Chillen
Vrijdag 12 september 2014. Tamarindo, Costa Rica.

De wegen zijn hier de laatste jaren al een stuk verbeterd. Een aantal jaren geleden was er bijna nog geen asfalt te bekennen, nu zijn veel wegen hiermee voorzien. Nog lang niet alles, maar het geeft wel aan dat het land flink ontwikkelt. Toch vraag ik me zo af hoe z’n werkdag van die straatmannetjes eruit ziet. Ik denk een beetje zo: ‘Oké, we gaan vandaag even een paar bordjes langs de kant van de weg zetten en hier en daar verven we wat. Hey laten we hier een bordje met veertig erop zetten! Oké prima dan verf ik veertig op de weg. Mooi!’ Honderd meter verder. De kerel met de bordjes staat niet zo goed op te letten en die kerel met de verf is inmiddels zestig op de weg aan het verven. ‘Hé hier moet het bordje tachtig komen, ja hallo ik heb net zestig op de weg geverfd… Nu ja dan verf je er toch gewoon tachtig boven, ah goed idee’. Weer honderd meter verder. ‘Zullen we hier een bordje met zestig plaatsen dan? Ja is goed, ik heb alleen geen verf meer… Ach dan laten we het toch gewoon zo. Hadden we nog een target voor vandaag? Ja, de chef zei zoiets van ‘zie maar hoever je komt’. Mooi, dit is wel ver genoeg!’ Je ziet de locals ook totaal geen rekening houden met de borden die er staan, die rijden gewoon overal tachtig a honderd kilometer per uur.

Na ongeveer twee uur rijden komen we aan bij onze volgende overnachtingsplek, een kleine oase met zwembad voor de deur. Honderd meter lopen en je bent op het strand. Een keurig verzorgde kamer, ze hebben vier kamers. En de helft is bezet, door ons en een ander stel. Heerlijk rustig dus! Eveline wordt wakker in haar kinderstoeltje als we aankomen, en roept meteen heel enthousiast ‘uít!’ Mevrouw wil er dus blijkbaar uit, nou dat kan. Als ze het zwembad ziet wordt ze meteen helemaal wild. Toch besluiten we eerst naar Tamarindo te gaan. Hiervoor lopen we vijftien tot twintig minuten met Eveline langs het strand, Eveline vindt het strand en de oceaan erg leuk en vindt het continue ‘wauw’.

Op een gegeven moment komen we een rivier tegen die we met een bootje over moeten steken, zwemmen kan ook maar dan moet je de krokodillen ontwijken. We betalen hiervoor een USD per persoon en worden aan de overkant afgezet. We lopen nog eens tien minuten langs het strand en zijn in het centrum van Tamarindo. Even pinnen want mijn centjes zijn op, en dan pizza eten! Hierna lopen we weer terug om het bootje weer terug te pikken. Dit moet voor vier uur, anders staat het water te hoog. Dit keer brengt de bootman ons wat verder de rivier op, zodat we minder ver hoeven te lopen. Als we terug zijn duiken we meteen het zwembad in.

We zitten hier redelijk afgelegen, maar er zit nog wel een klein supermarktje om de hoek waar je ook kan eten. We besluiten om bij een ander resort in de buurt te eten (de enige andere mogelijkheid), de keuken van onze oase is vandaag gesloten. Ik heb inmiddels mijn boek ‘Daantje de wereldkampioen’ van Roald Dahl uit. Dit is een kinderboek dat ik als tip van de ‘Praktijk Vader’ heb gekregen. Een site voor vaders. Soms wat zweverig, als ik iets niet ben dan is het wel zweverig en onzeker over het vaderschap ook totaal niet. Maar als met alles je moet er de dingen uit halen die bij je passen en die je aanspreken. Dit boek is een goede tip, aan het einde van het boek staat een boodschap die mij heel erg aanspreekt en waar ik dan ook de dag mee wil eindigen. Een boodschap voor alle kinderen die dit boek gelezen hebben:

als jij groot ben
en zelf kinderen hebt
herinner je dan alsjeblieft
één heel belangrijk ding!
Aan een alledaagse vader heb je niks
Waar een kind
behoefte aan heeft
en ook recht op heeft
is een vader, die
Spránkelt!

Vandaag beginnen we op het strand, nadat we natuurlijk heerlijk ontbeten hebben. De zee is hier behoorlijk ruw, het wordt ook niet voor niets het surfersparadijs genoemd. Dus ik hou Eveline een beetje bij de waterrand, hoewel voor haar kan het niet gek genoeg. We gaan nog even met het zand spelen en schelpjes zoeken, na een kleine twee uur rommelen lopen we weer terug. We duiken nog even het zwembad in om echt even op te frissen. Voor Eveline is het dan wel weer even genoeg en slaapt vervolgens twee uurtjes. Dit geeft ons even de gelegenheid om een boekje te lezen en bij te komen. Want als we aan het reizen zijn of een wandeling maken waarbij zij slaapt, dan zijn er geen rustmomentjes overdag. Vandaag voor de verandering een keertje wel, dat is ook de bedoeling van deze stop ‘even chillen!’ Het is vandaag erg warm en klam, dus bij twee stappen ben je al doorweekt. Zo klam hebben we het nog niet gehad. Ik zweet me eigen de schompes, het zweet staat zelfs tussen mijn tenen… Heerlijk! Het zwembad wordt in de middag dus ook goed gebruikt.

Verder blijft het leuk om hier om je heen te kijken, we zagen vandaag een specht die we nog niet gezien hadden. Eveline zag hem ook in de boom en toen de specht weg was zei ze ‘tjiep is niet’ wijzend naar de boom. De gekko’s die je hier heel veel ziet in allerlei kleuren en maten blijft ze ook erg leuk vinden. Als ze er eentje ziet is het meteen bukken en met dat vingertje wijzen. Dat vingertje wijzen heeft ze vast van haar moeder (als haar vader de les gewezen wordt of wanneer hij aanwijzingen krijgt om het een en ander te doen). Overigens zijn het zeer nuttige beestjes en voor mij een zeer welkome gast. We hebben ze ook al vaak in de kamer gehad, lopend over het plafond. Ze vangen muggen en andere insecten, dus je kunt er niet genoeg van hebben. Ook leuk voor thuis. Je ziet ze vaak in wat warmere streken, maar zoveel en zoveel verschillende soorten als hier heb ik ze nog niet gezien. Je moet bijna hink stap sprongen om ze te ontwijken. Oh ja en leguanen kunnen ook goed zwemmen, ik zag er eentje het zwembad oversteken. Ja we hebben wel Jezus varianten gezien die over het water kunnen lópen, maar de reguliere versies kunnen dus zwemmen.

De dag eindigt in het restaurant hier, waar Eveline van mijn zorgvuldig opgemaakte pizza een grote chaos maakt. Gelukkig is het donker van binnen, zullen we maar zeggen. Slaap lekker!