Artikelindex

En nu… genieten!
Zondag 4 juli 2010. Isla Mujeres, Mexico

De ochtend begon weer vroeg, zoals altijd, de laatste maanden. Drukker dan dit hebben wij het nog nooit van ons leven gehad. De hoeveelheid keuzes en kruispunten die we onlangs hebben gepasseerd zijn alweer ontelbaar. Maar wat een team zijn we geweest!

De laatste week alleen al was redelijk onwerkelijk, alsof we er wel bij waren, maar dan niet helemaal. Het begon natuurlijk allemaal afgelopen maandagochtend 28 juni bij inspectie van het huis dat we gekocht hebben. De huurder was er keurig uit, zij het dat er nog bergen 'troep' achter de schutting in het achterommetje stond om later op te halen... haha. Vervolgens hebben we het hele huis subiet gestript voor de aannemer. Ik ben nog nooit zo moe thuisgekomen. We houden het al zeven weken uit bij de schoonouders, en ik moet zeggen dat het ons (en de schoonouders) reuze meevalt. De kinderen zien het in ieder geval als zeven weken logeren, voor ons is het wel een beetje kamperen geweest. Een eigen huis klinkt nu wel als muziek in de oren. En het huis is schitterend en wacht ons keurig fris geschilderd op als we terug komen van vakantie.

De verjaardag van Meas een dag voor vertrek hebben we dan ook uitbundig in het nieuwe huis gevierd, alleen moest iedereen wel zijn eigen stoel meenemen. De vriendjes van Meas vroegen niet waarom we geen meubels hadden, wel waar onze tv eigenlijk stond. Gelukkig had ik een week van tevoren de koffers al ingepakt omdat ik wist dat we daar de dagen voor vertrek echt niet meer aan toe zouden komen. Al het belangrijke zat er in ieder geval in, de rest wat we vergeten kopen we daar wel (shampoo, de vlindertjes van Juul, de nieuwe slippers van Meas... en ik zal de komende dagen nog wel meer ontdekken).

De reis
Prachtig, hoe een inspannende onderneming ook heel ontspannen kan verlopen. Na auto-Vliegtuig-Taxi-Boot en een fiets voor de bagage naar het hotel, stonden we met de voeten in het zand op Isla Mujeres, vijftien uur later.

Gelukkig waren er geen vulkanen die roet in het eten gooiden, maar vliegen is niet mijn favoriete bezigheid. De kinderen hebben zich keurig gehouden, lekker geslapen en vrolijk gespeeld. Het hielp wel dat we met z'n vieren twee rijen met drie stoelen tot onze beschikking hadden. Wat een mazzel! Oranje gekleed gingen we het vliegtuig in omdat we natuurlijk Oranjefans zijn en gelukkig werden we in de lucht keurig op de hoogte gehouden van de wedstijd Nederland - Brazilië. Eerst met zweet op de rug toen na tien minuten bleek dat we achterstonden, vervolgens met samengeknepen billen bij de 1-1 en de 2-1... Wat een wedstijd.

altNet na inchecken konden we de samenvatting in ons hotel zien. We logeren in El Bucaneros. Klein maar fijn, lekker dicht bij het strand, maar midden in een gezellige klein winkelstraatje. (Met een fantastische keuken!). Met onze hangmat kunnen we tv kijken op grote hoogte.

Heerlijk geslapen, alleen Julius was midden in de nacht wakker... en zorgde er met zijn grappen en grollen voor dat we natuurlijk allemaal moesten meegenieten. In de ochtend als ontbijt maar gelijk een full-mexicanstyle eggs om de dag te beginnen. Met de kinderen het kleine eiland ontdekt en toen het een beetje begon te regenen geschuild in een leuke beach cabana waar ook toevallig de Argentijnen door de Duitsers werden ingemaakt.

De zee is hier prachtig. De golven zijn zo krachtig dat je je bikini goed moet vasthouden, anders eist de zee hem op. Zo blauw, zo helder, zo fris met exact de juiste temperatuur. We liggen nu nog na te genieten op onze aircokamer! Heerlijk, om zo wonderlijk de vakantie te beginnen. Normaliter is de voorbereiding wat zorgvuldiger maar door omstandigheden is dat er niet van gekomen. Het valt me alles mee om wat losser de dag in te vullen. We hebben in een hele korte tijd al kennis kunnen maken met de warme Mexicanen, de taal, heerlijke tortilla’s, de tapas het grillige weer, de zon, de zee en die Maya cultuur die overal verweven in deze omgeving is.

altalt

We zien wel, genieten, dat is het enige wat we willen doen. Elke minuut van de dag!

 

Zwemmen met Dolfijnen en het zonnebranddebacle
Zondag 4 juli. Isla de Mujeres, Mexico.

De kinderen wilden vandaag graag zwemmen met dolfijnen. Gister kwamen we een dolfijnen-zwem-encounter gelegenheid tegen toen we met een gehuurd golfkarretje een rondje om het eiland reden. Een mooie grote toeristenval natuurlijk, en na een wederom zeer stevig Mexicaans ontbijt, reden we klaar voor deze bijzondere gebeurtenis naar de punt van het eiland. Een dure toeristenval was het, maar voor de kinderen onvergetelijk. We hadden de all-inclusive experience en dachten, stom natuurlijk, dat deze ook inclusief de foto's en de dvd was (wat wel tussen neus en lippen werd meegedeeld). Niet natuurlijk, want hiervoor mag je de flappentapper weer tevoorschijn halen.

altAch, we wilden jullie dit natuurlijk niet onthouden. Zelfs Julius was zo dapper om romantisch zijn eerste kus aan Dolfijn Layla te geven. 'Het voelde net als plastic', zei hij 's avond bij het naar bed gaan. Het all-inclusive hield het eten en drinken in, dus dan maar aan de margerita's en lekker langs het lopend buffet. Peter smeert zich stevig in, want de zon is zo heet dat we moeten oppassen niet in de fik te vliegen. Ook ik moet met mijn Aziatische huidje regelmatig de crème gebruiken.

Wel mooi om naar al die overweight, lichtgevende Amerikanen te kijken die met de boot vanaf Cancun aankwamen. Allemaal hetzelfde gekleed: zelfde schoenen, zelfde grote hoed/pet inclusief T-shirt van het favoriete Amerikaanse footbalteam. 's Avond bij thuiskomst had Peter echt hele rode schouders, zo rood dat ik vroeg:'Heb je je echt wel ingesmeerd?' ‘Ja, met deze’, zei Peter en wees de oranje spuitbus aan. De antimuggenspray. Ja, dat houdt de zon natuurlijk niet tegen. Het hield de muggen wel weg gelukkig. Eigen schuld, dikke bult, volgende keer beter lezen.

altHet Mexicaanse eten is echt overheerlijk. De verschillende tortillas, enchilada's, taco's. faijta's, met vullingen in alle soorten en maten - vis-vlees-vegetarisch. Het aroma van de gebakken pannenkoeken brengt overal in de straat een zoete lucht met zich mee die langzaam naar boven waait als we lekker op balkon zitten. Natuurlijk komt er een authentieke Mexicaanse mariachigroep voorbij. De gebouwen staan kriskras door elkaar, hoewel de straten recht op elkaar gebouwd zijn. Bijna geen bochten op het eiland. En het eiland is zo klein dat je niet kunt verdwalen. Tussen de bestaande bouw wordt volop bijgebouwd. Het voelt een beetje als vergane glorie, maar het lijkt er ook op dat men hier een andere waarde aan uiterlijke schoonheid geeft. De afstammelingen van de Maya's zijn heel herkenbaar. Niet duidelijk te omschrijven waarom, maar het zijn kleine, potige mensen, die nors kijkend over straat lopen. Maar bij het zien van de blonde koppies en het horen van een vrolijke 'Buenos Dias' antwoord iedereen vrolijk terug. Het Spaans lijkt ook als vanzelf weer een beetje in mijn hoofd terug te stromen. Op dit moment nog wel vermengd met Frans en Italiaans, maar aan het eind van de vakantie zal een redelijk gesprek me wel lukken!

 

Fresh Seafood
Maandag 5 juli 2010. Isla de Mujeres, Mexico.

altVandaag is het beduidend rustiger op het eiland. Alle weekendtoeristen zijn met de boot teruggekeerd naar het vaste land. Wij luieren ook vandaag weer lekker langs de waterkant na alweer een stevig Mexicaans ontbijt met muchos huevos. De zon schijnt lekker fel, het zand is zo fijn dat het werkelijk waar overal tussenin verdwijnt. En Meas en Juul vermaken zich kostelijk met het springen vanaf de pier in het water, of zitten op de schommels die, in het drukke seizoen, dienst doen als stoelen aan de bar. We bouwen zandkastelen, bakken heel veel oliebollen met poedersuiker, die vervolgens als bommetjes de zee in worden geschoten. De guacamole is zo lekker, dat ik mij voorneem tenminste elke dag één keer dit gerecht ergens te bestellen.

altMorgen gaan we deze dag lekker herhalen, tot 13.30 uur wanneer alle barretjes in de straat de halve finale Nederland-Urugay zullen uitzenden. Dan zitten we natuurlijk in het Oranje met een cerveza in de hand en het zweet op de rug voor de tv! Tot slot een muziekaal einde in het fresh seafood restaurant waar je dus geen vlees moet bestellen ondervond Peter. Mijn garnaaltjes waren heerlijk gelukkig en de kippenbouten van de kinderen smaakten mij ook prima! Check hoe Julius lekker mee speelt met zijn mondharmonica.

 

 

 

Gelukkig
Dinsdag 6 juli 2010. Isla de Mujeres, Mexico.

Het onweer donderde over het eiland vannacht. Ik herinner me dat ik van de flitsen wakker werd en dacht, 'de zwemspullen hangen nog buiten op het balkon'. Ach, dat wordt snel wel weer droog met dit zonnetje dacht ik nog, maar dat viel zwaar tegen. De hele ochtend lang vielen grote druppels naar beneden. Na de flinke stranddag van gister en de roodgebrande huidjes vonden we het wel best, lekker cool, 26 graden.

altaltalt

In het Oranje getooid vertrokken we naar het strand om in een sportcafé de wedstrijd te volgen. Naast veel Amerikanen en enkele andere 'Oranjefans' waren we zeker wel de enige Hollanders op dit puntje van het eiland. De wedstrijd begon en het volkslied werd ook door de kinderen (vooral Meas) uit volle borst meegezongen. Een mooi eerste kwartier, waarna er een heuse tropische storm uitbarstte en we nog net niet de palmbomen voorbij zagen vliegen. Weg satelietontvangst! Beeld op blauw en weg euforie. Van een Amerikaanse toerist hoorden we dat Nederland gescoord had! Joehoe! Maar wat hadden we graag live meegejuicht. Vervolgens hebben we ook het tweede doelpunt van Uruguay gemist. Weer kwam het water met bakken uit de hemel. Maar dit keer woei het half het café binnen. Er zitten hier ook geen ramen in gebouwen, of daken op auto's. Van een afwateringsysteem heeft niemand ooit gehoord, dus de straat (het hele eiland) stond blank. Nu begrepen we ook waarom de meeste winkels vier treden hoog gebouwd zijn. Dan loopt het water niet naar binnen. Helaas had dit café wel treden omhoog, maar geen ramen en stond het water tot net over de slipper. Gelukkig konden we de laatste vier minuten van de eerste helft weer kijken en ook de tweede helft werd zonder onderbreking aanschouwd en bejubeld. En gejuicht hebben we! Met het hele café op een enkeling na! Wel een goede plek om de halve finale van een wereldkampioenschap voetbal te bekijken. Door de open ramen de palmbomen en de zee. Oh, wat zijn wij gelukkig!

 

Made in Indonesia
Woensdag 7 juli 2010. Isla de Mujeres, Mexico.

altHet plan was om 's ochtends om zeven uur naar de marina te gaan op zoek naar de walvishaaien. Deze wonderbaarlijke creaties van de natuur komen hier om deze tijd van het jaar met z'n allen in de buurt van ons eiland samen op zoek naar eten. De grootste (maar ongevaarlijke) haai, vol met wonderlijke witte stippen, wilden wij natuurlijk wel van iets dichterbij bekijken. Helaas was het slecht weer en was de haven gesloten. Geen enkele boot mocht de haven verlaten, dus we hebben er wederom een heerlijke stranddag van gemaakt. Samen met Meas heb ik enkele mooie souvenirtjes gescoord, zoals een prachtige paars/blauwe sarong met zeepaardjes. 'Made in Indonesia'... en daar moeten we dan helemaal voor naar Mexico. Maar op het strand kwamen we ook een prachtige Maya dame tegen, helemaal volgebouwd met koopwaar, met de broodnodige portemonnees.

 

Op zoek naar de grote vriendelijke reus
Donderdag 8 juli 2010. Isla de Mujeres, Mexico.

De wekker ging vroeg deze ochtend. Enigszins zenuwachtig maakten we de kinderen wakker om naar het strand te lopen waar we moesten verzamelen. We hadden die ochtend van de kapitein reeds een yes gekregen dat de trip door zou gaan. Echter, later hoorden we dat de havenkapitein de haven bijna dicht had willen gooien omdat de zee erg ruw zou zijn. Dat hebben we aan den lijve ondervonden. Wat een vreselijke bootreis. Halverwege dacht ik echt dat dit toch wel de max van ons incasseringsvermogen was. Meas vond het het eerste kwartiertje nog wel leuk, maar toen was de rek er wel uit. Julius heeft de hele reis tegen Peter aangezeten. En gelijk hadden ze! Het was ronduit slecht en hadden we dit geweten, dan hadden we het waarschijnlijk niet gedaan. Redelijk hoge golven in een kleine boot, met vijf andere bange toeristen. Het leek alsof de boot ons als een wasmachine heen en weer slingerde. Een nieuw respect voor die grote blauwe oceaan, want daar viel niet mee te spotten. Het punt waar de school 'visjes' voorbij zou komen was eindelijk bereikt. En op dat punt, was ook het incasseringsvermogen van de 'van Leeuwens' bereikt! Met z'n vieren hingen we over de reling en kwamen de bananen en watermeloen er weer keurig uit. Dit keer werkten de zeepilletjes niet!

altNa nog geen tien minuten zagen we al de eerste grote vinnen voorbij de boot zwemmen. Druk gepraat aan de radio om alle andere bootjes te waarschuwen waar ze zaten. Wij zaten er gelukkig als eerste bij om in alle vrijheid dit wonder van de natuur van dichtbij te bekijken. Ik weet dat ik vooraf dacht dat ik me redelijk kalm met een gezonde dosis adrenaline te water zou laten. Onze Meas is een echte daredevil en het zou ons niets verbazen als ook zij zo het water zou inspringen. We hadden van te voren natuurlijk goed uitgelegd hoe groot deze walvishaaien waren, maar begreep ze wel hoe groot 'groot' zou zijn. Met de voeten acht meter uitgerekend, maar ze kunnen ook wel vijftien meter lang worden. Nou, no problemo, één, twee, drie en hup het water in! In Thailand hebben we voor haar een eigen snorkelset en flippers gekocht en die kwamen nu goed van pas. Zonder enige vrees sprong zij met haar moeder en de gids het water in, recht voor een enorme walvishaai die met open mond door het water zwom. Op een halve meter afstand aan de hand van de gids en met een trotse moeder in haar kielzog die druk doende was foto’s van haar te maken. Ik had misschien nog wel meer verwondering op mijn gezicht vanwege die kleine die zonder zorgen het water insprong dan voor die walvissen die ons links en rechts passeerden. Tientallen zo met het blote oog te tellen, en misschien wel honderden onder water... En wat waren ze groot! Wat een magische ervaring. Geen woorden voor. Enorm respect voor de zee en de walvishaai. Ondertussen maakten we ons wel grote zorgen over de terugreis. Maar met de eerste golf viel zowel Juul als Meas in slaap en ze hebben tot een kilometer voor de kust heerlijk geslapen. Van het gestamp van de boot met de golven in gevecht hebben zij niets gemerkt. Wat een wonderlijke kinderen hebben we toch!

altDeze spannende dag hebben we afgesloten met heerlijke tortilla con pollo op straat voor vijftien Pesos. Hier zagen we allemaal prachtige prinsesjes en kleine kapiteintjes. Ze kwamen met z'n allen uit de kerk gewandeld, dus wij vermoeden dat deze kinderen hun eerste communie hebben afgelegd. Om door een ringetje te halen met allemaal trotse vaders en moeders erom heen.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!