We zijn weer thuis
Maandag 9 september 2013. Nederland.

Al weer bijna twee weken thuis en omdat school en werk hun aandacht vragen zijn we weer snel gewend aan de Nederlandse tijd. De reis van Bejuco naar huis was een lange tocht niet alleen qua afstand maar zeker ook qua tijd. Het begon allemaal een dag voor ons vertrek. Om het vliegtuig van acht uur in de ochtend te halen vanuit Bejuco leek ons een schier onmogelijke opgave. We hebben daarom een hotel geboekt in Panama om zo iets meer uitgerust te kunnen vertrekken.

Met het dichttrekken van de deur in Bejuco waren we onze auto ook kwijt en moesten we dus met de bus (openbaar vervoer) naar Panama stad. Gelukkig was de bushalte slecht twee minuten slepen met de koffers en stopte er direct een bus die van David naar Panama reed, het was een grote bus en er was nog plek genoeg. En schrikbarend goedkoop, vijftien Euro daar waar de heenreis met taxi het tienvoudige was.

In Panama stad zaten we in een soort van Pantip Suite maar dan in Panamese proporties, een stuk kleiner dus. Goed geslapen en om vier uur er al uit. Een klein half uur door een uitgestorven stad, dat reed lekker door. Zo waren we ruim op tijd bij het vliegveld om in te checken. We waren bewust vroeg gekomen omdat we bij vertrek op Schiphol wat problemen hadden met de Espa, verschil tussen O en 0. Alles ging gesmeerd en we hadden dus ruim de tijd om bij te komen op het vliegveld. In het vliegtuig hebben de jongens en Susan geslapen, de meiden en ook ik niet. We hebben met zijn drieën de hele vlucht van vier uur films gekeken.

Rond de middag waren we in Atlanta voor een stop van elf uur. Het zou geen enkel probleem zijn om de stad in te gaan en later weer terug te komen. Met de metro waren we zo in Atlanta stad, op zoek naar een Apple Store. Bij het derde station stapte een man in, net in het pak en een koffer onder de arm. Die begon zich al rap te verkleden in vrijetijdkledij. Toen hij klaar was vroeg hij om aandacht, en die kreeg hij ook. Hij oreerde over allerlei enge ziektes die er in water zitten en dat het verstandig is om gezond te drinken, het spreekt voor zich dat hij wel wist wat gezond was. Sterker nog, hij had een voorraadje gezonde drankjes bij zich, tegen een ietwat ongezonde prijs. De man had op zich wel een punt, ik heb zelf de voedselzandloper gelezen en veel van wat de man zei staat daar ook in. Het was dus geen onzin.

We hadden een paar adressen van iStores gevonden en gelukkig zat er één vlakbij een metro station. Daar heeft Jesse een iPhone gekocht van zijn gespaarde en nog te sparen geld. In die mall wat gegeten en daarna naar het centrum. Daar was het op straat uitgestorven maar bij een winkelcentrum met de veelzeggende naam Underground was het een stuk drukker. Dat was de looproute van het metro station naar het stadion van Atlanta Braves en die avond speelden de Braves thuis.

Daarna met de metro naar het vliegveld. In de metro waren we getuige van een boeiend gesprek tussen een vrouw en haar vriend/man. Wij niet alleen, de hele metro kon meegenieten. Zij verweet hem dat hij zichzelf beter vond dan haar: 'give me one example?' Waarop de man een ontwijkend antwoord gaf, zij weer: 'I don't think I am better than you are!'

Na op het vliegveld wat kastjes en muren beklommen te hebben mochten we langs de eerste controlepost waarna er nog vele volgden. Bij de laatste moest ik op zoek naar mijn geduld, dat was op. Iedereen was behoorlijk stuk, vooral Silke en Fardau waren kapot. Toen we uiteindelijk in het vliegtuig zaten sliep iedereen dan ook ruim voordat we opstegen. We werden wakker van het ontbijt dat werd uitgeserveerd. Vlak daarna zette het vliegtuig de landing in.