De vliegreis naar Amerika
Zondag 17 juli 2016. San Diego, Verenigde Staten.

Voor ons bepaald niet de eerste keer en ook voor de kinderen niet. Maar wel voor het eerst dat we Europa in zo een verwarde toestand achterlaten. WHY staat er in chocolade letters op de voorpagina van de Sun. Nog een staatsgreepje er bij, waarom ook niet! Dan hebben we Bretix nog, volslagen onduidelijk waarom dat moest. En dan bedoel ik het referendum, de afloop is een grote klucht. De eerste gevolgen van de Bretix hebben we gezien in Manchester. We hebben er bijna twee uur over gedaan om in te checken, waarna we zelf de koffers naar een lopende band mochten brengen, uiteraard met een wachtrij er voor, daarna douane met de onvermijdelijke rij van toeristen. Maar goed we zijn er langs gekomen, in alle rust, omdat we dik op tijd waren. De laatste horde, het vliegtuig inkomen, werd probleemloos genomen. We konden gewoon direct doorlopen.

Nu zitten we dus in het vliegtuig, stampvol, elf lange uren. Maar het gaat uitstekend. Iedereen heeft zijn eigen koptelefoon op en luistert naar muziek (de jongens en Susan) of kijkt een film (de meiden en ik). Nu ja ik luister ook naar wat beschikbaar is, Johnny Cash, Adele en Bruce Springsteen (met zijn hit: Born in Assen). Naast mij zit een echtpaar met een meisje van een leeftijd dat ze nog een luier om moet. Aardige mensen, nochtans heb ik er geen last van. Het kind geeft zo af en toe op haar eigen wijze aan dat er iets niet in de haak is. Zoals ik al zei, ze heeft aardige ouders, want die reageren direct en met succes.

Los Angeles leverde weer twee rijen op, eerst bij de douane. We mochten allemaal weer onze vingerafdruk achterlaten. In de rij nog even gauw de laatste twee bifi worstjes opgegeten. Lijkt mij wel een keer leuk om dat te doen nadat een douane hond de worstjes heeft geroken. Ik heb wel eens een appel moeten weggooien voor de neus van de dienstdoende dienstklopper en serieus overwogen om een hap te nemen voor het weggooien, zodat er toch een stukje appel het land in zou gaan; iets houdt mij tegen dat soort acties te doen.

Na die rij, toch ook weer een half uur wortelschieten, op naar de huurauto. Wij waren niet alleen met dat niet meer dan briljante plan. Ook daar een rij, maar deze was de moeite waard. We hebben een minivan waar we allemaal in passen en de koffers ook en er is nog ruimte over voor de broodnodige boodschappen. Daarna drie uur rijden naar San Diego. Daar zijn we nu net aangekomen. Over het huis de volgende keer meer.

De eerste dagen
Dinsdag 19 juli 2016. San Diego, Verenigde Staten.

Ik zit op het terras met uitzicht over down Town San Diego dit verhaal te typen. Tussen ons en Down Town San Diego is het North Island Naval Air Station gelegerd. We kijken uit over de militaire landingsbaan en zien regelmatig de oorlogsvloot van het plaatselijke leger voorbijvaren. In ieder geval onderdelen er van. Folkert ziet het meer als de vuurnatie die uitvaart.

Met het uitzicht is al met al niets mis mee. Met het huis ook niet. Het is gelegen tegen een helling, de term berg is wat te veel van het goede, maar heuvel daarentegen klinkt zo vlak. De bovenverdieping is het woongedeelte, met de keuken, woonkamer, eetkamer en tv-kamer, dat is de kamer waar ik de Tour de France kijk. Naast de keuken is er een terras waar we lunchen en de avonddis tot ons nemen. De ochtenden zitten we lekker in de zwoele zon met uitzicht op San Diego, het is dan nog lekker in de zon op het voorterras, want nog niet te warm. Een verdieping lager zijn de slaapvertrekken, drie stuks. De master bedroom heeft een verstelbaar bed en Folkert en Silke zijn er vandaag achter gekomen dat er ook massage mogelijkheden zitten in het bed. Kortom we hebben het getroffen, ook een riante badkamer er bij. Beneden is ook het zwembad. Waar vooral Silke en Fardau zich prima vermaken. Vanaf de tuin is er een trap naar beneden waar de garage is. Die zit op slot, dus wij hebben onze minivan voor de garagedeuren staan. Onder onze slaapkamer is een tweede huisje, dat is onderverhuurd. Ofschoon wij daar tot op heden niets van hebben gemerkt. Daarnaast is er naast het zwembad nog een optrekje, dat bestaat uit een slaapkamer met daarboven een kantoorruimte. Dat is echt niet veel meer dan vier bij vier. We hebben de sleutels van die slaapkamer en ook het kantoor mogen we in, voor als we wat moeten printen.

De eerste dag ben ik er met Folkert een paar keer op uit geweest. Folkert wilde de buurt verkennen en we moesten ook wat boodschappen doen. We zijn midden op de dag over Sunset Boulevard gereden. Dat is aan de andere kant van de landtong waar wij op zitten en van daaruit heb je uitzicht op de Pacific, lees het westen. Aan het einde van de dag gaat de zon daar zinloos onder, morgen moet zij immers toch weer op. Daarbij voltrekt zich dat natuurspektakel ook achter de wolken, aan het einde van de dag trekt het hier dicht en in de ochtenduren brand de zon alles weer open. Dus veel van de sunset is daar niet te zien, maar overdag al helemaal niet.

Maandag zijn we met zijn zessen uit rijden gegaan. Eigenlijk een beetje zonder plan. Maar omdat we niet heel veel zwemspullen bij ons hadden was landinwaarts zo ongeveer de meest voor de hand liggende optie. Gelukkig had ik de kaart van San Diego een beetje in mijn hoofd zitten en wist ik ook waar er een mall moest zijn (twee zelfs vlak bij elkaar). Die richting heb ik aangehouden en we kwamen zelfs uit bij de shopping mall. Tot grote vreugde van iedereen die van shoppen houdt. Vier uur later waren we vele USD armer en kleren rijker voor alle vier de kinderen. De oogst voor Susan en ondergetekende was bijzonder mager.

Thuis aangekomen allemaal snel in het nieuw, nee dat is niet waar. Fardau en Silke konden niet wachten en hebben zich direct na aanschaf al omgekleed. Een ijsje en wat cola was genoeg om de kleren van Silke in een staat te brengen die een wasje wel verdiende. Ze is maar wat blij met haar chillbroek die moest dus snel weer schoon. In een moment van onoplettendheid wist Folkert Susan er van te overtuigen dat er pokerspullen gekocht moesten worden, dat is ook gebeurd. De rest van de dagen zijn we nu aan het pokeren, Silke heeft de smaak te pakken ofschoon ze de regels nog niet onder de knie heeft, Fardau heeft het al wat beter door.

Vandaag zijn we naar La Jolla Cove gereden, dat bekend staat als de parel van San Diego. Kortom een must do voor toeristen zoals wij. Er is een piepklein strand van waaruit je de zee in kunt snorkelen. Op zich niet zo een spectaculaire zin, overal waar water is kan je snorkelen. Alleen hier heeft het ook zin. Het is helder water, meteen na het strand liggen er stenen en groeit er gras en waterplanten. Dus ondanks de golfen toch helder water. Omdat het zo rustig is en helder zie je veel vissen, weliswaar is het aantal soorten beperkt, maar het zijn hele scholen vol.

Niet in zee, maar wel op de rotsen aan de kust liggen zeehonden te bakken in de zon. We hadden een beetje gehoopt dat we met zeehonden zouden kunnen zwemmen. Maar de zeehonden hadden geen zin om tussen al die toeristen te zwemmen, neem ze dat eens kwalijk! Het grootste probleem met het snorkelen was om in het water te komen, de eerste twee tot drie meter stond vol met mensen die al dan niet bezig waren te gaan zwemmen of daar over na aan het denken waren of gewoon aan het pootje baden waren. Maar goed als je daar dus door was kon je redelijk vrij snorkelen. Jesse was niet mee, die had geen zin in die hordes toeristen en de reis er naar toe trok hem ook niet aan. Hij mocht thuis blijven en heeft voor het avondeten gezorgd. We hebben heerlijk Mexicaans gegeten.

De eerste week San Diego
Zondag 24 juli 2016. San Diego, Verenigde Staten.

We zijn nu een week weg en de afgelopen vier dagen hebben we vooral thuis rondgehangen in het zwembad en aan het strand en een beetje winkelen. Afgelopen woensdagavond zaten we op het terras te genieten van het uitzicht en vloog er weer een helikopter voorbij. Ze zijn maar druk vandaag, en gisteren ook al. We hebben uitkijk op een marinebasis en zien mooi uit op de landingsbaan. Zo af en toe landt er een vliegtuig of gaat er een weg. Maar om de hoek zit ook een basis en daar staan helikopters. Het was een paar dagen erg druk was ons opgevallen. We zien ze niet alleen, maar horen ze ook, eigenlijk horen we ze eerst en daarna zen we ze pas.

Susan dacht dat er wat aan de hand was en ging op zoek op internet. Al snel kwam ze er achter dat er zondag 21 piloten in de stad zijn, dat was zo ongeveer de enige verklaring die Susan kon vinden. Klonk mij wat vreemd in de oorschelpen, nu al zo druk voor iets wat zondag gaat gebeuren. En daarbij er zijn waarschijnlijk al wel tien keer 21 piloten in de stad dus wat is er zo belangrijk aan 21 meer. Google is mijn vriend: 21pilots is een band en die spelen vanavond in San Diego.

Gisteren op het strand een immense fout begaan. Fardau en Silke hadden wel zin in een ijsje en er was zowaar een stalletje waar ze ijs verkochten, softijs zelfs, veel meer keuze was er niet. Leek mij niets mis mee, een hoorntje. Dat was snel besteld, alleen ik dacht dus één USD, maar dat was de prijs voor de topping, het ijsje zelf was vijf USD. Dat is op zijn zachtst gezegd tien keer de prijs die Ikea er voor vraagt. Dat had een bel moeten doen rinkelen, want zo bleek, de maat ‘normaal’ bestaat ook in ijshoorntjes niet. Het was een softijs XXXL. Een hele middagmaal aan softijs, veel te veel voor de maagjes van Fardau en Silke. Maar goed dat Susan en ik ons niet hadden vergrepen aan zo een XXXL softijs. Met wat hulp van ons zijn de ijsjes opgekomen.

Vanmiddag was het pan om te gaan zeilen. Bij de zeilbootverhuur aangekomen werd duidelijk gemaakt dat de ‘storm’ die buiten waaide, onbekend zijn met de wateren en de verschrikkelijke drukte het voor ons echt een afrader is om te gaan zeilen. Wij dus een motor boot gehuurd. Ook hier blijkt maar weer dat Amerikanen moeite hebben met dingen in een normaal perspectief te plaatsen. Er stond een zacht briesje, brede meren/vaarwegen en tja het was iets drukken dan vorig jaar in Australië, maar nog lang niet zo druk als op de Friese meren op een warme zomerdag.

De tweede week San Diego
Maandag 1 augustus 2016. San Diego, Verenigde Staten.

Na de vorige reisblog zijn we inmiddels een week verder, een week die we in San Diego hebben doorgebracht. Niet alleen in San Diego, we zijn de stad zelfs een keer uit geweest. Een dagje naar het Joshua Tree National Park en daarvoor een kort bezoek aan Palm Spring.

In Palm Spring is feitelijk niets te zien, behalve het Elvis Estate. Dat is een huis waar Elvis Presley een jaar heeft gewoond. We zijn voor het huis geweest, maar konden niet naar binnen. Voor een rondleiding hadden we iets eerder een afspraak moeten maken, een week of zes. Zes weken geleden wisten we niet dat we naar Palm Spring zouden gaan. Waarom we hier heen moesten vroegen de kinderen zich af. De uitleg dat Pake zijn held hier heeft gewoond was voldoende uitleg. Wie die held dan is en wat die deed was verder niet belangrijk.

Daarna de woestijn in, het was in de buurt van de 110 graden (ruim 43 graden Celsius). In die hitte een wandeling gemaakt van twee kilometer door Hidden Valley. Daar klommen Jesse en Folkert op elk rotsblok dat ze tegen kwamen, en de meiden er achteraan. Boven gekomen mochten wij een foto maken van de klauteraars. Verder genoeg water mee, want het verdampt waar je bij staat. Eigenlijk moet je meer meenemen, voor het geval je aan het dwalen komt en voor als je even echt wilt en moet afkoelen.

Silke had het bloedheet en kon op een gegeven moment de warmte niet meer uit haar lichaam krijgen. Gelukkig waren we toen al bijna rond. Bij de auto deed een plens water wonderen. Fardau leegde de koelbox en stopte vervolgens haar hoofd er in voor de broodnodige verfrissing. Daarna wou Silke niet meer uit de auto om te wandelen. Toch zijn we er nog een keer uit geweest voor een paar stappen.

De volgende dag zijn we weer naar het strand gegaan, deze keer rond het water gefietst. Mission Bay is een baai waar je dus op kan zeilen, in kan zwemmen en omheen kan fietsen. Al met al een hele onderneming. Fietsen huren is op zich niet zo een probleem, maar omdat er meer mensen naar het strand gaan dan dat er parkeerplek is ben je dus eerst even bezig met het wegzetten van de auto. Uit arren moede heb ik hem op een half uur lopen gezet en ben langs het strand naar de fietsverhuur gewandeld, daar had ik Susan afgezet om de huur te regelen.

Op de fiets zie je nog eens wat, we zijn nog op een verlaten trailerkamp terecht gekomen, een stukje langs de San Diego River gefietst en tot grote vreugde een lekke band. We waren toen driekwart rond en omdat we geen reservemateriaal mee hadden en Amerika geen fietsland is zat er niet veel anders op dan te lopen. Achterop was geen optie, er zaten geen bagagedragers op de fietsen. Leverde wel een strandwandeling op en een stukje hardlopen (om de beurt met Folkert). Jesse was niet mee, had weer een off day genomen.