Grand Canyon National Park
Donderdag 16 september 2010. Grand Canyon North Rim, Utah, Verenigde Staten.

Onze volgende bestemming is nog zo'n toppertje: de noordrand van het Grand Canyon. Vanuit Zion moeten we eerst door de Zion-Mt Carmel tunnel, een tunnel die zo smal is dat het verkeer in escorte er doorheen wordt geleid. Ook na de tunnel is het uitkijken geblazen. We rijden langs een aaneenschakeling van bergwegwerkzaamheden (alleen al met het uitspreken van dat woord kan je verongelukken). Het laatste deel van de rit gaat door een vlakker gebied, langs bossen en grasvlaktes. Niets wijst erop dat we een van de grootste kloven ter wereld naderen. Pas als we de kampeerplek opzoeken die we al maanden geleden gereserveerd hebben, zien we dat de camping pal aan de rand van het Grand Canyon ligt. Dit is spectaculair! Living on the edge, literally. We installeren ons en lopen vervolgens langs de rand van de kloof naar Bright Angel Point. Het is een boswandeling met regelmatige ver- en diepgezichten. Ellen is zo gefascineerd dat ze al kijkend door de camera achteruit stapt en uitglijdt. Op haar been prijkt nu een smile-vormig litteken. Het kon slechter; er zijn hier legio mogelijkheden voor draadloos bungeejumpen.

Zo rustig als het op de trail was, zo druk is het bij Bright Angel Point. Van achter de grote ramen van Bright Angel Lodge hebben we een panoramisch uitzicht op het Canyon. Aan de overkant, op de zuidrand, zien we een rookpluim - een bosbrand lijkt het. Na een korte stop lopen we langs de rand van het Canyon weer terug naar de camping. Teun zit intussen bij mij achterop in de rugdrager, en dat doet 'ie goed. Zijn gebrabbel houdt de stemming erin en de beren op afstand. Voor mij is het nog wel een beetje wennen. Ik loop niet dagelijks met tien kilo bagage op mijn rug, en al helemaal niet met bagage die meebeweegt, in mijn schouder knijpt of aan mijn pet peutert. Na een poosje wordt het rustig achter me. Onze zoon is in slaap gevallen. Een vertederend gezicht! Nu hij slaapt vergeet ik dat hij achterop zit - totdat hij plotseling in mijn oor niest en ik van schrik bijna de Grote Kloof in duik. Je verveelt je nooit met onze Teun.

De volgende dag nemen we met de camper de scenic route naar Cape Royal. Een van de uitzichtpunten is Roosevelt Point. President Theodore Roosevelt heeft zich hard heeft gemaakt voor conservering van dit gebied. ‘Niets meer aan doen’, zei hij, vrij vertaald, na het zien van dit landschap. Helemaal mee eens. Wat hebben wij in Europa nou voor kloven? Die van Verdon is de grootste, en hij is mooi, maar het staat allemaal in geen verhouding tot wat we hier zien. De naam Grand Canyon is helemaal goed: simpel, geen valse bescheidenheid, precies wat het is. Na Cape Royal rijden we naar Imperial Point vanwaar je een fantastisch uitzicht hebt over de uitgestrekte vlaktes in noordoostelijke richting.

Ons oorspronkelijke plan is om terug te gaan naar de camping en de volgende dag de zuidrand van het Grand Canyon te bezoeken. Dat is nog wel een flink eind omrijden (er zit namelijk een kloof tussen de noord- en de zuidrand) en we vangen signalen op dat het aan de zuidrand, met het weekend voor de deur, beredruk is. Bovendien beweren mensen die van beide walletjes gesnoept hebben dat het uitzicht vanaf de noordrand het mooiste is. Na rijp beraad besluiten we Grand Canyon South Rim te Boroboduren - dat is stijnenellen's voor ‘bewust en opzettelijk een bezienswaardigheid die je niet mag missen missen’. Soms moet dat.