Susan en Jan met vier kids naar Midden Amerika (Panama)
7 juli - 17 augustus 2013
Tijd voor een nieuw continent, dachten Susan, Jan, Jesse (14), Folkert (12), Fardau (8) en Silke (6) . Zomer 2013 vliegen ze naar Centraal-Amerika waar ze via huizenruil de beschikking hebben over een leuk huis in Panama. Vanuit deze uitvalsbasis zullen ze zes weken door Panama en Costa Rica reizen.
Door: Susan en Jan van Hes
Panama en Costa Rica
Dinsdag 2 april 2013. Nederland.
Na twee zomers in Azië doorgebracht te hebben met ons zessen is het nu tijd voor een nieuw continent. We gaan naar Panama en Costa Rica in Midden Amerika, nieuw voor ons allemaal. Ook het plan is anders: de afgelopen jaren hebben we ons huis verhuurd als vakantiehuis als we zelf weg waren, nu hebben we ons huis geruild! Heel wat anders. In de meivakantie testen we dit concept alvast uit met een prachtig huis in Turkije. Onze uitvalsbasis voor Panama en Costa Rica wordt een leuk huis met zwembad vlakbij een typisch Panamees dorpje Bejuco. Als we terug kijken op afgelopen twee jaar dan vinden we vaak wat we rondom het water hebben ondernomen het mooiste. En iets meer rust, zeker als het laatste jaar is fijn. Dat lukt vast met een vaste uitvalsbasis.
Onze vlucht met KLM en Delta heeft een stopover van een dag en een nacht in Chicago. Buiten dat dit de goedkoopste vluchten waren voor ons zessen, wat op zich al een goede reden was, was deze stopover een extra stimulans om de vluchten te kopen. Kunnen we een bezoekje brengen aan John, Denise en meiden. De volgende dag vliegen we door naar Panama Stad en gaan met een transfer van een uur naar 'ons' huis. De eerste dagen zullen we gebruiken om te acclimatiseren en misschien wat dagtochtjes naar Panama Stad en het Panama kanaal te ondernemen. We gaan ook een drie daags tripje maken naar Santa Catalina en van daaruit naar Isla Coiba, wat vergeleken wordt met de Galapos eilanden bezoeken om te snorkelen, zwemmen, wandelen en te vissen. De vistrip foto's zien er imposant uit! Denk dat we na de trip eten voor weken hebben... Erna weer een paar dagen terug naar 'ons' huis.
We hebben het huis geruild met Canadezen, het is hun tweede huis en ook hun auto mogen we gebruiken. Dat geeft veel vrijheid en mogelijkheden! Na een dag of tien vertrekken we voor een rondreis door Costa Rica voor zo'n twee weken. Net als de afgelopen jaren hebben we dat vooraf vast gelegd. Was wel weer even opnieuw je 'weg' vinden naar goede adresjes. Heb nu meer gebruik gemaakt van startpagina 'Costa Rica' en tripadvisor. Er zijn minder overleveringsadresjes van de 'verre reizen met kinderen' ouders, daar zijn de meeste tips voor overnachten toch in Azië liggen. Alhoewel er volgens mij dit jaar redelijk wat gezinnen de andere kant op vliegen.
Het plan is dat we 's ochtends vroeg vertrekken met een bus naar de grens met Costa Rica. Een ritje van een uurtje of zeven. Als we de grens over zijn huren we een grote 7 seater, 4 wheel drive en rijden dan naar San Vito, niet zover over de grens. We hebben voor twee nachten de grote bungalow van Casa Botania, een kleinschalige bed and breakfast in de bergen met mooie uitzichten van een Belgische en een Costaricaan. Ze zorgen voor een lekker avondmaal bij aankomst. We willen daar de botanische tuinen en een waterval en hotspring bezoeken.
Hierna gaan we naar het natuurpark Corcovado waar we een betaalbaar 'all inn pack' hebben bij Cabinas Manola. Ze hebben een grote familiekamer waar we kunnen verblijven en we het park Corcovado gaan bezoeken en een snorkeltocht naar Cano Island ondernemen. Ook het eten is verzorgd.
Na drie nachtjes vertrekken we 's ochtends vroeg weer met de boot vanuit Drake Bay naar Sierpe. Daar huren we weer een 7 seater, 4 wheel drive voor een aantal dagen. We rijden langs het park Marina Balena waar we een stop willen maken omdat er veel walvissen te spotten zijn naar Tipi Jungla. Het is maar een uurtje rijden dus tijd genoeg voor een stop. Bij Tipi Jungla van de Nederlanders Marjon en Mario slapen we 2 nachtjes in 2 tipi tenten. Op het terrein is een waterval en de kritieken zijn erg lovend, dus vandaar dat we het 'aandurven' Onze ervaring in een tipi in Tsjechië is niet geweldig, erg veel regen en ook veel nattigheid in de tent. Fardau en ik willen graag een paardrijtocht langs het strand maken. En we willen een avond op het strand eten met een vuurtje erbij. De volgende dag gaan we met Mario een kikkertour doen. Na de Tipi's rijden we naar Alajuela waar we een nachtje slapen in een grote kamer bij Casa Marin. De volgende ochtend gaan we met de auto naar de vulkaan Poas. Hierna leveren we de auto weer in en gaan we met de bus of een transfer en boot naar Tortuguero.
In Tortuguero verblijven in Hostel Donquichotte en gaan we onder andere 's avonds naar het strand voor de grote schildpadden en natuurlijk een kanotocht door de mangroves maken. Van Tortuguero gaan we met boot en bus of taxi naar Puerto de Viejo, ook aan de kust. Hier slapen we twee nachten in een grote bungalow van Costa de Papito vlak aan het strand. Waarschijnlijk huren we een dag fietsen en fietsen we naar Punta Uva om daar te snorkelen. Verder is het een gezellig hotel met geregeld 'live' muziek.
Na Puerto Viejo verlaten we Costa Rica weer en gaan we de grens weer over naar Panama. We sluiten de rondreis af met een paar nachten in alweer een tent, nu een hele grote bij Palmar Tent Lodge op het eiland Isla Bastimentos van Bocas del Toro. Ook hier zullen we vast nog wel een snorkeltochtje maken en verder hopen we te genieten van zon, zee, strand en gezelligheid. Hierna zit de rondreis van twee weken er op en gaan we met de bus terug naar 'ons' huis. We hebben dan nog een dag of tien te gaan en zullen vast nog wel wat uitstapjes gaan maken, misschien naar de Embera indianen, nog eens dagje naar Panama stad, de vallei van Anton. We willen in de tien dagen nog een drie daags reisje naar de San Blas eilanden maken. Deze eilanden zijn van de Kuna indianen die op een aantal eilanden huisjes hebben gebouwd en het toerisme van deze eilanden in 'handen' hebben.
Na bijna zes weken is het tijd om naar huis te gaan. De terugweg vliegen we over Atlanta waar we een uur of tien door kunnen brengen. We zien allemaal ontzettend uit naar deze gevarieerde reis. Voor de jongens is het leuk dat voetbal in deze landen een echte volkssport is. Verder lijkt de combinatie van trekken met een toch een 'vaste' uitvalsbasis ons relaxt. Als het goed is is de reis goed afgestemd op onze 'waterratten'.
Groetjes van Jan, Susan, Jesse, Folkert, Fardau en Silke
Plons in Lake Michigan
Maandag 8 juli 2013. Chicago, Verenigde Staten.
Het eerste deel van de reis om in Panama te komen zit er op. Een vlucht van Amsterdam naar Chicago waar we gisteren zijn aangekomen. De douane deed moeilijk, ik was vergeten dat we broodjes met vlees bij ons hadden, de hond van de douane dame niet, die rook het. Weggooien en klaar is Jan. Maar goed toen moesten we wel weer door de scanner met de koffers, al met al liepen we zo exit A uit. Niets mis mee, maar Jon stond er niet. Tijd voor professionele paniek, niets laten merken maar wel toenemende zorgen. Op den duur naar Exit B gelopen, waar niemand uit kwam en waar het ook helemaal niet druk was. Daar stond één persoon te wachten op ons, gevonden!
Jon en Denise hebben een nieuw huis gekocht, een groot huis vlakbij Lake Michigan waar we ook zijn ingedoken, Silke wou heel graag zwemmen. 'We' is in dit geval de kinderen, het was mij veel te koud. Lekker gegeten en daarna relatief op tijd naar bed. Goed geslapen, alleen was Silke op de normale Nederlandse tijd wakker en als Silke wakker is worden er meer wakker. Samen met Fardau kwamen ze naar onze kamer en kneep Silke in mijn teen, net zolang tot ik wakker werd. 'Hoi pappa, ben je wakker?'. Daarna wel weer geslapen, ik met Fardau en Susan met Silke. De jongens hebben goed geslapen. Straks naar Miday voor de vervolgvlucht naar Panama stad.
Eerste dagen Panama
Woensdag 10 juli 2013. Bejuco, Panama.
We zijn al weer een paar dagen in Panama, Bejuco om precies te zijn. De start van deze vakantie is een stuk rustiger dan de twee vorige jaren. We zitten alle zes in de relax mode en het lijkt er nog niet op dat we daar uit gaan komen. Er staan nog geen trips op het programma. Met het strand op twee kilometer en een zwembad in de achtertuin is er genoeg te doen voor de kinderen, vooral Silke en Fardau zijn niet uit het water te slaan.
De vlucht van Chicago naar Panama City met een tussenstop in Atlanta verliep redelijk voorspoedig. We vertrokken wat later dan gepland vanuit Chicago en het werd dus hard rennen in Atlanta om de vlucht naar Panama te halen. Dat is uiteindelijk ruim gelukt omdat die laatste ook wat vertraging had. Toch landden we al met al rond negen uur 's avonds op het afgesproken tijdstip in Panama. Bij de douane stond een lange rij, gelukkig mochten wij met kleine kinderen naar de rij voor Panamezen, die een stuk korter was. Gelukkig maar want nu kwamen we net voor middernacht aan in Bejuco. Daar waren we niet tot veel meer in staat dan de deur open te doen, koffers in huis zetten en bed opzoeken.
Gisteren een dagje strand. Zo vond ik mijzelf voor de tweede keer in mijn leven in de Pacific. Het water was lekker warm en het was eb dus geen vuiltje aan de lucht. De branding is een stuk heftiger dan de kalme Noordzee, daar hebben we dan ook veel in gespeeld. Naast ons op het strand zat een Panamees gezin waarvan de vader met de zoons aan het voetballen waren. Jesse en Folkert mochten ook mee doen. De oudste twee zoons tegen Jesse en Folkert, op het strand in warm weer. Jesse en Folkert konden het hoge tempo in het warme weer niet volhouden en hadden het moeilijk. Ze kwamen snakkend naar adem en smekend naar ons toe met de vraag of we niet al weg gingen. Susan kwam tijdens een strandwandeling aan de praat met een Ier, die toevallig ook met zijn gezin een huis geruild hadden. Ze ruilden al twaalf jaar en hadden de hele wereld gezien.
Thuis gekomen was het tijd voor de familieplons in het zwembad. Er na de barbecue weer aan, hamburgers deze keer, natuurlijk ook weer maiskolven en groenten. Heerlijk! Na de koffie was het weer tijd voor een familieplons. We zwemmen wat af hier. We zijn al redelijk goed in het nieuwe ritme.
Dagje Panama stad
Donderdag 11 juli 2013. Bejuco, Panama.
Na dagen van rust en zwemplezier zijn we dan vandaag rustig begonnen aan vakantievieren zoals het hoort, in dit geval een dagje Panama stad. In één dag alle bezienswaardigheden zien en weer weg. Dat was het plan, de uitvoering was iets anders. Op weg met de JanJan en zonder TomTom of Garmin, altijd garant voor een leuke puzzeltocht.
De stad in was geen probleem en nadat we zeezicht kregen de auto geparkeerd bij een parkje waar de kinderen zich konden uitleven en wij ons bezoek van daar konden plannen. We waren vlakbij de oude stad (twintig minuten lopen) en dat was nu net waar we heen wilden. Het lopen was iets meer dan twintig minuten, zeg maar anderhalf uur inclusief even spelen, foto's maken en een stop voor een home made slurpie.
In de oude stad een terrasje opgezocht voor cappuccino en fris. We zaten echt op een super plek, aan de rand van de oude stad, boven aan het water waar je een prachtig uitzicht had over het water en de skylines. Erna rond geslenterd in de oude stad, de meningen over de oude stad (en het rondslenteren) waren verdeeld. Daardoor moesten Jan en Susan eerder vertrekken en had met name Jesse al veel langer rond gelopen dan hem lief was. Na het bezoek aan de oude stad een taxi genomen naar het park waar de auto stond. De taxi chauffeur was super aardig, sprak rustig Spaans zodat het te volgen was voor Susan en Jesse.
In de auto begon het gebrek aan de Garmin zich al rap op te spelen. De Panamese ANWB is niet zo gretig met het plaatsen van borden dus is het maar een beetje in het wilde weg gokken en rijden met de Pacific links. Zo op zoek naar één van de twee bruggen over het Panama kanaal. Toen ik ergens op een stuk weg belandde met alleen taxi's en stadbussen brak het klamme angstzweet me uit, ik zat toch niet nietsvermoedend op een busbaan of iets dergelijks. Ik was blij na een paar kilometer weer 'gewoon' verkeer te zien.
Susan was inmiddels bij het kookpunt en het leek mij verstandig om even te stoppen bij een McDonald voor eten (wilden de kinderen heel graag) en het vragen naar de weg. Daar stonden twee agenten met de woorden Policia Turismo op de mouw gespeld. Leken mij twee man die de weg wel wisten voor een verdwaalde toerist. Helaas was hun Engels nauwelijks beter dan mijn Spaans dus echt veel wijzer werden we niet van elkaar. De agenten dachten dat ik naar het Panama kanaal wou voor een bezoek, maar daar was het te laat voor, dat was al gesloten. Ik was gewoon op zoek was naar een brug over het kanaal. Op den duur begrepen we elkaar, maar het uitleggen van de juiste weg was een volgende uitdaging. Gelukkig wisten de agenten wel raad: Follow us. En dat deden we, zo kwamen we aan bij de oprit naar de brug na een paar keer muchos gracias en bueons dias reden we de file over het Panamakanaal in. Daarna in een ruk zonder problemen naar Bejuco gereden, mooi op tijd voor de dagelijkse familieplons.
We zijn het over één ding wel eens, Panamezen zijn super aardige mensen. Niet alleen de taxichauffeur en de politie, maar ook in de oude stad kon je rustig over de markt lopen zonder constant van alles en nog wat aangeboden te krijgen. Na alle hectiek van vandaag nemen we morgen een dag rust, daarna gaan we een paar dagen 'los'.
Panamees ritme
Zondag 14 juli 2013. Bejuco, Panama.
Gisteren zijn we weer op een uitje geweest. We zitten vlakbij een Nationaal Park en tegen dat park aan heeft een Canadees een klein resort gebouwd met een zwembad. Daar zijn we vandaag geweest en hebben daar geluncht. Aan de bar bij het zwembad gezellig gekletst met de eigenaar en zijn Amerikaanse vriendin. Ze wisten ons van alles te vertellen over Panama en hebben ons tips gegeven over waar heen te gaan. Zo schijnen de sluizen aan de Atlantische oceaan mooier te zijn vanuit een toeristisch oogpunt om te bezoeken. We hebben veel ideeën opgedaan en gaan daar mee aan de slag volgende week.
Vandaag vertrekken we naar Azuero, eerst naar Heliconia B&B en van daar vertrekken we maandag naar Isla de Coiba voor een driedaagse excursie met een Nederlands stel.
Het dagelijkse ritme in Bejuco ziet er ongeveer als volgt uit: Na het wakker worden duiken we al snel het zwembad in, ik neem zo af en toe een blik op nu.nl en volg zo de tour. Daarna ontbijten, met gebakken ei (door de jongens) en mango uit de tuin (de kinderen 'lusten' geen mango). Dan afwassen, dat wil Silke doen en ze wordt boos als iemand haar voor is. De rest helpt in en rond het huis. Daarna zijn we klaar om voor een volgende duik of we gaan de baan op, zoals vandaag. Maar nu eerst de beklimming van de Mont Ventoux.
De reis naar het B&B van Loes en Kees
Dinsdag 16 juli 2013. Isla de Coiba, Panama.
Een lange rit met de auto met veel stops maar zonder Garmin en TomTom. Die laatste twee hebben hier totaal geen zin, de Garmin kent de weg minder goed dan ik en de TomTom heeft Midden Amerika er niet op staan. Google Maps daarentegen is de redding van het vaderland, die doet het wel en ook heel goed, alleen het vereist wel een verbinding met internet en dat is tijdens het rijden lastig. Vertrouwen op de bewegwijzering helpt ook niet, het ontbreekt er zo goed aan en als er al een bord staat dan staat het bíj de afslag en niet tweehonderd meter er voor.
Ook op weg naar Coiba zag ik het 'ANWB' bord wel, maar te laat: Ah, hier had ik dus links af gemoeten. Gelukkig kun je op de vierbaans weg de auto met een zekere regelmaat keren en dat heb ik ook gedaan. Goed uitkijken want voor je het weet mis je de afslag weer, uitvoegstroken zijn hier een onbekend verschijnsel. Daarna dus richting Loes en Kees over een weg bestrooid met 'slaggate' (putholes). Voorzichtig rijden en zo veel mogelijk langs de gaten slalommen. Al met al duurde dat stuk een keer zo lang als op de website staat. Onderweg dus veel tussenstops, om de weg te vragen (vooral om te kijken of we nog goed gingen), tanken, boodschappen doen, lunchen en handelen (Susan probeerde een hangmat te kopen met korting).
Bij Loes en Kees stond het avondeten al klaar en konden we mooi aanschuiven. Tijdens het eten kregen we uitgelegd wat ons allemaal te doen en te wachten zou staan op Isla de Coiba. Nog een wanhopige poging gedaan om foto's te laden. Dat ging niet met het veel te zwakke signaal.
Snorkelen en meer snorkelen
Woensdag 17 juli 2013. Isla de Coiba, Panama.
Vroeg uit de veren omdat we met hoog water moesten vertrekken. Vroeg is in dit geval zeven uur zodat we om acht uur in konden stappen op de boot. We hadden een privé boot met kapitein Marco en zijn neef Isaac als gids. Om van het vaste land naar Coiba te komen is een boottocht van ruim twee uur nodig. Grotendeels langs de kust van Panama. Vanaf die kustlijn is er op één plek een haven van waaruit je ook naar Coiba kunt varen. Dan ben je er iets sneller. Aangekomen op het eiland eerst inschrijven (Isla de Coiba is een nationaal park en het grootse eiland van Panama in de Pacific), koffers uitladen en zwemkleren aan trekken.
We vertrokken al snel naar een snorkelparadijs, met de veelzeggende naam 'gouden rots'. Daar ben ik met Jesse en gidsen Marco en Issaac rond het eiland gezwommen. Die twee weten alles te vinden. We hebben een inktvis gezien, die ving Marco. Een paar haaien wakker gemaakt, die slapen verstopt tussen stenen en zijn zo niet te zien. Alleen de gidsen weten waar ze slapen en vinden ze zo. We zagen nog een paar schildpadden voorbij zwemmen, Isaac heeft er één gevangen en weer los gelaten. Susan en Folkert zijn zelf op avontuur gegaan en Silke en Fardau hebben op het strand gespeeld met Loes als oppas. Ze waren eerst bang voor de hermiet kreeften, die waren in grote getale op het strand aanwezig. Die angst ging gelukkig vrij snel over en de dames hebben met de kreeften gespeeld. Later toen wij terugkwamen van onze zwemtocht hebben Marco en Isaac de meiden mee op zee genomen om ze een schildpad te laten zien. Dat is gelukt en ze waren erg blij. Fardau vond de kleine blauwe visjes erg mooi, ze lag verder de hele middag in zee.
We gingen mooi op tijd terug zodat we vanuit het basiskamp een wandeltocht naar een uitzichtpunt konden maken. Dat plan werd wreed verstoord door een langs zwemmende bultrug walvis die onze aandacht trok en kreeg. We hebben dik een uur achter de moeder met haar kalf aangevaren. Het was meer rondjes varen, want de walvis zwom niet in een rechte lijn, zij dook steeds weer ergens anders op. Soms wel op plekken waar we naar haar keken maar soms ook een heel eind verder. Na een uur volgens zijn we toch terug gevaren, het liep al aardig tegen vijf en dat is wel een mooi moment om weer op het basis kamp te zijn. Daar in de buurt zwemt Tito de krokodil rond en het is dan wel zo handig dat er tegen de avond geen mensen meer in de zee zijn. Veiligheid gaat boven alles.
Op zoek naar krokodillen en snorkelen
Donderdag 18 juli 2013. Isla de Coiba, Panama.
De volgende dag er weer op tijd uit. We sliepen ook vroeg om de doodeenvoudige reden dat het licht uit gaat een uur na zonsondergang. Zo veel stroom is er niet en men spring er zuinig mee om.
Een drukke dag op het programma. We hebben een bezoek aan de gevangenis geschrapt zodat er meer tijd is voor snorkelen. In het verleden was Coiba een eiland voor gevangen, raar maar waar, ook hier een gevangenis op een eiland. Van die gevangenis is alleen een ruïne over. Omdat Jesse en ik de PI Bijlmer al hebben gezien en gevangenissen niet als topattractie op ons lijstje staan, hebben we dat over geslagen.
Wel dus de rivier op gevaren met een mangrovebos. Wat vogels gezien en gehoord, verder geen krokodil te bekennen. Een eindje verder aan land gegaan om te kijken of er rode papegaaien waren te vinden, die we uiteindelijk niet vonden. Wel kokosnoten die met een paar slagen door Isaac werden gekliefd en door ons geproefd. Jesse wou het ook proberen, het zag er zo makkelijk uit. Bleek toch een hele kunst te zijn, uiteindelijk wel gelukt.
Daarna ergens aan land gegaan om een wandeling in de jungle te maken die uitkwam bij een waterval. Watervalletje in dit geval. Ondanks het regenseizoen is het vrij droog en stoomt er niet zo veel water door de waterval. Aan het einde van de waterval lag de boot op ons te wachten en zijn we voor de lunch naar het kamp gevaren.
Eten en gauw de zwemkleren aan, klaar voor een snorkelmiddag. We hebben weer rond en in de buurt van eilanden gesnorkeld. Coiba bestaat uit een groot hoofdeiland met in de buurt van het kamp een aantal kleinere eilanden. Veel vis en de gidsen doken weer van alles op. Hele grote schelpen die van boven nauwelijks te herkennen zijn als schelp omdat ze lijken op stenen. Ook weer een haai wakker gemaakt uit zijn slaap en tentakels van een inktvis gezien. De rest van de vis zat verstopt tussen stenen en spelonken.
Fardau en Silke werden mee gesleept door Marco en Isaac en die hebben ook veel gezien. Marco zag ook een dikke gele vis, een opblaasvis. Die had zich opgepompt om groot en gevaarlijk te lijken. Daar was Marco niet van onder de indruk en hij ving de vis, die zich nog wat meer opblies. Het leek nu wel een voetbal met kraaloogjes. De vis weer onder water geduwd waar hij wat lucht liet ontsnappen en snel weg zwom. Al met al erg mooi en leerzaam om met de gidsen op pad te gaan. Zo zie je nog eens wat en krijg ik ook een beter gevoel bij snorkelen. Niet alleen je ogen uit kijken naar al die gekleurde vissen maar ook eens naar de bodem duiken en ergens onder of in kijken.
Weg van Coiba
Vrijdag 19 juli 2013. Bejuco, Panama.
De laatste dag. Weer op tijd er uit, op tijd de boot in. Hoe eerder we weg gaan hoe meer tijd er is op de laatste snorkelstop. Voor het vertrek krijgen we groene kokosnoten, die zijn een stuk lekkerder dan de bruine die we de vorige dag hadden geproefd. Bij de snorkelstop hebben we bijna twee uur kunnen snorkelen. Daarna de terugvaart van dik twee uur. Silke en Fardau in de zwemvesten. Silke zat al rap te dommelen. Ik heb toen van rugzakken een bed voor haar gemaakt. Daar is ze op gaan liggen en verder zo ongeveer de hele vaart geslapen. Zo rond lunchtijd waren we over.
Na de lunch, bestaande uit een hartige taart en sandwiches, via de 'gatenkaas' route naar huis. Deze keer in één keer goed gereden. Nog even gestopt voor de boodschappen voor het avondeten. Kip met zelfgemaakte milkshake als toetje. De wasmachine staat te stampen om al het zeewater en zweet uit de kleren te wassen. Een mooie en leerzame vierdaagse.
Vamos a la playa
Zaterdag 20 juli 2013. Bejuco, Panama.
Vandaag een dagje strand. Naar het strand waar we sinds we hier zijn naar op zoek zijn geweest. Nu gevonden, we hebben de weg gevraagd aan de eigenaresse van het resort bij het nationaal park waar we vorige week waren. Zij weet de weg vrij aardig. Zij heeft ook een lijstje met restaurants gemaakt. Naar één daarvan zijn we gisteren geweest. Dat was lekker Mexicaans eten. Grappig was dat zij er later die avond ook heeft gegeten. We hebben nog mailcontact omdat we via haar aan een adres in San Blas zijn gekomen.
Het strand dus. Geen goudgeel gebeuren, maar gitzwart zand en wárm, zeg maar heet. Het was een surfstrand. We hadden ook surfplanken mee genomen, die liggen hier om mee te spelen. Het lijk zo eenvoudig. Je roeit jezelf de zee in, wacht op een goede golf, gaat op de plank staan en surft zo over de golfen naar het strand. Het is net als met kokosnoten open slaan, het ziet er allemaal kinderlijk eenvoudig uit. De harde werkelijkheid is in dit geval ook anders. De kunst van het surfen heb ik nog niet onder de knie. De volgende keer eerst maar wat oefenen op het droge vooraleer het ruime sop te kiezen.
Op het strand was ook een Nederlands gezin, met twee dochters. Die waren in een hotel aan de kust en vonden Panama ook mooi maar net als wij, toch ook wel duur. Wat dat aan gaat is Azië een betere bestemming. Zij waren ook al een paar keer aangehouden door de gendarmerie, paspoort laten zien en dan mag je weer verder. Gelukkig hebben wij altijd ons paspoort bij ons.
Regen, rain, lluvia
Zondag 21 juli 2013. David, Panama.
Regen, regen en nog eens regen en oh ja, zo af en toe droog en even de zon zowaar. Dit vat in één zin de rit van Bejuco naar David vrij aardig samen. We zitten in het regenseizoen en dan regent het zo af en toe. Ook gisteren toen we naar de Vallee Anton gingen. Aan de kust was alles oké, veel zonneschijn. Maar verder landinwaarts was het minder en in de Vallee Anton regen. We hebben er met de auto wat rondgekeken en lekker gegeten. Boodschappen gedaan op de markt. Na veel wikken en wegen een hangmat gekocht. Er valt hier niet te onderhandelen en dat vindt Susan héél vervelend, er gaat nog geen dollarcent van de prijs af.
Vandaag alles in vijf rugzakken gepakt, in de auto en op weg naar David een stad in de buurt van de grens met Costa Rica. We zijn aan ons rondreis deel van de vakantie begonnen en trekken de komende twee weken door Costa Rica. We zitten nu in een hotel met zwembad waar we straks een duik in nemen, als het droog is want er trekt een onweersbui over. In de tussentijd kijken we tv, voor het eerst. Toevallig voetbal, de kwartfinale van de Noord Amerika Cup, een soort van Europees kampioenschap voor Midden en Noord Amerika. Panama zit in de halve finale, ben benieuwd of we in Costa Rica iets merken van de Oro Cup. Waarschijnlijk wel, die spelen vanavond de laatste kwartfinale.
Vervolg reis in Costa Rica
Baden in luxe na ontberingen
Vrijdag 2 augustus 2013. Bocas del Toro, Panama.
Na het bezoek aan de schildpadden was het de bedoeling om de volgende ochtend om zes uur te vertrekken voor een kanotocht door het nationale park. Een tocht die bij regen niet door zou gaan en de regen van de avond daarvoor was nog immer aan de gang. Kortom zo rond half zes ging de wekker wel, maar het getik van de regen deed ons omdraaien en verder slapen. Een paar uur later er wel uit, rustig ontbijten, roerei met fruit, inpakken en vertrekken. Een uur met de boot en daarna in de huurauto. De weg van San Jose naar Limon is een keurig aangelegde tweebaansweg, alleen niet berekend op het verkeer, vooral niet op het vrachtverkeer. Na Limon was die drukte over maar was het ook al laat aan het worden. Na Limon bij het eerste het beste hotel met zwembad gestopt. Daar was nog plaats. Gezwommen en Folkert lag lekker op de bank op de veranda te iPod-en. Onder de kussen van die bank lag een krab te wachten op de duisternis. Dat was wel even schrikken.
De volgende dag fris en fruitig op gestaan. We hadden om twaalf uur een afspraak bij de grens om de auto in te leveren, anderhalf uur rijden en we kwamen ook keurig op tijd. Maar het mannetje van Triffty was in geen velden of wegen te bekennen. Die stond ergens anders te wachten op toeristen die niet kwamen opdagen, op ons dus. Na wat gebel en sorry, fout lag niet bij ons, mochten we de auto parkeren en de sleutel achterlaten bij de parkeerwacht. Toen konden we een uur na aankomst bij de grens eindelijk de grensrivier oversteken, wandelen over een brug.
In Panama het gedoe wat daar hoort om een taxi te vinden, dat lukte aardig, maar bij het afrekenen bleek die opeens duurder. Hoort er bij, maar leuk is anders. Ze wilden nog twee toeristen inladen, maar die weigerden, we zaten al vol. We hadden wel de mazzel dat er een Costaricaans stel in het busje zat want die spatte ook op.
In Almirante de boot naar Bocas del Toro genomen. Een paar jongens hielpen ons met het uitladen van de bagage en wilden daar direct één USD per persoon voor hebben. Terwijl ik veel liever zelf met de rugzakken had gelopen, ze werden me gewoon uit de handen gegrist. Die gevraagde fooi hebben die jongen op hun buik mogen schrijven.
Op Bocas hadden we een vrijstaande villa gehuurd voor drie dagen, maar op het moment dat wij aankwamen bleek er toch iets mis te zijn gegaan met de reservering. Op zoek naar iets anders. Na wat heen en weer geloop en topoverleg zijn we voor vijftig USD low budget in een hostel gaan zitten voor één nacht en vanmorgen een villa (villa 45) voor twee nachten. Het hostel was best leuk, koken en kletsen met de andere gasten, waaronder Panamezen, lekker ouderwets. De villa konden we met een goede deal krijgen (kost een paar centen, maar dan heb je ook wat). Op Tripadvisor hadden we al wel gelezen dat de service niet zo goed scoort, dat klopt en ook al weet je het dan nog valt het tegen. Het ging voor ons vooral mis bij het kantoor op Bocas, op het eiland is het tot dusver prima. Voor de rest gaan we genieten op Red Frog Beach.
Red Frog Beach Villa
Zondag 4 augustus 2013. Bocas del Toro, Panama.
We zitten nu in een villa met drie slaapkamers, twee badkamers, terras, zwembad, open keuken, ocean view, wasmachine en een verrekijker. Qua comfort iets heel anders dan het hostel van de eerste nacht op Bocas. Maar ook qua sfeer, in het hostel kook je in de gezamenlijke keuken en raak je zo met andere gasten aan de praat en dat was gezellig. Het is ons redelijk gelukt om met een Panamees stel te spreken dat nauwelijks Engels sprak. Dat gaat hier niet gebeuren, iedereen zit een beetje op zichzelf. Het is weekend en het is redelijk vol zeggen ze, in ieder geval zijn ze druk. Dat valt ons niet op, we komen alleen personeel tegen. Ondanks dat ze 'vol' zitten hebben we een fikse korting gekregen. Het regenseizoen is net afgelopen werd ons verteld, wat dat betreft verwacht ik zon, zon en zon. Het wordt hier geen 37 graden, het is hier vrij constant 25 tot 30 graden. We genieten even van een paar dagen rust en gaan dan weer de baan op.
Dit resort doet me wel een beetje denken aan de plannen waar Mario (van Tipi Jungla in Costa Rica) het over had. De grond/jungle naast hun tipi is van een Amerikaanse ontwikkelaar. Na twee dagen met Mario opgetrokken te hebben kwamen die plannen en de consequenties voor Tipi Jungla er langzaam maar zeker uit. Het komt er op neer dat de Amerikaan daar zoiets wil bouwen als Red Frog Beach Resort. Daar komt een gated community van alle gemakken voorzien zoals: supermarkt, bioscoop, golf, restaurant etc. Dat is hier niet het geval, hier staan een aantal villa's, geen gated community, wel een bar aan het strand maar die is voor iedereen toegankelijk.
Op het eiland zijn geen winkels, daarvoor moeten we naar Bocas en er is strand. Stap één van het ontwikkelplan bij Tipi Jungla is het ontbossen (ontjunglen)van de grond en dat is in volle gang. Dat gaat iets moderner dan met een bijl, maar heel veel ook niet. De ontwikkelaar neemt zijn tijd en heeft maar een paar man in dienst. De eerste effecten zijn al wel zichtbaar. Er was rond de tipi's een groep apen, die is vertrokken. Gelukkig voor Mario duurt het vergunningentraject nog wel even en moeten er ook geïnteresseerde kopers zijn, maar al met al geen al te leuk vooruitzicht als de plannen gerealiseerd worden. Dat terwijl wij allemaal Tipi Jungla (samen met Casa Botania) één van de mooiste plekjes vonden waar we zijn geweest in Costa Rica.
Gisteravond (tegen zeven uur) met Fardau op zoek geweest naar de red frogs. Ik hoorde wat gekwaak en dacht zo die red frogs te kunnen vinden. Dat was niet eenvoudig want elke keer als ik in de buurt van het gekwaak kwam werd het stil. Samen met Fardau ging het beter, ik stuurde Fardau weg en zo dacht de kikker dat het gevaar geweken was en begon weer te kwaken. Zo kregen we door waar het geluid vandaan kwam, met een zaklamp de bron gevonden. Het was geen rode kikker maar een klein groen krabachtig beestje. Gisteravond op de veranda kregen we bezoek van een dier dat zich het best laat omschrijven als een kruising tussen een eekhoorn en een rat. Die hadden we op Isla de Coiba ook gezien en zijn wat minder mensenschuw. Ondanks de rest zitten we toch echt wel in de jungle. Een pracht plek en we genieten er van.
Blessure Folkert
Dinsdag 6 augustus 2013. Bejuco, Panama.
Folkert is op de trap van het zwembad uitgegleden en heeft een wond bij zijn knie. Na veel gebel kregen we een EHBO kit. Daar moesten we ons mee redden. Het ziet er, denk ik, erger uit dan het is. De wond oogt schoon, het gebeurde ook in het zwembad. Zojuist (de volgende ochtend) heeft de tuinman er naar gekeken en die was in alle staten. Folkert moest direct naar het ziekenhuis voor een injectie tegen een eventuele infectie en de wond laten ontsmetten. De man was ook boos op het personeel dat ze zo laks reageerde. Dat personeel (één man) kwam iets later om met Folkert en Susan naar het ziekenhuis te gaan. Bleek hij het enige personeelslid te zijn voor het weekend, zo druk kan het hier dus nooit zijn. Folkert heeft verband gekregen voor de nacht met een zalf en overdag een spray, beide om het genezen te versnellen. Daarnaast twee soorten antibiotica, ze nemen hier geen halve maatregelen. Al met al moet dat de wond doen genezen zonder dat het gaat ontsteken. Hij mag nu een week niet zwemmen en snorkelen, dat is niet zo mooi! Gelukkig zaten we in een mooi huis en hebben er het beste van gemaakt. Lekker luiwammessen en chillen.
Gisteren zijn we vertrokken, maar niet nadat we eerst hebben gesnorkeld. Het is hier anders dan ander plekken waar we zijn geweest. Het koraal is echt prachtig. Je hebt twee soorten koraal, hard koraal en zacht koraal. Hard koraal hebben we veel gezien en daar zitten vissen in van de Nemo familie. Het zachte koraal is mooier om te zien en trekt ook andere vissen. Zo zag ik een vis die achteruit leek te zwemmen, hij had een enorme groot oog als 'teken' op zijn achterste waardoor dat zo leek. Verder zaten de vissen goed verstopt tussen het koraal, zacht koraal biedt meer verstopplekken. Ik ben meerdere keren naar de bodem gedoken en zag zo af en toe opeens twee verschrikte oogjes omhoog kijken.
Na het snorkelen naar huis gereden. Eerst een rit met een taxi van Almirante naar David (van de Atlantische naar de Pacifische kust). De taxi wist de weg en had haast, wij ook en ik was blij dat hij de weg wist. In David stond onze auto achter slot en grendel te wachten, gelukkig was er wel iemand van Thrifty op het vliegveld en zo konden we in de vertrouwde Honda stappen. Het plan was om in één keer naar huis te rijden, uiteraard wel met een stop voor het avondeten. Het eerste stuk ging prima, het was wel weer gaan regenen (meer in de bergen/binnenland), met het invallen van de duisternis werd het met al die regen en een lege maag een stuk minder. Gelukkig een restaurant gevonden, na kip met patat/rijst was het buiten inmiddels droog geworden, dat reed een stuk fijner. In één ruk naar huis, waar we rond middernacht aankwamen.
Onderweg een oponthoud bij de lokale gendarmerie, die moest wat zwart bij verdienen. Het was of hem vijftig USD betalen of een bekeuring van honderd USD. Er voor gekozen hem een stapeltje groene papiertjes in de hand te drukken, daarna mochten we weer doorrijden. Die stapel haalde de waarde van vijftig USD overigens niet.
Omdat ik toch zo alleen reed in een auto waarin iedereen verder sliep kon ik mijn gedachten laten gaan over de bijdrage die wij mogen leveren voor VRMK. Ik had op de site ook een mooi verslag gelezen van een gezin in Laos (daar waar wij vorige jaar waren). Al met al stonden daar een paar onderwerpen in waar ik het wel over wil hebben op de VRMK dag, maar dat houd ik nog even voor me.
We lopen dezer dagen met T-shirts van FC Groningen en Trots van het Noorden rond. Zo vaak voert de FC de ranglijst immers niet aan, voor zover ik weet is dit de tweede of derde keer. Folkert en ik willen nu erg graag naar de Adelaarshorst. Hoop dat Bert kaartjes kan regelen.
Bezoek aan het Panama Kanaal
Woensdag 7 augustus 2013. Bejuco, Panama.
Gatun Locks, oftewel de sluizen voor Gatun Lake, vanaf de Atlantische oceaan gezien het eerste sluizencomplex van het Panamakanaal. Vanuit een toeristische oogpunt de mooiste om te zien maar voor ons wel aan de andere kant van het land. Via drie sluizen worden de schepen van oceaan niveau naar het 26 meter hoger gelegen meer getild. Het sluizencomplex bestaat uit twee keer drie sluizen, en vormen zo een soort van tweebaansweg. De sluizen zijn gek genoeg niet de bottleneck, dat is het 'eigenlijke' kanaal, de Culebra Cut. Daar kunnen twee schepen van dertig meter breed elkaar niet tegenkomen, het is dus een soort van eenrichtingsverkeer voor grote schepen. Het 'verkeer' wordt geregeld bij de ingangen, er is een paar uur per dag dat er echt grote schepen door mogen. Dat wisten we, en we wisten ook wat de openingstijden zijn bij de Gatun Locks.
Het laatste stuk was rijden door een bouwput, er wordt een derde baan aangelegd voor grotere schepen. Het hele Panama kanaal complex wordt aangepast en dat is volgend jaar gereed. Zo ongeveer gelijk met het honderd jarig bestaan van het kanaal. We reden dus eerst een stuk door die bouwput en kwamen daarna aan bij de sluizen, later hebben we de andere kant ook gezien en dat oogt een stuk groener en geeft een ander/beter beeld van de omvang van het sluizencomplex. Voor de toeristen is er een uitkijkdek gemaakt van waaruit zo ongeveer alles is te zien. Toen wij er waren kwamen er schepen vanaf het meer die op weg waren naar de Atlantische Oceaan. Beide banen waren open voor die schepen. Bij binnenkomst in de eerste sluis wordt het schip vastgemaakt aan acht treinen die de schepen door de sluizen trekken, ook stappen er een paar 'kapiteins' op het schip. De eigen kapitein is even geen baas meer over zijn schip. De grootste schepen zijn dertig meter breed en de sluizen 32 meter, het past dus precies. De treinen houden de schepen goed van de wal, ik heb geen gebotst gehoord, dat werkt dus goed. Het was een spectaculair gezicht, vooral als je bedenkt dat de sluizen honderd jaar geleden zijn gebouwd.
Ook een mooi onderdeel van de Gatun Locks is dat je voor de sluizen langs kunt rijden over een brug. Als je op die brug rijdt zie je aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant kijk je tegen een sluisdeur aan die een muur van water tegenhoudt. Als je geluk hebt en als één van de eerste auto's over steekt zie je nog net een boot vertrekken of de sluisdeuren dicht gaan.
Na het bezoek zijn we naar het fort San Lorenzo gegaan. Dit fort torent hoog boven de oceaan uit en 'beschermt' het binnenland tegen vijanden, in de tijd van Columbus en later. Uiteindelijk is het fort, dat gebouwd is door de Spanjaarden, door de Britten veroverd door op een strandje aan land te gaan en vervolgens het fort van achter door de jungle aan te vallen. Daar hadden de Spanjaarden niet op gerekend. Tegenwoordig kun je met de auto van het fort naar het (dat) strand. Dat hebben wij ook gedaan en daar ook een duik in de oceaan genomen. Silke en Fardau waren helemaal blij dat ze konden zwemmen, allemaal naakt want we hadden geen zwemkleding mee genomen. Folkert heeft ook even in de zee gezwommen, het gaat een stuk beter met zijn wond. Het was een mooie en interessante dag.
Panamese Antillen
Woensdag 11 augustus 2013. San Blas Archipel, Panama.
We hebben twee nachten doorgebracht op een eiland in de San Blas Archipel. Op één van de 366 eilanden, er is er één voor elke dag van het jaar. Dat zeggen de Kuna indianen die er wonen en die de 'eigenaren' zijn van de eilanden en een strook bij de kust. San Blas staat tot Panama zoals de Antillen zich verhouden tot Nederland. De Kuna indianen hebben eigen wetten en een zelfstandig bestuur maar zijn 'gewoon' onderdeel van Panama. Er zijn dus ook geen grensposten. Of het er ook daadwerkelijk 366 zijn weet niemand, het is lastig tellen en ik kan me voorstellen dat er soms eilanden verdwijnen en er weer bijkomen. Dat ligt niet aan eb en vloed, als er al een getijde verschil is, heb ik daar niet zo veel van gemerkt, veel is het in ieder geval niet.
Het was een heel gepuzzel en wikken en wegen vooraleer de kogel door de kerk vloog en wij op pad gingen. Allereerst was daar de keuze tussen zeilen of op een eiland bivakkeren. Zeilen lijkt leuk en is het ook, maar is het ook drie nachten leuk? En is het ook leuk met wat bewolkt weer en zo af en toe een bui? Ook financieel is verblijven op een eiland goedkoper, althans de budget lodges. We hadden al wel ontdekt dat er wel prijsverschil is tussen de lodges maar dat dit nauwelijks is te zien in kwaliteit/luxe.
Dan was er nog een ander probleem, hoe komen we er? In eerste instantie dachten wij dat er maar twee opties waren, of met een vliegtuig of een taxi, want met eigen auto kon echt niet. Totdat Susan een verhaal op Tripadvisor vond waarin wordt uitgelegd hoe je er met eigen vervoer kan komen en dat het helemaal niet moeilijk is. Al wat nodig is is een auto die een helling van dertig procent aan kan, zoals een 4x4. Ondanks dat we geen 4x4 hebben werd het eindoordeel dat we zelf naar San Blas (de haven Carti) zouden rijden en daar een boot regelen om ons naar Franklin Lodge te brengen. Het klinkt allemaal heel eenvoudig en voor het verhaal is het ook eigenlijk wel jammer dat het ook zo eenvoudig was. Geen vuiltje aan de lucht, alleen stromende regen en een ochtendspits in Panama stad, we waren in vijf uur over van Bejuco naar Franklin, een half uurtje langer dan het snelste tijdschema, niet slecht.
Op Franklin kregen we een huisje, ik moet zeggen hut, toegewezen. Ondanks mijn achternaam kregen we er maar één. Hoewel de hut niet zo veel voorstelde (bedden, een palmbladen dak, rieten muren, een deur en de vloer was het strand), stelde de plek waar de hut stond des te meer voor. We zaten op een klein eilandje met vijftien hutten, een keuken en een gezamenlijke doucheruimte, een soort van campinggevoel kreeg je er wel een beetje door. Op de wc zat geen spoelbak, buiten stond een ton met zeewater en daar kon je een emmertje uit scheppen en zo doorspoelen. Ook de douche deed het alleen een paar uur aan het einde van de dag, douchen met regenwater, dat je met een emmer over je heen kon gooien, geen stromend water. Dit alles op een bounty eiland. Daar bestaat San Blas uit, niet uit 366 eilanden, maar uit 366 bóunty eilanden. In de oceaan, die behoorlijk ondiep is wat ook verklaart dat er zoveel eilanden zijn, is heel veel koraal. We hebben dan ook veel gesnorkeld en zijn ook nog op een tour geweest. Die tour ging langs een 'plaat' waar zeesterren waren te zien en langs een scheepswrak. Erg leuk.
Het leven op het eiland was lekker ontspannen. Drie keer per dag werd er op een toeter geblazen, ten teken dat het eten klaar was, dan schoof de hele camping aan. We hebben veel gekletst met andere vakantiegangers en ook mensen gezien die we al eerder waren tegen gekomen, een stel van Bocas en een groepje uit Tortuguero. Ook hadden we onze hangmat mee, een souvenir dat we eerder hebben gekocht, daarnaast twee hangmatten gehuurd zodat we drie ligplekken buiten hadden onder de palmbomen. Susan en Silke hebben de tweede nacht in de hangmatten geslapen. De dagen vlogen voorbij.
De laatste avond hebben Susan en ik kreeft besteld, die was echt super lekker. Toen we de volgende ochtend op het punt stonden om te vertrekken kwam er net een bootje aan met kreeft. Op de heenweg hadden we wat eten en drinken mee in een koelbox en die was nu leeg, dus hadden we nu bergruimte over. Een kreeft en vier zeekrabben pasten daar wel in. Die vijf hebben we bij het avondeten in Bejuco op gegeten. Hetgeen niet eenvoudig was, maar googlen op 'kreeft koken' en 'zeekrab bereiden' leverde een ruime keuze uit recepten. Het is heel gemakkelijk, water met wat kruiden koken, kreeft/krab er in, één minuut door koken per honderd gram en smullen maar. Nu ja, niet direct, eerste het 'vlees' zien te vinden (met dank aan google) maar dan is het verrukkelijk.
Pareltjes
Donderdag 15 augustus 2013. Pearl Islands, Panama.
De parel eilanden is een eilanden groep in de Pacific Ocean, of eigenlijk de baai van Panama. Het bestaat uit een twintigtal eilanden. Op één er van, Island Contadore, hebben wij twee nachten geslapen in een B&B van een Canadees.
Hoogtepunten van de tocht waren:
1) Het vliegen er heen met een Piper Cherokee 6, een zeven persoon toestel, inclusief piloot. Iedereen, behalve de niet zo fitte Silke, had een plaatsje bij het raam. Op de terugweg stonden we bij het vliegtuig en vertelde Folkert mij dat hij dit wel prettig vliegen vond. Je hoeft niet twee uur van te voren in te checken, geen half uur in het vliegtuig zitten voordat het eindelijk vertrekt. Nee, je wacht even een kwartiertje bij het vliegtuig en dan stap je in en stijg je op, duurt al met al maar twintig minuutjes, veel sneller dan met die 747's.
2) Op het eiland hadden we twee golfkarretjes als vervoermiddelen. Daar hebben we het eiland wel meerdere keren mee rond gereden. We is in dit geval Jesse en Folkert met Susan en mij als co-piloot, ziek baas was dat. Ook Fardau en Silke hebben op onze schoot zittende een stuk gereden. Jesse en Folkert vinden nu dat ze genoeg rij ervaring hebben om achter het stuur van een auto te gaan zitten.
3) Het snorkelen was ook fantastisch. Op weg naar het snorkelen zagen we weer walvissen, eentje sprong zelfs uit de zee, dat was een spectaculair gezicht, te laat voor de foto dat dan wel. De snorkelplek an sich was niet zo indrukwekkend en ook niet heel veel bijzonders qua vissen die we nog niet gezien hadden. Wat het zo bijzonder maakte is dat onder ons op de zeebodem een waar slagveld gaande was tussen twee soorten vissen. Geel zwart gestreepte kleine visjes die op jacht waren en grotere zebra vissen die iets aan het verdedigen waren. Wat dat kon ik niet ontdekken, een eindje verderop waren zes vissen met vel gele staarten ook iets aan het beschermen en zij hielden ook van alles van zich af. Heel mooi om te zien allemaal. Ik ben een paar keer onder gedoken om te kijken wat er onder/tussen de spleten van de rotsen was te vinden, geen vlag te zien.
Na het snorkelen kwamen we aan land en vijftien minuten later zaten we in het vliegtuig. Fardau vroeg zich wel af wat het nut van de boottocht was, ze dacht dat de boot ons naar het vliegveld ging brengen, maar daar waren we ook met de boot vertrokken. Heel verwarrend.
We zijn weer thuis
Maandag 9 september 2013. Nederland.
Al weer bijna twee weken thuis en omdat school en werk hun aandacht vragen zijn we weer snel gewend aan de Nederlandse tijd. De reis van Bejuco naar huis was een lange tocht niet alleen qua afstand maar zeker ook qua tijd. Het begon allemaal een dag voor ons vertrek. Om het vliegtuig van acht uur in de ochtend te halen vanuit Bejuco leek ons een schier onmogelijke opgave. We hebben daarom een hotel geboekt in Panama om zo iets meer uitgerust te kunnen vertrekken.
Met het dichttrekken van de deur in Bejuco waren we onze auto ook kwijt en moesten we dus met de bus (openbaar vervoer) naar Panama stad. Gelukkig was de bushalte slecht twee minuten slepen met de koffers en stopte er direct een bus die van David naar Panama reed, het was een grote bus en er was nog plek genoeg. En schrikbarend goedkoop, vijftien Euro daar waar de heenreis met taxi het tienvoudige was.
In Panama stad zaten we in een soort van Pantip Suite maar dan in Panamese proporties, een stuk kleiner dus. Goed geslapen en om vier uur er al uit. Een klein half uur door een uitgestorven stad, dat reed lekker door. Zo waren we ruim op tijd bij het vliegveld om in te checken. We waren bewust vroeg gekomen omdat we bij vertrek op Schiphol wat problemen hadden met de Espa, verschil tussen O en 0. Alles ging gesmeerd en we hadden dus ruim de tijd om bij te komen op het vliegveld. In het vliegtuig hebben de jongens en Susan geslapen, de meiden en ook ik niet. We hebben met zijn drieën de hele vlucht van vier uur films gekeken.
Rond de middag waren we in Atlanta voor een stop van elf uur. Het zou geen enkel probleem zijn om de stad in te gaan en later weer terug te komen. Met de metro waren we zo in Atlanta stad, op zoek naar een Apple Store. Bij het derde station stapte een man in, net in het pak en een koffer onder de arm. Die begon zich al rap te verkleden in vrijetijdkledij. Toen hij klaar was vroeg hij om aandacht, en die kreeg hij ook. Hij oreerde over allerlei enge ziektes die er in water zitten en dat het verstandig is om gezond te drinken, het spreekt voor zich dat hij wel wist wat gezond was. Sterker nog, hij had een voorraadje gezonde drankjes bij zich, tegen een ietwat ongezonde prijs. De man had op zich wel een punt, ik heb zelf de voedselzandloper gelezen en veel van wat de man zei staat daar ook in. Het was dus geen onzin.
We hadden een paar adressen van iStores gevonden en gelukkig zat er één vlakbij een metro station. Daar heeft Jesse een iPhone gekocht van zijn gespaarde en nog te sparen geld. In die mall wat gegeten en daarna naar het centrum. Daar was het op straat uitgestorven maar bij een winkelcentrum met de veelzeggende naam Underground was het een stuk drukker. Dat was de looproute van het metro station naar het stadion van Atlanta Braves en die avond speelden de Braves thuis.
Daarna met de metro naar het vliegveld. In de metro waren we getuige van een boeiend gesprek tussen een vrouw en haar vriend/man. Wij niet alleen, de hele metro kon meegenieten. Zij verweet hem dat hij zichzelf beter vond dan haar: 'give me one example?' Waarop de man een ontwijkend antwoord gaf, zij weer: 'I don't think I am better than you are!'
Na op het vliegveld wat kastjes en muren beklommen te hebben mochten we langs de eerste controlepost waarna er nog vele volgden. Bij de laatste moest ik op zoek naar mijn geduld, dat was op. Iedereen was behoorlijk stuk, vooral Silke en Fardau waren kapot. Toen we uiteindelijk in het vliegtuig zaten sliep iedereen dan ook ruim voordat we opstegen. We werden wakker van het ontbijt dat werd uitgeserveerd. Vlak daarna zette het vliegtuig de landing in.
