Aankomen in Mexico
Maandag 3 maart 2014. Cancun, Mexico.

Als je zoveel tegenwind krijgt van je omgeving, dan stel je jezelf vragen. Zijn we wel goed bezig? Zouden we niet beter thuis blijven en onze tickets in de vuilbak gooien? Wat als Andes iets overkomt onderweg, we gaan hem toch levend terugbrengen he? Met een wrang gevoel, hebben wij afscheid genomen en zijn wij vertrokken op reis. Er komt veel bij kijken zodra je ouders gaat worden, elke nieuwe methode wordt in vraag gesteld. Maar eens je een gezin hebt gevormd dan is het moeilijk om te horen hoe we het zouden moeten doen. In ieder geval, al die negatieve energie hebben wij omgezet in positieve motivatie energie en wij gaan er voor gaan!

Een dikke knuffel aan iedereen, backpack op de rug, wachten tot het signaal van de arriverende trein. De slagbomen gaan omlaag, knikkende knietjes, hartjes kloppen tegen 200 per uur en we zien de trein aankomen. Bokrijk Station. Bij de vorige wereldreis kwamen we terug aan in België met de trein en nu vertrekken we terug met de trein. Zo een verslaving om elke keer op een andere manier te kunnen vertrekken. De trein staat stil en wij stappen op. Nog eens zwaaien naar iedereen, we gaan jullie missen. En toen vertrok de trein.

Niet veel later stapten we uit in Brussel Zuid Station. We hadden wat tijd over dus zijn we nog snel een Brusselse wafel gaan eten met een pintje erbij om onze reis goed in te zetten! Andes zat al te schaterlachen in de wachtzaal van Eurostar en de norse sfeer werd daardoor wel gebroken.

Inchecken met de trein was al een goede inzet, we vroegen om een extra stempel in ons paspoort en de bediendes hebben die met plezier gegeven. In de trein zelf was Andes niet tevreden met stilzitten op onze schoot. Hij moest rechtstaan op onze schoot en liefst nog uit het raam kijken om vervolgens aan eender wie zijn/haar haren te kunnen trekken en brabbelen. Van de zenuwen voelde ik me weer acuut ziek worden, meestal is deze fase als we in de lucht zitten maar blijkbaar onder zee ben ik ook zo een schrikschijter!

Toen de trein vaart minderde bood een Australische man ons aan om te helpen met onze bagage, hij dacht dat we nog bagage hadden staan in het laadruim, vriendelijk bedankt maar dit is alles wat wij bijhebben. Toch wel fier op onze prestatie! Gelukkig duurde de tocht maar twee uurtjes en stonden we veilig en wel in Londen, nog geen 300 meter van ons hotel af.

Wat we hebben geleerd met het reizen is luisteren naar elkaars ritme. En aangezien Andes de meeste zorgen nodig heeft, luisteren we vooral naar zijn ritme. Als we om zeven uur 's avonds arriveren en hij gaat slapen elke dag rond acht uur, dan is er geen tijd meer om te gaan sightseeing doen, dus zijn we gauw op het Harry Potter platform gaan kijken, bij de Burger King snel ons avondmaal binnengespeeld en ingecheckt op hotel. Om half negen is Andes tevreden gaan slapen en een uurtje later wij ook.

Om half zeven werden we gewekt door onze persoonlijke wekker die wou spelen. Opstaan, ontbijten en inpakken voor een stevig dagje wandelen in Londen centrum. We hebben één volle dag voorzien en die hebben we ingevuld met alle grote bezienswaardigheden. Een leuke wereldstad en zoveel herkenbare dingen die we allemaal van op tv kennen. Hier komen we zeker nog eens terug, maar dan liefst wanneer het niet regent!

Net wanneer we op een lange weg aan het wandelen waren begon het flink te regenen, Andes was goed beschermd maar mama niet. Dus met de wind in mijn nek en de regen erbij, ben ik de dag erna verkouden vertrokken naar Mexico (wat zich verder had ontwikkeld in een ferme keelpijn, snotneus en bronchitis in het snikhete Playa del Carmen).

De volgende ochtend met kriebels in onze buikjes opgestaan en met de trein naar de airport. Gingen we wel ingecheckt geraken, want we werken met allemaal one-ways en dat is normaal gezien geen probleem als je een goedgezinde baliebediende hebt. Verdacht snel kregen we onze boarding passen, onze 12,5 kilogram backpack ingecheckt en Marc die vroeg als het echt geen probleem was met die oneways omdat we van België zijn... Wacht eens even, ik bel mijn baas, zegt de bediende... Oh nee! Wat nu als die nee gaan zeggen? Maar geen probleem zei ze iets later en wij checkten in! Onze winterjassen hebben we achtergelaten in de airport want die waren heel oud, versleten en misschien kan iemand anders er nog iets mee doen?

De zenuwen borrelden echt op en toen we gingen opstijgen raasde mijn hart en ik voelde me heel 'koudzweterig'. Ik mag misschien een wereldreiziger zijn maar die angst om te vliegen, die krijg ik maar niet weg. Andes heeft een goede vlucht gehad, met momenten was het moeilijk. Die momenten waren als er turbulentie was en hij vastgeklikt moest worden. Ikzelf was dan helemaal in paniek dus op mij kon Marc dan ook niet rekenen. Maar Marc is zo een geweldige papa en echtgenoot, dat we allebei tegelijkertijd konden rekenen op hem. Terwijl hij Andesje aan het glimlachen kreeg, kneep hij in mijn hand. Wat een schatje.

Bij de landing hadden we zo felle luchtzakkingen dat als die nog twee seconden langer had geduurd dat ik had geschreeuwd dat we allemaal gingen sterven. Ik heb me nog kunnen inhouden toen Andes begon te lachen door die luchtzakkingen. Meneer vond dat allemaal geweldig en ik kon wel in mijn broek doen van de schrik. Uiteindelijk veilig aan de grond geraakt en niks aan de hand!

Aangekomen in Mexico, onze chauffeur kwam ons ophalen met een bordje Family Carbone – Busse. Toch wel fijn om zo een Mexicaan met een snor onder de palmbomen te zien staan. Waar is jullie bagage, vraagt de chauffeur. Dit is onze bagage! Onderweg stopten we nog voor een frisse Corona, we waren stikkapot maar zo een verfrissing kan alleen maar deugd doen. Jetlag of niet, wij moeten eerst voor Andes zorgen en dan voor onszelf. Dat was wel een zware opgave na zo een zware reis, dus met geeuwende slaapoogjes sluit ik hier nu ook af en trakteer ik jullie gauw op de rest van onze aankomst in Mexico. Hasta luego!