Artikelindex

alt

Jurma single mama met kids op Cuba
Zomer 2010

Na hun reis in 2008 waarbij Jurma zeven weken heel stoer alleen met de kinderen door Zuidoost Azië trok, zijn de reiskriebels niet verdwenen. Integendeel, de behoefte om nieuwe landen te ontdekken laat Jurma, Peter, Meas (6) en Julius (3) niet los. Daarom zullen we in de zomer van 2010 opnieuw kunnen genieten van hun vrolijke verhalen. Want Cuba, Mexico, Guatemala en Belize: hier komen ze aan!

Door Jurma Schut


Afscheid en een nieuw land
Zondag 1 augustus 2010. Havana, Cuba.

De rit van Tulum naar Cancun duurt slechts twee uur, waardoor we nog even van elkaar als gezin kunnen genieten. Bij het vliegveld aangekomen kunnen de kinderen en ik gelijk inchecken. Peter moet nog een paar uurtjes wachten voordat voor hem de terugreis naar Amsterdam gaat beginnen.

Na het afscheid en zwaaien naar Peter, stappen wij aan boord en vliegen in een klein uurtje naar Cuba. Daar aangekomen genieten we van de ondergaande zon, het straatbeeld met de kenmerkende oude Amerikaanse klassiekers en de lachende mensen. Omdat de aanloop naar onze vakantie nogal hectisch was, en het merendeel van de reis door Mexico zou gaan, is Cuba een verrassing gebleven. De kinderen en ik zullen in acht dagen een glimp van het land kunnen zien. In een casa particular zullen we de komende dagen overnachten en Havana ontdekken. Het is goed heet, heel heet zelfs en de airco in de kamer is meer dan nodig. De casa ligt leuk, is gezellig en schoon. Vriendelijk worden we door Pepe en zijn vrouw geholpen om de rest van de trip uit te stippelen. De volgende ochtend zullen we de highlights van Havana bekijken en genieten van de muziek op straat. Met een paardenkoets maken we een ritje langs een aantal zeer markante oude gebouwen en bezoeken we uitvoerig het Capitolio. Wat een bijzondere stad. Voor de kinderen is er echter niet heel veel spannends te beleven en ze protesteren tegen het lopen in deze hete zon. Gelijk hebben ze. Door het embargo, het afhouden van westerse invloeden en het gebrek aan materialen is alles meer dan één keer opgelapt en gerepareerd. In de middag zijn we weer terug in de casa en spelen Maes en Julius met de tuinslang voor wat verkoeling.

altaltalt

Havana Vieja vonden wij prachtig en door het ontwerp van de Franse architect voelde het alsof ik ook echt in de Franse Provence door de dorpsstraatjes liep. Opvallend is het ontbreken van winkels. Je kunt in de restaurantjes goed en redelijk lekker eten, maar het was moeilijk om ijsjes of ander snoepgoed voor de kinderen te kopen. Een kruiden palet is Cuba onbekend, ook wordt alles lauw of bijna koud geserveerd. Jammer, alle kruiden (pepers en knoflook) zijn immers overal voorhanden. Met de taxi was alles goed bereikbaar, maar als westerse toerist betaal je gewoon westerse prijzen. Natuurlijk hadden we ook de bus kunnen nemen, maar ik heb van mijn leven nog nooit zoveel wachtende mensen op een bus gezien. En aan het aantal te zien, denk ik dat ik mocht hopen op een zitplekje met de twee kinderen op schoot. Dus toch maar gekozen voor iets makkelijker... Al met al hebben we een eerlijke en vriendelijke, maar een beetje moeizame indruk van Havana.

altaltalt


Met de bus door Cuba
Woensdag 4 augustus 2010. Viñales, Cuba.

Het kopen van een buskaartje is een bijzondere aangelegenheid. Eerst moet je bij het busstation in een lange rij gaan staan. Vervolgens zeg je je bestemming en slaat de man achter het loket op een antieke kassa waar drie mini-bonnetjes uit komen rollen. Het geluid doet denken aan een oude typemachine waarbij je aan het eind van de regel dat tingelgeluidje hoort. Op het bonnetje wordt je naam en volwassene of kind vermeld, ook wordt je naam ook nog in een groot boek vermeld. Dan gaat een duplicaat bonnetje naar een volgend loket waar je naam nog een keer in wordt geschreven. Dan moet je dat mini-bonnetje zo goed mogelijk bewaren, want kwijt is pech. De Cubanen proberen je vooral te helpen met het zo voordelig mogelijk maken van je reis. Dat betekent dat Julius met zijn vier jaar 'gratis' is. Gratis betekent ook géén stoel. Dus moest deze mama met één kind op schoot en één kind in de stoel ernaast de drieëneenhalf uur uitzitten. Volgende keer ga ik toch maar nog duidelijker maken dat ik die 6,00 euro met alle liefde betaal voor een extra stoel voor mijn kind.

De bussen van Viazul zijn prima. Vol met muggen, maar goed, snel, op tijd en lekker koel. Een truitje met lange mouwen is geen overbodige luxe. Volgens plan en op tijd voor 18,00 CUC naar Viñales. Onze vriend Pepe had al een casa geregeld en een mevrouw zou met een bordje met onze naam bij het busstation wachten. Daar wachtten nog zo'n 25 overige casa-eigenaren in de hoop een casa-zoeker te vinden. Door een onzichtbaar lint werden ze tegengehouden maar probeerden ze elkaar te overstemmen met prachtige flyers, getekende borden en lovende woorden. Daartussen zag ik mijn naam staan en dacht: ‘oeff, gelukkig!’

altaltalt

De casa was prima. Schoon, vriendelijk en met een fantastische kok, Casa Sophia. Pepe had al gezegd dat er buurtkinderen waren, en die waren er! Meas en Julius hebben elke avond op de veranda gespeeld waarbij de MP3-speler en de Nintendo DS natuurlijk van hand tot hand ging. We hadden vanaf de veranda een prachtig uitzicht op de bergen in de verte en het hotel Horizontes la Ermita dat boven aan de heuvel lag. In dit hotel heb ik overigens met de kinderen gezwommen. Voor 2,00 CUC en de kinderen gratis mochten we van het zwembad gebruik maken, wat we dan ook elke dag wel even deden.

 

Nu echt naar de Mogotes
Donderdag 5 augustus 2010. Viñales, Cuba.

altMet een taxi in de ochtend een tour door de vallei gemaakt om een aantal hoogtepunten te bekijken. De Viñales staat bekend om het bijzondere landschap en de Mogotes. Het landschap heeft een onbeschrijflijke uitstraling. Door het tropische klimaat en de vele dagelijkse tropische stortbuien, is er in dit gebied veel landbouw. Velden tabak, suikerriet en maïs zijn we tegengekomen op onze ontdekkingstocht door de Provincie Pinar del Rio. De taxi brengt ons naar een bijzondere muurschildering. Eigenlijk dacht ik dat deze prehistorisch was, maar nee, niet goed gelezen. Deze 'prehistorische' kunstenaar heeft in 1961 de wand van deze rots beschilderd. Niet heel interessant, sorry.

Voor Meas was het paardrijden een must, dus dat moesten we zeker doen deze dag. Na een aantal prachtige natuurlijke grottochten, bijzondere restaurantjes in spelonken en unieke uitkijkpunten over de vallei, komen we dan bij een paardenkamp. Meas helemaal blij en met een echte Cubaanse cowboy mogen Julius en ik op een groot paard. Meas gaat op een eigen paard... met de cowboy in het kielzog. We maken te paard een rit door dit bijzondere landschap en genieten van de Cubanen die bezig zijn de koffiebonen in de zon te drogen en het paard met veulen dat onder een boom verkoeling zoekt. Van de kleine jongens van nog geen zeven jaar oud die ons zonder schoenen, te paard in vol galop voorbij racen...

altalt


All Inclusive
Vrijdag 6 augustus 2010. Havana, Cuba.

De paar dagen relaxen in Viñales hebben ons goed gedaan. We voelen ons thuis in het huis van Sophia en haar familie. Daarentegen voel ik steeds een kleine afstand tussen ons als toeristen en de lokale bevolking. Men praat niet graag over de stand van zaken in het land. Iedereen is blij met wat-ie heeft, maar staat niet te juichen. Alhoewel ik me er niet duidelijk door gehinderd voel, merk je wel dat er geen echte vrijheid is en dat je goed in de gaten wordt gehouden. Zo moet je bij het betreden van de casa je paspoort afgeven en schrijft de casa eigenaar je in bij de registratiedienst. De sancties op overtredingen zijn hoog dat men dit wel uit zijn hoofd laat. Bij drie keer een bon voor te hard rijden, ben je gewoon je rijbewijs kwijt. Om over nog ernstigere overtredingen maar niet te spreken. Bij Sophia krijgen we een beetje te zien dat het leven niet makkelijk is in Cuba. Aan veel is een tekort en luxe dingen zijn onbetaalbaar. Omdat er nu kabel tv is, hebben de Cubanen zicht op de Westerse wereld. Ze zien op tv (waar de helft van de zenders sportzenders zijn) de westerse producten, filmsterren en muziek voorbij komen. Men weet wat er in de wereld te koop is.

Sophia probeert ons met lekker eten te verwennen. Deze dame heeft duidelijk verstand van zaken. Ook de kinderen smullen mee. De eigen ketchup, jam en pindakaas blijven voorlopig onaangetast in de koelkast staan. Wel handig om mee te nemen, een eigen voorraadje lekkernijen. Het is ook zo gek om door een dorpje heen te lopen en geen winkels aan te treffen. Gewoon niets. Af en toe een kippenboer of wat fruit dat aan huis wordt verkocht. Maar verder is het mij een raadsel hoe de Cubanen boodschappen doen. Een mevrouwtje met wat Ché T-shirts en wat ansichtkaarten zien we op het centrale plein. Op de boekenmarkt alleen maar boeken over Ché of tuinieren. Het gaat maar over één ding: die verrekte revolutie.

We maken een reservering voor de bus terug naar Havana voor de volgende dag. Maar eigenlijk zijn de kinderen en ik vakantiemoe. We krijgen prachtige berichten via sms van Peter, die veilig terug in Nederland is over ons huis dat fantastisch is opgeknapt. Oh ja, dat hadden we ook nog. Vier dagen voor vertrek hebben we kort naar binnen kunnen koekeloeren om vervolgens het 'nieuwe' huis achter te laten voor de aannemer/stukadoor/schilder. En nu horen we dat de resultaten prachtig zijn. Door het gebrek aan internet blijft het alleen bij deze woorden en wordt onze fantasie enorm geprikkeld. De kriebels om ook terug te keren worden nu wel groter. We moeten ons nog vier dagen in Havana weten te vermaken maar veel zin hebben we niet meer.

We informeren bij een taxichauffeur wat het kost om een taxi te nemen naar Havana. De prijs die wordt genoemd is een overweging waard. Lekker van deur tot deur in twee uur naar Havanna in plaats van 4,5 uur reizen met de bus. Maar verder ben ik er bij deze chauffeur niet meer op ingegaan. Wat schetst mijn verbazing. Tegen het einde van de middag stopt er voor de deur van de Casa een andere taxi en loopt de chauffeur mijn richting op. Hij vraagt of ik wellicht met de taxi naar Havana toe wil. Grappig, dat klopt. Maar hoe weet u dat? De buurman (ook taxichauffeur) zie ik van een afstand al naar ons gesprek kijken. Hij staat op het punt om zich er ook mee te bemoeien. Wat hij dan ook doet. Ik heb nog helemaal niet besloten of ik ook inderdaad met de taxi wil, maar ze maken nog net geen ruzie over wie ons dan mag brengen. Toch leuk als men denkt dat je nauwelijks Spaans spreekt en toch het hele gesprek kan volgen.

Uiteindelijk worden ze het eens dat de buurman ons mag brengen omdat wij bijna in zijn casa logeren, vindt hij. Tja, waarschijnlijk een te leuke rit. Ik snap er helemaal niets van, maar vindt alles best als wij maar lekker morgenmiddag zonder veel hobbels bij ons resort aankomen. Nog zo iets leuks. Ga je in de zomer naar Cuba, boek zeker je hotel van tevoren. Casa's zijn er overal en er is altijd plek, maar hotels, dat is echt van een andere orde. Tenzij je in de superdure hotels midden in Havana wilt slapen. Maar die zijn echt veel te duur en het geld niet waard. Met veel moeite heb ik in het 'reisbureautje' van een chique hotel in Havana een aantal dagen all-inclusief aan het strand kunnen boeken. Ik wilde de laatste dagen in de buurt van Havana, aan het strand, in een hotel met zwembad doorbrengen. De kinderen schreeuwen om water na een aantal dagen cultuur en Havana is in de zomer echt snikheet! Veel te duur natuurlijk, een dikke 100,00 euro per nacht. Maar daar mogen we dan wel voor eten en drinken zoveel we willen.

De rit naar dit Hotel Horizontes Tropicoco is heerlijk per taxi. De kinderen vallen in slaap en ik luister naar de Buena Vista Social Club terwijl het Cubaanse landschap van de Pinar del Rio provincie aan ons voorbij gaat. Aangekomen bij het hotel zien we een blauw met geel betonnen blokkendoos aan zee. Ach, als de kamer maar schoon is vinden we het voor nu even best. Gelukkig is deze kamer ook schoon en staan er drie bedden. De badkamer is prima in orde en we hebben de beste douche van de hele vakantie. We moeten oppassen dat die mooie bruine tint er niet af gewassen wordt.

Bij het inchecken krijgen we een mooie blauwe polsband om. Oh God, waar zijn we aan begonnen? Natuurlijk testen we als eerste het zwembad en terwijl de harde beats door de speakers schallen roept de entertainment lady de bingonummers om. Haha, geweldig. Ik vind het geen enkel probleem, maar verbaas me over de veelvuldig aanwezige jonge Italiaanse knullen die helemaal vanuit Italië hiernaartoe vliegen om drie weken lang niets anders te doen dan drinken, zonnen, zwemmen en weer terug bij het begin. Gelukkig hoeven wij niet langer dan vier dagen van lopend buffet naar het strand en weer terug. Het eten daarentegen is echt heel erg goed. Dat valt me alles mee. De kinderen zijn helemaal gelukkig met de pasta met witte saus en scheppen vervolgens de volgende vier dagen niets anders op hun bord. Meas eet weer erg goed mee en kluift daarnaast ook nog heel wat kippetjes weg.

 

Als een filmster
Zaterdag 7 augustus 2010. Havana, Cuba.

We besluiten vandaag iets leuks in Havana te doen en in het grote toeristenboek komen we het aquarium tegen. Ik vraag aan de kinderen: 'Wordt het de dierentuin of de dolfijnen?'. ‘De dolfijnen natuurlijk!’, roepen zij in koor. We besluiten een taxi te bestellen om ons te brengen en te halen want, zo zegt onze toeristendame, de bus gaat niet rechtstreeks en duurt erg lang.

De taxichauffeur Ajen, zegt ons wel even te brengen en zal op ons wachten zodat we met hem weer terug naar het resort kunnen. Onderweg willen we nog wel even een stop in Havana maken en brengen we onder andere een bezoek aan het John Lennon Park. Helaas is het brilletje en de bijbehorende oppasser van het standbeeld verdwenen. Het brilletje van het standbeeld van John werd steeds gestolen en dus werd er een bewaker aangesteld die, op verzoek van de fotomakende toerist, het brilletje tijdelijk op de neus van John zette. We maken dus een foto van alleen het beeld en wandelen kort rond in het park. We maken met de auto een mooie rit door de wijk Vedado. Prachtige wijk met mooie statige villa's die stammen uit een ver verleden toen de rijken nog rijk waren op Cuba. Op dit moment worden veel gebouwen met geld van Unesco in ere hersteld en zullen weer in volle glorie te bewonderen zijn.

altaltalt

Bij het aquarium krijgt onze taxichauffeur hoofdpijn van de rij die er staat en de moeilijkheden die wij zullen ondervinden als buitenlandse toerist. Ik maak me nergens zorgen om, maar hij staat erop mee te lopen naar de rij en dringt duidelijk voor om inlichtingen in te winnen. Het voelt een beetje ongemakkelijk dat we daarbij honderd mensen passeren, maar hij maakt zich daar geen zorgen over. ‘Tja’, zeg ik, ‘als je dan toch op ons wacht op de parkeerplaats, heb je dan geen zin om gezellig mee te gaan?’ Verbaasd kijkt hij me aan en zegt ja. Zijn kaartje kost een fractie van wat ik en de kinderen moeten betalen.

Handig, een gids die ons de weg wijst in het park. Hij maakt bij een ander loket gelijk een reservering voor de lunch waarbij we door het glas onder water naar de dolfijnen kunnen kijken. Dit had ik inderdaad zelf nooit gevonden. Het is weer vreselijk heet en we zullen bij de dolfijnenshow volop in de zon zitten. Veel mensen in de wachtende rij hebben een paraplu tegen de hitte meegenomen; wij niet natuurlijk. Ik wil alvast wat limonade kopen, maar Ajen zegt dat dit tapwater is, en dus slecht voor onze westerse maagjes. Daar zit wat in. Hij zegt dat hij het bij de ingang wel gaat kopen voor ons. Wij blijven in de rij staan en als we naar binnen mogen, zoeken we een mooi plekje uit. De show gaat bijna beginnen en daar komt Ajen aangerend met water, kokoskoekjes voor de kinderen en… een grote parasol!

De rij achter ons begint natuurlijk wat te protesteren, maar hij trekt zich werkelijk nergens wat van aan. Tja, als ik me ooit een bekende filmster met bodyguard heb gevoeld, dan was dit wel het moment. Maar ik kan niet ontkennen dat de schaduw van dit grote gevaarte erg welkom was. De show was erg leuk, zat goed in elkaar en het jongetje dat met een benauwd gezicht door het bootje werd voortgetrokken, werd beloond met een heuse sprong van de dolfijnen over het bootje heen! Dat zou je in het Dolfinarium nooit gezien hebben! De kokoskoekjes worden door ons smakelijk verorberd.

altaltalt

Als het tijd is voor de lunch brengt Ajen ons naar het restaurant. Natuurlijk nodig ik hem uit om met ons te lunchen. In het restaurant is het heerlijk koel. Het licht in de toiletten is tijdelijk buiten werking dus Meas en ik moeten in het donker naar het toilet. Toiletpapier is ook schaars, dus we gaan altijd voorbereid naar het toilet, maar dat daar ook een zaklamp bij hoort was nieuw. De dolfijnen spelen tikkertje en zwemmen elkaar flink achterna. Het eten is voor Cubaanse begrippen vreselijk duur en simpel maar lekker. Ajen vertelt dat hij een maand moet werken voor deze maaltijd. Hij vertelt dat hij een afgestudeerd ingenieur is maar als taxichauffeur meer verdient. Hij heeft twee kleine kinderen en laat gelijk het fotoalbum zien. Een leuke man, met veel hart voor Cuba maar met stevige kritiek op het regime. Hij is de eerste Cubaan die ik tegenkom die zonder terughoudendheid hierover praat. Hij vertelt dat zijn Opa Spanjaard is en hij al enige tijd bezig is om de Spaanse nationaliteit te krijgen om Cuba legaal te ontvluchten. Gelukkig is het de laatste tien jaar erg verbeterd, anders had hij naar Florida proberen te zwemmen. Wat raar toch dat wij, na lang bij de douane te moeten wachten, toch naar binnen mogen en weer verder kunnen reizen en dat de meeste Cubanen nog nooit het eiland zijn afgeweest en dat ook niet mogen. Tijden veranderen, dat voelen ook de Cubanen en de teugels worden iets gevierd, maar het blijft een gevangenis.

De spullen die ik niet meer mee terug neem naar Nederland geef ik bij terugkomst in het hotel aan hem (eten, de rum, de kindertassen/rugzakjes, kleding en schoenen). Zo, en nu op zoek naar een doos dikke sigaren voor wie wil bij thuiskomst.


Weer thuis: Viva la Vida!
Maandag 9 augustus 2010. Nederland.

De laatste dag van de vakantie sleuren we ons uit bed, naar de douche, zwembad, het buffet en hangen we voor de tv. We vervelen ons rot en hopen dat de tijd zo snel mogelijk gaat. Alles gezien, alles gedaan, alle souvenirtjes gekocht. We zijn er klaar voor om het nieuwe paradijsje dat op ons wacht met eigen ogen te aanschouwen. Maar wat reizen de kinderen toch makkelijk. Ze zijn zo gewend om zichzelf tijdens de wachtmomenten te vermaken.

altMet Martinair vliegen we terug naar huis, de reis verloopt zeer voorspoedig. Naast ons zitten een vader en moeder met twee kleine kinderen die zeer gedisciplineerd met allerlei speelgoed hun kinderen proberen te vermaken. Met een schuin oog zie ik ze kijken naar die moeder die dat met twee kleine kinderen in haar eentje doet. Ik zie goedkeurende blikken van andere passagiers omdat die globetrotters van mij zich muisstil en heerlijk vermaken met Tom en Jerry op het beeldschermpje en daarna in een diepe slaap te vallen. Ze slapen de hele vlucht, missen het ontbijt maar nog net niet de landing. We worden door opa en oma op Schiphol opgewacht. Die brengen ons naar het nieuwe huis waar we met open mond in rondlopen. Voorlopig voelt het als een nieuwe hotelkamer. Heel goed gevoel, maar onwerkelijk dat dit echt óns huis is. Ik ben bang dat de echte eigenaren elk moment door de voordeur kunnen komen en deze droom als een zeepbel uiteen spat. Gelukkig is de realiteit anders. Dit droompaleisje is echt ons nieuwe onderkomen voor de komende tijd! Peter en ik genieten van een lekker koud drankje in onze Yucatan Hangmat die natuurlijk gelijk in de tuin is opgehangen. Wat een reis, wat een mooie momenten, wat een leven! Viva la Vida!

 

Inhoudsopgave

  1. Havana
  2. Viñales
  3. Havana
  4. Weer thuis
Altijd gesloten?

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!