De volgende dag moeten we weer verhuizen naar ons volgende hotel en dus terug met de ferry. Niet fijn als je koortsig, beroerd en misselijk bent. In mijn hoofd is er nu even geen ruimte om nieuwe plannen voor leuke uitstapjes te maken. Eerst moet Luna beter worden. Op zulke momenten bekruipt ons soms het gevoel waarom we deze verre reizen maken. De zorg dat de kinderen ziek worden is toch latent aanwezig. We besluiten wel door te gaan, ondanks de wiebelige overtocht, omdat we het ook fijner vinden om weer op het vaste land te zijn met betere (medische) voorzieningen. De overtocht van ruim een uur is geen pretje. Daarna nog een autorit van ruim twee uur voordat we in ons nieuwe hotel aan het strand in Popoyo zijn. Nica Vida is echt prachtig gelegen!

Popoyo is een surfdorp. De golven zijn hier perfect. Het hotel is netjes onderhouden met een mooi zwembad, restaurant en veel hangmatten en ligstoelen op een (eigen) zandstrand. De kamer is netjes, maar wel wat krap. Luna en Andre hebben daar nu geen oog voor. Die duiken meteen hun bed in. Ik informeer al vast bij de eigenaar waar een goede arts is voor het geval dat. Dat blijkt op twintig minuten rijden te zijn. We eten allemaal wat simpele rijst met groente op de kamer en duiken vroeg ons bed in. De volgende ochtend zijn de ‘patiënten’ ietsje opgeknapt. We besluiten het nog even aan te kijken tot 12:00. Gelukkig is het braken eindelijk gestopt bij Luna en houdt ze weer wat binnen. Dille en ik zijn in het dorp bodyboards gaan huren en gaan samen de zee in. Heerlijk warm en heerlijke golven. Luna en Andre zijn ’s avonds wel weer flink opgeknapt en samen genieten we van de mooiste zonsondergang die ik in lange tijd gezien heb.

De volgende dag staat in het teken van zee zee zee. Luna krijgt surfles van Taylor de surf dude die nu even tijdelijk het hotel runt, omdat de manager met vakantie is. Al na een paar keer staat Luna al weer op het board. Elke keer steekt Taylor zijn armen enthousiast in de lucht als het lukt. Hij gaat wat dieper en laat Luna op hogere golven beginnen. Dat is kicken, maar wel lastig. Luna krijgt flink wat slokken zeewater binnen, maar is erg blij dat ze weer fit is en dat het surfen zo goed ging. Terwijl Luna even aan het uitrusten is en de foto’s aan het bekijken is, gaat Dille op de rug bij Andre bodyboarden en ik op mijn eigen board. De golven zijn echt perfect. Als je de goede golf uitkiest, wordt je met hoge snelheid zo’n 150 meter meegenomen naar het strand. Als het echt goed gaat, eindig je echt op het droge. We kunnen er geen genoeg van krijgen en genieten enorm.

Eieren in de nacht.
Vrijdag 4 augustus 2017. Corn Island, Nicaragua.

In Nicaragua zijn er twee plekken waar de schildpadden eieren leggen op het strand en Popoyo is zeventien kilometer verwijderd van een van deze plekken, genaamd Reserva Rio Chacocente. Dit hebben we in Costa Rica al eens eerder gezien, maar toen waren de meiden nog klein. De zeeschildpad is Dille haar favoriete dier (ze heeft haar spreekbeurt er al een keer over gehouden en heeft er een geluksketting van), dus we willen dit graag nog een keer zien.

In de middag gaan Andre en ik proefrijden naar dit reservaat. Ik heb telefonisch (mijn Spaans wordt steeds beter) een reservering gemaakt om ’s avonds/’s nachts een excursie te doen op het strand waar schildpadden hun eieren leggen in de periode juli-oktober. Straks is het pikkedonker, dus we willen het even voorrijden met licht. Dat blijkt verstandig, want na 12 km is het een kleine afslag naar links met een echte 4x4 dirt road. Een grote tak blokkeert het pad, die ik moet weghalen. We moeten door een droge rivierbedding met veel koeien. We komen aan bij het ‘kantoor’ van de natuurbeschermingsorganisatie en worden daar heel vriendelijk ontvangen. We lopen het pad naar de zee van 500 meter ook alvast voor. Helaas nog geen schildpad te zien. Dit strand is bekend om de massale aankomst van de olive ridley turtle.

Soms kunnen er per nacht 2000-3000 het strand op kruipen om hun eieren te leggen. Dat is helaas pas in september of oktober. De kans dat je nu een schildpad ziet, is mede afhankelijk van de stand van de maan. Krimpende en wassende maan zijn het best. We zijn er net in een redelijk gunstige periode. Terug in het hotel proberen we zo laat mogelijk te eten en nog wat spelletjes te spelen. Rond 20:30 gaat het licht uit in het restaurant. Omdat het hier vroeg donker is, gaan wij ook vaak vroeger op bed. Maar nu moeten we dus wakker blijven. Om 21:30 vertrekken we. Fijn dat we het hebben voorgereden. 22:15 komen we weer aan bij het ‘kantoor’. Het is een drukte van jewelste met vrijwilligers. Ze lopen elke nacht shifts van twee uur om het strand te bewaken. We betalen 12 euro entree voor het park en mogen zelf met onze zaklamp naar het strand lopen. Het is behoorlijk donker. Op het strand zouden we de wachters moeten treffen, maar we zien niemand. We lopen nog 10 minuten naar links en besluiten terug te keren, omdat we helemaal niets en niemand zien op het donkere strand. De tweede keer loopt er een vrijwilliger met ons mee over een andere route. Het bleek nog veel verder naar links te zijn. Zo krijgen we wat nachtelijke kilometers in de benen. We worden overgedragen aan de 22-24 uur wacht van studenten en vrijwilligers. Ook lopen er twee militairen standaard rond. Dit alles om te voorkomen dat de geliefde eieren gestolen worden. Er gebeurt nog weinig, behalve dat er veel krabben rondlopen. Om 24 uur is de wisseling van de wacht. We besluiten nog maximaal een uur te blijven. We liggen op het strand onder een prachtige sterrenhemel en tollen een beetje om van de slaap. Om 0:30 worden we door een studente gewenkt met een knipperende zaklamp. Er zijn twee schildpadden gespot. Snel rennen we naar haar toe. Als de schildpad het strand opkruipt, mag ze niet gestoord worden, anders keert ze weer om de zee in. Lichten uit dus. De studente ziet scherp in het donker en vertelt dat er eentje helemaal naar boven geklommen is en een gat aan het graven is. De ander is teruggekeerd. Zodra de schildpad eieren gaat leggen, komt ze in een trance. Dan mag de zaklamp aan. We zien een 70 cm grote schildpad boven een ongeveer 50 cm diepe kuil. De studente graaft wat zand weg zodat we kunnen zien hoe de eieren eruit vallen. Ze leggen er 80-100 per keer. Ze pakt er ook eentje uit om ons te laten voelen.

We mogen ook het schild aanraken en dat licht fluorescerend op. Dat komt door de algen. Wat magisch om hier getuige van te zijn. We blijven kijken. Na afloop dekt de schildpad het gat helemaal toe. Dit is heel veel werk voor d’r en ze moet vaak even uitrusten om op adem te komen. Daarna kruipt ze terug naar zee. Ook dit gaat langzaam. Ze moet een paar keer stoppen om uit te rusten. We lopen langzaam met haar mee. Dit was een onvergetelijke ervaring. Ook helemaal niet toeristisch. Wij waren de enigen samen met de lokale bevolking. Dat maakte het extra bijzonder.

In San Juan verder naar het zuiden, kun je deze excursie ook doen en kost het minimaal 40 dollar per persoon en zijn er meerdere tours tegelijkertijd. Om 1:30 uur (dit hele proces duurt dus wel een uur) lopen we weer terug. Luna heeft nu ook scherpe ogen en ziet in de verte een andere schildpad het strand opkruipen. Weer werk voor de vrijwilligers want zij maskeren het gat na afloop of verstoppen de eieren elders om het zo moeilijker te maken voor de stropers. Wij vinden het wel genoeg zo en een vrijwilliger brengt ons terug naar de auto. Om 2:30 liggen we met een grote glimlach in ons bed.

De volgende dag slapen we natuurlijk uit. Heerlijk dagje weer op het strand. Bodyboarden terwijl de pelikanen boven je hoofd vliegen bij de brekende golven op zoek naar vis. Kleine wandeling gemaakt over de rotsen naar een volgende baai met tidal pools. Een natuurlijk zwembad met water gevangen in de rotsen. Hier hebben we even gezwommen en tropische kleine visjes gezien. We moesten wel snel weer terug want de vloed kwam opzetten en dan wordt de route terug over de rotsen een stuk lastiger of gevaarlijker.

Lekker lunchen, lekker eten, in het zwembad, in de hangmat. Onze laatste dag in Popoyo is lekker chill. De volgende dag reizen we terug naar Managua om de auto in te leveren. We nemen eerst de kortere dirt road van 40 kilometer met flink wat ondiepe rivier crossings. Onze 4x4 hebben we erg goed gebruikt deze vakantie. We maken nog een tussenstop in Masaya bij de souvenir markt. We waren nog wat vergeten;-)