Artikelindex

SusanJanfamiliefoto2016Susan en Jan met vier kinderen naar de Verenigde Staten
17 juli - augustus 2016

San Diego, waar ze de eerste drie weken in hun ruilhuis gaan verblijven, kennen Susan en Jan van congresbezoeken. Jesse (17) vliegt na de aansluitende roadtrip door ZW Amerika alleen terug naar Nederland. Folkert (15), Fardau (11) en Silke (9) zijn ook voor de afsluitende week New York van de partij.

door Jan


Zomer 2016: de States
Zondag 26 juni 2016. Nederland.

Terwijl ons eigen tuin steeds meer op een vakantieparadijs begint te lijken, krijgen wij wat meer tijd en ruimte om vooruit te kijken naar onze volgende reis met ons zessen! Over minder dan drie weken vertrekken we naar the States. Voor ons als ouders bekend terrein, onder andere vanwege het jaarlijkse congres bezoek, voor de kinderen nieuw.

SDruilhuisoverzicht

We hebben nog niet veel geregeld of vastgelegd deze keer. Vrijdag 15 juli vliegen we ’s avonds naar Manchester, waar we een nachtje blijven, waarna we de volgende dag in één keer naar Los Angeles vliegen. We rijden (waarschijnlijk met een huurauto want het openbaar vervoer is denk ik duurder en ongemakkelijker, net als in Australië) dan meteen door naar San Diego. Hier hebben we een supertof huis geruild, zodat we onze reis lekker relaxt beginnen. Vorig jaar zijn we ons congresbezoek begonnen met een paar dagen San Diego en we vonden de stad erg leuk en ontspannen aan de zee. We hebben het huis bijna drie weken tot onze beschikking en gaan vanuit daar wat uitstapjes ondernemen naar Los Angeles en zo.

Daarna is het plan om een roadtrip te maken van een dag of twaalf en onder andere Sequioa, Yosemite, Death Valley, Zion National park, Grand Canyon en Las Vegas aan te doen. Jesse vliegt dan vanuit Las Vegas alleen naar huis, best spannend, maar super leuk dat hij weer mee gaat! Wij vliegen later die nacht naar New York. We hebben een kleine week om New York te verkennen.

Vandaag maar eens op zoek naar een huurauto en kijken naar de beschikbaarheid van de hotels voor de rondreis.


De vliegreis naar Amerika
Zondag 17 juli 2016. San Diego, Verenigde Staten.

Voor ons bepaald niet de eerste keer en ook voor de kinderen niet. Maar wel voor het eerst dat we Europa in zo een verwarde toestand achterlaten. WHY staat er in chocolade letters op de voorpagina van de Sun. Nog een staatsgreepje er bij, waarom ook niet! Dan hebben we Bretix nog, volslagen onduidelijk waarom dat moest. En dan bedoel ik het referendum, de afloop is een grote klucht. De eerste gevolgen van de Bretix hebben we gezien in Manchester. We hebben er bijna twee uur over gedaan om in te checken, waarna we zelf de koffers naar een lopende band mochten brengen, uiteraard met een wachtrij er voor, daarna douane met de onvermijdelijke rij van toeristen. Maar goed we zijn er langs gekomen, in alle rust, omdat we dik op tijd waren. De laatste horde, het vliegtuig inkomen, werd probleemloos genomen. We konden gewoon direct doorlopen.

Nu zitten we dus in het vliegtuig, stampvol, elf lange uren. Maar het gaat uitstekend. Iedereen heeft zijn eigen koptelefoon op en luistert naar muziek (de jongens en Susan) of kijkt een film (de meiden en ik). Nu ja ik luister ook naar wat beschikbaar is, Johnny Cash, Adele en Bruce Springsteen (met zijn hit: Born in Assen). Naast mij zit een echtpaar met een meisje van een leeftijd dat ze nog een luier om moet. Aardige mensen, nochtans heb ik er geen last van. Het kind geeft zo af en toe op haar eigen wijze aan dat er iets niet in de haak is. Zoals ik al zei, ze heeft aardige ouders, want die reageren direct en met succes.

Los Angeles leverde weer twee rijen op, eerst bij de douane. We mochten allemaal weer onze vingerafdruk achterlaten. In de rij nog even gauw de laatste twee bifi worstjes opgegeten. Lijkt mij wel een keer leuk om dat te doen nadat een douane hond de worstjes heeft geroken. Ik heb wel eens een appel moeten weggooien voor de neus van de dienstdoende dienstklopper en serieus overwogen om een hap te nemen voor het weggooien, zodat er toch een stukje appel het land in zou gaan; iets houdt mij tegen dat soort acties te doen.

Na die rij, toch ook weer een half uur wortelschieten, op naar de huurauto. Wij waren niet alleen met dat niet meer dan briljante plan. Ook daar een rij, maar deze was de moeite waard. We hebben een minivan waar we allemaal in passen en de koffers ook en er is nog ruimte over voor de broodnodige boodschappen. Daarna drie uur rijden naar San Diego. Daar zijn we nu net aangekomen. Over het huis de volgende keer meer.

SDruilhuiszwembadSDruilhuis1

De eerste dagen
Dinsdag 19 juli 2016. San Diego, Verenigde Staten.

Ik zit op het terras met uitzicht over down Town San Diego dit verhaal te typen. Tussen ons en Down Town San Diego is het North Island Naval Air Station gelegerd. We kijken uit over de militaire landingsbaan en zien regelmatig de oorlogsvloot van het plaatselijke leger voorbijvaren. In ieder geval onderdelen er van. Folkert ziet het meer als de vuurnatie die uitvaart.

Met het uitzicht is al met al niets mis mee. Met het huis ook niet. Het is gelegen tegen een helling, de term berg is wat te veel van het goede, maar heuvel daarentegen klinkt zo vlak. De bovenverdieping is het woongedeelte, met de keuken, woonkamer, eetkamer en tv-kamer, dat is de kamer waar ik de Tour de France kijk. Naast de keuken is er een terras waar we lunchen en de avonddis tot ons nemen. De ochtenden zitten we lekker in de zwoele zon met uitzicht op San Diego, het is dan nog lekker in de zon op het voorterras, want nog niet te warm. Een verdieping lager zijn de slaapvertrekken, drie stuks. De master bedroom heeft een verstelbaar bed en Folkert en Silke zijn er vandaag achter gekomen dat er ook massage mogelijkheden zitten in het bed. Kortom we hebben het getroffen, ook een riante badkamer er bij. Beneden is ook het zwembad. Waar vooral Silke en Fardau zich prima vermaken. Vanaf de tuin is er een trap naar beneden waar de garage is. Die zit op slot, dus wij hebben onze minivan voor de garagedeuren staan. Onder onze slaapkamer is een tweede huisje, dat is onderverhuurd. Ofschoon wij daar tot op heden niets van hebben gemerkt. Daarnaast is er naast het zwembad nog een optrekje, dat bestaat uit een slaapkamer met daarboven een kantoorruimte. Dat is echt niet veel meer dan vier bij vier. We hebben de sleutels van die slaapkamer en ook het kantoor mogen we in, voor als we wat moeten printen.

SDMarinebasisSDsunsetboulevardfrontpage

De eerste dag ben ik er met Folkert een paar keer op uit geweest. Folkert wilde de buurt verkennen en we moesten ook wat boodschappen doen. We zijn midden op de dag over Sunset Boulevard gereden. Dat is aan de andere kant van de landtong waar wij op zitten en van daaruit heb je uitzicht op de Pacific, lees het westen. Aan het einde van de dag gaat de zon daar zinloos onder, morgen moet zij immers toch weer op. Daarbij voltrekt zich dat natuurspektakel ook achter de wolken, aan het einde van de dag trekt het hier dicht en in de ochtenduren brand de zon alles weer open. Dus veel van de sunset is daar niet te zien, maar overdag al helemaal niet.

Maandag zijn we met zijn zessen uit rijden gegaan. Eigenlijk een beetje zonder plan. Maar omdat we niet heel veel zwemspullen bij ons hadden was landinwaarts zo ongeveer de meest voor de hand liggende optie. Gelukkig had ik de kaart van San Diego een beetje in mijn hoofd zitten en wist ik ook waar er een mall moest zijn (twee zelfs vlak bij elkaar). Die richting heb ik aangehouden en we kwamen zelfs uit bij de shopping mall. Tot grote vreugde van iedereen die van shoppen houdt. Vier uur later waren we vele USD armer en kleren rijker voor alle vier de kinderen. De oogst voor Susan en ondergetekende was bijzonder mager.

Thuis aangekomen allemaal snel in het nieuw, nee dat is niet waar. Fardau en Silke konden niet wachten en hebben zich direct na aanschaf al omgekleed. Een ijsje en wat cola was genoeg om de kleren van Silke in een staat te brengen die een wasje wel verdiende. Ze is maar wat blij met haar chillbroek die moest dus snel weer schoon. In een moment van onoplettendheid wist Folkert Susan er van te overtuigen dat er pokerspullen gekocht moesten worden, dat is ook gebeurd. De rest van de dagen zijn we nu aan het pokeren, Silke heeft de smaak te pakken ofschoon ze de regels nog niet onder de knie heeft, Fardau heeft het al wat beter door.

Vandaag zijn we naar La Jolla Cove gereden, dat bekend staat als de parel van San Diego. Kortom een must do voor toeristen zoals wij. Er is een piepklein strand van waaruit je de zee in kunt snorkelen. Op zich niet zo een spectaculaire zin, overal waar water is kan je snorkelen. Alleen hier heeft het ook zin. Het is helder water, meteen na het strand liggen er stenen en groeit er gras en waterplanten. Dus ondanks de golfen toch helder water. Omdat het zo rustig is en helder zie je veel vissen, weliswaar is het aantal soorten beperkt, maar het zijn hele scholen vol.

Niet in zee, maar wel op de rotsen aan de kust liggen zeehonden te bakken in de zon. We hadden een beetje gehoopt dat we met zeehonden zouden kunnen zwemmen. Maar de zeehonden hadden geen zin om tussen al die toeristen te zwemmen, neem ze dat eens kwalijk! Het grootste probleem met het snorkelen was om in het water te komen, de eerste twee tot drie meter stond vol met mensen die al dan niet bezig waren te gaan zwemmen of daar over na aan het denken waren of gewoon aan het pootje baden waren. Maar goed als je daar dus door was kon je redelijk vrij snorkelen. Jesse was niet mee, die had geen zin in die hordes toeristen en de reis er naar toe trok hem ook niet aan. Hij mocht thuis blijven en heeft voor het avondeten gezorgd. We hebben heerlijk Mexicaans gegeten.

 

De eerste week San Diego
Zondag 24 juli 2016. San Diego, Verenigde Staten.

We zijn nu een week weg en de afgelopen vier dagen hebben we vooral thuis rondgehangen in het zwembad en aan het strand en een beetje winkelen. Afgelopen woensdagavond zaten we op het terras te genieten van het uitzicht en vloog er weer een helikopter voorbij. Ze zijn maar druk vandaag, en gisteren ook al. We hebben uitkijk op een marinebasis en zien mooi uit op de landingsbaan. Zo af en toe landt er een vliegtuig of gaat er een weg. Maar om de hoek zit ook een basis en daar staan helikopters. Het was een paar dagen erg druk was ons opgevallen. We zien ze niet alleen, maar horen ze ook, eigenlijk horen we ze eerst en daarna zen we ze pas.

Susan dacht dat er wat aan de hand was en ging op zoek op internet. Al snel kwam ze er achter dat er zondag 21 piloten in de stad zijn, dat was zo ongeveer de enige verklaring die Susan kon vinden. Klonk mij wat vreemd in de oorschelpen, nu al zo druk voor iets wat zondag gaat gebeuren. En daarbij er zijn waarschijnlijk al wel tien keer 21 piloten in de stad dus wat is er zo belangrijk aan 21 meer. Google is mijn vriend: 21pilots is een band en die spelen vanavond in San Diego.

Gisteren op het strand een immense fout begaan. Fardau en Silke hadden wel zin in een ijsje en er was zowaar een stalletje waar ze ijs verkochten, softijs zelfs, veel meer keuze was er niet. Leek mij niets mis mee, een hoorntje. Dat was snel besteld, alleen ik dacht dus één USD, maar dat was de prijs voor de topping, het ijsje zelf was vijf USD. Dat is op zijn zachtst gezegd tien keer de prijs die Ikea er voor vraagt. Dat had een bel moeten doen rinkelen, want zo bleek, de maat ‘normaal’ bestaat ook in ijshoorntjes niet. Het was een softijs XXXL. Een hele middagmaal aan softijs, veel te veel voor de maagjes van Fardau en Silke. Maar goed dat Susan en ik ons niet hadden vergrepen aan zo een XXXL softijs. Met wat hulp van ons zijn de ijsjes opgekomen.

Vanmiddag was het pan om te gaan zeilen. Bij de zeilbootverhuur aangekomen werd duidelijk gemaakt dat de ‘storm’ die buiten waaide, onbekend zijn met de wateren en de verschrikkelijke drukte het voor ons echt een afrader is om te gaan zeilen. Wij dus een motor boot gehuurd. Ook hier blijkt maar weer dat Amerikanen moeite hebben met dingen in een normaal perspectief te plaatsen. Er stond een zacht briesje, brede meren/vaarwegen en tja het was iets drukken dan vorig jaar in Australië, maar nog lang niet zo druk als op de Friese meren op een warme zomerdag.

 

De tweede week San Diego
Maandag 1 augustus 2016. San Diego, Verenigde Staten.

Na de vorige reisblog zijn we inmiddels een week verder, een week die we in San Diego hebben doorgebracht. Niet alleen in San Diego, we zijn de stad zelfs een keer uit geweest. Een dagje naar het Joshua Tree National Park en daarvoor een kort bezoek aan Palm Spring.

In Palm Spring is feitelijk niets te zien, behalve het Elvis Estate. Dat is een huis waar Elvis Presley een jaar heeft gewoond. We zijn voor het huis geweest, maar konden niet naar binnen. Voor een rondleiding hadden we iets eerder een afspraak moeten maken, een week of zes. Zes weken geleden wisten we niet dat we naar Palm Spring zouden gaan. Waarom we hier heen moesten vroegen de kinderen zich af. De uitleg dat Pake zijn held hier heeft gewoond was voldoende uitleg. Wie die held dan is en wat die deed was verder niet belangrijk.

JoshuaTreebomenJoshuaParkklauterenJoshuaParkkidsontherocks

Daarna de woestijn in, het was in de buurt van de 110 graden (ruim 43 graden Celsius). In die hitte een wandeling gemaakt van twee kilometer door Hidden Valley. Daar klommen Jesse en Folkert op elk rotsblok dat ze tegen kwamen, en de meiden er achteraan. Boven gekomen mochten wij een foto maken van de klauteraars. Verder genoeg water mee, want het verdampt waar je bij staat. Eigenlijk moet je meer meenemen, voor het geval je aan het dwalen komt en voor als je even echt wilt en moet afkoelen.

Silke had het bloedheet en kon op een gegeven moment de warmte niet meer uit haar lichaam krijgen. Gelukkig waren we toen al bijna rond. Bij de auto deed een plens water wonderen. Fardau leegde de koelbox en stopte vervolgens haar hoofd er in voor de broodnodige verfrissing. Daarna wou Silke niet meer uit de auto om te wandelen. Toch zijn we er nog een keer uit geweest voor een paar stappen.

De volgende dag zijn we weer naar het strand gegaan, deze keer rond het water gefietst. Mission Bay is een baai waar je dus op kan zeilen, in kan zwemmen en omheen kan fietsen. Al met al een hele onderneming. Fietsen huren is op zich niet zo een probleem, maar omdat er meer mensen naar het strand gaan dan dat er parkeerplek is ben je dus eerst even bezig met het wegzetten van de auto. Uit arren moede heb ik hem op een half uur lopen gezet en ben langs het strand naar de fietsverhuur gewandeld, daar had ik Susan afgezet om de huur te regelen.

Op de fiets zie je nog eens wat, we zijn nog op een verlaten trailerkamp terecht gekomen, een stukje langs de San Diego River gefietst en tot grote vreugde een lekke band. We waren toen driekwart rond en omdat we geen reservemateriaal mee hadden en Amerika geen fietsland is zat er niet veel anders op dan te lopen. Achterop was geen optie, er zaten geen bagagedragers op de fietsen. Leverde wel een strandwandeling op en een stukje hardlopen (om de beurt met Folkert). Jesse was niet mee, had weer een off day genomen.


On the move
Dinsdag 2 augustus 2016. Los Angeles, Verenigde Staten.

Gisteren hebben we San Diego verlaten en zijn we on the move. De eerste stop is Los Angeles. We zitten voor een nacht in een motel, de ruimte is hier zo ongeveer even groot als de master bedroom in het huis in San Diego.

Na aankomst en even uitrusten, de jongens waren moe van het achterin zitten, zijn we naar Santa Monica Beach gegaan. Parkeren is een stuk eenvoudiger omdat het hier betaald parkeren is. Als het vol is dan gaat de poort dicht en hoef je dus niet te zoeken. Uiteindelijk kwamen we op een P naast de pier van Santa Monica. Aan het einde van de pier zijn we bij de Mexicaan voor het eerst deze vakantie uit eten gegaan. We hebben zelfs nog geen fastfood restaurant van binnen gezien.

 

Op de fiets door LA
Woensdag 3 augustus 2016. Santa Maria, Verenigde Staten.

LAFamilieopdefietsLAMeidenopdefiets

Vandaag zijn we in Los Angels geweest, de stad in, richting Hollywood Boulevard. Daar hadden we een afspraak met Scott voor een fietstocht door de stad. Hij liet ons van alles zien, eerste zijn we de Hollywood Berg op gefietst tot aan het Bronson Park. Dat is een park vernoemd naar Charles Bronson en in dat park hebben we een wandeling gemaakt naar een ‘set’ waar menig film is opgenomen. Een grot waar de batmobiel uit komt rijden, de Long Ranger op zijn paard heeft gereden, Back tot the Future en nog veel meer. Vandaar hadden we ook prima zicht op de ‘Hollywood’ letters en heeft Scott een paar mooie foto’s van ons gemaakt en van de kinderen met zijn vieren. Daarna een rustige afdaling de drukte van Hollywood Boulevard in en langs allemaal plekken van filmstudios (op verzoek van Fardau langs de Nickelodeon Studio) en opname plekken van films (Pretty Woman, Superman en Leathal Weapon om er maar een paar te noemen die ik heb onthouden.

LAHollywoodmetkidsLAJongensopdefiets

Na het fietsen wat eten (Mexicaans) en op weg naar de volgende overnachting. We zitten nu in Santa Maria en gaan zo weg naar San Francisco. Volgens Google Maps een rit van iets meer dan vier uur, maar gezien de verkeerssituatie alhier ga ik er vanuit dat het iets langer gaat duren. We zijn nu ten zuiden van San Francisco en gaan vannacht ten noorden van San Francisco (Petalume) kamperen. Daar hebben we voor twee nachten geboekt, maar we hopen dat we er een derde aan vast kunnen knopen. Als dat niet lukt moeten we maar weer een motel in voor een nachtje. Dan in de buurt van Oakland, omdat vrijdagavond een bezoek aan een honkbalwedstrijd op het drukke programma staat. De Oalkland A’s, dat is het team van het verfilmde boek Moneyball met General Manager Billy Bean (adviseur bij AZ), speelt dan tegen de Chicago Cubs en dat is op dit moment het beste team uit de MLB. De Cubs spelen met de A’s, ik verwacht een walk over!


Afkoelen
Donderdag 4 augustus 2016. Petalume, Verenigde Staten.

Gisteren (woensdag) een lange rit in de auto, niet qua afstand maar wel qua duur. Al met al acht uur onderweg inclusief een uur pauze. Tot aan San Francisco ging alles redelijk vlotjes, geen oponthoud alleen zo af en toe wat druk op de weg als we weer langs een dorp met populatie van tussen de vijftig- en honderdduizend reden. Het verkeer is hier wel wat anders dan vorig jaar in Australië! In de buurt van San Jose adviseerde Google ons om toch maar door San Francisco te gaan, dat zou een stuk sneller zijn dan door Oakland. Beide opties had ik ook gezien en mij leek Oakland sneller, maar waarschijnlijk drukker. Oakland had als voordeel dat we dan langs het honkbalstadion zouden rijden, kon ik de weg al verkennen voor vrijdag.

Maar goed dwars door San Francisco. Na een korte file, omdat een lokale aannemer het nodig vond wegwerkzaamheden uit te voeren aan het begin van de avondspits (we gingen van drie naar twee lanes) was het verder soepel doorrijden. Op de borden stond al wel dat we richting Golden Gate Bridge aan het rijden waren en na de samenvoeging met de 101 (die weg waren we die ochtend op begonnen), waren we opeens bij en ook zo maar op de Golden Gate Bridge. Fardau vond de brug wel mooi, ondanks dat die niet echt van goud was. Het was mistig op de brug, je kon de top niet zien, maar Alcatraz was wel zichtbaar.

SFGoldengatbridgeinmist

Snel na de brug mocht ik weer in de ankers, het verkeer stond stil. Zwaailichten achter me deden het ergst vermoeden. Er was inderdaad een ongeluk gebeurd, met een motor en dat zag er niet goed uit. Motorrijders denken dat ze hier zonder pak rond kunnen rijden, lekker vrij. Kan ook wel, maar als je dan een schuiver maakt… De motorrijder niet gezien, wel zijn motor, dit was niet het eerste ongeluk van die dag. Eerder die dag al een vrachtwagen op de zij in de middenberm zien liggen, die waren ze net aan het bergen. Wij rijden super voorzichtig als echte toeristen en houden ons ‘keurig’ aan de speedlimits.

Slapen vannacht was even wennen, is anders dan slapen in een bed. We zijn ook een stuk noordelijker dan een week geleden, het is hier zeg maar geen 100 graden, maar meer 77 (25 Celsius) om precies te zijn. Dat is dan op het warmst van de dag, de nachttempraturen liggen iets lager. Nog niet in de buurt van de ontberingen van vorige jaar in centraal Australië, maar echt lekker warm is anders. Van arren moede hebben we vanmorgen maar wat extra warme dekens ingeslagen. Vannacht kwam Silke namelijk tussen ons in gekropen, het arme kind had het koud, weer wat anders dan bloedheet in de woestijn.

In de middag zijn Susan en ik alleen een toertje gaan maken. We zitten dichtbij, meer soort van middenin, het wijncentrum van Californië. In Sonoma zijn we een wijnproeverij van Higway12winery in gegaan, op zijn Nederlands, want dit was enige die gratis was. Ik twee witte, erg lekker en Susan drie rode wijn. De derde smaakte grandioos en daar hebben we een fles van gekocht. De vrouw was verrast dat we een fles kochten en ook vanwege onze keuze. Er stond er een waarbij stond dat de wijn een Golden Wine Medal had, maar die hadden we niet gekozen. De wijn die wij veel lekkerder vonden had net vorige week ook een Golden Wine Medal ontvangen, maar dat stond nog niet op de lijst. We hebben dus een goede smaak/neus voor een goede wijn.

 

San Francisco
Vrijdag 5 augustus 2016. Petalume, Verenigde Staten.

Vanaf de camping, met de meisjes, zijn we een dagje naar San Francisco gevaren. Vlakbij (half uur rijden) de camping vertrekt een ferry naar San Francisco en dat was goedkoper en bovenal minder stressvol dan met de auto de stad in. Geen P-plaats en geen tol voor de Golden Gate bridge. Die moet je betalen als je de stad in gaat, niet als je de stad uit gaat. In San Francisco naar La Fayette Park gewandeld, door China Town en daarna weer terug naar de ferry. In China Town aangekomen vroeg Silke ‘Zijn we nu in een ander land?’. Iets verder op hebben we toch maar een bus genomen, het liep steil omhoog en was nog een eind. Voor zeseneenhalf USD mochten we mee omhoog en hadden we meteen kaartjes voor de rest van de dag om op en af te stappen.

SFKidsopferrySFChinatown

Lafayette Park ligt middenin de stad en op een hoog punt, je hebt vandaar een mooi uitzicht op de baai en Alcatraz. De Golden Gate Bridge is vandaar verstopt achter woningen. Op de terugweg kwamen we een man tegen, het leek wel een zwerver, hij vroeg namelijk ‘Do you have cash?’. Nee dat hadden we niet, nu ja dat was ruim tweehonderd USD benevens de waarheid. Plastic was onze standaard, maakten wij hem wijs. Bleek die man een ingeboren wantrouwen te hebben tegen banken en hij had wel cash en goud, kan hem geen ongelijk geven in zijn wantrouwen.

SFuitzichtvanuitparkSFetenintommysjoint

We hebben hem rustig laten uitpraten en op de vraag of hij nog een goed restaurant wist had hij een uitstekende tip. Op de straat waar wij waren iets (ruim tien blocks) naar het zuiden. Makkelijk te doen met de bus en hij maakte ons ook wijs dat die kaartjes voor een dag waren, dat was de regel voor toeristen. Een gouden tip. Al de tweede keer deze vakantie dat wij een ‘local’ vragen naar een eetgelegenheid en beide keren zaten we goed. Deze keer Tommy's Joint. Dat houden we er in! Met een volle maag de ferry op terug naar huis. Het is weliswaar vrijdag maar te laat om nog naar het honkbal te gaan. Morgen maar weer proberen, dan spelen de Cubs weer in Oakland.

Fardau
Vandaag gingen we van het hotel Best Western naar een camping. Voordat we naar het hotel Best Western waren, zaten we ook op een camping. Op die camping waren vier Nederlandse meisjes, met twee er van heb ik (Fardau) en Silke leuk gespeeld. De namen van die twee meisjes zijn Mees en Fien. Ik Silke en Mees gingen op de camping klimmen. Fien wou niet klimmen. Dus ging Fien springen op het springkussen. ik had de moeilijkste baan en kwam niet helemaal boven. Silke en Mees hadden de makkelijkste baan en kwamen wel helemaal boven. We zagen de laatste dag op die camping een vogel die ziek is. Ik, Silke en de vier Nederlandse meisjes met de vader van die meisjes droegen de vogel naar de dierentuin die ook op de camping staat. Ik vond het op de camping heel leuk vooral met die twee meisjes. Groetjes Fardau.

Honkbal
Zondag 7 augustus 2016. Petalume, Verenigde Staten.

Het is gelukt, zelfs twee keer, om naar baseball (honkbal) te gaan. Beide keren samen met Folkert. Om met zijn zessen te gaan leek ons niet handig, een wedstrijd duurt tweeëneenhalf tot drie uur en dat is te lang stil zitten voor de rest van de familie. Ondanks dat er voldoende vermaak is tijdens de momenten dat de wedstrijd stil ligt, zoals tijdens het wisselen. Je merkt, in tegenstelling tot andere Amerikaanse sporten, niet dat de wedstrijd bewust vertraagd wordt vanwege een nog niet afgelopen reclameblok op tv. Er is namelijk ruim voldoende ‘natuurlijke’ tijd voor reclame uitingen tijdens de live uitzending.

SFHonkbalJanJesseSFHonkbaloverzicht

Even kort wat basis info. Een seizoen bestaat uit 162 wedstrijden (ik kan er één of twee naast zitten) en het is een zomersport. Kortom iedere ploeg speelt zes wedstrijden/week en omdat het land zo groot is spelen ploegen drie keer achter elkaar tegen elkaar. Zo speelden Oakland A’s afgelopen vrijdag, zaterdag en zondag thuis tegen de Chicago Cubs. Aan de ander kant, als een ploeg op reis is zijn ze ook snel een week weg, zo speelde San Diego Padres maar drie keer thuis in de twee weken dat wij er waren.

Eerst Padres thuis tegen de Reds. Nu niet de beste twee teams, beide hebben een win percentage van veertig procent en staan onderaan. Een soort van degradatie honkbal dus maar dan anders. Toch trekt zo een wedstrijd vijfendertigduizend bezoekers, waar er tweeënveertigduizend in het stadion passen om het uitverkocht te krijgen. Folkert maakte zich wel wat zorgen of we wel een kaartje konden krijgen. Ik had voor vertrek al gezien dat er nog plek was en had ook al een sectie opgezocht waar we tegen een schappelijke prijs (34 USD) plaats konden nemen.

De kaartjes waren snel gekocht en na een grondige controle op verboden wapens en andere prullaria mochten ook wij het stadion in. Het was een avondwedstrijd en de sfeer zat er goed in (ondanks de 0-2 nederlaag van de dag ervoor). Folkert vond de sfeer ‘ziek’, daarmee bedoelde hij dat de Amerikanen zo leuk mee doen met sfeeracties in het stadion. Als het verzoek wordt gedaan om wat meer lawaai te maken voldoen ze daar keurig aan en beginnen vol enthousiasme te schreeuwen. Een wat cynische kijk van mij op het gebeuren is dat alle spontaniteit er wel zo een beetje uit is geslagen. Volksvermaak is het wel, dat valt niet te ontkennen.

Dan de wedstrijd zelf, twee ploegen die niet voor niets onderaan staan, ze komen maar moeilijk tot scoren en na negen innings is de stand 1-1. Gelijkspel kennen ze ook bij honkbal niet, kortom er wordt doorgespeeld, totdat er een winnaar is. In de elfde inning is het raak, een speler van San Diego slaat de bal spreekwoordelijk het stadion uit, in dit geval over de hekken de tribune in. Een homerun en daarmee wordt het 2-1 en is de wedstrijd meteen afgelopen, het was namelijk de gelijkmakende slagbeurt. In dit geval einde wedstrijd. Het publiek staat op de banken en de high five’s vliegen in het rond, ook wij krijgen high five’s. Het oudere echtpaar voor ons is helemaal blij.

Omdat we deze vakantie ongepland rond trekken, het enige wat echt niet anders kan is vliegen van Las Vegas naar New York en vandaar naar huis. Maar verder hebben we niets vastgelegd. Omdat we wat eerder uit San Diego zijn vertrokken dan het plan was en ook omdat er zo hier en daar een bosbrand is hebben we San Francisco toch maar wel opgenomen in ons reisschema (van één dag naar drie nachten ten noorden van de stad). Dat gaf ook lucht om het schema van de Giants en de A’s te bestuderen. Zo kwam ik er achter dat de Cubs hetzelfde weekend in de buurt waren, een niet te missen kans om de Cubs te zien spelen. Die kans hebben we dus gepakt, in dit geval is we weer Folkert en ik. De rest ging op zoek naar zwemvertier en is daar ook in geslaagd.

Ook hier weer controle op voldoende beschikbare kaartjes en een vak/sectie op gezocht, achter de dug out van de Cubs leek me wel wat. Onderweg naar het stadion zette ik mijn Cubs Cap op, dat mocht niet van Folkert. Het leek hem niet verstandig om openlijk te laten blijken dat je fan bent van de bezoekende club. Bij voetbal in Europa is dat vaak ook niet verstandig, maar hooligans zijn bepaald geen Amerikaanse uitvinding. Je kan hier prima vol trots in een ‘vijandig’ stadion met de clubkleuren van de bezoekende vereniging rondlopen. Daar kwam Folkert bij de rij voor de controle (op wapentuig ed.) ook achter. We waren bepaald niet de enige Cubs fans. Cubs Cap maar op… stadion in en daar zaten we tussen een zee van Cubs supporters. Ergens ver weg aan de overkant zagen we wat gele plekjes, daar waar het stil was, de A’s fans. De sfeer was anders dan in San Diego, het publiek en dan vooral de Cubs fans, kwam nu echt voor de wedstrijd en niet voor het ‘platte’ volksvermaak. Niet zo gek, want het was al weer vier jaar geleden dat de Cubs in Oakland te bewonderen waren.

Even een uitstapje: de Cubs zijn een soort van Feyenoord, fans door het hele land en nooit winnen, althans zelden tot nooit een grote prijs pakken. Dit seizoen doen de Cubs het waanzinnig goed, ze staan stijf bovenaan en hebben het hoogste winpercentage in de MLB. Op het moment van schrijven hebben ze net hun achtste overwinning op rij geboekt. Daarmee verraad ik de uitslag al een beetje veel. In de derde inning konden wij het luchtruim opzoeken vanwege een tweehonkslag waarmee de score naar 0-2 ging in ‘ons’ voordeel. Drie innings later was het weer raak, de ene honkslag na de ander en dan rollen de punten vanzelf binnen, aan het einde van de inning stond de 0-4 op de borden. Daarna werd de wedstrijd soepel en probleemloos uit gespeeld. De pitcher van de Cubs kreeg een staande ovatie na zijn wissel in de achtste inning. Wij blij het stadion uit, de rest gebeld, even wachten op die taxi en daarna op naar een camping in de buurt van Yosemite.


Yosemite NP
Woensdag 10 augustus 2016. Visalia, Verenigde Staten.

Het is nu ochtend en we zijn langzaam maar zeker aan het wakker worden. Vannacht in een motel geslapen, deze keer twee kamers genomen, tot op heden sliepen we altijd met zijn zessen op één kamer. Twee queen size bedden en twee opblaasbedden met slaapzak. Wel makkelijk dat we dat mee hebben. Motel 6 waar we nu zijn is in Visalia, niet echt een toeristische trekpleister, vandaar dat de prijs voor twee kamers ongeveer gelijk is aan één kamer in LA. Na twee nachten slapen in de tent is dit weer een aangename afwisseling. Jesse kon zich gistermorgen bij het opbreken van ons kampement niet voorstellen dat we dit vorige jaar twee weken lang om de twee dagen deden.

De camping in Groveland (dat is in de buurt van een ingang van Yosemite) was qua camping prima, alleen wel een soort van doortrek camping. Echt een camping om verder te trekken naar Yosemite. Dat hebben wij ook gedaan, althans een dag doorgebracht in het nationale park. Een prachtig natuurgebied, mooie vallei en veel watervallen (als er water is). Er zijn weliswaar twee nadelen waar wij tegenaan liepen die zich het eenvoudigst laten samenvatten in één eenvoudige conclusie: het zomerseizoen is niet de beste tijd voor een bezoek aan Yosemite. En wel om meerdere redenen, je bent bepaald niet alleen (je moet er voor de middag zijn anders is het vol) en in de zomer zijn de watervallen op het laagste punt.

De beste tijd om Yosemite te bezoeken, dat staat ook op de website is het voorjaar als het smeltwater met vol geweld naar beneden klettert. De vallei hebben we redelijk snel gelaten voor wat het was, een wandeling van een uur en dat was het wel. Daarna, buiten de drukte, op zoek naar een zwemgelegenheid. Dat vonden we uiteindelijk bij een riviertje. Aan het einde van een waterval was in de loop der eeuwen een poel uitgeslagen in de rotsen en daar konden we heerlijk zwemmen in het koude water. Dat was lekker omdat het buiten inmiddels weer boven de dertig graden is. Na een frisse duik weer terug naar de camping.

Gisteren zijn we dan vertrokken, een relatief korte rit van drie uur. Het eerste stuk was mooi, een afdaling van acht kilometer door een alpenweide achtige omgeving. We zaten wel ruim onder de boomgrens maar in de dorre droge omgeving groeien de bomen ook niet. Verder was de tocht vooral door een gortdroog landschap. Het regent hier niet zo veel, volgens mij is het ook het derde jaar op rij dat het droger is dan gemiddeld. Straks gaan we door Sequoia Nationaal Park naar het dorp Mojave (we hebben gisteren een Best Western geboekt) dat wordt een rit van vijf uur, zonder stop en dat gaan we wel doen.


Helikopter, helikopter
Vrijdag 19 augustus 2016. Las Vegas, Verenigde Staten.

We zijn inmiddels een week verder ten opzichte van de vorige keer dat ik schreef. Vandaar de highlights van de afgelopen week. Vanuit Visalia zijn we door Sequoia National Park gereden op weg naar Mojave, Een tocht, door Sequoia, die ik zelf vijfentwintig jaar geleden ook heb gereden maar dan van de andere kant en iets eerder in het jaar. Ik wist dus wel dat het eerste stuk bergop gepaard ging met meerdere haarspeldbochten en dat de afdaling een stuk soepeler zou zijn. Dat klopte ook wel, mijn geheugen is nog goed. De droogte was ook hier weer zichtbaar, de bomen waren nog wel groen maar verder was het landschap dor en geel. We zijn op de klim een paar keer uit de auto gestapt om te genieten van het uitzicht en in het grote bomen bos aangekomen de auto geparkeerd en samen met de kudde toeristen naar General Sherman gewandeld. Dat is de grootste Sequoia boom van het bos. Er staat een hek omheen, want je mag niet aan de boom komen. De boom an sich was niet zo veel veranderd ten opzichte van vijfentwintig jaar geleden, de entourage er omheen wel. Het park is ingericht op de horde toeristen die nu jaarlijks door Sequoia National Park rijden. Daarna de afdaling en de verder lange reis naar Mojave.

LasVegasSequoyaboomLasVegasSequoyaboomenfardau

Mojave is een stad in de woestijn en tot mijn verbazing met een vliegveld. Een vrij groot vliegveld zelfs, zeker gezien de omvang van het drop (ruim vierduizend inwoners). Al ver voor het binnen rijden van Mojave zagen we de vliegtuigen staan, een stuk of vijftig. Blijkt dat er een ‘begraafplaats’ van vliegtuigen staat, die worden gebruikt voor reserve onderdelen. Verder is het vliegveld een vliegveld waar commerciële activiteiten zijn toegestaan voor ruimte vluchten naar buiten de dampkring (onder andere SpaceShipOne). En zo leerde Wikipedia mij, de film Top Gun is er grotendeels opgenomen. Maar goed Mojave hebben we verder links laten liggen na een nachtje lekker slapen. Op naar Las Vegas, maar eerst dwars door Death Valley.

De tocht er naar toe was meer een belevenis dan de woestijn zelf. We zijn door Death Valley gereden zonder te stoppen. Het was er ook ruim vijfenveertig graden, niet echt aantrekkelijk om heel lang buiten te zijn. Dankzij Google Maps hebben we de snelste en kortste weg gevonden tussen Mojave en Death Valley. De route bracht ons langs een zoutvlakte in het midden van niets. Daar was zowaar een fabriek met woningen voor de noeste arbeiders. En zodra je weg gaat neem je niet de moeite je huis te verkopen, je woont het uit en laat het leeg achter voor de elementen. Ruimte zat voor nieuwe en betere woningen.

LasVegaszoutvlakte

Twintig kilometer buiten het dorp Trona hield de wegverharding op en reden we verder over gravel, wel een beetje het gevoel van rijden door het grote lege niets. Gelukkig reed er zo waar voor en ook achter ons een auto, dat hadden we nog niet meegemaakt die dag. Na vijf kilometer hobbelen was er een T-splitsing (rechtdoor gaan was afgesloten, dus veel keuze was er niet) en van daar kwamen we via een verharde weg op de Highway Ca 190 door Death Valley en de ‘bewoonde’ wereld en een paar uur later in Las Vegas.

Het plan was om éém nachtje te blijven in een hotel op de strip en daarna verder te trekken en weer lekker kamperen in de woestijn van Utah, in de buurt van de Grand Canyon North Rim en nog een paar nationale parken. Dat plan is in duigen gevallen, de drie lange en ietwat saaie ritten door het verdorde landschap van Zuid Californië en de woestijnen van Nevada hadden er in gehakt. Tel daarbij dat dit gevolgd werd door de weelderig luxe van Las Vegas. Al met al geen aantrekkelijk idee om weer de baan op te gaan, de kinderen hadden wel zin aan rust.

Na enige zoeken en veel constructief overleg hebben we een hotel buiten de strip geboekt voor vier nachten en zijn we dus in Las Vegas gebleven. Het leven in Las Vegas is zwaar, want vanwege de zengende hitte is het geen plek om lang buiten te blijven. En binnen , tja dat gaat wel, maar het is best wel lastig om een ruimte te vinden zonder gokautomaten in beeld, die staan zo een beetje in elke publieke ruimte. Het is ons uitstekend gelukt om de verlokkingen van de rinkelende apparaten te weerstaan, ondanks de neonletters die ons een toekomst van miljonair toedichten. De harde werkelijkheid van gepensioneerden die met een verveeld gezicht het ene na het andere muntje verspelen zonder een moment van extase gaf overduidelijk aan wie de winnaars zijn; de eigenaren.

Vanuit het casino hotel zijn we twee dagen er op uit geweest, hebben we een dag uitgerust van de lange ritten naar Las Vegas en hebben we een dag doorgebracht aan de rand van het zwembad (de plek waar geen gokautomaten staan). We zijn een dagje naar Red Rock Canyon gegaan, dat was vijftien minuten rijden vanuit ons hotel met de alleszeggende naam Red Rock Casino. Daarna richting de strip en daar een avondwandeling gemaakt en bij het Bellagio naar de ‘watershow’ gekeken. Niet iets waar de kinderen immens van onder de indruk zijn geraakt, een gaap konden ze nog net onderdrukken.

LasVegasRedRockLasVegasmeidenbijRedRock

Het tweede uitje was niet zo maar een uitje, dat ging richting Grand Canyon. Ja als je zo dichtbij bent moet je dat ook zien. Hoewel zowel Susan als ik er al twee keer zijn geweest zijn we er nu ook voor de derde keer heen gegaan en de kinderen dus voor het eerst. Dan maar meteen goed, niet weer vier uur heen en vier uur terug in de auto, nee met een heli er heen vliegen, landen in de canyon, wat eten en drinken, terugvliegen en ons laten ophalen en brengen door een chauffeur in een luxe Mercedes bus.

LasVegasGrandCanyonuitzichtLasVegasGrandCanyonlunch

Op de heenvlucht zaten Fardau en Folkert voorin. Folkert was te druk bezig met genieten van het moment dat hij geen tijd had om het moment vast te leggen op de gevoelige plaat. Op de terugvlucht Silke en Jesse voorin met hetzelfde effect. Beter zelfs want Silke bleef nu wel wakker, op de heenvlucht was ze net voor het binnen vliegen van de Grand Canyon in slaap gevallen, Susan moest haar wakker maken. Die helikoptervlucht was veruit het mooiste wat we hebben gedaan deze vakantie.

LasVegasFardauhelikopterLasVegasJesseinhelikopter


Op naar New York
Vrijdag 19 augustus 2016. New York, Verenigde Staten.

Na vier nachten Las Vegas in het Red Rock Casino zijn we vertrokken richting huis (Jesse) en New York (de rest). Ja, Jesse is niet mee gegaan naar New York, hij vond viereneenhalve week vakantie lang genoeg. We hebben hem in Las Vegas op het vliegtuig gezet naar huis. Zijn vlucht vertrok om zes uur in de middag en die van ons zeven uur later, een nachtvlucht naar New York met een tussenstop in Dallas. Jesse was behoorlijk zenuwachtig, ondanks dat het niet de eerste keer was dat hij alleen vloog. Maar nu wel een stuk langer (tien uur in plaats van twee uur) en met en overstap in Stockholm. Jesse zit nu veilig thuis te genieten van het alleen zijn.

Onze vlucht an sich verliep zoals het hoort, aan boord van het vliegtuig komen was een ander verhaal. We hadden zeeën van tijd en die hadden we ook nodig. Voor het kamperen hadden we een lamp gekocht die brandde op kerosine. Die lamp had gelekt in de auto, dat bracht wel een wat onwelriekende geur met zich mee. Die geur was er, een week later, niet zomaar vanzelf uit gegaan. Bij het inchecken bereikte de kerosine lucht de neusvleugels van de dame achter de balie. ‘Wat ruik ik toch?’ vroeg ze ene collega, ik wist het wel. Na veel aan onze tassen te hebben gesnoven kwam het harde verdict, die kwamen het vliegtuig niet in. Veel te gevaarlijk, hoewel de dames niet wisten uit te leggen wat er dan zo gevaarlijk aan was. Op dat soort vragen was het antwoord dat het gevaar was dat de tas niet door de douane zou komen.

Wij weer terug uit de rij, opzoek naar twee nieuwe tassen, dat was het aantal dat stonk naar kerosine. Tassen uitgepakt en Susan en Folkert alle spullen in de tas na geroken, we konden niet het risico lopen dat we weer terug konden. Een slaapzak en nog wat kleine spullen was de gelukkig magere oogst. Daarna gingen Susan en ik op zoek naar nieuwe koffers. We zijn geslaagd met de grootste voor de laagste prijs, twee met mooie opdrukken van Las Vegas er op. Zo hebben we ook een souvenir van dat avontuur.

Twee korte vluchten (steeds drie uur) later en met weinig slaap die nacht, kwamen we aan in New York la Guardia. Daar een taxi naar ons hotel, helemaal aan de andere kant van de stad (in Jersey City). We zitten in een appartement met op de achtste verdieping een zwembad, uitzicht op het vrijheidsbeeld en een aparte slaapkamer voor de ouders. Lekker ruim allemaal. De eerste dag vooral wakker blijven, kleren wassen en op tijd naar bed.

NYJanenkidsinparkNYFardauinpark

Gisteren zijn we er op uit gegaan. Met de metro Manhattan in, we kamen bij het WTC uit, ik had een andere lijn in gedachten maar dit was ook prima. Daar de kinderen verteld wat er op die plek gebeurd is, dat wisten ze niet. Leverde wel veel vragen op, zoals: ‘waarom deden ze dat’, ‘is de oorlog al afgelopen’, ‘maar ging die piloot dan ook dood’ en ‘was er ook een baby in de toren’. Na het WTC naar Battery Park gewandeld, daar waar je kan inschepen naar Miss Liberty. Maar ook waar de beste attractie van New York is, de Staten Island Ferry, omdat die nul USD kost. Op Staten Island moesten we van de boot, we hebben daar even rondgewandeld en zijn op een terras gaan zitten met uitzicht op New York en Jersey City. En vlak bij een honkbalstadion, daar was zelfs een wedstrijd aan de gang, maar daar zijn we niet heen geweest. Misschien vanavond, dan is er weer een wedstrijd.

NYSkylinenacht

Na het eten en drinken weer terug naar Manhattan, het was inmiddels donker en het uitzicht was zo niet nog mooier dan op de heenreis. In Manhattan eerst met de subway naar het station het dichtst bij het WTC en daar op zoek naar het PATH Station voor de metro naar Jersey. Altijd lastig in een onbekende stad de oriëntatie te vinden als je uit de grond komt en in het donker is het nog iets lastiger. De weg maar gevraagd en wij zijn door een New Yorker afgezet, hij wandelde mee naar de ingang. Wist ons wel te vertellen dat het station net een week open is.
Moe maar voldaan kwamen we thuis, nu ja moe, dat viel wel mee. We waren laat op gestaan die ochtend en Fardau en Silke hebben een jetlag (drie uur tijdsverschil met Las Vegas), die sliepen om twaalf uur ’s nachts nog niet.

 

The Big Apple
Maandag 22 augustus 2016. New York, Verenigde Staten.

Het is onze laatste dag in New York, nu ja morgen ook nog maar dat is toch vooral een reisdag. Koffers inpakken, op tijd maar niet te vroeg naar JFK en dan terug naar het vaderland. Afgelopen vrijdag zijn we met de metro naar Central Park gegaan. De metro van New York is een avontuur op zich, ik heb zojuist wat onderzoek gedaan op internet en ik deel de gemiddelde review resultaten. Het is een hel onder de grond, oud en gammel, met een vreemde geur en een luchtvochtigheid van vijfennegentig procent niet te harden in de warme zomermaanden. Maar ook waar voor je geld, eenvoudig, komt overal voor dezelfde prijs en de zeven dagen reizen voor dertig USD is fantastisch voor toeristen. Uiteindelijk hebben we geen vijf keer dertig USD uitgegeven aan die weekkaart maar hebben voor zeventig USD rondgereisd onder de grond. Een zwerver wees ons er op dat de kinderen gratis meereizen, ik heb niet uitgezocht of hij de waarheid sprak, ben er gewoon vanuit gegaan. Silke kroop onder elk poortje door en Fardau durfde meer dan de helft van de tijd ook wel. Vanwege de geur en het gevoel dat je na elke rit weer moet douchen zijn we ook maar zo weinig mogelijk met de metro gaan reizen.

Vrijdag dus Central Park. Daar waren verschillende optredens van straatartiesten en veel portrettekenaars. Die laatste groep hebben we links laten liggen, die eerste kon je bijna niet omheen, zo druk was het er. Bij drie jongens uit de Bronx waren mannen uit het publiek nodig. Een snelle blik door het publiek leerde mij dat als ze acht man nodig hadden ik vijftig procent kans had er uitgepikt te worden. Toen mijn ‘buurman’ vriendelijk verzocht werd mee te doen en die hard wegrende wist ik het wel: ik ben het volgende slachtoffer. Een paar seconden later was ik omgetoverd van toeschouwer naar artiest. Om een lang verhaal kort te maken, een rij met lange mannen stond klaar en daar zou dan een van de drie heren overheen springen. Met gevaar voor eigen leven stonden wij daar. Nadat drie van de acht zich hadden vrijgekocht (twintig USD) bleven er nog vijf over. Ik was de langste en daarmee te lang dus mocht ook uit de rij. Uiteindelijk bleven er drie man over en daar werd overheen gesprongen, niet nadat ze zich hadden gebukt om ruimte te maken. De show er omheen was leuk, maar wel wat langdradig, het ging de heren toch vooral om het publiek te vermaken en om USD binnen te halen. Beide is aardig gelukt. Na het optreden verder wandelen, wat eten, Pokemons zoeken en even later op zoek naar een gat in de grond (de metro). Eerst moest Fardau in een luxe hotel het toilet bevuilen, het was haar in Central Park niet zo goed gelukt.

De volgende dag een chill dag, we zijn Jersey City niet uit geweest. We zitten dicht bij old town en daar hebben we ’s avonds lekker gegeten. Bij een Chinese Thai. De curry smaakte heerlijk. Te heet voor Silke en Fardau maar die deden zich tegoed aan pizza van de buurman.

NYKidsaanboordNYSkyline2

Vandaag (zondag) naar Miss Liberty geweest. Een wandeling van dik een half uur naar het vertrekpunt in Jersey. Eerst met de boot naar Ellis Island. Het eiland waar van 1900 tot 1925 dagelijks duizenden migranten binnen kwamen. Daar een film gezien over die migratie. Best wel indrukwekkend, de eerste beelden (vooral foto’s) met voice over gingen over de stand van zaken in Europa (Italië, Griekenland, Polen en Rusland), om aan te geven uit welk een ellende men kwam. Daarna beelden over de georganiseerde volksverhuizing zoals het keuren van mensen bij vertrek. De stoombootmaatschappijen moesten mensen die Amerika niet in kwamen mee terug nemen, dus die zorgden er wel voor dat die gratis terugtocht zo weinig mogelijk nodig was. Daarna het binnenvaren van New York, met als eerste beeld het vrijheidsbeeld. Dan eerst langs de douane voordat het beloofde land daar is, en dan met een verblijfsvergunning in de knuisten, een koffer met kleren en vijf USD op zoek naar een beter leven. Twee tot drie generaties later heb je te maken met de Amerikanen van vandaag de dag. Nauwelijks voor te stellen dat velen van die Amerikanen kleinkinderen zijn van de migranten stroom van honderd jaar geleden.

NYVrijheidsbeeldavondNYVrijheidsbeeldnacht

Na Ellis Island naar het vrijheidsbeeld. Mijn derde bezoek, op zich is er niet veel veranderd, dezelfde boten varen heen en weer en hetzelfde beeld. Alleen mijn vorige twee bezoeken waren van voor 9/11, de beveiliging is aangescherpt (die was er niet) en je moet nu een kaartje kopen om het beeld in te mogen, dat zat voorheen bij de prijs inbegrepen van de overtocht. Tijdens mijn eerste bezoek ben ik in Miss Liberty geweest en dat was al met al een wachtrij van drie uur, de tweede keer ben ik niet weer omhoog geklommen (ook een wachtrij van drie uur) en nu kon het niet omdat het was uitverkocht. Fardau vond het prachtig en ze wil ook een spreekbeurt houden over het vrijheidsbeeld. Wij zijn daarna met de boot naar Battery Park gegaan (Manhattan), het andere opstappunt, vervolgens met de metro (onze laatste rit) naar huis. Die metro vertrok van WTC, een nieuw metro station wat een paar centen heeft gekost maar er erg mooi uit ziet.

Inhoudsopgave

Altijd gesloten?

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!