Op het vliegveld leveren we de auto in bij Alamo. Een super professioneel en vriendelijk verhuurbedrijf. Sinds onze aanrijding in Swaziland kopen we het eigen risico af. Dus zowel de lekke band als de deuk achterop toen Andre te hard achteruitreed, wordt niet in rekening gebracht. We gaan naar de terminal voor de nationale vluchten die grenst aan de internationale terminal. Alles gaat hier meer houtje-touwtje. We vliegen met La Costena naar Big Corn Island, een eiland in de Caribische zee waar we onze vakantie gaan eindigen. Het is een klein vliegtuig voor circa 35 personen. Je mag 15 kilo ruimbagage mee, dus we moeten nog wat herpakken omdat we normaal 2 tassen van 20 kilo hebben. We checken twee dagrugzakken dus ook in. De vlucht is een beetje onrustig. Met zo’n klein vliegtuig voelt het ook anders. Na een uurtje zijn we er.

We dachten eigenlijk dat het eiland (6 vierkante kilometer) autovrij was, maar er blijken kleine Ford KIA taxi’s te rijden. Daar passen vier personen en bagage alleen in als je de achterklep openlaat. Dus zo rijden alle taxi's weg vanaf het vliegveld. We worden afgezet in Casa Canada. Een heerlijk hotel aan de kust met een infinity pool en mooie palmbomen. Geen zandstrand voor, maar een koraalrif. We hebben een mooie Cabana met een kingsize bed (altijd lekker), een bedbank voor de meiden en een warme douche. Na vier dagen koud douchen in Popoyo is dat toch wel weer fijn. De meiden duiken nog even het zwembad in.

’s Nachts word ik wakker van het onweer. Het gaat te keer en ik hoor de stortregens op ons dak. Het blijft de hele nacht door gaan. Sterker nog: pas tegen 12.00 uur in de ochtend wordt het iets droger. Wat een weer. Het is hier echt regenseizoen. Hier hadden we niet helemaal op gerekend. Opeens maak ik mij licht zorgen over onze terugvlucht. Die is in de ochtend met op dezelfde dag om 14:30 de vlucht naar Amsterdam. Wat als het dan zo’n slecht weer is en de vlucht misschien niet gaat? We lopen met onze (nog niet echt eerder gebruikte) goretex jassen aan naar het ontbijt. Ik vraag de obers, maar die stellen mij gerust. Ze vliegen heus wel.

We doen spelletjes, lezen voor aan de meiden (het vijfde boek deze vakantie al en de tweede van Carry Slee) en er is WiFi in het restaurant. In de middag is het droger en huren we vier fietsen en gaan we naar de duikshop Dos Tuberones, 2,5 km verderop. Want natuurlijk zijn we hier gekomen om te duiken. Ik volg Dos Tuberones al een poosje op Facebook en de onderwaterwereld is hier prachtig. Tonya denkt goed mee hoe we het kunnen doen. Luna wil graag weer een ondiepe duik in zee en Dille een bubblemaker in het zwembad. Shawn een vrolijke Zuid-Afrikaan komt erbij en stelt voor de om de bubblemaker in de ondiepe zee bij de duikshop te doen. Dan kan Dille daarna ook mee naar de duik naar het koraalrif (kantduik/shoredive). Prima plan, als we maar niet te diep gaan.

De volgende ochtend zijn we er om 7:30. We hebben Dille al wat YouTube filmpjes laten zien over de duikuitrusting want het is voor haar de allereerste keer. Eerst moeten we allemaal in een wetsuit worden gehesen. Dat is altijd het zwaarste werk. Met volle bepakking lopen we de zee in. Shawn doet onder water drie oefeningen met de meiden. Ademautomaat uitdoen en weer in. Ademautomaat weggooien en weer indoen. En masker klaren. Luna is ervaren en doet meteen full mask clearing onder water (masker in je hand houden en onder water opzetten). Shawn is onder de indruk van de meiden. Samen met Kathy zijn assistent zwemmen we met zijn allen langzaam naar het rif. Wat bijzonder. Dit is onze allereerste familieduik! Shawn houdt Dille bij de fles vast. Ze kan haar eigen drijfvermogen nog niet goed regelen natuurlijk. Luna kan al vrij snel weer los. Dille gaat daarna met Andre en dan maakt Shawn nog een mooie familiefoto van ons. Het wordt een duik van ongeveer veertig minuten met een maximale diepte van 5,8 meter. Koraal is mooi en we zien veel visjes en een spotted eagle ray. Dille komt helemaal enthousiast boven. We reserveren ook alvast onze duiken voor morgen. Dat worden bootduiken dus nog iets te moeilijk voor Dille en misschien te diep voor Luna.

In de middag huren we bij het hotel twee scooters. Het is nog steeds bewolkt maar gelukkig wel droog. Onze zonnebrandcrème gaat absoluut niet op hier. Die kan mee terug naar Nederland. We toeren het hele eiland rond. Ik heb nooit brommer gereden, alleen tijdens onze vakantie op Bali. Dus ik moet weer even wennen. Net zoals met de auto, nemen we met de brommer ook steile dirt- en stone roads en rijden een stukje op het strand.

De kust is hier prachtig. Corn Island voelt heel anders dan het vaste land van Nicaragua. Mensen spreken hier meer Engels (creools) en hebben een meer Caribisch uiterlijk. We zien veel kleine gekleurde huisjes met golfplaten op het dak. Wegen zijn modderig door alle regenbuien. Ook hier zijn paarden. Zonder zadel en met zwembroek worden ze bereden. Er zijn kleine winkeltjes met een grappige voorraad van spullen. Ze zijn natuurlijk heel erg afhankelijk van wat er binnenkomt. En verkeerstechnisch zijn er heel veel drempels... Sinds twee weken is er hier ook een ziekenhuis. Dat is ook erg fijn voor de lokale bevolking, want vroeger moesten zwangere vrouwen een maand van tevoren naar het vaste land om daar te bevallen. Nu kan het gewoon hier. Ook voor de kreeftenduikers is het fijn, want er is een decompressie kamer. In het verleden gingen veel kreeftenduikers dood door gevaarlijk duiken. En voor de toeristen is het natuurlijk ook goed. Want ondanks het regenseizoen zijn er veel toeristen op de Corn Islands.

De volgende dag gaan we lunchen bij de duikshop. Ze hebben de lekkerste koffie van het eiland en donuts. Shawn vertelt dat de eerste bootduik om 13.00 uur wat dieper is, circa tien meter. Dat is te diep voor Luna. Maar ze hebben nog niemand anders voor de boot van 15.00 uur. Hij zou dan met ons naar een ondiepe duiksite kunnen varen en dan zouden de meiden ook meekunnen. Dille en Luna roepen meteen Jaaa! Andre en ik hebben eigenlijk nog wel zin in die 13.00 uur duik. Vroeger doken we altijd samen, maar na de geboorte van de meiden altijd apart, zodat er altijd een iemand bij de meiden blijft. Inmiddels zijn ze oud genoeg om even alleen te blijven. Zij gaan even zwemmen en snorkelen vanaf de kant en wij gaan mee op de boot.

Wat bijzonder weer. Onze eerste duik weer samen als buddy’s sinds lange tijd. Het was een prachtige duik bij Long reef. We zien heel veel vissen, supergrote kreeften en een nurse shark. Het koraal is ook erg mooi. We eten even wat banenenchips voordat we met zijn vieren weer de boot opgaan. We gaan naar the Drift. Volgens Shawn de mooiste duiksite en ondiep (7 meter). Luna gaat er met een backwards flip vanaf de boot in. Shawn doet bij Dille de duikuitrusting aan in het water. De zee is enorm kalm. Dat is echt superfijn voor deze eerste bootduik voor Dille. Langs de ankerlijn dalen we af naar vijf meter en beginnen dan aan een prachtige duik. Shawn heeft niets te veel gezegd. De koralen zijn adembenemend mooi. Zoveel vissen. En weer een nurse shark vlak onder ons. Ik fotografeer ‘m met onze GoPro. Dan zwemt hij omhoog naar mij toe. Heel even moet ik aan het verhaal van Freek Vonk denken.

Maar dan is ie gelukkig alweer weg. Dille heeft de smaak te pakken en wil niet meer vastgehouden worden. Op een gegeven moment zwemt ze los naast Luna voor ons. Andre en ik kijken elkaar onder water aan en we denken hetzelfde. Wat is dit bijzonder mooi om zo samen als gezin te duiken. Laaiend enthousiast komen de meiden boven na 45 minuten boven. We praten na in het duikcafe en loggen onze dives. Shawn geeft de meiden een grote knuffel en complimenten. Mooie dag!

Onze laatste dag kunnen we niet meer duiken vanwege de vlucht de volgende ochtend. We besluiten een snorkelexcursie naar Little Corn Island te doen, het kleine broertje van Big Corn op zes zeemijl. Dit eiland is nog kleiner en alleen begaanbaar te voet. Binnen een uur heb je het rondgewandeld. We gaan met de boot van Charles de volgende ochtend om 9:00 uur. Wijs geworden door ons enge avontuur op Bali vragen we eerst om zwemvesten. Die zijn er. Zodra we wegvaren krijgen we een hoosbui over ons heen. De zee is best wat wilder, dus we vliegen soms van de houten bankjes omhoog. Niet een ideale overtocht. Charles doet zijn best om ons te ontzien. In het enige dorpje van Little Corn komen we als verzopen katten aan. We wandelen even rond maar er komt nog een onweersbui aan. We hebben het echt koud. Even de zee in. Die blijkt lekker warm te zijn. Beter dan boven water.

We lunchen bij de beach bar en gaan dan met de boot en een snorkel gids naar het rif. We gaan met de stroming mee snorkelen van diep naar ondiep. In het begin is wat saai en hard werken met de deining en golven, maar het wordt steeds mooier. Halverwege is een kleine zandvlakte waar zo’n vijf grote nurse sharks liggen. Imposant. Luna en ik zien ook nog twee grote spotted eagle rays voorbijzwemmen. Hoe ondieper hoe mooier de kleuren en vormen van de koralen en heel veel vissen. Echt prachtig. Ook is er een grote school blauwe vissen waar je heel dichtbij kan komen.

De gids ziet echter al weer een onweersbui komen dus we moeten eruit en richting strand. Bij Yemaya beach en resort gaan we schuilen. Dit is een mega duur resort bij een heel idyllisch strand met palmbomen. De bui gaat weer snel over. Er liggen hier ook SUP’s. De meiden willen dit al de hele vakantie doen, dus een mooie kans om het hier te doen. Rond een uur of drie gaan we weer terug. Deze overtocht is rustiger en binnen twintig minuten zijn we terug bij de duikshop.

De vakantie zit er nu echt bijna op. Wat een heerlijk land. Als ik het met Costa Rica vergelijk, vind ik Nicaragua echt mooier. Het is afwisselender. Veel natuur en actieve vulkanen, maar ook leuke stadjes en cultuur. En niet onbelangrijk: het is hier echt droger dan in Costa Rica, ook in het regenseizoen. We hebben hier echt enorm genoten!