Kaat, Dirk, Emiel en Louis maken een roadtrip door de USA
30 juni t/m 28 juli 2017

Iedere zomer maken Kaat en Dirk met hun twee zoons, Emiel (bijna 10) en Louis (7), een verre reis. Zo trokken ze door Azië, Afrika en Zuid-Amerika. Maar al jaren droomden ze van een roadtrip door de US, ze deden ooit al een stukje met de toen 2-jarige Louis. Dit jaar was het zover. Met hun RV reden ze zesduizend kilometer door zes Amerikaanse staten. En wat maakten ze veel mee. De reis werd een herinnering om nooit meer te vergeten.

Door Kaat

USA
Donderdag 15 juni 2017. Zemst, België.

Al jaren dromen we ervan om net als in de nazomer van 2009 een roadtrip door een stukje US te maken. Toen deden we het klassieke rondje in het Zuidwesten van de Verenigde Staten met San Francisco als begin- en eindpunt. We huurden een mobilhome en reisden enkel met tweejarige Emiel (en Louis op komst).

Binnen enkele weken is het zover, we gaan opnieuw westwaarts. Ook nu reizen we in een RV, gehuurd via Apollo. We gaan dus opnieuw kamperen, al zal het luxe niveau nu een stuk hoger liggen in vergelijking met het comfort tijdens onze kampeerervaring in Namibië vorig jaar. Bovendien kijken we uit naar minder winterse temperaturen dan in Zuidelijk Afrika tijdens onze zomerperiode (vooral ’s nachts dan).

De reis is grotendeels uitgestippeld, en gedurende een maand vakantie staat een trip door zes Amerikaanse staten op ons programma:
Van Denver Colorado naar the Rocky Mountains – via Cody, een cowboystadje waar we the Fourth of July zullen mee maken, naar Yellowstone met zijn warmwater bronnen en geisers - Grand Teton NP om beren en andere wilde dieren te spotten – Dinosaur NP waar we op zoek gaan naar fossielen en beenderen van dino’s - Moab, uitvalsbasis voor parken als Canyonlands met tafelbergen en canyons, en Arches met de typische rode rotsen en natuurlijk gevormde bogen – Mesa Verde met nederzettingen van oude indianenstammen – via Monument Valley sluiten we aan op de route die we in 2009 volgden en bezoeken we de Grand Canyon, Zion NP en kitschy Las Vegas - Tot slot bezoeken we enkele pretparken in Los Angeles voor we naar huis vliegen.

Daar gaan we...
Vrijdag 30 juni 2017. Denver, Colorado, Verenigde Staten.

Net na de ochtendspits vertrekken we naar Brussels Airport. We blijken wel heel goed op tijd te zijn, onze vlucht heeft drie uur vertraging. United Airlines zet voor de eerste keer een Boeiing 777-300 in op Brussel en het toestel is zo nieuw dat het niet werd herkend door het computersysteem in de luchthaven van herkomst. Daarom vertrok het veel te laat en die vertraging hebben wij nu aan ons been. Terug naar huis gaan is geen optie want de check-in sluit op het initieel voorziene uur. We maken er het beste van en gaan iets eten met de gekregen vouchers. Buurman Koen die bij de brandweer op de luchthaven werkt komt afscheid nemen en we trekken naar de gate om het splinternieuwe vliegtuig te zien toekomen.

Na lang wachten vertrekken we dan toch voor een vlucht van iets meer dan acht uur naar Washington. Voor het eerst in lang vliegen we overdag, en de jongens gaan voor een game en film marathon.

Wanneer we landen in Washington zijn we het besef van tijd al helemaal kwijt. Door de vertraging is de overstaptijd van 5,5 uur (voor de prijs die we betaalden per ticket waren we niet al te kieskeurig met vluchturen) gereduceerd tot 2 uur. In principe net genoeg om door de security en grenscontrole te geraken, onze bagage op te halen en weer af te geven en naar de gate te gaan. We verwachten een race tegen de klok maar niets is minder waar. Bij de grenscontrole is er helemaal geen rij. We waarschuwen de jongens dat er niet te veel gezeverd of geruzied mag worden, want dat ze hier niet tegen grapjes kunnen maar we komen terecht bij een vriendelijke beambte die over Belgisch bier, de Tour de France en zijn kleinkinderen babbelt. In geen tijd zijn we officieel op Amerikaanse bodem.

De koffers staan ondertussen al op ons te wachten, we zetten ze opnieuw op de bagageband en niemand keurt ons nog een blik waardig. In onze herinnering is binnenkomen in de US een heel gedoe, en we hadden met de nieuwe president nog strengere controles verwacht maar dat valt goed mee. Een dik half uur later zitten we aan de gate te wachten op de volgende vlucht, die natuurlijk ook een kleine vertraging heeft...

We geraken aan de praat met een jongen die als kind naar de US is verhuisd en daar nog steeds woont, maar in België studeert omdat de studiekost in de US zo gigantisch hoog is. Hij heeft tot hilariteit van de jongens spinners als cadeau mee voor zijn vrienden in de US.

Eens op het vliegtuig is het voor ons al twee uur in de ochtend en nog voor we in de lucht hangen slapen we allemaal. Pas wanneer we landen worden we wakker. Hoewel er niet geklaagd wordt, is de energie ver te zoeken en we zijn blij wanneer we door de gratis shuttle bus bij Embassy Suites vlakbij de luchthaven worden afgezet. We zijn 22 uur onderweg geweest...

Minnie Winnie
Zondag 1 juli 2017. Rocky Mountain National Park, Colorado, Verenigde Staten.

‘Mama, ik kan echt niet meer slapen.’ Louis komt bij ons in bed liggen en daarmee is het ook gedaan met mijn nachtrust. Het is half drie plaatselijke tijd. Er wordt gekleurd en gestickerd, en aan de laatste details voor de komende vakantieweken gewerkt tot de andere helft van de familie wakker is. Ontbijt is inbegrepen vandaag, Emiel en Louis laten zich niet kennen en gaan als rasechte locals voor de hamburgers met gefrituurde aardappelen.

Dankzij de jetlag zijn we voor het officiële openingsuur bij Apollo om de RV op te halen. Een prima zet, want we worden onmiddellijk verder geholpen. De RV die klaar staat voor ons is een maatje groter dan we besteld hebben, en dan diegene die we in 2009 hadden. Benieuwd wat dat gaat geven, zowel om mee te rijden maar ook naar verbruik toe. Onze ‘Minnie Winnie’ is amper een half jaar oud, maar de vorige klant heeft er ergens mee tegen gezeten en we krijgen hem gek genoeg met een gebutste zijkant mee. In een half uurtje krijgen we alle praktische info, hopelijk herinneren we ons alles straks ook nog. Na de papierwinkel rijden we richting Walmart. Tot grote frustratie van de jongens duurt het een kleine twee uur voor we boodschappen hebben gedaan, maar twee volle karren later zijn we klaar om naar het Rocky Mountain NP te rijden.

In de verte zien we de besneeuwde bergtoppen al, en gek genoeg is Louis helemaal in extase. Hij blijft maar roepen tot we ons realiseren dat hij die eigenlijk nog nooit in het echt heeft gezien. Grappig dat hij daarvoor tot in de US moet komen.
We rijden langs kleinere wegen, langs boerderijen en vooral uitgestrekte vlaktes, tot het stadje Estes Park. Daar is het te zien dat veel Amerikanen een lang Indepence Day weekend of zelfs een hele week niet hoeven te werken, het is er ontzettend druk. Wij zijn enkel op doorreis en staan even later in de file (!?) om het National Park binnen te rijden. Al snel kunnen we op de fast lane gezien we al een tweedehands parkenpas hebben gekregen van vrienden (merci Rien en Simon!) en dus geen toegang hoeven te betalen.

We reserveerden een plekje op Moraine Park Campground, die helemaal vol staat. Gelukkig zijn de plaatsen ruim, met een picknicktafel en een vuurplaats en een mooi zicht op de bergen. Rondom ons vooral tenten en gigantische trailers, amper te geloven wat hier allemaal wordt voortgetrokken.
We installeren ons, richting de RV in en pakken de tassen uit. Erg laat maken we het niet, het uurverschil speelt ons nog parten en om 21.00 uur gaan de lichten uit.

Trail Ridge Road
Maandag 2 juli 2017. Rocky Mountain National Park, Colorado, Verenigde Staten.

We rijden de Trail Ridge Road vandaag, een highway van Oost naar West door het park, met regelmatige stops. We zijn vroeg en de drukte voor, een voordeel met onze RV. Parkeren aan de uitkijkpunten wanneer de parkings bijna volzet zijn is immers geen pretje.

De weg kronkelt door de bergen, tot een hoogte van ongeveer 4000 meter. We rijden regelmatig boven de boomgrens, tussen de sneeuw. Louis raakt er niet aan uit, sneeuw in de zomer. We zien herten (mule deers), marmotjes en andere knaagdieren, maar de langverwachte beren zijn niet te zien. De RV moet hard werken, we gaan regelmatig aan de kant van de weg staan om de stoet auto’s achter ons door te laten.

We rijden tot het Alpine Vistors Centre, waar we ‘Junior Rangers’ boekjes ophalen voor de jongens. Ze moeten een aantal opdrachten uitvoeren die verband houden met het park en als dat lukt krijgen ze achteraf hun junior ranger badge. De boekjes zijn in het Engels, maar met wat hulp lukt het prima om de opdrachten uit te voeren. Louis schrijft gewoon Nederlands, Emiel probeert het in het Engels.

Wanneer we terugkomen op de campground lozen we ons afvalwater en vullen de watertank opnieuw. Hier hebben we geen water en elektriciteit en met z’n vieren zijn de tanken snel vol/leeg. Tijdens de lunch lopen de herten over de campground.

Na de middag komt de bewolking opzetten. Dat schijnt niet ongewoon te zijn, het kan hier ook stevig onweren. Zo ver komt het vandaag niet, maar nu de zon achter de wolken zit is het perfect voor een wandeling. We nemen de gratis shuttle bus naar Bear Lake. Het valt ons op dat de chauffeurs van de bussen allemaal gepensioneerde dames zijn (volgens Dirk boven 80 jaar, in werkelijkheid minstens 70).

De populaire wandeling rond Bear Lake slaan we over. Vlakbij de stops van de shuttle bus is het gigantisch druk, wat verder is het opvallend veel rustiger merken we wanneer we aan de hike naar Emerald Lake beginnen. Het gaat tussen de bomen bergop naar Nymph Lake, een meer bedekt met waterlelies. Hier en daar vangen we een glimp op van Longs Peak, de bekendste berg van Rocky Mountain NP. Emiel en Louis proberen zoveel mogelijk het pad te vermijden en lang de rotsen te klimmen.

We stappen verder naar Dream Lake, waar we een fruitstop houden. Ook hier ligt sneeuw, en deze keer moet er gegleden worden. De jongens vergeten even dat ze in short en T-shirt rondlopen, en dat sneeuw ook in de zomer erg koud is. De hike gaat tot Emeralds Lake, op een hoogte van 10.000 feet. De omliggende bergen weerspiegelen in het water, wanneer de zon schijnt moet het effect nog mooier zijn. Louis en Emiel hebben meer oog voor de eekhoorntjes die heel dichtbij komen. Wanneer er even later ook een groter dier in de buurt komt wordt er hevig overlegd over welk dier dat zou kunnen zijn. Ze houden het bij een bever. Het is waarschijnlijk eerder een marmot maar daar willen ze niet van weten. Ik zie en voel vooral muggen, met gigantische beten tot gevolg.

Na de wandeling moeten we in de rij staan om de bus terug te kunnen nemen. Het wachten duurt niet lang, en we zijn vooral blij dat we niet met de RV zijn gekomen, want het parkeerterrein staat bomvol.

Terug op campground is het tijd voor een douche. Die zijn er niet in het park, dus dat moet in de RV. Alleen hebben we nog niet gevonden hoe we het warme water aan de praat kunnen krijgen. Dat wordt dus letterlijk een koude douche...

On the road again
Maandag 3 juli 2017. Thermopolis, Wyoming, Verenigde Staten.

Met onze langste rijdag voor ons zijn we blij dat we nog niet helemaal aangepast zijn aan het tijdsverschil. Vroeg wakker en dus op tijd op weg. 4th of July komt dichterbij en dat is te merken aan versierde huizen, winkels en auto’s, overal overheersen blauw, wit en rood.
De weg loopt recht door het landschap waarin dor grasland overheerst. In de verte zien we tafelbergen en besneeuwde bergtoppen. Twee uur later rijden we Wyoming, de tweede staat van onze reis, binnen. We zijn nu echt in cowboyland, boots en cowboyhoeden behoren tot de standaard outfit. En lange baarden bij de mannen.

We lunchen onderweg en voelen bij het uitstappen hoe warm het al is. Dat belooft wat voor wanneer we later naar het Zuiden trekken. Na de lunch neem ik het stuur over van Dirk. De jongens vinden ondertussen dat het allemaal nogal lang duurt, dus gaat Dirk achterin spelletjes spelen. We spotten treinen met wel 100 wagons en de jongens maken er een spelletje van om op te sommen wat in de US groter is dan in België: auto’s, mobilhomes en caravans maar ook bekers cola en zakken chips (naast family size heb je ook party size – bijna een halve kilo chips!).

Na 650 km houden we het voor bekeken en zoeken Eagle RV Campground op in Thermopolis. Onze Minnie Winnie komt tussen de supersize RV’s terecht. Ze zijn zo groot als een bus en gigantisch goed uitgerust, met bijvoorbeeld buiten TV. Dikwijls trekken ze nog een personenwagen achter zich mee.

We hebben nog steeds geen warm water en krijgen hulp van de campground uitbater bij het zoeken naar het probleem. We zijn telkens opnieuw onder de indruk van de behulpzaamheid en vriendelijkheid van Amerikanen. Elkaar aanspreken is standaard, ook tussen Amerikanen onderling. Louis en Emiel vragen telkens ik aan de praat geraak of ik die mensen ken, zo ongewoon is dat voor hen en ook voor ons. ‘Mama kan goed babbelen’ zeggen de jongens dan. Maar ook zij worden vaak aangesproken door andere kinderen. Vooral Emiel is wat gefrustreerd dat hij amper Engels kan en zijn doel is nu om tegen de volgende reis voldoende Engels te spreken om te kunnen converseren.

Ook google biedt geen oplossing voor ons waterprobleem dus we bellen naar Apollo. We krijgen het advies om in de volgende grotere stad naar een RV garage te gaan om het probleem te laten fixen. Gezien de feestdag zal dat pas voor overmorgen zijn maar hier is dat geen probleem, er zijn douches op de campground, en we hebben voor de eerste keer full hookup (lees: elektriciteit, water, WIFI, kabel TV en afloop). Tijd om alle elektronica op te laden en de eerste blogs te posten.

4th of July
Dinsdag 4 juli 2017. Cody, Wyoming, Verenigde Staten.

Thermopolis ligt slechts een uurtje van Cody, een cowboystadje waar we 4th of July zullen meemaken. We rijden Main Street in wanneer de politie de straat net afzet voor de parade. De RV wordt geparkeerd en we zijn net op tijd om het begin van de stoet voorbij te zien komen. Voorop lopen militairen afkomstig uit Cody, zowel actieve als veteranen van oorlogen zoals WOII, Korea, Vietnam en Afghanistan. De omroepster vraagt ondertussen of er bij de toeschouwers soldaten zijn van de Navy, de Air Force, de Marine, enzovoort zijn. Telkens wanneer iemand zijn of haar hand in de lucht steekt wordt er door de omstaanders luid geapplaudisseerd. Even later staat iedereen recht (velen zitten in mee gebrachte campingstoelen) en met de hand op het hart wordt er een lied gezongen als eerbetoon aan de strijdmachten. Wij kijken het wat verbaasd aan, recht staan we toch al maar de hand op het hart leggen gaat een stap te ver.

Nadat de military forces voorbij zijn gekomen begint de gewone stoet, met meer dan 100 deelnemers. Dat gaat van lokale handelaars tot de jeugdclub, van de deelnemers aan de rodeo vanavond tot een oudere dame met een roze hond, van de sheriff tot de marching band van de lokale high school. De brandweer brengt verfrissing door ons nat te spuiten, en er wordt snoep gegooid naar de jongens. Mini-beauty queens zitten op grote praalwagens en old timers tuffen voorbij. Het lijkt een beetje op carnaval, alleen is het allemaal bloedserieus. Na anderhalf uur zit de parade erop en trekken we richting Walmart. Die is gewoon open vandaag, en volgens de kassajuffrouw enkel gesloten met kerst. We gaan helemaal mee in de sfeer en wagen ons aan wit/blauw/rode cake.

In de late namiddag rijden we met de bus naar de rodeo. Elke zomeravond is er rodeo in Cody maar die van vandaag is een stuk specialer. Ik raak aan de praat met een dame uit Carlsbad, en krijg tips voor wanneer we daar binnen enkele weken zijn.

Het rodeostadion is groot, de rodeo hier de grootste commerciële ter wereld en vandaag helemaal uitverkocht. Onze tickets kochten we gelukkig ruim op voorhand. Ook hier mogen de militairen en veteranen opdraven, en speelt een militair orkest het volkslied. Iedereen gaat recht en zingt uit volle borst mee. Na een speech over vrijheid van godsdienst volgens het tweede amendement wordt er gemeld dat er toch enkel tot de christelijke god zal gebeden worden en plots zit het hele stadion met de handen gekruist en de ogen toe een gebed op te zeggen. Behalve wij dan, wij nemen stiekem foto’s van de biddende menigte... En dan begint de rodeo officieel, en wij vinden het fantastisch. Er zijn meerdere competities, de ene al wat spectaculairder dan de andere: Minstens acht seconden op een wild paard blijven zitten en dat op een zo stijlvol mogelijke manier (de jury geeft punten) terwijl de cowboy zich slechts met één hand mag vast houden aan het zadel, of met de teugels in één hand (klein detail, het paard wordt wild gemaakt door een band rond de edele delen, die er na acht seconden door begeleidende cowboys wordt afgetrokken). Verder van het paard springen en zo snel mogelijk een kalfje op zijn rug leggen met de blote handen. Met z’n tweeën een kalf vangen met de lasso (één cowboy moet de lasso rond de hoorns gooien en de andere cowboy moet de lasso rond de poten krijgen). Zo snel mogelijk een parcours afleggen, en er zijn kinderen niet ouder dan Louis die aan stuntpaardrijden doen. Tot slot zijn er cowboys die minstens acht seconden op een wilde stier moeten proberen te blijven zitten. Dat lukt niet altijd, en zeker niet op een mooie manier. Tot groot plezier van de jongens wordt er al eens een cowboy in zijn achterwerk geprikt door de stier.

We eindigen Indepence Day met onze mede-kampeerders aan de achterzijde van Ponderosa campground, waar we een prima zicht hebben op het uitgebreide vuurwerk.

Yellowstone
Woensdag 5 juli 2017. Yellowstone NP, Wyoming, Verenigde Staten.

We rijden richting RV repair shop, in de hoop een oplossing te vinden voor het warm water probleem. De oorzaak is er snel gevonden, in een technische kast liggen een aantal losse elektrische draden maar de printplaat die ze met elkaar moet verbinden ontbreekt. Bizar, gezien de RV een haf jaar oud is en ongeveer 10.000 mijl op de teller had staan bij ons vertrek. Gelukkig zijn de ontbrekende stukken in voorraad. Emiel, die zijn voetbalshirt van Bayern Munchen draagt, maakt ondertussen vrienden met een man die ook fan is. Zijn wagen is versierd met Bayern stickers en de hond draagt zelfs een sjaaltje van de club.

Een tweetal uur later kunnen we vertrekken naar Yellowstone NP. We nemen niet de kortste weg maar gaan via de Chief Joseph Highway die aansluit op de Beartooth Highway. Beide wegen zijn scenic routes en gaan langs beboste valleien, kale toendravlakten en gletsjermeren. Van het wild dat er zou zitten zien we jammer genoeg niet veel. We zullen onze verwachtingen moeten bijstellen want in vergelijkingen met de Afrikaanse wildparken die we kennen van de afgelopen jaren en waar hopen dieren te zien zijn, is het wild hier minder zichtbaar. De Beartooth Highway loopt afwisselend door Wyoming en Montana en zo zitten we aan staat nummer drie.
We gaan het park binnen via de noordoostelijke ingang en rijden door Lamar Valley waar we algauw onze eerste bizons zien. Grote, trage dieren waar je volgens de parkregels minstens 25 meter vandaan moet blijven. Voor beren en wolven is dat 100 meter.

In de late namiddag komen we aan in Canyon Village waar we op de campground zullen slapen. We hebben afgesproken met een vriendin waarmee ik studeerde, en die een achttal jaren terug naar de US verhuisde. Ook zij en haar gezin hebben vakantie, en maken een roadtrip door een aantal nationale parken. Toevallig kruisen we elkaar hier, we verblijven twee nachten op dezelfde plek en na wat heen en weer teksten vinden we elkaar in het Visitor Centre. Het is fijn om elkaar na al die jaren terug te zien, we praten wat bij en spreken af om elkaar morgen opnieuw te zien voor diner. De kinderen schijnen het meteen goed met elkaar te kunnen vinden en ook zij kijken uit naar morgenavond.

Raften
Donderdag 6 juli 2017. Yellowstone National Park, Wyoming, Verenigde Staten.

Er staat een verrassing voor de jongens op het programma, we gaan raften op de Yellowstone river. Daarvoor moeten we naar Gardiner in Montana aan de noordingang van het park. Het raftgezelschap kleurt Europees met oa een Nederlands gezin, een Brit en een Frans gezin waarmee wij de boot delen. De derde boot is Koreaans.

Louis en Emiel zijn de jongsten en zitten middenin de boot. Wij mogen vooraan dankzij ons vloeiend Engels :-). Toen ik reserveerde vroeg ik of de trip wel geschikt was voor een zevenjarige die nog niet erg goed kan zwemmen en ik kreeg als antwoord dat dat zeker het geval was. De Nederlanders hebben tienerkinderen en vroegen bij boeking of de trip wel hevig genoeg zou zijn voor hun tieners. Ook dat was zeker zo... Maar we doen wel dezelfde afvaart.
Louis voelt zich bij de start niet helemaal op zijn gemak maar eens vertrokken vinden zowel hij als Emiel het fantastisch. Net als in een pretpark maar dan leuker zegt Louis. De eerste drie mijl zijn best hevig, nadien wordt de rivier rustiger en mogen Emiel en Louis af en toe vooraan op de boot met de voeten over de rand. De Koreanen krijgen het samen roeien maar niet onder de knie en de jongens vinden het fantastisch wanneer we die boot voorbijgaan.
Een goede acht mijl verder gaan we aan land en worden we met een oude Amerikaanse schoolbus opnieuw naar Gardiner gebracht.

Na het raften rijden we opnieuw het park in langs Mammoth Hot Springs. We lopen op houten voetpaden langs de hete bronnen. Afhankelijk van de temperatuur van het water zitten er andere bacteriën met een specifieke kleur in, en zo kleurt het water oranje, geel, groen en blauw. Opgedroogde bronnen laten slechts grijs gesteente achter. We wandelen langs de lower and upper terraces tot Canary springs die op dit moment de mooiste is. De bron lijkt op een grote suikertaart. Het is behoorlijk warm, deels door de zon en deels door de hitte die de bronnen afgeven.

Terug bij de RV zitten er zeker tien herten op en rond de parking. Telkens wordt de omgeving afgezet door rangers en worden omstaanders op afstand gehouden.
Rond halfzeven zien we m’n vriendin en haar gezin opnieuw. We aperitieven en de kinderen trekken naar buiten. Die zien we enkel nog terug tijdens het eten. Ook wij hebben een leuke avond, en hebben het vooral over hoe het leven is in de States. Het afscheid is dubbel, hopelijk zien we elkaar snel weer terug.

Yellowstone Canyon
Vrijdag 7 juli 2017. Yellowstone National Park, Wyoming, Verenigde Staten

‘Wat, het is al na acht uur, nu gaan we zeker geen beren meer zien’ roept Emiel verontwaardigd. Ondanks ons late vertrek is het nog rustig in de canyon van de Yellowstone River. We volgen de North Rim Drive, een vier mijl lange eenrichtingsweg met een aantal uitkijkpunten en trail heads. De eerste is de Brink of the Lower Falls Trail. Het bochtige pad leidt omlaag naar de top van de Lower Falls. Het is nog vroeg in de zomer en massa’s water afkomstig van smeltende sneeuw hogerop storten zich op enkele meters van ons naar beneden.

De volgende korte ‘Red Rock’ trail gaat opnieuw richting Lower Falls. Een uitkijkpunt verder zien we waarom Yellowstone zijn naam kreeg, de rotsen rondom de rivier kleuren alle tinten geel. Verderop wandelen we naar de top van de Upper falls. Emiel en Louis hebben meer oog voor de rotsen waarop ze kunnen klimmen dan voor de natuur rondom. We starten een hike naar een uitkijkpunt maar horden muggen drijven ons terug. Emiel en ik staan ondertussen vol gigantische beten, zelfs die zijn hier groter dan thuis.

Na de middag rijden we langs de meanderende Yellowstone River door de Hayden Valley, die bekend staat voor z’n wildlife, alleen tonen de beren zich opnieuw niet aan ons.

We stoppen bij de Mud Volcano Area. De bronnen zijn donkerbruin en het ruikt er naar rotte eieren. Yellowstone bevindt zich op een vulkaan die 700.000 jaar terug de laatste keer uitbarstte maar overal is te zien dat de ondergrond nog bijzonder actief is. In de verte lopen elks met jongen. Plots komt een man aangelopen die bij de rivier een beer heeft gezien. Wij proberen de beer ook te ontdekken tot Emiel roept ‘een beer, een beer’. Zeker tien man loopt hem achterna om dan vast te stellen dat... er een bizon bij het water ligt. Emiel bloost ervan, hij wil zo graag een beer zien en hij heeft pech dat iedereen hem deze keer verstond.

Bij Sulphur Caldron houden we opnieuw halt. We maken een wandeling langs een aantal zure bronnen. Af en toe moeten we snel verder stappen want de geur van rotte eieren is onhoudbaar. Wanneer we bijna terug aan de RV zijn worden we tegen gehouden omdat een bizon de weg verspert. We mogen er niet langs en moeten de loop opnieuw in omgekeerde richting stappen.

We rijden verder naar Grant Village campground en komen nu in het gebied rondom Yellowstone Lake, een gigantisch meer afkomstig van smeltwater dan gletsjers. De kampeerplaats is opnieuw helemaal volgeboekt. De plaatsen zijn wat dichter bij elkaar deze keer en we hebben wat last om de camper waterpas te krijgen. ’s Avonds koelt het flink af, en tijdens het eten begint het zelfs even te regenen. We verhuizen snel naar de luifel van de RV, daarbij blijft Emiel aan zijn stoel hangen en sleurt in zijn val zijn gevuld bord mee. Hij hangt onder het eten, het is vandaag zijn dagje niet...

Oude betrouwbare...
Zaterdag 8 juli 2017 - Yellowstone National Park, Wyoming, Verenigde Staten

We trekken naar de oostzijde van het park, daar zijn gisteren beren gespot. Maar net als de afgelopen dagen laten die zich niet aan ons zien. De jongens nemen het sportief op ‘We zullen nog eens moeten terugkomen, of eens naar Canada gaan he’. We spotten wel rendieren met jongen, vlakbij de weg. De zon zit nog laag en dat levert mooie beelden op.

Onze eerste stop is West Thumb Geyser Basin, één van de kleinste van het park maar met een prachtige ligging langs Yellowstone lake.
Onderweg naar het Upper Gheyser Basin passeren we twee maal de Continental Divide. Aan de ene zijde ervan stroomt het water naar de Atlantische Oceaan en aan de andere zijde stroomt het water naar de Stille Oceaan. De grote parking bij het bassin staat al flink vol. Maar hoewel het duidelijk drukker is dan acht jaar terug toen we in september reisden, valt het best mee. Op de parkings van de grootste bezienswaardigheden is er meestal veel volk, maar eens wat verderop en zeker na een eindje stappen zijn we dikwijls alleen. De clichés kloppen dus...
Het bassin bevat een kwart van alle geisers ter wereld, waaronder de Old Faithfull Gheyser. Hij kreeg z’n naam omdat de uitbarstingen stipt op tijd gebeuren, nu om de 91 minuten en vroeger zelfs frequenter. We zoeken een plaatsje op de banken rondom de geiser en even later spuiten liters kokend water minstens dertig meter omhoog. Louis en Emiel worden er (slechts) even stil van.
We maken een wandeling over houten paden langs een aantal kleinere, ofwel minder frequent uitbarstende geisers.

Ook in Yellowstone hebben de jongens de ‘Junior Rangers’ boekjes, en hier moet er onder andere een activiteit met een ranger worden gedaan. We zijn net op tijd voor een uitleg over rendieren (elk) en elanden (moose) specifiek voor kinderen. Met een beetje vertaalwerk kunnen de jongens volgen en zet de ranger zijn handtekening in de boekjes. Nu kunnen de badges worden afgehaald in het visitor centre. Daar vergeet de ranger af te tekenen en zo halen we later op de dag bij een andere ranger zonder veel schuldgevoel nog een tweede badge af.

Louis vraagt al enkele dagen of we ook naar de bron met de vele kleuren gaan die in elke reisgids staat, en die staat nu op het programma. Het is midden in de namiddag en filerijden om op de parking te geraken. Gelukkig zijn er altijd dedicated plaatsen voor bussen en RV’s, en er komt snel eentje vrij. Grand Prismatic Pool kleurt alle kleuren van de regenboog en is echt schitterend, en een mooie afsluiter van onze Yellowstone vierdaagse. Een meisje poseert met het naambordje, dat hier bij elke bron of geiser staat. Emiel zegt verontwaardigd ‘kijk, die heeft dat bordje afgebroken’ en krijgt fijntjes een Vlaams antwoord terug ‘toch niet, dat lag op de grond’. We kunnen er allemaal om lachen, maar we kunnen maar beter uitkijken met de soms ongeremde commentaren die we op andere mensen geven, in de veronderstelling dat ze ons toch niet verstaan.

Terug op de campground ligt er een ranger briefje met een opmerking dat we onze BBQ niet hebben opgeruimd en dat dat verplicht is in beren gebied. Etensgeuren kunnen immers beren aantrekken. De regels zijn extreem, zo moet alle voedsel en drank (zelfs water) in de wagen of in een afgesloten berenbox. Eens beren voedsel van mensen hebben geproefd kunnen ze op zoek naar meer agressief worden en mogelijk moeten worden afgemaakt. Een andere richtlijn is dat hiken niet op je eentje mag en dat je berenspray, een soort pepperspray, moet mee hebben.
Na het eten stoken de mannen een vuurtje en worden er marshmallows geroosterd tot het bedtijd is...

Grand Teton NP
Zondag 9 juli 2017. Grand Teton National Park, Wyoming, Verenigde Staten

‘Bonk’ horen we midden in de nacht. Even denken we dat er iemand tegen onze mobilhome reed, maar het is Emiel die uit het bed is gevallen. Hij en Louis slapen in de overkapping van de RV en gezien die laatste niet vlak staat is Emiel uit het bed gerold. Gelukkig zonder gevolgen, ook al viel hij meer dan een meter lager. Na dit intermezzo slapen we een gat in de dag, voor we naar Grand Teton NP vertrekken.

Daar zijn de meeste campgrounds ‘First Come First Serve’, wat wil zeggen dat reserveren niet kan en wie er eerst is de grootste kans op een plekje heeft. De Yellowstone en Grand Teton parken sluiten op elkaar aan, en het is niet ver naar Colter Bay Campground. Wanneer we aankomen staat er een rij wagens aan te schuiven, maar al snel is het onze beurt en de ranger belooft ons een mooi plekje. Het boekingssysteem is volledig manueel, met steekkaarten, niet meteen wat je hier zou verwachten. Je krijgt een papiertje dat je op je plaats moet hangen om aan te duiden dat die bezet is, en wanneer je vertrekt moet je dat papiertje in een bus deponeren.

We trekken naar het visitor center omdat we toe zijn aan een hike. We krijgen de wandeling naar Grand View Point aangeraden, en wanneer de jongens horen dat die door bear country gaat zien ze het helemaal zitten. Ik iets minder maar na het aanschaffen van berenspray en het krijgen van instructies zoals genoeg lawaai te maken in het bos (geen probleem toch) zijn we klaar om te vertrekken. We laten de RV achter op een kleine parkeerplaats en beginnen aan de klim. Onderweg analyseren Emiel en Louis de uitwerpselen van dieren op het pad (‘zeker van een beer’) en worden er herinneringen aan vorige reizen opgehaald. Boven hebben we een mooi zicht op Jackson Lake met de Tetons, en aan de andere kant op Two Oceans Lake. Na een fruitstop stappen we opnieuw naar beneden.

Zo zijn we eens vroeg op de campground. De BBQ wordt aangestoken en we maken een groot vuur met droog hout dat de jongens verzamelen. We maken kennis met de buren en spelen een voetbalmatch, die ik natuurlijk glansrijk win tegen Emiel en Louis :-).

Diesel
Maandag 10 juli 2017. Grand Teton National Park, Wyoming, Verenigde Staten

Louis en Emiel zijn volhardend en in een laatste poging om beren te spotten staan we op hun vraag om 06.00 uur op. We rijden zuidwaarts richting Jenny Lake, een bergmeer aan de voet van de Cathedral Group, drie van de meest indrukwekkende bergen van de Tetons waaronder de Grand Teton.
We nemen een overzetbootje naar de overkant van het meer, waar we voor een stevigere wandeling naar Inspiration point kiezen. De berenspray moet opnieuw mee. De omgeving is mooi, in het begin gaat het door dicht bos, nadien stappen we boven de boomgrens, ligt er hier en daar sneeuw en moeten we door bergriviertjes. De klim van anderhalve mijl wordt beloond met zicht op het meer ver beneden ons. We moeten langs dezelfde weg terug omwille van werken aan het pad dat de cirkel rond zou maken. Terug beneden gaan we een kijkje nemen bij de Hidden Falls. Hier maken we een praatje met twee cowboys die de wandeling te paard maken. We stappen verder langs het meer terug naar de RV. Dat is iets te veel van het goede voor Louis, die is enkel nog te motiveren om verder te stappen met de belofte van een hotdog als lunch.

Onze volgende stop is Gros Ventre Campground, in het uiterste Zuiden van het park. Er is nog plaats op de ‘First Come First Serve’ campground en na nog eens de beren uitleg kunnen we ons installeren op onze plek. We staan vlakbij de rivier, en met zicht op de Tetons, niet slecht voor de voorlopig laatste nacht in een park voor we naar de bewoonde wereld teruggaan.

Louis en Emiel zien dat de buren een mooie Boxer hebben en gaan een kijkje nemen. Ook wij worden erbij geroepen en maken kennis met Brent en Laura, die van Tennessee komen in een grote RV en met een Jeep op sleeptouw. Onze Minnie Winnie is er niets tegen. Ze deden al twaalf staten aan sinds eind mei, en moeten terug thuis zijn wanneer begin augustus het nieuwe schooljaar start en Laura opnieuw moet lesgeven. Brent maakt de jongens hun dag wanneer hij ze mee wandelen neemt met hond Diesel, en wij nemen met Laura een kijkje in de bus. Die is gigantisch binnenin, met een aparte slaapkamer en twee slide outs, eentje voor de keuken en eentje voor de eetplaats. Verder is er een salon met grote zetels. Het kijkt wel een klein appartement en ze zijn dan ook van plan om eens ze beiden op pensioen zijn en alle kinderen het huis uit zijn, in de bus te gaan leven. Mij lijkt het ook wel wat...

Paardrijden
Dinsdag 11 juli 2017. Vernal, Utah, Verenigde Staten.

Langs Antelope Flat Road rijden we naar de zogeheten Mormon Row, een aantal verlaten huizen en schuren van Mormonen die zich hier eind 19de eeuw vestigden. Ze verkochten hun eigendommen in het midden van vorige eeuw aan het park.
Ondanks het vroege uur is het te merken dat de plaats geliefd is bij fotografen, we zijn niet de enigen die een verdwaalde bizon bij de overgebleven schuren willen vastleggen, met de Grand Teton op de achtergrond.
Zolang we in het park zijn en traag rijden mogen de jongens voor één keer in het vaste bed achteraan blijven liggen. Eens buiten het park moeten de gordels aan en kan dat niet meer.

Het eerste stadje ten zuiden van Grand Teton NP is Jackson en daar hebben we een afspraak om te gaan paardrijden. Wanneer we om acht uur het terrein van de ranch opdraaien staan de paarden al gezadeld klaar. Het is mooi om te zien, Louis en Emiel op hun paarden achter cowboy Jacob aan. Het is nog heerlijk koel, en voor ons springen telkens opnieuw herten de bosjes in.
Tijdens het tochtje van een uur heb ik een grappig gesprek met Jacob:
Zijn er in België ook wilde dieren zoals wolven en beren? Nee...
Zijn er bergen? Nee...
Hebben jullie ook veel sneeuw in de winter? Nee...
Hebben jullie nationale parken? Nee...
Ik heb niet het gevoel dat we veel promotie hebben gemaakt voor ons land.

Na het paardrijden trekken we naar het zuiden, richting Utah. In Rock Springs, een grotere stad op de route, vullen we onze voorraden opnieuw aan. Wanneer ik wil betalen met mijn kredietkaart blijkt die niet meer te werken. Een check toont dat daar geen reden toe is dus we voelen al nattigheid. En inderdaad, enkele mails en telefoons naar de bank later blijkt dat wegens vermoeden van fraude de kaart geblokkeerd werd, maar dat is al bij al snel opgelost.

Het landschap gaat van bergachtig over een vlak grasland naar woestijnachtig met rode rotsen. Er is veel wind en dat vraagt aandacht tijdens het rijden, dus Dirk en ik wisselen elkaar af. De jongens schijnen deze rit geen probleem te vinden en amuseren zich zonder ons achteraan in de RV.
We rijden Utah binnen en er wordt ons overal duidelijk gemaakt dat dit Dinoland is. We overnachten tweemaal op de KOA camping van Vernal, een stadje op een tiental mijl van Dinosaur NP. Dat gaan we morgen bezoeken.

De campground is onmiddellijk een succes bij de jongens. Er is een speeltuin met een grote trampoline en voor het eerst hebben we een zwembad. Dat zorgt samen met een kleine regenbui voor welkome afkoeling.
’s Avonds gaan we pizza eten en het is grappig hoe iets dat thuis supersimpel is, zoals een pizza bestellen, hier veel langer duurt. De keuzemogelijkheden zijn oneindig en door afmetingen in inches is ons referentiepunt weg. Uiteindelijk krijgt enkel Emiel zijn pizza op, dus we keren terug naar de campground met een grote doggy bag.

Dinoland
Woensdag 12 juli 2017. Vernal, Utah, Verenigde Staten

Hoewel het beter is om de warmte voor te zijn, slapen we vandaag uit, en bij het ontbijt gaat Louis voor pizza. Je bent in Amerika of je bent dat niet...

Halverwege de voormiddag vertrekken we naar het Dinosaur National monument. Nergens ter wereld zijn meer dino fossielen en beenderen teruggevonden dan aan de Utah zijde van het park. 150 miljoen jaar terug stierven de dino’s tijdens een periode van droogte bij een rivier. Toen het opnieuw begon te regenen sleurde het water de beenderen van meer dan 500 dieren mee en bedekte het met sediment van de rivier. Het zandsteen erodeerde weg en de fossielen en beenderen kwamen begin van de 20ste eeuw aan de oppervlakte. Zoals jullie kunnen lezen hebben we goed opgelet tijdens het bekijken van de film in het bezoekerscentrum.

We rijden met een busje naar de ‘Quarry’, een gebouw dat rond een rots vol met fossielen en beenderen van onder andere Allosaurussen en Stegosaurussen is gebouwd. Ook hier kan er een Junior Ranger badge verdiend worden maar dat is vandaag geen succes bij Louis, goed dat er al eens iets van Emiel kan overgeschreven worden. We kunnen echte dino beenderen aanraken, moeten schedels tellen en dino namen verzinnen. De dino periode is al lang voorbij bij de jongens maar toch is dit een leuk park voor hen.

We rijden nog een eindje door het park en het is echt niet moeilijk voor te stellen dat hier ooit dinosaurussen rondliepen (ook al is dat strikt genomen niet het geval zoals hierboven beschreven). Bij de Green River slaan we een praatje met twee rafters die er net een trip van vijf dagen op hebben zitten. In geen geval te vergelijken met het tochtje dat wij in Gardiner deden. Zij hebben alles mee voor onderweg, goed vastgesjord op de boot. Ze vertellen dat ze op onbekende plaatsen zelf eerst uit de boot moesten om de rivier te verkennen zodat de boot zeker niet zou omslaan.

We gaan terug naar Vernal, en er wordt gezwommen, gevolleybald, met go-carts over de campground geraced en mini-golf gespeeld. Wanneer ik geld ga wisselen voor de wasmachines hoor ik de dame aan de receptie telefoneren in het Engels met een gigantisch Nederlands accent. Zij en haar man wonen hier al 25 jaar, en helpen vrienden met de camping nu ze zelf gepensioneerd zijn.

Tegen de avond is de temperatuur perfect dus we zitten buiten tot het donker is terwijl de jongens in het gras sprinkhanen vangen (en ze ook weer vrijlaten).

Niemandsland
Donderdag 13 juli 2017. Moab, Utah, Verenigde Staten.

Voor we Vernal verlaten bezoeken we het Utah Field House of Natural History and Dinosaur Gardens. Een mondvol waarmee een dino museum wordt bedoeld. Ook hier zijn fossielen en beenderen te bekijken, maar er is bovendien een tuin met dino’s op ware grootte, je kan er zelf (nep)beenderen opgraven en er wordt een film over de echte opgravingen getoond.

We gaan op weg langs piepkleine stadjes, dikwijls slechts enkele huizen of trailers groot. Er staan telkens borden met info, zoals het aantal inwoners. Dat getal is tot op inwoner nauwkeurig, bijvoorbeeld 313 inwoners en we vragen ons af of telkens er een baby wordt geboren of wanneer er iemand sterft, het aantal wordt aangepast.

We gaan binnen bij de US Post in één van dergelijke stadjes, om eindelijk onze kaartjes naar België te versturen. De dame aan het loket is duidelijk blij dat ze iemand ziet en blijft maar praten. Over onze reis, haar werk in Yellowstone tijdens haar studies en ze vraagt of we op 21 augustus nog in de US zijn voor de totale zonsverduistering, een onderwerp dat wel meer ter sprake komt.

Alweer een scenic byway ‘Dinosaur Diamond’ slingert zich over bergen en door dalen. Emiel gaat vooraan zitten want hij voelt zich een beetje misselijk. Er zijn veel motards op de baan, en een helm en/of beschermende kledij is/zijn hier duidelijk niet verplicht. Het vee staat niet in afgesloten weides zoals bij ons maar er zijn ‘open ranges’. Af en toe staan er dus koeien op de weg.
We moeten ondanks de automatische versnellingen regelmatig handmatig naar tweede schakelen bij het naar beneden rijden. Zowel Dirk als ik vergeten soms bij het terug naar automatic te gaan dat ontkoppelen niet nodig is en duwen snoeihard op de rem. Dat kan op luid protest van achteraan rekenen en er sneuvelt ook al eens bord of een glas.

Moab, gelegen tussen een aantal parken en midden in de woestijn blijkt een toeristisch stadje, met veel hotels, restaurants en aanbieders van allerlei outdoor activiteiten. We sluiten hier aan op de klassieke toer door het zuidwesten van de US. Waar we tot nu toe zo goed als enkel Amerikaanse toeristen zagen, is de helft van de kampeerders hier net als wij Europeanen onderweg met een gehuurde RV. Wij laten het fietsen of hiken bij meer dan 40°C even links liggen, en zoeken onze toevlucht in het kleine zwembad van Canyonlands RV park. Die campground ligt midden in Moab, dus wanneer de zon onder is en de temperatuur gedaald is lopen we door Main Street.

Bogen
Vrijdag 14 juli 2017. Arches NP, Utah, Verenigde Staten

Er zijn werken in Arches NP en hoewel die meestal ’s nachts worden gedaan, worden we overal gewaarschuwd voor overvolle parkings en wachtrijen. Bovendien vermeldt de website dat door overvloedige regenval enkele dagen terug de zone van Delicate Arch overstroomd is en afgesloten voor het publiek. Daarom rijden we om zeven uur Arches binnen. Dit park omvat het grootste aantal natuurlijk gevormde bogen ter wereld, er zijn er meer dan 2000 geregistreerd en de grootste overspant bijna 100 meter.

We starten bij Park Avenue viewpoint, zo genoemd omdat de rotsen er net hoge flatgebouwen lijken. De jongens zijn nog in pyjama en hebben nog geen zin om uit te stappen. Een bus dropt een lading bejaarden op de parking en rijdt weg om hen aan de andere kant van de trail op te pikken. De wandeling blijkt te zwaar en de oudjes keren snel weer terug. Ik beloof de bus terug te sturen wanneer we hem tegenkomen...

We stoppen bij Balanced Rock, een grote rots op een smallere rechtstaande rots, en nemen de tijd voor ontbijt. Het uitzicht kan tellen, eens wat anders dan de keukentafel thuis. Bij de Double Arch, twee bogen vlakbij elkaar waar je onder kan, kunnen Emiel en Louis zich uitleven, er zijn rotsen om op te klimmen overal. Bij de Windows sectie maken we tijd voor een korte wandeling langs een aantal bogen, waaronder de North en South Window, en de Turret Arch.

Hoewel het nog vroeg is komt de warmte al opzetten. De problemen bij Delicate Arch zijn opgelost, en we kunnen die zone toch binnen. In de hike naar de boog hebben we geen van allen zin, vijf kilometer in deze hitte is moordend. We stappen enkel naar een viewpoint aan de andere kant van de canyon als de boog, en hoewel dat slechts een kwartiertje ver is geraakt Louis helemaal over zijn toeren van de warmte. Hij is niet vies van een beetje drama, maar het is duidelijk dat we de juiste beslissing hebben genomen.

Al bij al blijven we tot de middag in het park, maar alles wat er te zien is hebben we niet gedaan. Het zou zonde zijn om de rest over te slaan, want Arches is naar onze mening schitterend, maar nu langer blijven is door de hitte voor ons geen optie. We besluiten overmorgen terug te komen, en eens rustig te bekijken welke impact dat heeft op de rest van ons programma. Na het verplichte bezoekje aan het bezoekerscentrum (er moet een korte info film bekeken worden om de junior ranger badge te behalen) trekken we dus richting zwembad.

Veel meer dan zwemmen, zwemmen en nog een keer zwemmen staat er niet meer op het programma. De camping ligt naast de lokale high school, vlakbij de sportvelden, en daar staat de vrijdagavond training voor de American football ploeg op het programma. Daar gaan we wel nog een kijkje nemen, af en toe zitten we net in een Amerikaanse film...

Mocht ik een ijsje zijn...
Zaterdag 15 juli 2017. Canyonlands National Park, Utah, Verenigde Staten

Het is opnieuw flink warm wanneer we naar Dead Horse Point State Park vertrekken. Geen National Park deze keer, wel een Utah State Park en vanuit Moab gemakkelijk te bereiken. Het park ligt langs de canyon van de Colorado rivier, en het uiteinde werd door cowboys gebruikt als verzamelpunt voor wilde paarden, omringd door kliffen. De meest geschikte paarden zouden gehouden worden om te temmen, de andere opnieuw vrij gelaten. Er zijn verschillende versies van de legende, maar eenmaal zou dat niet zijn gebeurd. De overgebleven paarden stierven van dorst met zicht op de rivier enkele honderden meters lager en zo kreeg het park zijn naam. We bezoeken het park op z’n Aziatisch, vooral al rijdend en we stoppen enkel bij de view points. Geen hikes voor ons hier, het is echt veel te warm.

Vlakbij ligt Canyonlands NP, en daar bezoeken we de ‘Island in the sky’ kant van het park. Dit park omvat de canyons van de Colorado rivier en van de Green rivier, en het punt waarop beide samen komen. Iemand waarmee we eerder aan de praat geraakten noemde het park kleine broertje van de Grand Canyon. Maar schitterend is het in elk geval. We doen ook dit park omwille van de warmte te weinig eer aan, en gaan enkel naar de view points. Bij Grand View point gaan we toch wat verder een kijkje nemen, en hier komt de quote van de dag boven ‘Mocht ik een ijsje zijn, bestond ik niet meer’. Er zijn wat wolken komen opzetten, maar de wind voelt als een haardroger die in ons gezicht blaast.

In het bezoekerscentrum wordt bij ranger Raven een fonetische junior ranger eed afgelegd, en dan roept het zwembad...

’s Avonds laten we de BBQ voor wat hij is en gaan we uit eten in Moab Brewery, tegenover de camping. Het is een typisch Amerikaanse tent, met versiering zoals raftboten, een jeep en fietsen aan de muren en het plafond, om de activiteiten in en rond Moab te promoten. Emiel is vooral tevreden dat hij nog eens voetbal kan kijken op één van de vele TV schermen aan de muren. Wij proeven enkele van de bieren die worden gebrouwen in de micro brouwerij. Het ‘Belgian style’ bier zoals vermeld op de kaart is niet slecht maar kan voorlopig nog niet tippen aan het echte Belgische bier.

Woestijn
Zondag 16 juli 2017. Monument Valley Navajo Tribal Park, Verenigde Staten

Omdat we een tweede dag nodig hebben voor Arches, en ons reistempo niet te hoog willen leggen beslissen we om Mesa Verde over te slaan. Dat bespaart ons 400 kilometer rijden op twee dagen, en geeft ons een extra dag die we enerzijds zullen verdelen over Arches NP en anderzijds over Grand Canyon NP, later deze week.

Zoals gezegd gaan we een tweede maal naar Arches, en gezien we het eerste deel van het park al gezien hebben rijden we ineens door naar de Devils Garden trailhead. Daar start een hike die langs verschillende arches loopt, en het plan is om te zien waar we geraken. De eerste stops maken we al snel bij Tunnel Arch en bij Pine Tree Arch. Dan gaat het naar Landscape Arch, de langste boog van het park. We kunnen hem alleen van op afstand bewonderen gezien er begin jaren ’90 een groot deel van de boog is afgebroken en het sindsdien niet meer toegelaten is om eronderdoor te stappen.

Vanaf hier kan je kiezen tussen het gewone pad of de ‘primitive trail’. Emiel is wel toe aan een uitdaging en zit dat laatste wel zitten. Louis heeft geen zin meer en wil liever wachten. Dirk gaat met Emiel verder maar al snel hoort Louis enkele Belgen zeggen dat het pad goed te doen en vooral leuk is. Er moet veel geklauterd worden op rotsen en dat zit hij ineens helemaal zitten. Snel gaan we Emiel en Dirk achterna. We klauteren samen verder tot aan Partition Arch en houden het dan voor bekeken.

Vanuit Arches gaat het naar Monument Valley, nog een hoogtepunt in de woestijn. De weg waarop we rijden strekt zich mijlenver uit in de richting van de rode mesa’s (afgeplatte rotsen) in het verder open landschap. Een bekend beeld, ik herinner me bijvoorbeeld de reclame voor Marlboro sigaretten met een cowboy te paard in dit landschap. Monument Valley behoort tot het Navajo grondgebied, en het park wordt dan ook beheerd door de Navajo’s.

Ook Gouldings campground wordt uitgebaat door de Navajo’s, en vanaf onze plek hebben we zicht op de mesa’s. Later op de avond zien we donkere wolken verzamelen boven de rotsen en bliksemflitsen in de pikzwarte lucht, maar op de camping blijft het droog. Net op dat moment leest Dirk op een Belgische nieuws site dat in Payson, hier niet ver vandaan, een familie is verrast door een plotse stormvloed met negen doden tot gevolg en dat in de staat Arizona overstromingsalarm alarm is aangekondigd. Afwachten of dat effect heeft op onze reis...

De jongens trekken naar het overdekt zwembad, maar het is Louis zijn avondje niet. Hij heeft buikpijn en niet veel zin in zwemmen. Ook het avondeten slaat hij over, en we laten hem vroeg aan de nacht beginnen. Hopelijk is hij morgen opnieuw helemaal op de been.

Zonsopgang in de vallei
Maandag 17 juli 2017 - Grand Canyon National Park, Arizona, Verenigde Staten

Louis blijkt vandaag terug de oude. Gelukkig maar, want de wekker staat om halfvijf. We hebben een sunrise tour geboekt. De hele Navajo staat houdt de tijd van Utah aan, ook al ligt Monument Valley net in Arizona volgens onze kaart. Voorlopig moeten we onze klok dus nog niet verzetten, en niet nog een uur vroeger uit bed.

Er loopt een weg van 17 mijl langs de mesa’s in de Valley maar die is niet geasfalteerd en wordt bijzonder slecht onderhouden. Daar zal wel een strategie achter zitten, de drive is niet te doen met een RV (en ook verboden door de verhuurmaatschappij) en dus is deze veel te dure jeeptour voor ons de enige optie om in het park te geraken.

We worden bij de campground opgehaald, en rijden naar de ingang van het park. Ik realiseer me dat alle sunrise tours die ik al deed, alvast het volgende gemeenschappelijk hebben: Je zit halfslapend in de open laadbak van een omgebouwde pick-up en je hebt kou want je hebt het effect van de snijdende wind tijdens het rijden onderschat... Maar dat ben je vergeten eens de zon opkomt, want de zonsopgang is in de meeste gevallen schitterend. En dat is ook hier het geval: De oranje lucht achter de nog donkere mesa’s levert mooie beelden op.

Eens de zon volledig is opgekomen rijden we de vallei in. We maken een aantal verplichte stops maar draaien al snel weer terug. We houden niet echt een goed gevoel over aan deze toer. De zonsopgang konden we net zo goed op ons eentje gaan bekijken en de rest werd aan een sneltreintempo afgehandeld.

We laten het verder niet aan ons hart komen. Tijdens het ontbijt aan de RV worden we plots aangesproken in het Nederlands... De buren, grootouders die op roadtrip zijn met kinderen en twaalf kleinkinderen, en in de twee trailers naast ons verblijven blijken als peuters naar Canada verhuisd te zijn. Zij spreken nog Nederlands, maar de kinderen niet meer. Ze vertellen over hun leven thuis en wij over Europa... Hun droom is om eens met de hele familie naar Nederland te gaan.

Tegen de middag rijden we Grand Canyon NP binnen. Hoewel mijlen van elkaar doet het landschap ons aan Afrika denken. Halfhoge dichte begroeiing, we verwachten elk moment een olifant te spotten.
We zijn door het overslaan van Mesa Verde een dag vroeger en moeten dus op zoek naar een slaapplaats voor de komende nacht. Desert View campground is ‘First come first serve’ en we zijn op tijd om nog een plaats te kunnen uitzoeken. Niet veel later is de campground vol... Eens gekozen betaal je $12 dollar aan een automaat en hang je het betalingsbewijs aan een paal op je kampeerplek, simpel!

Nu moeten we onze klok wel een uur terugdraaien. De temperatuur ligt een graad of tien lager dan in Monument Valley. Nog steeds lekker warm, maar we hebben gelukkig geen airco meer nodig want elektriciteit hebben we hier niet.

We trekken te voet naar Desert View Point voor een eerste blik op de Grand Canyon. Vanaf een uitkijktoren hebben we onder andere zicht op de plaats in de canyon waar twee vliegtuigen in de jaren ’50 tegen elkaar vlogen met 128 doden tot gevolg.

De rest van de namiddag doen we het rustig aan. We spelen UNO, er wordt in de junior ranger boekjes gewerkt, Dirk doet enkele reparaties aan de mobilhome en we voetballen. Terwijl we de jongens net wat rust willen gunnen komt Emiel tegen het einde van de namiddag vragen of we nog iets gaan doen...
We vinden het prettig om na de commerciële campgrounds van de afgelopen dagen nog eens in een park te kamperen. We houden van de afwisseling tussen beide type campings, de commerciële hebben elektriciteit, water, een zwembad en internet terwijl je in de parken midden in de natuur zit en relatief ver van je buren.

De dag was lang door het vroege opstaan en het uur tijdsverschil, dus erg laat maken we het vandaag niet.

Grand Canyon
Dinsdag 18 juli 2017. Grand Canyon NP, Verenigde Staten.

Voor we vertrekken kopen we ijs zodat we onze drank in de afwasbak van de RV kunnen koelen. De capaciteit van de koelkast lijkt de laatste dagen immers niet voldoende om de inhoud koel te houden en we hopen het probleem op die manier op te lossen.

We rijden Desert View road af richting Canyon Village aan de South Rim van de Canyon, waar we vanavond slapen, en stoppen bij uitkijkpunten zoals Navajo Point en Grandview Point. We hebben eerder tijdens de reis al Colorado canyons gezien die de moeite waard waren maar de Grand Canyon blijft toch het meest indrukwekkend.

Voor de middag komen we aan bij Mather Campground, waar we acht jaar geleden ook kampeerden. Het is onze laatste nacht in een park en daar willen we van profiteren. We nemen de tijd om uitgebreid te lunchen in de schaduw van de bomen.

De rest van de dag laten we de RV staan want in dit park is een prima shuttle bus systeem in dienst. Wanneer we naar de bushalte stappen zien we onderweg een hert met een kalf. We kunnen tot op een tiental meter naderen. We nemen twee verschillende bussen om tot Hermits Rest te geraken. Op de bus spreekt een man Dirk aan over het Afrika T-shirt dat hij draagt. Hij vraagt waar we geweest zijn en vertelt dat hij en zijn vrouw zelf missionaris zijn geweest in Botswana, Angola en Mozambique. De verhalen zijn fascinerend, misschien tijd om zelf een nieuwe carrière te ambiëren :-).

Bij Hermits Rest, waar ooit een kluizenaar leefde beginnen we aan de hike langs de rand van de canyon. De totale trail is bijna dertien kilometer lang. Wij zien wel waar we geraken, bij verschillende uitkijkpunten kunnen we immers de bus terugnemen. Bij Hermits Rest is het nog druk, maar eens het view point voorbij hebben we enkel nog gezelschap van eekhoorns. En zo zal het de rest van de wandeling zijn, we komen gedurende de meer dan drie uur durende tocht hooguit vijf andere wandelaars tegen. Zonde vinden wij, want het uitzicht op de canyon en de meanderende Colorado rivier diep onder ons verandert continue en is de moeite waard. Het is bewolkt, en aan de overkant van de canyon zien we het regenen en onweren. Aan deze kant van de canyon blijft het gelukkig bij een stevige wind. Overal wordt immers aangeraden om niet bij de canyon te blijven tijdens een onweer omdat de bliksem regelmatig inslaat. De zonsondergang missen we door de bewolking, maar dat houdt ons niet tegen om tot na zes uur door te stappen en pas bij Powell point de bus terug te nemen. We hebben er meer dan tien kilometer opzitten zonder protest van Louis, die nochtans niet zo’n fervente liefhebben van wandelen is. Integendeel, we hebben tijdens onze reis al zoveel gestapt dat zijn wandelschoenen tot op de draad versleten zijn...

Terug bij de camper gaat de BBQ snel aan. Al snel begint het te druppelen en even later zelfs te gieten. Het zal voor de rest van de avond niet meer stoppen, maar erg is dat niet want direct na het eten vragen de jongens om naar bed te mogen.

Slotcanyon
Woensdag 19 juni 2017. Zion NP, Utah, Verenigde Staten.

We verlaten Grand Canyon NP opnieuw langs de oostkant, waarlangs we ook zijn binnengekomen. Doel is Zion NP, dat we toen Emiel twee jaar was ook hebben bezocht, en dat gedurende die reis één van onze favoriete natuurparken was. Onderweg houden we halt bij de Upper Antelope Canyon in Page. Ook in Page stopten we zoveel jaren terug, maar dan bij de Lower Antelope Canyon. Die vonden we zo mooi dat we ook dit jaar een slotcanyon willen aandoen. De Upper is volgens de site iets uitdagender, je daalt met trapjes af en klimt op dezelfde manier naar boven terwijl je de Lower inloopt.

We zijn in de war over het uur. De canyons zijn Navajo grondgebied en we gaan er dus van uit dat er Utah tijd (en dus een uur vroeger komende van de Grand Canyon) wordt gehanteerd. Ook de GPS geeft het zo aan... We zetten er dus vaart achter, want volgens de GPS zullen we maar net op tijd zijn. Niet dat we te snel rijden, maar met een RV de maximum toegelaten snelheid aanhouden is niet altijd evident.

Net op tijd komen we aan bij de canyon... Denken we, want al gauw wordt duidelijk dat er toch geen tijdsverschil is, en er bovendien al meer dan een half uur vertraging is. Voor de toer van tien na twaalf die we thuis al boekten is het dus nog meer dan anderhalf uur wachten... Dat geeft ons de tijd om rustig iets te eten voor we naar het beginpunt van de toer trekken. Daar aangekomen is de vertraging al opgelopen tot 45 minuten. En net voor de canyon zelf moeten we nog eens een half uur langer wachten, gelukkig telkens in de schaduw...
We raken aan de praat met het Nederlandse gezin in onze groep dat tijdelijk in Chicago woont en ook met een camper op reis is. Alweer een leuke ontmoeting. Gids Clint legt ondertussen op kindermaat en op een zeer visuele manier met zand uit hoe een slotcanyon wordt gevormd. We zijn meteen helemaal mee. Hij maakt er een sport van om de groep die het meeste lawaai maakt te begeleiden, en dat vinden de kinderen in de groep natuurlijk superleuk.

Het lange wachten loont de moeite, de canyon is net als de Lower canyon heel erg mooi. Het zonlicht kleurt de rotsen diep oranje, en het water heeft het zandsteen in grillige vormen weg geërodeerd. Ook Emiel en Louis zijn onder de indruk. Clint toont hoe en waar je de mooiste foto’s kan trekken. Elke dag zijn er zesduizend bezoekers, en die worden in een vrij hoog tempo door de canyon gejaagd, maar we zijn toch meer dan een uur onder de grond en slagen er toch in om de canyon te fotograferen zonder medebezoekers op de foto’s.

Louis is in de wolken want in Page is er een Walmart (dat ze er kleine Minecraft figuurtjes verkopen heeft daar waarschijnlijk wel iets mee te maken). Na het boodschappen doen is het al voorbij vier uur in de namiddag en veel later dan we gepland hadden. We moeten nog twee uur rijden en bovendien moeten we de klok in Zion wel een uur vooruit zetten. Zo komen we maar net op tijd aan bij de oostingang van Zion NP. We moeten in het park immers door een tunnel, en RV’s mogen enkel door na het betalen van een fee en wanneer het tegenliggende verkeer wordt gestopt. En dat kan maar tot acht uur.

We rijden het park opnieuw buiten in Springdale, en vlakbij de uitgang hebben we met als acht jaar geleden een plaats gereserveerd op Zion Canyon Campground. We blijven drie nachten en krijgen een plaatsje helemaal achteraan bij de Virgin rivier. Beter kan niet, de jongens laten er geen gras over groeien en nemen een duik. We eten pas wanneer het donker is en gaan na het eten net als al onze buren naar bed...

Slang
Donderdag 20 juni 2017. Zion NP, Utah, Verenigde Staten.

Wanneer we later dan gewoonlijk opstaan is het al erg warm, en de temperatuur zal vandaag opnieuw richting veertig graden gaan. We wilden dit jaar graag naar een warm land op vakantie, na Brazilië en tweemaal Afrika in de winter. We krijgen dus waar we naar vroegen...

De RV laten we staan want de Zion park shuttle bus heeft een halte bij de campground en in het gedeelte van het park waar we heen trekken zijn geen of slechts beperkt wagens toegelaten. Zion omvat een deel van de Virgin River canyon, maar anders dan bij het Grand Canyon NP dat aan de rand van de canyon ligt, bevinden we ons nu in de canyon. Wanneer we bij het bezoekerscentrum informeren naar de ‘the Narrows’, een hike in de Virgin rivier die de canyon heeft gevormd wordt ons deze afgeraden. Mocht het upstream onweren, en die kans is vandaag waarschijnlijk, loopt de canyon onder. Wie er zich op dat moment in bevindt wordt meegesleurd met het water. Dat wordt hier een flash flood genoemd en er wordt op grote schaal voor gewaarschuwd. We volgen de raad van de ranger en besluiten enkel de Riverside Walk te doen, langs de rivier waar de canyon breder is.

We nemen de bus naar diens eindpunt, de Temple of Sinawava, waar de wandeling start en stappen een dikke mijl langs de rivier op een verhard pad. Tientallen eekhoorns springen voor ons uit, hopend op iets te eten. Wanneer we al snel aankomen bij de start van The Narrows kunnen we onze ogen niet geloven: Honderden mensen vangen de hike aan, er is een soort file in de rivier...
De jongens zijn helemaal verkocht, dat willen zij ook en we besluiten om morgen terug te komen. We zijn immers nu niet uitgerust voor een hike waarbij we soms tot aan ons middel in het water moeten stappen.

De bus brengt ons naar Zion Lodge waar we lunchen op het gras onder de schaduw van de grote bomen. Louis die geen kans op pizza onbenut laat maar tot nu toe nog niet veel aan z’n trekken is gekomen, is in zijn nopjes.

Vandaag kiezen we dus voor een andere hike, we klimmen naar de Emerald pools via het pad dat aan de lodge start. Het gaat direct omhoog naar de eerste vijver, in een gelukkig schaduwrijk bos. Hier loopt het pad onder een waterval door, een zalige verfrissing. De jongens maken hun petten nat om het hoofd zo lang mogelijk koel te houden. We zien een slang in de plas op zoek naar een prooi, gelukkig ver genoeg van waar wij toekijken. Bij de tweede pool proberen de jongens kikkervisjes te vangen en bij de derde plas hebben ze een jonge kikker beet. Dirk en ik herinneren ons vaag deze tocht, en voor zover we dat nog weten waren we hier toen vrijwel alleen...

We hiken terug via de Kayenta trail. Die is langer en blijft in het begin hoog boven de rivier kronkelen, voor af te dalen in de canyon. Emiel loopt voorop en komt plots teruggelopen. Net voor hem kroop een slang de struiken in en dat heeft hem nogal doen schrikken. Bij El Grotto, het eindpunt van de wandeling, spreken we een parkranger aan in de hoop de slang te kunnen identificeren. Het blijkt een onschuldig dier te zijn. In Zion is slechts één soort giftige slang en die zijn we gelukkig niet tegen gekomen. Even later kunnen we op een bus stappen richting camping, waar door de jongens in de rivier wordt gespeeld tot het donker wordt.

Natte voeten
Vrijdag 21 juli 2017. Las Vegas, Nevada, Verenigde Staten

Hoewel het initiële plan was om deze ochtend naar Las Vegas te vertrekken blijven we zoals gisteren beslist nog een halve dag langer. We zijn alle vier fan van Zion en willen graag The Narrows trail wandelen. We staan om zes uur op, om de drukte die we gisteren in de rivier zagen voor te zijn en straks toch nog op een redelijk uur door te rijden. Voor we beginnen aan de trail halen we daar specifiek voor gemaakte schoenen en kousen op. Die moeten onze voeten warm houden. Er hoort ook een stok bij onze outfit. Er wordt na de middag regen voorspeld, dus we laten er geen gras over groeien en nemen het de bus naar het begin van de wandeling. Deze keer geen massa’s volk, het is nog rustig en niet onbelangrijk, de temperatuur is perfect. Er is geen pad, je volgt gewoon de rivier stroomopwaarts en keert opnieuw terug langs dezelfde weg. Op een gegeven punt mag je niet meer verder, maar we zien wel of we daar geraken.

De jongens vinden deze trail geweldig. Het gaat naast of door de rivier, er wordt geklommen op en geklauterd over rotsen, soms zijn enkel onze voeten onder water maar dikwijls staat het water tot boven onze knieën (en bij Louis is dat tot aan zijn middel). Emiel neemt het voortouw, is zijn eigen overmoedige zelf en is al na een half uur kletsnat. Het uitzicht is schitterend, langs weerszijden van de rivier rijzen de rotsen zeker honderd meter boven ons uit.
Na een tweetal uur houden we een pauze en wanneer ook Louis daar kopje onder gaat besluiten we om terug te gaan. De jongens hebben gek genoeg allebei kou nu en we willen geen onderkoeling riskeren. Op de terugweg is het merkelijk drukker, vroeg opstaan was een goede keuze. Rond 13.00 uur zijn we bij de RV en we zijn het er unaniem mee eens, dit was echt leuk om te doen.

We halen de achtste en laatste junior ranger badge op, stoppen voor een snelle lunchstop bij Subways in Springdale omdat Louis graag pizza wil (natuurlijk) en gaan op weg naar Las Vegas. De rit gaat grotendeels door woestijn met Joshua trees en dan is daar plots: Las Vegas! Emiel en Louis zijn onder de indruk, je kan de strip met de Stratosphere toren al van ver zien liggen.

Opnieuw kiezen we dezelfde campground als acht jaar terug, de KOA bij Sam’s town hotel. Onze plaats is niet veel meer dan een parkeerplaats, maar de op voorhand gevraagde spot met schaduw van een boom krijgen we wel. Veel zullen we hier niet zijn, en veel meer dan een zwembad, elektriciteit voor de airco en de gratis bus naar de Strip hebben we niet nodig.

Wanneer ik de afgelopen dagen schreef dat het warm was, de temperatuur tot nu toe valt in het niets bij de hitte in Vegas. Tot we naar de Strip trekken zitten we in het zwembad, uit het water is het bijna onhoudbaar. Gek genoeg wonen hier mensen, in een trailer op een soort parkeerplaats in de hitte in Las Vegas. Met kinderen en huisdieren, het is onbegrijpelijk voor ons.

In de vooravond trekken we richting Strip. De bus zet ons af bij hotel Harrads, en we moeten door het casino naar buiten. Na drie weken vooral in de natuur kan het contrast niet groter zijn, maar we beklagen het ons geen moment. Emiel en Louis staan letterlijk met open mond te kijken naar al dat extravagante gedoe. De clichés zijn overal, gokkende oudjes, ontzettende dikke Amerikanen, halfnaakte dames, in zichzelf mompelende bedelaars en dronken feestvierders maar de boys vinden het zo leuk dat Emiel beslist dat hij hier later wil komen wonen. We bezoeken The Venetian, met kanalen en gondels met zingende gondeliers, wandelen naar Paris Las Vegas, met een miniatuur Eiffeltoren, en kijken naar de dansende fonteinen bij Bellagio.

Emiel vraagt zich af wat de ouders van de schaars geklede dames zouden zeggen en verschiet zich een bult wanneer Elvis hem probeert te knuffelen. Louis wil graag het vrijheidsbeeld aan New York New York zien maar dat halen we vandaag niet eens. We moeten lopen om de laatste bus terug naar Sam’s Town te halen. Terug in de RV drinken we liters water voor we na 26000 stappen op een dag volgens de stappenteller uitgeput in ons bed duiken...

What happens in Vegas...
Zaterdag 22 juli 2017. Las Vegas, Nevada, Verenigde Staten.

Wanneer we bij het wakker worden buiten kijken zien we een dame over het hek van de camping klimmen. Of toch proberen... Het schouwspel duurt minstens een half uur en is hilarisch. Ze is duidelijk nog niet helemaal nuchter na een avondje stappen.

We gaan vandaag shoppen in een outlet, tot grote frustratie van Louis en tot groot plezier van Emiel. Die heeft al een verlanglijstje klaar. Na enkele uren winkelen ziet Louis het echt niet meer zitten, en rijden we via de Walmart voor de laatste boodschappen naar de camping. Daar staan enkel zwemmen en de was doen op het programma voor we opnieuw de bus nemen naar de Strip.

Daar aangekomen nemen we de monorail naar MGM. Het is zaterdagavond en nog drukker dan gisteren. We gaan naar Excalibur, een hotel in de vorm van een kasteel en naar New York New York, met het vrijheidsbeeld, de Brooklyn Bridge, de Empire State Building en een echte rollercoaster. Emiel en Louis zijn het erover eens, ze moeten dringend eens echt naar New York.
Louis vindt het jammer dat we niet op Strip zelf logeren, en Emiel, die zijn Rode Duivels shirt draagt gaat op de foto met enkele schaars geklede vrouwelijke duiveltjes...

We kijken opnieuw naar de fonteinen show bij Bellagio, een andere dan gisteren trouwens, en we moeten ons net als toen haasten om de bus terug te halen.

Route 66
Zondag 23 juli 2017. Los Angeles, California, VS

Las Vegas, zondagochtend om acht uur en geen mens te bespeuren op straat. Behalve wij dan, onderweg naar de laatste bestemming van onze reis, Los Angeles. In de woestijn zijn kilometerslange rijen zonnepanelen aangelegd, en grote windmolenparken. Benieuwd wat er van dergelijke maatregelen overblijft onder de net verkozen president. We kruisen de grens tussen Nevada en California, en dat voelen we ook fysiek, want de staat van de wegen is in de laatste staat die we aandoen een stuk slechter dan voordien.

Plan is om een stuk van de Route 66 aan te doen, maar telkens als we van Interstate 40 afgaan en de route willen opdraaien is de weg versperd omwille van werken verderop. Pas voorbij Amboy lukt het om de historische weg te bereiken. We hebben niet getankt in Las Vegas en beklagen ons dat nu dubbel en dik. Enerzijds zijn er amper benzinestations en dat maakt de rit met een bijna lege tank spannend, anderzijds is de kost per gallon hier exact dubbel zo hoog als in bijvoorbeeld Utah. We zitten dan ook midden in de woestijn, en er zijn geen grote steden in de buurt.

De route 66 is een stukje folklore, met verlaten dorpen, afgeleefde diners, leegstaande tankstations en hier en daar enkele bewoonde trailers. Radiator Springs uit de Cars film is tot grote spijt van Emiel en Louis niet te vinden. De weg loopt af en toe parallel met een treinspoor en we spotten indrukwekkende treinen. Met vier locomotieven worden meer dan honderd wagons getrokken (we stoppen met tellen bij 120).

In Barstow nemen we opnieuw de interstate. Net voor Los Angeles is er vertraagd verkeer, maar sneller dan verwacht rijden we de parking van Anaheim Harbor RV park op. Ook hier vooral trailers van permanente bewoners, maar ook enkele plaatsen voor kortverhuur. We blijven er slechts één nacht, en zullen er vandaag de RV inleverklaar maken. Daarvoor is onze plek vlak naast het zwembad ideaal, terwijl wij opruimen en inpakken hebben we de jongens aan het zwembad in het oog. We delen de spullen die niet mee naar huis kunnen uit aan vertrekkers (en zijn stiekem jaloers), legen en reinigen de afvalwatertanks van de RV grondig en pakken in.

’s Avonds tijdens het eten observeren we de permanente bewoners. Er zijn ingerichte tuintjes van enkele vierkante meters groot, compleet met tuinhuis, en elke bewoner heeft wel een elektrische rolstoel voor ’n trailer staan. Die worden tot onze verbazing door perfect valide mensen gebruikt om verplaatsingen op de campground af te leggen.

We sluiten de avond af met het dagelijks vuurwerk van Disneyland, dat vlakbij moet liggen want het geluid is oorverdovend.

Stille Oceaan
Maandag 24 juli 2017. Carlsbad, California, VS.

Maandagochtend en de permanente bewoners van de camping vertrekken naar het werk. Ook wij hebben een soort van maandaggevoel want de RV moet deze voormiddag worden binnengebracht. De ochtendspits valt mee en een uurtje later, tankbeurt inbegrepen, staan we bij Apollo. De overdracht van de RV loopt vlot. Onder het motto aanval is de beste verdediging laten we onmiddellijk bij aankomst weten wat er allemaal niet oké was aan de RV (ontbrekend stuk waardoor we geen warm water hadden, gebutste zijkant die bij elke rit die wij aflegden er slechter ging uitzien, frigo die de inhoud niet altijd koud kreeg... Niet dat we ontevreden zijn, maar we willen vermijden dat deze defecten in onze schoenen geschoven worden.

Niet veel later zitten we in de taxi naar de luchthaven, waar we bij Alamo een huurwagen voor enkele dagen ophalen. We hebben een specifiek type wagen geboekt, maar mogen tot vreugde van de jongens gelijk welke midsize SUV kiezen. Ze zijn het erover eens dat het een Amerikaanse wagen moet worden, en even later wordt de Dodge gekozen boven de Jeep, nadat wij uitgelegd hebben dat een pick-up met open laadbak echt geen optie is.

Voor de middag zijn we in Carlsbad, ten Zuiden van LA. Met de RV zijn we onder andere ook de frigo met eten kwijt, dus moeten we gaan lunchen. Het centrum van Carlsbad, dat aan de Stille Oceaan ligt en een vakantiebestemming is, telt tientallen restaurants en winkels en we vinden snel onze goesting.

Nadien gaat het richting strand. We zitten er tussen de Amerikaanse gezinnen die zich met hebben en houden geïnstalleerd hebben. De golven zijn gigantisch en de jongens laten zich telkens opnieuw onderuithalen. Emiel laat weten dat hij geknipt is voor dit strandleven, en Louis voegt eraan toe dat het leven echt tof is. Dat kunnen we enkel beamen, we zijn wel benieuwd of ze dat op één september nog zullen vinden. We profiteren van de enige stranddag van de vakantie en blijven lang aan zee.

Voor diner trekken we opnieuw naar het centrum. We eten buiten op een pleintje en horen in de verte muziek. Wanneer we gaan kijken is er karaoke aan de gang. Emiel wil ook graag zingen, maar de liedjes van Boef of JeBroer blijken (gelukkig) niet in het gamma te zitten dus het zal voor een andere keer zijn!

Legoland.
Dinsdag 25 juli 2017. Carlsbad, California, VS.

Eindelijk 25 juli! Die dag staat al maanden aangeduid in de kalender van Emiel en Louis, want we gaan naar Legoland California. Het weer zit alvast mee, het is niet te warm en bewolkt, en er waait een aangename zeebries.

Voor de attracties open gaan zijn we in het park. Het is druk maar echt lang hoeven we nergens aan te schuiven, zelfs niet met ons ‘regular’ ticket. Afhankelijk van de prijs van je ticket moet je immers minder lang aanschuiven. Het publiek is duidelijk anders dan de Amerikanen die we in bijvoorbeeld de natuurparken tegen kwamen. Hier zien we veel mensen die obees zijn, en de jongens kijken niet alleen hun ogen uit bij de lego creaties. Het park is een mengeling van rides en lego bouwwerken. Miniland USA is indrukwekkend, met steden als San Francisco en New York nagebouwd in Lego. We herkennen in mini Las Vegas de hotels die we bezochten op de Strip, en in een cowboytown is onder andere een rodeo aan de gang. Wat is het al lang geleden dat we in Cody zelf naar de rodeo gingen...
De medewerkers van het park hebben allemaal Lego figuurtjes aan hun naamplaatje. De jongens hebben er beide ook bij met als doel te ruilen wanneer een medewerker een figuurtje heeft dat ze leuk vinden. Verschillende keren wisselen de popjes van eigenaar.

Wanneer we voldoende rides hebben gedaan voor één dag, rijden we terug naar Los Angeles, waar we terwijl we eten in de bar van het hotel en de avond opnieuw afsluiten met het dagelijks vuurwerk van Disneyland...

Disneyland.
Woensdag 26 juli 2017. Los Angeles, California, VS.

Nu we toch in Los Angeles zijn gaan we voor pretpark nummer twee in evenveel dagen. Ons hotel ligt vlakbij Disneyland en we gaan te voet. We zijn niet de enigen die dat doen, en veel fans rondom ons en ook later in het park dragen Disney accessoires, wat de jongens een beetje gek vinden.

We beginnen in Adventureland en de jongens zijn na een jungletocht met een boot en de Indiana Jones ride verkocht. Dit is het leukste pretpark ever, klinkt het! Bij deze staan thuis ook de Indiana Jones films op het programma.
Er is veel volk in het park en de wachttijden zijn vrij lang. We ontdekken het systeem van de Fastpass, waarmee je met je ticket een aantal keer een pas kan afhalen waarmee je op een gegeven tijdstip kan terugkomen en de wachtrij kan overslaan.

We blijven tot de parade uitrijdt... Verlichte wagens met taferelen uit bijvoorbeeld Peter Pan, Sneeuwwitje en Assepoester komen voorbij.
Het is bijna 22.00 uur wanneer we doodmoe naar het hotel terugwandelen en onderweg het vuurwerk voor de derde keer zien.

Thuis
Donderdag 27 juli 2017. Eppegem, België

Onze allerlaatste uren op Amerikaanse bodem brengen we rustig door om te vermijden dat we uitgeput terug thuiskomen. We slapen lang, ontbijten uitgebreid en spenderen enkele uren aan het zwembad. Na een douche is het tijd voor de allerlaatste rit, naar de luchthaven. Een reis in de US zonder fastfood is maar half en we gaan naar een Burger King voor een late lunch. De auto wordt binnengeleverd, dat is echt bandwerk en voor we het weten staan we wat versuft te wachten op de bus die ons naar de luchthaven brengt.
De reis naar huis verloopt gelukkig vlotter dan de heenreis, op minder dan veertien uur staan we thuis op de stoep.

Onze reis zit erop, en we hebben er opnieuw een fantastische trip op zitten. Net als vorig jaar beviel het kamperen ons heel erg. We misten de RV toch een klein beetje toen we de laatste nachten op hotel verbleven en we telkens uit eten moesten.

De US is een gemakkelijke bestemming, met dezelfde standaard als in België. Dit jaar moesten zaken als boodschappen doen of tanken niet zorgvuldig gepland worden. Leuk voor de jongens was dat activiteiten als raften, paardrijden en pretpark bezoek op het programma stonden en de reis dus iets meer op jongensmaat was gemaakt (al hebben we de vorige jaren geen klachten gekregen). Toch is niet alles te vergelijken met thuis, de natuur is zo indrukwekkend en vooral de woestijn is totaal anders dan wat we kennen.

Voor we vertrokken vreesden we vooral de drukte en de hitte. Aangezien er in de US net als bij ons zomervakantie was, was er ook veel volk op de been. De drukte was wel te vermijden door vroeg op te staan en iets verder te gaan dan het eerste uitkijkpunt. Vooral in Utah was het erg warm, maar ook daar bood vroeg op pad gaan een oplossing, en gelukkig hadden we airco in de RV zodat we ’s nachts comfortabel konden slapen.
We hebben ongeveer 6000km afgelegd gedurende vier weken, en daar heeft niemand van ons problemen mee gehad.

De hoogtepunten kiezen is altijd moeilijk. De jongens kiezen zoals verwacht voor het raften, de rodeo en de pretparken. Dirk gaat voor Yellowstone en Zion. Ikzelf voor Arches, Zion en onze 4th of July in cowboyland. En de openheid en vriendelijkheid van de mensen in Colorado en Wyoming.