Canyonland
November 2016. Mojave National Park, Verenigde Staten.
Vanuit Bryce Canyon wilden we offroad naar Capitol Reef National Park. Eerste etappe was naar Grande Escalante National Monument. Een prachtige offroad route waar je langs verschillende kleine canyons komt, die natuurlijk prachtig zijn om naast te kamperen. Na één nachtje daar zijn we dan verder gereden naar Capitol Reef.
Pleasant Creek is een offroad weg die je brengt tot in het nationaal park. Het eerste deel ging zeer vlot en via een zandweg bereikten we Lower Bowns Lake. Daar op het gemak gepicknickt en dan deel twee van de rit. Het tweede deel verliep veel moeizamer dan gedacht. Met de auto moest je afdalen tot in de canyon en daar dan de rivier oversteken en langs de andere kant weer naar boven. Een beetje verder liep de baan in een wash out. In de late namiddag bereikten we dan eindelijk Capitol Reef. En zoals verwacht zat ook daar de camping stampvol en zijn we net naast het NP gaan wildkamperen.
‘s Anderdaags dan enkele mooie wandelingen gaan doen en dan verder gereden naar het zuiden richting Bullfrog in Glen Canyon National Park. Daar ontmoeten we een ouder koppel en ze vertelden ons dat ze de dag erop gingen varen op Lake Powell. Lake Powell is ontstaan doordat ze een dam gebouwd hebben in de Colorado River. Zo is de canyon ondergelopen en is Lake Powell ontstaan. De boottocht op het meer was fantastisch, prachtige natuur, kindjes konden zwemmen in het meer en Kasper mocht om terug te keren zelf de speedboot besturen.
Die avond zijn we dan nog doorgereden naar Goblin Valley, vlakbij Canyonlands NP. Toen we ‘s anderdaags passeerden aan het visitorcentre van Goblin Valley zag ik prachtige foto’s van Raphaël Reef, dat een beetje verderop lag. Dus zijn we naar daar gereden om de Little Wild Horse Trail te wandelen. Deze wandeling ging door een zeer nauwe canyon en het was soms echt klauteren. Enkele keren diepe plassen moeten oversteken dus tegen het einde waren de voeten (en schoenen) doorweekt.
De weg naar Horseshoe Canyon was afgesloten wegens een zandstorm. Waardoor de weg ‘ondergezand’ was. Maar toch wilden we het proberen met de Toyota en die heeft zich natuurlijk weer van zijn beste kant bewezen. Zo kwamen we uit op een prachtig kampplekje op de rand van de canyon. Een beter zicht kan een mens niet hebben. De volgende dag zijn we dan de canyon ingegaan voor een elf kilometer lange wandeling. Door de extreme droogte van de laatste maanden was de bodem van de canyon in diep zand. En wandelen in diep zand en zeer warm weer is lastig maar de kindjes hebben weeral bewezen hoe taai ze zijn.
Canyonlands en Arches NP waren de volgende op de lijst. Tussen die twee parken in de woestijn een leuk plaatsje gevonden om wild te kamperen. Vanuit ons kampeerplaatsje liep dan een offroad weg naar Arches. Een fantastische weg om te rijden en ook voor de kindjes was deze weg super. Want op die weg waren heel wat oude dinovoetafdrukken te zien. Na het offroad baantje kwamen we dan terecht in de drukte van Arches. Arches NP is een park waar er veel natuurlijke bruggen zijn. Echt spectaculair vonden we het nu ook niet en het was er ook veel te druk. Dus vlug weer ons rustig kampplekje opgezocht.
Canyonlands was ook superdruk (het is hier juist herfstvakantie) en we besloten om dan maar een offroad baantje te nemen in Canyonlands. Zo deden we een deel van de West Rim Trail (een route die eigenlijk drie dagen is) en gingen we terug de canyon in. Met prachtige uitzichten en zonder veel toeristen. Op enkele uren rijden kwamen we in Black Canyon of the Gunnison. Een NP die wat verder afgelegen is en daardoor ook veel minder druk (om maar niet te zeggen praktisch niemand te zien). Door een vroegere vulkaanuitbarsting is dit gebergte ontstaan en de Gunnison River heeft daar een diepe canyon in gemaakt. Spectaculair zicht van verschillende viewpoints en er liep dan ook een weg tot in de canyon aan de Gunnison River.
In Canyonlands hoorden we van een parkranger van de Engineer Pass die loopt van Lake City naar Silverton. Volgens zijn verhalen was dit een spectaculaire route en dus konden we niet anders dan ze te rijden. Lake City ligt op een uur rijden van Black Canyon. Dus via een offroad baantje kwamen we uit in Lake City. Eerst naar het visitorcenter om te informeren of de Engineer Pass open was. Ze konden het niet met honderd procent zekerheid zeggen of het zou lukken om de pas over te steken. Want door de regen van de vorige nacht kon het zijn dat er sneeuw lag op de pas.
De route naar boven was prachtig en je zag inderdaad dat er sneeuw op de bergtoppen lag. Eénmaal bij het begin van de pas zagen we dat er inderdaad een pakje sneeuw lag. Niet alleen de sneeuw ging een probleem worden maar ook de ijzige koude wind. Want op meer dan vierduizend meter was het echt wel koud. Eerst verkennen hoe diep de sneeuw lag op de meeste plekken en dan de pas over. Halverwege de pas kwamen we dan nog in een dikke mist terecht maar éénmaal aan het afdalen hadden we prachtig zicht op de vallei. Om naar Silverton te gaan passeerden we dan nog enkele ghosttowns, verlaten mijndorpen.
In Silverton dan goed gaan eten en we besloten dan om toch nog wat door te rijden. Want op drieduizend meter hoogte kamperen in de vrieskou was ietske te veel van het goede voor mij. We zijn dan nog maar verder afgedaald naar Durango en daar in het San Juan National Forest ons tentjes opgezet. Maar zelfs nog duizend meter afdalen was niet genoeg om te ontsnappen aan de vrieskou. Bij opstaan dan vlug een kampvuurtje om ons op te warmen. Dan vlug richting warmere oorden…
Canyon De Chelly National Monument was een tip die we gekregen hadden van mensen op een camping. De canyon ligt in het Navajo indianenreservaat en het is dan ook een heel andere wereld als je daardoorheen rijdt. In de canyon wonen er nog Navajo indianen en ze kweken er ook nog hun eigen voedsel. Er zijn twee canyons die je kunt bezichtigen, de west rim is Canyon de Chelly en de noord canyon is Canyon del Muerte. Er is maar één wandeling die je zelf kan doen om de canyon in te dalen. De rest moet je doen met een gids van de Navajo indianen. Op verschillende plaatsen in de canyon kon je ook oude ruïnes zien.
Vanuit Canyon de Chelly zijn we dan naar Monument Valley gegaan. Voor de eerste keer tijdens de reis een prachtige zonsopgang gezien. En dan was het tijd om rond te rijden door de ‘farwest’. Na de farwest zijn we naar Page gegaan. Dit ligt aan de andere kant van Glen Canyon National Reserve en daarmee dus ook aan de andere kant van Lake Powell. Terug een prachtige kampplaats gevonden tussen de rode canyonstenen. En ‘s anderdaags op een superlieve manier wakker geworden van de kindjes. Voor mijn verjaardag hadden Myrthe en Kasper een supermooie tekst geschreven (jaja ook Kasper had vrijwillig een tekst geschreven!).
Het eerste op het programma was Antelope Canyon. Aangezien dit in Navajo gebied ligt is dit in handen van Navajo indianen. En de prijzen die waren er dan ook naar. Een grote toeristische attractie en dus zijn we van de eerste keer naar Horseshoe Bend gegaan. Een prachtige hoefijzervormige canyon met de Colorado River. Als afsluiter van de dag zijn we nog naar de north rim van de Grand Canyon gereden. Eerst nog een bezoekje aan Marble Canyon en dan ons kampplaatsje gezocht in Kaibab National Forest. Waar het dan ook eindelijk tijd was voor de superlekkere chocoladetaart!
De North Rim van de Grand Canyon ligt een stuk hoger dan de South Rim waardoor het er ook een stuk kouder is. We hadden geluk dat de weg nog open was en zo konden we de North Rim nog bezichtigen. Zeer weinig toeristen en éénmaal dat je weg van de viewpoints wandelde zag je niemand meer. De South Rim was een ander paar mouwen. Zeer druk en zeer toeristisch. Gelukkige kampeerden we in het Kaibab NF (dan aan de zuidkant van de Grand Canyon) waardoor we ‘s avonds altijd rustig zaten.
Aan de South Rim kun je de West Rim Trail wandelen. Een eenentwintig kilometer lange wandeling langs de rand van de canyon. De auto parkeerden aan het visitorcentre en van daaruit namen we dan de bus naar het verste punt van de wandeling, Hermits Rest. De bus stopte aan vele viewpoints en je zag de meeste toeristen afstappen om vlug een foto te nemen en dan weer vlug op te stappen. Eénmaal op de wandeling zag je bijna niemand meer. Aangezien het vroeg donker wordt besloten we de wandeling over twee dagen te doen.
Halverwege de West Rim Trail begint de Trail of Time. Deze trail geeft aan wanneer alles ontstaan is en hoeveel jaar er tussen de verschillende gesteenten zit. Het begint bij viereneenhalf miljard jaar geleden en iedere meter is een miljoen jaar. Om de tien meter zat er een plaatje op de grond om het aantal jaren aan te tonen. Iedere keer dat er een andere aardlaag begon in de canyon zag je een voorbeeld van het soort gesteente. Een zeer interessante trail en vooral Kasper heeft zeer grondig zijn tijd genomen om alles te bestuderen. Op het einde van de trail was er ook nog een geologisch museum. En ook daar waren Kasper en Kobe niet weg te krijgen.
Dan was het tijd voor wat jeugdsentiment. In Vale een veertig kilometer van de Grand Canyon ligt Bedrock City. Een attractiepark uit vervlogen tijden waar het Flinstones dorp is nagemaakt. En eigenlijk was het best wel fun om dit te doen. Het volgende leuke op het programma was route 66.
Route 66 bestaat dus grotendeels niet meer. Jaren geleden hebben ze daar de Interstate 40 doorgetrokken (een autosnelweg) en zo is de route verloren gegaan. Gelukkige is er iemand die zijn hart en ziel heeft gestoken in het behouden van de originele route en zo kun je de nog overblijvende, bestaande stukken nog rijden.
Voor degene die de cars film kennen, die film is dus gebaseerd op het ware verhaal van route 66. De auto’s die voorkomen in de film bestaan dus echt. En inderdaad Kobe is een ganse dag compleet in zijn nopjes geweest. En de mama die heeft van iedere auto wel een foto moeten nemen.
Las Vegas was dan volledig het andere uiterste. Na de stilte van route 66 op weg naar de veel te drukke stad. Eerste stop was de Hooverdam. Na een grondige controle, de daktenten moesten open om zeker te zijn dat we geen explosieven meehadden, mochten we doorrijden. Maar het was er superdruk en we besloten om dan door te rijden naar Las Vegas. Eerst naar de Toyota garage want na wat opzoekingswerk bleek dit een goeie garage te zijn voor onderhoud van de auto. Want in Canada en de VS hebben ze geen Toyota Tilux, laat staan Toyota diesels. Waardoor er geen enkele garage wil of kan werken aan de auto. En inderdaad Toyota Las Vegas was een schot in de roos, zeer vriendelijk en zeer bekwaam personeel. Ze konden het onderhoud onmiddellijk doen en drie uur later was de auto weer tiptop in orde!
Dan vlug richting Diana haar huis. Daar vlug iets gegeten en dan met Diana richting The Strip. The Strip is de straat van alle casino’s en de vele lichtjes. Over de Strip kan ik kort en bondig zijn. Mooi om te zien maar het is een ganse fake bedoening. En om het in Myrthe haar woorden te zeggen: Na vijf maanden bos is dit echt wel het andere uiterste… De kindjes vroegen ‘s anderdaags dan ook wanneer we weggingen uit Vegas, terug naar het bos.
Dus zijn we dan richting Mojave National Preserve gegaan. En daar ‘s anderdaags een rustdagje ingelast. Via een offroad weg en nog een stukje route 66 zijn we dan richting Josua Tree National Park gegaan. Tja de naam zegt het zelf een woestijn met veel Josua trees. Een paar prachtige offroad baantjes gedaan met als pech dat een van de voetsteuntjes van ons bagagerek brak. Met ijzerdraad wat proberen te fixeren en de volgende dag richting Los Angeles. Daar zit de enige Frontrunner dealer (merk van onze bagagedrager) van het Amerikaans continent. Gelukkige hadden ze alle stukken in voorraad en konden ze ‘s anderdaags het rek vermaken.
Eén nacht in LA was meer dan genoeg voor ons en dus zijn we in de namiddag nog teruggereden naar Mojave. Zeer laat daar toegekomen en ‘s anderdaags daar dan ook rustdag gehouden. Op het plan van Mojave gezien dat er dwars door de Mojave Desert een route liep, de Mojave Road. We besloten om een dagje van deze route te rijden en om dan naar Death Valley te gaan. Maar het lot besliste daar anders over, in positieve zin dan.
Op de eerste dag wilden we ‘s middags stoppen op de route om te picknicken. We hadden net twee oudere koppels gepasseerd die ook zaten te picknicken. Plots komt die oudere dame naar ons toe met de vraag of we het zagen zitten om het volgende stuk wat samen te rijden. Want er kwam een moeilijk stuk aan en wij hadden een sleeptouw en zij niet. Zo konden we elkaar helpen indien we vast kwamen te zitten. Voor ons geen probleem en dus samen het moeilijke deel gedaan. Het klikte goed tussen die mensen en ons en we besloten om dan maar samen te kamperen.
In de auto hadden we al zitten schatten naar de leeftijd van de twee koppels. Bij het kampvuur ‘s avonds vielen we dan ook bijna achterover toen we de leeftijd hoorden van de oudste van de groep. Hij is liefst 91 jaar oud! En met volle respect kunnen we zeggen dat hij nog zéér goed offroad weggetjes kan rijden! Ook de rest hadden we vijftien jaar jonger geschat… De dag erop moest het oudste koppel terug naar de stad omdat ze ergens een lek hadden in de watertank. Dus zijn we dan nog met het andere koppel twee dagen verder gegaan. Het werd dus een prachtige driedaagse met vier fantastische mensen en natuurlijk niet te vergeten, de prachtige volle maan!
