Roadtrip USA
Zaterdag 25 april 2015. Washington, Verenigde Staten.
De reisfamilie is weer onderweg. Maar euh; maar de helft van de reisfamilie. Om geruchten maar meteen de kop in te drukken; Hans en Mirjam zijn nog steeds erg gelukkig met elkaar en met de kids. Frank wilde al jaren eens naar Amerika. Toen hij erg klein was vanwege de Pasta en de Pizza, de Garfield connectie zeg maar, en tegenwoordig ook uit meer dan culinaire belangstelling. Hij was trouwens ook 5000 dagen oud geworden vorig jaar, maar hoe dan ook, het was tijd voor een vader-zoon roadtrip.
Die trip begon trouwens om vijf uur 's morgens met opstaan en een autoritje naar Schiphol. Na roerend afscheid van Marit en Mirjam, duurde de bagagedrop bij Lufthansa erg lang. Toch bleef er voldoende rijd over voor een ontbijtje (Frank) en een kop koffie (Hans). Korte vlucht naar Frankfurt, gevolgd door een speedmars van de ene kant van het vliegveld (A1) helemaal naar de andere (Z69). Zonder het op Schiphol gebruikelijke derdegraads verhoor mochten we om tien over tien aan boord.
We vertrokken een minuut of veertig te laat, maar die werden later weer ingehaald. De service aan boord was zoals gebruikelijk meer gründlich dan freundlich, maar het eten ging en de drankvoorziening was voldoende. De vlucht was acht uur en vier films lang en keurig op tijd arriveerden we op Dulles Airport.
Je wordt nog steeds vervoerd van de terminal naar de aankomsthal met de even unieke als achterlijke people mover. Er ligt inmiddels een trein, maar zolang er vakbondsleden zijn, blijft ook de 'kuch' rijdende lounge in gebruik. We stonden bijna vooraan in de rij bij de immigratie en konden dus snel de huurauto ophalen. Overigens nadat Hans het record bekenden tegenkomen in het buitenland weer eens wist te verbeteren. Hans' collega Kees Boelema Robertus kwam uit de shuttlebus, die ons naar de huurauto moest brengen. We mochten kiezen en dat was niet moeilijk met een gloednieuwe rode Kever. Soms is Duits best leuk.
