (voor de beer) en dan een bril (of skatehelm, star wars pak, schaatsen, galajurk) kunt kopen en oneindig veel shops met filmattributen/karakterpoppen, vooral van Star Wars. Ademloos gekeken. Verleidelijk natuurlijk, maar het argument van ‘past niet in de koffer’ werkt voor iedereen goed.

Toen we waren neergestreken met wat sateetjes op een bankje viel het de kinderen op dat mensen wel heel aardig waren tegen ons in Singapore, maar naar elkaar niet zo vrolijk keken. Volgens hen komt dat, net als een dorp in het boek ‘Koning van Katoren’, omdat de mensen hier zo hard moeten werken om al die mooie spullen te kopen en er daardoor weinig tijd overblijft voor elkaar en de natuur en zo. Mmmm, interessante gedachte. Morgen weer kijken of iedereen en vooral Tomar weer een beetje op de been is. Nu maar hopen dat we de slaap kunnen vatten.

On top of the World (of juist eronder?)
Woensdag 3 november 2010. Sydney, Australië.

Hey guys. How are you? We are with the Aussies now: very relaxed indeed! We zitten bovendien in een prachtig appartement op de 29ste verdieping met een geweldig uitzicht over het centrum van Sydney. Je voelt je meteen thuis midden tussen de wolkenkrabbers van KPMG, Ernst & Young en PWC. Tussen de middag volleyballen de ‘mannen’ met stropdas op een namaakgrasveld op, ik gok, de twintigste verdieping: erg grappig. In de stad zelf is het lekker druk maar ook heel gezellig, mooi lenteweer en veel surfblokes. Danielle is al helemaal verkocht en praat al over verhuizen (gaat altijd wat snel bij Daan).

Inmiddels hebben we ook de dokter voor Tomar op bezoek gehad: gisteren hadden we op zich een prima vlucht naar Sydney maar Tomar is nog steeds heel ziek. Nu stoppen we met de ene kuur en gaan over op de andere en anders naar het ziekenhuis. Maar geen paniek: de doktor had haar k… nog niet gekeerd of Tomar stapte uit bed en zijn we met z'n allen naar Darling Harbour, Oceanlife geweest. The flying dokter belt zo nog even terug en morgenochtend idem dito: allemaal inclusief (een overigens fenomenale gage, haha).

Nadat Indi vandaag om 12.00 wakker werd, zijn we met z'n tweetjes naar het Opera House gewandeld. Prachtig om het nu eindelijk eens in het echt te zien. Indi genoot ook erg van de ibissen die we onderweg tegenkwamen, de Kerstetalages en de vele fonteinen. En daarna weer zingend op huis aan.

Tomar houdt zich nu goed, ook na het eten (of wat daar voor moet doorgaan: enkele rijstkorrels en zes dropjes).Nu duimen voor morgen want we hebben geen van allen zin in een Australisch ziekenhuis (hoe aardig de mensen ook zijn) maar wel in Bondi Beach en andere leuke dingen. We shall see!

 

Doet ie het of doet ie het niet?
Vrijdag 5 november 2010. Sydney, Australië.

Donderdag was een spannende dag: doet ie het of doet ie het niet? Tot 12.00 was er geen beweging in Tomar te krijgen en er zat dus niets anders op dan 'm met enige druk wakker te maken. Eerst een kopje thee (yes, bleef binnen), toen een broodje kaas (yes, bleef binnen), een warm bad (yes, bleef rechtop) en daarna sprak Tomar de historische woorden: 'Mama, mag ik aankleden?' En zo gezegd zo gedaan. Vervolgens zijn we 's avonds wel naar het Sydney Hospital gegaan, maar daar ook heel snel langs gelopen op weg naar een flinke Australische beef. En dat nadat we eerst het Wildlife Museum hadden bewonderd: geweldig al die beesten en leuk ook wandelende takken over je heen laten lopen en een flinke slang door je vingers laten glijden. Dat laatste uiteraard door Tomar en Indi, want de mama's zijn toch iets minder moedig. Daarna op weg met de taxiboot van schipper Kevin: Sydney from the water! En vlak voor de Harbour Bridge hét kodakmoment met op de voorgrond de prachtige Harbour Bridge en op de achtergrond het Sydney Opera House.

Onze Indi heeft er weer een reiziger bij. We zijn vertrokken met z'n achten (Indi, Tomar, Danielle, Marleen en vier knuffels). Inmiddels zijn we met z'n elven en naar verluidt zouden zich best nog meer 'reizigers' kunnen aansluiten. Al met al een gedenkwaardige dag in meerdere opzichten en wij zijn natuurlijk superblij dat Tomar het weer doet! Het Sydney Hospital is een prachtig gebouw en ligt naast het Parliament House (dus best een invloedrijke positie) maar we zijn er met heel veel plezier luid zingend langsgelopen. Gezongen hebben we 's avonds ook in Darling Harbour. Daar spoten op de maat van 'We will, we will rock you' gigantische vuurballen uit de standaards op het terras voor het enorme Novotel. Dat was precies aan de overkant van waar wij liepen en we hadden dus vol uitzicht en ruimte om een vreugdedansje te maken!

Cool!
Zondag 7 november 2010. Port Stephens, Australië.

Yes, we hebben na de stortregen van gisteren nu 30 graden, een strakblauwe lucht en een lekker windje. Zo hadden we ons de Aussie zomer voorgesteld. Wat kan dat weer omslaan zeg. En dat mooie weer hebben we vandaag ten volle benut. Met zúlke coole activiteiten dat we er zelf nog helemaal verbaasd over zijn.

Vanochtend gestart met sandboarding. Het prachtige kustgebied hier, Port Stephens, heeft een enorme duinenrij, die doet denken aan de noordelijke Sahara, maar dan veel smaller. Maar wel met van die mooie echte zandduinen. En daar hebben die outdoor Aussies die volgens mij spelend door het leven gaan iets supergaafs mee bedacht: op een skateboard zonder wieltjes er van af sleeën (Marleen en Danielle) of surfen (dat was alleen voor gevorderden, Tomar en Indi mochten dat dus wel proberen van onze sandboard dude, wij niet). Zo, dat was een uur grandioos en heftig sporten. Het gaat echt keihard, je valt herhaaldelijk plat op je snoet in het zand en loopt natuurlijk honderd keer die berg zand op. Fantastisch! Spierpijn overal en zand tot in ons oren.

Lunchen en toen aan boord voor nog meer excitement. Dolfijnen spotten. En ja hoor, we hebben er wel zes gezien. Heel gaaf, ze spelen met de boten en zwemmen er keihard voor uit. Zo lief, Indi en Tomar waren helemaal verrukt. En natuurlijk kan ook zo'n boottocht hier niet spannend genoeg zijn. Dus kan je daarna bump netting doen. Wat? Bump netting?. Dat betekent dat ze een groot anti-haaiennet naar beneden laten vallen in het water. Eigenlijk een voetbaldoel op z'n kantje. De boot gaat langzaam varen en dan mag je tussen de dolfijnen, in dat net, in de ijskoude oceaan bumpnetten.

Op de boot waren zo'n honderd mensen en eigenlijk wilde niemand vanwege de koude wind. En die haaien schrikken toch ook wel af. Behalve onze kleine Indi. Ze had het op plaatjes gezien en er vandaag haar thermopak voor aangedaan En daar ging ze, gillend en schreeuwend van de pret en spanning. Zo stoer. Nou, wij vonden het doodeng, maar het werd erg goed begeleid. Dus Indi in het bumpnet. Gelukkig kwam er snel een Indiase familie bij, want zo alleen was toch wel heftig. En ja, toen kon Tomar niet achterblijven. Twee dagen geleden nog voor Pampus en bijna naar het ziekenhuis, nu in de koude oceaan in een haaiennetje! Wat een dag. De rest van de middag hebben we dan ook rustig op ons balkonnetje gezeten, schoolwerk gedaan en de foto's bijgewerkt. De adrenaline stroomt nog door ons heen. Life's fun!

 

Een soort van ritme
Dinsdag 9 november 2010.

Een soort van ritme. We hebben heel veel opwindende dingen te doen, beleven en ervaren. Elke dag iets nieuws. Na een week Australië (en Singapore natuurlijk, wat al weer lang geleden lijkt) hebben we al zó veel indrukken opgedaan. Wat is dit een afwisselend land. Van de stad naar de wilde natuur boordevol bijzondere planten en dieren, schitterende stranden, rotsen, aardige mensen. Dagen lijken weken. En toch proberen we ook hier een soort van rust, reinheid, regelmaat te vinden.

Rijden
Toen we twee dagen geleden uit Sydney vetrokken brak een spannend moment voor Marleen aan: links rijdend Sydney uit, in ook nog een automaat. Marleen deed het geweldig, ook de rotondes. We hebben besloten dat het wijzer is als één van ons veel ervaring op doet met links rijden in plaats van allebei een beetje. Dus hebben wij een heerlijk traditionele taakverdeling: Marleen is van de route en de reis- en Danielle van het verblijf (dus alle foto, internet, school, hotel en geldzaken). Werkt prima en het rijden gaat inmiddels hartstikke goed. Alleen de stoeprandjes linksom geven nog wel eens een probleempje, dus Danielle is ook van het afstand-houden-tot-linker-stoeprand, wat veel hilariteit en flauwe grappen geeft.

In de auto is het voor Tomar en Indi tijd voor luisterboeken op de i-pods. Mooie leesboeken en educatieve dingen zoals de Junior Beta Canon (een aanrader, alle grote beta-onderwerpen reuze leuk uitgelegd vijf uur lang), filosofie (CD ‘waarom’), geschiedenis (kinderen van Nederland/kinderen van Amsterdam), meezing CD's voor Indi en coole muziek voor Tomar. En in de auto eten we fruit en nootjes. Heel verantwoord, ter compensatie van aanlokkelijke hamburgers en ijsjes in de avond.

School
Schoolwerk doen we 's ochtends en 's avonds een uur. We houden Maria Montessori in ere dus. De kinderen hebben een heuse weektaak, waarbinnen ze per dag zelf kunnen kiezen wat ze die dag doen. Maar het moet wel af zijn aan het einde van de week. Op de weektaak staan de reguliere werkjes van school (Pluspunt voor Indi, Hema Cito boekjes voor Tomar), bijzonder reiswerk van school (twee keer per week weblog voor Tomar met goed spellen en typen, twee mailtjes per week, klassenschrift vragen beantwoorden via de weblog. Voor Indi in haar mooie dagboek schrijven en met behulp van één van ons iets vertellen op de weblog). Daarbij per week een speciale (en leuke!) reisopdracht van ons. Vorige week was dat de muntenopdracht: vijf nieuw verzamelde muntjes uit Singapore en Australië overtrekken en dan met behulp van de wisselkoers uitrekenen wat de waarde is. Deze week: iets natekenen wat je mooi vindt en een ansichtkaart naar iemand thuis sturen. Indi en Tomar werken met plezier en zijn inmiddels gewend om dat te doen op een hotelkamer of internetplek, aan een zwembadtafeltje, of in het vliegtuig en de auto.

Spelen
Er is heel veel te doen en te ontdekken op een dag. En toch willen kinderen soms gewoon lekker spelen! En dat moeten ze hier toch echt met elkaar doen (en wij ook). In Sydney hadden we ons prachtige ruime appartement op de 29e verdieping. Daar zaten allemaal rare hoeken en kasten in. Daar was verstoppertje een geliefd tijdverdrijf. In Port Stephens was het even wennen na de ruimte in Sydney. Een kleine, wat verlopen hotelkamer die propvol stond met onze vier bedden. Die arme Tomar die net beter was liep prompt met zijn voorhoofd tegen de goed gewassen glazen balkondeur op. Bult op zijn hoofd, geen verstoppertje meer dus en ook een renverbod. Maar niets stopt spelende kinderen. Dus hebben ze prullenbak basketbal bedacht. Dat is dunken vanaf je bed met je knuffels in een (schone) prullenbak. Erg leuk en inmiddels zijn er allerlei spelregels en een heuse laddercompetitie. Ha, ha en de baan wisselt per hotel natuurlijk. In de dorpjes hier zijn er buiten vaak zo maar ergens klimtoestellen. En daar had Indi zowaar een vriendin-voor-een half-uurtje gevonden. En steentjes gooien ergens in het water is ook altijd goed. En natuurlijk zijn er nog de DS, e-reader en tekenspullen. Op de kamer heeft Indi haar eigen thuis-voel-ritueel: ze maakt op haar nachtkastje een soort altaartje met de briefjes, tekeningen en kleine talismannen/geluks doosjes, poppetjes, boekjes die ze van haar lieve vriendinnetjes, juffen, familie, vrienden heeft gekregen.

Mensen
Aussies vinden we leuk! Meestal dan (de meneer in ons hotel in Port Stephens die 's nachts na een echte heftige domestic fight met zijn mevrouw door de politie uit het hotel is verwijderd minder). De vraag ‘whe’re you from’ is met al die immigranten een van de eerste dingen die je zegt en dat levert steeds weer korte en lange gesprekjes op. Gisteren maakte ik een foto van een pelikaan op de kade. Vonden wij heel mooi. Kwamen er twee Aussies naar ons toe lopen. Wat ik in hemelsnaam fotografeerde. Nadat ik had gezegd dat het de pelikaan was lagen ze helemaal in een deuk. Why? Toen heb ik uitgelegd dat wij niks groters dan een reiger hebben en vooral veel mussen. En dat we al blij zijn met een eekhoorn of konijntje. En dat kakatoe's alleen in kooitjes wonen en heel erg duur zijn. De ogen vielen uit de kassen. Een mooi gesprek, waarbij ze bedankten dat we hun weer eens bewust hadden gemaakt in wat voor een rijk land ze leefden.

Neil, een oudere Aussie gids heeft ons een tweede perspectief op het Australische integratie vraagstuk gegeven. Naast het positieve beeld over Aboriginals dat wij kennen (spiritueel, natuurmensen, onderdrukt, didgeridoo's, vredelievend), is er ook een andere waarheid van child abuse, alcoholisme en het standpunt dat het een erg primitief volk was dat te snel ontwikkeld is toen de Europeanen kwamen en dat het ondanks enorme investeringen maar niet lukt om mensen op de rails te krijgen. Geen enkelvoudige waarheid natuurlijk, boeiend om beide standpunten naast elkaar te kunnen zien vrij van een oordeel.

De nieuwe tijd
En voor trendvolgers in plaats van trendsetters op IT gebied zijn wij inmiddels helemaal blij met fotomogelijkheden, de mini-laptop, i-pods en e-rader. Elke dag even mailen, foto's ordenen en de weblog bijwerken is voor ons allemaal een fijne manier om al die indrukken weer te laten zakken en het geeft een prachtig dagboek voor later. En dan snel weer uit het ritme en spannende dingen doen. Dus ja, reizen met kids is geweldig, en het lukt ons om hier écht te zijn!
Inmiddels zijn wij ook te volgen op verrereizenmetkinderen.nl. Een prachtige site voor wie ver wil reizen met jonge kinderen. We hebben er veel aan te danken en willen graag op onze beurt onze ervaringen weer doorgeven aan andere ouders. Dus volgen hier af-en toe tips:
Tips:
- neem een pak diepvrieszakjes mee. Wij gebruiken ze voor van alles. Nootjes bewaren, voor als het misgaat bij erge misselijkheid, natte zwemkleren die mee moeten de koffer in, speelgoed ordenen in de tassen, sokken bij elkaar houden...
- op luisterrijk.nl kan je heel veel luisterboeken voor op een i-pod downloaden. Dat kan je dus ook nog op reis doen. Leuk en betaalbaar.
- wij kregen een prachtige wildlife kaart van Australië cadeau (Waterford Press). Klein en reuze leuk om altijd bij de hand te hebben.
- point it boekjes zijn kleine plaatjes/pictogrammen woordenboeken. Handig voor de kinderen om toch iets te kunnen vertellen zonder woorden.

Ocean Rainforest
Maandag 8 november 2010. Port Macquire, Australië.

Hadden we ons zo goed ingelezen, dachten we toch echt dat we pas veel later in Australië echt de tropen in zouden rijden. Niks is minder waar. Vandaag Port Stephens verlaten op weg naar Port Macquairie. Marleen had een gaaf tourtje bedacht: een omweg nemen naar het Myall Lakes National Park en daar het merengebied in. En daar is dus al volop tropisch regenwoud! In dit geval ocean-rainforest. Prachtig. Regenwoud dat zich heeft aangepast aan zoute wind en zand vanuit de kustlijn. Lager en met meer doornachtige bomen en struiken.

Wandelen in Australië is heel goed en veilig te doen. In de nationale parken zijn overal info borden met duidelijke wandelroutes van 2 tot 30 km. Zwaarte en lengte zijn goed aangegeven en paden prima onderhouden. In ruil daarvoor koop je een kaartje, bij automaten die bij de infoborden staan, voor een klein bedrag om het park mee te onderhouden. Goed systeem, kwestie van vertrouwen. En toch loop je door echte ruige jungle. Inclusief muggen, dus. Voortaan nemen we muggenspul mee. We hebben aan lianen geslingerd, waanzinnige vogels gezien en gehoord en een prachtig varaanachtig dier gezien. Enorme palmen en eucalyptusbomen. De kinderen vonden het geweldig. Leuk om te zien hoe ze net zo enthousiast zijn over die mooie natuur als over sandboarden en bumpnetten.

Tip: Wij hebben gewandeld vanaf de Mungo Brush Campsite en zijn daarna met een pont over het meer naar Bombah Point gegaan. Door de uitstap hadden we wel een lange rij route erna. Dus een beetje gaar kwamen we aan in ons volgende hotel en werden verrast met een 's avonds nog warm zwembad in de tuin. Op de rand zat een enorme baardagaam (een soort grote kameleon. Ik wilde een foto nemen en toen sprong Baardje in het zwembad! Wij wilden al reddingspogingen ondernemen, maar het beest zwom keurig schoolslag, een paar rondjes, om daarna weer op de kant te klimmen. Ze kunnen zwemmen! Zo leer je nog eens wat. Dus morgen voor het ontbijt gaan we weer zwemmen met Baardje! Dan schoolwerk maken en dan op naar het Koala ziekenhuis. Pfoehh, we hebben het druk.

 

Een momentje, een aaitje of een donut?
Dinsdag 9 november 2010. Port Macquairie, Australië.

Een momentje, een aaitje of een donut? Vandaag een rustdag (nee, geen grap, ha, ha). En dat is echt geen straf: even je momentje pakken in de zon aan het water met een e-boek. En dat pakken is dan letterlijk want ook Tomar heeft het e-book ontdekt, dus dat is oppassen geblazen. Maar ik ben er inmiddels heel gehaaid (zie je 'm zwemmen, die grote witte?) in. Ik heb immers mijn rook- en werkverslaving aan het begin van deze reis opgegeven, maar om dan ook nog eens mijn thillerverslaving te moeten opgeven, dat kan ik echt niet aan. Ik zorg dus dat ik Tomar zoveel mogelijk voor ben, wat vooral zo 's ochtends tussen 8.30 en 9.00 (leestijd op school, ha, ha) een uitdaging is. Maar een rustdag met thriller maar zonder thrill is ook niets, dus zijn we een paar kilometer verderop kangoeroes wezen aaien en voeren en hebben we ook allemaal een koala geaaid. Ja dat was wel een topervaring met een hoge score op de schattigheidsschaal!

We hadden ook dingo's kunnen aaien. Je weet wel, van die honden met die grote tanden waar ze iedereen hier voor waarschuwen (lopen op sommige plaatsen nog vrij rond). Nu lijken het als ze liggen slapen hele lieve hondjes. Pas als ze opstaan zie je aan hun sluipende pas (zo'n beetje door de knieën gezakt, net als wolven dat hebben) dat het niet zulke lieverdjes zijn. Nu zijn honden sowieso niet mijn specialiteit dus qua aaien houd ik het liever bij pups. En ook de rest van de familie kon zich daar wel in vinden.

Vandaag gaan we weer verder trekken, maar eerst langs de Donut King. Indi had voor de reis een paar grote wensen waaronder het zien van het vogelbekdier en het uitkiezen van een donut bij een grote donutshop. Nou, die hebben ze hier, dus zijn Danielle, Tomar en Indi nu op weg. Ik ben benieuwd waarmee we straks gaan ontbijten. Ik denk dat Indi de donut in de vorm van een mobieltje kiest, die is echt heel vet. De vraag is natuurlijk of ie ook zo lekker is als ie eruit ziet.

Graffiti
Woensdag 10 november 2010. Coffs Harbour, Australië.

Gisteren (helaas) ons heerlijke hotel met zwembad en Baardje verlaten om weer door te trekken. Eerst nog langs het koalaziekenhuis. Aandoenlijk. Veel koala's worden aangereden of door honden gepakt omdat ze zo langzaam zijn. Het lukt de vrijwilligers vaak weer om ze op te knappen en in het wild uit te zetten. Daarna naar Coffs Harbour voor een nachtje.

Coffs Harbour is niet heel bijzonder, meer een doortrekplaats voor ons op de weg naar Byron Bay. Maar we hadden in een klein verstopt zinnetje in de Lonely Planet gelezen dat er iets grappigs onderweg te doen was. In het strandplaatsje Nambucca ligt een pier, een golfbreker met van die enorme keien in de zee. En dat is een graffiti kunstwerk. Je mag een kei beschilderen, mozaïken of graffitiën. Mensen doen dat bij een geboorte van een kind, huwelijksreis, of bij een bezoek zoals in ons geval. Een prachtig kilometerslang kunstwerk. Dus vandaag stond er tekenles op het schoolprogramma. Nog even zoeken naar de plaatselijke hardwareshop voor verf en toen gewapend met onze spuitbussen richting pier, waar we ons hebben uitgeleefd en zijn vereeuwigd in Australië. Een leuk idee. En Indi en Tomar hebben een Montessorischoolkei gemaakt. Met de tekst ‘Montessori’ en een grote zonnebloem erbij.

Daarna in ons motelletje in Coffs Harbour heerlijk geslapen (Tomar en Indi liggen nu nog op één oor). Het motel is gesticht in de jaren vijftig door Frans en Rie uit Nederland en is gebouwd als een oude windmolen. Bijzonder om een stukje van onze geschiedenis overzee te zien. Het restaurant was erg bedompt: Nederlands: delftsblauwe bordjes aan de muur, neptulpen op tafel, buiten een muurschildering van een VOC schip. Boven was een Hollandse bar met oude Heineken posters (‘schat, maak nog één keer je snor nat’), Hollandse schoolplaten en Sint- en Piet posters. Dus toch een beetje het Sinterklaasgevoel. Is de goedheiligman al binnen in Nederland, of komt dat volgend weekend?

Wij gaan straks opstaan en dan ontbijten in Woolgaga. Daar leeft een grote Sikhgemeenschap en hebben ze een mooie Sikhtempel schijnt. En dan op naar Byron Bay voor strand, surfers, new age en health food. Voor je het weet heb je dreadlocks!

Tip: Als je ook vereeuwigd wilt zijn in Australië. Pacific Highway numer 1, een half uurtje voor Coffs Harbour ligt Nambucca. Zorg dat je eerst verf koopt of al bij je hebt, op de pier is niks te krijgen. Dat kan bij de hardwareshop even buiten het centrum. Spuitbus is goed voor de ondergrond, blikje met kwast voor letters en details. Neonverf pakt niet op de stenen, hebben we ons laten vertellen. Dan rijdt je naar de V-Wall (staat op borden). En dan tekenen maar. Je kunt bij de pier ook goed zwemmen en picknicken. Er is een snackbar en een leuk wandelpad met infoborden over mangrovebomen.

Dreadlocks
Vrijdag 12 november 2010. Byron Bay, Australië.

Zon (sorry, zagen op nu.nl dat jullie in een stormdepressie zitten), zand, surfers, aurafoto's, tarotkaarten, de kristallen Boeddhatuin, healhtfood en ja, échte hippies! Wat een feest. We dachten dat het passé was, maar de Lonely Planet backpackers bestaan nog en dus de hippies ook. Tomar en Indi keken hun ogen uit en wij hadden een heerlijk good old times gevoel. Wel fijn dat we in deze levensfase zelf niet in de backpackershotels-slaapzaal-met-kleine-beestjes-die-je-bij-thuiskomst-vindt meer hoeven te bivakkeren, maar wel grappig om te zien hoe twintigjarigen daar weer erg van genieten. We zien onze kinderen dat ook wel doen over tien jaar.

Gisteren gegeten bij Hogs Breath, dé favoriete eettent van de kinderen (we noemen het vrij vertaald ‘het boerende zwijn’). Een keten met heerlijke Pepper and Salt Calamari's en goede salades en steaks. Vanaf het balkonnetje daar konden we vrijelijk alle bezoekers van Byron Bay bekijken, wat erg leuk is. De top tien: een life and kicking Osho (Bagwan) gemeenschap, mét nog de oranje kleding en ketting. Dit terwijl Osho zelf had gezegd dat na zijn dood het oranje niet meer persé hoefde. Misschien weten ze hier niet dat Osho al jaren niet meer in zijn aardse lijf leeft. Een meneer met veel te veel kleren aan en héle lange dreadlocks die al lopend en een broodje etend met van die devil sticks kan jongleren. Maar dé topper: een bebaarde jongeling die op de motorkap van zijn (duidelijk niet milieuvriendelijke auto) met zijn dure i-pod op in kleermakerszit zat te mediteren.

De helft van de mensen loopt op blote voeten of skate (mag hier wel) of skate op blote voeten. Wij zijn nog niet aan de dreadlocks, maar wel érg relaxed (hebben ons dagprogramma gehalveerd, veel te leuk om hier rond te hangen) en heerlijk Indiaas gegeten. Om niet helemaal weg te zakken in de flow, vandaag de vuurtoren van Byron Bay bezocht, via een prachtig wandelpad. Dat blijft bijzonder, al die verschillende klimaten naast- en bijna door elkaar. Je kon door een tropical rainforest pad naar boven en dan via een rotskustweg naar beneden. Onderweg een bush turkey gezien.

We hebben op het meest oostelijke puntje van Australië gestaan, met in de diepte een groep van wel vijftien dolfijnen. En hadden daar een goed gesprek over of dat nu ook het meest oostelijke puntje van de wereld is of niet. Op de kaart natuurlijk wel, maar op de wereldbol niet. En volgens Indi zou het weer anders zijn als je de wereldkaart om een wc koker zou vouwen. Dan kon je gewoon schuiven met de wereld en zou het juist ook westelijk kunnen zijn (?). Ga daar maar eens over nadenken Imke! Doet me denken aan de politiek correcte kaarten uit onze hippietijd (en mijn antropologie studietijd) dat er wereldkaarten in omloop waren waar Afrika in het midden van de wereldkaart ligt. Dat geeft een heel ander perspectief op de wereldorde. Het fascineert Tomar en Indi zo wie zo hoe dat nu zit met die wereldkaart. Dé ontdekking: in Nederland spoelt het badwater weg in een draaikolkje rechtsom. En hier gaat dat draaikolkje linksom. Geinig he!

's Middags gezwommen in de oceaan. En dat is andere koek dan de Nederlandse, Franse of Griekse zee. Enorme kracht en ellenlange golven. Bandjes om dus voor Indi, ondanks de zwemdiploma's. Wel heel veel lol met die golven. Erg koud, dus morgen gaan wij een thermohemdje kopen, want Tomar en Indi zijn veel beter tegen de kou bestand door hun thermopakken dan wij.

Tip: onze kinderen hebben erg veel baat bij de thermopakken. Koop ze niet in Nederland, hier zijn ze veel goedkoper en je hebt meer keus. Dat geldt ook voor rugtassen, outdoor kleding, kampeerspullen en stoere zwembroeken.

Cedar Glenn Farm
Zondag 14 november 2010. Lamington Park, Australië.

Gisteren zijn we aangekomen op de sheepfarm van de familie Stephens. De farm is al meer dan een eeuw in hun bezit en beslaat nu nog 1050 hectare land. Verder hebben ze 250 stuks koeien, wat schapen, kippen, pauwen, etc. etc. Je kunt Indi (die de laatste dagen toch al steeds zegt: ík ben zó gelukkig, mama) niet blijer maken: allemaal beestjes en je mag ze nog voeren ook! En dat heeft ze dan ook al meteen gedaan, nadat we met een hele groep ergens zijn gaan picknicken en zwemmen in een riviertje. En guess what: vanochtend mag ze weer. Dan gaan we ook de koeien melken en eieren rapen. En voor dat koeien melken wil Tomar ook wel vroeg opstaan.

We wonen hier in de zogenaamde Walibi Cottage. En vooral 's ochtends vroeg en 's avonds voordat de zon onder gaat, zitten de walibi's op een paar meter afstand van ons in de tuin. Als ze ons in de gaten krijgen kijken de vrouwtjes nieuwsgierig en gaan mannetjes in de bokshouding: 't is toch echt door de natuur bepaald. We dachten dat we het enkele dagen heel stil zouden hebben, zo ver van de bewoonde wereld, maar het is hier een kakofonie van beesten, dat wil je niet weten. Ergens is er ook een soort van dirigent want het ene moment zwellen de krekels aan en het volgende moment de papegaaien, etc. Echt ongelooflijk en ze zenden 24 uur per dag uit!

Slotstuk van de dag was wel dat Tomar en Indi bij het naar bed gaan ontdekten dat er een kleine gekko boven het bed van Tomar zat (ongeveer dertig cm van zijn kussen, dus echt wel heel dichtbij). Dus, onze held Daan er met de bezem op af en de twee kanjers gevlucht in mijn armen. Vervolgens zat ie buiten en waren we er getuige van hoe hij zo een langsvliegende mot ving en meteen lekker opsabbelde. Dit uiteraard wel weer tot groot verdriet van onze Indi, die net de vliegen tot haar vrienden had verklaard (een mot had ook een vlieg kunnen zijn en is bovendien familie van de vlinder!). Kortom: never a dull moment!

Tip: wij logeren in Cedar Glenn Farmstay, Beaudesert, Lamington Park in Goldcoast Hinterland (het achterland van Brisbane en de Gold Coast). Prachtige farm, sfeervol, lekker eten en leuke kidsactiviteiten zoals ponyrijden, dieren voeren, zwemmen in de rivier en whipcracking (met zo'n zweep knallen) en boemerang gooien. De kangoeroes spelen om je veranda heen.

Tip: deze mooie tocht en de hotels hebben wij gereserveerd via kidsreizen.nl. Zijn heel tevreden over ze. Fijne hotels, veel afwisseling, alles goed geregeld.

 

Hart verpand
Maandag 15 november 2010. Lamington Park, Australië.

Inmiddels hebben wij ons hart verpand aan onze Aussie Hinterland (zo heet het achterland hier) farm. We hebben een nieuwe carrière op het oog: het anders promoten van Australië in Europa. De oostkust van Australië kennen de meeste van ons (wij ook) vooral als strand, surfers, beaches, relaxt leven. Dat is er ook. Maar het zogenaamde Hinterland langs vrijwel de hele kuststrook is zó anders en zó mooi. Variërend van tropisch regenwoud vergelijkbaar met de Amazone, tot de savanne woodland waar de boerderij ligt. Dus wandelaars, natuurliefhebbers en vogelspotters: op naar Australië en niet te lang op het strand blijven plakken, je verbrandt toch na twee uur.

Wat is het leuk in ons boerderijtje met prachtige veranda. Schoolwerk en spelletjes doen op de veranda, internetten achter de véél te trage computer samen met de Woofers (dat zijn twee Duitse meiden die hier voor een paar maanden vrijwilligerswerk doen op de boerderij). Elke dag picknicken en dammen bouwen bij een van de zwempoeltjes bij de rivier. Om acht uur 's ochtends en vijf uur 's middags dieren voeren, koeien melken, kangoeroes spotten.

Vandaag een sportieve dag. 's Ochtends zijn Danielle en Indi gaan paardrijden. En ik had mezelf na onze erg slechte paardrijervaring in Equador beloofd dat ik dat niet meer hoefde van mezelf (stier rent achter oud paard met mij er op aan). Maar ja, met een dierengekke Indi... Dus mams en dochter samen mee op de scenic trail door het prachtige landgoed van de farm. Schitterend mooi! Indi op Tiffany, een schat van een witte schimmel. Het eerste stukje aan een touw en daarna helemaal zelf door rivieren en hekken heen. Erg stoer en ze vindt het geweldig en is gewoon niet bang. Ik op een gehoorzame Donna iets minder stoer, maar... I'm back on the horse! Vond het weer helemaal gaaf en we hebben onszelf morgen nog een rit beloofd.

's Middags was het Tomar's beurt. In het kader van maandag-gymles-dag kreeg Tomar les in boemeranggooien, wat hem goed afging, en whipcracking. Dat is dat je zo'n lange leren zweep in de lucht laat krullen met een knal als een rotje. Bedoeld om het vee over het land te jagen zonder ze te raken. Je moet goed timen en het is zwaar in je armen. De zweep knalt omdat je in een lusje eigenlijk de luchtdruk zo omdraait dat je door de geluidsbarrière heen gaat vertelde Aussie Mat aan Tomar. Heel moeilijk. Maar Tomar hield vol en na honderd keer oefenen kwam er een heuse knal uit. Dat is niet niks, want je slaat jezelf voor je kop en rug met de zweep en krijgt lamme armen. Tomar onder de rode striemen, maar met een passie rijker. Indi was het na een zweepknal voor haar eigen hoofd snel zat en houdt het bij paardrijden.

Genoeg te doen dus op de boerderij, en toch helemaal het gevoel van uitrusten en huiselijkheid in de heerlijk tuttige keuken. De kinderen zeiden: het lijkt wel of we vakantie hebben in plaats van dat we op wereldreis zijn. Nog twee doelen: in één van de poeltjes zit een vogelbekdier. Kijken of we die morgen vroeg kunnen zien. Moet je wel heel veel geluk voor hebben. En zo nog even met een zaklamp de tuin in op zoek naar possums. Possums zijn koala beer/katachtige nachtdieren die in de bomen zitten. Er schijnen er hier veel te zijn.

Nadeel van de boerderij: naast grote beestjes ook heel veel kleine beestjes. Best spannend om in de bush te lopen in de wetenschap dat hier de meeste en meest dodelijke slangen ter wereld leven. Het boekje ‘first aid in Australia’ op de keukentafel helpt uiteraard echt bij het veilige gevoel. Héél zielig: Indi is ondanks muggenspul met 30% deet lek geprikt door muggen en reageert daar allergisch op. Enorme bulten en soms gekmakende jeuk. Gauw met de homeopathische pilletjes begonnen en het gaat inderdaad al wat beter. Maar Indi slaapt wel met ijsklontjes op haar been.

Tip: vogelbekdier zien? Cedar Glen Farm, www.cedarglen.com.au.  Het diertje woont in de Corner Creek swimming hole, aan de kant van het ruiterpad. Beschrijving naar de poel ligt in de boerderij. Vijf uur 's ochtends het meeste kans.

Tip: homeopathische muggenpilletjes. Lijken te helpen. Werken preventief (minder prikken vannacht) en helpen bij grote bulten: Ledum Palustre van VSM.

 

You can’t have it all
Dinsdag 16 november 2010. Lamington Park, Australië.

Helaas, helaas, om vijf uur zijn we gaan hardlopen naar de Corner Creek, maar het vogelbekdier was niet thuis vandaag. Possums maakten vannacht een hoop lawaai op de veranda, maar toen ik met een zaklamp ging kijken waren ze weg. Moeten we hier nog maar eens terug komen! Met weemoed afscheid genomen van dit paradijselijke plekje op de aardbol. Op naar het aardse Noosa, ‘het Gooi’ van de Oostkust. Wat een verandering weer.

In de regen
Zaterdag 20 november 2010. Fraser Island, Australië.

Tja, soms zit het mee en soms zit het tegen. Vandaag zat het wat tegen. We hadden ons erg verheugd op het bijzondere Fraser Island met haar dingo's, slangen en wat al niet meer, omringd door de vele haaien. Maar het weer liet ons in de steek: bijna de hele dag regen. Op zich is dat nog niet zo'n punt, warm is het toch wel, maar de bijzondere siddering van het eiland en de kleuren komen dan natuurlijk minder mooi uit.

Toch hebben we een hele leuke dag gehad. Die Aussies zijn ook zo grappig: dat begint al op de boot met Niel de kapitein die uitlegt wat je allemaal kunt doen om de dag níet te overleven. En vervolgens met Shane, de berijder van de FourWheelDrive bus. Hij laat eerst met de bus op de zandpaden voelen hoe het is om paard te rijden (komt volgens Indi & Tomar ook aardig in de buurt van de bobsleebaan in de Efteling). Even later doet hij voor hoe je moet staan en kijken als je een dingo tegenkomt (stilstaan, armen gekruist op de borst met je gezicht naar de dingo, je groot maken, en met een gezicht als een citroen naar de dingo kijken). En dan natuurlijk iedereen oefenen. Ook legt hij vrolijk uit waarom bij Lake Mckenzie niet de dingo's maar de toeristen zelf het grote gevaar vormen. Namelijk door in dit prachtige maar heel diepe en dus koude meer van regenwater lekker ver het meer op zwemmen en onderkoeld raken: helaas, dan verdrink je als er niemand in de buurt is die het ziet en je kan redden.

Verder was het geweldig om de grote bomen te zien van wel 1200 jaar oud. De littekenbomen te zien, die een groot deel van zichzelf in de bast missen maar toch gewoon doorgroeien (de Aboriginals hebben er gewoon een kano uit gekapt, waarna de boom gewoon weer door kon groeien). Net Tomar door een kreek te wandelen van op natuurlijke wijze gezuiverd water (kun je zo drinken en smaakt volgens Tomar lekkerder dan kraanwater) die uitkomt in de beroemde Eli Kreek op de 75Mile Beach. En het heeft ook wel wat om met zo'n joekel van een bus over dat eindeloze strand te scheuren en ondertussen de ene na de andere anekdote al dan niet over Fraser island te horen. De grote vraag die blijft staan is of Eliza Fraser (vrouw van kapitein Fraser naar wie het eiland is vernoemd) nu uiteindelijk geëindigd is in een gekkenhuis in Engeland of met een nieuwe man terug is gegaan naar Australië (al dan niet naar Fraser Island).

Op de terugtocht met de boot was het nog steeds geen weer om lang op het dek te staan, maar welke Nederlander kent niet het spelletje: ik neem iemand in mijn gedachten en de anderen moeten er achter zien te komen wie dat is? Dat doen we regelmatig in de auto als we op pad zijn met als standaard beginvragen: Is het Patricia Paay (al dan niet met uitbouw)? Is het Tusje, Tafje of Tofje? Heeft ie een helm als een Teletubbie, is het een kabouter en zegt ie plopperdeplop, etc. En nu dus ook op de boot waarbij zich al snel andere Nederlanders voegden in dit onweerstaanbare tijdverdrijf en Indi en Tomar het hele arsenaal hebben opengetrokken van Jackass, Harry Potter, oom Dagobert tot en met Sinterklaas. Breed lachend dus weer van de boot af en vijf minuten later al weer een duik direct vanuit het appartement in het zwembad. En dit noemen we dan een wat mindere dag, als je begrijpt wat ik bedoel… De komende dagen zijn we even uit de lucht want er moeten zo’n duizend kilometers worden gemaakt richting Airlie Beach.

On the road
Maandag 22 november 2010. Van Hervey Bay naar Airley Beach, Queensland, Australië.

It's a long way to Tipperary... Geen idee waar Tipperary ligt, maar het was a long way. In de aanhoudende regen trouwens. De afgelopen twee dagen ruim duizend kilometer afgelegd. Het stuk tussen Hervey Bay en Airley Beach is lang en vrijwel onbewoond op wat slaperige dorpjes na. Denk aan Route 66. Natuurlijk nog niet de echte Outback, maar wel a long way...

De kunst van het leven is natuurlijk om ook de long way aangenaam te maken. En dat is ons goed gelukt. Tomar en Indi met de iPods (mam, mijn oren zijn verkreukeld). Marleen en ik hebben echt heel veel lol om de wat rauwe, directe Aussie humor. Er wordt hier veel, heel veel gewaarschuwd voor drivers fatigue op dit eindeloze stuk weg. En dat gaat onomwonden op borden langs de weg. Een bloemlezing:
Drive, revive, survive
Rest or R.I.P.
Yes kids, still a long way to go
Fatigue zone 150 km
Keep playing trivia, it can save your life
Rest and survive break the drive
Stay alive we live here to (met een koala er onder)

Dus wij breaken af en toe de drive to stay alive. Net gebruncht in een geweldig road dorpje: Marlborough. Een piepklein postkantoortje, één winkel en één winkel/café. Met Mag die heerlijke eieren met bacon voor ons bakte. Kijk naar onze eigen road-movie foto's. Vannacht geslapen in een prima doortrekhotel in Rockhampton. Dat is dé beef town van Australië en het heeft een echte rauwe cowboysfeer. Na de lange dag rijden zijn we gaan eten in het Great Western Hotel op Stanley Road. Een aanrader voor iedereen op the long road! Een echte saloon met dertig Aussie cowboys en girls aan de bar. Mega stierenkoppen aan de muur, met rodeo foto's. T.V. met rodeofilms en... een heuse rodeo arena. Helaas, alleen rodeo op woensdag en vrijdag. We hadden het graag gezien, hoewel we dierenvermaak ook fout en zielig vinden. Voor Tomar en Indi was een kijk in het leven van echte dronken mannen en dames met decolletés tot aan hun navel ook vertier genoeg. De steaks waren heerlijk.

Onderweg vlak na Rockhampton afgeslagen naar de mooie Capricorn Caves. Vleermuisgrotten met een spannend kruip door gangetje en veel vleermuizen. Je kunt trouwen in de grot en dat wil Indi heel graag later.

Tips to break the drive:
- Capricorn Caves. Mooie grotten 20 km noord van Rockhampton.
- Aboriginal Cultureel Centrum "Dreamtime" met verhalen en boomerang gooien vlak na Rockhampton. Wij waren te vroeg op, maar als je wat later uit Rockhampton vertrekt, vast erg leuk.
- Ontbijt niet in je hotel, maar rij vast een uur en zoek dan een klein dorpje op en ontbijt met de locals in de enige pub of winkel.
- Niks voor echt kleine kids, maar als ze iets ouder zijn, probeer dan de rodeo op woensdag of vrijdag in the Great Western Hotel (Stanley Street) in je route op te nemen. Of ga er in ieder geval een steak eten.

Gisteren
Woensdag 24 november 2010. Mackay, Queensland, Australië.

Vandaag, hebben we een prachtige dag gehad. Waarover later meer. Maar de dag van eergisteren en gisteren is ook vermeldenswaardig. Omdat reizen niet altijd zon en leuk is. Maar soms ook doorbijten en improviseren.

Na onze tweede on-the-road dag kwamen we gaar en moe aan in Mackay waar we zouden overnachten. Het was van zachtjes echt keihard gaan regenen. Slechte weersvoorspellingen, koud. Bij aankomst bleek ons hotel weer een echt doortrekmotel te zijn. Een te kleine kamer om de middag met z'n vieren in door te brengen en het weer was echt te slecht om ook maar iets buiten te doen. De balans opgemaakt en een keuze gemaakt: naar de plaatselijke bowlingbaan of onze klopjacht op het vogelbekdier voortzetten en door te rijden naar een nationaal park compleet met mist en toenemende wind. Drijfnat onze pasgehuurde cabin gevonden en na sluitingstijd bij de enige piepkleine winkel bij een aardige mevrouw nog wat eten kunnen kopen. Hamburgers in het tostiapparaat gebakken. Indi en Tomar waren verrukt van het basic, maar erg gezellige huisje (wat overigens verdacht begon door te lekken). Hutten gebouwd. 's Nachts heb ik weinig geslapen: erg spannend met de wind die wel erg hard was en de vraag hoe we in die regen de volgende dag de berg af zouden komen.

Maar... 's ochtends is alles anders. Het regende nog, maar de dorpelingen verzekerden ons dat de weg veilig was. Dus toch nog maar even het vogelbekdier gaan zoeken. Drijfnat onder de brug gaan staan. Helaas, hij was weer niet thuis. En Indi en Tomar waren wel klaar met het vogelbekdier.

Spullen gepakt en onze laatste rijdag op weg naar Airlie Beach. Wordt vervolgd…

Didgeridoo
Dinsdag 24 november 2010. Airlie Beach, Queensland, Australië

Vervolg: aangekomen in Airlie Beach even de winkelstraat in. Lopen we zo maar tegen een didgeridooles van de plaatselijke winkel op. Ha, tijd voor muziekles. En het was een echte les. Ritme, keelklanken, circulaire ademhaling. En we waren apetrots op onze Tomar en Indi (én op de lieve juffen met hun geduld destijds). Waar ze ooit nog verlegen waren in het kringgesprek op school, stonden onze helden nu vooraan in een grote groep jolige backpackers. En ze konden het als één van de weinigen, ook de circulaire ademhaling (tegelijk in door je neus en uit door je lippen. Lastig!)! Blozend trotse moeders en applaus van de meesters.

En nu: is er dus een familie-didgeridoo op weg naar Nederland...

Sta je 's ochtends nog te balen in de regen met een vogelbekdier dat net naar de Hema is, heb je aan het einde van de dag weer een top-levenservaring erbij. We lachen weer!

 

Down… Under(water)… dieven
Donderdag 25 november 2010. Airlie Beach, Queensland, Australië.

Inmiddels zijn we aangekomen in Airlie Beach. Het is een authentiek jongeren vakantieoord. Een soort Salou van Australië: overdag is het heel rustig en 's avonds komen de mollen uit hun holen. De vakantie voor de middelbare scholieren in Australië is ook begonnen en dat wordt uitgebreid gevierd door the shops met borden met de text 'Welcome Schoolies!' Een gezellige drukte dus.

The thing to do hier is het bezoeken van de Withsunday Ilands. Deze mooie eilanden (wel meer dan twintig) zijn ooit ontdekt door Cook op Pinksteren (vandaar de naam, Whitsundays). Maar ja, om de volle pracht te zien, helpt het wel als de Sunshine State haar naam ook waarmaakt. Op dit moment breken we hier alle records. Het is nog nooit zo nat geweest in het droogste continent van de wereld. Vooral de boeren waren heel blij, maar ook die beginnen nu te klagen omdat hun oogst door de nattigheid bedreigd wordt door schimmel. Normaal is het hier bruin en droog, terwijl nu alles fris en groen erbij staat, wat op zich echt schitterend is.

Down: Ons tochtje op een mooie Catamaran voerde ons eerst naar Hook Island. Bij het wegvaren kwam het met bakken uit de lucht en hebben we ons binnen aan een tafeltje vermaakt met Sudoku puzzels (met dank aan een helderziende collega van me).

Under(water): Naarmate we dichterbij Hook Island kwamen klaarde het op. We zagen het zeewater verkleuren en op het moment dat we de anti-kwallenpakken aanhadden (tegen de twee soorten gevaarlijke stingers), scheen de zon en die is niet meer weggegaan. Het snorkelen was geweldig: ik heb nog nooit zoveel mooie tropische vissen bij elkaar gezien. Ze zwommen overal om je heen. Als je wilde kon je ze zelfs aanraken. Onze Indi heeft vanaf het begin haar hoofd met duikbril en snorkel in het water gelegd, is met de vissen gaan spelen en een uur later, toen het tijd was om terug te gaan, is ze pas weer overeind gekomen. Met Tomar zijn we een aantal keer naar beneden gedoken om het koraal (de uitlopers van het Great Barrier Reef) van dichterbij te kunnen bekijken. Ook dat was heel mooi.

Opnieuw de boot op naar de sneeuwwitte stranden van Whitehaven. Daar hebben we gespeeld in het water, geluierd aan de kant en onze vaardigheid met een rugbybal getest. Op Daydream Island tenslotte, zijn we losgelaten in een ongelooflijk luxe resort. Met een heus openlucht aquarium (met haai en roggen), met warme spa's (Tomar en Indi zijn er gek op), een prachtig zwembad (met bar in het water), een strand met wederom een grote varaan en een tuin waarin een kolonie kangoeroes zich heeft gevestigd.

Dieven: zo'n luxe oord is ook helaas een trekpleister voor dieven. Wie zijn balkondeur open laat staan is de klos. Met eigen ogen hebben we gezien hoe drie kaketoes zich schaamteloos naar binnen begaven en terugkwamen met mueslirepen en zakjes met pinda's. Even de snavel erin op het balkon en smullen maar! De mueslireep was kennelijk lastiger te openen. Die lieten ze na een uurtje dan ook zomaar op een heel andere plek uit de lucht vallen, en jawel hoor, recht op het hoofd van Tomar. Al met al een paradijselijke dag om nooit te vergeten met als toetje nog een prachtige regenboog vlak voor het aanmeren in de haven.

Lekker gewoon
Vrijdag 26 november 2010. Townsville, Australië.

Zelfs op wereldreis zijn er van die dagen dat je gewoon lekker niks bijzonders doet. Donderdag was zo'n lekker gewone dag. Na onze prachtige, maar ook vermoeiende boottocht langs de Whitsunday Islands en met weer regen bij het opstaan, besloten we een dagje te hangen. Nou ja, dat betekende voor Indi en Tomar extra veel aan schoolwerk doen. Dat gaat best goed, al vinden ze het ‘saai dat ze niet kunnen kletsen’. Daardoor gaat het werk wel snel trouwens! Tomar werkt met veel plezier aan de weblog. Grappig, op school zijn opstellen nooit zijn meest favoriete werk geweest, maar met een duidelijk doel voor ogen en zeker ook door de vele reacties vindt hij het nu echt leuk. Met Marleen wordt hard gewerkt aan de Cito oefenstof (alle basisschoolstof taal, rekenen en wereldoriëntatie heel compact in een handig boekje). Prima, want Tomar ziet zelf waar nog wat valt te verbeteren en is nu opnieuw hard aan de slag met deel- en vermenigvuldigtafels. Indi maakt ware kunstwerken van het mooie dagboek. Soms een verhaaltje, soms een gedicht en de laatste tijd heel veel tekeningen. Ze is opeens met sprongen in het tekenen aan het groeien. Pluspunt gaat net als op school met zuchten en steunen, alle andere opdrachten die we verzinnen en de weblog gaan met plezier. Alleen merk je het gemak van een typediploma; Tomar kan helemaal zelfstandig op de weblog werken, voor Indi duurt het typen lang en heeft daarbij dus een van ons nodig.

's Middags hebben we in Airlie Beach een heel leuk winkeltje gevonden met volgens Indi ‘funtobread’. Een winkel met tientallen bakjes met kralen, waar je een eigen ketting kan rijgen. Aan het einde rekende je gewoon de kraaltjes af. Indi heeft voor drie Dollar een mooie ketting gemaakt. Tomar denkt aan de verjaardag die eraan zit te komen op 3 december. Sinterklaas is hier ver weg.

Vrijdag waren we weeron the road, drie uur rijden naar Townsville voor één nachtje. Het is best vermoeiend om ergens maar één nacht te blijven. Dus ook hier hebben we niet te wild gedaan. Townsville is een grappige plaats, met een mooie waterlijn maar ook met industrie. Zwemmen in zee is te gevaarlijk hier, maar er is een leuke boulevard met speeltuinen, fonteinen en overdonderend mooie vijgenbomen. Het kunnen hele bossen worden uit één boom. We hebben ons heel goed vermaakt met aan lianen hangen, kaarten in het muziekpaviljoen en wat elders nooit mag: spelen en zwemmen in de stadsfontein! Nog zo'n kinderdroom.

's Ochtends ontbijt gehaald bij de supermarkt en heerlijk liggen kruimelen in bed omdat we toch door reisden. Echte reizigersdagen dus; zie de lekker gewone foto's. Voor jullie in Nederland: veel plezier met de decembergedichten, pepernoten en chocola. Is ook heel gezellig en lekker knus!

Tips voor leuke dingen in Airlie Beach (naast natuurlijk het bezoeken van de prachtige Whitsunday Islands):
-Elke dag om vijf uur een goede didgeridoo workshop. In de winkel ‘opals’ in de grote winkelstraat . Inlopen, drie Dollar pp.
-Winkeltje ‘funtobread’. Ook in de winkelstraat. Zelf oorbellen, kettingen, armbanden rijgen met keuze uit tientallen bakjes met kralen. Je rekent af wat je hebt gebruikt. Ook stoere kralen voor boys!

Ohhh, wat is dit heerlijk!
Zaterdag 27 november 2010. Mission Beach, Australië.

De regen heeft weer plaatsgemaakt voor zon. We zijn aangekomen in Mission Beach, waar we de komende twee dagen in een prachtig mooi appartement pal op het strand zitten (Castaways Resort, Mission Beach). We voelen ons heerlijk verwend, wat een mooie plek en fijn hotel. Na een week weer de kinderen in een eigen kamer, zodat wij 's avonds wat uren samen hebben. Strakke inrichting, keuken en ruimte! Wat zullen we ons eigen huis straks groot vinden. Nog snel even bij de supermarkt fruit en ontbijt ingeslagen en nu krijgen ze ons er niet meer uit de komende twee dagen.

Op de weg hiernaartoe hebben we grote veranderingen in omgeving opgemerkt. Blijft bijzonder, het heet allemaal Australië, maar de verschillen zijn zó groot. Niet verwonderlijk natuurlijk, als je bedenkt dat we al bijna 3000 km hebben gereden. En Nederland, Zuid Portugal of Rusland zijn natuurlijk ook niet hetzelfde. Nu dus in het echte hoge tropische noorden (hier is noord warm en zuid kouder, omdat Australië onder de evenaar ligt). En opnieuw verbazing over hoe weinig we eigenlijk afweten van dat tropische karakter van Australië. Dit is echt regenwoud. De palmen, bananenbomen, wurgvijgen, bloemen worden almaar uitbundiger. De dieren steeds gemener, talrijker en creapier. En de Aussies hebben net zo'n claimcultuur als de Amerikanen, dus de waarschuwingen zijn niet van de lucht.

Een lesje surviven in Mission Beach:
-Op de weg hierheen en in het dorp moet je serieus uitkijken voor agressieve cassowary's als je even wilt picknicken of een rondje lopen. De cassowary is een soort struisvogel met een hanenkam en heeft een geweldige attack: pikken met het doel je halsslagader uit te trekken. Vindt Tomar een wijs verhaal. Gelukkig is de cassowary zeldzaam. We hebben ook al geleerd wat te doen bij een attack: met je handen boven je hoofd wuiven om je groot te maken, liefst met een groep tegelijk dit doen, als Casso toch gaat pikken zo hard mogelijk op de snavel stompen. Hmmm, wij gaan geen cassowary's zoeken. Overigens is de cassowary natuurlijk ook gewoon een schitterend mooi dier. De mannetjes zorgen voor de kuikens. Ze zijn heel belangrijk voor het regenwoud omdat het de enige dieren zijn die de grotere, harde zaden van veel boomsoorten hier kunnen verspreiden. Zuinig op zijn dus.
-Als je de cassowary hebt ontlopen moet je oppassen voor de vallende kokosnoten. Ze hangen bij bossen aan de palmen op ons hotelstrand.
-Zwemmen in rivieruitlopers op het strand en zwempoeltjes: ook maar niet. Er zijn zowel zoet- als zoutwaterkroko's hier en ze zijn met veel.
-Heel raar: we kunnen niet meer zo maar de zee in. In zuid en midden Australië pak je zoveel mogelijk stranden mee (als het niet regent), hier is het plannen. We zitten in het kwallenseizoen. Er zijn twee soorten dodelijke marine stingers: hele grote box jellyfishes en kleine gemene van een centimeter groot. Als je gaat zwemmen moet je een pak aan of beter nog zwemmen in een heel groot net. Dat beschermt ook tegen haaien. Het voelt veilig en spannend tegelijk om in het enorme net te zwemmen in de wetenschap dat het buiten het net krioelt van de gezellige creatures.

Maar de zee is badwater warm en de golven schitterend. Tomar heeft een gifgroen bodyboard en we graven kleine krabbetjes uit op het strand die dan keihard opzij wegrennen, wat erg grappig is. Kortom: ze krijgen ons hier even niet meer weg...

 

Dat was schrikken
Zondag 28 november 2010. Mission Beach, Australië.

Vandaag een heerlijke dag in Mission Beach. Lekker luieren en veel zwemmen in het beveiligde deel van de zee (kwallennet). Tot het moment dat Indi huilend uit het water kwam. Ze had veel pijn aan haar hand, het zwol ook aardig op, rood met witte bubbeltjes. Kwallenbeet? Voor de zekerheid maar even de locals geraadpleegd en na overleg en een blik op haar kwallenbobbeltjeskaart belde een rescue getrainde mevrouw de ambulance. En daar kwam Simon, een beer van een 'bloke' en een echte 'mate'. Definitly een kwallenbeet, maar gelukkig zeker niet van de dodelijke rotkwallen. Alles gecheckt en goed bevonden dus we hoefden gelukkig niet naar het ziekenhuis. Wel moest Indi op doktors orders een ijsje eten. Daarna even twee uurtjes bijkomen van de schrik, goed in de gaten houden en hup weer zwemmen, nu wel in het zwembad van het hotel. En zo kan een ‘niksdag' toch weer spannend worden. In ieder geval hebben we weer een paar mooie foto's erbij en Simon en de behulpzame local een mooie tekening van Indi!

Tropenstad
Dinsdag 30 november 2010. Cairns, Australië.

Ons paradijs aan het palmenstrand op Mission Beach hebben we verlaten. We hebben er ondanks de kwallenschrik goede herinneringen aan en wilden helemaal niet weg. Wat een mooie plek en heerlijk appartement was dat (thanks Kidsreizen!). Maar zoals Indi zei, mam, we zijn op wereldreis hé, dus we gaan weer een nieuwe plek op de wereld ontdekken. Van tevoren hadden we gedacht dat Indi het meest moeite zou hebben met het doortrekken. Ze hecht zich snel aan een plek en huis. Maar niets is minder waar. Indi heeft de charme van de afwisseling ontdekt. En dat wordt beloond. We zijn aangekomen in Cairns en vallen van de ene prettige verbazing in de andere. We kennen best echt tropische steden, zoals Bangkok. Dat hele speciale ultra vochtige, altijd warme klimaat, regenbuien waar je je niks van aantrekt omdat ze toch zo weer over zijn, slippertjes, relaxtheid. Maar wat we nog nooit hadden gezien was een tropische stad met westerlingen (ex-Europeanen) er in. Interessant experiment: wat gebeurt er als je die in de tropen zet? Wierook branden en tempels bouwen niet, wat dan wel? Dan bouwen ze een prachtige speeltuin! Cairns vinden we echt heel leuk, vooral 's avonds, niet het materialistische van Singapore, maar wel een echte stad met een mix van toeristen, mensen die gewoon aan het werk zijn, schoolkinderen, etc.

Cairns ligt aan de prachtige oceaan, maar daar kan je vanaf hier niet in zwemmen. Naast de gebruikelijke kwallen en haaien zijn hier ook krokodillen tot aan de boulevard, dus zien we overal grote niet-pootje-baden-borden. Om het leed te verhelpen hebben ze in Cairns een kilometerslang park langs de kust gebouwd, met om de paar meter iets bijzonders. We wilden even een hapje gaan eten gisteren, maar dat schoot niet op omdat er te veel te zien was. Te beginnen met een skatebaan, waar Tomar met open mond heeft staan kijken. Niks grainbankjes en de gebruikelijke halfpipe, maar diepe, diepe kuilen, waar jongetjes vanaf zeven jaar zich met ijzingwekkende engheid vanaf de kant in laten storten op skateboards of liever nog stepjes. Doodeng en fantastisch. Tomar twijfelt nu tussen wonen op de sheepfarm of toch maar in Cairns. Volleybalvelden, voetbalvelden, fitnessende mensen alom. Een heuse workout fitnessroom in de open lucht. Waarom zou je binnen gaan zitten met dit weer? Even verderop een grote speeltuin met waterpark. Ja, dat was een lange tussenstop.

Vervolgens het aller-leukste omdat tegen de natuur toch niks op kan. Vijgenbomen met... ‘Mam, wat vliegt daar?’ ‘Hmmm, vreemde vogels zijn dat...’ Vogels? Het zijn vleermuizen. Niet die kleine Franse, maar enorme Harry Potter fruitbats met een spanwijdte van een halve meter met van die echte neusjes en tandjes. En niet een paar, maar honderden. Ze scheren laag over en zoeken dan een hangplek in een van de bomen onder luid geschreeuw en gepiep.

Als klap op de vuurpijl heeft ‘de spelende mens’ hier bedacht dat het erg jammer is om niet te kunnen zwemmen met zo veel water om je heen. Dus hebben ze een húge zwemlagune gebouwd. Hoe groot dat is? Nou, zo'n drie voetbalvelden groot. Daar plonst iedereen gewoon de hele dag in en uit. Palmboompjes eromheen, een strandje en ook een heuse kerstboom. Omdat het toch Europeanen zijn natuurlijk. Dat staat dan weer raar. Na het plonzen kan je dan eten in een van de restaurantjes langs de boulevard of zelf gaan barbecueën. Overal langs de boulevard staan picknicktafels met barbecue units en grote families, campertoeristen, studenten, staan daar gezellig te wokken en grillen. Niemand trekt zich iets aan van af en toe een tropisch regenbuitje, dat is wel lekker verfrissend met 35 graden.

En nu is het ochtend, zit Indi te spelen met haar Petshops, leest Tomar de e-reader, ligt Marleen nog even te dutten, genieten we van alweer een zalig ruim appartement en gaan we straks weer verder met spelen in deze grappige stad.

 

Sonja
Donderdag 2 december 2010. Cairns, Australië.

Na gisteren de wereld van vroeger, nu naar weer een andere wereld in Australië, namelijk de wereld die zich onder water afspeelt. Sonja, de dame van ons hotelletje, had ons gisteren precies geïnstrueerd hoe we het moesten doen. En dat zij geen tegenspraak duldde, was ons snel duidelijk. Dus we hebben braaf gedaan wat ze ons voorschreef. Daar gaat ie:

Stap 1: laat je niet ophalen maar loop zelf in tien minuten naar de boot. Dan kun je namelijk lekker uitslapen, want dan hoef je niet alle andere reisgenoten met die bus op te halen (leek ons zo gek nog niet bedacht van Sonja). Zorg dat je er uiterlijk om kwart over negen bent. Om half tien kun je het schip op maar, zo zei Sonja, het is belangrijk dat je voor in de rij staat.

Stap 2: zodra het kan, ren het dek op (nou, Tomar en ik gingen er als een speer vandoor). Ga niet naar het bovendek, maar het middendek en verover daar een paar stoelen die in de schaduw staan. Wel prachtig uitzicht maar voorkomt dat je levend verbrand. Hebben we gedaan. Zijn stiekem ook een deel wel in de zon gaan zitten (niet doorvertellen aan Sonja). Maar toegegeven, anderhalf uur in de volle zon was niet te harden geweest.

Stap 3: als de boot gaat aanmeren op het eiland bij het Great Barrier Reef, hop naar beneden, dus niet wachten tot de boot helemaal is afgemeerd en in de rij voor de onderzeeër (jawel, een hele echte submarine, superleuk!). De onderzeeër gaat namelijk maar een paar keer en als je eerst gaat snorkelen haal je het niet meer. Voorwaar, dit bleek Sonja's tip van de dag!

Stap 4: lunchen. Belangrijk was dit voor het snorkelen te doen, want anders was je klaar met snorkelen en de lunch klaar met jou. Ha, ha, die Sonja. Maar toegeven, ze had weer gelijk.

Stap 5: snorkelen tot de toeter gaat (spreekt voor zich).

En dankzij onze Sonja hebben we een geweldige dag gehad. Een dag waarop we de fantastische wereld van Finding Nemo in het echt hebben gezien. Onvoorstelbaar prachtige koraal en een hoeveelheid vissen, dat kun je je gewoon niet voorstellen. En dat leeft allemaal iedere dag ook op deze aarde! Zoals Tomar zei: 'Het was nog veel mooier dan ik had verwacht.'

Tussendoor vandaag ook nog zo wat andere dingen. Zo hebben we net (met Indi in de lead) de laatste hand gelegd aan de voorbereidingen voor de tiende verjaardag van Tomar morgen. Dus je begrijpt: dat wordt alweer een grote feestdag met, geheel in stijl van Tomar, veel taart! We zullen Sonja ook een stukje gaan brengen.

 

Tiener
Vrijdag 3 december 2010. Cairns, Australië.

Tomar is tien en dat hebben we gisteren heel knus en gezellig gevierd. Met cadeautjes uit Nederland en Australië, chocoladetaart, Indi had de kamer en het balkon versierd met slingers en ballonnen en tropische bloemen. Speurtocht naar de cadeautjes net als thuis. Tomar wilde geen uitje maar lekker ‘thuis’ (thuis is waar je bed staat is nu onze gevleugelde familieuitspraak) met zijn nieuwe spullen (King Kong voor de NDS, mini skateboardje van Tech Deck) spelen. Heerlijk uitrust dagje, met hamburger en steaks bij Hogs Breath aan het eind. Wat de dag zeker bijzonder maakte waren al de lieve felicitaties. Tomar giechelde dat hij nog nooit zoveel berichtjes, mail, sms op zijn verjaardag heeft gekregen. Met een heuse You Tube lang-zal-hij-leven film van de klas. Top!

Bij ons is het op dit moment wel érg warm (het is ook nooit goed hé). Benauwd en felle zon samen. Dus nemen we vandaag de auto, lopen is voor Indi haast niet te doen. Ons laatste dagje Australië en dan reizen we af naar Nieuw-Zeeland. 5 december zitten we in het vliegtuig,en het Sint gevoel ontbreekt hier. Daarom kregen ze een extra cadeautje op Tomars verjaardag (ook voor Indi) en laten we de Sint dit jaar even in Nederland. En verder wensen we jullie natuurlijk veel 5 decemberpret met blije kinderen, speculaas, pepernoten en surprises.

Bye, bye Australia
Zaterdag 4 december 2010. Port Douglas, Australië.

Met pijn in ons hart hebben we vandaag vanaf het Four Mile Beach in Port Douglas afscheid genomen van Australië en de Aussies. Wat een geweldig land, wat een geweldig leuke mensen en wat een prachtige dieren!

We hebben vanavond nog even een rondje gedaan en Australië heeft bij ons alle vier onze verwachtingen overtroffen. Zo had Tomar niet verwacht dat er zoveel regenwoud zou zijn. Indi daarentegen had de verwachting dat het alleen maar regenwoud zou zijn onder aan de aardkloot. Afijn, je begrijpt, een boeiend gesprek op ons nog met ballonnen versierd balkon. In ieder geval hebben we besloten dat we ooit nog een keer terug gaan (Daan en ik zijn hierover reeds in gesprek).

Juist omdat Australië zo top was, is het extra spannend om naar Nieuw Zeeland te gaan. Maar gelukkig zijn we niet voor één gat te vangen en weten we ook zeker dat we het bij de Kiwi's ook naar ons zin zullen hebben. Bovendien kriebelt het ook wel weer een beetje: niets leukers dan het ontdekken van een geheel nieuw land. Morgen op naar Auckland waar we om een uur of zes voet aan land zullen zetten. Temperatuur is daar rond de twintig graden, dus dat is even terugschakelen, maar gelukkig nog geen code Oranje.

 Vervolg reis in Nieuw Zeeland