Mona en Marc reizen met baby door Latijns Amerika (Guatemala)
24 februari - 25 juni 2014
Na hun wereldreis kunnen Mona en Marc niet meer wennen aan de grijsheid van België. Zeker na de geboorte van Andes is het verlangen naar een leven in Centraal of Zuid Amerika groot. Dus pakken zij hun tas en trekken samen met kleine Andes (5 mnd) op zoek naar een zonnige plek om zich te settelen. Reis je mee?
door Mona en Marc
Guate-magisch
Woensdag 9 april 2014. Guatemala.
Onze bus kronkelde de bergen helemaal af. Van 2250 meter terug naar het snikhete zeeniveau. Bij de grenspost schuiven we aan om onze paspoorten gestempeld terug te krijgen en moeten we met onze backpack op de rug zelf de grens over wandelen. Dat zijn van die momenten waar je als reiziger van leeft, smult en geniet. Die adrenaline & nieuwsgierigheid, hoe gaat het zijn over deze grens, daar kicken we op. Reizen, dat gaat door je lichaam heen en wij voelen ons echt levend hierdoor!
De douane officier heeft waarschijnlijk fout gekeken en ons maar vier Euro aangerekend in plaats van dertig Euro. We zijn Mexico binnengekomen op 25 februari en gaan weg op 29 maart. Je betaalt grenskosten zodra je langer dan een week blijft dus hij vergiste zich van maand. Hij vroeg nog hoe oud Andes was want hij had zelf een zoontje.
Reizen met een baby is echt veel makkelijker! Je wordt niet meer behandeld als ellendige backpackers maar als betrouwbaar gezin, en dat opent veel deuren! Iedereen wilt Andesje wel eens aaien of vastpakken en Andes geniet er ook van. En constant vragen, is het oké als ik het raam open? Wil je van voor zitten, mag ik even je baby vasthouden? Busritten en baby's gaan héél erg goed samen! Althans in het buitenland.
Eens de grens over en terug de bus in zien we massieve vulkanen en bergen, wij gaan terug stijgen! Een beetje bang was ik, hopelijk stijgen we niet te bruusk, dat kan mijn maagontsteking nu echt niet aan! Maar ons busje rijdt zachtjes de bergen in, de rivier volgend. Mooie valleien, watervalletjes, koffieplantages en palmbomen. Guatemala kan nu al niet meer stuk voor ons. Wanneer we ons hoogste punt bereikten, waren we al elf uur onderweg. Ze zeiden dat de tocht zeven uur zou duren maar uiteindelijk werd het twaalf uur lang. Weeral complimentjes gekregen dat Andes zo braaf en stil was!
De weg en splitste en we moesten van bus veranderen. Wij moeten afdalen tot Panajachel en dat duurt nog een halfuur. Een spannende weg want elk moment zouden we het meer kunnen zien! Maar jammer genoeg had de avondmist zich al gesluierd over het meer en konden we het pas de volgende dag zien. Vermoeid zoeken we ons Airbnb bungalowtje dat we voor honderd Euro een hele week hebben gehuurd, inclusief ontbijt! Onze gastvrouw heet Linda, is 59 jaar oud en staat vol tattoos, vroedvrouw van beroep, yoga, meditatie... Heel aangename kennismaking gehad en gauw het bed in want we zijn 'stikkapot' en morgen is een nieuwe dag!
Krekels 's nachts horen en 's morgens wakker worden door kukelende hanen en papegaaitjes. Heerlijk! Ontbijt staat klaar en wij staan op. Vers gesneden ananas, papaja, banaan., zelfgemaakte yoghurt, zelfgemaakte kruidenkaas, granola, zuurdesembrood en kruidenthee. Mijn maag voelt zo hongerig aan en we vallen aan. Wat een heerlijk ontbijt! Bij onze vorige gastvrouw bestond het ontbijt uit pikante vistacos en spinazie-omelet met tortilla's. Veel te zwaar naar onze goesting, dus dit hier is perfect!
Ontbijt achter de kiezen, en wij vertrekken naar het meer! Weeral veel mensen die zo een wit blond baby'tje geweldig vinden! Wat wij zo heerlijk vinden aan reizen is cultuur opsnuiven en toevallig is het zondag hier dus staan hier bussen vol Guatemalteekse toeristen uit omliggende steden die een dagje aan het meer komen spenderen. We nemen een boottocht, praten met lokale mensen, luisteren naar muziekoptredens, kortom een geweldige dag. Dan ook nog gaan uiteten voor drie Euro per persoon en taxi (tuktuk) voor vijftig cent per persoon. Héérlijke dag!
Onze dagen in Panajachel zijn omgevlogen! Elke dag supergezellig ontbijt, avontuurlijke tuktuk-ritjes, mooie wandelingen, de leukste marktjes, lekker eten, boottochtjes, rustmomentjes op uitzichtpunten, hete namiddagen in de hangmat... Hier zagen we onszelf wel wonen! Dus zijn we ook gaan kijken naar vastgoedprijzen, een klein huisje met tuintje kost al gauw 60.000 Euro. In Europese termen valt dat goed mee, zeker als je ziet in welk paradijs je bent beland.
Maar we zijn verder gaan denken dan vastgoed. Oké je opent een restaurantje, dat pand huur je. Je brengt je kinderen naar een privé school, dat kost je hier 250 Euro per maand per kind, oké dat betaal je ook. En je maakt lekker eten en toeristen komen hun geld bij je spenderen. Hoeveel kun je hier dan maandelijks verdienen? Leven is spotgoedkoop hier, dat is geweldig, dat betekent dat we hier als koningen kunnen leven! Maar hoelang moeten we sparen voor vliegtickets te kopen om gewoon één keer per jaar onze ouders te bezoeken? En ik spreek vanuit de gedachte dat ons restaurantje goed gaat bollen... En onze reisdromen? Afrikaanse safari, Trans-Siberië Express naar China via Mongolië en Centraal Azië? De hele laars van Italië per auto? Scandinavië? Nog eens naar Bali? Oh die dromen kunnen we dan pas verwezenlijken als toerisme gaat boomen hier en ons zaakje de beste in stad gaat zijn. Emigreren en in het paradijs wonen of in België blijven en de wereld blijven ontdekken... Wat een keuze om te moeten maken. Gelukkig hebben we nog enkele maanden om na te denken en te beslissen.
Na een heerlijke week aan het Atitlan Meer, nemen we afscheid van Linda en haar gezellig huisje. Onze tocht gaat verder naar de koloniale stad Antigua! Daar zien we ontzettend oude gebouwen die de Spaanse kolonisten nog hebben neer geplant. Het verschil met Panajachel is dat Antigua een cocon is waar toerisme zich erg goed ontwikkeld heeft. Goede straten en stoepen, mooi onderhouden huizen en parkjes, fatsoenlijke restaurants en bars. Met als gevolg ook Europese prijzen!
Hier zouden we meteen willen wonen! Immomakelaar aangesproken en gaan praten met Zwitserse expats. Weeral de conclusie dat we de goedkope vastgoedtrein gemist hebben. Een zaakje openen is altijd mogelijk maar je begint klein en achterin, je werkt je weg naar de top. Het wereldreizen lonkt dan weer...
De dochter van de expat vertelt ons dat ze nooit in Europa wil wonen. Ze heeft veel gereisd daar dankzij haar ouders maar ze vatte samen dat de meeste Europeanen met een zuur gezicht rondlopen en afgericht zijn om 'work work work eat money spend sleep repeat'. Dat vond ze moeilijk aan te zien want in Guatemala, arm of rijk, iedereen geniet van het leven, familie en de liefde. En dat is een mooi moraal dat een 21 jarig meisje ons kon vertellen.
Amper twee volle dagen in Antigua hebben we gespendeerd. Gaan wandelen, eten op de lokale marktjes, veel 'gesocialised' met de lokale bevolking. Toevallig was er een beroemde processie aan de gang, wat tienduizenden mensen naar Antigua lokt elk jaar. Iets met Jezus, paarse gewaden, ronddragen van levensgrote Christelijke beelden en maken van een soort schilderijen op grond. Zoveel mensen, zoveel sfeer! Wat een heerlijk land met lieve mensen. Zeker een van onze top vijf lievelingslanden! Ik heb kookles gegeven en kookles gaan volgen! Ik zie een toekomstmogelijkheid hierin, wie weet ooit? Jammer dat onze reis de komende maand helemaal ingepland is, we hadden nog graag enkele weekjes hier kunnen blijven!
We zitten nu in een microbusje op weg naar El Tunco, een veilig stranddorpje beroemd om de stevige oceaangolven om te surfen en 's werelds beste verse tonijn. We hebben gekozen om via hier onze weg naar het zuiden te doen want Honduras had zulke veilige plekjes niet en anders werden de busritten té lang!
Drie dagen strandhangen en dan gaan we naar Nicaragua voor een volledige week. Twaalf dagen Costa Rica en vijf dagen Panama. 6 mei arriveren we in Colombia! Inderdaad, wij hebben onze tickets vervroegd! Zodoende hebben wij meer tijd in Colombia en kunnen we onze focus op de laatste expat-mogelijkheid zetten! Nu gaan we even genieten van al het moois dat Centraal Amerika ons te bieden heeft! Mijn vorig blogbericht was geschreven vanuit mijn bed toen ik heel ziek, niets meer kon gaan doen of eten. Daarmee de licht pessimistische kijk op onze reis. Ach, het overkomt iedereen wel eens he! Nu verder genieten! Tot gauw lieve lezers!
