Lamsac
Maandag 25 Juli 2016. Bear River, Nova Scotia, Canada.

Onze volgende bestemming in Nova Scotia is Bear River. Voordat we de oversteek maken naar de noordwestkust moeten we ons ultieme vakantiegadget uitproberen: de Lamzac, een opblaasbare zitzak voor op het strand van de makers van Fatboy. Dat opblazen hoef je zelf niet te doen, dat doet de wind – je hoeft hem alleen maar even te vangen. En als er geen wind is dan maak je maar wind door in je badpak over het strand te rennen. Het ziet er misschien gek uit, maar dat vergeet je zodra je de Lamzac hebt dicht geklikt en je lichaam erin hebt laten zakken. Vanaf dat moment overheerst het gevoel dat je ligt te chillen in de primaire geslachtskenmerken van een reuzin. Met het bijbehorende gevoel dat je er nooit meer uit gaat komen zonder hulp van een vacuümpomp of een keizersnee. Uiteindelijk blijkt er toch een natuurlijke uitweg te zijn, namelijk door je als een braadworst zijwaarts het strand op te laten rollen. Enfin. Het klinkt misschien gek na deze introductie, maar wij oogsten met onze Lamzac louter bewonderende blikken en complimenten. Half Canada wil zo’n ding. Schandalig dat wij niet betaald krijgen voor ons commercieel ambassadeurschap.

Bear River is een gat van niks. We logeren er in de B&B van Brenda. Brenda is een Airbnb-host zoals ze bedoeld zijn. We hebben natuurlijk onze eigen slaapkamers maar daarnaast staat zo ongeveer haar hele, bepaald niet onaanzienlijke huis tot onze beschikking, inclusief de grote keuken en de tuin. Als we aanbieden om na een lange werkdag met ons mee te eten dan schuift ze graag aan. Ze vertelt dat ze in haar jonge jaren nog au-pair is geweest in Nederland. Zo gaat het vaak hier, velen hebben een connectie met ons kikkerlandje. Intussen wapperen buiten onze kleren aan de ‘Amish waslijn’, een constructie met een katrolletje waardoor je vanaf een en dezelfde plek alles kan ophangen. Best handig, je ziet ze hier overal.

Omdat vakantie en beroepsdeformatie prima samengaan bezoeken we de Tidal Power Plant in Annapolis. Stroom opwekken uit getijdenbewegingen, het ligt voor de hand. De getijdenverschillen in de Fundybaai behoren tot de hoogste ter wereld; vijftien meter is heel normaal hier. De baai is feitelijk één grote, halfopen badkuip, waarin de doorlooptijd van een vloedgolf toevallig precies past op het ritme van de maan. En zoals een schommel harder gaat als je op het juiste moment een zetje geeft, schommelt de zeespiegel hier veel meer dan op de meeste andere plekken. De opwekking van elektriciteit gebeurt net als bij een stuwmeer, alleen wordt het reservoir niet gevuld door aanvoer uit een rivier maar door de getijdenbeweging. De centrale levert op z’n pieken een bescheiden tien megawatt, zeg het verbruik van tienduizend wasmachines. Het project was bedoeld als experimentele opmaat naar meer en groter, maar de opschaling heeft nooit plaatsgevonden. Tegenwoordig experimenteert men met losse turbines op de zeebodem.

In Digby eten we sint-jakobsschelpen, Digby scallops, zoals we eerder oesters, kreeft, en chowder (vissoep) hebben gegeten. Ja, wij houden van zeevruchten. Ik heb het overigens altijd enorm pedant gevonden als mensen zoiets in eerste persoon meervoud zeggen, alsof smaak een opgelegd decreet is in plaats van een hoogst individuele aangelegenheid. Maar goed, het kan natuurlijk altijd zo uitpakken – door puur toeval, een beetje opvoeding of genetische correlatie. Sinds Tessel eerder dit jaar vrijwillig mosselen is gaan eten, houden wij dan ook officieel van zeevruchten. En de eerste de beste die gaat zitten mekkeren boven een bordje kokkels mag apart gaan wonen. Een beetje fractiediscipline graag.