Terug in Amerika, Washington en Oregon
Donderdag 28 juli 2011. Utah, Verenigde Staten.
Om vanuit Canada Amerika in te komen, was nog helemaal niet zo makkelijk. Want wat bleek ons B2 visum (geldig voor 180 dagen Amerika) zou begin september verlopen. Echter onze terugvlucht is toch echt in oktober. Geen probleem, bij de grens moesten we even in de rij staan en anderhalf uur later (!) waren we terug bij de camper, met een nieuw visum. We mogen nu tot begin januari 2012 blijven, maar dat zullen we de families maar niet aan doen.
Met nieuwe formulieren en stempels in de paspoorten reden we naar een camping vlakbij het begin van North-Cascade NP, Washington en ontdekten weer de spontaniteit en vriendelijkheid van Amerikanen. We stonden naast een stel die met hun zoon van negen naar Florida gingen verhuizen. De man kwam met een doos vol autootjes aanzetten voor de jongens, waar ze nu elke dag met veel plezier mee spelen.
Maandags was het 4th of July en werden we door andere buren (Nederlandse mannen getrouwd met Amerikaanse vrouwen) uitgenodigd voor een bbq. Van hen kregen we allerlei tips en routes die we konden rijden. Zo reden we de volgende dag via Cascade NP naar Winthrop, een echt western dorpje in the middle of nowhere. En via prachtige scenic routes kwamen we uiteindelijk boven Seattle uit, waar de Boeing fabriek is. Kinderen mochten niet mee met de rondtoer (tenminste niet die van onze leeftijd) dus ging Alex alleen met de toer mee. Het was erg interessant en leuk om dit gezien te hebben en verbazing alom bij ons, dat je hier niets over leest in de Lonely Planet.
Vervolgens zijn we naar Seattle gegaan, bezochten Pike Market (een beroemde vismarkt) en namen een kopje koffie bij de eerste Starbucks ooit. Aten vis bij een visrestaurantje en liepen lekker te slenteren door de stad. Na weer een week met zon zagen we onze tocht naar de volgende drie nationale parken op ons lijstje zonnig tegemoet. Jammer genoeg ging dit feest niet door.
Mt. Olympia zagen we in de mist, wandelingen waren nog niet te lopen aangezien de wegen nog vol sneeuw lagen, maar de weg er naar toe was prachtig. Vervolgens reden we naar Mt. Rainier, hetzelfde verhaal, gelukkig hebben we nog een paar foto's kunnen maken van de berg zelf, want gedurende de route was hij in mist en wolken gehuld. Toen naar Mt. St Helen SP, een vulkaan die in 1980 nog tot uitbarsting is gekomen. Na een tip van mensen op de camping reden we naar de oost ingang. Na een steile weg van zo'n twintig minuten kwamen we bij de ingang: gesloten. En ook de weg die we verder wilden gaan: gesloten. De reden: er lag nog te veel sneeuw. Hallo het is half juli, we willen nu geen sneeuw meer, maar zon! De volgende dag keken we het weer nog eens aan, zouden we de andere ingang wel of niet nemen om de vulkaan toch nog te zien. Het zag er zo dramatisch uit dat we besloten door te rijden.
Ook was ons ter oren gekomen dat de 101 in Oregon een prachtige kustroute moest zijn. De weg was absoluut prachtig, alleen lijkt ons slechte karma ons te achtervolgen, want ook hier hadden we (net als op Vancouver Island) erg slecht weer. Ik begin te denken dat de combinatie strand en wij niet goed samen gaan. Ondanks dat was het een prachtige weg om te rijden en vol goede moed reden we richting Crater Lake NP. Ach wees niet meer verbaasd want ook hier was alles in regen en mist gehuld. Ook lag er nog heel veel sneeuw, maar ondanks dat was het prachtig om te zien en ging toch die vinger weer niet van het knopje van het fototoestel.
Maar goed nu waren we het echt zat en wilden we (net als velen in Nederland) zón. We reden via Oregon naar Nevada op een weg, waar je op ruim 210 mijl geen dorpje tegenkwam. Hoe dichter we bij Nevada kwamen, hoe minder wolken waren er in de lucht en vraag me niet hoe het kan, maar op de grens was de lucht blauw en was het bloedheet!
Omdat we het rijden ondertussen een beetje zat waren, bleven we vier dagen in Nevada, hebben een beetje gezwommen, mini- golf gespeeld en verder helemaal niets gedaan. Momenteel zitten we in Utah, maar over deze prachtige (en zonnige staat) zullen we de volgende keer schrijven.
