Dromen van een leven in Mexico of Colombia
Vrijdag 13 december 2013. België.

De kogel is door de kerk. Wat verwacht je eigenlijk als twee mensen dolverliefd op elkaar, twee jaar lang als nomaden in zonnige landen rond zwerven. Vrolijke mensen tegenkomen, tropische vruchten eten, heerlijke stranden opzoeken. En dan, dan komen die vrolijke mensen terug naar België. Grijze wolkendek, ellenlange files, norse mensen op straat... Ik heb deze zomer zo vaak meloen gekocht en terug moeten brengen naar de winkel, waren totaal nog niet rijp, zelfs niet na twee weken op de kast te staan? Expatsyndroom heeft toegeslagen, genadeloos en hard. 
Je stuit op onbegrip van vrienden en ongeloof van familie; jullie gaan toch niet weg hé? Eigenlijk wel, wij zijn onherstelbaar beschadigd door het lange reizen en weinig kan dit nog goedmaken!

Ondanks de duistere intro van mijn blogbericht, betekent het natuurlijk niet dat dit over negatieve dingen gaat. Marc en ik filosoferen over het leven op een luchtige manier, en onze bloglezers hebben dat al meerdere keren gelezen hier! Probleem? Los het op! Onoplosbaar, ga het uit de weg! Wil je iets bereiken, doe er wat aan! Wil je iets doen, doe het dan! We voelen ons niet goed in dit grijze vaderland van ons dus we doen er wat aan. We gaan op zoek naar een zonnig land waar we een betaalbaar huisje zonder hoge lening kunnen kopen en zonder al te belachelijke regels een zaakje openen.

België is ons vaderland maar toch voelen we ons vreemd. Sinds de geboorte van Andes boksen we tegen zoveel clichés op en dat is vermoeiend. Kom je in de trein Nepalezen tegen en die vinden onze levensfilosofie doodnormaal. Tweedehands spullen kopen voor een baby die je amper enkele maandjes gebruikt? Of je kind dragen in een draagzak in plaats van rondzuilen met een buggy van duizend Euro? Borstvoeding in plaats van flesvoeding? Er wordt zelfstandigheid aangeleerd aan jonge baby'tjes maar daar geloof ik nog niet in. Jaren genoeg om zelfstandig te worden, eerst krijgt hij geborgenheid. Laten huilen in zijn bed zodat hij zelfstandigheid leert of consequent in zijn bed leggen ook al zoekt hij lichaamswarmte op. Krijg ik niet over mijn hart dus we doen het op onze manier. Blijkbaar is er zelfs een term voor: Attachment Parenting. Ondanks de vele 'raad' en commentaar blijven we het op onze manier doen, en kom maar eens kijken wat een gelukkig vredig baby'tje we hebben. Is het dan echt 'beter' om hem harder aan te pakken?

Sinds we met drie zijn is het leven gecompliceerder geworden, we hebben het drukker en we moeten nog meer rekening houden met elkaar. We hebben meer organisatie nodig voor simpele dingen als 'een brood halen bij de bakkerij' en 'het stadscentrum even inwandelen'. Nu hebben we een heel inpaksysteem nodig, heb ik genoeg eten, pampers, doekjes, reservekledij, tutters, slabbetjes bij voor zoveel uur van huis te zijn? Nee, we hebben een heel ander leven sinds Andes erbij is gekomen. Het heeft allemaal zijn charmes, en liever nu met pampers rondlopen dan over tien jaar is onze mening, want over twintig jaar wil ik mijn midlifecrisis vieren door met mijn Harley Davidson door Europa te rijden.

Onze eerste reis naar Litouwen is in het water gevallen dankzij Brussels Airlines. Stomme staking! We stonden ingecheckt te wachten aan de gate. Nog vijf minuten voordat we het vliegtuig op mochten! Het personeel komt er al aan, en we krijgen te horen via de luidsprekers dat onze vlucht is geannuleerd en dat we ons naar de balie moeten begeven. Loopt er ineens een kudde passagiers naar de balie en wij sloffen er achter aan met ons baby'tje. Een dik uur later waren we aan de beurt en het verdict luidde: Vanavond laat vliegen en in de nacht arriveren, vliegen wanneer men niet staakt (over twee dagen pas) of geld terug. Geld terug werd het voor ons en we zijn terug naar huis gegaan. We hebben er wel het beste van gemaakt, citytripje in Brussel was fantastisch en elke dag uit gaan eten ook.

Andes is nu achttien weken oud, de tijd vliegt voorbij! Hij is uit al zijn eerste pakjes gegroeid, sommige heb ik maar één keer kunnen aandoen. Hij begint te brabbelen, glimlachen, 'gibberen', kan al goed recht zitten. Al die mooie eerste mijlpalen volgen elkaar zo snel op en ik ben dankbaar dat ik ze allemaal mag meemaken. Ik kan het me niet voorstellen dat ik fulltime moet werken om mijn hypotheek af te betalen en mijn kinderen laat opgroeien bij een opvang. Daarom dat we liefst een huisje zonder hoge lening willen betalen, zodat je geen zorgen moet maken over een laag inkomen. Dan moet je alleen werken voor je eten en andere kosten.

Daarom dat we dromen van een leven in Mexico of Colombia, werken voor je levensonderhoud moet je overal doen, of het nu België is of Ecuador, maar als je de mogelijkheid hebt om te kiezen, dan willen we graag gaan kijken of Centraal of Zuid Amerika een mogelijk is voor ons. Een gezellig huisje in het stadscentrum van een zuidelijke stad, en dan een leuk zaakje openen. Nu Andes nog klein is en draagbaar, is het onze laatste kans. Kinderen die al naar school gaan kun je moeilijk uit hun leefomgeving rukken, daarom proberen we het nu! We hebben al enkele steden uitgepluisd of er potentie is om een eigen zaak uit te baten, een smoothiebar, Italiaans restaurantje, pannenkoekenhuisje, brasserie met Belgische specialiteiten, of een combinatie ervan? We weten het nog niet en we popelen al om het ter plekke te gaan bekijken!

24 februari vertrekt onze trein vanuit Brussel naar Londen, daar gaan we twee daagjes vertoeven vooraleer we onze vlucht hebben naar Cancun in Mexico. 26 februari landen we in Mexico en nemen we onze huurauto om naar een mooi strand te gaan en daar enkele dagen uit te rusten. Daar bezoeken we ook tempels en cenotes. Er is sprake van Guadalajara te bezoeken, maar dat is een grote afstand vanuit Cancun. Sowieso staan Guatemala en Belize op de planning. Misschien Costa Rica en Panama erbij? En zeker en vast Ecuador en Colombia, ook kanshebbers voor ons eigen zaakje. Maar laten we alvast beginnen met het begin en dat is onze start in Mexico!

We zijn al even bezig met het vereenvoudigen van onze spullen. Als we definitief gaan emigreren dan kunnen we moeilijk veel spullen in België achter laten. Daarom hebben we al een deel weggegeven en verkocht. 1 februari verhuizen we uit Gent terug naar Houthalen om de laatste drie weken door te brengen. Er komt nog een afscheidsfeestje en een afscheidsetentje. Dozen inpakken, daar begin ik mee in januari. Tijd vliegt om en er is nog veel te doen voor ons vertrek! Hiermee moet ik dus afsluiten. Tot gauw!

Dertien dagen voor vertrek
Dinsdag 11 februari 2014. België.

Zo een tas klaarmaken voor twee volwassenen is best wel simpel, wat er in past gaat mee, liefst nog een gaatje vrij. Wat ik niet bij me heb koop ik daar en anders heb ik pech. Overleven met Indisch toiletpapier of Chileense plakpil of Omaanse sinutab. Alles gaat! Maar als je zo moet inpakken voor drie, een hele verantwoordelijkheid dat we meedragen!

Ten eerste, vroeger hadden we ieder een backpack op de rug en een kleine tas van voor. Maar dat gaat nu niet gaan. Een baby op de rug en een tasje met zijn dagelijkse verzorgingsspullen is essentieel. Dat betekent dat er maximaal één backpack mee kan gaan en een klein tasje. Dat betekent dus dat al onze spullen van ons drie in één backpack moeten passen. Ik ben er nog niet aan begonnen maar ik denk er wel vaak aan. Dit gaat een efficiënte taak worden, hier moet alles goed uitgedacht zijn voor we gaan vertrekken.

Ten tweede, ook al leven Marc en ik met weinig spullen rondom ons, zo een baby heeft nu gewoon veel spullen nodig. Pampers, doekjes, slabbetjes, kleding, tutter, flesjes, poeder, water, dekentje, speeltjes, bijtring. En reserve, oh ja alles in reserve. Ik ga vijf uur weg van huis, neem twee slabbetjes mee, allebei vol gezeverd, kleren vuil, reservekleren aan, tut op grond gevallen, flesjes vuil, melkpoeder op, fleswater op. Ik ben benieuwd naar onze reis. Ook zijn we eerlijk met onszelf he, lukt het niet, dan keren we zonder schaamte terug naar huis, maar deze mooie reis hebben we toch dan wel gehad hé! Eerst zien, ik ben héél benieuwd!

Ons vliegtuig staat al lang vast. Londen - Cancun 275 Euro per persoon. Nu hebben we onze treintickets naar Londen geboekt en ons hotel in Londen. Auto huren in Cancun moeten we gauw in orde maken maar ons 'hotel' staat vast. Airbnb is een geweldig project, het is zoals couchsurfing, maar dan zonder de sociale verplichting. Dus je betaalt voor je verblijf bij iemand zijn thuis. Alle leuke hotels in Cancun waren volgeboekt en kostten rond de vijftig Euro. We hebben nu voor ongeveer dezelfde prijs een condo geboekt met uitzicht op de haven in Puerto Aventuras, Canadezen die hun expat droom hebben verwezenlijkt. Ook altijd fijn om hun verhalen te horen!

Heel veel heb ik dus ook niet te vertellen. We zijn bezig met inpakwerk om ons huurhuisje leeg te maken om terug naar Limburg te trekken. Een afscheidsfeestje in Gent, afscheidsetentjes links en rechts. Vanuit Limburg vertrekken we dan ook naar Londen. Tijd tikt verder weg en een baby in huis, zorgt dat die tijd razendsnel omvliegt. Vandaag was het exact zes maand geleden dat ik ben bevallen. Andes kan al rechtzitten, geluidjes maken, patatjes vastgrijpen en naar zijn mondje brengen en zabberen er aan, 'gibberen' en lachen, mama en papa gelukkig maken. Het gezinsleven maakt ons compleet!

Drie dagen voor de reis
Vrijdag 21 februari 2014. België.

Bang? Wie heeft nu geen schrik voor het onbekende? Gaan we wel iets vinden? Wat als we geen visum krijgen? Hopelijk worden we niet ziek en hopelijk geraak ik het eerste jaar nog niet zwanger. Tarantula's in het zuiden van de USA en tarantula's in het Amazone woud, en wij doen de hele streek ertussen, hopelijk kom ik er geen tegen! Maar wie niet waagt, die niet wint. En als het allemaal tegenvalt hebben we toch nog deze reis gehad. Soms denken we dat het gras groener is aan de overkant, dat willen we dus gaan onderzoeken.

Ook zoveel demotiverende gesprekken gehad met mensen. 'Je gaat je baby dat toch niet aandoen' - arme Andes, mag niet vijf dagen per week naar de crèche, moet ons de hele dag zien... 'Jullie leven in een cocon' - ja een cocon die Moeder Aarde heet! 'Jullie hebben geluk, wij kunnen ons dat niet permitteren' - als wij elke dag op café zouden zitten, een auto afbetalen en altijd de nieuwste gadgets kopen, dan konden wij ons dat ook niet permitteren. We leven al vijf jaar zonder tv, twaalf maand, vijf jaar, twintig Euro per maand... 600 Euro. Het zit 'm in de kleine dingen.

Of 'nu is het zeker gedaan met reizen want baby's kosten veel geld'... Als je de consumptiemaatschappij moet geloven, dan ga je de komende achttien jaar blut zijn. Maar als je je eigen weg inslaat niet. Zoveel lieve vriendinnen die hun babyspullen doorgeven, en wij doen mee. Ecologisch, verrassend en veel vriendschap, ik zou het niet anders willen! Andes start zijn leven in deze wereld met een al verkleinde ecologische voetafdruk!

De backpack staat klaar, twaalf kilogram. Reisverzekering is afgesloten, papierwerk in orde. Auto huren gaan we voorlopig niet doen. Veel slechte dingen erover gelezen om autohuur te doen vanuit Cancun Airport. Onze vlucht Panama - Cartagena (Colombia) staat nu ook vast. Dat betekent dan we over land gaan reizen van Mexico naar Panama! We zijn benieuwd! Maandag vertrekken we met de trein naar Londen, en woensdagochtend vertrekken we vanuit Londen met het vliegtuig naar Cancun. Op Cancun Airport worden we opgepikt door Canadezen die ons bij hun thuis gaan hosten. Airbnb is echt super!

Nu hebben we nog drie dagen voor de boeg. Vandaag een bezoekje gehad van een bekend productiehuis die onze avonturen willen meevolgen. Meer hierover volgt nog zodra alles concreet is. We gaan de komende dagen veel etentjes en 'afscheidjes' hebben met onze beste vrienden en ouders. Dubbel gevoel; afscheid nemen is het nog niet, we komen in de zomer alweer terug met een definitieve beslissing. Dan vieren we nog Andes zijn verjaardag in België. Maar als we terugkomen dan is het met dé definitieve beslissing. Of we gaan na enkele weken België terug naar ons plekje onder de zon, of we gaan naar Gent om daar een appartementje te kopen. Maar settelen zal zeker dit jaar nog gebeuren en dan kunnen we stilaan aan de tweede baby beginnen.

De zenuwen borrelen nu echt wel op. Ik hoop dat Andes braaf blijft tijdens de vlucht. Ik hoop ook dat we niet teveel turbulentie krijgen. Heb ik wel genoeg kleren mee? Wat als het echt veel te warm is in Cancun? En gaat Andes ook braaf in de bus blijven als we een busrit van twaalf uur hebben? En wat als... Ja, wat als? Wat als? Nee, niet wat als. Ik leef in het nu! En met pak en zak zorgen we dat we moedig en sterk maandag die trein opstappen.