Van jungle en savanne
Woensdag 10 september 2014. Rincon de la Vieja, Costa Rica.
Het is weer een reisdagje, we rijden van Cano Negro naar Rincon de la Vieja. We besluiten de kortste route te nemen, nu ja we…? Henriëtte zegt rijden maar gewoon, dan zien we vanzelf wel of de wegen begaanbaar zijn. Dus hup gaan met die banaan, Marc rijdt wel! De wegen zijn in dit gebied redelijk hobbelig, dus op een gegeven moment zijn we alle drie misselijk van het stuiteren. Eveline houdt het niet meer en deponeert de inhoud van haar maag ergens in de auto. Henriëtte probeert het nog op te vangen met plastic bekertjes, maar dat is natuurlijk behoorlijk kansloos. Maar na een kleine vier uur rijden komen we aan in ons resort bij Rincon de la Vieja. Hier duiken we meteen het zwembad in!
Na het zwemmen eten we heerlijk een broodje hamburger met friet, Eveline vindt dit ook een goede keus. Haar favoriet is pasta, maar een lekker stukje vlees gaat er zeker ook wel in. Eigenlijk eet ze alles wel mee, maar ze heeft zo haar voorkeuren. En als ze ergens geen zin in heeft of niet lekker vindt, is dat meteen duidelijk. Ze spuugt het uit met een duidelijke néé. Ze mag van ons zelf besluiten of ze iets eet of niet eet, wij bieden het aan en zij bepaald. Ze kan ook al heel lang het gebaar voor eten en drinken (bij negen maanden), dus als ze dorst of honger heeft dan geeft ze dat aan. Ze drinkt het liefst sapjes, water vindt ze maar niks. Nu ja melk van mama vindt ze natuurlijk het allerlekkerst. Ze drinkt ook het liefst gewoon uit het glas en niet met een rietje. Is ook wel zo makkelijk, ze doet gewoon alles met ons mee.
We krijgen altijd leuke reacties in restaurants en andere publieke plekken, ze vinden haar allemaal zo lief en rustig (wat een ongelofelijk lief en schattig kind). Dat klopt, maar berg je maar als ze boos en driftig is. Dan zie je die knuistjes trillen van woede en maakt ze een soort grom geluiden. Alles wat ze dan tegen komt vliegt door de kamer, van wie zou ze dat nou hebben? Maar het is altijd maar voor korte duur, en als ze er in blijft hangen haalt mama haar magische instrumenten tevoorschijn en is ze in twee tellen rustig. We gaan nog even kijken bij de ranch voor de koeien, Eveline vindt koetjes erg leuk! De rest van de dag is het weer chillen.
Na het ontbijt rijden we naar de park ingang van Rincon de la Vieja en gaan we een wandeling doen van zo’n twee uurtjes lopen. De ingang van een nationaal park is wel even wat anders dan bijvoorbeeld in de VS. In de VS is het een groot gebouw waar van alles over het park te zien is (soms is het een klein museum), hier is het een klein hutje waar je tien USD per personn neer moet leggen en kan gaan. We kregen nog wel een nette uitleg van de kerel in het hokje. Hij laat ons ook nog een flyer zien van een toerist die in 2009 vermist is geraakt met een foto van toen en een reconstructie van hoe hij er nu uit zou zien. Ja hoor net alsof die kerel nog in de bossen hier zou rondzwerven, en als we hem al tegen zouden komen dan zou er weinig baardgroei te zien zijn denk ik zo. Je kon er wel honderdduizend USD mee verdienen.
De route is een rondje langs modderpoelen en leidt eerst door de jungle en later door de savanne. Eveline is aan het begin al behoorlijk moe en heeft moeite om in slaap te vallen, dus Henriette moet weer even haar magische instrumenten tevoorschijn toveren en haar in slaap helpen. Toen ze eenmaal sliep bleef ze de rest van de wandeltocht heerlijk slapen. Voor Eveline kunnen de modderpoelen gestolen worden. Het is wel apart om van de jungle zo ineens door de savanne te lopen. We zien ook regelmatig aapjes door de bomen slingeren en uiteraard leguanen in overvloed. Het vulkanische blijft apart, om kokende massa zo uit de grond te zien komen. Maar als je één modderpoel hebt gezien, dan geloof je de rest wel bij vijfendertigplus graden. Dus hop lekker doorlopen!
Als we het park uitlopen wordt Eveline weer wakker en rijden we terug naar ons resort, hier gaan we eerst even lunchen voordat we weer het zwembad in duiken. Na het zwemmen en chillen gaan we nog even een korte wandeling maken naar een uitzichtpunt en vlindertuin die hier in de buurt is. In de vlindertuin zijn zoveel vlinders, dat ze massaal op je gaan zitten (van die mega grote vlinders). Henriëtte begint ze op een gegeven moment zelfs te slaan, dat kan je toch niet maken van die lieve vlindertjes slaan. Eveline, die kijkt haar ogen weer uit! ‘Sow sow sow’, ze zakt door haar knietjes en wijst met haar vingertje ‘sow sow sow wauw!’
Haar lopen wordt hier flink getraind. Hellingen op- en aflopen en de wandelpaden zijn hier ook erg ongelijk (brokken steen, uitstekende wortels en kuilen). Maar Eveline loopt alsof ze niets anders gewend is. De laatste dagen vindt ze het ook geweldig om trappen te lopen, en ze gaat vaak op de eerste trede zitten. Gewoon even lekker zitten en als mama of papa niet dicht genoeg in de buurt is, dan is het mamá, mamá, mama, mama, mamá! Als we dan komen moeten we naast haar op de trap zitten. En wat ze vaak zegt is ‘mama padalikoko?’ of zoiets, we zijn nog aan het ontcijferen wat dat betekent.
