De volgende dag moeten we deze idyllische plek alweer verlaten, maar niet na weer een heerlijke duik vanaf de vlonder in het meer. Onze volgende bestemming is Isla Ometepe. Een groot eiland dat uit twee vulkanen bestaat gelegen in een binnenlands meer (Lago Nicaragua). De twee conische vulkanen, de een actief, de ander slapend, zijn imposant te zien van veraf. Ontdekkingsreizigers in de middeleeuwen waren ook onder de indruk van het aanzicht. We rijden naar San Jorge om de Ferry te nemen. Deze hadden we gereserveerd voor 14:30. Helaas is dit natuurlijk Nicaragua. Ons plekje is al aan een ander gegeven. Er blijkt een feestweek op het eiland te zijn ter ere van de beschermheilige Santa Ana. Vandaar de drukte. We stappen over naar een andere maatschappij Che Guevara. Deze heeft een Ferry voor 14 auto’s. Om 16:00 uur kunnen we mee. André moet de auto strak tegen de zijkant aan parkeren. De overtocht is ongeveer een uur. We komen aan in Moyogalpa, het grootste dorp met 10.000 inwoners. Onze lokale mobiel met de waze app is leeg. Ik gebruik de kaart en stuur Andre via de noordkant. Een foute keuze achteraf, want dit was de dirt road van 20 km naar ons hotel, andersom was asfalt geweest.

Afijn, net voor het donker komen we aan in Villa Paraiso. Een mooi groot hotel aan het strand met ruime cabanas. We hebben de familie cabana met twee slaapkamers. En gelukkig weer airco, dat is toch wel fijn in deze hitte. Rondom ons hotel wemelt het van de mooie blauwe vogels, de white throated magpie jay (ekstergaai). De brulapen brullen weer. We zitten weer midden in de natuur. Genoeg te doen hier!

Ondersteboven door de jungle
Donderdag 27 juli 2017. Popoyo, Nicaragua.

Nicaragua is echt het land van schommelstoelen en paarden. Volgens een lokale gids, koop je voor 100 dollar een paard. Deze eet alleen gras en water, dus lekker goedkoop. Een prima vervoermiddel. Als je meer geld hebt, koop je een motorfiets. En de nog rijkeren kunnen zich een auto veroorloven. Op Isla Ometepe zien we ook weer veel mannen, vrouwen en kinderen te paard langs de rand van de weg. Het is 23 juli en er is een feestweek ter ere van de beschermheilige Santa Ana. In de middag is er een paardenoptocht (hipico) in het grootste dorp Moyogalpa.

In de ochtend hebben we zelf al met zijn vieren langs het strand paardgereden. Dat was echt mooi. Harder dan draf wilden deze paarden niet. Maar nu staan we dus samen met de lokale bevolking te wachten in de brandende zon totdat de optocht langskomt. Officieel zou het 14.00 uur starten, maar dit is natuurlijk Nicaragua. Rond 16.00 uur horen we optocht eraan komen met kleine disco auto’s voorop en een Tona (lokaal biermerk) praalwagen met dansende schaars geklede vrouwen. Verschillende groepen van mooi aangeklede ruiters komen langs. Ze zijn met dressuur bezig en de paarden dansen echt langs. Heel knap. De zweetdruppels komen zowel van de ruiter als van het paard af. Na diverse professionele groepen, volgt de lokale bevolking met vaak een Tona in de hand, die ze soms ook over het paard gieten. Dille, die thuis paardrijdt, is helemaal verontwaardigd over deze dierenmishandeling.

Isla Ometepe is een eiland in het meer van Nicaragua en bestaat uit twee vulkanen. Precies zoals een kind een vulkaan zou tekenen. Wij zitten op het deel met de vulkaan Concepcion van 1610 meter hoog. Luna en ik staan de volgende ochtend vroeg op. We gaan om 6:30 met een gids een wandeling maken door de jungle. Het is al warm en vochtig. Meteen in het begin horen en zien we al een groep papegaaien. Daarna horen we veel geritsel hoog boven ons. Het is een groep van de white spider monkeys aapjes. Ze slingeren snel door de bomen heen. Opeens horen we weer het kenmerkend blaffende gebrul. De brulapen. Ze gaan flink te keer, want er zit een andere groep in de buurt. Ze brullen om hun territorium af te bakenen. De jungle is dicht begroeid. We voelen de hete zon niet, maar het is erg klam. Douglas, onze gids wijst ons aan dat we sommige bladeren niet mogen aanraken, omdat deze huidirritatie veroorzaken. Opeens is er een open plek. Een 150 jaar oude ceiba boom is hier twee weken geleden gesneuveld door een storm. Waarschijnlijk vanbinnen aangevreten door termieten. Wat een licht geeft dat opeens. Onze gids vertelt verder nog over drie meter grote slangen die hier leven en soms zijn kat aanvallen. En onderweg wijst hij ons nog een onder de steen weg gevluchte tarantula aan. We vinden het dus wel fijn dat we samen met een gids zijn.

De volgende dag gaan we met onze auto sightseeën bij de andere vulkaan Maderas. Dit deel van het eiland is minder ontwikkeld en de wegen zijn erg slecht. Een leuke uitdaging voor onze 4x4 dus! Onze eerste toevallige stop is bij Merida. Hier blijkt een klein tweetalig schooltje te zijn opgericht. We krijgen een rondleiding langs de groepen 1-6 en de eigenaar vertelt trots over het project om samen met de bevolking het plastic afval op te ruimen. Voor elke 1,5 literfles vol met plastic afval krijgt men 50 dollarcent. Van alle flessen bij elkaar maken ze bouwwerken en kunstobjecten. De kindjes zijn schattig om te zien. Het zijn kleine klassen en ze krijgen dus ook Engelse les. De klassen zien er vrolijk uit met leuke zelfgemaakte posters, knutselwerkjes en een grappige verjaardagskalender met kleurrijke cupcakes. We hebben een grote pot met honderd stiften mee. Dit is een prima plek om deze te doneren. Na afloop drinken we er een heerlijke verse passievrucht sap en gaan weer verder.

De weg wordt af en toe behoorlijk slecht. Het is een weg rondom dit deel van het eiland, dus we hopen dat het niet al te erg wordt en we de hele weg weer terug moeten. Op dit deel komen minder toeristen. Des te meer zien we koeien op de weg, die stoïcijns blijven doorlopen en ons er amper doorlaten. Ook ossenwagens zie je hier meer. Het is de plek waar Luna en Dille wat playmobil zakjes uitdelen en met de kinderen in elkaar zetten en wat kleurboekjes en kleurpotloden. De mensen en kinderen zijn heel open en uitnodigend.

In de middag hebben we op het toeristischer deel van het eiland een zipline tour geboekt. Volgens tripadvisor de leukste van Midden-Amerika. Eerst nemen we nog twee Argentijnse lifters mee in de achterbak. Deze zijn bezig met een wereldreis. De start van de zipline tour is ergens in de middel of nowhere bij een houten overkapping. Twee mannen zitten onderuitgezakt. Als we aan komen rijden, springen ze overeind. Het is laagseizoen en we zijn pas de tweede klant vandaag. Elf ziplines van twee km lang, een mini Tarzan swing en twee keer abseilen staat er op het programma. Maar what goes down must go up. Dus eerst lopen we een half uur omhoog. Samen met drie honden. De ziplines zijn erg lang en hoog boven in de jungle. Heerlijk! De derde zipline vraagt de gids of Luna als superman wil. Dan ga je op je buik met je armen los en je benen leg je op degene achter je. Niet erg comfortabel maar wel gaaf. Dille en Andre doen het ook. Bij elke stop waar ze kunnen komen, staan de drie honden ons trouw op te wachten. Ze kennen het parcours als geen ander. Halverwege vraagt de gids of we het erg vinden als er twee anderen bijkomen. Geen probleem zeggen we. Dat blijkt een lokaal gezin van negen personen te zijn, waar we een half uur eerst op moeten wachten. Dat maakt onze zipline tour meteen een stuk langer. Bij elke zipline wachten we op elkaar. Het zijn twee broers met hun gezin. Een vader heeft hoogtevrees en doet alle ziplines met de gids en met zijn ogen dicht. Erg grappig. We staan dus steeds met zijn zestienen op een platform. Andre merkt op dat de veiligheidslijnen van het platform niet aan de bomen vastzitten maar aan het platform zelf. We hopen dus maar dat ze het houden. De een na laatste zipline is niet zo heel steil. Deze mag je op zijn kop doen. Dit doen we alle vier. Best eng en rare gewaarwording om ondersteboven door de jungle heen te tokkelen en (hardhandig) opgevangen te worden door de gids. De laatste zipline is prachtig. De zon gaat inmiddels onder en we hebben een prachtig uitzicht over de jungle en het meer. Bijzonder mooi.

Het nagenieten van onze mooie zipline tour duurt niet zo heel lang. Kort na het avondeten wordt Luna beroerd en braakt ze alles eruit. Ook onze darmen voelen onrustig. Alleen Dille heeft nergens last van, die heeft alleen maar blanke spaghetti gegeten. Het wordt een onrustige nacht.