De eerste belevenissen
Maandag 11 mei 2015. Laguna de Apoyo, Nicaragua.
Zo zenuwachtig als een kind voor Sinterklaas ben ik in de dagen voor ons vertrek. En ik kan honderd keer tegen mezelf zeggen dat ik ff lekker normaal moet doen, maar ik krijg pas rust als ik in mijn vliegtuigstoel neerplof. Zal de vliegreis goed verlopen, heb ik alle hotels gereserveerd en wat zal Dex van deze hele onderneming vinden? Nou Dex vind het allemaal prima. Met het vliegtuig mee is natuurlijk al prachtig en dat inclusief iPad met filmpjes en koekjes heeft hij niets meer om over te klagen. Hij slaapt van de totale reis maximaal tweeëneenhalf uur, maar blijft gezellig. Fijn voor ons en de rest van het vliegtuig.
Het overstappen in Londen en Miami verloopt ook allemaal voorspoedig. Er was nog wat verwarring over het wel of niet zelf de koffer Amerika binnen te slepen. Op Schiphol vertelden ze dat alles automatisch geregeld zou worden en dat wij er geen omkijken meer naar hadden. Dit was een nieuwe regeling. Waarschijnlijk alleen nog in Nederland bekend want in Londen kregen we toch wat anders te horen. Tja dan maar wachten bij de bagageband en zien wie gelijk heeft. En ja hoor binnen tien minuten kwam netjes onze koffer op de band en hebben we keurig aan de Amerikaanse check-in voldaan.
Ongeveer 24 uur na vertrek van huis landen we in Nicaragua. Bij de uitgang van het vliegveld zie ik tussen de tiental opdringerige taxichauffeurs een bordje met mijn naam. We worden zoals afgesproken netjes opgehaald door Hotel San Simeon Lodge. Dit leuke eco hotel ligt aan Laguna de Apoyo. We hebben een bungalow met badkamer in de buitenlucht. Super interessant vindt Dex! Een prima plek om bij te komen van onze lange trip. We worden omringd door prachtige natuur, vele gekleurde vogels en in de verte horen we de brulapen. Het is even wennen aan de warmte, maar een duik in het meer, of een rondje kajakken brengt verkoeling.
Omdat drie dagen lang stil zitten voor ons niets is en onze dagen lekker lang zijn omdat meneer Dex ons om vijf uur ‘s ochtends vrolijk wakker zingt (lang leve de jetlag) gaan we op dag twee op pad naar het plaatsje Masaya. Bekend om zijn markten. Onze eerste kennismaking met het Nicaraguaanse leven. De ene markt is er voor toeristen, kraampjes vol met gekleurde zooi (vind ik). Tasjes, hangmatten, magneten, zelf gekleide asbakken etc etc. De lokale markt vind ik een stukje leuker, kramen met groenten en fruit, vlees of huishoudelijke spullen. Het valt me op dat ik geen groot verschil kan vinden met de dorpjes in Azië, net zoals daar is het rommelig. De straten en stoepen zijn half af of nooit meer gerepareerd, afval wordt over de schutting gesmeten en de meeste huizen zijn in elkaar geknutseld. De eerste beelden van de armoede in Nicaragua. Maar het is er wel gezellig, de muziek die overal uit de winkeltjes hoorbaar is laat ons weten dat we echt in Latijns Amerika zijn!
Op dag drie bezoeken we vulkaan Masaya. Wat uniek is aan deze vulkaan en voor ons erg makkelijk is dat je met een auto tot aan de rand van de krater kan rijden. Bij aankomst kun je dan ook niet om de gigantische aswolk heen. Vijf minuten maximaal mag je aan de rand verblijven, dit in verband met alle toxische gassen die uit de krater omhoog stijgen. We maken nog een hike naar een hoger gelegen deel om vanuit daar een prachtig uitzicht te hebben op de krater en omliggende natuur. En wat zijn we blij dat we de rugdrager voor Dex mee hebben genomen.
