Are you really, really sure?
Donderdag 27 juli 2017. Antigua, Guatemala.

Daar gaan we weer, de komende drieënhalve week back/flashpacken door Guatemala. Maar voordat het zo ver is gaat de wekker om 3.20 uur. Toch nog wel een paar uurtjes geslapen, dus het opstaan gaat wel: even douchen, tosti, Nespresso erin, kids een krentenbol en om 4.00 uur rijden we naar Schiphol.

Op Schiphol aangekomen leveren we de sleutels af aan de valet-parking meneer (luxe!) en dan op naar de bagagedrop. Hmm flinke rij, ook al om half 6... maar als we zien dat de meeste mensen in de rij staan om in te checken, en dat hadden we al gedaan, lopen we hele rij voorbij naar de bagagedrop. Nu vliegen we met AA via Miami. In 2014 vlogen we ook met AA via Miami naar Nicaragua, en dat ging toen met de bagage niet helemaal goed. Die bleek nog in Miami op de band te liggen toen wij in Nicaragua landden. Heeft vier dagen geduurd voordat we de rugzakken hadden. Dus we zijn dit keer extra voorzichtig: Weet je zeker dat de bagage in één keer doorgaat, vragen we aan het meisje achter de balie. Zeker weten, echt? Oké dan.

Dan door de security, douane en naar de gate. Tijmen nog een beetje vliegtuigspotten en we zijn weg. En na een mooie vlucht over Londen waarbij we alle highlights zien, landen we op Heathrow. Gauw door, want de vlucht naar Miami vertrekt al snel. Tijmen weer een beetje spotten, een airbus A350, jeuh die is bijzonder! En na het wederom dubbelchecken of de bagage echt in het vliegtuig zit: Are you sure, really? Ok then... En dan hup, de Triple 7 in.

Zo, we zitten prima, echt goeie beenruimte, goed onboard entertainment, jammer dat de vlucht maar 9,5 uur duurt. Vlucht gaat prima totdat Mees na drie films en vlak voor het einde van de vlucht echt misselijk wordt en hup, overgeeft. Gelukkig eet hij tijdens het vliegen nooit iets, maar voor hem niet leuk. En hij blijft misselijk en overgeven, ook op Miami en op de laatste vlucht naar Guatemala. Pas als we op de kamer zijn gaat het weer wat beter.

Op Miami, na de landing nog even checken: What about our bags man, are you really really sure? heeft Tijmen ruim de tijd te spotten, we pakken voor de lol ook nog de skytrain. Oeps! Voor Mees niet zo'n goed idee, en hup, daar gaat ie weer, voelde hij zich net wat lekkerder. Nog een paar Cuban espresso’s en dan weer boarden. We hebben vier uur moeten wachten maar het is toch nog haasten naar de gate.

Dan een korte vlucht van ruim twee uur en we komen om 18.40 lokale tijd aan. Wij hebben ondertussen geen idee meer hoe laat we leven. Even rekenen, hmm... wij trokken ongeveer 22 uur geleden de voordeur achter ons dicht. We zijn ondertussen aardig gaar. Vol spanning naar de band voor de equipaje, en ja hoor daar liggen onze backpacks, hebben we ons voor niks zo druk gemaakt!

En nu snel weg uit Guatemala city met onze vooraf geregelde chauffeur. Even handje schudden, bienvenidos, como estas, esta bien, mucho gracias, of zoiets en weg. Valt nog niet mee, behoorlijk veel file in deze miljoenenstad. Het valt Tijmen met name op dat ze hier alleen maar in oude barrels rijden, tja het is geen Nederland hè. Leuk om te zien dat Tijmen na al die reizen zich steeds meer gaat interesseren voor de verschillen. En Mees slaapt alleen maar, gelukkig maar met die bochtige wegen. Het voelt trouwens lekker koel, je kan goed merken dat we op hoogte zitten.

Na een dik uur rijden komen we dan aan bij de Yellow House Hostel in Antigua. Je kan goed merken dat het een oud Spaans koloniaal stadje is, de wegen zijn van keien en we schudden aardig door elkaar. Snel inchecken de kamer in, tandjes poetsen en pitten. Zo lekker geslapen van 22.00 01.00, en weer wakker, gevoelsmatig is het alweer 9.00 ‘s ochtends. En dan van 01.00 tot 05.00 slaapt alleen Tijmen door, Mees ipad en Ivanka en Hugo proberen te slapen. Maar daar lig je dan oververmoeid half wakker, half in slaap, te malen, wat doen we hier toch, wat is dit eigenlijk voor een land, gaat het allemaal wel goed. Echt zo balen altijd dat gevoel door die jetlag, je weet hoe het komt, maar toch. Om 05.00 uur dan toch nog een uurtje geslapen met zijn allen.

Koloniaal stadje
Vrijdag 28 juli 2017. Antigua, Guatemala.

Om een uur of 7.00 staan we op en bij daglicht en een beetje slaap is het gevoel gelukkig al snel een stuk beter. Zeker op het gezellige dakterras bij het ontbijtje met pannenkoekjes, banaan, meloen, ei en frijoles (zwarte bonen, maar die laten we maar even).

En dan Antigua maar gaan verkennen: mooi koloniaal stadje, kleurrijke huizen, kerken, veel Maya's op straat in traditionele kleding en uitzicht op verschillende vulkanen. Doet een beetje denken aan Léon in Nicaragua, maar dan anders... Lekker temperatuurtje, graadje of 25. We slenteren door de straten, langs de Iglesia y convento de nuestra senora de la merced, een kerk dus, en zien ook de boog die op zoveel foto's van Antigua te zien is. Op het gezellige en drukke centrale plein drinken we een koffie en spelen Uno in een leuk tentje gevestigd in een koloniaal huis uit 1549.

Daarna richting Cerro de la Cruz, uitzichtspunt op een heuvel. Onderweg eten Ivanka en Hugo een sandwich con pollo e salsa picante, gemaakt door een vrouwtje op straat met alle ingrediënten in een mandje.

De jongens eten als lunch een choco muffin. We eten de lunch op bij een basketbalveldje waar de lokale schooljeugd gymles heeft. En ondertussen maken we ook nog wat foto's van de typisch Guatemalteekse kleurrijke chicken bussen. Je ziet ze hier superveel. En daarna dan de 300 treden omhoog. Boven aangekomen, na wat gesteun en geklaag van Tijmen over de warmte, inderdaad een mooi uitzicht over de stad en de volcan agua. Mees en Ivanka scoren nog een armbandje van een aardige Maya mevrouw, yes 60 cent eraf gepingeld! Daarna naar het hostel en de rest van de middag beetje chillen, biertje erbij, hangmatje, jongens op de iPad.

's Avonds op zoek naar pizza die we vinden in een fastfoodketententje met nogal harde salsamuziek. Pizza is ok, maar de jongens, Tijmen met name, vallen door de jetlag aan tafel bijna in slaap. Voordat ze echt in slaap vallen gaan we maar snel. Op de kamer nog even wat op de apparaten en dan gaat al snel voor iedereen het licht uit.

De Pacaya vulkaan beklimmen.
Zaterdag 29 juli 2017. Antigua, Guatemala.

Man man, wat een lol, steil tegen een vulkaan omhoogklimmen in hoog tempo om de gids bij te houden. Zijn we daarvoor vanochtend om 04:45 uur opgestaan? Maar goed, we waren toch al om 4.00 uur wakker van de jetlag. We werden met nog wat andere toeristen in een busje gepropt en rijden in anderhalf uur (nog een stukje door Guatemala city, waardoor Mees zich meteen weer zorgen maakt over de bandieten daar) naar de Pacaya vulkaan. Een nog werkende vulkaan die we vandaag gaan beklimmen. Zou mee moeten vallen, een van de makkelijkst te beklimmen vulkanen in dit land. Maar is toch nog wel lastig, eerst voor Tijmen, die nog misselijk was van het hobbeldebobbel busritje, en later voor Ivanka en Mees. Die besluiten op een gegeven moment niet verder te gaan en keren terug naar een uitzichtspunt. Tijmen en Hugo lopen door en zijn al na snel boven. Hè, hadden Ivanka en Mees nu ook nog maar even doorgezet. Boven hebben we mooi zicht op de krater en de opstijgende rook. En naar de andere kant mooi uitzicht op de Agua, El fuego en Acatenango vulkanen. Uit de El fuego zien we flinke rookwolken opstijgen. Deze is een paar maanden geleden ook goed uitgebarsten. Supergaaf dat we af en toe 'onze' vulkaan ook kunnen horen brommen. We dalen af naar de gestolde lavastenen van de uitbarsting van drie jaar geleden en roosteren marshmellows boven de hete stenen. Ze smaken Tijmen prima. Echt leuk! Zo jammer dat Ivanka en Mees dit allemaal niet kunnen zien. Als Tijmen en Hugo afdalen en weer bij Ivanka en Mees blijkt dat ze wel boven zijn geweest! Een gids die voorbij kwam zei dat het echt niet ver meer was en zijn ze toch maar door gegaan, Gelukkig maar! Eenmaal beneden hup de bus weer in en naar huis. Tijmen en Mees voorin naast de chauffeur zodat ze niet misselijk worden. Bij het hostel op het dakterras wat lunch, broodje van de straat en weer chilltime in de hangmat, lezen, verslagje schrijven en op de iPad.

Einde van de middag weer het stadje in. Eerst een biertje en water en een potje Uno bij een kroegje en daarna op zoek naar eten. Hugo wil graag wat lokaals van de straat, Tijmen frietjes en Mees een klein pizzaatje. Allemaal apart eten, niet echt een succes. Wij eten een taco, of zoiets, op straat, hmm best lekker. De empenada met aardappel erin is dan weer wat minder. Op het centrale plein is het gezellig druk, altijd leuk in Latijns- Amerika. Er is een bruiloft aan de gang, er wordt gedanst door mensen in tekenfilmfiguurpakken (huh?), schoenenpoetsertjes poetsen en de Maya meisje en vrouwen proberen hun waar te slijten. Met de magen soortement van gevuld weer terug, het is al half acht en de vermoeidheid slaat weer toe. We krijgen in de hangmat nog net een biertje naar binnen en gaan dan om 21.00 uur slapen.

Iedereen slaapt prima behalve Hugo, toch nog last van de jetlag, en een beetje de darmen (daar gaat de taco haha).