Artikelindex

Kalverstraat
Zaterdag 31 juli. Nederland.

Hatsjoe. We zijn weer thuis. De hooikoorts is weer terug. Bijna vier weken in het groen van Costa Rica nergens last van gehad, maar het Nederlandse gras... Nog een laatste vakantieblog van onze laatste week.

Na vier nachtjes chillen inPlaya Carillo zijn we doorgereisd naar het beroemdste Nationaal Park van Costa Rica:Manuel Antonio. Op weg hier naartoe passeren we Rio Tarcoles. Op de brug kijken er veel mensen naar beneden. Waar zouden ze naar kijken? Al snel zien we het. Zo'n tien meter beneden ons zien we een grote groep krokodillen liggen. De krokodillen zijn immens. Er liggen exemplaren bij van wel zo'n drie meter groot. Sommigen liggen met de bek open. Roerloos. De scherpe tanden zijn te tellen. Nee, langs deze rivier willen we niet wandelen.

We passeren een ander Nationaal Park: Carara. Dit staat bekend om de grote groepen Great Green Macaws die hier langsvliegen. Hoog in de lucht zien we paartjes overvliegen. Het gekrijs is schel en hard.

Manuel Antonio is één van de drukst bezochte parken. We slapen hier in Hotel Mono Azul. Dit hotel heeft zich verbonden aan een goed initiatief: het Kids Saving the Rainforest Project. Een deel van de inkomsten gaat naar dit project toe. Na wat geklaag van André over een niet functionerende airco krijgen we een gratis upgrade naar een heuse villa met twee kamers, twee badkamers, een keuken en twee tv's. Wat een luxe zeg. Op twee meter afstand ons 'privé-zwembad'.

altaltaltalt

De volgende ochtend gaan we met een gids in het park in. Nu zien we pas goed wat het toerisme hier betekent. Het junglepad is hier van grind en zo'n tien meter breed. Het lijkt wel de Kalverstraat. Gidsen met telescopen verdringen zich om een luiaard, iguana of ander dier te kunnen spotten voor alle toeristen. Luna is al snel verveeld en vraagt waarom we niet een klein - en in haar ogen veel avontuurlijker- zijpaadje ingaan. De gids antwoordt iets over giftige slangen en de mede-Amerikanen in onze groep schrikken. De gids heeft er duidelijk geen zin om van de Kalverstraat af te gaan. Ik beloof Luna dat we met zijn vieren wel de zijpaadjes ingaan. Gelukkig zien we nog wel wat mooie dieren. Een paar luiaards, veel apen en een echte black widow spider van heel dichtbij.

IJs met aap

altNa anderhalf uur worden we bij een prachtig strand gedropt. Een mooie baai, wit zand en palmbomen. Een luie luiaard hangt in een palmboom vlak boven het strand. Hier wemelt het ook van de wasbeertjes. Terwijl we aan het zwemmen zijn, doorzoeken de wasbeertjes de rugzakken op zoek naar eten. Kstt, wegwezen jullie! Snorkelen levert vanwege het slechte zicht helaas niets op. Voordat we kunnen verbranden trekken we onze junglekleren weer aan en gaan we zelf op pad. We lopen naar een mirador (uitzichtspunt). We zijn nu zelf ook behendig in wildlife spotten. Ik zie een agouti in de bosjes schuifelen en even later zijn we omringd door een groep white faced monkeys. Vanaf het uitzichtspunt zien we duidelijk de oranjegrijze modderpluimen in zee aangevoerd door de rivieren na de vele regens. Nee, snorkelen heeft echt geen zin. We wandelen nog wat over kleine paadjes en besluiten als het water op is, snel weer terug te lopen naar het kleine dorpje waar we de kinderen ook een Italiaans ijsje van een gelateria beloofd hebben. Terwijl we daar van een heerlijk ijsje genieten, zien we opeens een doodhoofdsaapje. De mono titi. Een bedreigd aapje waarvan er in dit park nog maar een paar honderd voorkomen.

Watervallen en hangbruggen

De volgende morgen gaan we een klein park:Rainmaker Forest. Hier lopen we helemaal alleen een self guided trail van ongeveer twee uur. Langs vele prachtige grotere en kleinere watervallen. Met informatieborden over alle bijzondere bomen. Over een tiental grote en kleine wiebelige hangbruggen hoog boven de jungle. De meiden vinden het maar wat avontuurlijk en lopen trots voorop met hun wandelstok. Ze spelen de gids en Dille loopt de hele route helemaal zelf uit. Helaas spotten we niet de kleine gifgroene kikkertjes of andere dieren. Wel mooie rupsen en paddestoelen. Net voor een immense regenbui zijn we weer binnen bij het informatiecentrum.

Bultrugwalvissen

Onze laatste stop aan de Pacifische kust is Dominical. Een heel relaxed surfdorpje. We slapen in hotel Domilocos, dat in Nederlandse handen is. Michiel de eigenaar adviseert ons te lunchen bij een pannenkoekenrestaurant in het dorpje. Dit is een groot succes. Met aardbeien, nutella en ijs. Dat gaat er prima in. 's Middags gaan Luna en ik even bodyboarden bij een klein strandje. Ook dit gaat Luna goed af. Doordat ze zo licht is, glijdt ze bijna met haar board het strand op. Ik zink alweer na een paar meter. Wat opvalt, is dat het zeewater hier vreselijk warm is. We zijn hier ook vlakbij bij het Nationaal Park Marino Ballena.

altElk jaar leggen bultrugwalvissen uit Antartica een tocht van 5000 kilometer af om hier in het warme water tussen juli en oktober te paren en te baren. Bultrugwalvissen komen altijd terug om te paren naar de plek waar ze geboren zijn. Net zoals de schildpadden die we eerder tijdens onze reis zagen. De volgende ochtend gaan we dan ook in een bootje de zee op samen met een groep Belgen (die volgens de meiden dan meteen uit Plopsaland komen). Helaas hebben we deze keer geen geluk. Er zijn al wel een paar bultrugwalvissen  gesignaleerd, maar dan moet je net die twee a drie uur die je op zee bent geluk hebben. We turen en turen en spotten wel een paar mooie olive ridley schildpadden van dichtbij. Op het eind zien we ook nog een groep bottlenose dolfijnen. Eentje zwemt zelfs even vlak naast onze boot. Luna en Dille hebben ze goed kunnen zien. Een poging om toch nog te snorkelen wordt door de sterke stroming en golfslag nabij de rotsen niets en levert wel wat schrammen op.

Na verse ananas en meloen op het strand gaan we wat sightseeen. We komen terecht bij een tilapia restaurant. Luna en Dille mogen zelf hun eigen vis vangen wat ze erg leuk vinden. Als de gebakken vis later gebracht wordt, wil Luna wel zeker weten dat ze haar eigen gevangen vis opeet. Die nacht heeft Luna een nachtmerrie. Ze huilt hard. We denken dat ze over het snorkelavontuur droomt waar ze - ondanks haar C-diploma- toch wel van onder de indruk was. Als ze huilend wakker wordt, zegt ze echter: 'ik wil niet een klein zusje'. Ze bleek alleen maar gedroomd te hebben dat ik zwanger was en dat zou voor haar een nachtmerrie zijn.

Ziplines voor watjes

De volgende dag gaan we naar Hacienda Baru. Een heerlijk ontspannen plek. Bij de entree zit net een groep white faced monkeys in de bomen. Ze eten wat vruchten en gooien resten naar beneden. Kijk uit voor je hoofd! Daar gaat zelfs een aap plassen. De straal is een paar meter bij ons vandaan. Luna en ik gaan hier de ziplines (kabelbaan door de jungle) doen. Deze ziplines gaan echter niet zo snel als die in Monteverde, waar Luna het met André gedaan heeft. Luna mag hier zelfs alleen gaan omdat je niet zelf hoeft te kunnen remmen.

altalt

Tijdens onze wandeltocht met zware uitrusting omhoog, spotten we nog een prachtige uil. De gids geeft uitleg over de leaf-cutting ants. Er zijn werkers die de blaadjes dragen en er zijn kwaliteitsmieren die het weggetje vrijhouden. De gids laat dit zien door met een groot blad het spoor te blokkeren. Al snel komen er mieren die geen taak hebben in het vervoer van bladeren het ongewenste object weghalen. Fascinerend om te zien. Deze mieren hebben een belangrijke rol in de jungle. Een groep mieren kan wel tot honderdtwintig kilo bladmateriaal weghalen. Ze lopen afstanden tot vijfhonderd meter.

De ziplines zijn prima te doen. Luna mag steeds voorop en vindt het stoer dat ze alleen mag. We mogen zelfs een keer achterstevoren. Op de terugweg spotten we nog de giftige black&green dart frog. Dille was met papa ondertussen in de vlindertuin en aan het wandelen op zoek naar toucans die je hier zou kunnen spotten. Op de terugweg zie ik een aap zitten aan de zijkant van de weg. Het blijkt een groep spider monkeys te zijn. Er zijn ook drie baby-aapjes bij. Wat schattig om te zien hoe ze zich aan hun moeder vastklemmen en stevig vasthouden. Soms mogen ze even los en zelf een klein stukje klimmen. André maakt er een prachtige video van.

Toukans en ara's

altWe gaan nog op zoek naar een waterval in de omgeving. We vragen het uiterste van onze Toyota RAV als we een volgens de Lonely Planet one of the country's most notoriously difficult roads nemen. Opeens spot ik in een toucan in de lucht. We stoppen snel. Het blijkt de chentnut mandibled toucan te zijn. Prachtige foto's kunnen maken van dit kleurrijke paar.

Het einde van onze vakantie nadert nu snel. De meiden genieten nog een keer van de pannenkoeken en hun favoriete drankje: te frio melocoton (ice tea met perziksmaak). Maar ze verlangen steeds meer naar hun favoriete drankje thuis: optimel framboos!

Op de weg terug naar Margaret in La Garita, het hotel waar we onze rondreis begonnen zijn, spotten we nog prachtige scarlat macaws. Wat een mooie kleurrijke vogels. Inmiddels beginnen we toch echte wildlife spotters te worden.

Het is echt thuiskomen bij Margaret. De kinderen genieten nog eenmaal van de prachtige tuin daar. Nog één keer lokaal eten in het maisrestaurant en dan zit het erop. Het was een geweldige vakantie. Costa Rica is werkelijk een heerlijk land om rond te reizen. De afstanden zijn goed te doen. De natuur is prachtig. De ontmoetingen met alle wildlife avontuurlijk. Het is zeker een land waar we graag nog een keer willen terugkomen. Al was het alleen maar om de nog niet gespotte quetzal te vinden.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!