Artikelindex

Bryce Canyon National Park
Dinsdag 28 september 2010. Bryce Canyon, Utah, Verenigde Staten.

Van Capitol Reef zetten we koers richting Bryce Canyon, het laatste grote park op ons programma. Onderweg dompelen we ons onder in Calf Creek en maken we een pitstop in het piepkleine Boulder (niet te verwarren met de gelijknamige stad in Colorado) waarvoor wij overigens een lichte hippie-waarschuwing uitvaardigen. Ons bezoek aan Bryce begint spectaculair: met een moord! Een eekhoorntje op de weg ziet onze camper naderen maar verzuimt daaruit zijn conclusies te trekken. Shit happens. Even slikken en weer doorgaan. The show must go on.

altalt

Op de North Campground hebben we wederom het laatste plekje te pakken. Het begint een thema te worden. We nemen dus maar voor lief dat de camper, zelfs met gebruik van stelblokjes, zo scheef staat als de toren van Pisa. We hebben onszelf in de afgelopen weken getraind in het niet-helemaal-waterpas slapen en dit wordt de grote climax. Maar eerst gaan we een blik op de kloof werpen. In Bryce rijdt een gratis shuttlebus, net als in Zion. We laten ons met Teun en de wandelwagen naar Bryce Point rijden. De chauffeur geeft onderweg tekst en uitleg. Hij vertelt over de Ponderosa Tree, waarvan de bast ruikt naar vanille, nouja: ‘Some say it's butterscotch but I think it’s vanilla’. Eerder had een Amerikaanse toerist ons in Mesa Verde al gewezen op deze boom, met ongeveer dezelfde tekst: ‘Some say it's vanilla but I really think it is butterscotch’. Ik heb de proef op de som genomen en schaar mij vol overtuiging in het butterscotchkamp.

altalt

Typerend voor Bryce zijn de hoodoos, spitse kalksteenformaties op de bodem van de kloof. Aan de rand van de kloof heb je een prachtig uitzicht op deze hoodoos. Vanaf Bryce Point volgen we de rim walk in de richting van Inspiration Point, met Teun in de buggy. Een parkmedewerker had ons verzekerd dat dat prima te doen is. Het is een mild glooiend pad met wat losse bedekking, inderdaad niets moeilijks als je alleen loopt. Echter, als je onverhoopt uitglijdt, en dan de wandelwagen uit je handen laat schieten, met het ravijn aan je zijde... Toch wat zenuwachtig geworden verlaten we bij de eerste ontsnappingsmogelijkheid het pad.

altaltalt

De volgende dag gaan we voor de zonsopkomst naar Bryce Point. We hijsen onze zoon in een berenpak dat we in Colorado gekocht hebben. Terwijl Ellen met de camera op scherp het ultieme fotomoment afwacht, wordt Teun bedolven onder de aandacht van een groep Chinese toeristen. Nadat zowel de zonsopkomst als Teun uitvoerig op de foto zijn gezet, parkeren we de camper bij Sunset Point. Van daar gaan we de Navajo Loop Trail wandelen. Dit pad loopt naar beneden de kloof in, tussen de hoodoos door, en vervolgens weer terug omhoog. Ellen heeft veruit de sterkste zenuwen op smalle bergpaadjes en neemt Teun op haar rug. Ik heb het de eerste vijftig meter zelf geprobeerd maar heb Ellen daarna gesmeekt om het over te nemen. Ellen dwingt mij om dit te vermelden. Ik laat me normaal nooit dwingen om dingen te schrijven maar in dit geval maak ik een uitzondering. Het was namelijk best een zware klim. Hoe dan ook, we zijn het erover eens dat het een prachtige route is die absoluut de moeite van het lopen waard is.

altaltalt

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!