Artikelindex

DempsterarticcirclegezinKaroline en Dries reizen met drie kids en van Noord naar Zuid Amerika (Canada)
20 juni 2016 - juni 2017

Een heel jaar hebben ze er voor uitgetrokken. Karoline, Dries, Myrthe (9), Kasper (7) en Kobe (4) om van Noord naar Zuid Amerika te trekken. De eigen Toyota is verscheept naar Halifax waar het avontuur in Canada begint.

door Karoline


Nova Scotia - New Brunswick
Maandag 20 juni 2016. Quebec, Canada.

We vertrekken vroeg vanuit Zaventem en na de securitycheck stonden ze daar van het supportersteam van de rode duivels. Kindjes kregen een slinger met de Belgische kleuren rond hun nek en mochten ook poseren voor de foto van Brussels Airport.

De eerste is ook de kortste vlucht van Brussel naar Londen Heathrow. Daar eventjes brunchen om dan ons vliegtuig naar Toronto te halen. We waren nog aan het opstijgen als Kobe al in slaap viel en pas enkele uren later wakker werd. In Toronto was het dan haasten want onze vlucht uit Londen had vertraging. Want al de internationale vluchten moeten in Toronto eerst uitchecken om dan weer in te checken. Al lopend dan nog net ons vliegtuig kunnen halen naar Halifax. Na eenentwintig uur onderweg eindelijk aangekomen in Halifax. In Halifax konden we coachsurfen bij Ralph die ons ook kwam oppikken aan de luchthaven. Het was toen tien uur ‘s avonds lokale tijd en in de auto vielen de kindjes onmiddellijk in slaap. In het huis aangekomen zijn we onmiddellijk gaan slapen.

De volgende dagen hebben we wat Halifax verkend en de donderdag mochten we dan eindelijk onze auto ophalen aan de haven. Eerst naar het bureau van de maatschappij waarmee we de auto verscheept hebben. Papieren tekenen en met andere papieren enkele straten verder naar het bureau van de customs. Daar de importpapieren ophalen en alles aftekenen. En dan met de goedkeuringspapieren naar de haven. Daarvoor een taxi moeten nemen om richting pier te gaan. Alleen Dries mocht de haven binnen maar bij aankomst aan onze auto bleek hij niet te starten. Ze moeten op de boot waarschijnlijk de lichten hebben aangelaten en was de batterij van de auto plat.

HalifaxautometkidsopdakHalifaxkidsindaktent

Na heel wat miserie en geduld zijn we toch weggeraakt uit de haven en zijn we richting Peggys Cave geweest. Een gezellig dorpje met een vuurtoren veertig kilometer buiten Halifax. Een prachtige route ernaar toe en we waren al vlug de weg in Canada gewoon. Het viel ons al onmiddellijk op dat ze hier veel rustiger rijden en dat de wegen veel breder zijn.

HalifaxvisotorcentreHalifaxvuurtoren

Volgende dag afscheid genomen van Ralph waar we logeerden en dan eerst richting Lunenberg (een tip die we van Ralph kregen). Een prachtig dorpje dat Unesco erfgoed is. Van daaruit noordelijker in Nova Scotia gereden naar Bloomidon Provincial Park. Daar twee dagen gebleven om te wandelen en om de auto wat in orde te zetten en bagage te sorteren.

Dan was het tijd om te beginnen aan onze Transcanadian Highway. De oversteek naar de andere kant van Canada. Onze eerste stop was in Amherst om van daaruit dan nog naar Parrsboro te gaan om het dinomuseum te bezoeken. Onderweg zijn we op de laatste knip gestopt om toch Quebec te bezoeken. Eerst door Quebec rijden in volle spits om aan onze camping te geraken. 's anderdaags dan de bus genomen om naar Vieux Quebec te gaan. Een prachtig ommuurde gedeelte van de stad. Zeer veel groen en zeer mooi om te wandelen en te picknicken. De dag erop was het weer tijd om weer wat verder te rijden richting Ontario.

QuebecstadspoortQuebeclondon

 


Ontario
Donderdag 30 juni 2016. Niagara Falls, Canada.

De Canadian Highway is prachtig maar tussen Quebec , Montreal en Toronto toch zeer druk. Van Quebec naar Belleville en daar een nachtje wildkamperen achter de kerk. Om zo 's anderdaags door te rijden naar Niagara on the Lake. Daar konden we couchsurfen bij Bram. Een Nederlander die al vierenveertig jaar in Canada woont. We konden het niet beter treffen, vooral de kinderen niet. Hij was als een echte opa voor hen. Toen we 's middags daar aankwamen kregen we een rondleiding in de bloemenserres (familiebedrijf). Zeer indrukwekkend om dat te zien en ook de kinderen waren er van onder de indruk (vooral Kasper was onder de indruk van de machines). De kindjes kregen elk een bloemetje mee om voor te zorgen ( ja Bram de plantjes zijn nog altijd mee in de auto!) Daarna mochten ze een koele duik nemen in het zwembad.

OntariozwembadOntariobrammetkids

's Anderdaags kregen we heerlijke pannenkoeken als ontbijt met Marple Sirop. Om daarna richting Niagara Falls te vertrekken. De Niagara Falls zijn zeer indrukwekkend maar de rest er rond is precies één groot attractiepark. Dan via de gewone weg teruggereden naar Niagara on the Lake met nog een tussenstop aan een wijnproeverij. In de namiddag heeft Bram ons weer meegenomen voor de streek te verkennen met de auto. Zeer veel uitleg gekregen over de natuur, het leven daar etcetera. Dan nog eens uitwaaien aan de pier in St Catharine. En éénmaal terug konden de kindjes terug in het zwembad. 's Avonds had Bram nog een leuke verrassing. Met de truck kregen we nog een rondleiding tussen de boomgaard (perzikbomen) tot aan het Ontario Lake om daar dan de zonsondergang te bekijken. Kindjes mochten elk om beurt helpen sturen en ik hoef niet te vertellen hoe plezant ze dit vonden. Na het ritje nog een kampvuur.

ontarioniagarrametbootjeOntarioKobemetniagarra

's Anderdaags met pijn in het hart afscheid genomen (vooral Myrthe had het er moeilijk mee) van Bram. Maar het was tijd om weer wat verder door te reizen. Bedoeling was om tot in Sudburry door te rijden om daar opnieuw te couchsurfen maar door slechte wifi en gsm verbinding onderweg waren we Sudbury al voorbij. Dus dan verder gereden tot een beetje onder Wawa waar we dan een prachtige kampeerplaats vonden om wild te kamperen aan Superior Lake.

's morgens vroeg dan weer vertrokken om 's middags te stoppen aan watervallen in Terrace Bay. Dan een korte wandeling om daarna onze reis voor te zetten naar Thunder Bay. Daar gestopt om inkopen te doen vooraleer we een kampeerplaats gingen zoeken. En geluk schuilt soms in een klein hoekje want op de parking leerden we Anneleen kennen (een Vlaamse die al vijftien jaar in Toronto woont) en zij couchsurfte in Thunderbay. Die kerels konden ons een fantastisch plaatsje geven aan Superior Lake waar je wild kon kamperen in de middle of nowhere. En inderdaad het was een pracht locatie. Zo mooi dat we er onmiddellijk twee nachten zijn gebleven. Een mooi meertje, kampvuur, zand... meer moet dat niet zijn (alhoewel de vele muggen waren er wel teveel van). Nu de weg terug verder zetten.

OntariokidsaanstrandmeerOntariouitzichtdaktent

 


Manitoba en Saskatchewan
Maandag 4 juli 2016. Prins Albert NP, Canada.

Na Ontario waren de provincies Manitoba en Saskatchawan aan de beurt om door te rijden. Over deze provincies kan ik zeer kort zijn. Eindeloze baan door velden met gele bloemkes ( koolzaad). En achter een paar dagen rijden ben je echt die gele bloempjes beu gezien. Eerst zijn we richting Winnipeg gereden om daarna richting Saskatoon te rijden. Vele verlaten dorpjes onderweg en om te overnachten reden we zo’n ‘dorpje’ binnen en vroegen we aan iemand als we onze tenten mochten opzetten op zijn erf.

ManitobagelebloemenManitobakamperen

In Saskatchewan zijn we dan naar onze eerste Nationale Park geweest, Prince Albert. Toen we aan de ingang van het park kwamen krioelde het van de Canadezen. We waren vergeten dat het 1 juli was, Labour Day voor de Canadezen, en dus hebben ze een vrije dag. Al de nationale parken zijn dan gratis voor de Canadezen. In het nationaal park waren er tal van activiteiten. Toen we naar het noorden van het park gingen was de weg afgesloten. Blijkbaar waren ze aan gans het noordelijk deel van park bezig met werkzaamheden. Dan maar naar het zuidelijkste punt van het park gereden tot aan Lake Sandy. We hadden geluk dat er op de camping net iemand wegging zodat we toch nog een kampeerplekje hadden.

Dan eerst wat schoolwerk voor de kindjes maar eventjes later kwam onze buurman op de camping vragen of we mee wilden gaan met zijn speedboot op het meer. Schoolwerk lag vlug aan de kant van Myrthe en Kasper en ze waren in sneltempo mee met de buurman. Dan een heerlijk tochtje gemaakt op het meer.

Manitobaspeedbootkarolineenkids

De dag erop onze rugzak genomen om een tochtje te gaan wandelen. Zeer mooi bos maar het krioelde van de vlinders en vooral van de muggen en vliegen. Dan een mooie plek gevonden aan de rivier om te picknicken en dan terug naar de camping. De rest van de dag hebben de kindjes kunnen spelen met de andere kindjes op de camping.

ManitobavlinderManitobavos

Daarna was het tijd om weer een beetje verder te gaan. ‘s Morgens wakker geworden van een onweer in de verte. Dus vlug de tenten dichtplooien en alles inladen. En we zaten juist in de auto om te vertrekken als het hevig onweer losbarstte. Gravelroad in hevig onweer, leuk is anders. Dus in een slakkengang het nationaal park verlaten om dan pas enkele uren later op de gewone weg uit te komen.


Wood Buffalo National Park, Northwest Territories
Maandag 11 juli 2016. Wood Buffalo Park, Canada.

Nwterritoriesaankomstbord

Na een lange dag rijden op de Mc Kenzie Highway eindelijk aan de provinciegrens van Alberta en Northwest Territories. Eerst de nodige informatie gaan halen in het visitorcentre en dan richting Twin Falls gereden. Eerst de Victoria Falls bezocht en dan naar de camping aan de Louisa Falls. Daar vlug onze muskietennet opgezet om toch op het gemak te kunnen eten. Want het krioelde van de muggen en de dazen.

‘s Morgens waren Kasper en ik als eerste op en zijn we dan op het gemak naar de Louisa Falls gaan kijken. Daarna nog een wandelpad ernaast gedaan om dan terug te gaan naar de camping. Toen we terug waren aan de tent waren Dries en Kobe al wakker. En Myrthe die stond op tegen dat wij klaar waren met ontbijten. De camping was dicht bij de ingang van het Wood Buffalo National Park. Allee dicht in Canadeze termen. Het was dan nog bijna honderdvijftig kilometer rijden naar de ingang van het park (Wood Buffalo Park heeft een oppervlakte iets groter dan Zwitserland).

De eerste stop was Angus Sinkhole, een grote krater die ontstaan is door een plafond van ondergrondse grot die ingestort is. Volgende stop (natuurlijk na een uur rijden) was de Wetlands Pulloff. Na een korte wandeling kan je van een platform uitkijk hebben op de kraanvogels. Maar wij hebben geen enkele gezien. Dus dan maar verder rijden naar de Salt Plains (inderdaad weer na een klein uurtje rijden). Toen we op de parking aankwamen had je een prachtig uitzicht op de vallei van de zoutvlakte. Van daaruit kon je dan ook afdalen naar de zoutvlakte en rondwandelen op de vlakte. Kindjes geloofden niet dat dit zout was dus moesten ze natuurlijk proeven. Het komende uur hebben ze dan voortdurend lopen spugen omdat ze de smaak van het zout niet uit hun mond kregen.

Dan terug naar boven en nog wat genieten van het uitzicht. We kwamen daar Zwitsers tegen die gingen overnachten op de parking daar. Eventjes twijfelen of we dat ook gingen doen maar besloten dit te doen als we klaar waren met het park te bezoeken. We gingen dan een kortere weg nemen aan de Plains of Salt om naar Pine Lake te gaan (dat zuidelijker in het park ligt) maar de weg was afgesloten. Dus waren we verplicht om via Fort Smith om te rijden en ondertussen hebben we daar dan ook het visitor center bezocht. Daar hoorden we dat de kortere weg afgezet is omdat daar een bosbrand bezig was. We mochten nog naar Pine Lake gaan maar veel zuidelijker niet meer. Omdat in het zuiden van het park ook nog een bosbrand was.

Eénmaal op de camping van Pine Lake bleek de camping , op één ander tentje na, verlaten. Na alles op te zetten (eerst het muskietennet tegen de massa’s muggen) zijn we tot aan Pine Lake geweest. Kindjes zaten al vlug met hun voeten in het water en ze konden zeer ver gaan in het meer omdat het niet diep was. Dan vlug naar bed want het was alweer zeer laat. Aangezien het hier in het noorden niet echt donker wordt gedurende deze tijd van het jaar, is het voor we het weten al zeer laat iedere avond.

Volgende morgen alles klaargemaakt voor onze lange dagtocht naar Lane Lake, een tocht van dertien kilometer. Bij iedereen nog een dikke laag deet erop zodat we wat bestand waren tegen de muggen. Maar de muggen waren sterker, zelfs deet vijftig procent was niet sterk genoeg tegen de massa muggen. Je kon je mond niet opendoen of er vloog een mug binnen (inderdaad Kobe heeft dus veel muggen binnen gehad). Na drie kwartier wandelen besloten we dan toch rechtsomkeer te maken omdat er geen doen aan was met die stomme beesten.

We besloten dan maar onze tenten op te plooien en naar Salt River te gaan. Daar waren er nog twee mooie trails om te wandelen (met hopelijk minder muggen). Terwijl wij alles opruimden mochten de kindjes wat in het meer gaan spelen. Maar na vijf minuten waren ze al terug, teveel muggen. En het moet echt al erg geweest zijn als de kinderen niet in het water willen spelen vanwege de muggen.

Na een halfuurtje rijden kwamen we aan in Salt River. De eerst trail die we deden was de Karsttrail, een trail met sinkholes en bekend om zijn slangen die er komen broeden. Maar geen enkele slang gezien maar wel een prachtige trail om te wandelen. Dan de weg overgestoken om de Salt River Meadow Trail te doen. Een mooie wandeling door het bos en riviertje oversteken om dan uitkomen op mooie vlaktes. Na de wandelingen wilden de kindjes terug naar de Salt Plains om daar nog eens te gaan wandelen. We besloten om daar dan ook te blijven overnachten.

Je bent dan in Wood Buffalo Park en je verwacht dan toch om bizons te zien (het park is gekend om zijn grootste aantal in vrijheid levende kudde bizons van Noord Amerika). Dus wat ontgoocheld vertrokken we ‘s anderdaags richting uitgang van het park. En wat kwamen we tegen na een uurtje rijden… een megagrote kudde bizons met vele jonge bizons. Fantastisch om te zien en we zijn dan een heel eind blijven kijken.

NwterritoriesbizonsopdewegNwterritoriesbizonkop

Toen we uit het park kwamen hebben we nog gestopt in Enterprise (eerste ‘dorp’ dat we tegenkwamen) om te tanken. Even twijfelen of we de extra jerrycans gingen vullen met diesel maar op het plan zagen we dat er driehonderd kilometer verderop in het dorp Jean Marie River ook diesel te verkrijgen was. Dus dan terug de eindeloze weg (lees gravelroad) op . En ja in Jean Marie River hadden ze inderdaad diesel maar op de kaart ligt het dorp aan de weg. In werkelijkheid ligt het dorp bijna dertig kilometer van de weg. Dus na bijna dertig kilometer kwamen we in een verlaten dorp aan en geen mens en benzinepomp te bespeuren. Na wat zoeken toch iemand gezien en dan maar vragen waar we konden tanken. We moesten wachten aan de benzine en diesel opslagtanken en er ging wel iemand komen.

Na een tijdje kwam er iemand aangefietst en deed hij een kast open en daar zat de dieselslang in. Na volgetankt te zijn terug bijna dertig kilometer rijden naar de grote weg. Dan verder gereden naar Black Territory Park. Een provinciaal park vlakbij Nahanni Nationaal park. Nahanni hadden we zeer graag gedaan maar je kan het park enkel in per vliegtuig en terug verlaten per kano. Maar een vliegtuigticketje naar daar is duur en doet het dan in ons geval nog eens keer vijf… Dus dan maar genoten op de camping van het uitzicht op Nahanni NP. De volgende dag dan eindelijk onze laatste etappe om naar de Alaska Highway te gaan… en dus ook het begin van de Rocky Mountains!


North West Territories en Yukon
Dinsdag 26 juli 2016. Beaver Creek, Yukon, Canada.

South Canol Road
In Johnson Crossing hebben we twee dagen rust gehouden. Dan in plaats van de Alaska Highway verder te volgen naar Whitehorse hebben we de South Canol Road genomen. We hadden gelezen dat dit een prachtige weg is die je enkel in de zomer kunt rijden bij droog weer en als je een 4WD hebt. De dame van de camping was er ook heel enthousiast over en volgens haar konden we de tweehonderdtwintig kilometer in vier à vijf uren rijden. Wij deden er uiteindelijk twee dagen over omdat het zo’n prachtige weg is.

CammarkonweerJohnsonCrossingzwemmen

Dus ‘s anderdaags in de ochtend aangezet. Bij het begin van de weg kon je enkele oude voertuigen zien die ze gebruikten om de weg aan te leggen in de jaren 1940. De route was gewoonweg prachtig dat we om de paar kilometers stopten om te genieten van het uitzicht. Bij Quiet Lake hebben de kinderen in het zand kunnen spelen en hebben Dries en Myrthe in het meer gezwommen. Tot we in de verte een onweer hoorden en dan vlug naar de auto. Dan terug wat verder (ondertussen was het al aan het regenen) en we besloten op de route ergens te kamperen. Op de weg zagen we in het dal Rose Lake liggen en ook een klein weggetje dat ernaar toe ging. Dus langs dit weggetje naar beneden en het was de ideale plaats om te overnachten. De Rose rivier mondde juist uit in het meer en de kinderen konden dus spelen in het meer en in de rivier (en wij ook).

JohnsonCrossingoudeautosRoseLakekamperen

‘s Anderdaags goed uitgeslapen en nog eens goed genoten van het uitzicht. Daarna was het tijd om weer wat verder te gaan. Volgende stop was Lapie Lake. Een korte pauze maar want het rommelde alweer in de verte. Dan de Lapie River blijven volgen die in de vallei lag. Op een bepaald moment had je een baantje die tot aan de Lapie River ging. Dus ideale stop voor picknick aan de rivier. En de kindjes hadden genoeg zand en stenen om enkele uren te kunnen spelen. Dan verder gereden naar het einde van de South Canol Road. Daar had je de Lapie Canyon die je via een wandelpad kon bereiken.

LapieriverlunchenLapiecanyon

Klondike Highway en Silvertrail
Eénmaal op de Klondike Highway was het tijd om meer naar het noorden te rijden richting Dempster Highway. Maar eerst hebben we in Stewart Crossing afgeslagen om de Silvertrail te doen. Dit is een weg die naar Keno gaat, een oude stad van de vroegere zilvermijnen.

De weg naar Keno is prachtig met zeer veel meren. Maar jammer genoeg was het weer aan het regenen en konden we dus niet echt genieten van het uitzicht. Na een honderdvijftig kilometer rijden kwamen we uit op ons eindpunt (de weg stopt daar ook) Keno City. Een spookdorp uit de jaren stilletjes. Vroeger was dit een stad van meer dan achthonderd inwoners (wat groot is in de provincie Yukon) nu wonen er nog vijftien inwoners het ganse jaar door.

KenowelkomstbordKenostraatnamen

Het stadje heeft één hotel, twee café – snackbars, één museum over de mijnen, één kleine maar supergezellige bibliotheek en juist achter de ‘hoofdstraat’ ligt de campground. Voor de campground moet je een kleine bijdrage betalen en dit gaat in de ‘communitypot’. Onze tenten opgezet en dan het toertje gedaan in het ‘stadje’. En het toertje was vlug gedaan.

De volgende dag zijn we eerst en vooral naar het Mine Museum geweest. Het museum bestaat uit vier gebouwen. Het eerste gebouw is uitleg over de mijnen en hoe het leven van de mijnwerkers eraan toe ging. En in twee andere gebouwen stonden de voertuigen, machines en werktuigen . Het vierde gebouw was uitleg over de fauna en flora van Keno City. Wij dachten dat het bezoek aan het mijnmuseum niet lang ging duren. Maar dat was een illusie. Vooral Kasper en Kobe waren vol fascinatie en iedere tekst moesten we vertalen en uitleggen. Dus pas enkele uren later waren we klaar met ons museumbezoek.

KenomijnmuseumvanbuitenKenojongensinmijnmuseum

Dan picknick gepakt om te beginnen aan onze wandeltocht. De Sardough Trail is een wandelpad die achter de camping start en zo de berg naar boven gaat. Na een uurtje hevig klimmen pas het lunchpauze. Daarna is Dries verder met Myrthe naar boven gegaan en ben ik met Kasper en Kobe terug naar beneden gegaan. Want Kasper was aan het zagen om terug naar het mijnmuseum te gaan. Dus nog eens het museum bezocht met de twee broers. En ja helemaal van begins af aan. En tegen dat we (veel tijd later) terug klaar waren met het museum bezoek waren Dries en Myrthe al terug van hun wandeltocht.

KenokidsinpubKenokidsopMount

We hadden gezien dat er in één van de cafeetjes frietjes waren. Dus ‘s avonds gingen we frietjes gaan eten naar de pub. Wel één groot probleem, kindjes mogen de pub niet binnen in Canada. Maar ja de schattige hongerige blik van de kindjes en de cafébaas kon ze niet weerstaan. Gordijntjes toe en niemand die het ziet.
‘s Anderdaags alles ingepakt om dan de Mount Keno te doen met de auto. Langs de weg omhoog zie je overal oude mijnschachten en bovenop de berg staat een signpost. Bij goed weer heb je een prachtig uitzicht op de vallei. Bij ons was het aan het regenen en zat alles in de wolken. Dus niets gezien maar de rit naar boven was toch de moeite waard. Dan naar beneden en vertrekken richting Dempster Highway.

Dempster Highway
Op de hoek van splitsing van de Klondike Highway en de Demspter Highway gestopt om nog eens vol te tanken. Want de Dempster is een route van zevenhonderdvijftig kilometer naar het noordelijkste dorpje die je via de weg kan bereiken in Canada, Inuvik. Volgende pomp waar we diesel konden tanken was op driehonderdnegentig kilometer in Eagle Plains.

Na volgetankt te zijn was het tijd om aan te zetten naar Thombstone Provincial Park. Dat ligt zeventig kilometer verder op de Dempster Highway. Eventjes voor de camping ligt de Grizzly Trail, een wandelpad dat blijkbaar erg de moeite waard is. Maar bij het begin van de Dempster was het beginnen regenen en tegen dat we aan de trail waren was het water aan het gieten. Veel zagen we niet van de bergen want de lucht zat potdicht. Dan naar de camping geweest en onze tent opgezet en vlug de stove aan. Na het eten nog een avondwandeling via een mooi wandelpad naar het visitorcenter. Wel in de gietende regen maar het deed toch deugd om een beetje te stappen.

DempsterThombstone

De bedoeling was om enkele dagen te blijven in het Thombstone Provincial Park maar toen we ‘s anderdaags opstonden was het alweer aan het regenen. Dus besloten we om verder te rijden en op de terugweg dan het park te bezoeken (want de zevenhonderdvijftig kilometer naar boven moet je daarna ook weer langs de zelfde weg terugkeren).

Het bleef regenen en de Dempster is een dirt road met zeer veel putholes. Van de bergen konden we niet veel zien want alles zat in de wolken. Dus op het gemak verder gereden en als het niet regende eventjes stoppen om te genieten van het uitzicht. Na enkele uren begon het plots water te gieten en de weg veranderde in één modderpoel en door de gietende regen waren de putholes niet meer te zien in de weg. Maar ze waren er wel nog. Dus aan een slakkentempo verder gereden om na enkele uren eindelijk aan te komen in Eagle Plains. Daar kamperen stond ons niet echt aan maar we waren te uitgeput om nog verder te rijden. Dus tenten daar opgezet en genieten van het uitzicht. Toen we juist in ons bed lagen begon er plots een hevige storm op te komen. We wisten dat onze tenten al goed bestand waren tegen de wind. Nu weten we ook dat ze bestand zijn tegen zeer hevige rukwinden en hevige regen.

DempsterlandschaponderwegDempstervogel

‘s Morgens bij het opstaan was het ijskoud. Het had lichtjes gevroren en buiten was er niets te zien van uitzicht. Alleen een heel dikke mist. Dus eventjes twijfelen van gaan we verder of niet. Maar tegen dat we alles ingepakt hadden was de mist min of meer weg dus dan maar verder richting Inuvik. Het eerste deel ging redelijk vlot tot aan de Artic Circle. Vlug foto en eventjes genieten van het uitzicht want het was alweer aan het regenen.

Dempsterarticcircle

Toen we over de grens kwamen van Yukon naar de Northwest Territories begon de miserie. Een eindje verderop zat de lucht potdicht en begon het hevig te sneeuwen en te waaien. De weg was in een zeer slechte staat van de vele regen van de dag ervoor. En de mist en de sneeuw maakten het extra moeilijk om erdoor te rijden. Toen we aan de Peel River kwamen voor de oversteek was het nog koud en winderig maar ‘voorlopig’ droog. Dan de ferry op en een beetje verder nog eens de ferry om de Mac Kenzie River over te steken. Na de ferry oversteken was het een redelijk goed stuk om te rijden. Maar uiteindelijk waren we dolcontent om het bordje Inuvik te zien staan. Vlug onze tenten opgezet op de camping want het was alweer hard aan het waaien en regenen.

InuvikiglokerkInuvikkidsbijiglochurch

De dag erop was het droog maar koud. Dus een toertje in de stad gedaan en als eerste de Iglo Church gaan bezoeken. De kerk was gesloten dus was het bezichtigen langs de buitenkant. Dan richting towncenter voor wat meer info. In het towncenter kregen de kinderen een diploma dat ze de noordpool bereikt hebben en dat ze nu levenslange noordpoolavonturiers zijn. Meer hadden ze niet nodig om voor de rest van de dag supercontent te zijn.

In de namiddag wat schoolwerk en ‘s avonds zijn we richting zwembad geweest. Daar was er familie uurtje. Dan mogen gezinnen voor tien dollar met gans het gezin gaan zwemmen. En dat was een schot in de roos voor de kids. Een superleuk zwembad met rubberen bootjes, basketnet, volleynet, zwemvliezen, grote zwembanden om in te zitten én een sauna en hottub! Na het zwemmen zijn we nog naar het artsfestival geweest. Een festival dat elke derde week van juli doorgaat in Inuvik met allemaal Canadese kunstenaars. En ondertussen hoorden we overal rond dat dit nog nooit voorgekomen is dat het vriest in Inuvik in de maand juli. Blijkbaar was het de week ervoor nog 30°. En degene die de Dempster regelmatig rijden vertelden ons dat de Dempster er nog nooit zo slecht bijgelegen heeft als de voorbije dagen. Tja dan maar optimistisch denken en content zijn dat we dit zeldzaam moment meegemaakt hebben zeker.

De volgende dag weeral vriestemperaturen en zeer koude wind. Dus inpakken om de weg terug te keren. De eerste uren gingen vlot en konden we wat genieten van het uitzicht. Tot we aan het slechte stuk kwamen waar we in een sneeuwbui gezeten hebben. Blijkbaar had de weg zeer veel schade want ze waren met man en macht bezig om de weg weer berijdbaar te maken. Dus dan aan een slakkentempo verder en aan de provincie grens begon weer de miserie. Een dikke mist waardoor je bijna niets meer zag. Dus een heel eind aan een slakkentempo verder. Net toen we bijna aan onze campingplaats waren moest Dries plots remmen. Er stonden drie grizzlyberen op de weg. Prachtig om te zien.

Inuvikberenopdeweg

Volgende dag was het weer hetzelfde liedje, regen, wind en weinig zicht op de bergen. Dus Thombstone konden we nu ook niet bezichtigen. Dus was het tijd om de Dempster highway te verlaten. We zijn content dat we de Dempster gedaan hebben maar ontzettend jammer dat we zo’n slecht weer hadden. De route vonden we schitterend dus we kunnen ons goed voorstellen dat deze bij goed weer nog mooier is.


Wild kamperen
Juli 2016. Kluane NP, Canada.

Na wat uit te rusten in Beaver Creek zijn we naar Kluane National Park. De eerste dag was een goed weer en deden we de Summit Soldier Trail. Een pad die langs de oude Alaska Highway loopt.

KluanedroogmeerKluanemeermetbergen

Op de campground mochten we niet staan omdat we in een tent slapen voor het gevaar van de beren. Maar we mochten wel op een RV camping staan enkele meters verder. We zijn dan maar gaan wildkamperen aan Kluane Lake.

KluaneillegaalkamperenKluanesheeptrailbord

De dag erop hebben we Sheep Creek Trail gedaan. Een tien kilometer lange wandeling in de bergen waar je uitzicht had op de gletsjer in de verte. Een prachtige wandeling en we hadden prachtig weer. Na de wandeling zijn we doorgereden naar Kathleen Lake waar we ‘s anderdaags een andere wandeling wilden doen.

KluanegletsjersKluanegletsjers2

Maar ‘s anderdaags was het aan het regenen en het zag er niet naar uit dat het die dag ging stoppen met regenen. Dus zijn we doorgereden naar Whitehorse.


Palmer Lake
Augustus 2016. Atlin, British Colombia, Canada.

In Whitehorse zijn we eerst naar het Beringeamuseum geweest. Een museum over de ijstijd en de dieren die toen leefden. Er was ook een wedstrijd voor de kinderen en als ze het goed hadden kregen ze een verrassing. En zo gingen de kids naar buiten met elk een prachtige poster over de ijstijd.

AtlinmuseummetkidsAtlinmuseumroofdier

Naast het Beringeamuseum lag het transportmuseum. Een museum over voertuigen die ze hier vroeger gebruikten. Kindjes konden daar ook eventjes voor piloot spelen. Zeker bij de jongens viel dit in de smaak.

AtlinvervoersmuseumAtlinmuseumachterstuur

Nadien zijn we camping gaan zoeken en éénmaal we een leuk plaatsje vonden zijn we eerst inkopen gaan doen. Op de parking van de supermarkt kwamen we Terry tegen. Iemand die in Whitehorse woont en die een Toyotafreak is. Hij wou ons helpen met de olie van de auto te verversen en zo arriveerden we aan zijn huis de volgende dag. Na het verversen van de olie zijn we doorgereden naar Atlin. Een uurtje of twee rijden van Whitehorse. Atlin is een oud goudzoekersstadje die gelegen is aan het prachtige Altin Lake. Eerst het dorpje wat bezocht en daarna doorgereden richting Warm Bay. Onderweg kwamen we uit aan Palmer Lake waar we konden blijven kamperen.

AtlingletsjerAtlinalleninkano

De dag nadien zijn we een kano gaan huren en zijn we Palmer Lake opgegaan. Via beverdammen konden we nog naar twee andere meren gaan. ‘s Avonds hebben we dan nog een tochtje gedaan rond het ‘eilandje’ op Palmer Lake.


First Natives
Augustus 2016. Glenora, British Columbia, Canada.

Na Atlin zijn we naar Boya Lake gegaan. Een prachtig meer waar je juist aan het meer kon kamperen. Er lag een ponton in het water waar je vanaf kon duiken en een prachtig speelplein voor de kindjes. Meer moest dat niet zijn. De dag erop was het tijd om de was te doen en voor wat schoolwerk. Als ‘speeltijd’ was er zwemmen en in de namiddag zijn we weer gaan kanovaren. Maar het ging een stuk minder goed dan twee dagen ervoor. Spieren nog wat stram en vooral de schouder was nog niet in orde. Dus Dries en de kindjes hebben dan maar zitten peddelen. En natuurlijk moesten we ook eens aanmeren op één van de vele eilandjes op het meer voor een koekjespauze.

Dan was het tijd voor weer wat verder te gaan. Na ons vertrek aan Boya Lake zijn we eerst naar Jade City geweest. Plaats waar ze één van de grootste jade winning doen in de wereld. Van daaruit zijn we verder gereden naar Caesar. Een oude asbestmijn die nu een verlaten spookdorp is geworden. Op de schroothoop vond Kobe daar een oude metalen vrachtwagen en aan de enige inwoner daar gaan vragen of hij de vrachtwagen mocht houden. En dit was geen probleem dus een supercontente Kobe.

CeasarCreekasbestmijnCeasarCreekmijntruckgevonden

In de namiddag zijn we dan gestart aan de rit naar Telegraph Creek. In vele boeken staat deze beschreven als één van de mooiste autoroutes van Britisch Colombia maar je moet wel goed weer hebben. Want er waren veel steile hellingen , afdalingen en scherpe bochten. We hadden prachtig weer en de eerste zeventig kilometers gingen vlot en liepen vooral door het bos. De laatste veertig kilometers liepen langs de Stikline River en Stikline Canyon. Dus daar hadden we wel een paar uur voor nodig. Traag rijden en zeer frequent stoppen om te genieten van het uitzicht. Naar de avond toe aangekomen in Telegraph Creek. Daar eventjes rondgekeken en dan verder naar Glenora.

CeasarCreekCanyonCeasarCreekTelegraphkerkje


Dat was een oude mijnstad en nu was er daar niets maar dan ook niets meer van te zien. Het enige dat er was , was een kamp van de First Natives, de Tahltan stam. Zeer vriendelijke mensen en we mochten kamperen waar we wilden. Ze vroegen of we ‘guns’ bij ons hadden want de laatste dagen waren er grizzlyberen geweest ‘s nachts. Dus voor de veiligheid hebben we onze tent bij hen opgezet (achteraf gezien onze beste keuze). Na het eten kregen we uitleg over hoe ze vis, de zalm, vingen en klaarmaakten. Ze gebruiken daarvoor de ‘smokehouse’,daar roken ze de zalm en kunnen ze hem bewaren voor de winter.

CaesarCreekGlenorazalmrokenCeasarCreekGlenorazalmsnijden

Voor we gingen slapen kregen we de raad om te roepen vanaf dat we iets verdachts hoorden of als er iets was. Maar dat was niet nodig want toen we ‘s avonds in bed lagen hoorden we ze voortdurend babbelen. Een beetje later werden we opgeschrikt van een geweerschot en nog meer lawaai. Voor de rest van de nacht hoorden we ze roepen naar elkaar.
Toen we de volgende ochtend opstonden legden ze uit dat ze de ganse nacht hebben gewaakt want ze wilden niet dat er de kinderen iets zou overkomen. Want er waren inderdaad grizzlyberen geweest vandaar het geweerschot. Eerlijk gezegd , ik heb mij nog nooit zo veilig gevoeld als die nacht.

CaesarCreekspelenmettruck

We mochten dan mee om de visnetten uit de rivier te gaan halen. Maar het was water aan het gieten en Dries is alleen geweest met Kasper en Myrthe. Ik ben samen met Kobe in de auto gebleven. Tegen de middag was het dan tijd om de weg terug te rijden in de gietende regen. Tja het ging een stuk moeizamer dan de heenrit. En ook een heel stuk modderiger dan de heenweg.


Op bezoek bij Bart en Margaret
Vrijdag 12 augustus 2016. Port Edwards, British Colombia, Canada.

Toen we tijdens onze vorige trip in Thailand waren leerden we in Chiang Mai Bart en Margaret kennen, een Canadees koppel. Nu bijna vier jaar later zijn we bij hen op bezoek in Port Edwards. Hij is een maritiem bioloog en zit veel op zee voor het bestuderen van vissen en om zelf ook te vissen. Dus toen we de zondagnamiddag bij hen toekwamen was er heel wat bij te praten.

PortEdwardshavenPortEdwardszalmvooravondeten

De volgende dag zijn we dan inkopen gaan doen want in de vroege namiddag vertrokken we richting Oona River op Porcher Island. Aangezien er maar vijfentwintig inwoners zijn op dit eiland en er geen winkels zijn moet je alles meenemen naar het eiland. We voeren naar het eiland met hun vissersboot en na drie uur varen (met af en toe de kindjes aan het roer) bereikten we de haven van Oona River. Dan de pick up in en richting het huis. Bart en Margaret hebben twee huizen daar die vlakbij elkaar liggen. Zo kregen wij ons eigen nestje en hadden de kinderen zelf eens elk hun eigen slaapkamer. En er was zelfs een bad, iets waar de kinderen gretig gebruik van gemaakt hebben. ‘s Avonds zijn we dan bij hen gaan eten en de kinderen konden er ook naar televisie kijken.

PortEdwardsbootsturenPortEdwardsregenbooghuis

De volgende dag zijn we gaan wandelen in Oona River. Een grote kraan, de natuur, vele waterplassen om met hun camion door te crossen, meer moest dat niet zijn. Na het eten zijn we dan met hun vissersboot de zee opgegaan. Bart wilde de kinderen tonen hoe krab en garnalen gevangen worden. Dus na wat varen was het tijd om eerst de krabbenetten uit te gooien . En dan de andere kant uitgegaan om de netten uit te gooien om de garnalen te vangen. Twee verschillende netten en ook voor beide een andere methode. Zeer leerrijk om dat te zien en de gastjes die waren dolenthousiast. De netten lagen nog maar in het water en ze vroegen al wanneer we ze de volgende dag gingen uithalen. Wat nerveus zijn ze in slaap gevallen en de volgende ochtend was de eerste vraag : ‘zouden er al veel garnalen en krabben in de netten zitten?’

In de ochtend zijn we dan naar een andere kant van het eiland geweest waar er een mooi strand was met veel rotsen en drijfhout. Kindjes zagen er een grote boomstam liggen en algauw werd dit de schommel. Na het strand eerst iets gegeten en dan wat hoger de berg opgegaan. Daar een stuk woud ingegaan om visnetten te zetten. Die visnetten dienen om kleine zalmvisjes te vangen die ze gebruiken voor te bestuderen. Bart wou de kinderen eens tonen hoe ze dat doen en natuurlijk hebben de kindjes met veel enthousiasme meegeholpen. Daarna verder het bos ingegaan om naar een viskwekerij te gaan. Daar doen ze ook onderzoek naar het kweken van de zalm. Dan was het tijd om terug te gaan naar de visnetten. In totaal hadden we elf zalmvisjes van drie verschillende soorten zalm gevangen. Na wat uitleg over de visjes mochten de kindjes ze weer vrijlaten in de rivier.

PortEdwardsvissenvangeninbosPortEdwardsvissenvangeninbosvangstPortEdwardsvisuitbosinhand

En eindelijk was dan het moment aangebroken om de zee op te gaan voor de netten binnen te halen. Want je kan hier enkel de haven in en uitvaren bij vloed. Eerst de netten van de garnalen waar er toch een veertigtal inzaten. Daarbij zaten er ook spinkrabbetjes, zeesterren en hermietkrabbetjes. Dan de andere richting uit om de krabbenetten uit te halen. Heel veel grote krabben gevangen maar van die krabben worden enkel de volwassen mannetjes gebruikt om op te eten. Want de vrouwtje zorgen voor de voorplanting dus die moeten terug het water in. Ook degene die nog niet groot genoeg zijn gaan terug het water in want daar hangt er niet genoeg vlees aan. Dus uiteindelijk hebben we er vier overgehouden om op te eten.

PortEdwardsKobemetgarnaalPortEdwardsMirthemetzeester

Eénmaal terug in de haven toonde Margaret hoe je de hoofden van garnalen eraf doet. En de kindjes mochten de hoofdjes weer in het water gooien als voedsel voor de vissen. Bart toonde hoe je de krabben dan moet doden. Heel simpel eigenlijk , je moet ze kapotslaan tegen een scherpe hoek en dan trek je de poten eraf. De poten hou je voor het vlees, en het middelste gooi je weer in het water. Dus als avondmaal stond verse garnalen en krabben op het menu. Zeer lekker en ook de kindjes hebben ervan gegeten.

De volgende ochtend alles opnieuw ingepakt omdat we rond elf uur terugkeerden naar Port Edwards. Waar er ‘s avonds weer heerlijke vis op het menu stond! En natuurlijk de heerlijke desserts van Margaret want zij kan heerlijke dingen klaarmaken. Ook de kindjes weten dat en ze zijn dan ook rotverwend geweest door haar de afgelopen dagen.

Jammer genoeg moesten we de dag erop afscheid nemen van hen. Niet alleen wij hadden het moeilijk maar ook de gastjes. Zij voelden zich zeer erg op hun gemak bij Margaret en Bart . En in hun ‘eigen kweek’ Engels kunnen ze zich toch al goed verstaanbaar maken. Vooral Myrthe kan zich al zeer goed behelpen in het Engels. Als afscheid kregen we nog een reuze chocoladecake mee van Margaret voor onderweg.

PortEdwardsReeenPortEdwardsEagle


Piraten
Augustus 2016. Prince George, Canada.

Nadat we genoten hadden van ons verblijf in Port Edwards zijn we richting Hazelton gegaan. Daar is er een oud dorpje van de first natives en enkele totempalen. We vonden een mooi plaatsje aan de Skeena River om te kamperen. Maar toen we uitstapten om alles te bekijken zagen we een zwarte beer met twee cubs uit de struiken komen aan de rivier. We hebben dan maar wijselijk besloten om ergens elders te kamperen. Zo kwamen we uit aan een oude camping die (achteraf bleek) vlakbij het treinspoor lag.

PGTotempalenPGTotempaal

De dag nadien hebben we Hazelton bezocht maar we vonden het niet echt de moeite waard. We besloten dan maar om door te rijden naar het Lake District. Na wat zoeken kwamen we uit aan Binta Lake. Het plaatsje was zo mooi en rustig dat we besloten om er enkele dagen te blijven. Kindjes hebben samen met Dries een piratenvlot in elkaar gestoken en zo hebben ze enkele dagen piraat kunnen spelen.

PGVlotbouwenPGVlotbouwenpiraat

Goed uitgerust zijn we dan naar Prince George gereden. Eerst zijn we naar Forest of the World geweest. Dat is een groot woud die aan de universiteit ligt van Prince George. Daarna zijn we naar de Wallmart geweest. Daar hadden we afgesproken met Marc en Herlinde. Zij reizen al sinds vorig jaar mei rond in Canada en de USA. En ze hebben ook hun reisblog op tangatanga. We besloten dan om allen samen naar een meer te gaan ietsje onder Prince George om te kamperen.

PGvrienden


Goudmijndorp
Augustus 2016. Barkerville, Canada.

Barkerville is een oud goudmijndorpje die ze reconstrueerden. Als je het dorpje bezoekt ga je terug in de tijd, namelijk naar het jaar 1862. Er lopen daar acteurs rond die verkleed zijn in de tijd van toen en die ook acteren zoals het er in die tijd eraan toe ging. In het dorp kan je workshops volgen, naar school gaan als in de tijd van toen, logeren in één van de authentieke hotels (hoewel dit niet voor iedereen zijn portemonnee is), eten of ééntje drinken in de pub, enzovoort. De eerste dag verkenden we het dorpje en ook de Chinese ‘wijk’ van Chinezen die vroeger in de mijnen kwamen werken. ‘s Avonds gingen we dan de Cariboo Mountains in om daar te gaan kamperen.

BakervillestadjeBakervilleacteurs

‘s Anderdaags wilden de kindjes terug naar Barkerville. Dus zijn we teruggegaan en hebben we enkele workshops gedaan. Zo gingen Myrthe en ik naar de Chinese klas geweest om Chinees te leren en om het te leren schrijven. De jongens zijn naar het waterrad gaan kijken. Daar toonden ze het voor hoe het waterrad in zijn werk ging. In de namiddag zijn de kindjes archeologie gaan doen. Daar mochten ze helpen aarde scheppen, zeven en alle artefacten eruit te halen. En daar zijn ze eigenlijk gans de namiddag mee zoet geweest.

BakervillearcheologielesBakervillechineseles

In de late namiddag zijn we opnieuw de Caribou Mountains ingeweest. Eerst zijn we naar Ghost Lake geweest en normaal gezien gingen we daar kamperen. Maar de twee kampeerplaatsjes waren volzet dus zijn we doorgereden naar Quesnel Forks. Daar kampeerden we vlak aan de Caribou River en aan de Ghosttown van Quesnel Forks. ‘s Anderdaags hebben we dan de ghosttown bezocht. Dit was een oud dorp van Chinese mijnwerkers die helemaal verlaten is. Vandaaruit zijn we dan doorgereden naar Harrisson Hotsprings.

BakervillewatervalBakervillevogel

 


Gordon en Ketti
September 2016. Harrisson Hotsprings, Canada.

Via de prachtige Fraser Canyon zijn we naar Harrison Hotsprings gereden. Dit is een zeer toeristisch badstadje aan Harrison Lake, op een twee uur rijden van Vancouver. Hoe zijn we daartoe gekomen? Wel in Liard River, aan de Alaska Highway, zat er op de camping naast ons een ouder koppel . Gordon en Ketti zijn twee zeer kranige, fantastische mensen en we mochten bij hen op bezoek gaan in Harrison Hotsprings. Dus ‘s avonds laat zijn we toegekomen en we mochten in hun spacy airstream caravan (bouwjaar 1976) slapen. Zo moesten we niet telkens onze daktenten opplooien als we iets wilden bezoeken. Voor de kids was dat fantastisch om eens in zo’n caravan te slapen.

HHMetbevriendstelHHCaravan

De volgende ochtend waren Gordon en Ketti naar de kerk en zo zijn wij dan naar Harrison Lake geweest. Een zeer toeristisch badstadje maar het had echt wel zijn charmes. Tegen de middag moesten we zorgen dat we terug waren. Want we mochten mee naar de picknick die de kerk van Gordon en Ketti organiseerde. De picknick vond plaats aan Harrison Lake en eigenlijk was het een superleuke bedoening. We maakten ook kennis met hun dochter Heather en haar echtgenoot Danny. Zij hebben twee dochters die de leeftijd zijn van Myrthe. Kasper en Myrthe kregen daar ook eens de gelegenheid om eens te kajakken op het meer. En ook Kobe ging eens mee met Myrthe. Na de picknick zijn we naar het huis geweest van hun dochter. En ze hadden daar een paard en dus zaten ze gauw in de wei bij het paard. Daarna samen op de trampoline en aangezien het zo goed klikte tussen de kinderen was het laat tegen dat we in de caravan waren om te slapen.

HHKidsbijpaardHHMirthemetvriendinnen

De volgende dag zijn we naar Chilliwack geweest met Heather, Danny en de kids. Daar was er een ‘kleine’ vliegshow (voor onze normen een grote) en eerst konden we de vliegtuigen bezichtigen. De vliegshow op zich was zeer de moeite waard. En die kindjes die genoten er met volle teugen van. Het deed deugd voor hen om eens iets samen te doen met een ander gezin. Na de vliegshow zijn we bij Heather en Danny blijven eten en tegen dat de kindjes afscheid konden nemen van elkaar was het weeral laat.

HHVliegshow

De volgende dag gingen we weer wat verder reizen, althans dat was de bedoeling. Eerst hebben we met Gordon en Ketti de Spirit Trail gewandeld. Een prachtige wandeling in het bos waar er allerlei soorten maskers aan de bomen hangen. Dan afscheid genomen van Gordon en Ketti en om daarna afscheid te gaan nemen van hun dochter en haar gezin. Daar toegekomen wilden de kinderen nog eens op het paard zitten en zijn we dan nog een toertje gaan wandelen. En dan was het te laat om nog aan te zetten. Tot zeer grote vreugde van de kinderen zijn we dan nog maar in hun tuin blijven kamperen. ‘s Nachts hebben al de kindjes dan samen in de daktent geslapen. En Kobe die hebben we bij ons laten slapen (en hij had er absoluut geen probleem mee om bij zijn mama te slapen).

De volgende ochtend opruimen en tegen dat we weer afscheid genomen hadden was het alweer middag. Eerst zijn we dan naar Hope gereden om daar de Othello (de ontwerper was een Shakespeare fan) tunnels te bezoeken. Dat zijn treintunnels die ze langs een canyon gemaakt hebben. De tunnels zijn niet meer in gebruik wegens te gevaarlijk maar wel prachtig om te bezoeken.


Kasper is jarig
September 2016, Glacier National Park, Canada.

Via Keremeos en Revelstoke zijn we doorgereden in Glacier National Park. Kasper had graag zijn verjaardag gevierd op een mooi plekje en dit leek ons wel de ideale plaats. In de late namiddag hebben we nog de zeveneneenhalve kilometer lange 1885 trail gewandeld. Een mooie wandeling langs de oude treinroute.

GlacierNPjarigeGlacierbergen

De volgende dag was het grote dag voor Kasper. Hij was al zeer vroeg wakker en vol enthousiasme om zijn verjaardag te vieren. Na de cadeautjes open te doen hebben we onze rugzak genomen om de Abbot Ridge Trail te doen. Een acht kilmeter lange trail met een hoogteverschil van meer dan duizend meter. Na een goeie driehonderd meter kwamen we uit op Marion Lake. Daar een fruitmomentje gehouden en dan richting top. Een beetje voor de top was de batterij van Kobe plat (hij babbelt continu en als hij niets meer zegt dan weten we dat zijn batterij plat is). Maar we hadden een even prachtig uitzicht en hebben we daar geluncht. Dan de afdaling gestart met supersnelle kindjes. We hadden moeite om ze bij te houden en een anderhalf uur later stonden we alweer beneden. Dan eindelijk tijd voor de (chocolade) taart! Die was in korte tijd op en de kindjes hadden nog honger. Dan maar het avondeten en de drie kilo lasagne was ook in korte tijd op. En op zijn verjaardag mocht het natuurlijk het kampvuur niet ontbreken.

‘s Nachts is het dan hevig beginnen regenen en is het niet meer gestopt tot de volgende nacht. ‘s Anderdaags zag ik het niet zitten om met de kindjes te gaan wandelen. Dries is dus alleen naar het beginpunt geweest van een wandeling. Daar moest je wachten tot je met vier volwassenen was om de trail te starten. Dit was voor de meeste trails in het park zo. Want er waren op dat moment veel zwarte en grizzly beren met cubs. Daarom moest je in groep de trails doen. Samen met de kindjes ging ik wat verder doen aan hun schoolwerk. Maar het was zo koud en winderig dat ze dan uiteindelijk naar filmpjes gekeken hebben in de daktent. De dag erop zijn we dan naar Yoho National Park getrokken.


Bergen met een hoedje op
September 2016. Yoho National Park, Canada.

Als eerste zijn we naar het visitorcenter in Fielding geweest, dit is het stadje dat in Yoho National Park ligt. Daar een plannetje en info van het National Park gaan ophalen en dan zijn we naar Emerald Lake geweest. Op weg naar daar zijn we eerst gestopt aan de natural bridge over de Kicking Horse Shoe River. Dat is een natuurlijke brug die over de rivier gaat.

YohokidsbijbordYohomeer

Aan Emerald Lake verschoten we een beetje van het vele toerisme in Yoho NP. We waren dat absoluut niet meer gewoon. We hebben dan de toer rond het lake gewandeld , zo’n goeie vijf kilometer en waren net op tijd rond voor de regenbui. Dan naar de dichtstbijzijnde campground gegaan maar die zat helemaal vol, dan maar naar de overflow campground.

De dag erop zijn we naar Yoho Valley geweest. De eerste stop is de Takakkaw Falls en daar zouden we ook onze auto parkeren om dan verder te wandelen. Maar het probleem was om een parkeerplaats te vinden. Want ook hier was het weer een overrompeling. Vlug de falls bekeken om dan te starten aan de wandeling in de hoop dat het minder druk zou zijn. Maar dat was een grote vergissing. Een platgetreden pad en veel toeristen en zo zijn we enkel maar naar de Laughing Falls geweest en terug. Toch een goeie wandeling van negen kilometer.

yohohoodoos

De volgende dag wilden we een minder drukke wandeling doen en dus zijn we teruggegaan naar het begin van het park waar het veel minder druk was. Daar hebben we de Hoodoos Trail gedaan, een vijf kilometer steile maar prachtige wandeling. Bovenaan de trail zag je dan de hoodoos (steile natuurlijke rotsen met een hoedje op). Voor ons was dit ook de mooiste wandeling van Yoho.


Alleen Canadezen
September 2016. Bugaboo Provincial Park, Canada.

In Yoho NP kregen we de tip van een canadees om naar Bugaboo Provincial Park te gaan. En dit was een schot in de roos. Een prachtig park met schitterende wandelingen en geen toeristen. Alleen Canadezen gaan er naar toe en op de campsite stonden we er alleen met nog een Canadees. Voor de rest was er niemand.
De weg ernaar toe is een offroad weg en het is ongeveer een uurtje rijden van de grote weg. Aangezien het al laat was besloten we om ergens aan de meertjes te overnachten. Zo kwamen we aan Topaz Lake uit, een prachtig meertje en we waren er helemaal alleen.

Bugabootostismaken

Het was er zo mooi dat we er onmiddellijk voor twee nachten wilden blijven. De eerste nacht werden we plots wakker van de wind. Er was een serieuze storm met korte hevige regen. Enkele uren later werden we wakker van een geluid, plof, plof, plof… vlakbij onze tent. Uit onze tent gekomen maar in het pikkedonker konden we niets zien en het geluid bleef toch een uur duren. In de ochtend opnieuw dat geluid, het bleek een eekhoorn te zijn die dennenappels naar beneden aan het gooien was. Kindjes vonden het fantastisch en voor Kasper was dit de ideale uitvlucht voor geen schoolwerk te doen. Want de tafel die stond wel juist in de vuurlinie van de eekhoorn. Zekers! Dan de weg wat gaan verkennen als die na de storm en de regen nog oké was. Eén omgevallen boom die de kindjes met veel enthousiasme hielpen om in twee te zagen.

De volgende nacht weer last gehad van de eekhoorn die met zijn dennenappels gooide dus konden we weer vroeg aanzettten. Eerst naar de campsite (British Columbia heeft vele recreationsites waar je gratis kan kamperen) om onze tent op te zetten . Daarna hebben we de trails wat verkend om te zien welke wandelingen we konden doen. De campsite is net aan de rivier gelegen en zo konden de kindjes aan het ‘strandje’ van de rivier spelen. Kobe was naarstig een put aan het graven toen er plots, zo’n vier meter achter hem, een zwarte beer uit de struiken kwam. Dries riep zachtjes Kobe om hem te zeggen dat hij voorzichtig naar de tent moest komen. En Kobe die werd boos omdat hij niet verder mocht spelen. Uiteindelijk liep de beer weg en daarna zagen we hem verderop de rivier oversteken. En Kobe die was boos op ons want volgens hem wilde de beer gewoon samen met hem spelen in het zand.

‘s Avonds is het dan beginnen regenen en dat is het gans de nacht blijven doen. In de ochtend dachten we dat het wel ging opklaren en zijn we begonnen aan de Conrad Kain Trail. Deze trail gaat zevenhonderd meter omhoog naar de Conrad Kain Hut. Deze is een hut voor de alpinisten om de Bugaboo Mountain te beklimmen. Wij gingen alleen het eerste deel doen van de klim omdat het laatste deel via een ketting en ladder omhoog gaat. Bijna gans de tocht regen gehad maar de kindjes bleven flink doorstappen. Aan de ketting zag ik het niet meer zitten om door te gaan met Kobe, het was te gevaarlijk. Dus besloten we om terug te keren maar dat was niet naar de zin van Kasper. Hij wou verder tot aan de hut gaan en dus is hij samen met Dries verder geweest. Voor de laatste etappe kregen ze nog hagel en sneeuw te verduren maar dat kon Kasper niet schelen. Na de tocht liep hij met een glimlach tot achter zijn oren want hij had de klimmer hut bereikt. Na een tocht van negen kilometer waren we doornat maar we hadden allemaal enorm genoten van de schitterende wandeltocht.

BugaboobergmetsneeuwBugabootopbereikt

De dag erop twijfelden we als het ging lukken voor de kinderen om te wandelen. Aangezien het er de dag ervoor een uitputtende tocht was geweest. Maar het eerste wat Myrthe vroeg was welke tocht we gingen doen. Ze zagen het alle drie zitten om weer te wandelen dus hebben we de Chalice Trail gedaan. Aan de start van de trail vonden ze het fantastisch om porcupine netten te zetten (de dag ervoor hadden ze dat ook al mogen doen). In de streek zitten er enorm veel stekelvarkens (porcupines) en die knagen de rubber van je banden kapot. Dus moet je eigenlijk netten zetten rond je auto, alhoewel wij er niet echt in geloven vonden de kinderen het superleuk om dit te doen.

Dan vol enthousiasme begonnen aan de wandeltocht. Ook deze keer was ons plan om maar een deel van de tocht te doen want hij was zes kilometer (dus twaalf kilometer heen en terug) lang. Maar weeral hebben ze hun bergwandelkunsten bewezen want ze gingen tot boven. Daar op de meadows kreeg je een fantastisch zicht op de omliggende bergen. En konden ze ook zien waar we de dag ervoor geweest waren. Na de picknick terug naar beneden en we waren juist op tijd aan de auto toen het weeral begon te regenen.

Die nacht lag de temperatuur terug rond het vriespunt en de ijskoude regen liet ons besluiten om ergens elders te gaan. Kindjes hadden een beetje rust en warmte nodig. Maar als we ooit terug komen naar Canada dan is Bugaboo zeker een plaats waar we terugkomen. Voor ons alle vijf was dit één van de ‘natuur’ toppers van Canada.


Hotsprings
September 2016. Kootenay National Park, Canada.

Na Bugaboo zijn we eerst richting White Swan Lake gegaan. Daar vlakbij zijn er natuurlijke hotsprings en na het genieten van de hotsprings zijn we verderop dan blijven kamperen. En ja de dag erop begon het alweer te regenen. We zijn dan teruggegaan naar Radium Hotsprings om info te halen over Kootenay National Park. Daar hoorden we dat alle campgrounds in het park al gesloten zijn en de enige die er nog open is, is in Radium Hotsprings, aan het begin van het park. Dus daar dan blijven kamperen in de hoop dat het er de dag erop mooi weer zou zijn.

KooteneymirtheententKooteneywaterval

We hadden geluk het was inderdaad droog en dus hebben we eerst een tocht naar Dog Lake gedaan. Een vijf kilometer prachtige wandeling, alleen jammer dat de bergen in de wolken zaten. Dan nog wat verder gegaan en dan in de regen Marble Canyon gedaan. Een korte wandeling waar je langs de canyon kon wandelen die ontstaan is door een waterval elf duizend jaar geleden.

De volgende dag wilden we de Stanley Glacier doen en dus besloten we te kamperen in Banff National Park. Omdat die camping het dichtste bij de trail lag zouden we de volgende morgen gemakkelijk zijn. Maar het slechte weer zorgde ervoor dat we nooit de trail hebben kunnen doen.


Druk, druk, druk
September 2016. Banff en Jasper NP, Canada.

Banff en Jasper zijn de twee meest gekende nationale parken van Canada. Ze liggen naast elkaar en je kunt ze bereiken via de Icefield Parkway. De Icefield Parkway staat omgeschreven als één van de mooiste autoroutes ter wereld en Jasper en Banff als één van de mooiste natuurparken. Dat is het ook grotendeels máár… het was precies (voor ons toch) één groot attractiepark. Wij besloten bewust om pas in september te gaan omdat je in de zomermaanden je kampplaatsen moet reserveren en het er superdruk is. Vele campings waren nu al gesloten en alleen de grote campings waren nog open (lees tot zevenhonderdvijftig plaatsen per camping) en zelfs deze zaten nu nog bijna bomvol.

BanffbergenBanffdriesinsneeuwbergen

Eerste stop was Lake Louise, dat was zo druk dat we naar een kleinere campground gevlucht zijn (die gelukkig nog open was). ‘s Anderdaags dan begonnen aan de Icefield Parkway. Al de uitkijkpunten en parkeerplaatsen stonden bomvol en was het een plaatsje zoeken. Zelfs ondanks het slechte weer (lees regen en smeltende sneeuw) was het er superdruk.

Toen we aan de Athabasca Glacier kwamen zijn we gewoon naar de camping geweest om wat rust op te zoeken. In de late namiddag besloten we dan een wandeling te doen, de Parker Ridge Trail, waar je uitzicht hebt op de Saskatchewan Glacier. Veel volk op de trail en het pad was echt kapotgelopen. Overal rondom zag je dat de natuur platgetrapt was van mensen die een kortere route naar boven willen nemen. Mooie natuur maar de wandeling op zich was een ontgoocheling door het vele toerisme.

De dag erop naar Edith Cavell geweest en ook daar was zoeken achter een parkeerplaatsje. Veel te druk op de wandelpaden. Ook Maligne Lake, Lake Louise, Athabasca Glacier … alles deden we in vogelvlucht en na enkele dagen zijn we gewoon weggegaan. Veel te druk en de natuur is gewoon kapot aan het gaan van het massa toerisme.


Archeologen
Oktober 2016. Calgary, Canada.

Vanuit Banff zijn we doorgereden naar Calgary. Daar konden we logeren bij John en Sheila. Wie zijn deze mensen? Wel John hebben we ontmoet in Bugaboo Provincial Park. Hij was de enige die daar ook stond te kamperen en iedere avond zaten we samen wat te praten. Toen stelde hij voor als we in Calgary waren dat we bij hem konden logeren. Hij had van zijn kelderverdieping een gezellige ‘studio’ gemaakt en we mochten daar slapen.

CalgarybijfamilieCalgaryroofvogel


Vanuit Calgary hebben we dan Drumheller bezocht. Daar heb je het Royal Tyrrell Museum, één van de grootste dinomuseums ter wereld. En ja we zijn wel een dagje zoet geweest om alles te bezichtigen. En van alle dinomuseums die we al gedaan hebben is dit toch wel de mooiste en interessantste. Alberta is een provincie waar ze zeer veel dinoskeletten gevonden hebben en vele van deze stonden tentoongesteld. Ook de uitleg en foto’s van hoe ze die skeletten uithalen en vervoeren was zeer interessant om te zien.

CalgarydinomuseumbordCalgarydinomuseumkids

In de namiddag waren we dan klaar met onze ‘toer’ door het museum en zijn we naar buiten geweest. Rond het museum liggen de badlands en daar kon je de toer wandelen van hoe en waar ze skeletten gevonden hebben. Daar heeft Kobe vele dino eieren gevonden (lees: ronde stenen) dus keerde hij met de broekzakken vol terug naar de auto.

De dag erop heeft Dries eens een dag tijd genomen om de auto terug in orde te maken. Eerst hebben we in de voormiddag de tijd genomen om de auto eens uit te mesten. Want Kobe doet niets liever dan in alle infoboekjes de dieren uit te knippen om daarna in zijn plakboek te kleven. Dus papiersnippers overal.
In de namiddag ben ik met de kindjes naar Fish Creek Provincial Park geweest. John heeft ons afgezet aan het visitorcenter in het park. Daarna ben ik met de kindjes tot aan Fish Creek geweest. En yep daar lagen langs de rivier ook zeer veel dino eieren (volgens Kobe) en dus zijn we met zakken vol ‘dino eieren’ terug naar John’s huis geweest. Via een mooie wandeling langs de Bow River konden we naar zijn huis gaan. En naast ‘dino eieren’ verzamelden ze ook nog lieveheersbeestjes dus met onze handen vol zijn we ‘s avonds toegekomen bij John thuis.

Vanuit Calgary zijn we dan naar Head Smashed in Buffalo Jump geweest. Dit is een plaats waar vroeger de first natives bizons vingen door de kudde over de klif te jagen. Gans de kudde viel over de klif en zo hadden ze een massale bizonvangst. Behalve de klif was er een zeer interessant informatiecentrum waar je alles te weten kwam over hoe ze vroeger leefden. En kon je ook een korte film bekijken van hoe ze zo’n buffalo jump deden. Die film was zodanig interessant voor de Kasper en Kobe dat ze twee keer naar de film zijn gaan kijken.

Calgarybuffalojump

Buiten het infocentrum kon je dan naar de archeologische site gaan. Daar kregen we zeer veel uitleg over hoe ze zo’n opgraving doen en hoe ze alles optekenen. Eén van de archeologen sprak wat Nederlands dus de gastjes waren er niet meer bij weg te slaan. Met resultaat dat ze nu overal waar we staan ook archeologie doen en dus nóg meer dingen verzamelen dan dat ze al deden. Dus wat reist er nu al extra mee in de auto: een stuk gewei van de caribou, ‘dino eieren’, vele stokken en stenen, een stuk bot van de onderkaak van een hert enzovoort…


Laatste stop in Canada
Oktober 2016. Waterton National Park, Canada.

Onze laatste stop in Canada was Waterton National Park. Dit ligt juist aan de grens van de VS. Aan de VS kant heet dit park dan Glacier National Park, wat tevens onze eerste stop in de VS zal zijn. We kamperen op de camping in Waterton Park, dit ligt juist aan de dorpskern en is een supergezellige camping aan het meer.

WatertonbergenWatertonschoolwerk

‘s Anderdaags deden we de korte maar hevige klim van de Bearhump Trail. Daarboven heb je dan een fantastisch uitzicht op Waterton. En is dus ook de ideale plaats om te picknicken. Na de wandeling gaan we nog eens het dorpje verkennen en dan was het tijd voor de aperitief.

WatertonmeerWatertonkoken

De volgende dag gaat Dries alleen op stap om de Calthrew Alderson Trail te doen. Dit is de één van de mooiste trails om in Waterton te doen. Aangezien het een wandeling van eenentwintig kilometer is met stevige klimpartijen blijf ik met de kids op de camping. Ideaal om wat schoolwerk te doen en als pauze naar het speelplein te gaan. Volgens Dries was dit één van de mooiste wandelingen die hij al in Canada had gedaan. Hij heeft ook grizzlyberen gezien tijdens de wandeling. ‘s Nachts is het dan verschrikkelijk beginnen waaien en de ochtend erop was het zeer bewolkt. Dus we hebben dan besloten om alles op te ruimen en richting VS te gaan.

Vervolg reis in de VS

Inhoudsopgave

Altijd gesloten?

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!