Artikelindex

Bus-survival
Zondag 13 augustus 2017. Copan, Honduras.

Vandaag hebben we een reisdag op het programma. We hebben nog geen idee hoe lang deze gaat duren. Als eerste gaan we na het ontbijt met de boot naar Rio Dulce. Daar lopen we naar de officina van Litegua, het schijnt dat daar om 9.00 uur een bus vertrekt naar de grens met Honduras. Hmm, hij vertrekt om 9.15 uur, maar het is nog niet duidelijk of er plek is voor ons. Even wachten tot de bus er is. Om 9.30 uur arriveert de bus, of beter gezegd het busje. Gelukkig, we passen er net in. We krijgen de ruimste plekken voorin, het voordeel van toerist zijn. Het busje zit verder afgeladen vol met locals, veel mannen met cowboyhoeden.

135633 2410448 2682065 700 (400x300)

Het eerste stuk gaat niet snel, maar gelukkig overleven we het wel, wat nog geen garantie is met een chauffeur die tijdens het rijden eet, belt en de tv (jaja, voorin naast de chauffeur hangt een tv) bedient (filmpje vooruit spoelen, terugspoelen, volume harder/zachter) en zelf af en toe meekijkt naar de spannende film Max. Nog een wonder dat 'ie tijd heeft het busje te besturen. Richting de grens met Honduras wordt de omgeving bergachtiger en steeds dunner bevolkt, beetje de middle of nowhere gevoel hier. In Chiquimulas moeten we van bus wisselen. Het is gezellig druk op de markt in het plaatsje, we zijn echt in cowbowland aangekomen, iedereen loopt hier met cowboylaarzen en -hoeden en we zien veel standbeelden van paarden. In het volgende plaatsje wisselen we weer van bus, waarbij een dronken local nog mee wil maar geweigerd wordt, gelukkig. En dan op weg naar de grens. Het busje rijdt langzaam over de hobbelige wegen en om de haverklap moet er iemand in of uit. Maar we bereiken dan uiteindelijk toch de grens. Een hele relaxte en rustige grensovergang, naast ons nog een paar andere toeristen, maar dat is het dan ook. Met een minibusje van Berakah hostel rijden we de laatste tien kilometer van de grens naar Copan. Om 17.00 uur komen we dan aan, toch ruim acht uur geduurd deze reisdag, maar ondanks de lengte ging 'ie best soepel. En Tijmen en Mees hebben het weer super gedaan, geen kik gegeven, Tijmen heeft veel gelezen, mee film gekeken en naar buiten gekeken, Mees heeft nog wel wat geslapen, wat een super reizigers!

Wat is Copan een mooi koloniaal plaatsje! De straten zijn van keien, de huisjes kleurrijk, op het centrale plaza zitten mannen met cowboyhoeden en grote kapmessen, de omgeving is bergachtig en groen en de kerk aan het plein is mooi. Een soort van Antigua maar dan kleiner, gezelliger en met minder toeristen.

We lopen naar Hotel Mary uit de Lonely Planet, wat een leuk kleine pousada, hangmatjes voor de deur, mooie ruime kamer, top. Ze vragen 1000 Lempiras voor een kamer, € 36,-. Dat vinden we wat veel en we lopen nog naar hotel Brisas en Acropolis Maya, maar we willen eigenlijk naar Mary. Ivanka en de jongens gaan op een terrasje zitten en Hugo loop terug naar Mary. Nee 800 doen ze niet, de prijs is en blijft 1000. Chips, dan andere poging, 4 nachten voor 900 per nacht dan. Dat accepteren ze, top! Mary is echt een superrelaxt plekje!

Naast de kamer zit comedor Mary, het restaurantje. We eten allemaal pupusa vanavond. Pupusa is een Salvadoriaans gerechtje, een kleine dikke mais tortilla met vulling. De jongens een pupusa met ham en kaas, en Hugo en Ivanka met kaas en jalepeno, heet! We bestellen er nog één en dan terug naar de kamer en slapen.

 

Rode ara’s en toekans
Maandag 14 augustus 2017. Copan, Honduras.

Zo, lekker geslapen, even douchen en ontbijt bij de comedor. De jongens weer pupusa en Ivanka en Hugo de desayuno tipico, tortilla, roerei, bruine bonen prutje (verrassend lekker), room, kleine taco en drie stukjes gebakken banaan. Smaakt best prima allemaal!

Na het ontbijt lopen we het dorp uit richting Macaw mountain bird park. We komen langs een schooltje dat net uit is en een aantal kinderen loopt een eind met ons mee. We praten een beetje met ze, maar met ons houtjetouwtje Spaans blijft het bij de namen en leeftijden en waar ze wonen. Na twee kilometer komen we bij het park aan. Het is een rehabilitatie centrum voor met name rode macaws (ara's) en toekans. Maar ze hebben ook andere soorten papegaaien. De rode macaw is de nationale vogel van Honduras en ze vangen of als huisdier houden is verboden. In het park komen vogels die in beslag zijn genomen bij smokkelaars of mensen thuis. Er wordt geprobeerd met ze te fokken en een deel van de vogels weer uit te zetten in de natuur. Ze hebben nu al een aantal keer vogels uitgezet bij de Maya ruines van Copan.

135633 2410448 2682064 700 (225x300)135633 2410448 2682066 700 (224x300)

Het is een mooi park, met veel mooie macaws en hele mooie toekans. Ze zitten wel in grote, kooien, maar toch mooi om te zien. Wij krijgen allemaal ook een paar ara's op de arm, schouder en hoofd. Dat voelt dan weer een beetje vreemd, beetje te toeristisch. Maar goed, ze doen goed werk hier, en de jongens vinden het super om zo'n grote vogel op de arm te hebben.

Na een paar uurtjes hebben we het wel gezien en lopen terug, maar na tien minuten is het tijd voor de dagelijkse regen- en onweersbui. We schuilen even bij een school, maar de regen houdt niet op en gaat steeds harder. Na een half uurtje mogen we gelukkig mee terugrijden in een busje met de leraren, dat is wel fijn, want de straten zijn ondertussen in rivieren veranderd!

Bij de kamer chillen we nog even lekker met een biertje in de hangmat, de jongens natuurlijk op ipad en telefoon. Dan weer de straat op, op zoek naar eten. Dat vinden we bij een tentje aan het centrale plein. Hugo en Ivanka Hondurese taco's, mwah, wel oké, beetje vochtig. Tijmen en Mees frietjes. En we doen een gezellig potje met de 's middags gekochte speelkaarten (nog even in het woordenboek opgezocht). We lopen over het gezellige plaza terug, nog even in de hangmat en hop, naar bed.

 

Maya ruïnes
Dinsdag 15 augustus 2017. Copan, Honduras.

We ontbijten opnieuw bij Mary: Ivanka en Mees pannekoeken, Hugo de tipico en Tijmen niks. Die geven we brood met chocopasta. Dan lopen we de anderhalve kilometer naar de Maya ruïnes van Copan. Langs de weg komen we al een paar standbeelden tegen, dat belooft wat. We betalen de entree tickets, aangezien Mees pas 'zes' (sorry) is hoeven we maar voor drie te betalen. Als we richting ingang lopen horen we in de verte al gekrijs. Jep, macaws zullen we wel gaan zien vandaag. En ja hoor, na de ingang zien we er al een aantal hoog, en minder hoog in de bomen zitten. We hadden ze natuurlijk al gezien bij macaw mountain park, maar zo vrij in de natuur zijn ze veel mooier. Mees krijst er ook lustig op los, waar de macaws dan weer op reageren.

135633 2410448 2682073 700 (400x300)

We lopen door naar het gran plaza van Copan. Daar zien we een kleine piramide, waar de jongens mooi op kunnen klimmen, en verspreid over de gran plaza verschillende standbeelden van Maya-koningen daterend van 618 tot 738. Het zijn supermooie standbeelden, goed bewaard gebleven en heel gedetailleerd. Bij sommigen kun je nog restanten zien van de rode verf. De meeste beelden zijn van één bepaalde heerser met de maffe naam '18 konijn'. Nu hebben de andere Maya koningen net zulke vreemde namen, zoals rook jaguar, maan jaguar, rook aap, rook schelp etc. We zien ook nog een standbeeld van een Maya koningin of -prinses, de enige van een vrouw in het hele Maya rijk. Duidelijk te zien, deze heeft een rok aan in plaats van lendendoek met blote benen.

135633 2410448 2682074 700 (400x300)

Als we in de hitte de standbeelden bekijken zien we op een gegeven moment ook een groep macaws tussen de ruïnes doorvliegen, dat ziet er wel heel mooi uit. Met een beetje moeite lukt het ze in de lucht aardig scherp op de foto te krijgen.

135633 2410448 2682091 700 (400x300)

Na de mooie standbeelden lopen we naar het juego de pelota veld, balspeelveld, Hier proberen twee teams een rubberbal hoog te houden, aangemoedigd door toeschouwers vanaf de tribunes, die er ook nog zijn. Waar de bal doorheen moet is niet duidelijk, een ring (zoals we in Mexico in Chitzen Itza zagen) ontbreekt. Wel wordt het speelveld geflankeerd door acht grote macaw koppen, misschien moest de bal hiertegen aangespeeld worden? Ook niet duidelijk is of het verliezende team hier ook onthoofd werd zoals op andere plekken in het Maya rijk. Voor de jongens wel wat spannender om te vertellen dat dit hier ook gebeurde.

135633 2410448 2682083 700 (400x300)

Daarna bekijken we Copans bekendste monument, de 63 trappen tellende 'escalinata de los jeroglificos' uit 743 gemaakt door koning rook schelp. De trap bestaat uit duizenden hiërogliefen die de geschiedenis van het koningshuis van Copan vertellen, erg mooi. De Copan ruïnes zijn echt erg mooi, sommige delen zijn nog niet gerestaureerd en hierop staan enorme bomen waar het zonlicht deels doorheen schijnt, dit alles geeft een groot 'Indiana Jones' gevoel. Copan is misschien kleiner dan Tikal, en de tempels van Tikal zijn indrukwekkend in aantal en hoogte. Maar Copan is door de vele gedetailleerde standbeelden en andere afbeeldingen (mensenhoofden, dieren, hiërogliefen) misschien wel mooier dan Tikal. Iemand maakte de vergelijking dat Tikal New York is en Copan Parijs. Hmm, daar zit wat in.

135633 2410448 2682085 700 (400x300)

We bekijken nog meer mooie dingen en dan beginnen Tijmen en Mees het saai te vinden en wordt het tijd om te gaan. Weer terug pakken we een tuktuk en laten ons afzetten op het centrale plein van Copan.

Geen regen dit keer om als excuus te gebruiken, maar gewoon zin om even te hangen bij de kamer, lekker in een hangmatje, biertje en Latijns-Amerikaanse muziek (Despacito mag niet ontbreken natuurlijk). Als lunch koude knakworsten en witte broodjes van de supermarkt. Gezellige super hier, een soort Aldi, maar dan nog wat rommeliger met harde Latin muziek.

Na het relaxen weer het stadje (meer een dorp eigenlijk) in, op zoek naar eten. Dit keer weer eens pizza, we delen met zijn vieren twee heerlijke pizza's bij Jim's pizza. Af en toe een pizza als afwisseling op de tortilla's/taco's/buritto's/en andere mais-achtige dingen met zwarte bonen is ook wel lekker. Tijdens het eten weer een potje toepen, we doen niks anders meer, en daarna naar huis.

 

Hoe hoger, hoe heter
Woensdag 16 augustus 2017. Copan, Honduras.

We pakken de bus naar de Luna Jaguar Agua Termales, vulkanische warmwaterbronnen. De meeste mensen pakken een toeristenshuttle die 's middags vertrekt, maar wij pakken de lokale bus. Twee voordelen: deze is zes keer zo goedkoop en we kunnen nu gaan voordat er andere toeristen zijn. En dat blijkt want bij aankomst zijn we de enigen. Leuk ritje door de bergen, mooie omgeving, kleine dorpjes en locals die in- en uitstappen. Over de ca. 24 km doen we bijna anderhalf uur, de weg is volledig onverhard en gaat door riviertjes, hobbelig maar leuk!

De warmwaterbronnen zijn top, veel leuker en mooier dan die in Xela, en heter ook! We krijgen eerst een rondleiding langs allerlei verschillende pools van verschillende warmte. Ze legt ook uit waar we niet in kunnen. Een riviertje dat tussen alle waterpoelen stroomt is 60 graden. No banjar! En hoe hoger je komt hoe heter het wordt, bovenin is een deel waar het water 80 graden is, dus ook niet ingaan!

135633 2410448 2682117 700 (225x300)135633 2410448 2682134 700 (225x300)

We beginnen onderaan in het koelste water van de rond de 30 graden tot verder naar boven waar het water richting 50 graden gaat. Verder nemen we nog een modderbad, een hele hete douche onder een waterval en warm/koud voetenbad. Alles is allemaal heel mooi natuurlijk aangelegd en verbonden met elkaar door voetpaden door de jungle. Na een bezoek aan de onderwatergrot sluiten we af, we zijn suf van het hete water en de jongens beginnen het na die paar uur weer saai te vinden. Dus terug naar huis.

135633 2410448 2682131 700 (400x300)

Langs de weg wachtend op de bus eten we de meegenomen koude hotdogs, zien we de busjes met toeristen verschijnen en komt er nog een ouder wat vreemd mannetje die vervaarlijk met zijn machete (die heeft hier iedereen) zwaait naast ons zitten voor een praatje. Terug hobbeldebobbelen we weer in anderhalf uur en tegen de tijd dat we terug zijn is het einde middag en hangmat-time!

‘s Avonds eten we bij een klein leuk tentje met lekkere en grote buritto's. (Vier dagen later, ondertussen net terug in Nederland, voelt Hugo die lekkere buritto nog aan zijn darmen.) Bij het eten weer toepen uiteraard en naar huis via het plein. We vinden Copan echt erg leuk, morgen helaas weer naar Antigua en zaterdag naar huis.

 

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!