Baja Californië
December 2016. La Paz, Mexico.
Vanuit San Diego hebben we de grens overgestoken via Tijuana. Dit is één van de drukste grensovergangen van Mexico en we hebben dat ook geweten. Eerst moest onze auto door een X Ray en moest ik met de kindjes aan de kant wachten. Na een eind wachten was Dries daar met de auto en moesten we naar de douane. Het is er één grote chaos en na enkele keren vragen uiteindelijk het bureau gevonden voor de visa van Mexico. Daar van het ene kotje naar het andere en na een uur hadden we onze visa.
Volgende stap: de papieren van de auto. Aan dat kotje zat er een vent met zéér weinig goesting om te werken. Een half uur had hij nodig voor de papieren te kopiëren en uiteindelijk kon hij onze auto niet ingeven in de computer omdat het een Europese auto was. Ja dag, alsof wij de eerste waren die ooit de grens overstaken met een Europese auto?! Dus met de woorden ´je moet maar alles regelen in La Paz, want in Baja heb je toch niet die papieren nodig´, kregen we alles terug en ging zijn raampje toe. Dus drie uur later konden we grens eindelijk over... met enkel ons visum en zonder juiste autopapieren. Vanuit Tijuana zijn we dan onmiddellijk zuidelijk gereden en 's avonds voor het donker werd hebben gestopt in Camalu. We konden er kamperen op de parking van een hotel en daar zijn we dan ’s avonds ook eens goed gaan uiteten. Want die dag waren we juist zes maanden onderweg.
Volgende dag zijn we doorgereden naar Bahia Los Angeles. Daar vonden we een mooie kampeerplaats aan La Gringa. Een stukje strand die de zee precies inloopt. We zijn daar enkele dagen gebleven want het was er een fantastische plaats om te zwemmen en vele dieren te zien. Onder andere vele vogels, krabben en dolfijnen.
Volgende ´strandstop´ was in Playa Ines. Een prachtige plaats aan het strand waar je kon kamperen. Alleen was het zand ons niet gunstig gezind. De Toyota kon het zand niet trotseren met resultaat dat we vastzaten. En dan ontdek je één van de vele voordelen van reizen met kinderen. Namelijk drie extra helpers om te helpen graven. En geen moment hebben ze zitten klagen en flink meegeholpen en na drie uur zijn we eruit geraakt. De volgende ochtend stonden we dan ook allemaal op met stramme spieren. Daar opnieuw enkele nachten gebleven en dan verder gereden.
Door Baja loopt route 1 en wat zie je vooral op die route? Inderdaad Amerikanen en Canadezen die komen overwinteren (ook wel ´snowbirds´ genoemd). Dus besloten we om een weg in te slaan door de bergen. En dit was een uitstekende keuze want dit werd achteraf gezien één van onze mooiste momenten in Baja. De eerste dag zijn we in St. Javier uitgekomen. Een klein dorpje met nog geen honderd inwoners. Na wat rondvragen konden we kamperen in iemand zijn tuin en zaten we vlakbij het kerkplein. 's Avonds nog een toertje door het dorp maar daar waren we eigenlijk vlug mee klaar.
Volgende dag besloten we om een stuk verder te rijden. Maar dit stuk werd een stukje want na vijftien kilometer kwamen we voorbij een ranch. Umberto en zijn vrouw wonen daar en hij is er ook de ´plaatselijke gids. We mochten bij hem kamperen en we kregen een mooi plaatsje naast het varken om onze tenten op te zetten. Verder had hij nog zeer veel geiten en een superlieve hond.
In de namiddag heeft hij ons eerst meegenomen naar Cueva de la Serpiente. Een prachtige grot met rotstekeningen van zesduizend jaar oud. Om deze te bereiken moesten we naar boven klauteren langs de rotsen en boven had je dan fantastisch uitzicht op de vallei. Na de wandeling hebben de kinderen de ganse namiddag tussen de geiten zitten spelen. Enkele van zijn geiten waren zwanger en tegen het einde van de dag waren er al vier geitjes geboren. Tja misschien hadden ze wat stress opgelopen van de drie pagadders… 's Anderdaags dan met pijn in het hart afscheid genomen van Umberto en zijn vrouw (blijkbaar waren we de eerste toeristen in twintig jaar die hij heeft gehad met kinderen).
Dan richting andere kant van Baja en ook daar weer een mooie kampplaats gevonden aan het strand. En ja toen we op het zand reden was het weer van dat. De Toyo zat muurvast in het zand. Maar deze keer waren we al na een halfuur eruit. We verstonden er ons niet aan dat we nu al enkele keren vastgezeten hebben in het zand. In de VS zeer veel door zand (en zelfs dieper zand dan op het strand nu) gereden en nooit vast gezeten. Maar achteraf hoorden we van verschillende mensen die dat probleem ook hebben gehad. Dus we waren de enigen niet.
Laatste etappe was dan naar La Paz. Eerst naar de douane voor de papieren van de auto te regelen. Daar stonden aan het loket ook al mensen aan te schuiven met hetzelfde probleem. Van hen was het ook niet gelukt in Tijuana omwille dat het dan een Amerikaanse auto was of de computer was kapot, enz... . Maar het vrouwtje in La Paz was compleet anders. Want na nog geen kwartiertje hadden we al onze papieren in orde. Volgende stap was dan de boottickets om van La Paz naar Mazatlan te gaan, het vasteland van Mexico. Eerst moest de auto gewogen en gemeten worden en dan pas konden we de tickets bestellen. De eerste volgende boot waar er nog plaats vrij was, was met kerstdag. De boot vertrekt er 's avonds om dan 's anderdaags aan te komen in Mazatlan.
Veel goesting hadden we niet meer om de rest van Baja te doen. We waren het strand al wat beu en dus zijn we enkele dagen in La Paz gebleven. Camping met een zwembadje en een toffe speeltuin. Meer moest dat niet zijn. Aan de camping konden we gewoon de lokale bus nemen naar het centrum dus dit was ook gemakkelijk. Kerstavond hebben we dan met enkele andere overlanders zitten vieren. Twee Zwitserse koppels, een Duitser en er zat ook een gezin van Nieuw Zeeland.
