Henriette en Marc reizen met dreumes en huurauto door Costa Rica
30 augustus - 19 september 2014

Na de positieve ervaringen met het reizen met een baby door de Verenigde Staten in 2013 benutten Henriette, Marc en Eveline (1) de septembermaand van 2014 voor een reis door Costa Rica. Met een huurauto trekken ze door het land waar Eveline veel bewonderende blikken oogst.

door Marc

Panama City
Zaterdag 30 augustus 2014. Panama City, Panama.

Het is weer veel te lang geleden dat we ‘echt’ weg zijn geweest, bijna een jaar geleden! Gelukkig mogen we vandaag weer, we vertrekken vandaag naar Panama City, waar we één nachtje blijven om vervolgens door te reizen naar San Jose in Costa Rica. We worden naar Schiphol gebracht door O, wat voor ons erg comfortabel was. Thnx! Als we naar de gate lopen met Eveline op mijn arm hoor ik haar zeggen ‘mama’ als ze naar Henriëtte wijst en vervolgens zegt ze er achter aan ‘en papa’. Dat is heel goed samengevat en de essentie van vakantie, heerlijk met z’n drietjes op pad! Alles verloopt prima, als we bij de gate aankomen kunnen we meteen doorlopen (kinderen eerst). Alleen daarom is het al handig om met een kind te reizen, je mag overal zo doorlopen en iedereen vindt z’n kleintje fantastisch (als ze lief glimlacht of slaapt).

Bij het opstijgen is mevrouw het er niet mee eens dat ze in de gordel moet, en dat laat ze duidelijk merken. Niet alleen aan ons maar ook aan de rest van de reizigers en het vliegtuigpersoneel. Dan denk je dat een vliegtuig herrie maakt… Maar zodra het gordelseintje uit gaat is mevrouw uitgeraasd en is de rest van de vlucht niet meer boos of verdrietig geweest. We hadden ook top plekken, vier stoelen naast elkaar en met extra beenruimte! Eveline viel na een paar uur in slaap en heeft viereneenhalf uur geslapen, toch nog tijd voor een filmpje. Het was een comfortabele vlucht met vriendelijk personeel.

Ik had bij het boeken van de vlucht gevraagd of de bagage doorgelabeld kon worden, maar dat kon niet omdat we een nacht in Panama bleven. Toen we incheckten was de bagage ineens wel doorgelabeld. De mevrouw bij de balie op Schiphol wist ook niet wat dat betekent, wel of geen bagage in Panama. Nog even checken in het vliegtuig, maar we moesten onze bagage gewoon ophalen, want de bagage ging echt niet zonder ons verder. Puntje bij paaltje, geen bagage! Nu ja prima, alleen jammer dat niemand weet hoe het precies werkt. Dus na wat verspilde tijd aan de bagageband, hebben we een taxi gepakt naar het hotel. Waar het lichtje al snel uit ging.

Panama City is een grote stad wat een beetje chaotisch aanvoelt. Aan de ene kant ziet het er erg modern uit en aan de andere kant is het een rommelige bende. Op de weg is het chaotisch waar moderne gebouwen zich afwisselen met aftandse en niet afgemaakte bouwwerkjes. Dit contrast viel ons erg op. Verder is het om acht uur ‘s ochtends al bloedheet, dus even acclimatiseren. Na het ontbijt rijden we met een taxi naar het oude gedeelte van de stad ‘Casco Viejo’, hiervandaan hebben we ook een mooi uitzicht over de stad. En inderdaad veel huizen zijn nog behoorlijk ‘casco’, een paar muurtjes en dat is het.

Hierna rijd onze privétaxichauffeur ons naar het Panama Kanaal, dat willen wij gewoon een keer gezien hebben. Het is indrukwekkend om te zien hoe die grote zee schepen door z’n smal kanaaltje getrokken worden. Kleine treintjes zorgen ervoor dat de schepen verplaatsen van het ene naar het andere compartiment. Het niveauverschil is enorm. Na twee schepen gaan we weer terug naar het hotel. Onze taxichauffeur wil ons in de middag ook nog wel even naar het vliegveld brengen. Dat snap ik ook, aangezien Henriette hem tien USD fooi gaf.

In het hotel pakken we nog even een douche en trekken we ons bezwete kleren weer aan, aangezien we alleen de handbagage bij ons hebben. Eveline heeft dat probleem niet, al haar kleding zit in de handbagage. We zijn ruim op tijd weer op het vliegveld waar Eveline de loopband ontdekt heeft, op een gegeven moment ging ze ook tegen de richting in lopen dat erg grappig om te zien was. Ook hier trekt ze weer alle aandacht van de mensen die voorbij lopen, een blond meisje valt nogal op hier. In Nederland lijkt het soms of je alleen op straat loopt, niemand kijkt naar je om. Dat is hier wel anders, elke stap die je zet reageren mensen op Eveline. Erg leuk voor een trotse papa!

Bijkomen
Maandag 1 september 2014. San Jose, Costa Rica.

Van de vlucht heeft Eveline niet veel van mee gekregen, alleen maar geslapen. Als we aankomen blijkt onze bagage ook netjes op de band te liggen. We worden opgehaald door een shuttle service die ik gereserveerd had, en binnen een uur na landen zijn we in ons Apart Hotel. We worden prettig ontvangen en hebben een mooi appartementje. We eten hier om de hoek in een prima restaurantje en gaan ook vandaag op tijd slapen.

De volgende dag hebben we een bijkomdagje in San Jose, lekker rustig aan. We zitten wel al om zeven uur aan het ontbijt, maar dan is het hier al prima toeven. Het is hier vroeg licht en weer vroeg donker. Heerlijk temperatuurtje, zo’n zevenentwintig a achtentwintig graden met een zeer aangenaam briesje! Ik vind het hier aangenamer aanvoelen dan in Panama, zo de eerste indruk. Het voelt hier meteen relaxt en gastvrij. Vriendelijke mensen en lekker gemoedelijk allemaal. Ik begin al aan emigreren te denken. Haha.

We gaan na het ontbijt om een uurtje of acht de stad in en lopen een rondje en zijn rond een uurtje of één weer terug. De stad is niet heel bijzonder, een bij elkaar geraapt zooitje. Het heeft niet een specifieke uitstraling. We doen nog even een paar boodschapjes in een lokaal supermarktje, waar Eveline het mandje op wieltjes vooruit trekt. Ook dit levert weer een hoop bekijks.
Als we terug zijn duiken we het zwembad in, wat Eveline fantastisch vindt. Even lekker chillen, morgen worden we vroeg opgehaald om naar het Tortuguero NP te gaan. Hier blijven we twee nachten op zoek naar de soepschildpad die hier zijn eieren op het strand legt. We zijn benieuwd! 

Schildpadden
Woensdag 3 september 2014. Tortuguero NP, Costa Rica.

We worden vroeg opgehaald om naar Tortuguero NP te gaan. Een wekker hoeven we niet te zetten, want rond vijf uur worden we wakker. We worden met een touringcar naar de boot gereden die ons verder naar ons verblijf brengt. Met de bus is het ruim drie uur rijden en vervolgens nog anderhalf uur met een klein bootje. Best een hele trip met een klein dametje bij ons. Het lastige met een grote groep reizen is dat je niet zelf het tempo kan bepalen, maar met de massa mee moet. Maar eigenlijk gaat het prima, Eveline slaapt af en toe en verder kunnen we haar aardig bezig houden. Ze blijkt wel erg misselijk te worden als ze tijdens het rijden filmpjes kijkt, aangezien ze de inhoud van haar maag twee keer over Henriëtte heen weet te gooien (sinds we een dvd speler gebruiken tijdens het rijden is ze vaak misselijk, dus duidelijk een verband). Dus dan maar geen filmpjes tijdens het rijden. Wel jammer, want het is een mooi redmiddel als het echt niet meer gaat met liedjes en ‘kijk daar een koe’ of ‘kijk daar een auto’.

Rond half één ‘s middags komen we aan bij ons resort, waar we meteen kunnen lunchen. Maar Eveline ziet het zwembad (in de vorm van een schildpad), en na zo’n lange trip kan ik haar daar natuurlijk niet van weg houden. Dus hop het water in, haar luier zuigt zich vol en is net een skippybal. Ze gaat helemaal los in het water en kan zich zo lekker ontladen na zes uur braaf op schoot zitten. De rest van de dag houden we het voor Eveline rustig. Mama doet in de middag alleen een boottocht en papa gaat s ’avonds mee met een schilpaddentocht (de volgende dag worden de rollen omgedraaid).

Terwijl mama met de boot tocht mee is vermaken Eveline en papa zich in het zwembad. Ik blijk een onwijze aantrekkingskracht te hebben op alle vrouwen in het zwembad, ze lachen lief naar me en komen op me af zwemmen. Yeah, I’ve still got the looks! Als ze bij me zijn zeggen ze ach wat een lieverd, wat een lekker ding! Vervolgens hoor ik de vraag ‘how old is she?’… hmm. Na het zwembad gaan we nog even lekker drinken aan de bar!

Na het avondeten maak ik me klaar voor de schilpaddentocht, laarzen aan en verder niets mee. Je mag geen foto’s maken, flitsen is uit den boze. Als we aankomen op het strand mogen we bewonderen hoe een schildpad zijn eieren aan het leggen is en hoe de schildpadden het strand opkomen en weer terug de zee in gaan. Een bijzondere ervaring. Het is behoorlijk donker en je ziet dus vrij weinig. Gelukkig onweert het flink en geven de lichtflitsen een mooi en mysterieus beeld als je die grote bollen het strand op ziet kruipen. Als we terug lopen kom ik er ook meteen achter waarom het hier een tropical humid rainforest heet, verschrompeld…

Omdat Henriëtte gistermiddag de boottocht heeft gedaan mag ik vandaag, alleen begint die van mij al om half zes ‘s ochtends… Maar ook nu ben ik weer voor de wekker wakker, dus no problemo! Je wordt hier overigens rond dit tijdstip wakker gemaakt door de brullende apen, dat is erg cool! Vindt Eveline ook, alleen die denkt dat het honden zijn waf waf waf… We zitten met vijf man in een bootje, dus lekker rustig! We komen verschillende apen tegen, hagedissen, vogeltjes en een kaaiman. Het blijft super om met een bootje door de natuur heen te varen, er is altijd zoveel te zien. Dat heb ik in Nederland al, maar in de jungle is het helemaal fantastisch.

Als ik terug kom even snel ontbijten en meteen door voor een wandeling door de jungle, hier zien we mooie toekans. En ook hier maak ik weer kennis met de tropical humid rainforest, weer verschrompeld… Oh en de leguaan die je ziet is best groot, die lopen gewoon over de boomtoppen heen. Deze hoorden we lopen samen met twee vriendjes, en kwam uit de top naar beneden gekropen. Bizar toch! Verder doen we rustig aan en slaan we de tocht naar het stadje over, Eveline slaapt net op dat moment. We geven haar maar even de rust, overigens zullen we nog genoeg souvenirwinkeltjes tegen gaan komen (ben ik bang). Aan het eind van de middag gaan we weer lekker zwemmen. Eveline denkt alleen dat ze haar A,B en C diploma al heeft en springt hup het water in. En papa maar vangen.

Vanavond is het Henriëtte haar beurt om op schilpaddentocht te gaan, en ook Henriette ziet veel schilpadden en mag het eieren leggen bewonderen! Weer een mooie ervaring en ook wel iets dat je gedaan moeten hebben als je hier in Tortuguero geweest bent. 

Back in town
Donderdag 4 september 2014. San Jose, Costa Rica.

Na al dit natuur geweld gaan we weer terug voor een nachtje San Jose. We moeten weer dezelfde reis terug maken, alleen dan visa versa. Eveline slaapt tijdens de boot trip en de bus gaat ook prima. In San Jose worden we overgeplaatst naar een kleiner taxi busje die een klein groepje naar de verschillende hotels terug brengt. Alleen de taxichauffeur heeft een beetje een vreemde logica. Hij brengt eerst de mensen die het verst weg zitten (bij het vliegveld) terug naar het hotel, vervolgens worden de overige mensen op de terugweg afgezet. Dus reden wij op steenworp afstand langs ons hotel om hier ruim een uur later terug te keren. Lekker dan, alsof zes uur reizen met boot en bus al niet genoeg is. Zitten we nog ruim een uur in de taxi. Gelukkig slaapt Eveline grotendeels deze rit. Maar wat was die taxichauffeur een ongelofelijke… Bij het (apart)hotel worden we weer zeer vriendelijk ontvangen en hebben we nog even de tijd om de was te doen en ons voor te bereiden op de volgende dag. 

Arenal Vulkaan
Zaterdag 6 september 2014. La Fuertuna, Costa Rica.

Rond kwart over acht ‘s ochtends worden we met de shuttle naar het vliegveld gebracht waar wij vandaag onze huurauto op gaan halen. Als we bij het vliegveld aan komen staat er al een meneer op ons te wachten met mijn naam op een bordje, we worden meteen naar het loket gebracht met weer een ander shuttle busje. Weer top geregeld! Ik weet niet welke reisorganisatie dit is, maar wat een topper! Alles loopt gesmeerd! Uiteraard proberen ze bij het verhuurbedrijf ons nog extra verzekeringen aan te smeren, maar daar trap ik niet in. We rijden meteen de stad uit en komen rond elf uur bij La Paz aan.

La Paz is een soort dierentuin maar dan in de oorspronkelijke habitat. De dieren die hier zitten zijn van smokkelaars ingenomen of hebben iets opgelopen waardoor ze niet meer vrij in de natuur kunnen overleven. Het is waanzinnig mooi gedaan, zeker de volière is onwijs mooi (het zijn volières binnen volières, waar je vrij doorheen kan lopen). Naast vogels, apen, kikkers, kolibries, slangen en boskatten lopen er ook verschillende natuurlijke watervallen door het park (hier is het park omheen gebouwd). We zaten te twijfelen of we deze omweg moesten doen, maar het is het zeker waard. Eveline vindt het ook super leuk, die vindt de dieren fantastisch. Ze is wel een beetje teleurgesteld dat ze de wilde boskatten en jaguars niet mocht aaien. De watervallen vindt Eveline ook erg mooi, of zoals zij het zegt ‘wauw’. Vooral achter een van de grote watervallen is het ‘wauw’ effect bij Eveline erg groot. We lopen hier zo’n drie uurtjes rond en rijden dan door naar La Fortuna. We checken in bij een resort dat tegen de Arenal Vulkaan aan ligt. We krijgen een huisje met direct zicht op de vulkaan. Nu ja ze kunnen me alles wijs maken, want op dit moment zie ik alleen wolken. Hopelijk morgen helder weer, dan kunnen we dit van onze veranda gaan bewonderen. Was weer een heerlijk dagje, morgen gaan we hier de buurt verkennen.

Ik doe vandaag de gordijnen open en zie een prachtige groene oase voor me, alleen de vulkaan is nergens te bekennen. We zijn in Tortuguero bomen tegen gekomen die door het bos heen kunnen wandelen (de basis van de boom kan zich wel z’n twintig centimeter per jaar verplaatsen), misschien hebben we hier een vulkaan die dat ook kan… Of zou het door de wolken komen die de top in dichte mist hullen? Verder is het prachtig weer, er hangt alleen één wolk rond de vulkaan. Hmm eerst maar even ontbijten en bekijken wat we vandaag gaan doen.

We besluiten vandaag naar de vlindertuin te gaan die aan de andere kant van de vulkaan ligt, hiermee zien we de omgeving en Eveline vindt vlinders fantastisch (en wij ook). Hiervoor moeten we tien kilometer over een onverharde weg rijden, en dan is een hoge auto (4WD) wel praktisch. Eveline slaapt tijdens de autorit en wordt bij de vlindertuin wakker. Het is een wandelpad dat door de jungle heen leidt, waar een paar kassen zijn neergezet waar de vlinders in te bewonderen zijn. Daar buiten trouwens ook. Het zijn allemaal vlinders die hier ook in de natuur voorkomen. Als we naar beneden lopen zien we meteen al aapjes in de bomen zitten, ‘wauw’!

Eveline loopt door de kas en zegt continue ‘kijk, kijk, kijk,’ wijzend met haar vingertje en ze vindt het heel erg wauw! Even de trapjes af (natuurlijk zelf doen), ja-ja-ja, en ‘hoppakee’. Na het vlindergeweld maken we nog even een rondje door de jungle, een pad dat daar is uitgezet. Daar komen we een riviertje tegen dat naar Eveline roept, kom hier lekker in het water spelen? Dus tja geen houden aan! Eveline heeft hier heerlijk een tijdje zitten badderen, uiteraard met haar kleren aan. Papa en mama hebben luiers zat en we komen genoeg wasmachines tegen, dus geen probleem! Nu maar hopen dat er geen giftige kikkertjes (het blijkt dat die rode kikkertjes die we pas gezien hebben, super giftig zijn) in de buurt zijn die we zojuist ook in de kas hebben mogen bewonderen. Slangen leven gelukkig ook niet in de jungle, en jaguars blijken hier ook niet voor te komen… ahum. Eveline heeft in ieder geval de grootste lol!

De rest van de middag besteden we in het zwembad en resort. Nadat we de vlindertuin al volledig voor ons zelf hadden, hebben we het zwembad nu ook volledig voor ons zelf. Dat is wel een heel groot voordeel van buiten het seizoen reizen. Het is hier dan wel regenseizoen, maar regen met deze temperaturen is echt geen straf! We sluiten de dag dan ook af met regen, die we heerlijk van onze veranda mogen bewonderen. Verder is natuurlijk alles mogelijk gemaakt door van Dijk en Co! Oh ja vandaag nog even honderdvijftigduizend Colones gepind. Gewoon omdat het kan. 

Oeoeoe, oeoeoe
Maandag 8 september 2014. Cano Negro, Costa Rica.

Een reisdag, nu ja het is iets van tweeëneenhalf uur rijden naar Cano Negro. Dus dat stelt niet zoveel voor. We rijden er dan ook in één keer naar toe. Onderweg is er niet heel veel te zien. Wat ons opvalt is dat we eigenlijk de onbewoonde wereld nooit verlaten, overal langs de weg staan wel huisjes (meestal een paar muren met golfplaten daken). Vlak voor de grens met Nicaragua slaan we af een onverharde weg op die door Cano Negro heen leidt. Dit is wel behoorlijk hobbelen, na drie kwartier bereiken we ons verblijf. Op het bordje staat dat ze Frans, Spaans, Italiaans en Engels spreken. Blijkbaar beheersen ze de gebarentaal in het Engels erg goed, want veel verder dan dat komen ze niet. Verder doen we vandaag niet zoveel, beetje in het zwembad hangen en de schaapjes kijken.

Na het ontbijt gaan we een boottocht maken door de lagunes hier. Cano Negro staat bekend om z’n diversiteit aan vogels, dus die hopen we vandaag dan ook veel te zien. Ook dit is weer een tocht die erg de moeite waard is, we zien ontzettend veel vogels, leguanen, aapjes en kaaimannen. Vlak voor ons verblijf waar we op de boot stappen ligt al een kaaiman te wachten, die lust wel een lekker klein meisje… We hebben de boot helemaal voor ons zelf, gelukkig is de kapitein ook een goede dierenspotter. We laten even wat vogels passeren, agami heron, green heron, great egret, black vulture, ringed kingfisher, american pygmy kingfisher, amazon kingfisher, belted kingfisher, tropical kingbird, etcetera. Eveline vindt het ook erg leuk, maar na anderhalf uur worden Woezel en Pip toch interessanter. Op een gegeven moment komen we een groep apen tegen, wij zien ze alleen nog niet. De gids/kapitein doet vervolgens ‘oeoeoe’, en we krijgen een hoop ‘oeoeoe’ terug uit de bomen. Dus ik ook ‘oeoeoe’, en ja hoor ik wordt beantwoord met een hoop ‘oeoeoe’. Dat was wel even een ‘wauw’ momentje.

De rest van de dag doen we weer lekker rustig aan, ik probeer de mieren op de foto te zetten die blaadjes sjouwen. Een mier met een blad dat wel twintig keer groter is dan hem zelf, je kent de beelden wel. Ze leggen een behoorlijke afstand af, met zo’n blaadje op hun nek. Eveline vindt ze ook wel grappig, alleen pakt die de blaadjes van de miertjes af…

We eten ons avondeten met een ander Nederlands stel (J,C & S), die ook met een kleintje aan het rondreizen zijn (een jaar ouder dan Eveline). Dus dat schept meteen een band, en was gezellig om lekker over reizen te kletsen. Zo zie je maar, aan de andere kant van de wereld, redelijk in niemandsland en een resort delen met een ander Nederlands stel. Nederlanders zijn een reislustig volkje en kom je overal tegen! Hoewel het tot nu toe in Costa Rica erg mee valt. 

Van jungle en savanne
Woensdag 10 september 2014. Rincon de la Vieja, Costa Rica.

Het is weer een reisdagje, we rijden van Cano Negro naar Rincon de la Vieja. We besluiten de kortste route te nemen, nu ja we…? Henriëtte zegt rijden maar gewoon, dan zien we vanzelf wel of de wegen begaanbaar zijn. Dus hup gaan met die banaan, Marc rijdt wel! De wegen zijn in dit gebied redelijk hobbelig, dus op een gegeven moment zijn we alle drie misselijk van het stuiteren. Eveline houdt het niet meer en deponeert de inhoud van haar maag ergens in de auto. Henriëtte probeert het nog op te vangen met plastic bekertjes, maar dat is natuurlijk behoorlijk kansloos. Maar na een kleine vier uur rijden komen we aan in ons resort bij Rincon de la Vieja. Hier duiken we meteen het zwembad in!

Na het zwemmen eten we heerlijk een broodje hamburger met friet, Eveline vindt dit ook een goede keus. Haar favoriet is pasta, maar een lekker stukje vlees gaat er zeker ook wel in. Eigenlijk eet ze alles wel mee, maar ze heeft zo haar voorkeuren. En als ze ergens geen zin in heeft of niet lekker vindt, is dat meteen duidelijk. Ze spuugt het uit met een duidelijke néé. Ze mag van ons zelf besluiten of ze iets eet of niet eet, wij bieden het aan en zij bepaald. Ze kan ook al heel lang het gebaar voor eten en drinken (bij negen maanden), dus als ze dorst of honger heeft dan geeft ze dat aan. Ze drinkt het liefst sapjes, water vindt ze maar niks. Nu ja melk van mama vindt ze natuurlijk het allerlekkerst. Ze drinkt ook het liefst gewoon uit het glas en niet met een rietje. Is ook wel zo makkelijk, ze doet gewoon alles met ons mee.

We krijgen altijd leuke reacties in restaurants en andere publieke plekken, ze vinden haar allemaal zo lief en rustig (wat een ongelofelijk lief en schattig kind). Dat klopt, maar berg je maar als ze boos en driftig is. Dan zie je die knuistjes trillen van woede en maakt ze een soort grom geluiden. Alles wat ze dan tegen komt vliegt door de kamer, van wie zou ze dat nou hebben? Maar het is altijd maar voor korte duur, en als ze er in blijft hangen haalt mama haar magische instrumenten tevoorschijn en is ze in twee tellen rustig. We gaan nog even kijken bij de ranch voor de koeien, Eveline vindt koetjes erg leuk! De rest van de dag is het weer chillen.

Na het ontbijt rijden we naar de park ingang van Rincon de la Vieja en gaan we een wandeling doen van zo’n twee uurtjes lopen. De ingang van een nationaal park is wel even wat anders dan bijvoorbeeld in de VS. In de VS is het een groot gebouw waar van alles over het park te zien is (soms is het een klein museum), hier is het een klein hutje waar je tien USD per personn neer moet leggen en kan gaan. We kregen nog wel een nette uitleg van de kerel in het hokje. Hij laat ons ook nog een flyer zien van een toerist die in 2009 vermist is geraakt met een foto van toen en een reconstructie van hoe hij er nu uit zou zien. Ja hoor net alsof die kerel nog in de bossen hier zou rondzwerven, en als we hem al tegen zouden komen dan zou er weinig baardgroei te zien zijn denk ik zo. Je kon er wel honderdduizend USD mee verdienen.

De route is een rondje langs modderpoelen en leidt eerst door de jungle en later door de savanne. Eveline is aan het begin al behoorlijk moe en heeft moeite om in slaap te vallen, dus Henriette moet weer even haar magische instrumenten tevoorschijn toveren en haar in slaap helpen. Toen ze eenmaal sliep bleef ze de rest van de wandeltocht heerlijk slapen. Voor Eveline kunnen de modderpoelen gestolen worden. Het is wel apart om van de jungle zo ineens door de savanne te lopen. We zien ook regelmatig aapjes door de bomen slingeren en uiteraard leguanen in overvloed. Het vulkanische blijft apart, om kokende massa zo uit de grond te zien komen. Maar als je één modderpoel hebt gezien, dan geloof je de rest wel bij vijfendertigplus graden. Dus hop lekker doorlopen!

Als we het park uitlopen wordt Eveline weer wakker en rijden we terug naar ons resort, hier gaan we eerst even lunchen voordat we weer het zwembad in duiken. Na het zwemmen en chillen gaan we nog even een korte wandeling maken naar een uitzichtpunt en vlindertuin die hier in de buurt is. In de vlindertuin zijn zoveel vlinders, dat ze massaal op je gaan zitten (van die mega grote vlinders). Henriëtte begint ze op een gegeven moment zelfs te slaan, dat kan je toch niet maken van die lieve vlindertjes slaan. Eveline, die kijkt haar ogen weer uit! ‘Sow sow sow’, ze zakt door haar knietjes en wijst met haar vingertje ‘sow sow sow wauw!’

Haar lopen wordt hier flink getraind. Hellingen op- en aflopen en de wandelpaden zijn hier ook erg ongelijk (brokken steen, uitstekende wortels en kuilen). Maar Eveline loopt alsof ze niets anders gewend is. De laatste dagen vindt ze het ook geweldig om trappen te lopen, en ze gaat vaak op de eerste trede zitten. Gewoon even lekker zitten en als mama of papa niet dicht genoeg in de buurt is, dan is het mamá, mamá, mama, mama, mamá! Als we dan komen moeten we naast haar op de trap zitten. En wat ze vaak zegt is ‘mama padalikoko?’ of zoiets, we zijn nog aan het ontcijferen wat dat betekent. 

Chillen
Vrijdag 12 september 2014. Tamarindo, Costa Rica.

De wegen zijn hier de laatste jaren al een stuk verbeterd. Een aantal jaren geleden was er bijna nog geen asfalt te bekennen, nu zijn veel wegen hiermee voorzien. Nog lang niet alles, maar het geeft wel aan dat het land flink ontwikkelt. Toch vraag ik me zo af hoe z’n werkdag van die straatmannetjes eruit ziet. Ik denk een beetje zo: ‘Oké, we gaan vandaag even een paar bordjes langs de kant van de weg zetten en hier en daar verven we wat. Hey laten we hier een bordje met veertig erop zetten! Oké prima dan verf ik veertig op de weg. Mooi!’ Honderd meter verder. De kerel met de bordjes staat niet zo goed op te letten en die kerel met de verf is inmiddels zestig op de weg aan het verven. ‘Hé hier moet het bordje tachtig komen, ja hallo ik heb net zestig op de weg geverfd… Nu ja dan verf je er toch gewoon tachtig boven, ah goed idee’. Weer honderd meter verder. ‘Zullen we hier een bordje met zestig plaatsen dan? Ja is goed, ik heb alleen geen verf meer… Ach dan laten we het toch gewoon zo. Hadden we nog een target voor vandaag? Ja, de chef zei zoiets van ‘zie maar hoever je komt’. Mooi, dit is wel ver genoeg!’ Je ziet de locals ook totaal geen rekening houden met de borden die er staan, die rijden gewoon overal tachtig a honderd kilometer per uur.

Na ongeveer twee uur rijden komen we aan bij onze volgende overnachtingsplek, een kleine oase met zwembad voor de deur. Honderd meter lopen en je bent op het strand. Een keurig verzorgde kamer, ze hebben vier kamers. En de helft is bezet, door ons en een ander stel. Heerlijk rustig dus! Eveline wordt wakker in haar kinderstoeltje als we aankomen, en roept meteen heel enthousiast ‘uít!’ Mevrouw wil er dus blijkbaar uit, nou dat kan. Als ze het zwembad ziet wordt ze meteen helemaal wild. Toch besluiten we eerst naar Tamarindo te gaan. Hiervoor lopen we vijftien tot twintig minuten met Eveline langs het strand, Eveline vindt het strand en de oceaan erg leuk en vindt het continue ‘wauw’.

Op een gegeven moment komen we een rivier tegen die we met een bootje over moeten steken, zwemmen kan ook maar dan moet je de krokodillen ontwijken. We betalen hiervoor een USD per persoon en worden aan de overkant afgezet. We lopen nog eens tien minuten langs het strand en zijn in het centrum van Tamarindo. Even pinnen want mijn centjes zijn op, en dan pizza eten! Hierna lopen we weer terug om het bootje weer terug te pikken. Dit moet voor vier uur, anders staat het water te hoog. Dit keer brengt de bootman ons wat verder de rivier op, zodat we minder ver hoeven te lopen. Als we terug zijn duiken we meteen het zwembad in.

We zitten hier redelijk afgelegen, maar er zit nog wel een klein supermarktje om de hoek waar je ook kan eten. We besluiten om bij een ander resort in de buurt te eten (de enige andere mogelijkheid), de keuken van onze oase is vandaag gesloten. Ik heb inmiddels mijn boek ‘Daantje de wereldkampioen’ van Roald Dahl uit. Dit is een kinderboek dat ik als tip van de ‘Praktijk Vader’ heb gekregen. Een site voor vaders. Soms wat zweverig, als ik iets niet ben dan is het wel zweverig en onzeker over het vaderschap ook totaal niet. Maar als met alles je moet er de dingen uit halen die bij je passen en die je aanspreken. Dit boek is een goede tip, aan het einde van het boek staat een boodschap die mij heel erg aanspreekt en waar ik dan ook de dag mee wil eindigen. Een boodschap voor alle kinderen die dit boek gelezen hebben:

als jij groot ben
en zelf kinderen hebt
herinner je dan alsjeblieft
één heel belangrijk ding!
Aan een alledaagse vader heb je niks
Waar een kind
behoefte aan heeft
en ook recht op heeft
is een vader, die
Spránkelt!

Vandaag beginnen we op het strand, nadat we natuurlijk heerlijk ontbeten hebben. De zee is hier behoorlijk ruw, het wordt ook niet voor niets het surfersparadijs genoemd. Dus ik hou Eveline een beetje bij de waterrand, hoewel voor haar kan het niet gek genoeg. We gaan nog even met het zand spelen en schelpjes zoeken, na een kleine twee uur rommelen lopen we weer terug. We duiken nog even het zwembad in om echt even op te frissen. Voor Eveline is het dan wel weer even genoeg en slaapt vervolgens twee uurtjes. Dit geeft ons even de gelegenheid om een boekje te lezen en bij te komen. Want als we aan het reizen zijn of een wandeling maken waarbij zij slaapt, dan zijn er geen rustmomentjes overdag. Vandaag voor de verandering een keertje wel, dat is ook de bedoeling van deze stop ‘even chillen!’ Het is vandaag erg warm en klam, dus bij twee stappen ben je al doorweekt. Zo klam hebben we het nog niet gehad. Ik zweet me eigen de schompes, het zweet staat zelfs tussen mijn tenen… Heerlijk! Het zwembad wordt in de middag dus ook goed gebruikt.

Verder blijft het leuk om hier om je heen te kijken, we zagen vandaag een specht die we nog niet gezien hadden. Eveline zag hem ook in de boom en toen de specht weg was zei ze ‘tjiep is niet’ wijzend naar de boom. De gekko’s die je hier heel veel ziet in allerlei kleuren en maten blijft ze ook erg leuk vinden. Als ze er eentje ziet is het meteen bukken en met dat vingertje wijzen. Dat vingertje wijzen heeft ze vast van haar moeder (als haar vader de les gewezen wordt of wanneer hij aanwijzingen krijgt om het een en ander te doen). Overigens zijn het zeer nuttige beestjes en voor mij een zeer welkome gast. We hebben ze ook al vaak in de kamer gehad, lopend over het plafond. Ze vangen muggen en andere insecten, dus je kunt er niet genoeg van hebben. Ook leuk voor thuis. Je ziet ze vaak in wat warmere streken, maar zoveel en zoveel verschillende soorten als hier heb ik ze nog niet gezien. Je moet bijna hink stap sprongen om ze te ontwijken. Oh ja en leguanen kunnen ook goed zwemmen, ik zag er eentje het zwembad oversteken. Ja we hebben wel Jezus varianten gezien die over het water kunnen lópen, maar de reguliere versies kunnen dus zwemmen.

De dag eindigt in het restaurant hier, waar Eveline van mijn zorgvuldig opgemaakte pizza een grote chaos maakt. Gelukkig is het donker van binnen, zullen we maar zeggen. Slaap lekker! 

Dat ben jij
Zondag 14 september 2014. Monteverde, Costa Rica.

We vertrekken we naar Monteverde, dit is een iets langere reisafstand dan de vorige afstanden. Onze navigatie wil ons eerst heel Costa Rica laten zien, dus we vertrouwen vandaag maar even op de kaart en ons eigen inschattingsvermogen. De laatste vijfendertig kilometer is over een onverharde weg en door wat wegopstoppingen en dichte mist zijn we hier wel even mee bezig. Ik kon het hotel ook niet vinden, ik had een paar meter zicht en met de beschrijving ‘honderdvijftig meter voorbij de school’ kom je er dan niet. Blijkt achteraf dat we vijftig meter van het hotel stil stonden om de kaart te bekijken. Uiteindelijk zijn we er via de toeristen info gekomen. Bij dichte mist ben ik mijn richtingsgevoel volledig kwijt, dan kunnen ze me echt alles wijs maken.

We zijn rond vijf uur ‘s middags in ons huisje, een vrij gedateerd chaletje inclusief de inboedel (het wifi wachtwoord is naam1987, dus dan weet je genoeg). Maar verder prima, lekker in de natuur! Ik kon het niet laten om nog even een gedichtje te maken:

Het is de stralende lach als je me ziet
Het is de twinkeling in je ogen als je naar me kijkt
Het is het dicht tegen me aankruipen bij verdriet
Dat ben jij

Het zijn de dingen die je leert bij alles wat je doet
Het zijn de eerste stapjes die je zet
Het zijn de grenzen die je zoekt
Dat ben jij

Het is het boos worden als iets niet lukt
Het is het stampen met je voetjes
Het zijn de gebalde vuistjes als je erg kwaad bent en zucht
Dat ben jij

Het is het knuffelen samen met mij
Het is het naar me zoeken als je me niet ziet
Het is het samen lopen hand in hand zij aan zij
Dat ben jij

Je bent moeilijk in woorden te vatten
toch gedaan
Je bent mijn allerliefste
daarom noem ik je bij naam
Eveline

Het ontbijt bestaat vandaag uit yoghurt die ik gisteren bij de supermarkt gehaald heb. Hierna rijden we naar het Nationaal park Monteverde en komen hier rond acht uur ‘s ochtends aan. We laten ons rondleiden door een gids, die ons van alles over de flora en fauna kan vertellen. De jungle is hier erg mooi! Na ongeveer een uurtje rondwandelen (halverwege), tettert Eveline haar luier vol. Eveline heeft de laatste dagen last van kiezen die door komen, dus is het heerlijk dunne ‘tanden’ poep. Ongelooflijk, die lucht is echt niet te hachelen! Omdat we nog een stukje moesten lopen, is de zure poeplucht in mijn neusharen geïmpregneerd. De lucht blijft de rest van de dag vaag om me heen hangen. We lopen het laatste stukje dus maar een beetje door om de luier bij de auto te kunnen vervangen. We hadden natuurlijk geen doekjes in de tas gedaan, en die hadden we wel echt nodig. Het zat van haar tenen tot in haar nek. Gelukkig hadden we wel een extra kledingsetje en doekjes in de auto bij ons.

Na het poetswerk zijn we nog even naar de kolibrietjes gaan kijken. Wat een prachtige vogels zijn dit. Ze hebben hier buiten van die suikerwater cilinders opgehangen (hadden we ook gezien bij La Paz), waar de kolibries op af komen. Je ziet ze in allerlei kleuren en maten, en als je de cilinders vast houdt komen ze op je hand zitten. Eveline vindt ze ook erg mooi, maar op haar hand is net iets teveel van het goede. Als we terug rijden naar het huisje valt Eveline in slaap en blijft voor ruim drie uur slapen. Hierdoor is er niet heel veel meer van de middag over, we gaan dus maar op tijd eten en nog even naar het dorpje. Ook vandaag is het aan het einde van de dag mistig en gaat het regenen, gelukkig was het vanmorgen prachtig! 

Croc's
Dinsdag 16 september 2014. Carara Nationaal Park, Costa Rica.

We laten Monteverde weer achter ons en gaan naar Carara Nationaal Park. Dit is een wat minder bekend park, maar staat bekend om de ara’s (de grote rode papagaaien ofwel scarlet macaw) die hier veel voorkomen. Sommige periodes trekken ze hier in de ochtend en avond in grote groepen van de kust naar het park en andersom. Nu wij er zijn is dat niet het geval, maar zie je ze overal verspreid.

Voordat we het park in gaan eten we eerst nog even wat bij een brug die bekend staat om de krokodillen. Na het eten lopen we even over de brug om toch maar even een kijkje te nemen. Met het idee dat er een paar van die kleine krokodilletjes zouden liggen, die we tot dusverre veel gezien hebben. Nou hier liggen dus de echte grote jongens, tientallen liggen hier te wachten op een lekker maaltje. Als ik hier Eveline uit m’n handen laat glippen, dan is het snel gebeurd… Pfff daar moet je dus even niet aan denken. Eveline vindt de krokodilletjes wel leuk en begint zich uit mijn houtgreep los te wurmen. Dacht het dus even niet! We staan op een brug met een hele lage reling waar auto’s vrij hard overheen rijden. Dus hop weer terug lopen. Eveline is het hier niet mee eens en gaat hevig tekeer en vindt dat ze best even de krokodilletjes mag aaien. Ik verstevig mijn houtgreep en loop snel terug naar de auto.

We zetten de auto bij het ingang van het park neer dat een paar honderd meter verderop ligt van de brug. We zijn hier vrijwel alleen en mogen voor tien USD per persoon naar binnen. Ze hebben dit park voorzien van een net aangelegd pad, dat hebben we nog niet veel gezien hier in Costa Rica. Alleen hebben ze een ondergrond gekozen waar de verschillende mosjes zich prettig bij voelen, en is het pad dus spekglad! Eveline kan hier dus ook niet lopen, die ligt bij elke stap onderuit. Wij verplaatsen ons via de reling en glibberen en glijden zo verder. Gelukkig is het tweede rondje, dieper het park in niet voorzien van een net aangelegd pad. Het is weer prachtige natuur en we weten nog een ara stelletje te spotten. Op de terug weg zie ik nog een zwarte felgroen gevlekte kikker, die hebben we ook in z’n kikker farm gezien. Giftig, maar niet schadelijk voor de mens (op een geïrriteerde huid na). Mocht je de kikker aan raken, gaat deze binnen twee a drie weken dood vanwege de bacteriën die je dan overbrengt.

Aan het einde van de middag komen we bij ons hotel, waar onze koffers die we aan het begin van de middag hebben afgegeven al op onze kamer liggen. Dit is een zeer luxe hotel, dat je ook meteen merkt aan de andere gasten die aanwezig zijn. Ook grappig voor de afwisseling, hoewel wij niet helemaal in de toon vallen met onze Crocodile Dundee outfitjes. Het is een hotel dat boven op een berg ligt met een prachtig uitzicht over de baai. Na het eten lees ik m’n volgende boek uit en gaat het lichtje ook uit. 

Kamikaze apen
Woensdag 17 september 2014. Manual Antonio, Costa Rica.

Het is weer zover… Ik heb weer het geluk gehad iets te eten waar mijn lichaam van denkt ‘dit moet eruit, en wel heel snel’. Dus vannacht al de wc van dichterbij mogen bekijken, vanmorgen nog een keer gedaan. Henriëtte vindt het nodig dat ik ORS moet drinken, dat is zo goor. Maar na een paar slokken ging het alweer mis. Dus even helemaal niks meer naar binnen. Ondanks deze ellendigheid staat er wel een tochtje naar het volgende hotel gepland, gelukkig is het niet de langste tocht maar wel anderhalf uur rijden. Ik weet de rit te volbrengen zonder de auto te bevuilen. De rest van de dag hou ik me rustig en ga vroeg slapen. Henriëtte gaat in haar eentje in het restaurant eten, terwijl ik en Eveline liggen te slapen.

Gelukkig voel ik me de volgende dag al een stuk beter, en begin dus met een beetje fruit en yoghurt als ontbijt. Na het ontbijt gaan we naar Manual Antonio Nationaal Park. Als we het park in willen gaan proberen verschillende gidsen zich aan ons vast te klampen. Het is laagseizoen dus de verhouding gidsen/toeristen is een beetje zoek. We willen vandaag zonder gids het park in, de meeste dieren hebben we inmiddels wel gezien en willen even lekker met z’n drietjes wandelen. Dit park valt ons een beetje tegen, heel toeristisch met een brede weg door de jungle (waar de groepjes toeristen zich met de gidsen langzaam doorheen laten begeleiden). Met aan het einde van de weg een strand dat wel mooi is. Je komt in dit park niet echt in contact met de natuur.

Bij het strand wil Eveline het water in, dus hop kleding uit en even in de branding spelen. De zee is hier vrij ruw, dus ik moet haar goed vast houden. Eveline vindt het geweldig als het water zich terug trekt en hard langs haar heen stroomt. Dat is natuurlijk ook hartstikke leuk, maar betekent wel goed vasthouden voor papa. Op de terugweg valt ze in slaap in de draagzak, helaas wordt ze wakker als we haar in haar autostoeltje overhevelen. Dus een kort slaapje vandaag. We gaan dus maar meteen door naar een supermarktje om wat te drinken te halen, Eveline begint meteen al met ‘ijs ijs ijs’ als we de winkel binnen lopen. Dus ach ja dan ook maar een ijsje, het is vakantie. Dat wordt afkicken straks…

Het resort waar we zitten is weer prachtig, ruim opgezet met een zeer mooie tuin. We zien hier dan ook veel meer dieren dan in het Manual Antonio Park. Ze hebben in Costa Rica vier verschillende soorten apen, drie hebben we al gezien alleen de doodshoofdaapjes (central american squirrel monkey) nog niet. Deze zouden we zeker zien bij Manual Antonio, maar in het park geen aap gezien (wel de brulaap gehoord). Gelukkig komt in het resort alles voorbij. Doodshoofdaapjes en zwarte aapjes met witte hoofdjes (white-headed capuchin monkey). Groepen van wel dertig tot veertig aapjes, die hier voorbij trekken.

Ook zien we hier de agoutis (soort grote marmot\rat) weer, dit keer met een nest met drie jongen. Ook kolibries en hagedisjes zijn hier te zien. De aapjes zijn favoriet bij Eveline, ze wordt er helemaal wild van. Ze rennen over de daken van de huisjes. De doodshoofdaapjes zijn super speels en gaan dan ook te keer als een gek. Het blijft mooi om de aapjes zo door de bomen heen te zien slingeren, sommige storten zich gewoon naar beneden van tak naar tak meters overbruggend. De kamikaze aap onder de aapjes.

Eveline heeft maar een kort slaapje gehad vanmorgen, dus die haalt het avondeten niet. We laten vanavond ons avondeten op het terras van ons appartement bezorgen, en genieten van alle dierengeluiden op de achtergrond. Oh ja, Eveline kent ook weer een paar nieuwe woordjes. Waaronder het woordje ‘dood’, Henriëtte zei een keer bij een dier ‘die is hartstikke dood’. Dus nu zijn veel diertjes dood… 

Op de hoogte
Donderdag 18 september 2014. Los Quetzalles, Costa Rica.

We ruilen vandaag klam en heet in voor hoog en koel. Het is ongeveer tweeëneenhalf uur rijden naar onze volgende bestemming. Het is een erg mooie rit, zodra we van de kust de bergen inrijden is het een erg mooie route. De wegen zijn erg netjes en zowaar voorzien van een mooie asfaltlaag, soms mist er wat belijning. Maar ach je kan niet alles hebben. Ik zag vandaag zowaar een bordje met daarop een tankstation in de buurt (de afstand stond er niet bij), dat is best bijzonder aangezien de bordjes vrij schaars zijn hier. Soms wordt er aangegeven dat er een scherpe bocht komt, maar die bordjes zijn geheel willekeurig geplaatst. In Nederland heb je het andere uiterste, daar is voor werkelijk alles een bordje.

We rijden op een gegeven moment op 3340 meter hoogte, dat is best wel hoog! Zeker als je in acht neemt dat de hoogste doorgaande weg in Europa op 2800 meter hoogte ligt. Vorig jaar reden we over de hoogste doorgaande weg van de VS over zo’n 3800 meter, daar was het een stuk kouder. Hier geen sneeuw gezien, alles groen. Veel uitzicht hadden we niet omdat we door de wolken reden. Ik las ergens dat hier regelmatig auto’s van de weg af rijden in verband met dichte mist en harde regen in combinatie met slechte inhaal manoeuvres. ‘Perhaps the most infamous road in Costa Rica is the Cerro de la Muerte, or 'Mountain of Death'. Every year, cars plunge over the side of this twisty, foggy mountain highway, often while driving in heavy rain, or after trying to pass a slow vehicle and ending up face-to-face with an oncoming truck. The key to driving this otherwise delightful road is to leave early in the morning’. Dat verbaast me niets, soms hou je je hart vast. Eén keer ging het bijna mis van de week toen een klein vrachtautootje een grote vrachtauto in ging halen zonder enig zicht. Vol in de remmen en de tegenligger uitwijken, ze konden erom lachen… Overigens snap ik het ook niet helemaal. Bij een gemiddelde Costaricaan is alles lekker rustig aan, maar zodra ze in een auto stappen worden het snelheidsmaniakken.

Na deze geweldige rit komen we aan bij ons resort dat op 2400 meter hoogte ligt. Dit merk je al vrij snel als je hier een wandeling gaat maken, dat zijn wij Hollanders niet gewend. Wij leven op min zes meter, dus dat is even acclimatiseren. We doen een wandeling naar een watervalletje en gaan weer terug. Ik laat me nog even fotograferen voor een brochure voor ‘dragen op reis’. Overigens ideaal een goede drager! Daar hebben wij al heel veel plezier van gehad, we hebben er drie bij ons (waarvan één ringsling) en goed gebruikt. We hebben ook een lichtgewicht buggy bij ons. Dit is ook een ideaal ding maar tijdens deze vakantie niet echt nodig geweest, kan gelukkig thuis ook goed gebruikt worden. Verder zijn we erg loom en doen we verder niet zoveel, waarschijnlijk de hoogte waar we niet aan gewend zijn. Het is hier overigens echt prachtig! Heel anders dan wat we tot nu toe gezien hebben. Echt in de bergen met een stromend riviertje en prachtig groene berghellingen. Ook het resort zelf is prachtig met een mooi aangelegde tuin met watertjes, theehuisjes en terrasjes. We zijn blij dat we deze stop nog gemaakt hebben op weg naar San Jose. 

Prettig verblijf in een prettig land
Vrijdag 19 september 2014. San José, Costa Rica.

We nemen vanmorgen afscheid van deze prachtige locatie, een genot voor alle zintuigen. Het kabbelende riviertje, het zonnetje dat door de bomen heen schijnt, de mooie bloemen en planten, de vele forellenvijvertjes en de vele kolibries die hier rondvliegen. We zien zowaar ook nog een quetzal, een kleurrijke vogel die hier voorkomt. We hebben hem ook al even mogen bewonderen in Monteverde, maar ook hier is de vogel moeilijk te fotograferen.

We doen iets langer over de rit dan de navigatie in eerste instantie aangaf. De laatste dertig kilometer is dwars door San Jose, lekker chaotisch. De navigatie stuurt me ook dwars door het centrum, blijkbaar de kortste route. Je moet hier mensen, dieren, brommers, auto’s, vrachtauto’s, bussen, mannetjes die prullaria willen verkopen en kuilen ontwijken. Gelukkig komen we zonder kleerscheuren aan bij ons laatste hotel dat dichtbij het vliegveld ligt. Morgen vertrekken we weer naar huis, eerst naar Panama en dan door naar Amsterdam. We hoeven morgen pas tussen twaalf en één weg, dus rustig aan.

We eten nog even heerlijk in een Italiaans restaurant in de wat chiquere buurt hier. We zitten ook in een resort dat ‘Terras de Golf’ heet, dus we kunnen ook nog even golven als we dat zouden willen. We hebben van de gastvrouw een upgrade gekregen voor Eveline, hebben we lekker de ruimte in bed (kingsize). Erg aardige gastvrouw die meteen weg is van Eveline. Ze wil alles voor ons regelen, alles kan en mag. We hebben op dit moment geen behoefte om nog gekke uitstapjes te maken. Maar als we zouden willen brengt ze ons overal naar toe. Weer een prettig verblijf in een prettig land.