Slotcanyon
Woensdag 19 juni 2017. Zion NP, Utah, Verenigde Staten.

We verlaten Grand Canyon NP opnieuw langs de oostkant, waarlangs we ook zijn binnengekomen. Doel is Zion NP, dat we toen Emiel twee jaar was ook hebben bezocht, en dat gedurende die reis één van onze favoriete natuurparken was. Onderweg houden we halt bij de Upper Antelope Canyon in Page. Ook in Page stopten we zoveel jaren terug, maar dan bij de Lower Antelope Canyon. Die vonden we zo mooi dat we ook dit jaar een slotcanyon willen aandoen. De Upper is volgens de site iets uitdagender, je daalt met trapjes af en klimt op dezelfde manier naar boven terwijl je de Lower inloopt.

We zijn in de war over het uur. De canyons zijn Navajo grondgebied en we gaan er dus van uit dat er Utah tijd (en dus een uur vroeger komende van de Grand Canyon) wordt gehanteerd. Ook de GPS geeft het zo aan... We zetten er dus vaart achter, want volgens de GPS zullen we maar net op tijd zijn. Niet dat we te snel rijden, maar met een RV de maximum toegelaten snelheid aanhouden is niet altijd evident.

Net op tijd komen we aan bij de canyon... Denken we, want al gauw wordt duidelijk dat er toch geen tijdsverschil is, en er bovendien al meer dan een half uur vertraging is. Voor de toer van tien na twaalf die we thuis al boekten is het dus nog meer dan anderhalf uur wachten... Dat geeft ons de tijd om rustig iets te eten voor we naar het beginpunt van de toer trekken. Daar aangekomen is de vertraging al opgelopen tot 45 minuten. En net voor de canyon zelf moeten we nog eens een half uur langer wachten, gelukkig telkens in de schaduw...
We raken aan de praat met het Nederlandse gezin in onze groep dat tijdelijk in Chicago woont en ook met een camper op reis is. Alweer een leuke ontmoeting. Gids Clint legt ondertussen op kindermaat en op een zeer visuele manier met zand uit hoe een slotcanyon wordt gevormd. We zijn meteen helemaal mee. Hij maakt er een sport van om de groep die het meeste lawaai maakt te begeleiden, en dat vinden de kinderen in de groep natuurlijk superleuk.

Het lange wachten loont de moeite, de canyon is net als de Lower canyon heel erg mooi. Het zonlicht kleurt de rotsen diep oranje, en het water heeft het zandsteen in grillige vormen weg geërodeerd. Ook Emiel en Louis zijn onder de indruk. Clint toont hoe en waar je de mooiste foto’s kan trekken. Elke dag zijn er zesduizend bezoekers, en die worden in een vrij hoog tempo door de canyon gejaagd, maar we zijn toch meer dan een uur onder de grond en slagen er toch in om de canyon te fotograferen zonder medebezoekers op de foto’s.

Louis is in de wolken want in Page is er een Walmart (dat ze er kleine Minecraft figuurtjes verkopen heeft daar waarschijnlijk wel iets mee te maken). Na het boodschappen doen is het al voorbij vier uur in de namiddag en veel later dan we gepland hadden. We moeten nog twee uur rijden en bovendien moeten we de klok in Zion wel een uur vooruit zetten. Zo komen we maar net op tijd aan bij de oostingang van Zion NP. We moeten in het park immers door een tunnel, en RV’s mogen enkel door na het betalen van een fee en wanneer het tegenliggende verkeer wordt gestopt. En dat kan maar tot acht uur.

We rijden het park opnieuw buiten in Springdale, en vlakbij de uitgang hebben we met als acht jaar geleden een plaats gereserveerd op Zion Canyon Campground. We blijven drie nachten en krijgen een plaatsje helemaal achteraan bij de Virgin rivier. Beter kan niet, de jongens laten er geen gras over groeien en nemen een duik. We eten pas wanneer het donker is en gaan na het eten net als al onze buren naar bed...

Slang
Donderdag 20 juni 2017. Zion NP, Utah, Verenigde Staten.

Wanneer we later dan gewoonlijk opstaan is het al erg warm, en de temperatuur zal vandaag opnieuw richting veertig graden gaan. We wilden dit jaar graag naar een warm land op vakantie, na Brazilië en tweemaal Afrika in de winter. We krijgen dus waar we naar vroegen...

De RV laten we staan want de Zion park shuttle bus heeft een halte bij de campground en in het gedeelte van het park waar we heen trekken zijn geen of slechts beperkt wagens toegelaten. Zion omvat een deel van de Virgin River canyon, maar anders dan bij het Grand Canyon NP dat aan de rand van de canyon ligt, bevinden we ons nu in de canyon. Wanneer we bij het bezoekerscentrum informeren naar de ‘the Narrows’, een hike in de Virgin rivier die de canyon heeft gevormd wordt ons deze afgeraden. Mocht het upstream onweren, en die kans is vandaag waarschijnlijk, loopt de canyon onder. Wie er zich op dat moment in bevindt wordt meegesleurd met het water. Dat wordt hier een flash flood genoemd en er wordt op grote schaal voor gewaarschuwd. We volgen de raad van de ranger en besluiten enkel de Riverside Walk te doen, langs de rivier waar de canyon breder is.

We nemen de bus naar diens eindpunt, de Temple of Sinawava, waar de wandeling start en stappen een dikke mijl langs de rivier op een verhard pad. Tientallen eekhoorns springen voor ons uit, hopend op iets te eten. Wanneer we al snel aankomen bij de start van The Narrows kunnen we onze ogen niet geloven: Honderden mensen vangen de hike aan, er is een soort file in de rivier...
De jongens zijn helemaal verkocht, dat willen zij ook en we besluiten om morgen terug te komen. We zijn immers nu niet uitgerust voor een hike waarbij we soms tot aan ons middel in het water moeten stappen.

De bus brengt ons naar Zion Lodge waar we lunchen op het gras onder de schaduw van de grote bomen. Louis die geen kans op pizza onbenut laat maar tot nu toe nog niet veel aan z’n trekken is gekomen, is in zijn nopjes.

Vandaag kiezen we dus voor een andere hike, we klimmen naar de Emerald pools via het pad dat aan de lodge start. Het gaat direct omhoog naar de eerste vijver, in een gelukkig schaduwrijk bos. Hier loopt het pad onder een waterval door, een zalige verfrissing. De jongens maken hun petten nat om het hoofd zo lang mogelijk koel te houden. We zien een slang in de plas op zoek naar een prooi, gelukkig ver genoeg van waar wij toekijken. Bij de tweede pool proberen de jongens kikkervisjes te vangen en bij de derde plas hebben ze een jonge kikker beet. Dirk en ik herinneren ons vaag deze tocht, en voor zover we dat nog weten waren we hier toen vrijwel alleen...

We hiken terug via de Kayenta trail. Die is langer en blijft in het begin hoog boven de rivier kronkelen, voor af te dalen in de canyon. Emiel loopt voorop en komt plots teruggelopen. Net voor hem kroop een slang de struiken in en dat heeft hem nogal doen schrikken. Bij El Grotto, het eindpunt van de wandeling, spreken we een parkranger aan in de hoop de slang te kunnen identificeren. Het blijkt een onschuldig dier te zijn. In Zion is slechts één soort giftige slang en die zijn we gelukkig niet tegen gekomen. Even later kunnen we op een bus stappen richting camping, waar door de jongens in de rivier wordt gespeeld tot het donker wordt.