Mesa Verde National Park en San Juan Skyway
Zondag 19 september 2010. Durango, Colorado, Verenigde Staten.
We vervolgen onze route door een grotendeels verlaten gebied richting Mesa Verde. Al sinds het begin van onze reis zien we langs de weg regelmatig bordjes staan met de tekst ‘Adopt a Highway’ en daaronder de naam van een persoon of soms van een echtpaar of familie. Mijn eerste associatie was dat het de namen zijn van mensen die op die plek verongelukt zijn en dat de nabestaanden dan uit eerbetoon een stukje snelweg mogen adopteren. Het had zomaar gekund met die Amerikanen. Op een gegeven moment kwamen we ook bordjes tegen waar hele scholen of legeronderdelen op stonden waardoor mijn theorie een ietwat onwaarschijnlijk karakter begon te krijgen. Onze volgende gok was dat de Amerikanen hun wegenonderhoud aan liefdadigheid overlaten. Ook niet heel plausibel, maar het kwam in de richting: de sponsors blijken te betalen voor het schoonhouden van 's lands wegen.
In het gebied van Mesa Verde National Park zijn resten gevonden van een eeuwenoude beschaving, en dan heb ik het niet over een paar vaasscherven maar over klifwoningen, complete huizen gebouwd in de wanden van het ravijn. Respect! Zelfs vandaag, met de ladders van nu, moet ik er niet aan denken om deze woningen van dichtbij te bekijken. Ik maak in dit soort gevallen dankbaar gebruik van Teun als excuus (het hebben van een zoon geeft namelijk meer aanzien dan het hebben van hoogtevrees). Hoe dan ook, vanaf de overzijde van de kloof is het uitzicht op de klifwoningen net zo goed spectaculair. Wat het hele verhaal nog intrigerender maakt is dat de Anasazi-indianen die deze woningen bouwden aan het eind van de dertiende eeuw vrij plotseling zijn verdwenen. Waarheen en waarom, dat weet niemand. Enter Peter R. de Vries! Ik maak er een geintje van, maar het moet de natte droom zijn van elke historicus om hier de waarheid boven water te krijgen.
Via het begin van de beroemde San Juan Skyway rijden we naar Durango. We zijn nu in Colorado. Het rode woestijnlandschap heeft plaatsgemaakt voor berg-bergen, bedekt met bossen in prachtige herfstkleuren. Het geel van de espen (aspen in het Engels, inderdaad van het plaatsje Aspen) springt er uit. Durango is een sfeervol stadje. Het is een klein beetje een openluchtmuseum, maar absoluut een verademing vergeleken bij getto’s als Page en Mexican Hat. Pal langs de camping loopt een historische spoorlijn die stamt uit de tijd dat zilver- en goudmijnen hier het leven bepaalden. Nu rijdt er nog af en toe een stoomtreintje met toeristen naar Silverton. We zouden die trein kunnen nemen, ware het niet dat de camper er niet in past. Dus rijden we de volgende dag zelf van Durango naar Silverton - eveneens een pittoresk Western-stadje.
Terwijl we daar van de lunch genieten stroomt de regen met bakken uit de hemel. Dat is geen goed nieuws aangezien we door willen naar Ouray, via de Million Dollar Highway, een onderdeel van de San Juan Skyway dat berucht is vanwege de smalle en bochtige passages langs steile afgronden. We winnen advies in bij een tweetal locals, een vermoedelijke alcoholist en een serveerster die zegt dat ze er eigenlijk nooit komt. Wijze raad is halve daad. Wanneer de regen gestopt is wagen we het er op. Ellen zweet peentjes, en dan rijden we nog aan de bergkant. In Ouray vieren we de succesvolle overtocht met een bezoek aan de hot springs, een aangenaam natuurlijk verwarmd zwembad.
