Nogal landelijk
Donderdag 14 april 2016. Tambor, Costa Rica.

Na vier heerlijke dagen in Samara stappen we de auto weer in en rijden we naar het plaatsje Tambor. Dit is ongeveer drieëneenhalf uur rijden. Het eerste deel van de route is niet erg bijzonder, het tweede deel van de route blijkt een behoorlijk slechte (onverharde) weg te zijn.

Ongeveer een half uur voor onze eindbestemming van vandaag zijn wegwerkers bezig een nieuwe duiker onder de zandweg te plaatsen. Ze hebben een minimaal stuk ‘weg’ opengelaten om het verkeer te laten passeren. Er lopen in dit gebied weinig wegen, dus omrijden is geen optie. Vlak voor ons gaat er een (zware) geldauto overheen. Marieke vroeg zich (voordat deze auto gas gaf) al af of dat nu wel zo’n goed idee zou zijn. En inderdaad, de geldauto loopt vast en kan niet meer voor- of achteruit. Het spektakel vindt recht voor onze neus plaats. Daar staan we dan, wij kunnen ook geen kant meer op. De wegwerkers hebben gelukkig een oplossing. Met een bulldozer wordt de geldauto uit de modder getrokken en daarna gaan ze gelijk aan de gang met het vakkundig verbreden van de zandweg zodat iedereen er weer overheen kan. En hop, na een klein half uur kan iedereen die inmiddels staat te wachten weer verder.

Vlakbij het plaatsje Tambor verblijven we nogal landelijk, namelijk op een ranch van een Nederlands-Duits echtpaar. Als we aankomen beseffen we ons al snel dat het weliswaar qua natuur een mooie plaats is maar dat de ranch best wel afgelegen ligt en eigenlijk niet erg dreumesvriendelijk is. Dit zit voornamelijk in de vele op- en afstapjes, de veranda rondom de kamer zonder omheining (erg hoog dus daar kan Armin zo afvallen) en er wordt ook aangegeven niet steeds de airco te gebruiken ondanks dat het ruim 33 graden is. Er is geen zwembad… (oké, misschien zijn we een beetje verwend).

Als wij willen dat Armin overdag slaapt gaat dat gewoon veel beter in een koele kamer dus zetten we de airco toch aan wanneer dat nodig is. Na aankomst installeren we ons en leggen we Armin nog even in bed. Hij wil niet slapen en dus vertrekken we naar het strand van Tambor. Helaas valt dit strand wat tegen, Tambor zelf is behoorlijk ingedut en bestaat uit een paar hutjes, een lokale bar en een pizzeria. Voor een grote supermarkt moeten we een half uur rijden naar het plaatsje Cobano. We balen een beetje.

Die avond blijkt ons kookplaatje in de kamer niet te werken maar gelukkig mogen we wel koken op de gaspitten van de gemeenschappelijke buitenruimte. Deze ruimte is sfeervol en we zitten lekker buiten met de andere gasten (leuke New Yorkers) en de eigenaren. De Nederlandse eigenaar is open en vriendelijk, maar zijn Duitse vrouw vinden we een beetje vreemd in haar manier van communiceren en hebben we niet veel mee.

Banana Beach
Vrijdag 15 april 2016. Tambor, Costa Rica.

De volgende ochtend worden we laat wakker (half acht!) maar merken we dat Armin best wel onrustig en vermoeid is van de reisdag van gister en dus lummelen we wat rond de ranch totdat Armin weer gaat slapen. We leggen hem rond een uur of elf op bed en hij slaapt maar liefst tot twee uur. Daarna rijden we naar de surfstranden (ongeveer vijftig minuten rijden) in het zuiden (Mal Pais heet dit gebied).

We rijden op weg hiernaartoe door onze eerste rivier heen. Toch leuk! Dit durfden we gisteravond na het boodschappen doen vanuit Cobano in het donker niet aan en dat is maar goed ook aangezien de rest van deze (overigens wel kortere route) heel erg slecht is. Met onze four wheel drive is het goed te doen hoor, maar in het donker is het een slecht plan door deze bushbush te crossen.

Marieke had op tripadvisor gekeken (ondanks de slecht werkende wifi op de ranch) welke stranden wél mooi waren en zo komen we uit op Banana Beach (Santa Theresa). We vinden een mooi resort met fijne strandbedjes waar we kunnen zitten en hebben een heerlijke middag op het geweldige strand. We genieten van een prachtige zonsondergang en blijven hier eten. We kijken nog even naar de prijzen van de kamers van het resort, maar 330 USD is ons toch wat te gortig.

We besluiten wel om in plaats van de geplande vier nachten drie nachten op de ranch te blijven en een extra nacht in Manuel Antonio te boeken. We beseffen ons namelijk dat we beter voor een minder afgelegen locatie hadden kunnen kiezen. Omdat Armin overdag (zoals je al hebt kunnen lezen in de blogs) vaak nog slaapt is het fijn om zowel in de ochtend als na zijn slaapje makkelijk en in korte tijd ergens heen te kunnen al is het maar een supermarkt of strand. Leermoment!

National Park Curu
Zaterdag 16 april 2016. Tambor, Costa Rica.

De volgende dag wordt Jochem om vijf uur gewekt door het gebrul van de brulapen en het geschreeuw van de papagaaien. Dit is wel fantastisch aan deze locatie, wakker worden met de geluiden van de natuur! Marieke slaapt altijd overal doorheen maar stommelt toch op tijd uit bed om samen met Armin de apen en vogels te bewonderen. Ze zitten ontzettend dichtbij en dat is dan ook erg indrukwekkend.

Rond half acht vertrekken we naar National Park Curu, waar weinig bezoekers komen. Hierdoor schijn je heel veel dieren te zien. Als we aankomen treffen we een wat vervallen ‘bezoekerscentrum’ met wat hutjes waar kayaks worden verhuurd, een winkeltje en hele oude borden waar tours naar Tortuga Island op worden aangeboden. Er is echter alleen een oude vrouw aanwezig (die niet helemaal goed meer lijkt te zijn) en verder is er (nog) niemand op dit vroege tijdstip. Wel zien we gelijk al hele apenfamilies, neusberen en leguanen. Dat belooft wat!

Helemaal aan het begin van de toegangsroute van het park hebben we al entree betaald en hebben we een wat onduidelijke kaart van de trails in het park meegekregen. We lokaliseren de start van één van de trails en besluiten die dan maar te nemen. Wanneer we deze trail lopen valt de plattegrond op zijn plaats en pakken we nog een paar andere routes mee. Het blijkt (ondanks de vele muggen) een erg mooi National Park. We lopen door een estuarium, divers bos en komen heel veel dieren tegen (herten, apen, neusberen, wasberen, vogels en leguanen).

Na twee uur lopen zijn we weer terug aan het begin en houden we pauze op het strand. Dat is hard nodig met deze hitte. Daarna maken we nog een wandeling naar een hoger gelegen uitzichtpunt waarvandaan we Playa Curu kunnen zien. We zweten ons omhoog maar het uitzicht maakt veel goed! Onderweg komen we langs een paar verschillende huisjes waar je blijkbaar kunt overnachten en deze zien er best sfeervol en goed onderhouden uit (wel heel simpel, maar dit is echt wel een mooie plek om een nacht te zitten).

We zijn om twaalf uur weer terug bij onze ranch en leggen Armin in bed. Maar slapen doet hij niet, dus halen we hem er maar weer uit en rijden naar het (bad)plaatsje Montezuma (veertig minuten rijden). Hier eten we nog wat bij een gezellig cafeetje en gaan we naar het strand. Heel lang blijven we niet, Armin houdt het niet lang vol en wij trouwens ook niet.

Die avond vertellen we de Nederlandse eigenaar dat we de volgende dag al vertrekken in plaats van de dag erna. Hij reageert heel relaxt en vind het allemaal prima. We zitten nog anderhalf uur gezellig met hem te ouwehoeren. Zijn vrouw is er niet die avond maar blijkt de volgende dag verbaast dat we de laatste nacht niet blijven en vraagt of we klachten hebben over ons verblijf. We leggen uit dat we de ranch vooral erg afgelegen vinden liggen en dat dat voor ons gewoon niet handig is. Ze lijkt zich schuldig te voelen en we hoeven daarom ook niet voor de vier genuttigde biertjes en de gedane was te betalen. Ze vraagt ons niet een review op tripadvisor te schrijven wat ze de New Yorkers wel vroeg.