Jurma en Peter op reis met kids door Mexico
Zomer 2010
Na hun reis in 2008 waarbij Jurma zeven weken heel stoer alleen met de kinderen door Zuidoost Azië trok, zijn de reiskriebels niet verdwenen. Integendeel, de behoefte om nieuwe landen te ontdekken laat Jurma, Peter, Meas (6) en Julius (3) niet los. Daarom zullen we in de zomer van 2010 opnieuw kunnen genieten van hun vrolijke verhalen. Want Cuba, Mexico, Guatemala en Belize: hier komen ze aan!
Door Jurma Schut
In gedachten op reis
September 2009. Nederland.
Tja, en ik beweerde nog wel zo hard niet verslavingsgevoelig te zijn. Wat een leugen was dat! Niet alleen voor mij blijkbaar, regelmatig klinken er nog plots Engelse of Thaise woorden tijdens het spelen uit de kleine kindermonden. Om de haverklap wordt er gevraagd wanneer we weer 'echt' op vakantie gaan naar Thailand... Er zou bijna een praatgroep voor thuiskomers georganiseerd moeten worden om niet te verdwalen in de prachtige herinneringen.
Ik dacht destijds dat de reis in 2008 toch echt de laatste kans was om lang en ver op reis te gaan. Temeer omdat de oudste met de leerplicht te maken ging krijgen. Tot dat verlichtende moment... Weer en meer! En dat kan ook in de zomervakantie. Drukker en duurder weerhouden ons niet om nog een keer de grenzen van ons bestaan te verkennen. Zo blijkt ook uit de vervolgreizen van vele medeverslaafden van de verrereizenmetkinderen-site. Wat een fantastisch medium is dat toch! Mijn complimenten voor Els en Klaas. Ik ben gebruiker van het eerste uur en heb hen persoonlijk mijn 'onzekerheden' kunnen voorleggen toen er nog geen informatie over op reis met klein grut te vinden was. Gelukkig dat er nu wel een collectief is waarop ouders vragen en ervaringen kunnen delen. Ik ben sinds thuiskomst al vele malen met anderen mee op reis geweest. Jungletochten gelopen, prachtige tempels en wilde dieren bekeken en meer dan ik zelf met eigen ogen heb kunnen aanschouwen. Wat heerlijk dat meer gezinnen kunnen genieten van al die indrukwekkende ervaringen.
Daar zit ik dan, met een ondergaande zon, vechtend tegen het donker in het restje van de zomer. De minilaptop op schoot, boeken voor de volgende verre reis uitgewaaierd op bed. De kampeervakantie in Zuid-Frankrijk is alweer een vage herinnering. Volgend doel dit keer: Cuba en Mexico, maar de herinnering aan Thailand laat me maar moeilijk los. 'Zullen we dan toch niet nog een keer...' Nee, nieuwe landen verkennen. Weer zitten die duiveltjes op mijn schouder aan de ene kant. Het engeltje zit moederziel alleen en stelt gewoon een weekje Centerparks voor. Hoewel we in de winter nog wel 's een weekje Texel doen, kan ik me niet voorstellen dat dit het hoogtepunt van de volgende zomervakantie zal worden. Ik ben zo inwendig aan het discussiëren dat ik niet door heb dat Julius van drie stiekem uit zijn bedje is gekropen. In stilte vindt hij een vrij plekje op bed en legt zijn hoofd op één van de reisboeken... Nu al een echte globetrotter.
Nos vamos a Cuba!... Tja, dat wordt dus toch het Spaans een beetje oppoetsen!
Verslaafd
Zondag 4 oktober 2009. Nederland.
En dan denk je dat, als je de knoop doorhakt om toch weer een verre reis te maken, je een beetje tot rust kan komen. Niet echt dus, voor mij althans!
Het idee
Na weken lang met het idee te hebben rondgelopen om dit keer niet Azië maar Midden-Amerika te ontdekken (tijdens de kampeervakantie Frankrijk uit het brein ontsproten..!), voelt het toch een beetje onwerkelijk, nieuw en eng. Waar moet je beginnen. Boeken lezen, forums bezoeken, reisverhalen. Zal zo'n reis wel gaan met kleintjes... En dan te bedenken dat ik een groot deel van de tien weken met een 22 maanden oude wildebras en een jongedame van vier in mijn eentje heb gereisd. Achteraf vraag ik me ook wel eens af of ik gek was. Zeker als ik nu een kind van 22 maanden zie lopen en denk, 'ben ik, met dat...!'. Terwijl die hele reis echt fantastisch is verlopen! Maar het is dat onbekende, het land, de taal, de gewoontes... wat de voorbereiding dan weer zo spannend maakt. De nieuwsgierigheid naar het onbekende wint het van het bekende wat we reeds hebben gedaan.
En dus zit ik inderdaad weer als een papiershredder mezelf de pagina's van de reisboeken te voeren. In no time vliegen ze voorbij en begint het idee een echt plan te worden. Een eerste route ontstaat, en gelukkig heb ik ruim de tijd om deze nog helemaal uit te werken. Alleen vind ik het echt moeilijk om 'op de bonnefooi' een programma te creëren. Omdat ik zoveel lees, onderzoek en ontdek, formuleert er zich in mijn hoofd al zo'n levendig beeld/fantasie over hoe wij ons bewegen, wat ik spreek en eet, hoe wij ons vervoeren, wat ik het liefste wil zien en wat mijn kinderen het liefste zouden willen doen, dat het bijna geheel per dag in te vullen valt. Met z'n tweeën hoef ik er geen moment over na te denken, maar met kinderen én in het hoogseizoen doet mij toch anders plannen.
Het plan
We vliegen naar Cancun (met Martinair) en nemen wellicht gelijk de boot naar Isla Mujeres voor een aantal dagen bakken, zandkastelen bouwen en vooral veel fajitas en burrito's eten en margarita's drinken. Vervolgens met een hop-on, hop-off bus van Bamba naar Merida en Campeche, door naar Palenque en via Guatemala, Flores naar Belize, Belize City. Daarna is Mexico weer aan de beurt: van Belize naar Chetumal, Tulum. Daar weer lekker genieten van de zee en een aantal dagen tot rust komen! Hier zal Peter ons waarschijnlijk na vier weken verlaten. Hij reist via Cancun weer terug naar Amsterdam (om weer lekker veel arbeidsvreugd te ontvangen!). Ik zal enkele dagen later met de kinderen vanaf Tulum naar het vliegveld van Cancun, en vandaar naar Havana vliegen om heel relaxed nog twee weken te genieten van die Cubaanse wonderlijke en muzikale atmosfeer!
Verliefd
Niet verslaafd maar ...verliefd! Zoals ik mijn hele omgeving, familie, vrienden, collega's en buren tot vervelens toe heb verteld. Wij vinden het fantastisch om met kleine kinderen een groot avontuur te maken! Kijkend vanuit de kinderogen een reis voorbereiden is makkelijker dan je denkt en bovenal heel bijzonder om zo'n avontuur met het gezin te maken. En gelukkig is mijn omgeving nu wel aan de wilde plannen gewend.
Hoe de kinderen deze wonderlijke reis als ervaring in hun leven meenemen? Dat zal de tijd uitmaken. Dat ook kleine kinderen iets van de reis meekrijgen is ons in ieder geval allang duidelijk geworden. Maar we zullen met z'n allen vakantie vieren! En dat is, naast de nodige achter-het-behangplak-momenten, vooral genieten van natuur, cultuur, cuisine, zand, zee, zon en mensen.
Wij zijn verliefd...
Nog 250 dagen hasta l'aventura
Vrijdag 6 november 2009. Voorburg, Nederland.
En dan is eindelijk de volgende mijlpaal bereikt: de tickets zijn geboekt. We zijn gelijk weer een klein fortuintje lichter. Dat doet toch wel een beetje pijn. Fijne pijn, we hebben er per slot van rekening hard voor gewerkt en ons best gedaan om het schatkistje te vullen met gouden munten om onze dromen te realiseren. Een verlichting dat nu ook echt die stoelen in dat vliegtuig op die dag bij dat raam en in die rij van mij, mijn man en de kleine bandieten zijn. Wat een geweldig avontuur alweer. En ook nu al is het een avontuur thuis, op de bank, in bed, op internet en in de bibliotheek. Ik race zo snel door de boeken en verhalen dat ik mezelf echt even een kleine halt moet toeroepen om nog wel wat 'over te laten' voor de rest van het jaar om voor te bereiden. We moeten nog slechts een kleine 250 nachtjes slapen voordat we alweer een nieuw avontuur tegemoet gaan. Tjonge jonge, dat aantal raakt me hard. In mijn hoofd en hart liep ik alweer tussen de Maya sites, in het hart van de jungle tussen de aapjes, de tempels en langs mooie witte stranden en turkooizen blauwe wateren. Dus weer even terug op aarde...
Tot op heden moet ik mijn ouders, familie en vrienden nog inlichten over de zwaarte van deze reis. Niet luxe met privévervoer, geen binnenlandse vluchten, geen koffersjouwers of een helpende hand. En natuurlijk de veiligheid met betrekking tot het reizen in Chiapas. De overvallen op toeristenbussen is een reëel probleem om rekening mee te houden. Er wordt geadviseerd om alleen met daglicht te reizen. We zullen al die adviezen in de oren knopen. Maar het worden vooral veel harde kilometers met de bus wat de reis aanvankelijk zwaar zal maken voor de kinderen, maar ook voor ons om het de kleintjes zo comfortabel mogelijk te maken. Dat wordt dus veel potjes Uno en dobbelen. Ook zal ik me in die Nintendo moeten verdiepen. Alleen dat al zal mijn dochter fantastisch vinden. Maar hoe zullen we de bagage verpakken? Lekker met de rugzak of toch een kleine koffer? Ondanks dat ik een kleine pakker ben, had ik in Thailand toch veel te veel bij me. Je houdt toch eigenlijk ook geen rekening met alle kleren die je terplekke koopt. (En de ontelbare bikini's die ik ook niet kon laten liggen). En dat je om de paar dagen wel een wasje laat doen zodat je altijd met schone kleren rondloopt. Ik ben er ook nog niet helemaal uit hoe we dat ‘op de bonnefooi reizen’ gaan doen. Gezien mijn werk (communicator) werk ik overgestructureerd. Laat zeker niets aan het toeval over! En nu? Ik zou graag pas tijdens de reis bepalen hoelang ik op welke plek en in wat voor een hotel overnacht. Toch kan ik dat maar moeilijk loslaten...
Met een compromis van een deel regelen en een deel niet, kan ik die beslissing nog even uitstellen. Wie heeft er trucs? En wie weet hoe dat zit met hotels in het hoogseizoen?
De route heeft nu redelijk vaste vorm gekregen. Vanuit deze plaatsen zullen we tripjes naar andere locaties maken. Want het is met kleine kinderen toch fijn als je meer nachtjes op één plek blijft.
Mexico: Cancun , Isla Mujeres, Chichen Itza (Piste), Merida , Palenque
Guatemala: Flores
Belize: Belize City, Caye Caulker
Mexico: Chetumal, Tulum, Cancun (Hier vliegt Peter door naar Amsterdam en ik zal met de kinderen diezelfde dag een vlucht naar Havana nemen (Mexicana de Aviacion).
Cuba: Havana, Rio del Pinar, Cienfuego, Trinidad, Havana - Amsterdam
En dan zitten de zes weken er weer op. Ach, wat is dat toch een heerlijk vooruitzicht! En nog tijd over om mijn Spaans weer wat op te poetsen.
Hobbels op de weg
Dinsdag 1 juni 2010. Voorburg, Nederland.
Met een prachtige vakantie in het vooruitzicht, ben ik altijd druk met lezen over de mooie steden en attracties waar we langs komen. Ik ben namelijk veel te bang dat ik wat zal missen. Onzin natuurlijk, maar ik hou toch graag van een grondige voorbereiding. Op dit moment komt de reis wel lekker dichtbij. Nog vier weken en dan vliegen we. Maar soms heb je wat tegenwind in je leven. In plaats van wind mee, lijkt het of er momenteel een fikse storm wat roet in het eten komt gooien.
Allereerst een traumatische confrontatie met een buurvrouw die zeer in de war was. Dit is ons, maar zeker de kinderen niet in de koude kleren gaan zitten. Daar kwam nog eens niet één keer, maar tot twee keer toe een inbraak in de zaak van peter overheen! Om maar niet te spreken over kinnetjes die dichtgeplakt moesten worden, lievelingsspeelgoed dat kapot ging en duimpjes tussen de deuren... Ach, materiële schade is vervangbaar, dat overleven we wel. Alles en iedereen om ons heen is gezond, met de kleintjes gaat het nu weer goed. Het is vooral zuur, dat je er achter komt dat je nooit voor de 100% de veiligheid van je kinderen kan garanderen. En dat daar waar je hard voor gewerkt hebt, door anderen zomaar wordt meegenomen. Dat heeft me wel erg geraakt. Maar al moeten we op een kokosnoot bijten, we gaan op vakantie deze zomer en gaan vooral genieten!
Toen ik eind maart mijn email checkte en las dat onze terugvlucht is verzet door een wijziging in het vluchtschema naar vrijdag de dertiende! begon ik echt te bulderen van het lachen en krabde eens flink op mijn achterhoofd. Bijgelovig? Ernstig!
Na zoveel ongeluk dacht ik: Wacht maar, 1 april wordt mijn dag. Niet alleen omdat ik dan ook nog jarig ben (echt waar!) maar ook om mentaal een punt te zetten achter de rampspoed waar wij 2010 mee begonnen zijn.
Vervolgens diende een luxe probleem zich aan. Wij hebben ons huis te koop gezet naar aanleiding van het buurvrouw-incident, met het idee dat we in deze tijd van het jaar en met de huidige huizenmarkt nog wel tijd zouden hebben om op vakantie te gaan en ons te oriënteren op een volgend huis. Niet dus. Met zes weken was het weg (op 1 april!) en stonden we nu als een gek dozen te pakken om plaats te maken voor de nieuwe bewoner. We leven nu tijdelijk 'een nomadenbestaan' en waren als een idioot bezig met de aankoop van ons 'nog te vinden' droomhuis... En ook dat droomhuis hebben we gevonden en slechts twee dagen voor vertrek naar Mexico mogen we ons de nieuwe eigenaars noemen...
Passen alle puzzelstukjes uiteindelijk toch nog perfect in elkaar. Maar wat een reis is het geweest de afgelopen tijd!
Vooralsnog gaan we gewoon op vakantie! Die vlucht van vrijdag de dertiende heb ik toch stiekem iets vervroegd om een paar dagen eerder van onze nieuwe paradijsje te genieten. Misschien blijven we wel gewoon in Mexico...
En nu… genieten!
Zondag 4 juli 2010. Isla Mujeres, Mexico
De ochtend begon weer vroeg, zoals altijd, de laatste maanden. Drukker dan dit hebben wij het nog nooit van ons leven gehad. De hoeveelheid keuzes en kruispunten die we onlangs hebben gepasseerd zijn alweer ontelbaar. Maar wat een team zijn we geweest!
De laatste week alleen al was redelijk onwerkelijk, alsof we er wel bij waren, maar dan niet helemaal. Het begon natuurlijk allemaal afgelopen maandagochtend 28 juni bij inspectie van het huis dat we gekocht hebben. De huurder was er keurig uit, zij het dat er nog bergen 'troep' achter de schutting in het achterommetje stond om later op te halen... haha. Vervolgens hebben we het hele huis subiet gestript voor de aannemer. Ik ben nog nooit zo moe thuisgekomen. We houden het al zeven weken uit bij de schoonouders, en ik moet zeggen dat het ons (en de schoonouders) reuze meevalt. De kinderen zien het in ieder geval als zeven weken logeren, voor ons is het wel een beetje kamperen geweest. Een eigen huis klinkt nu wel als muziek in de oren. En het huis is schitterend en wacht ons keurig fris geschilderd op als we terug komen van vakantie.
De verjaardag van Meas een dag voor vertrek hebben we dan ook uitbundig in het nieuwe huis gevierd, alleen moest iedereen wel zijn eigen stoel meenemen. De vriendjes van Meas vroegen niet waarom we geen meubels hadden, wel waar onze tv eigenlijk stond. Gelukkig had ik een week van tevoren de koffers al ingepakt omdat ik wist dat we daar de dagen voor vertrek echt niet meer aan toe zouden komen. Al het belangrijke zat er in ieder geval in, de rest wat we vergeten kopen we daar wel (shampoo, de vlindertjes van Juul, de nieuwe slippers van Meas... en ik zal de komende dagen nog wel meer ontdekken).
De reis
Prachtig, hoe een inspannende onderneming ook heel ontspannen kan verlopen. Na auto-Vliegtuig-Taxi-Boot en een fiets voor de bagage naar het hotel, stonden we met de voeten in het zand op Isla Mujeres, vijftien uur later.
Gelukkig waren er geen vulkanen die roet in het eten gooiden, maar vliegen is niet mijn favoriete bezigheid. De kinderen hebben zich keurig gehouden, lekker geslapen en vrolijk gespeeld. Het hielp wel dat we met z'n vieren twee rijen met drie stoelen tot onze beschikking hadden. Wat een mazzel! Oranje gekleed gingen we het vliegtuig in omdat we natuurlijk Oranjefans zijn en gelukkig werden we in de lucht keurig op de hoogte gehouden van de wedstijd Nederland - Brazilië. Eerst met zweet op de rug toen na tien minuten bleek dat we achterstonden, vervolgens met samengeknepen billen bij de 1-1 en de 2-1... Wat een wedstijd.
Net na inchecken konden we de samenvatting in ons hotel zien. We logeren in El Bucaneros. Klein maar fijn, lekker dicht bij het strand, maar midden in een gezellige klein winkelstraatje. (Met een fantastische keuken!). Met onze hangmat kunnen we tv kijken op grote hoogte.
Heerlijk geslapen, alleen Julius was midden in de nacht wakker... en zorgde er met zijn grappen en grollen voor dat we natuurlijk allemaal moesten meegenieten. In de ochtend als ontbijt maar gelijk een full-mexicanstyle eggs om de dag te beginnen. Met de kinderen het kleine eiland ontdekt en toen het een beetje begon te regenen geschuild in een leuke beach cabana waar ook toevallig de Argentijnen door de Duitsers werden ingemaakt.
De zee is hier prachtig. De golven zijn zo krachtig dat je je bikini goed moet vasthouden, anders eist de zee hem op. Zo blauw, zo helder, zo fris met exact de juiste temperatuur. We liggen nu nog na te genieten op onze aircokamer! Heerlijk, om zo wonderlijk de vakantie te beginnen. Normaliter is de voorbereiding wat zorgvuldiger maar door omstandigheden is dat er niet van gekomen. Het valt me alles mee om wat losser de dag in te vullen. We hebben in een hele korte tijd al kennis kunnen maken met de warme Mexicanen, de taal, heerlijke tortilla’s, de tapas het grillige weer, de zon, de zee en die Maya cultuur die overal verweven in deze omgeving is.
We zien wel, genieten, dat is het enige wat we willen doen. Elke minuut van de dag!
Zwemmen met Dolfijnen en het zonnebranddebacle
Zondag 4 juli. Isla de Mujeres, Mexico.
De kinderen wilden vandaag graag zwemmen met dolfijnen. Gister kwamen we een dolfijnen-zwem-encounter gelegenheid tegen toen we met een gehuurd golfkarretje een rondje om het eiland reden. Een mooie grote toeristenval natuurlijk, en na een wederom zeer stevig Mexicaans ontbijt, reden we klaar voor deze bijzondere gebeurtenis naar de punt van het eiland. Een dure toeristenval was het, maar voor de kinderen onvergetelijk. We hadden de all-inclusive experience en dachten, stom natuurlijk, dat deze ook inclusief de foto's en de dvd was (wat wel tussen neus en lippen werd meegedeeld). Niet natuurlijk, want hiervoor mag je de flappentapper weer tevoorschijn halen.
Ach, we wilden jullie dit natuurlijk niet onthouden. Zelfs Julius was zo dapper om romantisch zijn eerste kus aan Dolfijn Layla te geven. 'Het voelde net als plastic', zei hij 's avond bij het naar bed gaan. Het all-inclusive hield het eten en drinken in, dus dan maar aan de margerita's en lekker langs het lopend buffet. Peter smeert zich stevig in, want de zon is zo heet dat we moeten oppassen niet in de fik te vliegen. Ook ik moet met mijn Aziatische huidje regelmatig de crème gebruiken.
Wel mooi om naar al die overweight, lichtgevende Amerikanen te kijken die met de boot vanaf Cancun aankwamen. Allemaal hetzelfde gekleed: zelfde schoenen, zelfde grote hoed/pet inclusief T-shirt van het favoriete Amerikaanse footbalteam. 's Avond bij thuiskomst had Peter echt hele rode schouders, zo rood dat ik vroeg:'Heb je je echt wel ingesmeerd?' ‘Ja, met deze’, zei Peter en wees de oranje spuitbus aan. De antimuggenspray. Ja, dat houdt de zon natuurlijk niet tegen. Het hield de muggen wel weg gelukkig. Eigen schuld, dikke bult, volgende keer beter lezen.
Het Mexicaanse eten is echt overheerlijk. De verschillende tortillas, enchilada's, taco's. faijta's, met vullingen in alle soorten en maten - vis-vlees-vegetarisch. Het aroma van de gebakken pannenkoeken brengt overal in de straat een zoete lucht met zich mee die langzaam naar boven waait als we lekker op balkon zitten. Natuurlijk komt er een authentieke Mexicaanse mariachigroep voorbij. De gebouwen staan kriskras door elkaar, hoewel de straten recht op elkaar gebouwd zijn. Bijna geen bochten op het eiland. En het eiland is zo klein dat je niet kunt verdwalen. Tussen de bestaande bouw wordt volop bijgebouwd. Het voelt een beetje als vergane glorie, maar het lijkt er ook op dat men hier een andere waarde aan uiterlijke schoonheid geeft. De afstammelingen van de Maya's zijn heel herkenbaar. Niet duidelijk te omschrijven waarom, maar het zijn kleine, potige mensen, die nors kijkend over straat lopen. Maar bij het zien van de blonde koppies en het horen van een vrolijke 'Buenos Dias' antwoord iedereen vrolijk terug. Het Spaans lijkt ook als vanzelf weer een beetje in mijn hoofd terug te stromen. Op dit moment nog wel vermengd met Frans en Italiaans, maar aan het eind van de vakantie zal een redelijk gesprek me wel lukken!
Fresh Seafood
Maandag 5 juli 2010. Isla de Mujeres, Mexico.
Vandaag is het beduidend rustiger op het eiland. Alle weekendtoeristen zijn met de boot teruggekeerd naar het vaste land. Wij luieren ook vandaag weer lekker langs de waterkant na alweer een stevig Mexicaans ontbijt met muchos huevos. De zon schijnt lekker fel, het zand is zo fijn dat het werkelijk waar overal tussenin verdwijnt. En Meas en Juul vermaken zich kostelijk met het springen vanaf de pier in het water, of zitten op de schommels die, in het drukke seizoen, dienst doen als stoelen aan de bar. We bouwen zandkastelen, bakken heel veel oliebollen met poedersuiker, die vervolgens als bommetjes de zee in worden geschoten. De guacamole is zo lekker, dat ik mij voorneem tenminste elke dag één keer dit gerecht ergens te bestellen.
Morgen gaan we deze dag lekker herhalen, tot 13.30 uur wanneer alle barretjes in de straat de halve finale Nederland-Urugay zullen uitzenden. Dan zitten we natuurlijk in het Oranje met een cerveza in de hand en het zweet op de rug voor de tv! Tot slot een muziekaal einde in het fresh seafood restaurant waar je dus geen vlees moet bestellen ondervond Peter. Mijn garnaaltjes waren heerlijk gelukkig en de kippenbouten van de kinderen smaakten mij ook prima! Check hoe Julius lekker mee speelt met zijn mondharmonica.
Gelukkig
Dinsdag 6 juli 2010. Isla de Mujeres, Mexico.
Het onweer donderde over het eiland vannacht. Ik herinner me dat ik van de flitsen wakker werd en dacht, 'de zwemspullen hangen nog buiten op het balkon'. Ach, dat wordt snel wel weer droog met dit zonnetje dacht ik nog, maar dat viel zwaar tegen. De hele ochtend lang vielen grote druppels naar beneden. Na de flinke stranddag van gister en de roodgebrande huidjes vonden we het wel best, lekker cool, 26 graden.
In het Oranje getooid vertrokken we naar het strand om in een sportcafé de wedstrijd te volgen. Naast veel Amerikanen en enkele andere 'Oranjefans' waren we zeker wel de enige Hollanders op dit puntje van het eiland. De wedstrijd begon en het volkslied werd ook door de kinderen (vooral Meas) uit volle borst meegezongen. Een mooi eerste kwartier, waarna er een heuse tropische storm uitbarstte en we nog net niet de palmbomen voorbij zagen vliegen. Weg satelietontvangst! Beeld op blauw en weg euforie. Van een Amerikaanse toerist hoorden we dat Nederland gescoord had! Joehoe! Maar wat hadden we graag live meegejuicht. Vervolgens hebben we ook het tweede doelpunt van Uruguay gemist. Weer kwam het water met bakken uit de hemel. Maar dit keer woei het half het café binnen. Er zitten hier ook geen ramen in gebouwen, of daken op auto's. Van een afwateringsysteem heeft niemand ooit gehoord, dus de straat (het hele eiland) stond blank. Nu begrepen we ook waarom de meeste winkels vier treden hoog gebouwd zijn. Dan loopt het water niet naar binnen. Helaas had dit café wel treden omhoog, maar geen ramen en stond het water tot net over de slipper. Gelukkig konden we de laatste vier minuten van de eerste helft weer kijken en ook de tweede helft werd zonder onderbreking aanschouwd en bejubeld. En gejuicht hebben we! Met het hele café op een enkeling na! Wel een goede plek om de halve finale van een wereldkampioenschap voetbal te bekijken. Door de open ramen de palmbomen en de zee. Oh, wat zijn wij gelukkig!
Made in Indonesia
Woensdag 7 juli 2010. Isla de Mujeres, Mexico.
Het plan was om 's ochtends om zeven uur naar de marina te gaan op zoek naar de walvishaaien. Deze wonderbaarlijke creaties van de natuur komen hier om deze tijd van het jaar met z'n allen in de buurt van ons eiland samen op zoek naar eten. De grootste (maar ongevaarlijke) haai, vol met wonderlijke witte stippen, wilden wij natuurlijk wel van iets dichterbij bekijken. Helaas was het slecht weer en was de haven gesloten. Geen enkele boot mocht de haven verlaten, dus we hebben er wederom een heerlijke stranddag van gemaakt. Samen met Meas heb ik enkele mooie souvenirtjes gescoord, zoals een prachtige paars/blauwe sarong met zeepaardjes. 'Made in Indonesia'... en daar moeten we dan helemaal voor naar Mexico. Maar op het strand kwamen we ook een prachtige Maya dame tegen, helemaal volgebouwd met koopwaar, met de broodnodige portemonnees.
Op zoek naar de grote vriendelijke reus
Donderdag 8 juli 2010. Isla de Mujeres, Mexico.
De wekker ging vroeg deze ochtend. Enigszins zenuwachtig maakten we de kinderen wakker om naar het strand te lopen waar we moesten verzamelen. We hadden die ochtend van de kapitein reeds een yes gekregen dat de trip door zou gaan. Echter, later hoorden we dat de havenkapitein de haven bijna dicht had willen gooien omdat de zee erg ruw zou zijn. Dat hebben we aan den lijve ondervonden. Wat een vreselijke bootreis. Halverwege dacht ik echt dat dit toch wel de max van ons incasseringsvermogen was. Meas vond het het eerste kwartiertje nog wel leuk, maar toen was de rek er wel uit. Julius heeft de hele reis tegen Peter aangezeten. En gelijk hadden ze! Het was ronduit slecht en hadden we dit geweten, dan hadden we het waarschijnlijk niet gedaan. Redelijk hoge golven in een kleine boot, met vijf andere bange toeristen. Het leek alsof de boot ons als een wasmachine heen en weer slingerde. Een nieuw respect voor die grote blauwe oceaan, want daar viel niet mee te spotten. Het punt waar de school 'visjes' voorbij zou komen was eindelijk bereikt. En op dat punt, was ook het incasseringsvermogen van de 'van Leeuwens' bereikt! Met z'n vieren hingen we over de reling en kwamen de bananen en watermeloen er weer keurig uit. Dit keer werkten de zeepilletjes niet!
Na nog geen tien minuten zagen we al de eerste grote vinnen voorbij de boot zwemmen. Druk gepraat aan de radio om alle andere bootjes te waarschuwen waar ze zaten. Wij zaten er gelukkig als eerste bij om in alle vrijheid dit wonder van de natuur van dichtbij te bekijken. Ik weet dat ik vooraf dacht dat ik me redelijk kalm met een gezonde dosis adrenaline te water zou laten. Onze Meas is een echte daredevil en het zou ons niets verbazen als ook zij zo het water zou inspringen. We hadden van te voren natuurlijk goed uitgelegd hoe groot deze walvishaaien waren, maar begreep ze wel hoe groot 'groot' zou zijn. Met de voeten acht meter uitgerekend, maar ze kunnen ook wel vijftien meter lang worden. Nou, no problemo, één, twee, drie en hup het water in! In Thailand hebben we voor haar een eigen snorkelset en flippers gekocht en die kwamen nu goed van pas. Zonder enige vrees sprong zij met haar moeder en de gids het water in, recht voor een enorme walvishaai die met open mond door het water zwom. Op een halve meter afstand aan de hand van de gids en met een trotse moeder in haar kielzog die druk doende was foto’s van haar te maken. Ik had misschien nog wel meer verwondering op mijn gezicht vanwege die kleine die zonder zorgen het water insprong dan voor die walvissen die ons links en rechts passeerden. Tientallen zo met het blote oog te tellen, en misschien wel honderden onder water... En wat waren ze groot! Wat een magische ervaring. Geen woorden voor. Enorm respect voor de zee en de walvishaai. Ondertussen maakten we ons wel grote zorgen over de terugreis. Maar met de eerste golf viel zowel Juul als Meas in slaap en ze hebben tot een kilometer voor de kust heerlijk geslapen. Van het gestamp van de boot met de golven in gevecht hebben zij niets gemerkt. Wat een wonderlijke kinderen hebben we toch!
Deze spannende dag hebben we afgesloten met heerlijke tortilla con pollo op straat voor vijftien Pesos. Hier zagen we allemaal prachtige prinsesjes en kleine kapiteintjes. Ze kwamen met z'n allen uit de kerk gewandeld, dus wij vermoeden dat deze kinderen hun eerste communie hebben afgelegd. Om door een ringetje te halen met allemaal trotse vaders en moeders erom heen.
In de achtertuin van Chichen Itza
Vrijdag 9 juli 2010. Chichen Itza, Mexico.
Met een tour gingen we vroeg in de morgen naar de pier om met de ferry terug naar Cancun te gaan. We werden opgehaald met een busje en afgezet bij een grote souvenirsshop waar we bij binnenkomst allemaal een heel klein ‘tequila drinkbekertje’ omgehangen kregen. Daarna deelde een hyperactieve tourgide ons in de bus gelijk mee dat we nog een aantal ‘stops’ gingen maken voor we uiteindelijk in Chichen Itza zouden belanden. Dat was te verwachten… dus we waren benieuwd.
Eerste stop was een cenote, een ondergrondse waterbron, heerlijk koel en fris. Ook zagen we een echte Maya dame die op de authentieke manier bij het houtvuur tortilla’s bakte. Nog steeds vonden we er niets aan. En die gids bleef maar lullen. Van het Engels naar het Spaans. Het werd op het laatst een hele politieke discussie, waarvan wij en nog enkele anderen getuigen waren, want de rest van de bus was in diepe rust. En nog steeds begreep hij de hint niet.
‘s Middags weer een stop. Eerst door een sluis van verkopers naar het restaurant waar we met z’n allen langs een groot buffet mochten lopen. Heerlijke tortillas gegeten, maar je moet wel oppassen, de ene keer is de salsa heerlijk maar soms is hij echt enorm pittig! De ene groene saus is de andere groene saus niet. Dacht ik lekker mijn chips in de guacamole te dopen, kwamen de vlammen uit mijn oren!
Chichen Itza, daar waar we het allemaal om deden was prachtig. Jammer dat we daar aankwamen toen het net pijpenstelen regende en we met de koffers nog naar het hotel moesten sjokken. We verbleven in hotel Mayaland. Ik kan niet anders zeggen dan een aanrader voor iedereen die een nacht bij Chichen Itza wil verblijven. Zo rustig, heerlijke mooie grote kamers met prachtige houten gravures in de deuren en deurposten. Mooie binnentuinen en een heerlijke grote tuin rondom het hotel met Spaans karakter waar je in de ochtend prachtige vogels voorbij ziet vliegen. En dat allemaal in de achtertuin van Chichen Itza. Na het inchecken via het achterpad naar Chichen Itza gelopen om het zonder regen en koffers wat beter te bekijken. Een waar wonder, vooral omdat je je afvraagt hoe men zonder de middelen van tegenwoordig die stenen toch heeft gesjouwd. En het zo perfect in lijn met de zon kon situeren. Ook de Egyptenaren vonden hiervoor een oplossing.
Merida, de hangmattenstad
Zondag 11 juli 2010. Merida, Mexico.
's Ochtend zijn we na het zwemmen met een taxi naar het busstation gegaan. Daar hebben we een tweede klas bus geheel voor onszelf naar Merida genomen. Ongeveer twee uurtjes rijden, zonder airco maar met alle ramen open. En dat voor 120 Pesos voor een gezinnetje van vier. Aangekomen in Merida gingen we op zoek naar een hotel. Hotel Santa Lucia werd het, goedkoop maar ik kan het niemand aanraden. De kamer stonk verschrikkelijk en stom dat we gelijk voor twee nachten betaald hadden natuurlijk, want na een uurtje in de kamer kreeg mevrouw van Leeuwen braakneigingen en moest meneer van Leeuwen bij de balie zeggen dat we of een betere kamer wilden of zouden uitchecken. Dat wilde meneer de eigenaar natuurlijk niet, dus de conciërge werd er op uit gestuurd om een andere kamer te vinden. Nou, meneer van Leeuwen is niet kritisch, maar mevrouw van Leeuwen zag het stel wel zes keer met een berg sleutels voorbij lopen totdat men bij de kamer recht tegenover het zwembad bleef steken en we tot onze verbazing een redelijk mooie en schone kamer kregen die niet stonk! Zo konden de kinderen lekker in het zwembad spelen en wij voor de kamer chillen.
Helaas kwamen die avond los tres amigos op visite. Dat vond Peter natuurlijk helemaal niets. Julius kon er erg om lachen omdat die kakkerlakken verrekte snel kunnen lopen. Maar dat ging niet gebeuren. De ongenode gasten werden buiten neergezet om hun weg, in een andere kamer, te vervolgen.
Merida is een mooie kleine stad met een leuke grande plaza waar in het weekend alle Mexicanen met de hele familie flaneren. Er was verder weinig te doen. Tegenover het plein was een mooie kerk uit de 16de eeuw. De gehele vloer lag bedekt met grafstenen. De kinderen waren weer een bezienswaardigheid met hun blonde haartjes. Maar gelukkig werd er alleen gekeken en gelachen en werden ze niet zoals in Thailand veelvuldig opgepakt en continu op de foto gezet.
Zondag moest Nederland de finale spelen tegen Spanje, dus togen we in het oranje de stad in. Gelukkig zagen we meer oranje hemden door de stad lopen, dus gingen we op zoek naar een café met goed scherm. We wilden dit keer zonder onderbrekingen de wedstrijd zien. Onderweg een Nederlands gezin met twee grote dochters tegengekomen en gezamenlijk op zoek gegaan. En elke keer als we oranje shirts tegenkwamen trokken we die mee. In het café hadden de Spanjaarden al de eerste rij ingenomen en gezamenlijk hebben we deze tragische wedstrijd bekeken. Maar we zijn trots op Oranje, maar die cupe del mondo hadden we graag door de grachten van Amsterdam zien varen!
De volgende dag gerelaxt door veel te zwemmen en we hebben nog twee hangmatten gekocht. Deze zijn gemaakt van cactus en oerdegelijk. In de winkel voor een echte Maya versie 950 Pesos betaald en later op straat bij een verkoper 500. Voor een nog betere versie… Flink een oor aangenaaid dus.
Los ruines de Palenque
Maandag 13 juli 2010. Palenque, Mexico.
Met de nachtbus van ADO naar Palenque. Om tien uur in de bus en de volgende ochtend om zeven uur in Palenque. Wat een goede service... en wat een goede chauffeurs. Ik ben geen autofan, dat zal mijn achterban beamen, maar de ware lichtshow verzorgd door de buschauffeur als deze communiceerde met de vrachtwagenchauffeurs, deed mijn bewondering stijgen. Het leek wel op morse. En echt super veilig en beheerst, met veel aandacht voor de slapende passagiers. Geen last gehad van de Zapatistas. Dus na een superspannende Spaanse film heerlijk in slaap gevallen. De kinderen hebben beiden ook goed geslapen dus we kwamen redelijk fit aan.
We logeren nu in het Chan Kah Hotel los Ruinas. Heerlijk hotel in de jungle met een supermooie en goed onderhouden tuin. Vanuit onze kamer hebben we zicht op de jungle en kunnen we de honderden beesten nabij ons onderkomen horen. Wat een geweldige wekker! Maar het beste is nog het grote zwembad. Helaas heeft Meas wel weer groen haar, dus als iemand een goede tip heeft...
We hebben gemerkt dat de kinderen echt moeten kunnen zwemmen bij dit weer. We hebben anders twee monstertjes die geen stap in de hitte willen verzetten. Maar in het zwembad kunnen ze zich dan weer zonder enige moeite uren vermaken. Dus we hebben onze plannen hierin iets gewijzigd en vertrekken een dag eerder dan gepland naar Guatemala voor ons volgende avontuur om zo snel mogelijk op het strand van Belize te kunnen komen. Via internet maar gelijk de reserveringen gemaakt. Wat een uitkomst, dat reizen zo. Peter maakte wel de terechte opmerking dat het reizen met mij wel gemakkelijk is. Ik heb mijn huiswerk zo goed gemaakt, dat de keuzes ter plekke makkelijk te maken zijn. Dat vermakkelijkt het reizen voor ons in ieder geval wel, met toch de vrijheid om te kiezen waar en wanneer. De hele dag hebben we lekker in het zwembad gelegen, en in de middag zijn we Palenque ingegaan voor wat eten en de nodige boodschapjes. De was werd voor twintig Pesos gedaan (1,20 Euro voor anderhalve kilo).
Apen in de jungle
Woensdag 14 juli 2010. Palenque, Mexico.
Eindelijk de ruïnes van Palenque bekeken. Hiervoor waren we helemaal met de bus naar Chiapas afgereisd. Wat een pracht. De kinderen zijn normaal heel vroeg wakker, maar deze ene dag dat ik er vroeg op uit wilde trekken hadden we twee kleine uitslapers. Na het ontbijt gingen we naar de ruinas waar we een kaartje kochten voor 51 Pesos. We hadden een lokale gids, Prof Guilberto V. stond op zijn naambordje. Een privégids want met deze hitte wisten we dat de kinderen echt op hun eigen tempo wilden lopen en we ook bij de bloemetjes en de vlinders zouden stilstaan. Meneer Guilberto was gelukkig nog langzamer met lopen dan de kinderen, en we kregen eigenlijk ook niet meer dan de echte highlights te horen. Maar de tempels waren echt prachtig. Met bedden, toiletten en een mooi rioleringsysteem. Prachtige stenen contructies met veel zorg neergezet. Ongelooflijk. Ook de omgeving waarin de tempels lagen was subliem. Na het bekijken van de belangrijkste tempels hebben we het junglepad naar het museum genomen. Een klein beetje een teleurstelling voor Julius, want: ‘Mama, we gingen toch naar de jungle? Waar zijn de apen dan?’ Het blijft een terugkomende vraag van ons mannetje.
We zagen ook de Nederlandse familie waar we samen het voetbal mee gekeken hadden in Merida sjokkend voorbij komen. Grappig dat je bekende gezichten honderden kilometers verderop weer terugziet. Met een collectivo zijn we terug naar het centrum van Palenque gegaan. Bij een grote bbq met kippetjes blijven staan waarbij ons het water uit de mond liep. Voor twintig Pesos een bord met een groot borststuk, bonen, rijst en salade. Heerlijk! Vervolgens de was opgehaald en teruggekeerd voor een verfrissende nieuwe zwemeditie in het zwembad van het hotel. We eten wel, maar niet veel. Ook de kinderen eten eigenlijk maar één goede maaltijd op een dag en snacken chips, koekjes en kaasjes tussendoor. We hebben gewoonweg ook geen honger, of tenminste niet veel. Het is echt heel vochtig en als je even stil staat, dan voel je de klamme hitte tegen je aan slaan en druppelt het zweet langzaam naar beneden. We kunnen er gelukkig steeds beter tegen, maar het is soms best afzien, zeker voor de kinderen.
De Pesos besteed aan het kamermeisje betalen zich goed uit! We vonden een prachtige zwaan met hartje romantisch op het bed. Zelf het toiletpapier lag er keurig gedrapeerd bij in een waaiertje met bloemetjes. In de namiddag toen het wat minder heet begon te worden, zagen we vlakbij op nog geen vijftig meter afstand een hele apenfamilie in de bomen hangen. Julius kwam naar mij toe om te vragen wat dat geluid toch was. Een raar gebrul, heel luid. Ik liep met hem naar buiten en we zagen onze buren met een camera in de aanslag, dus ik vroeg wat er te zien was. Kijk, Mira, Mira! Apen… stilletjes sloop ik met Juul dichterbij en zodra hij ze zag kreeg hij grote ogen en zei: 'Ik ga Meas halen'. Samen kwamen ze opgewonden teruggehobbeld. Daarna moesten ze natuurlijk papa halen die nog lekker bij het zwembad lag. Zes volwassen aapjes en twee kleintjes relaxt van boom naar boom. Eindelijk in de jungle en óók nog echte apen gezien.
Ecologisch, niet logisch?
Maandag 26 juli 2010. Posada del Mar, Mexico.
Vandaag nemen we afscheid van een heel bijzonder eiland. Je leest in de boekjes vooraf wat een relaxte sfeer er op Caye Caulker heerst, maar dat het zo slow zou zijn was toch nog een verrassing. We nemen met onweer op komst een boot naar San Pedro. Een ruig tochtje van een half uur, maar lang niet zo ruig als de boot naar de walvishaaien in Isla de Mujeres. We staan net onder het afdakje van de pier als de hemel openbreekt en er een bak met water naar beneden wordt gegooid. Tijdens de tocht van Caye Caulker naar San Pedro houden we een klein zeiltje boven ons hoofd om ons droog te houden. De herrie is oorverdovend maar prachtig met de regen, het onweer in de verte en de toch redelijk rustige zee.
In San Pedro kunnen we de douaneformaliteiten om Belize uit te komen regelen en stappen we aan boord van een boot met airco/ventilatoren, een tekenfilm tijdens de rit en een goed dak boven ons hoofd. In Chetumal aangekomen krijgen we wederom na het invullen van alle papieren toestemming om onze vakantie in Mexico voort te zetten. Ook hier komt de regen met bakken uit de hemel en staan alle straten blank. Een restje van de tropische storm Bettie, die onze luie dag in Chetumal in het water gooit. We besluiten om gelijk de bus naar Tulum te pakken, want we kunnen toch niets doen met dit weer. Op het station moeten we een uurtje wachten en nemen we een Ado bus naar Tulum. Het regent letterlijk de bus in, ik moet af en toe het plafond afnemen omdat anders de druppels op een slapende Meas vallen. Ook Julius is gedurende de drie uur durende rit in dromenland!
Met twee spannende Amerikaanse, in het Spaans nagesynchroniseerde actiefilms achter de rug stappen we uit in Tulum. We nemen een hotelletje voor de nacht in het stadje en shoppen ‘s avonds voor nog wat hangmatjes op bestelling voor het thuisfront. Voor wie ook een hangmat koopt, koop je hangmat echt in Merida. De beste kwaliteit en 100% cactus. Je kunt aan de hangmat ruiken of het katoen of cactus is. Tevens letten op het aantal knopen, zes, acht of twaalf knopen voor de beste kwaliteit. Echt vakmanschap .In de rest van Mexico zijn we merendeels hangnatten van katoen of nylon tegengekomen. Betaal voor een enkele niet meer dan 350 Pesos en een dubbele of gezinsformaat natuurlijk het dubbele hiervan (de acht tot twaalf knopenversie). Maar pin je er niet op vast, dit was onze conclusie en wellicht zijn er andere reizigers met betere tips. Shop vooral wat rond en vraag lokale Mexicanen wat een goede prijs is. Dat hadden wij natuurlijk ook moeten doen.
De volgende ochtend nemen we een taxi naar Posada Lamar waar we een beach cabana hebben gereserveerd. Een prachtig strand met een partij golven waar we met het zweet op de rug naar kijken. Door de storm is de zee bovengemiddeld streng voor haar bezoekers. De windsurfers genieten volop. Een prachtige plek.
’s Avonds ondervinden we dat ecologisch misschien niet echt iets voor ons is. Wat héét zonder airco. Echt niet te doen. Geen zuchtje wind, na 23.00 uur geen stroom, dus ook geen ventilator. Peter en ik liggen te draaien totdat we zo moe zijn dat we uiteindelijk een paar uurtjes slapen. De volgende ochtend hebben we, bij de vraag hoe we de nacht hebben doorgebracht, eerlijk opgebiecht dat we slecht geslapen hebben door de hitte en dat dit toch is tegengevallen. We kunnen de beachfront cabana krijgen, alleen heeft deze geen extra bed, maar een slaapbank voor de kinderen. Maar wel een straffe wind van voren zodat we ‘s nachts heerlijk een koele luchtcirculatie in het huisje hebben. We laten de deur openstaan, smeren ons goed in tegen de muggen en hopen op een koele wind. Met het geweld van de golven, de iguana’s op de muren die zich met de muggen bezighouden, de vogels en de wind die fluitend langs het dak waait, vallen we rustig in slaap. Wat een juweeltjes van een paar laatste dagen hebben we hier met in de ochtend een heerlijk verzorgd ontbijtje op het terras.
We bezoeken Xcaret, een soort lagune pretpark met een Maya show aan het einde van de dag. Julius en Meas genieten met volle teugen van de show en zien de gehele geschiedenis van Mexico in zang, dans en met veel spektakel voorbijkomen. Een echte pok-ta-pok wedstrijd, twee strijdende Maya clans met de Jaguar en de Poema hoofdmannen met prachtige hoofdtooien op! Veel Mariachi’s die met hun muziek het dak van de tent af knallen en prachtige flamenco-achtige dansen. Met twee slapende kinderen rijden we in een half uur terug naar ons huisje waarna we de Crocs van Meas in de taxi hebben laten liggen (de derde keer dat we haar Crocs zijn kwijtgeraakt). Gelukkig kwam deze taxichauffeur de schoenen keurig terugbrengen.
Schildpadeieren
Woensdag 28 juli 2010. Posada del Mar, Mexico.
Tegen een uur of negen ’s avonds, gaan Peter en ik op schildpaddenjacht. Hier komen ze massaal aan land om een mooie kuil te graven en hun eieren te begraven. Deze reuzeschildpad legt 125 eieren per keer en hopelijk redden meer minischildpadjes het naar het water dan de statistieken ons vertellen. We lopen een meter of vijfhonderd en zien een groot sleepspoor in het zand en warempel een heuse schildpad die om de minuut een waaier van zand de lucht in gooit. De schildpadden worden goed in de gaten gehouden, want na vijf minuten komt er een quad aan met twee mensen die de plek markeren, de schildpad registeren en de eieren (lijken net pingpongballen) die door het graven van de schildpad zelf op het zand zijn gegooid worden netjes herbegraven. We mogen hiervan geen foto’s maken, maar wel als de schildpad zijn weg vervolgd terug naar zee.
We lopen weer terug naar ons huisje en zien een aantal mensen met lampjes vlak voor ons huisje staan. Op nog geen tien meter van ons huisje heeft 'een dame in het groen' haar weg uit zee naar de duinen gemaakt en een mooi plekje uitgezocht om haar toekomstige kindjes in te leggen. Ze is net begonnen als wij er ook bij komen staan. We halen Meas uit bed, die keurig kijkt en vervolgens graag weer wil gaan slapen. We kijken de volgende twee uur gefascineerd naar deze 'grande dame' die zorgvuldig haar eieren legt, begraaft, legt en begraaft… en uiteindelijk als een speer het hazenpad kiest. De tempel van zand die die ochtend door Peter en de kinderen is gemaakt is het decor op de achtergrond dat door het maanlicht wordt beschenen. Prachtig om zo’n oerbeest van dichtbij in zijn natuurlijke habitat te kunnen bestuderen. Moe val ik als een blok in slaap. We hebben nog een paar lekkere strand- en speeldagen te gaan voordat Peter terug naar huis vliegt en de kinderen en ik naar Cuba gaan. Wat een mooie vakantie!
