All Inclusive
Vrijdag 6 augustus 2010. Havana, Cuba.

De paar dagen relaxen in Viñales hebben ons goed gedaan. We voelen ons thuis in het huis van Sophia en haar familie. Daarentegen voel ik steeds een kleine afstand tussen ons als toeristen en de lokale bevolking. Men praat niet graag over de stand van zaken in het land. Iedereen is blij met wat-ie heeft, maar staat niet te juichen. Alhoewel ik me er niet duidelijk door gehinderd voel, merk je wel dat er geen echte vrijheid is en dat je goed in de gaten wordt gehouden. Zo moet je bij het betreden van de casa je paspoort afgeven en schrijft de casa eigenaar je in bij de registratiedienst. De sancties op overtredingen zijn hoog dat men dit wel uit zijn hoofd laat. Bij drie keer een bon voor te hard rijden, ben je gewoon je rijbewijs kwijt. Om over nog ernstigere overtredingen maar niet te spreken. Bij Sophia krijgen we een beetje te zien dat het leven niet makkelijk is in Cuba. Aan veel is een tekort en luxe dingen zijn onbetaalbaar. Omdat er nu kabel tv is, hebben de Cubanen zicht op de Westerse wereld. Ze zien op tv (waar de helft van de zenders sportzenders zijn) de westerse producten, filmsterren en muziek voorbij komen. Men weet wat er in de wereld te koop is.

Sophia probeert ons met lekker eten te verwennen. Deze dame heeft duidelijk verstand van zaken. Ook de kinderen smullen mee. De eigen ketchup, jam en pindakaas blijven voorlopig onaangetast in de koelkast staan. Wel handig om mee te nemen, een eigen voorraadje lekkernijen. Het is ook zo gek om door een dorpje heen te lopen en geen winkels aan te treffen. Gewoon niets. Af en toe een kippenboer of wat fruit dat aan huis wordt verkocht. Maar verder is het mij een raadsel hoe de Cubanen boodschappen doen. Een mevrouwtje met wat Ché T-shirts en wat ansichtkaarten zien we op het centrale plein. Op de boekenmarkt alleen maar boeken over Ché of tuinieren. Het gaat maar over één ding: die verrekte revolutie.

We maken een reservering voor de bus terug naar Havana voor de volgende dag. Maar eigenlijk zijn de kinderen en ik vakantiemoe. We krijgen prachtige berichten via sms van Peter, die veilig terug in Nederland is over ons huis dat fantastisch is opgeknapt. Oh ja, dat hadden we ook nog. Vier dagen voor vertrek hebben we kort naar binnen kunnen koekeloeren om vervolgens het 'nieuwe' huis achter te laten voor de aannemer/stukadoor/schilder. En nu horen we dat de resultaten prachtig zijn. Door het gebrek aan internet blijft het alleen bij deze woorden en wordt onze fantasie enorm geprikkeld. De kriebels om ook terug te keren worden nu wel groter. We moeten ons nog vier dagen in Havana weten te vermaken maar veel zin hebben we niet meer.

We informeren bij een taxichauffeur wat het kost om een taxi te nemen naar Havana. De prijs die wordt genoemd is een overweging waard. Lekker van deur tot deur in twee uur naar Havanna in plaats van 4,5 uur reizen met de bus. Maar verder ben ik er bij deze chauffeur niet meer op ingegaan. Wat schetst mijn verbazing. Tegen het einde van de middag stopt er voor de deur van de Casa een andere taxi en loopt de chauffeur mijn richting op. Hij vraagt of ik wellicht met de taxi naar Havana toe wil. Grappig, dat klopt. Maar hoe weet u dat? De buurman (ook taxichauffeur) zie ik van een afstand al naar ons gesprek kijken. Hij staat op het punt om zich er ook mee te bemoeien. Wat hij dan ook doet. Ik heb nog helemaal niet besloten of ik ook inderdaad met de taxi wil, maar ze maken nog net geen ruzie over wie ons dan mag brengen. Toch leuk als men denkt dat je nauwelijks Spaans spreekt en toch het hele gesprek kan volgen.

Uiteindelijk worden ze het eens dat de buurman ons mag brengen omdat wij bijna in zijn casa logeren, vindt hij. Tja, waarschijnlijk een te leuke rit. Ik snap er helemaal niets van, maar vindt alles best als wij maar lekker morgenmiddag zonder veel hobbels bij ons resort aankomen. Nog zo iets leuks. Ga je in de zomer naar Cuba, boek zeker je hotel van tevoren. Casa's zijn er overal en er is altijd plek, maar hotels, dat is echt van een andere orde. Tenzij je in de superdure hotels midden in Havana wilt slapen. Maar die zijn echt veel te duur en het geld niet waard. Met veel moeite heb ik in het 'reisbureautje' van een chique hotel in Havana een aantal dagen all-inclusief aan het strand kunnen boeken. Ik wilde de laatste dagen in de buurt van Havana, aan het strand, in een hotel met zwembad doorbrengen. De kinderen schreeuwen om water na een aantal dagen cultuur en Havana is in de zomer echt snikheet! Veel te duur natuurlijk, een dikke 100,00 euro per nacht. Maar daar mogen we dan wel voor eten en drinken zoveel we willen.

De rit naar dit Hotel Horizontes Tropicoco is heerlijk per taxi. De kinderen vallen in slaap en ik luister naar de Buena Vista Social Club terwijl het Cubaanse landschap van de Pinar del Rio provincie aan ons voorbij gaat. Aangekomen bij het hotel zien we een blauw met geel betonnen blokkendoos aan zee. Ach, als de kamer maar schoon is vinden we het voor nu even best. Gelukkig is deze kamer ook schoon en staan er drie bedden. De badkamer is prima in orde en we hebben de beste douche van de hele vakantie. We moeten oppassen dat die mooie bruine tint er niet af gewassen wordt.

Bij het inchecken krijgen we een mooie blauwe polsband om. Oh God, waar zijn we aan begonnen? Natuurlijk testen we als eerste het zwembad en terwijl de harde beats door de speakers schallen roept de entertainment lady de bingonummers om. Haha, geweldig. Ik vind het geen enkel probleem, maar verbaas me over de veelvuldig aanwezige jonge Italiaanse knullen die helemaal vanuit Italië hiernaartoe vliegen om drie weken lang niets anders te doen dan drinken, zonnen, zwemmen en weer terug bij het begin. Gelukkig hoeven wij niet langer dan vier dagen van lopend buffet naar het strand en weer terug. Het eten daarentegen is echt heel erg goed. Dat valt me alles mee. De kinderen zijn helemaal gelukkig met de pasta met witte saus en scheppen vervolgens de volgende vier dagen niets anders op hun bord. Meas eet weer erg goed mee en kluift daarnaast ook nog heel wat kippetjes weg.

Als een filmster
Zaterdag 7 augustus 2010. Havana, Cuba.

We besluiten vandaag iets leuks in Havana te doen en in het grote toeristenboek komen we het aquarium tegen. Ik vraag aan de kinderen: 'Wordt het de dierentuin of de dolfijnen?'. ‘De dolfijnen natuurlijk!’, roepen zij in koor. We besluiten een taxi te bestellen om ons te brengen en te halen want, zo zegt onze toeristendame, de bus gaat niet rechtstreeks en duurt erg lang.

De taxichauffeur Ajen, zegt ons wel even te brengen en zal op ons wachten zodat we met hem weer terug naar het resort kunnen. Onderweg willen we nog wel even een stop in Havana maken en brengen we onder andere een bezoek aan het John Lennon Park. Helaas is het brilletje en de bijbehorende oppasser van het standbeeld verdwenen. Het brilletje van het standbeeld van John werd steeds gestolen en dus werd er een bewaker aangesteld die, op verzoek van de fotomakende toerist, het brilletje tijdelijk op de neus van John zette. We maken dus een foto van alleen het beeld en wandelen kort rond in het park. We maken met de auto een mooie rit door de wijk Vedado. Prachtige wijk met mooie statige villa's die stammen uit een ver verleden toen de rijken nog rijk waren op Cuba. Op dit moment worden veel gebouwen met geld van Unesco in ere hersteld en zullen weer in volle glorie te bewonderen zijn.

Bij het aquarium krijgt onze taxichauffeur hoofdpijn van de rij die er staat en de moeilijkheden die wij zullen ondervinden als buitenlandse toerist. Ik maak me nergens zorgen om, maar hij staat erop mee te lopen naar de rij en dringt duidelijk voor om inlichtingen in te winnen. Het voelt een beetje ongemakkelijk dat we daarbij honderd mensen passeren, maar hij maakt zich daar geen zorgen over. ‘Tja’, zeg ik, ‘als je dan toch op ons wacht op de parkeerplaats, heb je dan geen zin om gezellig mee te gaan?’ Verbaasd kijkt hij me aan en zegt ja. Zijn kaartje kost een fractie van wat ik en de kinderen moeten betalen.

Handig, een gids die ons de weg wijst in het park. Hij maakt bij een ander loket gelijk een reservering voor de lunch waarbij we door het glas onder water naar de dolfijnen kunnen kijken. Dit had ik inderdaad zelf nooit gevonden. Het is weer vreselijk heet en we zullen bij de dolfijnenshow volop in de zon zitten. Veel mensen in de wachtende rij hebben een paraplu tegen de hitte meegenomen; wij niet natuurlijk. Ik wil alvast wat limonade kopen, maar Ajen zegt dat dit tapwater is, en dus slecht voor onze westerse maagjes. Daar zit wat in. Hij zegt dat hij het bij de ingang wel gaat kopen voor ons. Wij blijven in de rij staan en als we naar binnen mogen, zoeken we een mooi plekje uit. De show gaat bijna beginnen en daar komt Ajen aangerend met water, kokoskoekjes voor de kinderen en… een grote parasol!

De rij achter ons begint natuurlijk wat te protesteren, maar hij trekt zich werkelijk nergens wat van aan. Tja, als ik me ooit een bekende filmster met bodyguard heb gevoeld, dan was dit wel het moment. Maar ik kan niet ontkennen dat de schaduw van dit grote gevaarte erg welkom was. De show was erg leuk, zat goed in elkaar en het jongetje dat met een benauwd gezicht door het bootje werd voortgetrokken, werd beloond met een heuse sprong van de dolfijnen over het bootje heen! Dat zou je in het Dolfinarium nooit gezien hebben! De kokoskoekjes worden door ons smakelijk verorberd.

Als het tijd is voor de lunch brengt Ajen ons naar het restaurant. Natuurlijk nodig ik hem uit om met ons te lunchen. In het restaurant is het heerlijk koel. Het licht in de toiletten is tijdelijk buiten werking dus Meas en ik moeten in het donker naar het toilet. Toiletpapier is ook schaars, dus we gaan altijd voorbereid naar het toilet, maar dat daar ook een zaklamp bij hoort was nieuw. De dolfijnen spelen tikkertje en zwemmen elkaar flink achterna. Het eten is voor Cubaanse begrippen vreselijk duur en simpel maar lekker. Ajen vertelt dat hij een maand moet werken voor deze maaltijd. Hij vertelt dat hij een afgestudeerd ingenieur is maar als taxichauffeur meer verdient. Hij heeft twee kleine kinderen en laat gelijk het fotoalbum zien. Een leuke man, met veel hart voor Cuba maar met stevige kritiek op het regime. Hij is de eerste Cubaan die ik tegenkom die zonder terughoudendheid hierover praat. Hij vertelt dat zijn Opa Spanjaard is en hij al enige tijd bezig is om de Spaanse nationaliteit te krijgen om Cuba legaal te ontvluchten. Gelukkig is het de laatste tien jaar erg verbeterd, anders had hij naar Florida proberen te zwemmen. Wat raar toch dat wij, na lang bij de douane te moeten wachten, toch naar binnen mogen en weer verder kunnen reizen en dat de meeste Cubanen nog nooit het eiland zijn afgeweest en dat ook niet mogen. Tijden veranderen, dat voelen ook de Cubanen en de teugels worden iets gevierd, maar het blijft een gevangenis.

De spullen die ik niet meer mee terug neem naar Nederland geef ik bij terugkomst in het hotel aan hem (eten, de rum, de kindertassen/rugzakjes, kleding en schoenen). Zo, en nu op zoek naar een doos dikke sigaren voor wie wil bij thuiskomst.