Canadees toneel
Woensdag 27 Juli 2016. Gagetown, New Brunswick, Canada.
Met de pont steken we over van Nova Scotia naar de provincie New Brunswick. Ruim twee uur duurt de overtocht maar we hoeven ons niet te vervelen: er is een restaurant en een speelhoek met nannies, oftewel een bewaakte kinderstalling. Zelf zitten we tien meter verderop en hebben we alles in het vizier, maar toch, het idee is geweldig.
Na een autoritje langs de rivier komen we aan in Gagetown. Het is een geweldige plek. Gastvrouw Bronwyn heeft een handwerkatelier in het achterste deel van het huis. Ernaast staat een zonnesauna. Aan de voorkant logeren wij, met uitzicht op de rivier. In die rivier kan gezwommen worden. Puntje van aandacht: het water stroomt een deel van de tijd stroomopwaarts, als je begrijpt wat ik bedoel. Dit is natuurlijk afhankelijk van het getij in de baai waar de rivier dertig (!) kilometer verderop in uitmondt. Wanneer onze kinderen, ongediplomeerde waterratjes, van de aanlegsteiger in de rivier springen of van de glijbaan af roetsjen, dan is het dus zaak dat ze aan de goede kant en op het juiste moment van de dag springen of glijden zodat ze er aan het andere eind van de steiger weer uit kunnen klimmen. Ter geruststelling vertel ik erbij dat de kinderen zwembandjes om hebben. En dat wijzelf, gediplomeerde waterratten, ook in het water liggen. En dat de stroomsnelheden nou niet dusdanig zijn dat je aan wildwaterkanoën gaat denken. (Nou denk ik sowieso helemaal nooit aan wildwaterkanoën dus dat is eigenlijk een valse geruststelling.) Hoe dan ook, het is bijzonder dat de maan ons leven hier zo subtiel beïnvloedt. De buurman vertelt dat de rivier ’s winters bevroren is, dan kunnen ze er op langlaufski’s overheen. Moet ook gaaf zijn.
We gaan naar King’s Landing Historical Re-enactment Village. Dit mag een klein wonder heten: Ellen houdt namelijk absoluut niet van toneelstukjes, en bovendien is het veel te warm om niet jezelf te zijn. Maar iets in ons zegt dat we dit mee willen maken. Geschiedenisje spelen is namelijk groot in Canada. Als je in een Nederlands openluchtmuseum al een medewerker in klederdracht te zien krijgt dan is het meestal een rokende puber die staat te whatsappen met zijn buurplaggenhutbewoner. Zo niet in Canada.
Re-enactors willen jou doen geloven dat jij een anachronisme bent, in plaats van zijzelf. Ze praten met elkaar en met bezoekers alsof het toen is, en niet nu. Even een concreet voorbeeld. In een kruidenierswinkeltje staat een pot pasta achter de toonbank. We vragen of ‘ze’ die ‘toen’ al hadden. Niet om muggen te ziften of om het te weten, maar gewoon omdat wij menen de opkomst van macaroni nog hebben meegemaakt (in Nederland weliswaar, maar zouden die Canadezen nou echt zo voorlijk zijn op culinair gebied?). Het antwoord van de winkelbediende: ‘Wel, we leven in 1890. En ja we hebben inderdaad pasta, in de steden althans’. Verbeeld ik me nou of slikte ze op de valreep nog het woordje dûh in?
Een paar huisjes verderop woont haar collegaatje. Zij beheert de groente- en kruidentuin, en ze is duidelijk van de rekkelijke vleugel binnen het acteursgilde. Als de situatie erom vraagt begint ze haar zin met ‘in mijn andere leven…’ en maakt ze met haar voeten een symbolisch hupje naar de eenentwintigste eeuw. Ze laat ons van alles proeven uit de tuin. En ze vertelt vol enthousiasme over de culinaire en medicinale toepassingen, zowel ‘nu’ als – sprongetje – nu. Leuk en leerzaam voor de kinderen. En zeker ook voor onszelf, halfbakken aanrechtagrariërs.
