Artikelindex

Honour the heroes
Zondag 3 mei 2015. Washington DC, Verenigde Staten.

Na het niet overdreven vroege ontbijt in Annapolis (we slapen goed) is het maar een uurtje naar Washington DC. We maken eerst een ererondje met de rode Kever over de Mall. Dat is geen winkelcentrum, maar de enorme strook gras die dwars door Washington loopt en waar het Witte Huis (bijna), Congress, Smithsonian Musea en heel veel monumenten liggen.

We bezoeken eerst de Nationale Begraafplaats Arlington. Ooit de plantage en het huis van de zuidelijke Generaal Lee. Het huis lag en ligt recht tegenover DC en de ligging in de frontline was dus wat ongelukkig. Tijdens de burgeroorlog werd het huis ingenomen door de Noordelijken. Om te voorkomen dat Lee er nog ooit terug kon keren en ook om hem een beetje te straffen voor zijn ‘foute’ keuze werd het terrein in 1864 in gebruik genomen als militaire begraafplaats. Tegenwoordig liggen er 400.000 militairen begraven. Dagelijks vinden er circa vijftien begrafenissen plaats, lang niet altijd van gesneuvelden, maar ook van veteranen die van ouderdom sterven. Daar zijn er vandaag trouwens heel veel (levende) van in Washington. De organisatie Honor Flight heeft tot doel zoveel mogelijk veteranen uit de Tweede Wereldoorlog en de Korea oorlog een bezoek te laten brengen aan de monumenten in Washington. Mooi initiatief.

soldaatbijmonument3meiNa Arlington maken we een wandeling langs de monumenten op de Mall. Langs Lincoln, Korea, Vietnam, WO 2, Washington en een discreet beveiligd Witte Huis. En dan ook nog religieuze dansen gezien. Praise the lord… Gaat geen hit worden in Nederland.

 

Amerikaanse historie en Nicolas Cage
Maandag 4 mei 2015. Washington DC, Verenigde Staten.

Vandaag een dagje Amerikaanse geschiedenis. Van de dik twintig Smithsonian Musea is het Museum of American History Hans’ absolute favoriet. Hoewel de helft op dit moment gesloten is vanwege renovatie blijft er in de rest van het museum genoeg te zien over. Nou ja, museum, het zijn er eigenlijk een stuk of vier, vijf, zo groot is het.

We doen eerst een rondleiding met Anna, die ons langs de hoogtepunten van het museum leidt. Daar hoort de eerste trein in Amerika bij, maar ook de jurken die de Amerikaanse presidentsvrouwen droegen bij het inaugurele bal van hun echtgenoten. Vreemd genoeg is dat dus het populairste stuk van het museum. Wij zijn wat enthousiaster over de transportafdeling. En het gedeelte America at War. Overigens hoeft ons eigen Militaire Museum in Soesterberg zich nergens voor te schamen, het haalt minstens hetzelfde niveau.

Frankmuseumofamericanhistory4meiNa American History verplaatsen we ons naar de National Archives. Ook daar een geweldige tentoonstelling met heel veel originele documenten, waaronder de Eerste Amerikaanse Grondwet. Bekend van de film National Treasure, waarin Nicolas Cage de grondwet steelt. Helaas mag er niet gefotografeerd worden, maar dat wordt gecompenseerd door voldoende drama op het moment dat we naar buiten lopen. Buiten staan wat straatverkopers ruzie te maken en binnen twee minuten komt er politie met de bekende sirenes aan. Gelukkig geen Baltimore taferelen. Zoveel drama hoeven we nou ook weer niet.

 

Het grootste lage gebouw in de wereld
Dinsdag 5 mei 2015. Washington DC, Verenigde Staten.

Pentagon5meiDie hebben we dus niet zelf gemaakt. En niet alleen omdat dat uit deze hoek niet kan, maar ook omdat je het Pentagon helemaal niet mag fotograferen. Binnen niet en buiten niet. Nou ja, een klein hoekje wel. Het monument voor de slachtoffers van 9-11 mag wel op de foto. Het is een on-amerikaans sober monument, dat wel stijf staat van de symboliek. Het bestaat uit 184 bankjes, een voor elk van de slachtoffers die die dag op deze plek vielen. De bankjes staan uitgelijnd naar het vluchtpad van de inslag van het vliegtuig. Op elke bank staat een naam, die van de slachtoffers in het Pentagon. Je kunt ze lezen als je naar het Pentagon kijkt, die van het vliegtuig staan 180 graden andersom. De banken staan op leeftijd en ook nog eens op maand van geboorte. Klinkt tè, maar ziet er goed uit.

En al mag je dan niet fotograferen, het Pentagon is wel gewoon te bezoeken. Schrijf je tijdig in onder overlegging van je complete doopceel en je krijgt een tijdstip waarop je welkom bent. Na een veiligheidscontrole (niet erger dan het gemiddelde vliegveld) ben je binnen. De tour wordt verzorgd door soldaten van alle krijgsmachtdelen, die dat als enige taak hebben. Niks uitzending naar Irak, maar in de vouw en gepoetst toeristen rondleiden. Dat doen ze dan wel weer erg goed. Iedereen die deze baan wil moet 33 bladzijden tekst van buiten leren en heel goed achteruit kunnen lopen. Jawel, want de gids loopt de hele rondleiding achteruit. En omdat het Pentagon zo gigantisch groot is, is dat al gauw tweeëneenhalf kilometer per toertje. Alles is groot in het Pentagon. Het aantal werknemers (geschat op 25000+ exclusief ander personeel als schoonmakers en winkelpersoneel). Er zijn meer dan dertig restaurants (alle fastfoodketens zijn vertegenwoordigd) en dus tientallen kilometers gangen.

Na een meeting en lunch met een collega van Hans pakken we de metro en na een korte muzikale tussenstop in het heerlijke lentezonnetje (nou ja, het is in een week 20 graden warmer geworden; 30 graden Celsius kun je geen lente meer noemen).

Airspacemuseumvliegtuigen5meiHet Air and Space Museum is de grootste van de Smithsonians. Met gemak brengen we er drieënhalf uur in door en dan nog heb je lang niet alles gezien. Nagenoeg alles origineel, vanaf het vliegtuig van de gebroeders Wright tot de maanlanders en alles ertussenin. Misschien niet het mooiste, maar zeker het meest indrukwekkende museum op de Mall. En dan staat er bij het vliegveld nog een hele hal, maar die zien we woensdag a.s.

 

We the people
Woensdag 6 mei 2015. Washington DC, Verenigde Staten.

Zoals al eerder gemeld, je mag hier dus overal in. Het is van wij-het-volk en het wij-het-volk mag dus zien waar de belastingcenten naar toe gaan. Sterker nog: worden van harte uitgenodigd om er met de neus bovenop te komen zitten. We hadden vandaag een reservering voor het Congress, samen met nog een paar duizend belangstellenden. En die worden ontvangen en rondgeleid door meer dan honderd gastheren en vrouwen. Het is druk, maar ze hebben er een slim systeem voor, met koptelefoons, zodat de rondleiders niet door elkaar heen hoeven te schreeuwen. Tussen al die bezoekers lopen dan ook nog de congressman in het wild rond, vaak ook nog met bezoekers uit hun eigen staat. Als je elke twee jaar herkozen moet worden, moet er wel aan de PR gewerkt worden.

Congress6meiIn het Capitol heeft elke staat recht op twee standbeelden. De staten mogen zelf kiezen en wisselen, de enige eis is dat de beelden van marmer of brons zijn. Onze gids Monica kent ze allemaal. Opvallend is dat er ook beelden staan die er niet door een staat zijn neergezet, maar door het Congress zelf. Opvallend is ook dat het allemaal beelden van Afro-Amerikanen zijn. Monica ontwijkt politiek-correct handig de vraag of dat komt omdat de betreffende staten zelf nooit op dat idee zouden komen. Na de rondleiding halen we kaartjes voor de publieke tribune van de senaat. Het is een stem-dag, dus ze komen bijna allemaal voorbij om over de begroting te stemmen. Nou ja, allemaal, bijna allemaal. Opvallend ook weer hoe weinig van die politici wij kennen. Vooruit dan; John McCaine herkenden we. Ook opvallend; Amerikanen kunnen dus wel fluisteren. Althans op de bezoekersgalerij van de senaat.

We lopen onder de grond naar de Library of Congress. De boekenverzameling van Thomas Jefferson is een beetje uit de hand gelopen zullen we maar zeggen. Met 160 miljoen titels in de verzameling is er altijd wat te lezen. O ja, en de beroemde leeszaal zit ook in National Treasure.

We werken de Trias Politica af met een bezoek aan het Hooggerechtshof. Redelijk saai, al was het alleen maar om de leden van het hof op film te horen praten hoe belangrijk ze wel niet zijn. Nou ja, hoe belangrijk het gebouw is maar dat geeft dan aan dat zij eigenlijk heel belangrijk zijn. Na de rechters kijken we nog even bij het museum van Natural History. Maar we zijn een beetje uit 'gesightseed'. De opgezette dieren zijn niet heel erg opwindend en de 3000 bezoekende schoolkinderen doen er alles aan om te bewijzen dat ze ook heel erg niet kunnen fluisteren. Terug de metro in naar het hotel; tijd voor een Samuel Adams.

 

Everything is bigger
Donderdag 7 mei 2015. Washington DC, Verenigde Staten.

We ontbijten opnieuw met koffiekoeken van Starbucks en pakken voor de laatste keer de rugzakken in. Vanavond vliegen we terug, maar gelukkig is het niet alleen een reisdag. Op Dulles Airport ligt het Steven F. Udvar Hazy-Centrum. Udvar Hazy is een van de Smithsonians en weer gratis te bezoeken, als je de vijftien dollar parkeerkosten niet meetelt. Die lijken trouwens meer bedoelt om langparkeerders te weren die voor het vliegveld zelf komen, dan om er geld mee te verdienen.

vliegtuiglaatstedag

Het plan om de vliegtuig- en ruimteafdeling van het Smithsonian uit te breiden bestond al heel lang. Maar er moest wel geld voor gevonden worden en hoewel de federale overheid best veel geld in het Smithsonian stopt, betaalt ze niet alles. In 1999 kwam er opeens schot in de zaak toen Meneer Udvar Hazy 66 miljoen dollar voor een nieuw museum beschikbaar stelde. Udvar Hazy had zijn geld verdiend in de vliegtuig-lease business en wilde er zoals zoveel rijke Amerikanen iets filantropisch mee doen. Dan is een eigen museum niet slecht, hoewel de uiteindelijke bouw van de annex 311 miljoen dollar kostte. Niet verwonderlijk dus dat het museum ook een Boeing-hall en een McDonell-Douglas-hall heeft en nog wat halletjes en plekjes waar een persoons- of bedrijfsnaam aan hangt.

Ooit vertelde Mr Deevan van de See India Foundation in Cochin, Kerala dat ´Everything is bigger in India´. Nou had hij het toen vooral over de borsten op tempelbeelden, maar not everything is bigger dus. De hallen van het Udvar Hazy centrum zijn gigantisch. En nagenoeg alles is weer origineel. Dus de gevechtsvliegtuigen uit de Eerste Wereldoorlog, de Enola Gay die de atoombom op Japan gooide, de eerst JSF, de Spaceshuttle en ongeveer alles wat daar voor, achter, boven en onder vloog. Je mag nergens in en niks aanraken, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door goede uitleg en interactieve aanraakschermen. Ook hier barst het weer van de vriendelijke, zeer goed geïnformeerde vrijwilligers die overal de tijd nemen om alles uit te leggen.

We lunchen bij Famous Dave’s, ooit bekend als Lazy. Een barbecue ketenrestaurant gemodelleerd naar een jaren vijftig plattelandsrestaurant. Duhhh, denk je dan. Maar niet alles is wat het lijkt. Famous Dave bestaat dus echt, heet Anderson van achteren en is ook weer zo’n heerlijk van Niets tot Miljonair verhaal. Dave is van Indiaanse afkomst, deed het slecht op school, maar wist zich met de bekende twaalf ambachten, dertien ongelukken via een barbecuewagentje op te werken tot succesvol ondernemer. Er zijn inmiddels 170 Famous Dave’s restaurants. Omdat hij zich ook inzet voor de Indiaanse zaak, benoemde Obama hem tot een van de staatssecretarissen voor Indiaanse zaken. De spareribs zijn heerlijk en voor de duidelijkheid: cornbread en fries zijn groente. Op naar het vliegveld om de auto in te leveren. We moeten naar huis. Snik.

LazydavesuithangbordlaatstedagSpareribscornbreadfrieslaatstedag

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!