Karoline en Dries reizen met drie kids van Noord naar Zuid Amerika (Mexico)
20 juni 2016 - juni 2017

Een heel jaar hebben ze er voor uitgetrokken. Karoline, Dries, Myrthe (10), Kasper (8) en Kobe (6) om van Noord naar Zuid Amerika te trekken. Na de avonturen in Canada en de VS is het nu de beurt aan Mexico. Te beginnen met een warm en zonnige kerst en nieuwjaar. 

door Karoline

Baja Californië
December 2016. La Paz, Mexico.

Vanuit San Diego hebben we de grens overgestoken via Tijuana. Dit is één van de drukste grensovergangen van Mexico en we hebben dat ook geweten. Eerst moest onze auto door een X Ray en moest ik met de kindjes aan de kant wachten. Na een eind wachten was Dries daar met de auto en moesten we naar de douane. Het is er één grote chaos en na enkele keren vragen uiteindelijk het bureau gevonden voor de visa van Mexico. Daar van het ene kotje naar het andere en na een uur hadden we onze visa.

Volgende stap: de papieren van de auto. Aan dat kotje zat er een vent met zéér weinig goesting om te werken. Een half uur had hij nodig voor de papieren te kopiëren en uiteindelijk kon hij onze auto niet ingeven in de computer omdat het een Europese auto was. Ja dag, alsof wij de eerste waren die ooit de grens overstaken met een Europese auto?! Dus met de woorden ´je moet maar alles regelen in La Paz, want in Baja heb je toch niet die papieren nodig´, kregen we alles terug en ging zijn raampje toe. Dus drie uur later konden we grens eindelijk over... met enkel ons visum en zonder juiste autopapieren. Vanuit Tijuana zijn we dan onmiddellijk zuidelijk gereden en 's avonds voor het donker werd hebben gestopt in Camalu. We konden er kamperen op de parking van een hotel en daar zijn we dan ’s avonds ook eens goed gaan uiteten. Want die dag waren we juist zes maanden onderweg.

Volgende dag zijn we doorgereden naar Bahia Los Angeles. Daar vonden we een mooie kampeerplaats aan La Gringa. Een stukje strand die de zee precies inloopt. We zijn daar enkele dagen gebleven want het was er een fantastische plaats om te zwemmen en vele dieren te zien. Onder andere vele vogels, krabben en dolfijnen.
Volgende ´strandstop´ was in Playa Ines. Een prachtige plaats aan het strand waar je kon kamperen. Alleen was het zand ons niet gunstig gezind. De Toyota kon het zand niet trotseren met resultaat dat we vastzaten. En dan ontdek je één van de vele voordelen van reizen met kinderen. Namelijk drie extra helpers om te helpen graven. En geen moment hebben ze zitten klagen en flink meegeholpen en na drie uur zijn we eruit geraakt. De volgende ochtend stonden we dan ook allemaal op met stramme spieren. Daar opnieuw enkele nachten gebleven en dan verder gereden.

Door Baja loopt route 1 en wat zie je vooral op die route? Inderdaad Amerikanen en Canadezen die komen overwinteren (ook wel ´snowbirds´ genoemd). Dus besloten we om een weg in te slaan door de bergen. En dit was een uitstekende keuze want dit werd achteraf gezien één van onze mooiste momenten in Baja. De eerste dag zijn we in St. Javier uitgekomen. Een klein dorpje met nog geen honderd inwoners. Na wat rondvragen konden we kamperen in iemand zijn tuin en zaten we vlakbij het kerkplein. 's Avonds nog een toertje door het dorp maar daar waren we eigenlijk vlug mee klaar.

Volgende dag besloten we om een stuk verder te rijden. Maar dit stuk werd een stukje want na vijftien kilometer kwamen we voorbij een ranch. Umberto en zijn vrouw wonen daar en hij is er ook de ´plaatselijke gids. We mochten bij hem kamperen en we kregen een mooi plaatsje naast het varken om onze tenten op te zetten. Verder had hij nog zeer veel geiten en een superlieve hond.

In de namiddag heeft hij ons eerst meegenomen naar Cueva de la Serpiente. Een prachtige grot met rotstekeningen van zesduizend jaar oud. Om deze te bereiken moesten we naar boven klauteren langs de rotsen en boven had je dan fantastisch uitzicht op de vallei. Na de wandeling hebben de kinderen de ganse namiddag tussen de geiten zitten spelen. Enkele van zijn geiten waren zwanger en tegen het einde van de dag waren er al vier geitjes geboren. Tja misschien hadden ze wat stress opgelopen van de drie pagadders… 's Anderdaags dan met pijn in het hart afscheid genomen van Umberto en zijn vrouw (blijkbaar waren we de eerste toeristen in twintig jaar die hij heeft gehad met kinderen).

Dan richting andere kant van Baja en ook daar weer een mooie kampplaats gevonden aan het strand. En ja toen we op het zand reden was het weer van dat. De Toyo zat muurvast in het zand. Maar deze keer waren we al na een halfuur eruit. We verstonden er ons niet aan dat we nu al enkele keren vastgezeten hebben in het zand. In de VS zeer veel door zand (en zelfs dieper zand dan op het strand nu) gereden en nooit vast gezeten. Maar achteraf hoorden we van verschillende mensen die dat probleem ook hebben gehad. Dus we waren de enigen niet.

Laatste etappe was dan naar La Paz. Eerst naar de douane voor de papieren van de auto te regelen. Daar stonden aan het loket ook al mensen aan te schuiven met hetzelfde probleem. Van hen was het ook niet gelukt in Tijuana omwille dat het dan een Amerikaanse auto was of de computer was kapot, enz... . Maar het vrouwtje in La Paz was compleet anders. Want na nog geen kwartiertje hadden we al onze papieren in orde. Volgende stap was dan de boottickets om van La Paz naar Mazatlan te gaan, het vasteland van Mexico. Eerst moest de auto gewogen en gemeten worden en dan pas konden we de tickets bestellen. De eerste volgende boot waar er nog plaats vrij was, was met kerstdag. De boot vertrekt er 's avonds om dan 's anderdaags aan te komen in Mazatlan.

Veel goesting hadden we niet meer om de rest van Baja te doen. We waren het strand al wat beu en dus zijn we enkele dagen in La Paz gebleven. Camping met een zwembadje en een toffe speeltuin. Meer moest dat niet zijn. Aan de camping konden we gewoon de lokale bus nemen naar het centrum dus dit was ook gemakkelijk. Kerstavond hebben we dan met enkele andere overlanders zitten vieren. Twee Zwitserse koppels, een Duitser en er zat ook een gezin van Nieuw Zeeland.

Demonstraties en wegblokkades
Januari 2017. Mexico City, Mexico.

Om vijf uur ‘s middags moesten we in de haven zijn voor de oversteek naar Mazatlan. Na een heel grondige douanecontrole konden we naar de ferry gaan. Dries moest alleen gaan met de auto en samen met de kids moest ik via een andere weg de boot op. Alles ging redelijk vlot en tegen zes uur zaten we al op de boot. Dan eerst ons plaatsje zoeken (we hadden elk een zetel) en dan richting restaurant. Tegen dat de boot om acht uur vertrok hadden we gegeten en dan was het een kwestie van een comfortabele plaats te zoeken om te slapen. Uiteindelijk bleek voor Dries en de kindjes de grond nog het beste om op te slapen. Vooral Kobe heeft geslapen tot het tijd was om te gaan ontbijten.

Na het ontbijt was het nog een uurtje varen en we waren in Mazatlan. Dries moest alleen de auto van de boot rijden en wij moesten hem dan opwachten buiten aan de poort van de haven. Volgens Mexicaanse normen ging dat redelijk vlot en zijn we dan onmiddellijk doorgereden richting Durango. Na een uur of vier rijden door de bergen kamen we toe in Balneario El Jean. Dit is een ‘waterpretpark’ met een warmwaterbron. Dus de volgende dag was het volop genieten van de zéér warme zwembaden en hotsprings.

Vanuit Durango dan richting Aquas Calientes. Daar hadden we een toffe camping gevonden, ook aan een waterpretpark. Maar bleek het nu niet gesloten te zijn voor onderhoudswerken... Dan nog drie uur rondgereden maar geen ‘veilige’ kampeerplaats meer gevonden. En toen het donker werd zijn we gestopt aan een hotel en hebben we daar overnacht. De volgende dag dan verder gereden naar Guanajuato. Een stad die zeer gekend is voor zijn kleurrijke huizen en veel teveel kerken. Bovenaan de heuvel konden we kamperen aan iemand zijn huis op een soort ‘kampeerplaats’. Van daaruit was het vijftien minuutjes naar het centrum (terugkeren was het steil bergop, dus dat duurde wel wat langer).

Na twee dagen hadden we het daar wel gezien en besloten om met oudejaarsdag door te rijden naar Bernal. We hadden deze tip gekregen van iemand in Guanajuato en het was inderdaad een prachtige plaats om oudejaar te vieren. Want in Bernal is er de derde grootste monoliet ter wereld en blijkbaar was het ook een gezellig stadje. We konden kamperen aan een hotel die in zijstraatje lag van de hoofdweg. En van daaruit hadden we prachtig uitzicht op de monoliet en op het stadje. 's Avonds waren we eigenlijk zo uitgeput dat we besloten om nog een uurtje in ons bed te kruipen en dan rond elf uur ‘s avonds op te staan voor het vuurwerk. Maar we hebben ons verslapen en pas om middernacht wakker geworden van het vuurwerk. En de kindjes die waren van niets meer wakker te krijgen.

De dag na nieuwjaar zijn we doorgereden naar Grutas de Tolantongo. En dit was één van de mooiste en tofste plekken die we tijden onze reis gedaan hebben. Tolantongo is gekend voor zijn warmwaterbronnen die er altijd rond 34° à 38° warm zijn. We vonden een toffe kampeerplaats aan de rivier en al gauw zaten de drie waterratjes in het warme water.

's Anderdaags was het tijd om de rest van het zeer grote park te ontdekken. Behalve de warm waterrivier heb je vele pozitas (zijn een soort baden) waar je een prachtig uitzicht hebt op de bergen, een grot waar je kon zwemmen en de Túnel del Vapor. In de grot kon je aan de hand van touwen tegen de stroom op zwemmen om dan in een andere grot uit te komen. Het is er pikdonker maar gelukkige waren er een paar met een lichtje. Als je met het licht scheen kon je mooi de vleermuizen zien in de grot. In die grot zijn er dan ook een aantal ‘watervallen' met zeer warm water. Net buiten de grot kon je dan een trap naar boven om een natuurlijke tunnel in te gaan. De tunnel noemt men El Túnel del Vapor want die heeft een soort sauna effect. Door het warme water dat er stroomt blijft al de damp in de tunnel hangen.

Na enkele dagen te genieten van het warme weer en het warme water besloten we om weer verder te gaan. De weg naar Tolantongo is een soort einde weg dus moesten we terugkeren naar Ixmuilquilpan om zo verder te kunnen rijden. Maar alle wegen in Ixmuilquilpan waren afgesloten, alsook alle Pemex (benzine) stations. Overal stonden er truckers te protesteren op straat vanwege de benzineprijzen. Mexico heeft met nieuwjaar de prijzen voor de benzine en diesel tot twintig procent laten stijgen. Dit tot groot ongenoegen van de bevolking en dus als gevolg massaal protest in gans het land. Er was geen doorkomen aan en ook niet via de kleinere wegen. Bij verschillende mensen dan navraag gedaan en ook bij de politie en daar kregen we te horen dat de wegen nog afgesloten zullen zijn tot maandag. Dan maar in Ixmuilquilpan inkopen doen en terug naar Tolantongo.

In Tolangtongo was het zeer rustig en aan de mensen die er waren vroegen we hoe het zat met de wegen rond Mexico City. Overal kregen we hetzelfde te horen, rond Mexcico City geen probleem maar de weg van Ixmuilquilpan is volledig afgesloten en moesten ze tot drie à vier uur rondrijden via de bergdorpen om in Tolantongo te geraken. Zaterdag dan gaf onze buur op de camping de oplossing voor ons. Hij toonde ons op de kaart een kleine zijweg die we konden nemen om zo via noordelijke richting naar Tula te gaan. Ook kregen we te horen waar de tankstations wel open waren. Dus de volgende dag vroeg opgestaan en de weg die onze buur ons getoond had was inderdaad een fantastische oplossing. Wel honderdvijftig kilometer omrijden maar rond de middag kwamen we zonder veel meer problemen aan in Tula.
In Tula is er een piramide te bezichtigen van de Azteken. Na enkele uren daar rond te kuieren zijn we achteraf nog doorgereden naar Teotihuacan, vlakbij Mexico City.

Maya ruïnes en cenotes
Januari 2017. Balcalar, Mexico.

Teotiuhacan was één van onze eerste stops om de ruïnes te bezoeken. We vonden een camping vlakbij de piramides van Teotiuacan. Dus van daaruit konden we te voet naar de ruïnes. Na het bezoeken van de ruïnes waren de gastjes doodop en besloten we om terug te liften naar onze camping. Dit lukte zeer vlot want al vlug stopte een pick up en mochten we de laadbak in, tussen de verfpotten. ‘s Avonds dan nog gaan uiteten met twee supertoffe Nederlanders, Rieneke en Tijs, die samen met ons op de camping zaten.

Myrthe mocht voor haar verjaardag zelf kiezen welke richting we gingen voor haar verjaardag te vieren. Ze besloot voor Catemaco. Daar ligt de camping La Jungla en het was ook jungle. Een oudere man heeft een camping in zijn tuin tussen de apen en de ara’s. La jungla is gelegen aan een meer en heeft ook zelf verschillende ‘zwembaden’ met een supertoffe en snelle waterglijbaan. Daar zijn we enkele dagen gebleven om onder andere ook Myrthe haar tiende verjaardag te vieren.

Na de rust van Catemaco was het tijd voor de drukte, namelijk Palenque. In Palenque zijn er ook ruïnes te bezichtigen en we kampeerden op enkele kilometers van de ingang. Via een junglepad zijn we dan ‘s anderdaags naar de ruïnes gaan kijken. Voor een keer waren we blij dat het aan het regenen was, want het was er snikheet. Veel volk was er niet ‘s morgens aan de ruïnes dus konden we alles op het gemak bezichtigen. ‘s Namiddags was het dan tijd voor een verfrissende duik in het zwembad.

Volgende ruïne die op het programma stond was Calakmul. Calakmul is de grootste ontdekte Mayastad tot nu toe. Deze ligt vlakbij de grens van Guatemala en daar moet je een lange rit voor over hebben. Maar de rit was meer dan de moeite waard. Aan de ingang van het park (Calakmul ligt in het beschermd natuurgebied) moesten we eerst toegang betalen en dan mochten we verder rijden. De weg liep dwars door de jungle en na twintig kilometer kwamen we uit aan een museum. Dit was niet open wegens verbouwingen maar we mochten er ‘s avonds wel kamperen. Want aan het museum moet je je laten registreren om verder te rijden naar de Calakmul. Volgens de vent aan de ingang was het nog een uur rijden naar de ruïnes en hadden we nog tijd genoeg om alles te bezoeken. Dus zijn we nog verder gereden en na een uur rijden waren we er eindelijk.

Dan begonnen aan het ruïnes maar voor we het wisten was het al sluitingsuur en we hadden de helft nog niet gezien. Dus veertig kilometer terug naar het museum om daar te kamperen en ‘s anderdaags zijn we dan nog een dag naar de ruïnes geweest. De tweede dag hebben we dan al de piramides beklommen waar we overal een prachtig uitzicht hadden. 360° rondom was er enkel maar jungle te zien en niets van beschaving… Die avond zijn we dan nog doorgereden naar de ruïnes van Chicana, die een beetje verderop lagen. Dit was een zeer kleine site maar ook de moeite waard en we konden achteraf gewoon op de parking kamperen.

De volgende dagen bezochten we nog heel wat kleinere ruïnes die ook telkens de moeite waard waren. Op al deze ruïnes was er praktisch geen toerisme en toen we aankwamen aan de ruïnes van Uxmal was het een shock voor ons. De parking stond bomvol bussen en het was er dus ook superdruk. Een vluchtig bezoek en dan gaan afkoelen in een cenote.

Yucatan bestaat uit zeer veel cenotes (zijn ondergrondse grotten met water) en deze staan allemaal in verbinding met elkaar. Wij zijn naar de cenote van Kankircxhe gegaan. Deze lag wat afgelegen waardoor er bijna geen toerisme op zat. We zijn er twee dagen gebleven en in de ochtend en de late namiddag hadden we de cenote voor ons alleen.

Na de cenote was het tijd voor onze laatste ruïne in Mexico, Chitzen Itza. We vonden Uxmal al superdruk maar Chitzen itza was één grote toeristische attractie. Lang zijn we er ook niet gebleven en we zijn dan doorgereden naar de kust.

Tulum is een zeer drukke toeristische badstad en de prijzen van de campings swingen de pan uit. Dus besloten we om te gaan overnachten op de parking van de supermarkt, de Chedraui. Daar stonden er nog enkele andere overlanders en eigenlijk was het nog een leuke bedoening. De dag erop zijn we via Tulum naar Punta Allen gegaan. Dit ligt aan een uiterst puntje en daar was het al stukken rustiger. Ideaal om enkele dagen strandvakantie te houden. Na Punta Allen nog naar Majahual maar daar zijn we niet lang gebleven. De camping zat vol Duitsers en we hadden dan ook meer het gevoel dat we in Duitsland zaten dan in Mexico.

De laatste stop in Mexico was Bacalar. Dit is een prachtige lagune die gekend is voor zijn vele kleuren blauw. De meeste cenotes van Yucatan monden daar ook uit. Bacalar is een zeer toeristisch stadje en gelukkig hadden we een tip gekregen van iemand van een rustige kampplaats. Dit was een Canadees die het openhield maar er zaten geen andere toeristen en dus super rustig. ‘s Anderdaags zijn we met de Canadees dan met zijn boot gaan varen op het meer.

Vervolg reis in Belize