De top van de jungle
Zondag 18 juli 2010. Tikal, Guatemala.
Om 05.11 schoot ik wakker. Ik dacht dat Peter de wekker had gezet, maar het geluid van de telefoon stond uit, dus de bus misten we. Wijze les voor later. Gelukkig nog wel op tijd voor de collectivo naar Tikal van 05.30. In de receptie zou een koelbox met onze lunches staan, maar helaas onze namen zaten er niet bij. De guard heeft nog even meegezocht, maar niet te vinden.
Met een busje vol vroeg in de ochtend naar één van de mooiste Maya-tempels die er zijn. Daar wilden we best vroeg voor uit de veren. Met Julius nog een creatief plasmoment gehad. Hij moest heel nodig, dus dan maar in een plastic bekertje, die deze moeder keurig uit het raam leeg wist te gooien. Zonder knoeien! Maar wel met een enthousiaste Amerikaanse dame die dat vervolgens door de bus heen scandeerde…
Om zes uur ging het park open en reden we verder naar de Jaguar Inn, vanwaar de gids ons zou gaan rondleiden. Voor zestig USD hadden we een privé gids zodat we konden stoppen waar we wilden en een eigen tempo aan konden houden. Zeer de moeite waard, ook omdat de gids in de jungle de binnendoor-weggetjes wist.
Als enigen waren we op het grote plein bij de tempel van de koning en de koningin. Wow, erg mooi, midden in de jungle met de wilde el-peten turkey erom heen, vele wespen op het gras, die een gezoem veroorzaakten alsof de Maya voorouderen aan het zingen waren tijdens een intensief ritueel. Heel intens. Prachtige groene kleuren, verschillende planten, bloemen en bomen die wij nog nooit van ons leven gezien hadden. Vlakbij een Maya-inscriptie zat een groot gat in de grond, ongeveer zo groot als een vuist. Met een grasspriet kriebelde onze gids Oliviero bij de ingang en langzaam zagen we dikke harige zwarte vingers omhoog krabbelen. Nou, 'Wat een grote spin', zei Juul, en deze moeder sprong bijna een meter de lucht in. Ik schrok mij een hoedje. Een reuzespin zal je bedoelen.
Via een smal pad liepen we langs verschillende tempels die de jungle helemaal had opgegeten. Hoe meer we over de Maya’s te weten komen, hoe groter het mysterie eigenlijk wordt. Deze mensen waren ongelofelijk slim, hadden cement, en hebben het wiel waarschijnlijk als eerste uitgevonden, en dat zonder de hulp van metalen voorwerpen. Opeens zagen we een bezwete chauffeur met een tas bij zich... Onze lunchpakketten! Dat is nog eens service. En nu hadden we, nadat we bij de Jungle Inn maar wat boterhamen hadden gekocht lunch voor acht in plaats van vier. Was er dus iemand van het hotel de 35 kilometer naar Tikal gereden om ze te brengen en heeft de chauffeur ons in de jungle gezocht.
De gids nam ons mee naar Tempel IV, waar we met de kinderen in de armklem, een steile trap opliepen. Meas was eigenlijk een beetje bang, maar alleen achterblijven beneden zag ze nog minder zitten, en zo liep de complete familie van Leeuwen naar boven voor een wáánzinnig uitzicht. Hier zullen we nog jaren en jaren op teren. Wat bijzonder om dat te mogen meemaken. Daar hebben we wel kilometers in hitte en stof voor moeten afleggen. In de verte zagen we de spidermonkeys in een groep van boom tot boom slingeren. Een overvliegende toekan had het plaatje perfect afgemaakt, dus die hebben we maar in de wolken gezocht. Wel heb ik Julius de hele tijd op het bovenste platform aan zijn shirt vastgehouden. Want het was hoog en stijl. En deze moeder had geen zin in ongelukken. We zijn letterlijk op de top van de jungle geweest!
Op de weg terug heb ik Julius ouderwets in mijn sarong (die altijd in de rugzak zit) gedragen. Hij was na drie uur hobbelen door de jungle wel klaar met lopen. Gelukkig hadden we perfecte condities. Lekker vroeg, zeer weinig mensen, mystieke junglemist, lekker frisse temperatuur en niet zo vochtig, weinig muggen. Veel dieren, mooie tempel en elkaar.
Op de terugweg moesten we nog even een geldprobleem oplossen. Helaas vergeten te pinnen, dus hebben we met een straffe wisselkoers in een souvenirshop wat gewisseld. De gids, de leerlinggids en de chauffeur hebben we een fris koud drankje getrakteerd. En ik heb een prachtige jade ring van Peter gekregen. Voor 20 USD bracht de chauffeur ons weer terug met het busje (eenzelfde als waar we gister met z’n eenentwintigen in zaten). Toen was het tijd voor een siësta!
