Afkoelen
Donderdag 4 augustus 2016. Petalume, Verenigde Staten.

Gisteren (woensdag) een lange rit in de auto, niet qua afstand maar wel qua duur. Al met al acht uur onderweg inclusief een uur pauze. Tot aan San Francisco ging alles redelijk vlotjes, geen oponthoud alleen zo af en toe wat druk op de weg als we weer langs een dorp met populatie van tussen de vijftig- en honderdduizend reden. Het verkeer is hier wel wat anders dan vorig jaar in Australië! In de buurt van San Jose adviseerde Google ons om toch maar door San Francisco te gaan, dat zou een stuk sneller zijn dan door Oakland. Beide opties had ik ook gezien en mij leek Oakland sneller, maar waarschijnlijk drukker. Oakland had als voordeel dat we dan langs het honkbalstadion zouden rijden, kon ik de weg al verkennen voor vrijdag.

Maar goed dwars door San Francisco. Na een korte file, omdat een lokale aannemer het nodig vond wegwerkzaamheden uit te voeren aan het begin van de avondspits (we gingen van drie naar twee lanes) was het verder soepel doorrijden. Op de borden stond al wel dat we richting Golden Gate Bridge aan het rijden waren en na de samenvoeging met de 101 (die weg waren we die ochtend op begonnen), waren we opeens bij en ook zo maar op de Golden Gate Bridge. Fardau vond de brug wel mooi, ondanks dat die niet echt van goud was. Het was mistig op de brug, je kon de top niet zien, maar Alcatraz was wel zichtbaar.

Snel na de brug mocht ik weer in de ankers, het verkeer stond stil. Zwaailichten achter me deden het ergst vermoeden. Er was inderdaad een ongeluk gebeurd, met een motor en dat zag er niet goed uit. Motorrijders denken dat ze hier zonder pak rond kunnen rijden, lekker vrij. Kan ook wel, maar als je dan een schuiver maakt… De motorrijder niet gezien, wel zijn motor, dit was niet het eerste ongeluk van die dag. Eerder die dag al een vrachtwagen op de zij in de middenberm zien liggen, die waren ze net aan het bergen. Wij rijden super voorzichtig als echte toeristen en houden ons ‘keurig’ aan de speedlimits.

Slapen vannacht was even wennen, is anders dan slapen in een bed. We zijn ook een stuk noordelijker dan een week geleden, het is hier zeg maar geen 100 graden, maar meer 77 (25 Celsius) om precies te zijn. Dat is dan op het warmst van de dag, de nachttempraturen liggen iets lager. Nog niet in de buurt van de ontberingen van vorige jaar in centraal Australië, maar echt lekker warm is anders. Van arren moede hebben we vanmorgen maar wat extra warme dekens ingeslagen. Vannacht kwam Silke namelijk tussen ons in gekropen, het arme kind had het koud, weer wat anders dan bloedheet in de woestijn.

In de middag zijn Susan en ik alleen een toertje gaan maken. We zitten dichtbij, meer soort van middenin, het wijncentrum van Californië. In Sonoma zijn we een wijnproeverij van Higway12winery in gegaan, op zijn Nederlands, want dit was enige die gratis was. Ik twee witte, erg lekker en Susan drie rode wijn. De derde smaakte grandioos en daar hebben we een fles van gekocht. De vrouw was verrast dat we een fles kochten en ook vanwege onze keuze. Er stond er een waarbij stond dat de wijn een Golden Wine Medal had, maar die hadden we niet gekozen. De wijn die wij veel lekkerder vonden had net vorige week ook een Golden Wine Medal ontvangen, maar dat stond nog niet op de lijst. We hebben dus een goede smaak/neus voor een goede wijn.

San Francisco
Vrijdag 5 augustus 2016. Petalume, Verenigde Staten.

Vanaf de camping, met de meisjes, zijn we een dagje naar San Francisco gevaren. Vlakbij (half uur rijden) de camping vertrekt een ferry naar San Francisco en dat was goedkoper en bovenal minder stressvol dan met de auto de stad in. Geen P-plaats en geen tol voor de Golden Gate bridge. Die moet je betalen als je de stad in gaat, niet als je de stad uit gaat. In San Francisco naar La Fayette Park gewandeld, door China Town en daarna weer terug naar de ferry. In China Town aangekomen vroeg Silke ‘Zijn we nu in een ander land?’. Iets verder op hebben we toch maar een bus genomen, het liep steil omhoog en was nog een eind. Voor zeseneenhalf USD mochten we mee omhoog en hadden we meteen kaartjes voor de rest van de dag om op en af te stappen.

Lafayette Park ligt middenin de stad en op een hoog punt, je hebt vandaar een mooi uitzicht op de baai en Alcatraz. De Golden Gate Bridge is vandaar verstopt achter woningen. Op de terugweg kwamen we een man tegen, het leek wel een zwerver, hij vroeg namelijk ‘Do you have cash?’. Nee dat hadden we niet, nu ja dat was ruim tweehonderd USD benevens de waarheid. Plastic was onze standaard, maakten wij hem wijs. Bleek die man een ingeboren wantrouwen te hebben tegen banken en hij had wel cash en goud, kan hem geen ongelijk geven in zijn wantrouwen.

We hebben hem rustig laten uitpraten en op de vraag of hij nog een goed restaurant wist had hij een uitstekende tip. Op de straat waar wij waren iets (ruim tien blocks) naar het zuiden. Makkelijk te doen met de bus en hij maakte ons ook wijs dat die kaartjes voor een dag waren, dat was de regel voor toeristen. Een gouden tip. Al de tweede keer deze vakantie dat wij een ‘local’ vragen naar een eetgelegenheid en beide keren zaten we goed. Deze keer Tommy's Joint. Dat houden we er in! Met een volle maag de ferry op terug naar huis. Het is weliswaar vrijdag maar te laat om nog naar het honkbal te gaan. Morgen maar weer proberen, dan spelen de Cubs weer in Oakland.

Fardau
Vandaag gingen we van het hotel Best Western naar een camping. Voordat we naar het hotel Best Western waren, zaten we ook op een camping. Op die camping waren vier Nederlandse meisjes, met twee er van heb ik (Fardau) en Silke leuk gespeeld. De namen van die twee meisjes zijn Mees en Fien. Ik Silke en Mees gingen op de camping klimmen. Fien wou niet klimmen. Dus ging Fien springen op het springkussen. ik had de moeilijkste baan en kwam niet helemaal boven. Silke en Mees hadden de makkelijkste baan en kwamen wel helemaal boven. We zagen de laatste dag op die camping een vogel die ziek is. Ik, Silke en de vier Nederlandse meisjes met de vader van die meisjes droegen de vogel naar de dierentuin die ook op de camping staat. Ik vond het op de camping heel leuk vooral met die twee meisjes. Groetjes Fardau.

Honkbal
Zondag 7 augustus 2016. Petalume, Verenigde Staten.

Het is gelukt, zelfs twee keer, om naar baseball (honkbal) te gaan. Beide keren samen met Folkert. Om met zijn zessen te gaan leek ons niet handig, een wedstrijd duurt tweeëneenhalf tot drie uur en dat is te lang stil zitten voor de rest van de familie. Ondanks dat er voldoende vermaak is tijdens de momenten dat de wedstrijd stil ligt, zoals tijdens het wisselen. Je merkt, in tegenstelling tot andere Amerikaanse sporten, niet dat de wedstrijd bewust vertraagd wordt vanwege een nog niet afgelopen reclameblok op tv. Er is namelijk ruim voldoende ‘natuurlijke’ tijd voor reclame uitingen tijdens de live uitzending.

Even kort wat basis info. Een seizoen bestaat uit 162 wedstrijden (ik kan er één of twee naast zitten) en het is een zomersport. Kortom iedere ploeg speelt zes wedstrijden/week en omdat het land zo groot is spelen ploegen drie keer achter elkaar tegen elkaar. Zo speelden Oakland A’s afgelopen vrijdag, zaterdag en zondag thuis tegen de Chicago Cubs. Aan de ander kant, als een ploeg op reis is zijn ze ook snel een week weg, zo speelde San Diego Padres maar drie keer thuis in de twee weken dat wij er waren.

Eerst Padres thuis tegen de Reds. Nu niet de beste twee teams, beide hebben een win percentage van veertig procent en staan onderaan. Een soort van degradatie honkbal dus maar dan anders. Toch trekt zo een wedstrijd vijfendertigduizend bezoekers, waar er tweeënveertigduizend in het stadion passen om het uitverkocht te krijgen. Folkert maakte zich wel wat zorgen of we wel een kaartje konden krijgen. Ik had voor vertrek al gezien dat er nog plek was en had ook al een sectie opgezocht waar we tegen een schappelijke prijs (34 USD) plaats konden nemen.

De kaartjes waren snel gekocht en na een grondige controle op verboden wapens en andere prullaria mochten ook wij het stadion in. Het was een avondwedstrijd en de sfeer zat er goed in (ondanks de 0-2 nederlaag van de dag ervoor). Folkert vond de sfeer ‘ziek’, daarmee bedoelde hij dat de Amerikanen zo leuk mee doen met sfeeracties in het stadion. Als het verzoek wordt gedaan om wat meer lawaai te maken voldoen ze daar keurig aan en beginnen vol enthousiasme te schreeuwen. Een wat cynische kijk van mij op het gebeuren is dat alle spontaniteit er wel zo een beetje uit is geslagen. Volksvermaak is het wel, dat valt niet te ontkennen.

Dan de wedstrijd zelf, twee ploegen die niet voor niets onderaan staan, ze komen maar moeilijk tot scoren en na negen innings is de stand 1-1. Gelijkspel kennen ze ook bij honkbal niet, kortom er wordt doorgespeeld, totdat er een winnaar is. In de elfde inning is het raak, een speler van San Diego slaat de bal spreekwoordelijk het stadion uit, in dit geval over de hekken de tribune in. Een homerun en daarmee wordt het 2-1 en is de wedstrijd meteen afgelopen, het was namelijk de gelijkmakende slagbeurt. In dit geval einde wedstrijd. Het publiek staat op de banken en de high five’s vliegen in het rond, ook wij krijgen high five’s. Het oudere echtpaar voor ons is helemaal blij.

Omdat we deze vakantie ongepland rond trekken, het enige wat echt niet anders kan is vliegen van Las Vegas naar New York en vandaar naar huis. Maar verder hebben we niets vastgelegd. Omdat we wat eerder uit San Diego zijn vertrokken dan het plan was en ook omdat er zo hier en daar een bosbrand is hebben we San Francisco toch maar wel opgenomen in ons reisschema (van één dag naar drie nachten ten noorden van de stad). Dat gaf ook lucht om het schema van de Giants en de A’s te bestuderen. Zo kwam ik er achter dat de Cubs hetzelfde weekend in de buurt waren, een niet te missen kans om de Cubs te zien spelen. Die kans hebben we dus gepakt, in dit geval is we weer Folkert en ik. De rest ging op zoek naar zwemvertier en is daar ook in geslaagd.

Ook hier weer controle op voldoende beschikbare kaartjes en een vak/sectie op gezocht, achter de dug out van de Cubs leek me wel wat. Onderweg naar het stadion zette ik mijn Cubs Cap op, dat mocht niet van Folkert. Het leek hem niet verstandig om openlijk te laten blijken dat je fan bent van de bezoekende club. Bij voetbal in Europa is dat vaak ook niet verstandig, maar hooligans zijn bepaald geen Amerikaanse uitvinding. Je kan hier prima vol trots in een ‘vijandig’ stadion met de clubkleuren van de bezoekende vereniging rondlopen. Daar kwam Folkert bij de rij voor de controle (op wapentuig ed.) ook achter. We waren bepaald niet de enige Cubs fans. Cubs Cap maar op… stadion in en daar zaten we tussen een zee van Cubs supporters. Ergens ver weg aan de overkant zagen we wat gele plekjes, daar waar het stil was, de A’s fans. De sfeer was anders dan in San Diego, het publiek en dan vooral de Cubs fans, kwam nu echt voor de wedstrijd en niet voor het ‘platte’ volksvermaak. Niet zo gek, want het was al weer vier jaar geleden dat de Cubs in Oakland te bewonderen waren.

Even een uitstapje: de Cubs zijn een soort van Feyenoord, fans door het hele land en nooit winnen, althans zelden tot nooit een grote prijs pakken. Dit seizoen doen de Cubs het waanzinnig goed, ze staan stijf bovenaan en hebben het hoogste winpercentage in de MLB. Op het moment van schrijven hebben ze net hun achtste overwinning op rij geboekt. Daarmee verraad ik de uitslag al een beetje veel. In de derde inning konden wij het luchtruim opzoeken vanwege een tweehonkslag waarmee de score naar 0-2 ging in ‘ons’ voordeel. Drie innings later was het weer raak, de ene honkslag na de ander en dan rollen de punten vanzelf binnen, aan het einde van de inning stond de 0-4 op de borden. Daarna werd de wedstrijd soepel en probleemloos uit gespeeld. De pitcher van de Cubs kreeg een staande ovatie na zijn wissel in de achtste inning. Wij blij het stadion uit, de rest gebeld, even wachten op die taxi en daarna op naar een camping in de buurt van Yosemite.