Mona en Marc reizen met baby door Latijns Amerika (Mexico)
24 februari - 25 juni 2014

Na hun wereldreis kunnen Mona en Marc niet meer wennen aan de grijsheid van België. Zeker na de geboorte van Andes is het verlangen naar een leven in Centraal of Zuid Amerika groot. Dus pakken zij hun tas en trekken samen met kleine Andes (5 mnd) op zoek naar een zonnige plek om zich te settelen. Reis je mee?

door Mona en Marc

Dromen van een leven in Mexico of Colombia
Vrijdag 13 december 2013. België.

De kogel is door de kerk. Wat verwacht je eigenlijk als twee mensen dolverliefd op elkaar, twee jaar lang als nomaden in zonnige landen rond zwerven. Vrolijke mensen tegenkomen, tropische vruchten eten, heerlijke stranden opzoeken. En dan, dan komen die vrolijke mensen terug naar België. Grijze wolkendek, ellenlange files, norse mensen op straat... Ik heb deze zomer zo vaak meloen gekocht en terug moeten brengen naar de winkel, waren totaal nog niet rijp, zelfs niet na twee weken op de kast te staan? Expatsyndroom heeft toegeslagen, genadeloos en hard. 
Je stuit op onbegrip van vrienden en ongeloof van familie; jullie gaan toch niet weg hé? Eigenlijk wel, wij zijn onherstelbaar beschadigd door het lange reizen en weinig kan dit nog goedmaken!

Ondanks de duistere intro van mijn blogbericht, betekent het natuurlijk niet dat dit over negatieve dingen gaat. Marc en ik filosoferen over het leven op een luchtige manier, en onze bloglezers hebben dat al meerdere keren gelezen hier! Probleem? Los het op! Onoplosbaar, ga het uit de weg! Wil je iets bereiken, doe er wat aan! Wil je iets doen, doe het dan! We voelen ons niet goed in dit grijze vaderland van ons dus we doen er wat aan. We gaan op zoek naar een zonnig land waar we een betaalbaar huisje zonder hoge lening kunnen kopen en zonder al te belachelijke regels een zaakje openen.

België is ons vaderland maar toch voelen we ons vreemd. Sinds de geboorte van Andes boksen we tegen zoveel clichés op en dat is vermoeiend. Kom je in de trein Nepalezen tegen en die vinden onze levensfilosofie doodnormaal. Tweedehands spullen kopen voor een baby die je amper enkele maandjes gebruikt? Of je kind dragen in een draagzak in plaats van rondzuilen met een buggy van duizend Euro? Borstvoeding in plaats van flesvoeding? Er wordt zelfstandigheid aangeleerd aan jonge baby'tjes maar daar geloof ik nog niet in. Jaren genoeg om zelfstandig te worden, eerst krijgt hij geborgenheid. Laten huilen in zijn bed zodat hij zelfstandigheid leert of consequent in zijn bed leggen ook al zoekt hij lichaamswarmte op. Krijg ik niet over mijn hart dus we doen het op onze manier. Blijkbaar is er zelfs een term voor: Attachment Parenting. Ondanks de vele 'raad' en commentaar blijven we het op onze manier doen, en kom maar eens kijken wat een gelukkig vredig baby'tje we hebben. Is het dan echt 'beter' om hem harder aan te pakken?

Sinds we met drie zijn is het leven gecompliceerder geworden, we hebben het drukker en we moeten nog meer rekening houden met elkaar. We hebben meer organisatie nodig voor simpele dingen als 'een brood halen bij de bakkerij' en 'het stadscentrum even inwandelen'. Nu hebben we een heel inpaksysteem nodig, heb ik genoeg eten, pampers, doekjes, reservekledij, tutters, slabbetjes bij voor zoveel uur van huis te zijn? Nee, we hebben een heel ander leven sinds Andes erbij is gekomen. Het heeft allemaal zijn charmes, en liever nu met pampers rondlopen dan over tien jaar is onze mening, want over twintig jaar wil ik mijn midlifecrisis vieren door met mijn Harley Davidson door Europa te rijden.

Onze eerste reis naar Litouwen is in het water gevallen dankzij Brussels Airlines. Stomme staking! We stonden ingecheckt te wachten aan de gate. Nog vijf minuten voordat we het vliegtuig op mochten! Het personeel komt er al aan, en we krijgen te horen via de luidsprekers dat onze vlucht is geannuleerd en dat we ons naar de balie moeten begeven. Loopt er ineens een kudde passagiers naar de balie en wij sloffen er achter aan met ons baby'tje. Een dik uur later waren we aan de beurt en het verdict luidde: Vanavond laat vliegen en in de nacht arriveren, vliegen wanneer men niet staakt (over twee dagen pas) of geld terug. Geld terug werd het voor ons en we zijn terug naar huis gegaan. We hebben er wel het beste van gemaakt, citytripje in Brussel was fantastisch en elke dag uit gaan eten ook.

Andes is nu achttien weken oud, de tijd vliegt voorbij! Hij is uit al zijn eerste pakjes gegroeid, sommige heb ik maar één keer kunnen aandoen. Hij begint te brabbelen, glimlachen, 'gibberen', kan al goed recht zitten. Al die mooie eerste mijlpalen volgen elkaar zo snel op en ik ben dankbaar dat ik ze allemaal mag meemaken. Ik kan het me niet voorstellen dat ik fulltime moet werken om mijn hypotheek af te betalen en mijn kinderen laat opgroeien bij een opvang. Daarom dat we liefst een huisje zonder hoge lening willen betalen, zodat je geen zorgen moet maken over een laag inkomen. Dan moet je alleen werken voor je eten en andere kosten.

Daarom dat we dromen van een leven in Mexico of Colombia, werken voor je levensonderhoud moet je overal doen, of het nu België is of Ecuador, maar als je de mogelijkheid hebt om te kiezen, dan willen we graag gaan kijken of Centraal of Zuid Amerika een mogelijk is voor ons. Een gezellig huisje in het stadscentrum van een zuidelijke stad, en dan een leuk zaakje openen. Nu Andes nog klein is en draagbaar, is het onze laatste kans. Kinderen die al naar school gaan kun je moeilijk uit hun leefomgeving rukken, daarom proberen we het nu! We hebben al enkele steden uitgepluisd of er potentie is om een eigen zaak uit te baten, een smoothiebar, Italiaans restaurantje, pannenkoekenhuisje, brasserie met Belgische specialiteiten, of een combinatie ervan? We weten het nog niet en we popelen al om het ter plekke te gaan bekijken!

24 februari vertrekt onze trein vanuit Brussel naar Londen, daar gaan we twee daagjes vertoeven vooraleer we onze vlucht hebben naar Cancun in Mexico. 26 februari landen we in Mexico en nemen we onze huurauto om naar een mooi strand te gaan en daar enkele dagen uit te rusten. Daar bezoeken we ook tempels en cenotes. Er is sprake van Guadalajara te bezoeken, maar dat is een grote afstand vanuit Cancun. Sowieso staan Guatemala en Belize op de planning. Misschien Costa Rica en Panama erbij? En zeker en vast Ecuador en Colombia, ook kanshebbers voor ons eigen zaakje. Maar laten we alvast beginnen met het begin en dat is onze start in Mexico!

We zijn al even bezig met het vereenvoudigen van onze spullen. Als we definitief gaan emigreren dan kunnen we moeilijk veel spullen in België achter laten. Daarom hebben we al een deel weggegeven en verkocht. 1 februari verhuizen we uit Gent terug naar Houthalen om de laatste drie weken door te brengen. Er komt nog een afscheidsfeestje en een afscheidsetentje. Dozen inpakken, daar begin ik mee in januari. Tijd vliegt om en er is nog veel te doen voor ons vertrek! Hiermee moet ik dus afsluiten. Tot gauw!

Dertien dagen voor vertrek
Dinsdag 11 februari 2014. België.

Zo een tas klaarmaken voor twee volwassenen is best wel simpel, wat er in past gaat mee, liefst nog een gaatje vrij. Wat ik niet bij me heb koop ik daar en anders heb ik pech. Overleven met Indisch toiletpapier of Chileense plakpil of Omaanse sinutab. Alles gaat! Maar als je zo moet inpakken voor drie, een hele verantwoordelijkheid dat we meedragen!

Ten eerste, vroeger hadden we ieder een backpack op de rug en een kleine tas van voor. Maar dat gaat nu niet gaan. Een baby op de rug en een tasje met zijn dagelijkse verzorgingsspullen is essentieel. Dat betekent dat er maximaal één backpack mee kan gaan en een klein tasje. Dat betekent dus dat al onze spullen van ons drie in één backpack moeten passen. Ik ben er nog niet aan begonnen maar ik denk er wel vaak aan. Dit gaat een efficiënte taak worden, hier moet alles goed uitgedacht zijn voor we gaan vertrekken.

Ten tweede, ook al leven Marc en ik met weinig spullen rondom ons, zo een baby heeft nu gewoon veel spullen nodig. Pampers, doekjes, slabbetjes, kleding, tutter, flesjes, poeder, water, dekentje, speeltjes, bijtring. En reserve, oh ja alles in reserve. Ik ga vijf uur weg van huis, neem twee slabbetjes mee, allebei vol gezeverd, kleren vuil, reservekleren aan, tut op grond gevallen, flesjes vuil, melkpoeder op, fleswater op. Ik ben benieuwd naar onze reis. Ook zijn we eerlijk met onszelf he, lukt het niet, dan keren we zonder schaamte terug naar huis, maar deze mooie reis hebben we toch dan wel gehad hé! Eerst zien, ik ben héél benieuwd!

Ons vliegtuig staat al lang vast. Londen - Cancun 275 Euro per persoon. Nu hebben we onze treintickets naar Londen geboekt en ons hotel in Londen. Auto huren in Cancun moeten we gauw in orde maken maar ons 'hotel' staat vast. Airbnb is een geweldig project, het is zoals couchsurfing, maar dan zonder de sociale verplichting. Dus je betaalt voor je verblijf bij iemand zijn thuis. Alle leuke hotels in Cancun waren volgeboekt en kostten rond de vijftig Euro. We hebben nu voor ongeveer dezelfde prijs een condo geboekt met uitzicht op de haven in Puerto Aventuras, Canadezen die hun expat droom hebben verwezenlijkt. Ook altijd fijn om hun verhalen te horen!

Heel veel heb ik dus ook niet te vertellen. We zijn bezig met inpakwerk om ons huurhuisje leeg te maken om terug naar Limburg te trekken. Een afscheidsfeestje in Gent, afscheidsetentjes links en rechts. Vanuit Limburg vertrekken we dan ook naar Londen. Tijd tikt verder weg en een baby in huis, zorgt dat die tijd razendsnel omvliegt. Vandaag was het exact zes maand geleden dat ik ben bevallen. Andes kan al rechtzitten, geluidjes maken, patatjes vastgrijpen en naar zijn mondje brengen en zabberen er aan, 'gibberen' en lachen, mama en papa gelukkig maken. Het gezinsleven maakt ons compleet!

Drie dagen voor de reis
Vrijdag 21 februari 2014. België.

Bang? Wie heeft nu geen schrik voor het onbekende? Gaan we wel iets vinden? Wat als we geen visum krijgen? Hopelijk worden we niet ziek en hopelijk geraak ik het eerste jaar nog niet zwanger. Tarantula's in het zuiden van de USA en tarantula's in het Amazone woud, en wij doen de hele streek ertussen, hopelijk kom ik er geen tegen! Maar wie niet waagt, die niet wint. En als het allemaal tegenvalt hebben we toch nog deze reis gehad. Soms denken we dat het gras groener is aan de overkant, dat willen we dus gaan onderzoeken.

Ook zoveel demotiverende gesprekken gehad met mensen. 'Je gaat je baby dat toch niet aandoen' - arme Andes, mag niet vijf dagen per week naar de crèche, moet ons de hele dag zien... 'Jullie leven in een cocon' - ja een cocon die Moeder Aarde heet! 'Jullie hebben geluk, wij kunnen ons dat niet permitteren' - als wij elke dag op café zouden zitten, een auto afbetalen en altijd de nieuwste gadgets kopen, dan konden wij ons dat ook niet permitteren. We leven al vijf jaar zonder tv, twaalf maand, vijf jaar, twintig Euro per maand... 600 Euro. Het zit 'm in de kleine dingen.

Of 'nu is het zeker gedaan met reizen want baby's kosten veel geld'... Als je de consumptiemaatschappij moet geloven, dan ga je de komende achttien jaar blut zijn. Maar als je je eigen weg inslaat niet. Zoveel lieve vriendinnen die hun babyspullen doorgeven, en wij doen mee. Ecologisch, verrassend en veel vriendschap, ik zou het niet anders willen! Andes start zijn leven in deze wereld met een al verkleinde ecologische voetafdruk!

De backpack staat klaar, twaalf kilogram. Reisverzekering is afgesloten, papierwerk in orde. Auto huren gaan we voorlopig niet doen. Veel slechte dingen erover gelezen om autohuur te doen vanuit Cancun Airport. Onze vlucht Panama - Cartagena (Colombia) staat nu ook vast. Dat betekent dan we over land gaan reizen van Mexico naar Panama! We zijn benieuwd! Maandag vertrekken we met de trein naar Londen, en woensdagochtend vertrekken we vanuit Londen met het vliegtuig naar Cancun. Op Cancun Airport worden we opgepikt door Canadezen die ons bij hun thuis gaan hosten. Airbnb is echt super!

Nu hebben we nog drie dagen voor de boeg. Vandaag een bezoekje gehad van een bekend productiehuis die onze avonturen willen meevolgen. Meer hierover volgt nog zodra alles concreet is. We gaan de komende dagen veel etentjes en 'afscheidjes' hebben met onze beste vrienden en ouders. Dubbel gevoel; afscheid nemen is het nog niet, we komen in de zomer alweer terug met een definitieve beslissing. Dan vieren we nog Andes zijn verjaardag in België. Maar als we terugkomen dan is het met dé definitieve beslissing. Of we gaan na enkele weken België terug naar ons plekje onder de zon, of we gaan naar Gent om daar een appartementje te kopen. Maar settelen zal zeker dit jaar nog gebeuren en dan kunnen we stilaan aan de tweede baby beginnen.

De zenuwen borrelen nu echt wel op. Ik hoop dat Andes braaf blijft tijdens de vlucht. Ik hoop ook dat we niet teveel turbulentie krijgen. Heb ik wel genoeg kleren mee? Wat als het echt veel te warm is in Cancun? En gaat Andes ook braaf in de bus blijven als we een busrit van twaalf uur hebben? En wat als... Ja, wat als? Wat als? Nee, niet wat als. Ik leef in het nu! En met pak en zak zorgen we dat we moedig en sterk maandag die trein opstappen.

Aankomen in Mexico
Maandag 3 maart 2014. Cancun, Mexico.

Als je zoveel tegenwind krijgt van je omgeving, dan stel je jezelf vragen. Zijn we wel goed bezig? Zouden we niet beter thuis blijven en onze tickets in de vuilbak gooien? Wat als Andes iets overkomt onderweg, we gaan hem toch levend terugbrengen he? Met een wrang gevoel, hebben wij afscheid genomen en zijn wij vertrokken op reis. Er komt veel bij kijken zodra je ouders gaat worden, elke nieuwe methode wordt in vraag gesteld. Maar eens je een gezin hebt gevormd dan is het moeilijk om te horen hoe we het zouden moeten doen. In ieder geval, al die negatieve energie hebben wij omgezet in positieve motivatie energie en wij gaan er voor gaan!

Een dikke knuffel aan iedereen, backpack op de rug, wachten tot het signaal van de arriverende trein. De slagbomen gaan omlaag, knikkende knietjes, hartjes kloppen tegen 200 per uur en we zien de trein aankomen. Bokrijk Station. Bij de vorige wereldreis kwamen we terug aan in België met de trein en nu vertrekken we terug met de trein. Zo een verslaving om elke keer op een andere manier te kunnen vertrekken. De trein staat stil en wij stappen op. Nog eens zwaaien naar iedereen, we gaan jullie missen. En toen vertrok de trein.

Niet veel later stapten we uit in Brussel Zuid Station. We hadden wat tijd over dus zijn we nog snel een Brusselse wafel gaan eten met een pintje erbij om onze reis goed in te zetten! Andes zat al te schaterlachen in de wachtzaal van Eurostar en de norse sfeer werd daardoor wel gebroken.

Inchecken met de trein was al een goede inzet, we vroegen om een extra stempel in ons paspoort en de bediendes hebben die met plezier gegeven. In de trein zelf was Andes niet tevreden met stilzitten op onze schoot. Hij moest rechtstaan op onze schoot en liefst nog uit het raam kijken om vervolgens aan eender wie zijn/haar haren te kunnen trekken en brabbelen. Van de zenuwen voelde ik me weer acuut ziek worden, meestal is deze fase als we in de lucht zitten maar blijkbaar onder zee ben ik ook zo een schrikschijter!

Toen de trein vaart minderde bood een Australische man ons aan om te helpen met onze bagage, hij dacht dat we nog bagage hadden staan in het laadruim, vriendelijk bedankt maar dit is alles wat wij bijhebben. Toch wel fier op onze prestatie! Gelukkig duurde de tocht maar twee uurtjes en stonden we veilig en wel in Londen, nog geen 300 meter van ons hotel af.

Wat we hebben geleerd met het reizen is luisteren naar elkaars ritme. En aangezien Andes de meeste zorgen nodig heeft, luisteren we vooral naar zijn ritme. Als we om zeven uur 's avonds arriveren en hij gaat slapen elke dag rond acht uur, dan is er geen tijd meer om te gaan sightseeing doen, dus zijn we gauw op het Harry Potter platform gaan kijken, bij de Burger King snel ons avondmaal binnengespeeld en ingecheckt op hotel. Om half negen is Andes tevreden gaan slapen en een uurtje later wij ook.

Om half zeven werden we gewekt door onze persoonlijke wekker die wou spelen. Opstaan, ontbijten en inpakken voor een stevig dagje wandelen in Londen centrum. We hebben één volle dag voorzien en die hebben we ingevuld met alle grote bezienswaardigheden. Een leuke wereldstad en zoveel herkenbare dingen die we allemaal van op tv kennen. Hier komen we zeker nog eens terug, maar dan liefst wanneer het niet regent!

Net wanneer we op een lange weg aan het wandelen waren begon het flink te regenen, Andes was goed beschermd maar mama niet. Dus met de wind in mijn nek en de regen erbij, ben ik de dag erna verkouden vertrokken naar Mexico (wat zich verder had ontwikkeld in een ferme keelpijn, snotneus en bronchitis in het snikhete Playa del Carmen).

De volgende ochtend met kriebels in onze buikjes opgestaan en met de trein naar de airport. Gingen we wel ingecheckt geraken, want we werken met allemaal one-ways en dat is normaal gezien geen probleem als je een goedgezinde baliebediende hebt. Verdacht snel kregen we onze boarding passen, onze 12,5 kilogram backpack ingecheckt en Marc die vroeg als het echt geen probleem was met die oneways omdat we van België zijn... Wacht eens even, ik bel mijn baas, zegt de bediende... Oh nee! Wat nu als die nee gaan zeggen? Maar geen probleem zei ze iets later en wij checkten in! Onze winterjassen hebben we achtergelaten in de airport want die waren heel oud, versleten en misschien kan iemand anders er nog iets mee doen?

De zenuwen borrelden echt op en toen we gingen opstijgen raasde mijn hart en ik voelde me heel 'koudzweterig'. Ik mag misschien een wereldreiziger zijn maar die angst om te vliegen, die krijg ik maar niet weg. Andes heeft een goede vlucht gehad, met momenten was het moeilijk. Die momenten waren als er turbulentie was en hij vastgeklikt moest worden. Ikzelf was dan helemaal in paniek dus op mij kon Marc dan ook niet rekenen. Maar Marc is zo een geweldige papa en echtgenoot, dat we allebei tegelijkertijd konden rekenen op hem. Terwijl hij Andesje aan het glimlachen kreeg, kneep hij in mijn hand. Wat een schatje.

Bij de landing hadden we zo felle luchtzakkingen dat als die nog twee seconden langer had geduurd dat ik had geschreeuwd dat we allemaal gingen sterven. Ik heb me nog kunnen inhouden toen Andes begon te lachen door die luchtzakkingen. Meneer vond dat allemaal geweldig en ik kon wel in mijn broek doen van de schrik. Uiteindelijk veilig aan de grond geraakt en niks aan de hand!

Aangekomen in Mexico, onze chauffeur kwam ons ophalen met een bordje Family Carbone – Busse. Toch wel fijn om zo een Mexicaan met een snor onder de palmbomen te zien staan. Waar is jullie bagage, vraagt de chauffeur. Dit is onze bagage! Onderweg stopten we nog voor een frisse Corona, we waren stikkapot maar zo een verfrissing kan alleen maar deugd doen. Jetlag of niet, wij moeten eerst voor Andes zorgen en dan voor onszelf. Dat was wel een zware opgave na zo een zware reis, dus met geeuwende slaapoogjes sluit ik hier nu ook af en trakteer ik jullie gauw op de rest van onze aankomst in Mexico. Hasta luego!

Emigratiereis
Donderdag 20 maart 2014. San Cristobal de Las Casas, Mexico.

Wakker worden doordat de krekeltjes en de vogeltjes beginnen aan hun ochtendliedjes, is gewoon heerlijk. Natuurlijk met een houten kop en allemaal een jetlag en uit ons ritme. Het is vijf uur 's morgens en in de verte zien we een schemering. Onze gastvrouw zal nog wel diep aan het slapen zijn dus houden we ons nog stil in onze mooie kamer.

We hebben er bewust voor gekozen om geen hotel te nemen maar wel een Airbnb. Airbnb zijn particulieren die een kamer in huis of appartement verhuren. Soms vind je zelfs een volledig appartement of studio die helemaal voor jou alleen is. Wij hebben gekozen om bij een Canadees koppel te verblijven en bij aankomst stond er gegrilde zalm met groentjes en couscous klaar. Dat heb je niet met een hotel, met een hotel moet je eerst uit het hotel gaan op zoek naar een restaurant. 'Stikkapot' van onze vlucht, zijn we gewoon aan tafel mogen aanschuiven... Wat een service!

Om zes uur zien we dat de zon elk moment gaat opkomen, dus doen we onze balkondeur open en genieten van de zeelucht en het uitzicht. Zo had ik me dus de eerste dagen voorgesteld, in ultieme rust bekomen van de vlucht. Terwijl de zon al een mooi tafereel biedt over de haven van Puerto Aventuras, bereidt Suzanne ons ontbijt voor. De dag kan nu al niet meer stuk! Zo een jetlag voor een baby, daar was ik wel bang voor, maar na twee dagen rusten zat Andes volledig terug in zijn ritme. Net zoals wij, wij hadden ook twee dagen nodig om terug op ritme te komen. Niets abnormaals dus! Onze dagen in Puerto Aventuras bestonden vooral uit wandelen in de haven, rusten aan het zwembad, de komende weken uitstippelen en lekker gaan uiteten.

Het fijne aan Airbnb is dat je een keuken hebt om je flesjes af te wassen en om zelf avondeten te maken. Ook dat je vragen kan stellen aan de gastvrouw over de omgeving. Zijzelf zijn uit Canada verhuisd om in Mexico te komen wonen. Ze zijn met hun auto en twee kinderen zigzag door Mexico gereden om een plek te vinden om definitief te blijven. Dat is vijftien jaar geleden. Toen hebben zij nog heel goedkoop vastgoed gekocht in Playa del Carmen. Nu is dat een fortuin waard en zijn de kinderen aan het studeren in Canada. Dus verkochten ze hun huis en hebben ze een luxe appartement gekocht waar ze een kamer van verhuren. Net zoals in België, vijftien jaar geleden en eerder waren gouden jaren om vastgoed te kopen. Wie nu nog komt kijken, heeft een ander tijdperk. We zijn te laat krijgen we te horen, maar we vertrekken nu naar Playa del Carmen om het zelf uit te zoeken.

Ondertussen heb ik een bronchitis ontwikkeld en Andes volgt precies mee. Die wind in Londen en airco in het vliegtuig hebben ons geen goed gedaan. De dokter heeft voor mij antibiotica voorgeschreven en een heel reeks medicatie. Andes was na twee dagen erbovenop, bij mij heeft het een week geduurd.

Bijna alle Airbnb en hotels waren volgeboekt in Playa. Er bleef weinig over dus namen we een privékamer met airco in een hostel. Dat was een hele aanpassing om van het chique Londen, naar het fancy Puerto Aventuras te gaan en dan ineens in zo een backpackerhostel. Ik had het er even moeilijk mee, maar er waren geen andere opties op dat moment in ons budget. Ons reizen gelijk vroeger zonder kamers op voorhand te boeken is niet meer zo romantisch. Hier leren we uit. Vanaf nu gaan we alles op voorhand boeken.

Onze nadruk tijdens deze reis ligt op het mogelijk emigreren en niet op het reizen dus gaan we de stad in om te ontdekken welke mogelijkheden we hebben. Aan de kust wonen, wie wil dat nu niet? En een klein zaakje uitbaten? Heerlijk! Maar ons onderzoek hebben we ingekort van zeven naar vier dagen omdat de hele markt verzadigd is. Restaurants in overvloed en vastgoed is ónbetaalbaar voor ons. Een simpel pandje, drie straten van de kust af, zo groot als een badkamer in een studio kost al makkelijk 3000 Euro per maand voor te huren. En vijftien straten van de kust af, aan de andere kant van de autosnelweg, kost een heel pand voor te kopen makkelijk honderdduizend Euro... Nee, hier zijn wij veel te laat om mee te kunnen draaien. Dit zou een erop-of-eronder gok worden, en dan heb ik het nog niet gehad over corruptie zoals de Ingreso, waar je een eenmalig bedrag aan de huisbaas betaalt om het pand te mogen hebben of de huur die plots verdubbeld (vijftigduizend USD om een restaurant te mogen starten). Nee wij hebben hier niets te zoeken dus huren we een auto en zijn we er op uit!

De auto oppikken ging vlotjes, Andes in de autostoel en we zijn weg! Suzanne vroeg ons om te komen lunchen op onze weg. Een heerlijke sla kregen we voorgeschoteld en een heel pak verse granenkoekjes met nootjes en granola en vers fruit kregen we mee. Weeral een voordeel van Airbnb want dat zal een hotelbaas nooit voorstellen!

Vanuit Cancun en Playa kun je tours kopen om verschillende ruïnes in een dag te bezoeken. Je wordt opgepikt aan je hotel, dat betekent dat die bus bij veel hotels stopt voor dat je vertrekt. Dan rijd je naar de eerste ruïne, samen piramides bekijken, de bus stopt dan aan een restaurant en winkeltjes, dan naar een andere ruïne, en dan terug naar Playa om iedereen weer bij zijn hotel een voor een af te zetten. Zo een tour kost makkelijk tachtig Euro per dag per persoon. Wij willen vijf tempels bezoeken en drie stadjes dus een auto gaat ons veel kosten maar nog meer uitsparen als je de tours bekijkt! En de vrijheid om ruïnes vroeg in de ochtend te bezoeken en te rusten in de namiddag, dat heb je nodig als je reist met een baby.

De vroege ochtenden als we alleen zijn bij de ruïnes, en de hele archeologische plek voor ons zelf hebben zijn onbetaalbaar. Wanneer de ochtend te warm begon te worden, gingen we richting de auto en terug naar ons hotel om de hete middag te vermijden. Dan moesten we heel hard lachen want dan kwamen die grote tourbussen aan met grote groepen toeristen. Zij mochten in de hete middagzon alles bezoeken, sommige op naaldhakken andere in hun bikini of zwemshort. Fransmannen die klaagden dat er geen Franstalige infobordjes stonden en Duitsers die klaagden dat het mythisch verhaal verteld werd in het Spaans. Oh wat zijn we blij dat we daar niet tussen zaten!

Merida was een stadje dat we interessant vonden, tot we daar waren. Hier zouden we nooit willen wonen! Daarom doen we ook deze reis, soms kan een kleedje in de winkel zo mooi lijken, tot je die past en ziet dat je het totaal niet mooi vindt. Zo is tot nu toe onze reis geweest. Hier willen we echt niet wonen. Ondanks het lekkere eten en het warme klimaat en de leuke vriendelijke mensen! Nee onze zoektocht gaat verder!

Die ruïnes waren soms zo intrigerend en mystiek, wat deden die Mayas daar toch? Dan al die grote leguanen die genoten van de zonnestralen bovenop de ruïnes... Op een avond wilden we op restaurant gaan eten, met een mooi terrasje. Bij het bestellen van het eten voelden we veel gekriebel rond onze enkels. muggen! Oké, onze avondmaaltijd hebben we dus genuttigd in onze hotelkamer, we hadden geen zin om voor levend aas te spelen op terras. Andes heeft meegenoten. Wat een hete dag geweest kon zijn, begon als een koele boswandeling naar de ruïnes voor Andes, een koele douche 's middags in het hotel, namiddag wandelen in leuke dorpjes en weer koelte opzoeken in wondermooie cenotes. 's Avonds op restaurant en dan samen vroeg het bed in. We hebben genoten van onze vijf dagen uitstap!

De auto terug inleveren liet ons realiseren dat nu onze reis echt begint! Nu moeten we zelf met bus zien verder te gaan en dat gaat niet makkelijk worden. Hoe gaat Andes reageren? Normaal gingen we stadjes gelijk Merida en Palenque nog uitgebreid doen maar onze intuïtie zegt dat we beter kunnen focussen op plekjes die wat koeler of tenminste goedkoper zijn. Dit was dus een motivatie om te beslissen dat we rechtstreeks vanuit hier de bergen in gaan trekken. Onze Mexicaanse hoop ligt nog bij San Cristobal de las Casas en anders geen Mexico! We boeken een zeventien uren nachtbus en hopen dat alles goed gaat.

Een ding hebben we thuis niet goed voorbereid. De busritten! We kunnen onmogelijk langer dan achttien uur in een bus zitten, dat betekent dus om van Mexico naar Panama te komen we veel busritten moeten opsplitsen en overal minstens een paar dagen moeten rusten. Of we nemen een vlucht. Die laatste optie was dus 750 Euro voor ons drie. Dat is veel te veel geld voor zo een korte afstand. Hiermee weeral een les geleerd, zulke dingen kun je best ver vooruit boeken. Dit is niet Azië, daar kon je vliegen van China tot Thailand voor amper zeventig Euro per persoon, of daar vond je ook altijd wel leuke accommodatie, zelfs in hoogseizoen. Reizen is leren...

De bus vertrok vanuit Playa om vijf uur 's middags en om zeven uur 's avonds wilde Andesje slapen. We hebben maar drie flesjes bij en twee potjes fruitpap. Eerste fles was om zeven uur en hij heeft geslapen tot twaalf uur. Dan had hij opnieuw honger dus maakten we nog een fleske. Dan heeft hij geslapen tot vijf uur en nog een flesje. Tot zeven uur en dan werd hij wakker om te spelen! Een goedgezind baby'tje dat iedereen eens wou vastpakken.

De nacht was vreselijk. Mexico ligt vol met vreselijke vluchtheuvels op alle autosnelwegen. Om de zoveel kilometer remde de bus zo bruusk om dan over rotte bobbels te rijden waardoor de hele bus even door elkaar geschud werd. Ook hebben we drie keer een militaire stop gehad waar soldaten de bus kwamen inspecteren. Voor ons was dat echt een slechte nacht, maar kleine Andes heeft er braaf doorheen geslapen. Zo zie je maar, reizen met een baby kan. Je moet het eerst willen, dan durven en dan doen!

Aankomst in de bergen in San Cristobal de las Casas was een verademing. Mooie uitzichten, romantische straatjes en heerlijk klimaat! Eeuwige lente! 's Nachts twaalf graden maar door de dag 22 en zonnig. Hier zouden we wel kunnen blijven! Zo mooi is het hier. We zien het allemaal al voor ons om zo een mooi pand op te kopen en een zaakje te starten. We hebben via Airbnb een kamertje in een groot huis in het centrum geboekt. Ontbijt en keuken inbegrepen, hier gaan we drie weken wonen om uit te zoeken hoe en wat. Sonia, onze gastvrouw komt ons oppikken aan het busstation en wij gaan nu verder uitpakken in ons gezellig kamertje. Hasta Leugo!

Rijke Mexicanen versus arme Mexicanen
Vrijdag 28 maart 2014. San Cristobal de las Casas, Mexico.

Ik wist wel dat San Cristobal de las Casas in de bergen lag, op een hoogte dus, maar ik dacht op zo'n duizend meter. Onze gastvrouw Sonya vertelt ons dat we ons begeven op een hoogte van 2250 meter! Mijn God! Daarom geraakten we twee straatjes verder al buiten adem tijdens onze wandeltocht op zoek naar eten.

Het is hier prachtig, zo mooi! Maar ook zoveel armoede. Te midden van de chique Audi TTs op straat en megadrukke Franse bakkerijtjes, staan schoenloze oude vrouwtjes zonder tanden te bedelen om eten. Ik kan er niet goed mee om gaan, ik voel me er niet goed bij om eclair te gaan eten van veertig Pesos met een chocomelk van dertig Pesos terwijl ik weet dat het minimum dagloon vijftig Pesos is. De Franse bakkerij zit elke dag stampvol! En niet met toeristen, maar met rijke Mexicanen die een vieruurtje willen eten. Marc en ik delen een stuk taart en een grote chocomelk, maar die Mexicanen zitten aan hun tafel met heel hun gezin. En de tafel staat vol taartjes, croissants, milkshakes... Een gauwe schatting van ons was dat ze zeker 350 Pesos kwijt zouden zijn. Een terrasje doen hier komt samen met (onze telling op een uur tijd) vijf bedelaars aan je tafel. Niet de bedelaars zoals in India, die gewoon geld wilden hebben. Maar echte mensen die arm zijn. Je geeft de eerste geld, de tweede geef je wat van je eten. Maar wat dan? Het stopt gewoon niet! De kloof tussen arm en rijk is hier enorm, en hier is geen middenklasse zoals bij ons in België!

Het begon al in Playa del Carmen, waar we te horen kregen dat vastgoed onbetaalbaar is en een zaakje uit de grond stampen veel kapitaal vergt. Je zag al aan de hoofdstraat dat de meest lucratieve zaakjes Europese of Amerikaanse concepten waren. Yves Rocher, Haagen Daz, Birckenstocks, Burger King, het zat daar vol met toeristen! Een zijstraatje verder en ook al een pak toeristen minder. Zo zagen we ook meteen het overduidelijke verschil tussen de toerist en de vakantieganger. Wij gingen altijd uit eten in een lokaal restaurantje, met lokale prijzen en lokale gerechten. Af en toe hadden we een backpacker bij ons zitten. Maar ging je de hoofdstraat in, dan zag je dat alle restaurants daar overvol zaten! Hoofdstraat guacamole eten kost je vijf Euro, in ons lokaal proper restaurantje één Euro.

Met veel hoop zijn we dan naar San Cristobal de las Casas gegaan, met de bedoeling om daar eventueel een zaakje te openen. Men vertelde ons dat we daar zeker en vast goedkoper vastgoed zouden vinden. Een voorstander was ik eerst niet. San Cristobal ligt namelijk ver van eender welke internationale airport af. Dat betekent dat als we eens naar Europa willen gaan, dan moeten we eerst minstens zestien uur in een bus zitten. Of eens goed gaan feesten in een grote stad, ook zestien uur in een bus zitten. Maar als je hier bent en je ziet hoe mooi het hier is. Waauw! Onze Airbnb gastvrouw Sonya huurt hier een huis omdat kopen gewoon niet ging. Ze is half Cubaans en half Puerto Ricaans en is opgegroeid in New York. Ze betaalt 1600 USD huur per maand. Dat is heel erg veel geld. Maar we konden het nog niet geloven dus gingen we naar een 'immokantoor' om eens te babbelen. Wat als we een zaakje openen, en er zelf in willen wonen, dichtbij het centrum, wat kost ons dat? 350.000 Euro om op het randje van het centrum te zijn. Jawadde. De rijke Mexicanen hebben hier het goed getroffen! De arme Mexicanen daarentegen...

Aan de deur hoorde ik gebonk en ik deed open. Een oude vrouw zonder tanden, geen schoenen aan: Por favor, tengo hambre. Asjeblieft, ik heb honger. Ik ben naar de kamer gelopen en heb haar een appel, banaan en een zak pasta meegegeven. Tienes ropas porque tengo frio en la noche, heb je kleren want ik heb het 's nachts koud? Ik terug naar de kamer en Andes zijn dekentje meegegeven en een legging van mij. We hebben zelf bijna geen kleren bij dus ik hoop dat ze er wat blij mee is! De vrouw geeft mij een knuffel en zegt gracias. Zo hartverwarmend dat ik iets heb kunnen doen, maar Mexico heeft meer mensen gelijk ons nodig om tenminste een middenklasse te creëren.

Een oude man staat met zijn vrouw aan de bankautomaat aan te schuiven, hij zag er ontredderd uit. Wij vragen in het Spaans of hij hulp nodig heeft. Hij vertelt ons dat hij geld wilt afhalen met zijn bankkaart maar niet weet hoe dat moet. Hier zag je dus meteen dat deze mensen uit de omliggende bergdorpen komen. Met een brief met zijn persoonlijke pincode op zak en zijn bankkaart vroeg hij of hij 5270 Pesos kon afhalen daarmee. We hebben hem geholpen, maar de machine vertelde over een maximum daglimiet van 5000 Pesos. Hij zou terug moeten komen morgen voor de resterende Pesos. Je zag dat hij blij was dat we hem hadden geholpen. Was een ander ook zo eerlijk geweest? En de bedelende kindjes, dat is een pijnlijk gezicht soms, met mijn mama-hart wil ik ze allemaal helpen, maar het gaat niet. We geven potloodjes om te schrijven aan hen, en blij dat ze zijn!

Vier dingen vind ik heel belangrijk om een kindje op te voeden.
1 Liefde, onvoorwaardelijk! Onze kinderen mogen zijn wie ze zijn, of ze nu loodgieter of makelaar willen worden, homo of niet, veganistisch of carnivoor, of ze nu hun kledij de hele dag willen strijken of liefst met verkreukte kleren willen rondlopen, of ze nu naar klassieke muziek willen luisteren of boogie, of ze nooit willen reizen of willen emigreren naar China. Nee wij houden onvoorwaardelijk van onze kinderen en dat gevoel willen we hen heel graag meegeven. Dat vinden wij heel erg belangrijk.
2 Voeding, altijd gezond en lekker eten op tafel. Ik zou nooit in Afrika willen wonen omdat daar weinig variatie in voedsel is en ik zou nooit in Amerika willen wonen omdat Monsanto daar de scepter zwaait.
3 Educatie, zoveel manieren om je kinderen naar school te sturen, maar hier in Mexico kost je dat 500 USD per maand per kind. Thuisschool zie ik natuurlijk heel graag zitten maar wie gaat er dan in ons zaakje werken?
4 Gezondheidszorg, gelukkig kost naar de dokter gaan hier niet veel geld en apotheekkosten zijn vergelijkbaar als bij ons. Maar wat als je echt ziek wordt? Hier zijn goeie ziekenhuizen hoor, je zou ervan versteld staan! Soms denk je vanuit België dat alleen wij goede ziekenhuizen hebben. Maar wij hebben bijvoorbeeld in Thailand veel chiquere ziekenhuizen gezien! En een goede vriend van ons uit Oman gaat naar India om naar het ziekenhuis te gaan omdat ze daar het best zijn in heel de wereld. Maar ziektezorg zoals wij dat in België kennen, 150 Euro per jaar betalen en full verzekerd zijn, dat vind je bijna nergens ter wereld. Maar zijn dat redenen om thuis te blijven? Als ik ziek word wil ik mijn kosten al betaald hebben? Moet je daarvoor misschien dertig jaar onder een grijs wolkendek wonen? Om misschien ooit als ik ziek word toch maar mijn 'ziekebriefkes' terugbetaald te krijgen van de mutualiteit?

Onze speurtocht hier is dus geëindigd toen we ons budget voorstelden aan de immomakelaar en het antwoord daarop kregen. Een half vervallen 'éénslaapkamerhuisje' in de tuin van een villa in een bergdorp vijf minuten rijden van San Cristobal. Sorry, dan gaan we liever naar huis! Wetende dat nog maar vijftien dagen van onze reis om zijn en we weten dat het eerstvolgende potentieel expat-land Panama gaat zijn heeft een domper op die dag gezet. Dit hadden we niet verwacht!

We hebben ons twee dagen opgesloten op onze kamer en research gedaan om een leuke maar korte reis ervan te maken totdat we in Panama gaan zijn. Dit betekent dat we de rest van Mexico skippen (en we waren al vervroegd vertrokken uit Yucatan) en sneller door de rest gaan reizen. Het was niet de bedoeling geld te gaan verbrassen en gewoon maar te reizen! Vliegen op dit continent is ook teleurstellend duur dus kiezen we ervoor om ons te verplaatsen met de bus. Wat dus betekent dat we door El Salvador, Honduras en Nicaragua moeten gaan, iets wat we onszelf hadden beloofd om niet te doen. Onze nieuwe route hebben we dan ook geboekt met de veilige bekende Tica-bus en we stoppen alleen op veilige plekjes om even te bekomen van de ritten!

Borstvoeding in onze Westerse maatschappij. Veel vrouwen kiezen ervoor om niet de borst te geven. Het kost te veel moeite na een bevalling, bang voor het blootstellen naar de buitenwereld toe, bang voor de pijn. Bijna alle vrouwen die wel een poging tot borstvoeding hebben gewaagd hadden niet genoeg melk. En degene die wel genoeg melk hadden, die hadden pijn. En degene die wel genoeg melk hadden en de pijn doorstonden, hadden geen tijd omdat ze moesten gaan werken. Hier is dat een totaal ander verhaal. Iedere vrouw geeft de borst. Punt.

Ik heb hier aan een paar vrouwen mijn verhaal (Andes drie weken te vroeg en wilde niet zuigen, beginnen kolven en dan druppel per druppel met lepeltjes en spuitjes gegeven, tot een verpleegster zei dat ik beter de fles kon geven, dan zou hij tenminste groeien. De onzekere kersverse mama die ik was toen, heb toegegeven en Andes dronk meteen goed. Maar hij heeft nooit meer de borst gewild omdat dat moeilijker was dan de fles) gedaan waarom Andes niet aan de borst drinkt en ze kijken allemaal raar op. Tepelhoedjes? Dubbelzijdige machinale borstkolven? Een lactatiekundige aan huis die komt helpen met het aanleggen? Veel gefrons heb ik gekregen. Andes had al die tools en plastiek gewoon nooit in eerste instantie aangeboden mogen hebben! Hier is het gewoon de borst, en de baby die drinkt heus wel eens hij het door heeft, zónder plastieken hulpmiddelen! Waarom geven vrouwen hier dan niet de fles? Omdat een fles in hun termen echt veel geld kost.

Zoals ik al eerder zei, minimum dagloon is vijftig Pesos en een pot melkpoeder kost 250 Pesos. Borstvoeding is hier geen keuze zoals bij ons, maar een evidentie. En bij ons is dat omgekeerd. Ook zijn wij dat volledig verleerd en er van vervreemd geraakt. Ik vind dat heel jammer. Bah, een vrouw die haar kind de borst geeft in een brasserie! Dat kan toch niet, ga toch op wc om zoiets te doen! Staan we hier aan de kassa staat er een vrouw naast me met haar baby in de draagdoek aan haar borst. En als ik de borst gaf aan Andes waren er maar heel weinig mensen waar ik raad aan kon vragen terwijl hier je hele vrouwelijke kant van de familie de borst geeft dus je hoeft geen lactatiekundige aan huis te laten komen om te kijken of het wel goed lukt. Een jammer beeld in onze maatschappij maar het heeft me alvast gesterkt om ons volgend baby'tje zeker twee jaren de borst te geven en niet meer te luisteren naar wat een team vermoeide verpleegsters te zeggen hebben. Ik had nooit de fles mogen geven. Maar ik ben wel fier dat Andes zijn eerste vier maanden moedermelk heeft gehad, maar fulltime kolvend had ik dat niet langer zien zitten.

Bijna drie weken hebben wij genoten van San Cristobal. Mooie stukken stof kunnen kopen die ik kan gebruiken als draagdoek! Als ik ermee over straat loop krijg ik toch wel veel oohs en aahs te horen. De meeste mama's kopen een stuk doek van twee meter en dragen hun kindje aan één schouder! Maar ik heb vijf meter en draag Andes gelijk verdeeld. Ook dat we een blond wit manneke hebben doet veel aan die oohs en aahs!

Een maagonsteking heeft mij geveld, en Andes heeft last van zijn tandjes die moeten doorkomen. Zware nachten die we hebben gehad! Maar die zouden we ook in België hebben gehad hoor. We zitten nu in ons kamertje gezellig onze backpack in te pakken, klaar voor onze stevige spannende reis. We gaan nu een zeven uur busrit doen naar het Atitlan meer in Guatemala en daar blijven we een week lang genieten van mooie uitzichten en kleurrijke marktjes. Dan doen we drie dagen Antigua, een koloniale stad vergelijkbaar met San Cristobal de las Casas. Een vijf uur ritje met een microbus brengt ons naar de Pacifische kust van El Salvador, El Tunco. Een veilig stranddorpje met gezellige restaurantjes. Vandaaruit zal ik de volgende keer vertellen want nu heb ik al veel verteld. We kijken er al naar uit om nieuwe stempels in onze paspoorten te zetten, een nieuw land, nieuw avontuur!

Vervolg reis in Guatemala