Met de bus door Cuba
Woensdag 4 augustus 2010. Viñales, Cuba.
Het kopen van een buskaartje is een bijzondere aangelegenheid. Eerst moet je bij het busstation in een lange rij gaan staan. Vervolgens zeg je je bestemming en slaat de man achter het loket op een antieke kassa waar drie mini-bonnetjes uit komen rollen. Het geluid doet denken aan een oude typemachine waarbij je aan het eind van de regel dat tingelgeluidje hoort. Op het bonnetje wordt je naam en volwassene of kind vermeld, ook wordt je naam ook nog in een groot boek vermeld. Dan gaat een duplicaat bonnetje naar een volgend loket waar je naam nog een keer in wordt geschreven. Dan moet je dat mini-bonnetje zo goed mogelijk bewaren, want kwijt is pech. De Cubanen proberen je vooral te helpen met het zo voordelig mogelijk maken van je reis. Dat betekent dat Julius met zijn vier jaar 'gratis' is. Gratis betekent ook géén stoel. Dus moest deze mama met één kind op schoot en één kind in de stoel ernaast de drieëneenhalf uur uitzitten. Volgende keer ga ik toch maar nog duidelijker maken dat ik die 6,00 euro met alle liefde betaal voor een extra stoel voor mijn kind.
De bussen van Viazul zijn prima. Vol met muggen, maar goed, snel, op tijd en lekker koel. Een truitje met lange mouwen is geen overbodige luxe. Volgens plan en op tijd voor 18,00 CUC naar Viñales. Onze vriend Pepe had al een casa geregeld en een mevrouw zou met een bordje met onze naam bij het busstation wachten. Daar wachtten nog zo'n 25 overige casa-eigenaren in de hoop een casa-zoeker te vinden. Door een onzichtbaar lint werden ze tegengehouden maar probeerden ze elkaar te overstemmen met prachtige flyers, getekende borden en lovende woorden. Daartussen zag ik mijn naam staan en dacht: ‘oeff, gelukkig!’
De casa was prima. Schoon, vriendelijk en met een fantastische kok, Casa Sophia. Pepe had al gezegd dat er buurtkinderen waren, en die waren er! Meas en Julius hebben elke avond op de veranda gespeeld waarbij de MP3-speler en de Nintendo DS natuurlijk van hand tot hand ging. We hadden vanaf de veranda een prachtig uitzicht op de bergen in de verte en het hotel Horizontes la Ermita dat boven aan de heuvel lag. In dit hotel heb ik overigens met de kinderen gezwommen. Voor 2,00 CUC en de kinderen gratis mochten we van het zwembad gebruik maken, wat we dan ook elke dag wel even deden.
Nu echt naar de Mogotes
Donderdag 5 augustus 2010. Viñales, Cuba.
Met een taxi in de ochtend een tour door de vallei gemaakt om een aantal hoogtepunten te bekijken. De Viñales staat bekend om het bijzondere landschap en de Mogotes. Het landschap heeft een onbeschrijflijke uitstraling. Door het tropische klimaat en de vele dagelijkse tropische stortbuien, is er in dit gebied veel landbouw. Velden tabak, suikerriet en maïs zijn we tegengekomen op onze ontdekkingstocht door de Provincie Pinar del Rio. De taxi brengt ons naar een bijzondere muurschildering. Eigenlijk dacht ik dat deze prehistorisch was, maar nee, niet goed gelezen. Deze 'prehistorische' kunstenaar heeft in 1961 de wand van deze rots beschilderd. Niet heel interessant, sorry.
Voor Meas was het paardrijden een must, dus dat moesten we zeker doen deze dag. Na een aantal prachtige natuurlijke grottochten, bijzondere restaurantjes in spelonken en unieke uitkijkpunten over de vallei, komen we dan bij een paardenkamp. Meas helemaal blij en met een echte Cubaanse cowboy mogen Julius en ik op een groot paard. Meas gaat op een eigen paard... met de cowboy in het kielzog. We maken te paard een rit door dit bijzondere landschap en genieten van de Cubanen die bezig zijn de koffiebonen in de zon te drogen en het paard met veulen dat onder een boom verkoeling zoekt. Van de kleine jongens van nog geen zeven jaar oud die ons zonder schoenen, te paard in vol galop voorbij racen...
