Jurma en Peter op rondreis met kinderen door Guatamala
Zomer 2010
Na hun reis in 2008 waarbij Jurma zeven weken heel stoer alleen met de kinderen door Zuidoost Azië trok, zijn de reiskriebels niet verdwenen. Integendeel, de behoefte om nieuwe landen te ontdekken laat Jurma, Peter, Meas (6) en Julius (3) niet los. Daarom zullen we in de zomer van 2010 opnieuw kunnen genieten van hun vrolijke verhalen. Want Cuba, Mexico, Guatemala en Belize: hier komen ze aan!
Door Jurma Schut
Verrassend Guatemala
Donderdag 15 juli 2010. El Remate, Guatemala
Om zes uur moesten we met de koffers klaar staan bij de receptie. En natuurlijk moesten we gewoon de volle mep voor de kinderen betalen. Voor 350 Pesos gingen we met de bus-boot-bus van Palenque, Mexico naar Flores, Guatemala. Allereerst worden alle toeristen die deze trip boeken verteld dat ze om zes uur klaar moesten staan. Maar om alle hotel en hostels langs te gaan om de twaalf reizigers op te halen, lukt dat natuurlijk nooit. Om 6.35 hobbelde er eindelijk een busje het terrein op met een meneertje die gauw zijn bril opzette en vroeg of wij de familie van Leeuwen waren. Hé, hé, eindelijk. We propten onszelf in het busje en de koffers werden op het dak van het busje geladen. We bevonden ons tussen de jonge twintigers met rugzakken. Wij als klein gezinnetje met koffertjes vielen ietwat buiten de boot. Je merkt aan het hele gedrag van deze jonge volwassenen dat ze zich volledig op zichzelf concentreren en niet bijzonder behulpzaam zijn. Nee, rennen voor de beste plekken. Ach, we konden er hartelijk om lachen. Waren wij ook zo egocentrisch als jongvolwassenen?
Eindelijk rond 7.30 maakten we de rit naar de grensplaats Bethel. Hier staken we met de boot de rivier en de grens over. Rond elf uur kwamen we daar aan en we konden we een Mexicaans exit in ons paspoort laten stempelen. Vervolgens konden we aan de andere kant van de rivier na het betalen van 40 Quetzal p.p een entrada stempel voor Guatemala halen. Wederom propten we ons in een gammele bus, en natuurlijk, want dat had ik gevreesd, liet de verkoper ons mooi voor de kinderen betalen. De chauffeur aan de overkant van de rivier wist van niets. Gelukkig was het voor hen geen probleem, maar de verkoper zal het nog wel horen. Ik had de verkoper van onze tickets nadrukkelijk gevraagd om het aantal personen op het ticket te zetten. En als we een volwassen prijs betalen, dan wil ik ook wel een eigen stoel voor de kinderen!
Bij de grens was het wel weer verschrikkelijk heet en stoffig en moesten we de volgende 25 kilometer over een onverharde weg afleggen. Met veel hobbels en putten schommelden we op en neer. De kinderen vermaakten zich met de Nintendo en de kinderliedjes op de mp3speler van Meas. Langzaam zagen we het landschap aan ons voorbij trekken. Ik heb gezellig gepraat met een aantal Engelse jongens die erg onder de indruk waren van ons walvishaaienavontuur en vooral dat Meas zonder vrees ook heeft gesnorkeld.
Rond drie uur kwamen we bij een super chique winkelcentrum in Santa Helena, met de Tommy Hilfiger slippers in de etalage. We hebben geld uit de muur gewonnen en wat boodschapjes gedaan waarna de buschauffeur meldde dat onze taxi was gearriveerd. De rest van de bus ging naar Flores, maar ik had de avond ervoor een privébusje geregeld dat ons naar onze slaapplek zal vervoeren. De trip is ons erg meegevallen. Je geeft je over aan de hitte en dat je zweet en stinkt, ach, dat deden we allemaal in de bus. Ik zag de druppels bij de meesten van het gezicht afvallen. De kinderen hebben deze heftige reis heel makkelijk doorstaan. Ze hebben als volleerde reizigers lekker gechilled in de bus. Deze ouders waren zeer trots op hun kroost!
Wij arriveren in La Casa de Don David in El Remate. Op 35 kilometer afstand van Tikal. Een aanrader! Het ligt aan het meer van El Peten, met een mooie tuin vol bloemen, vlinders, vogels, salamanders en vele kleine kolibrietjes. De Amerikaanse eigenaar is dertig jaar geleden getrouwd met Rosita, blijven plakken en is tot in de puntjes verstrengeld geraakt met dit paradijsje. Wij hadden de net nieuwe kamer C voor 60,00 USD per nacht. De enige met tv en kabel dus de kleintjes konden weer lekker cartoonnetwerk kijken. Een goede A/C en een eigen binnenplaatsje. In het meer kan je zwemmen, maar er is niet een mooi strandje van zand of steen. We hebben twee slaapgedeeltes zodat wij ‘s avonds eindelijk wat meer tijd en ruimte voor onszelf hebben. In het restaurant kan je heerlijk eten, lokaal en internationaal met een beperkte keuze. Guatemala heeft ons verrast, aangenaam verrast. Eigenlijk voelen we ons hier meer op ons gemak dan in Mexico. Heel verzorgd, prachtig landschap, vriendelijk en altijd lachende mensen.
Als sardientjes
Zaterdag 17 juli 2010. Flores , Guatemala.
Vroeg in de ochtend na het ontbijt langs de kant van de weg hebben we een collectivo voor vijftien Quetzales per persoon genomen. De kinderen zijn hier overal gratis. (gelukkig) want dat scheelt weer in het budget. We pasten met wel eenentwintig personen in een minibusje, met niet meer dan dertien zitplaatsen. Dat was wel krap. Met een taxi vervolgens bij Santa Helena de brug over naar Isla de Flores. Maar om heel eerlijk te zijn had het zeker charme maar viel er deze zaterdagochtend niet veel te beleven. Helemaal niets eigenlijk. Dan maar een wandeling langs dit historische plekje, een vrolijk ogend stadje met bont gekleurde huizen, midden in het meer. We leken wel de enige toeristen.
Wonderbaarlijk schoon, keurig opgeknapte kades en een wirwar van elektrodraden sierden hier de straten. Met een tuktuk een minirondje langs het stadje gedaan en toen waren we wel klaar. We hebben ons volgepropt in de pizzahut bij Megaplaza, het chique winkelcentrumpje van Santa Helena, en toen een collectivo aangehouden richting El Remate. Wij dachten dat eenentwintig veel was... Hier gingen er wel drieendertig in. En dan zaten alle kinderen bij moeders op schoot. Voor mijn gevoel zat ik met Meas bij een andere moeder op schoot.
Daarna lekker in het meer gezwommen en donkere regenwolken voorbij zien komen. Wat een prachtig uitzicht. Het water van dit meer is kristalhelder en lekker warm. Ik schat zo’n 27 graden. Niet het koude Noordzeewater dat wij zijn gewend. De lokale bevolking deed gezellig de was, de kleine meisjes waren aan het zwemmen en de jongens aan het vissen. We gingen er gezellig bij staan en probeerden wat te praten. Het is wel een heel verlegen, maar nieuwsgierig volk. Het vissen lukte niet echt, dus ik gaf ons bolletjes brood, zodat ze deze aan het haakje konden prikken. Toen ging het vissen een stuk beter
De top van de jungle
Zondag 18 juli 2010. Tikal, Guatemala.
Om 05.11 schoot ik wakker. Ik dacht dat Peter de wekker had gezet, maar het geluid van de telefoon stond uit, dus de bus misten we. Wijze les voor later. Gelukkig nog wel op tijd voor de collectivo naar Tikal van 05.30. In de receptie zou een koelbox met onze lunches staan, maar helaas onze namen zaten er niet bij. De guard heeft nog even meegezocht, maar niet te vinden.
Met een busje vol vroeg in de ochtend naar één van de mooiste Maya-tempels die er zijn. Daar wilden we best vroeg voor uit de veren. Met Julius nog een creatief plasmoment gehad. Hij moest heel nodig, dus dan maar in een plastic bekertje, die deze moeder keurig uit het raam leeg wist te gooien. Zonder knoeien! Maar wel met een enthousiaste Amerikaanse dame die dat vervolgens door de bus heen scandeerde…
Om zes uur ging het park open en reden we verder naar de Jaguar Inn, vanwaar de gids ons zou gaan rondleiden. Voor zestig USD hadden we een privé gids zodat we konden stoppen waar we wilden en een eigen tempo aan konden houden. Zeer de moeite waard, ook omdat de gids in de jungle de binnendoor-weggetjes wist.
Als enigen waren we op het grote plein bij de tempel van de koning en de koningin. Wow, erg mooi, midden in de jungle met de wilde el-peten turkey erom heen, vele wespen op het gras, die een gezoem veroorzaakten alsof de Maya voorouderen aan het zingen waren tijdens een intensief ritueel. Heel intens. Prachtige groene kleuren, verschillende planten, bloemen en bomen die wij nog nooit van ons leven gezien hadden. Vlakbij een Maya-inscriptie zat een groot gat in de grond, ongeveer zo groot als een vuist. Met een grasspriet kriebelde onze gids Oliviero bij de ingang en langzaam zagen we dikke harige zwarte vingers omhoog krabbelen. Nou, 'Wat een grote spin', zei Juul, en deze moeder sprong bijna een meter de lucht in. Ik schrok mij een hoedje. Een reuzespin zal je bedoelen.
Via een smal pad liepen we langs verschillende tempels die de jungle helemaal had opgegeten. Hoe meer we over de Maya’s te weten komen, hoe groter het mysterie eigenlijk wordt. Deze mensen waren ongelofelijk slim, hadden cement, en hebben het wiel waarschijnlijk als eerste uitgevonden, en dat zonder de hulp van metalen voorwerpen. Opeens zagen we een bezwete chauffeur met een tas bij zich... Onze lunchpakketten! Dat is nog eens service. En nu hadden we, nadat we bij de Jungle Inn maar wat boterhamen hadden gekocht lunch voor acht in plaats van vier. Was er dus iemand van het hotel de 35 kilometer naar Tikal gereden om ze te brengen en heeft de chauffeur ons in de jungle gezocht.
De gids nam ons mee naar Tempel IV, waar we met de kinderen in de armklem, een steile trap opliepen. Meas was eigenlijk een beetje bang, maar alleen achterblijven beneden zag ze nog minder zitten, en zo liep de complete familie van Leeuwen naar boven voor een wáánzinnig uitzicht. Hier zullen we nog jaren en jaren op teren. Wat bijzonder om dat te mogen meemaken. Daar hebben we wel kilometers in hitte en stof voor moeten afleggen. In de verte zagen we de spidermonkeys in een groep van boom tot boom slingeren. Een overvliegende toekan had het plaatje perfect afgemaakt, dus die hebben we maar in de wolken gezocht. Wel heb ik Julius de hele tijd op het bovenste platform aan zijn shirt vastgehouden. Want het was hoog en stijl. En deze moeder had geen zin in ongelukken. We zijn letterlijk op de top van de jungle geweest!
Op de weg terug heb ik Julius ouderwets in mijn sarong (die altijd in de rugzak zit) gedragen. Hij was na drie uur hobbelen door de jungle wel klaar met lopen. Gelukkig hadden we perfecte condities. Lekker vroeg, zeer weinig mensen, mystieke junglemist, lekker frisse temperatuur en niet zo vochtig, weinig muggen. Veel dieren, mooie tempel en elkaar.
Op de terugweg moesten we nog even een geldprobleem oplossen. Helaas vergeten te pinnen, dus hebben we met een straffe wisselkoers in een souvenirshop wat gewisseld. De gids, de leerlinggids en de chauffeur hebben we een fris koud drankje getrakteerd. En ik heb een prachtige jade ring van Peter gekregen. Voor 20 USD bracht de chauffeur ons weer terug met het busje (eenzelfde als waar we gister met z’n eenentwintigen in zaten). Toen was het tijd voor een siësta!
