Artikelindex

MaWeKaFlo165Wendy en Marty op reis met tieners door Midden Amerika (Guatemala)
29 juni - 10 augustus 2013

In 2012 maakten ze een prachtige reis door Myanmar. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus na thuiskomst fantaseerden Marty, Wendy, Kathy (14) en Floortje (11) alweer over hun volgende reis. Midden Amerika is het geworden. Ze starten met een paar dagen New York en reizen daarna door naar Mexico, Guatemala en Belize.


Door: Marty, Wendy, Kathy en Floortje de Jonge


Acht uur reizen?
Vrijdag 12 juli 2013. Chichicastenango, Guatemala.

Inmiddels zijn we aangekomen in Guatemala. In Chichicastenango om precies te zijn. Een hele mond vol en daarom door de lokale bevolking dan ook afgekort tot 'Chichi' net zoals een ander dorp hier dat in plaats van Quetsaltenango gewoon 'Xela' heet. Wel zo makkelijk dat afkorten hier! De reis er naartoe was alleen wat minder kort zoals de titel van deze posting al doet vermoeden.

Ze hadden ons bij de verkoop van het ticket verteld dat we er zo'n acht uur over zouden doen vanaf San Cristobal naar Chichi. Om half acht stonden we zoals afgesproken klaar om te vertrekken en uiteindelijk werden we rond kwart voor acht al opgepikt. Niet slecht voor een Mexicaanse afspraak. De chauffeur vroeg of we Spaans spraken, 'non, si, una poco...'. Oké, zei hij en begint vervolgens in rap Mexicaans iets te vertellen over tax die we moeten betalen bij de grens van Mexico en Guatemala. We maakten eruit op dat het dertig Pesos per persoon is. Ongeveer twee Euro, nou dat ging nog wel lukken. Vervolgens nog een boel andere mensen opgehaald tot het busje vol was. Die reed flink door en we schoten dan ook best wel op. Vlak voor de grens stopten we alleen nog even voor een hapje, plasje en drankje en ging hij de paspoorten en geld ondertussen verzamelen voor de grensovergang. Blijkt ineens dat we straks driehonderd Pesos per persoon moeten betalen. Oep, dat hadden we dus niet meer in de portemonnee zitten. Nog precies zeshonderd hadden we dus even overwogen of we de meiden dan maar gewoon zullen achterlaten maar vooruit, dat willen we toch ook niet doen. Onder wat gemor van de chauffeur zijn we dan dus eerst maar even langs een pinautomaat gereden.

Aangekomen bij de grens gaat hij met alle paspoorten en geld naar een kantoortje en krijgen we een kwartier later onze paspoorten met uitreisstempels weer terug. Tsja, dát we zouden moeten betalen om het land te verlaten wisten we wel enigszins maar of dat nou tachtig Euro was? Het zal vast wel want we spraken namelijk later mensen die weigerden om te betalen en gewoon zonder pardon werden teruggestuurd.

Aangekomen bij de grens worden we er allemaal uitgegooid met bagage en al en richting een kantoortje gestuurd om Guatemala ín te kunnen reizen. 'Ons' busje blijft gewoon aan de Mexicaanse kant staan en gaat niet mee de grens over. In het douanekantoor loop je er aan de rechterkant in, paspoorten inleveren, stempel zetten (terwijl de douane beambten tegelijk een voetbalwedstrijd op tv volgen), aan de linkerkant eruit en hoppa dan sta je in Guatemala. In de zon, met al je spullen om je heen te kijken of er ook een busje is dat ons uiteindelijk gaat afleveren op de plaats van bestemming.

Wachten, wachten, niemand die iets weet of ziet maar vreemd genoeg is op zo'n moment is er geen enkele backpacker die erg zenuwachtig wordt. Gelaten wachten we met z'n allen tot er iets gaat gebeuren en ja hoor, daar komen een paar blauwe busjes aanrijden die reizigers eruit gooien, net zoals wij eerder, zij gaan in omgekeerde volgorde door de douane naar onze bus, wij stappen in die van hen en zo word alles transnationaal prima geregeld. Je moet alleen vertrouwen hebben en geduld, veel geduld.

Vervolgens komen we bij de bus en vraagt onze nieuwe chauffeur aan iedereen waar ze heen moeten om de reizigers logisch over de bussen te verdelen. Als wij aangeven dat we naar Chichi moeten is er even wat verwarring. Nee, niemand heeft mensen voor Chichi op zijn lijst staan hoor! Hmm, dat is lastig want we willen er toch naartoe! Het gevolg is druk bellen en overleg en na wat heen en weer gepraat gaat hij ons toch brengen samen met een ander Nederlands gezin dat aan het trekken is.

2013-07-10 17.09.49 (180x240)20130710 181534 1 (180x240)

We rijden vervolgens nog een paar uur door prachtig landschap en komen uiteindelijk rond een uur of zeven aan in Chichi, tien en een half uur dus in plaats van de beloofde acht. Maar goed, we zijn er en vinden al snel een plaats om te slapen en eten vervolgens heerlijk op een restaurant balkon. Morgen is hier een beroemde markt en wij zijn er tenminste al. Kunnen we mooi vóór de stroom toeristen komt al de 'echte' lokale markt op gaan!

Bij het naar bed gaan pakken we de slaapspullen uit en komen we tot een schokkende ontdekking. Quinty, de knuffelbeer van Floortje, is nergens meer te vinden! Al sinds onze reis van een half jaar in 2010 gaat Quinty op al onze reizen mee en heeft al die avonturen ongeschonden doorstaan. Floortje was natuurlijk in tranen want deze knuffel heeft ze destijds van haar vriendinnetje, Quinty geheten, gekregen en hoort gewoon als vast onderdeel bij haar in een vreemd bed. Waarschijnlijk in de bus blijven liggen dus. We verzinnen een oplossing door haar lieveling paarse olifantentasje te vullen met een half opgeblazen ballon als surrogaat knuffel en spreken af morgen op de markt een nieuwe te gaan zoeken.

De volgende morgen staan we op tijd op om als één van de eerste buitenlanders op de markt te gaan kijken. Een bonte verzameling van stalletjes bemand door verschillende etnische groepen Indiaanse mensen uit de omgeving. Die zijn veelal vannacht uit de dorpen in de bergen naar Chichi gekomen om hun waren te verkopen en inkopen te doen. Het leuke is dat het echt een markt voor de mensen hier is en niet speciaal voor de toeristen. Die komen er natuurlijk ook op af dus worden zeker ook snuisterijen te koop aangeboden.

20130711 140802 (180x240)20130712 090338 (180x240)

Nadat we een stukje hebben gehad komen we het Nederlandse gezin tegen waarmee we gisteren in de bus zaten en wat hebben die bij zich... Precies, Quinty! Feest natuurlijk, ze is weer terug en is 'helemaal in haar eentje' naar Panachel en terug gereisd. Je snapt wel dat ze een heleboel te vertellen had. Wat een echte reisbeer is die Quinty toch!

De rest van de dag brengen we door op de markt, we eten onder plastic zeiltjes op lange houten banken tussen de 'normale' mensen kip, varken, tamales, rijst en groenten. Je krijgt er een stapel kleine tortillas bij waarmee je alles van je bord opschept en zo tezamen opeet. Heerlijk! Uiteraard vullen we ook onze souvenirs aan want ja, nu we er toch zijn...

20130711 114330 (320x239)

We hebben daarmee meteen onze onderhandelings capaciteiten weer terug op peil kunnen brengen want het zijn wel een stelletje boefjes hier. Die indianen lijken wel zo lief en vriendelijk, maar zonder blikken of blozen draaien ze je zo een poot uit. We hadden daarbij wel een troef die in konden zetten, namelijk een zakje ballonnen! Veel van de marktkooplui komen namelijk met hun hele gezin naar de markt en veel dames (de meest venijnige handelaars die er rondlopen) hebben dan ook een klein kindje bij. Nou dat kunnen wij ook! Terwijl we bezig zijn met onderhandelen blazen Floortje of Kathy een kleurige ballon op en geven die aan het glunderende kindje die kraaiend van plezier zijn nieuwe speeltje aanpakt. Aahh, wat schattig... Iedereen lachen en Bam! 'now we want the special and real price!' Ongetwijfeld zijn we nog steeds goed afgezet maar we hebben in ieder geval de illusie dat we een goede deal hebben gesloten. Wij blij, zij blij, iedereen een goede dag!


Met de kippenbus naar een hippiedorp
Zaterdag 13 juli 2013. San Pedro la Laguna, Guatemala.

Nadat we onze rugzakken opnieuw hebben moeten inpakken om alle souvenirs kwijt te kunnen, hadden we het leuke idee om met de openbare bus naar het Atitlan meer te gaan reizen. Het is maar anderhalf uur rijden, dus goed te doen qua reistijd, en een unieke kans om eens in die prachtig versierde oude Amerikaanse schoolbussen mee te rijden tussen de lokale mensen. Deze bussen zijn hier bekend onder de naam, 'chicken bus'. Zoals je zelf wel kan bedenken vanwege alles wat er op die bus mee gaat, inclusief levende kippen.

Op de hoek van onze straat staan we nog maar vijf minuten te wachten en daar komt er al één aanrijden. In een wolk van zwarte dieseldampen komt een glimmend monster de heuvel op scheuren. We steken onze hand op en de bijrijder gooit al rijdend de deur van de bus open. Dan gaat alles ineens heel snel. Nog voor de bus stil staat springt hij eruit, grijpt twee rugzakken vast, smijt ze in het gangpad en roept ons toe: 'Panajachel?, come, come'. Met onze armen en schouders vol met de rest van onze bagage persen we ons de propvolle bus in en we rijden alweer. Binnen tien seconden van de stoep in een hobbelende bus. Een zitplek is er niet meer (denken we) maar de bijrijder schreeuwt wat door de bus en we worden half bij mensen op schoot geduwd. Inclusief mijn rugzak van vijfentwintig kilo. Maar goed, we 'zitten' tenminste.

20130711 104825 (320x240)

De weg van Chichi naar Panajachel gaat dwars door de bergen en op een of andere manier is het een gebruik in Guatemala om verkeersdrempels in een haarspeldbocht te leggen. We worden dus letterlijk tegelijk omhoog en opzij geklutst. De veringen van de bussen zijn in hun vorige leven toen ze nog kinderen naar school brachten al lang versleten dus je kan je voorstellen hoe comfortabel het was. Kathy zat redelijk van voren maar haar maag kon het niet meer aan. Vlug een plastic zakje erbij, zes bochten later ook Floortje. Die zat natuurlijk een paar rijen verwijderd van Kathy en ons dus in een volle, stammende bus met plastic zakjes heen en weer lopen vereist acrobatische vaardigheden.

We wisten van tevoren dat we nog een keer moesten overstappen dus toen we na een half uur afremden bij een dorpje waarschuwden we de meiden al dat we zo even uit de bus moesten/mochten. Bam!, vol op de rem, ik vlieg met mijn hele gewicht en rugzak tegen de stoelleuning voor me, de bijrijder slingert zichzelf op het dak van de bus, stamp, stamp, stamp, de busachterdeur vliegt open, onze rugzakken worden uit de bus gegooid, 'out, out, change bus!'. We graaien nog snel onze handbagage (en plastic zakjes) mee, springen uit de bus die alweer aan het optrekken is en daar staan we met wiebelige benen op het asfalt! Helemaal beduusd om ons heen kijkend, hebben we alles nu wel? Gelukkig blijkt de hoop bagage die midden op de rijbaan is achter gebleven, compleet. Nadat we een kwartiertje op adem zijn gekomen, wagen we het om de volgende bus te gaan zoeken die ons verder moet brengen. Hoewel we nu beter voorbereid zouden moeten zijn, is het weer een stressvolle ervaring. Nu word de bagage op het dak gegooid, wij met drie tot vier indianen op een schoolbankje gepropt en scheuren maar weer. Blijkbaar hadden we niet de juiste directe bus naar Panajachel gekozen want halverwege moesten we nog een keer wisselen.

20130712 122416 (320x240)20130713 130206 (320x240)

Uiteindelijk zijn we gelukkig wel compleet en gezond aangekomen bij de haven en konden met een bootje naar San Pedro la Laguna, een klein dorpje aan het Atitlanmeer dat voornamelijk bevolkt word door een stel oudere en jonge hippies. Vegetarische curries, falafel, health juice, het is hier allemaal te krijgen. Ook hebben we een stel hangmatten voor de deur van ons hostel hangen. Heerlijk, even totale rust en bijkomen. Dat kunnen we allemaal wel even gebruiken.


De weg kwijt in Antigua en marshmellows op de vulkaan
Maandag 15 juli 2013. Antigua, Guatemala.

Vanuit San Pedro pakken we nu maar een gewone minibus om verder te reizen. Nog een keer met de chickenbus vonden de meiden geen goed idee. De volgende stop in de planning is de stad Antigua, bekend om haar mooie centrum en gelegen tussen drie actieve vulkanen in. De laatste keer dat er eentje uitbarstte is al zo'n jaar of drie geleden dus dat lijkt ons wel veilig genoeg.

Aangekomen in Antigua begint, het inmiddels vertrouwde, zoeken naar een guesthouse en na wat rondzoeken en vragen vinden we nu 'Hostel Santiago'. Niet al te ver van het centrum, vijfentwintig Euro per nacht voor een vierpersoonskamer, gelegen achter een reisbureau met de kamers rond een kleine tuin/patio. Precies wat we zoeken. We gooien dan ook onze spullen in de kamer en gaan het centrum verkennen. De hele middag en avond struinen we door de stad, bezoeken een kerk en een klooster, eten hier wat, drinken daar wat, lekker op het gemak genieten van de binnenstad.

20130714 152345

Het handige van veel steden is Midden Amerika is dat ze net als Amerikaanse steden vaak zijn opgebouwd uit rechte straten die elkaar kruisen, en vaak ook nog uit opvolgende nummers zijn opgebouwd. Als je dus in de Calle Norde 5 moet zijn omdat daar een mooi plein is en je ben nu op de Calle Norde 2, dan weet je dat je nog maar drie blokken verder moet zijn, erg makkelijk. Iets vervelender is dat de straten zo ook al snel op elkaar lijken en als je dan 's middags met het zonnetje op je hoofd vertrekt, vergeet om een kaartje van je guesthouse mee te nemen en 's avonds in het donker terug wil... Kan dat wel eens lastig zijn! Oftewel, we waren verdwaald.

Ons guesthouse staat niet in de Lonely Planet, de mensen die we het vragen weten het ook niet eigenlijk dus zit er niks anders op om maar weer terug te lopen naar een bekende plek en vanuit daar weer op je geheugen je voetsporen terug te lopen. Het duurde even, maar gelukkig kwamen we toch weer thuis. Snel naar bed want, want de volgende dag moeten we er al weer vroeg uit.

Om vijf uur op, om zes uur weg om de Pacaya vulkaan begaan beklimmen. Eén van de vulkanen hier in de buurt. Stevige bergschoenen aan was geen overbodige luxe want het was een flinke klim naar boven. Eerst over gladde bospaden, daarna over mul lava grind. Ook Floortje en Kathy laten zich niet kennen en slaan de aangeboden paarden om op naar boven te gaan af. Op eigen kracht komen we dan ook na anderhalf uur boven. Daar hebben we een mooi schouwspel van de rokende vulkaan en is het vlak onder de oppervlakte nog zo heet dat de meiden marshmallows kunnen laten smelten in een uitgegraven hol in de grond. Helaas konden we uit veiligheid niet helemaal aan de rand van de krater komen en zagen we ook geen gloeiende lava stromen. Maar ja, dat is de natuur, die laat zich niet dwingen. Toch was het zeker de moeite waard en een erg leuke excursie.

vulkaan

Vanavond weer op tijd naar bed want morgen vertrekken we om vier uur 's nachts naar Rio Dulce in de jungle van Guatemala. Weer spannend wat we daar gaan beleven.


Rustig op pad met de kano en powerboat racen
Zondag 21 juli 2013. Rio Dulce, Guatemala.

Aangekomen in Rio Dulce vinden bij Taijx Hacienda een (voor ons doen) luxe onderkomen met twee aparte tweepersoons hutjes én een zwembad. De eerste sinds we vertrokken zijn dus de meiden waren er na aankomst niet uit te slaan. Ze hadden helemaal gelijk en het was ze gegund. We zijn allemaal toe aan een dagje rust dus doen we niet veel meer dan zwemmen, lezen, hangen en eten. De volgende dag regelen Wendy en ik 's ochtends wat dingen in het dorpje en kopen onze picknick lunch. In de middag gaan we namelijk met de kano de omliggende mangroven verkennen.

Rio Dulce ligt in een mooi en rustig natuurgebied aan de rivier en heeft een bijzonder ligging. Op deze bijzondere omgeving komen namelijk veel vreemde vogels af. Zowel trekvogels die hier hun buik komen vullen als rare vogels in de vorm van een hele roedel Amerikanen met hun boot. Die komen behalve voor het goedkope bier, waar ze in de ochtend al aan beginnen, met name vanwege het feit dat Rio Dulce in een 'hurrican hole' ligt. Hoe zwaar het orkaanseizoen ook is, in Rio Dulce liggen de boten relatief veilig. Hoewel het maar een halve dag varen van de open zee afligt komen hier vrijwel geen orkanen overheen. Veel, over het algemeen welgestelde, Amerikanen liggen hier dus vanaf juni tot november met hun boten geankerd in de rivier en gaan daarna het Caribische gebied in om te island hoppen. Het gekwetter van de watervogels onderweg was heerlijk, maar het gesnater van die Amerikanen... Op normaal volume praten, dat blijft moeilijk voor ze.

Maar goed, onze kanotocht was een succes. Mooie lagunes en onze lunch van een hele gebraden kip waarvan we met onze handen de stukken plukte, een komkommer en een fles water was heerlijk en gezellig. Niemand in de buurt, gewoon met z'n vieren aan de kant van het water genieten. Een leuke een rustige middag. Dat we aan het einde een tropische regenbui over ons heen kregen deed daar niets aan af.

fruit-eten

De dag daarna op het gemakje de rivier afgezakt richting de kust, naar Livingston. We verwachtten er niet zoveel van, de plaats staat vooral bekend als uitvalsbasis richting Belize, maar we vinden er toch een paradijselijk guesthouse. Doe je ogen (figuurlijk) dicht en stel je het volgende voor: 'Zittend bij de haven, uitzicht vanuit een lagune over de kabbelende zee, voor je een houten pier die het water in steekt met op het einde daarvan een rieten dakje. Daarin hangen een paar hangmatten te schommelen in de verkoelende zeebries. Twee pelikanen komen laag over de golven aanzweven tegen de ondergaande zon, op de achtergrond hoor je de klanken van een loungenummer met in je hand een koud biertje' En daar blijven we dan maar één nachtje. Morgen moeten we namelijk al door naar Belize.

Vervolg reis in Belize

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!