Caraibische kust
Woensdag 30 maart 2016. Cahuita, Costa Rica.

We besluiten die ochtend na een overigens lekker ontbijt (en Armin die maar een uurtje wakker was!) op de terugweg in de andere locatie van dit hotel te verblijven. Gelukkig is dat geen enkel probleem en kunnen we direct omboeken.

De auto hebben we geregeld via Peter van Dos Palmas. Hij heeft hierover contact gehad met Thrifty, en de auto wordt keurig afgeleverd. Ze bellen of ze een half uur eerder mogen komen (graag!) en zo zijn we om negen uur ingepakt en kunnen we op pad! Eerst nog maar eens pinnen want in Cahuita schijnen de ING pasjes niet te werken. Dit blijkt niet makkelijk. Van de vijf automaten werkt er één. Ook kan alleen Marieke pinnen omdat Jochem 24 uur geleden zijn daglimiet al heeft bereikt. Dat geeft wel even wat woorden en stress. Maar uiteindelijk gaan we op weg met zeshonderd Euro in cash en in het geval van nood hebben we altijd de creditcard nog.

We hebben in San José nog boodschappen gedaan bij een grote Wallmart. We gaan namelijk naar kleine plaatsen waar mogelijk vaker kleine supermercado(otjes) zijn. Aangezien we ook vaak kunnen koken halen we pasta, saus, fruit, noodles, koekjes, sap, water, koffie, olie, boter, eieren, zout etc. De basics zeg maar. Pas om twaalf uur rijden we uiteindelijk San José uit op weg naar de Caribische kust: Cahuita!

Het is ongeveer drieëneenhalf uur rijden naar de Caribische kust. Onderweg komen we door veel mooie natuur maar helaas zijn er weinig mooie plaatsen waar we even kunnen stoppen voor de uitzichten op deze route. We komen wel regelmatig restaurantjes en tankstations tegen maar we stoppen (op minder mooie plaatsen trouwens) slechts tweemaal even kort.

Omdat we Armin even de benen willen laten strekken stoppen we in een stoffig dorpje waar we hem laten spelen op een grasveldje naast een huis. De jongen die daar woont vindt ons erg interessant en komt polshoogte nemen. Of we Spaans spreken? Daar moeten we toch echt 'nee' op antwoorden. Toch weten we met handen en voeten duidelijk te maken hoe we heten, en omdat Armin steeds reageert op de kukuluku! van de haan achter het huis gaat hij een kip voor ons halen die we mogen aaien. Als we weer weggaan vraagt hij om 'money'. Ja, beetje jammer wel als je eerst denkt dat die kinderen zo lief en oprecht zijn. Aan de andere kant ook begrijpelijk, het huis was verloederd, en deze mensen zullen gewoon niet zoveel hebben als wij tenslotte. We hebben hem maar oreokoekjes gegeven. Was hij ook blij mee.

Eenmaal aangekomen in Cahuita is het niet erg moeilijk de accommodatie te vinden. Het dorpje is klein maar fijn. We verblijven in Babilonia, vier appartementen in een mooie tuin. Gelukkig zitten we in een huisje op de begane grond zodat Armin steeds kan rondrennen en spelen in de grote tuin. Het huisje heeft ook twee slaapkamers en een keuken. Zoals vaak bij dergelijke accommodaties is de keuken best goed met voldoende bestek en servies maar zijn de pannen erbarmelijk slecht. Marieke is teleurgesteld want die had eigenlijk vanavond willen koken.

We besluiten nadat we Armin eten hebben gegeven (uit een meegebracht pakje) zelf de 'noodnoodles' (van die aanmaaknoodles met water) op te eten met als dessert de eerder gekochte chocolademuffins. Daar moeten we het vandaag maar mee doen, morgen gaan we ergens een (goede) koekenpan op de kop tikken en nemen we die gewoon de hele vakantie mee. We slapen best goed, Armin wordt maar éénmaal huilend wakker. We slepen zijn bedje naar onze slaapkamer en nemen hem maar weer eens tussen ons in tot hij weer rustig is en bij ons op de kamer verder wil slapen.

Puerto Viejo
Donderdag 31 maart 2016. Cahuita, Costa Rica.

In de ochtend horen we de brulapen, het is half zes. We besluiten maar op te staan want gister lagen we er ook zeer op tijd in. Het is zo vroeg ook nog koel dus lekker om dan al op pad te gaan. Eerst gaan Marieke en Armin een rondje door het dorp wandelen. Heel ver komen we niet, om de hoek blijkt een Italiaans restaurant te zijn waar achter een speeltuin verscholen ligt (pal aan zee). Daar gaan we dus maar even spelen met een loopfietsje, de ballen en op de glijbaan. Inmiddels druipt het zweet al van het gezicht af, zo warm wordt het al!

Bij terugkomst pakken we de spullen en gaan we met z'n drieën op pad. Eerst gaan we even kijken bij de ingang van het National Park waar we gelijk al een mooie groene basilisk spotten. Dat belooft wat. We zijn echter op pad gegaan met de wandelwagen en de strandspullen dus ver komen we daar niet. We gaan terug en lopen naar het strand bij dit dorp: Playa Negra. Zwart zand en water waar goed in gezwommen kan worden volgens het boekje. Het zand was inderdaad zwart, de golven waren echter wel hoog. Na ongeveer anderhalf uur zand en zee lopen we terug naar de cabana. Armin is uiteraard heel moe maar we moeten hem toch eerst zandvrij maken voordat hij naar bed gaat. Het zit echt overal, tot in zijn oren! Na een fles valt hij als een blok in slaap voor de komende drie uur.

Marieke besluit lekker voor het huisje te gaan zitten en te beginnen aan deze reisblog. Jochem wil alvast het National Park verkennen en gaat de komende uren op pad. Hij maakt een prachtige wandeling waar hij onder andere brulapen en kapucijneraapjes spot. Ook liep er bijna een neusbeer over zijn voeten heen! Na een paar uur komt hij terug met brood en kunnen we gaan lunchen.

Na de lunch vertrekken we naar een dorp verderop: Puerto Viejo. Als we daar doorheen rijden weten we dat we de goede keus hebben gemaakt door in het slaperige Cahuita te verblijven. Veel bars, toeristen, en harde muziek. We rijden eerst even door om te kijken naar de stranden zuidelijk van dit dorp. Die zijn best mooi maar we hebben inmiddels trek en willen graag een geschikt restaurantje vinden. Geschikt krijgt een andere dimensie met Armin: niet teveel trapjes waar hij af kan vallen, geen balkons, niet te druk zodat we geen anderen tot last zijn omdat hij het ongeveer vijf minuten volhoudt in een kinderstoel of stilstaande buggy.

Uiteindelijk vinden we wat op de terugweg in... Puerto Viejo. Een restaurant waar we in de tuin (zand) kunnen zitten en Armin zich met zijn vrachtwagen en schep lang genoeg kan vermaken totdat het eten op tafel staat. We bestellen spaghetti met garnalen en blauwe kaas, garnalen in knoflook en witte wijn saus met rijst en salade en bruchetta. Armin eet een klein beetje mee maar heeft er snel genoeg van (zoals telkens met zijn avondeten de afgelopen weken). Wij eten echter heerlijk na de noodnoodles van gister en de afhaalpizza van eergister.

Daarna gaan we op pad voor twee essentiële zaken die we missen: een koekenpan en een bal. We vinden beide in de grootste supermarkt van Puerto Viejo. De pan nemen we wel mee naar huis want hij is niet goedkoop en is made in Italy. Moet wel een goede pan zijn. Als Jochem aan Armin vraagt waar mama is zegt hij 'bal'! Blijkbaar snapt hij al best veel aangezien we in de auto aan het praten waren dat ik ging kijken of er ook een bal voor Armin te koop was. Als Marieke de bal aan hem geeft is hij dan ook dolgelukkig. Weer terug in het huisje gaat hij druk spelen met de bal en krijgt hij ondertussen nog wat pasta zodat hij niet met een half lege maag naar bed gaat. Hij is inmiddels echter heel moe, waardoor hij extra druk wordt en het lastig eten geven is. Als we hem (na de tweede douche van vandaag) in bed leggen is hij dan ook nog zo hyper dat het even duurt tot hij slaapt.

Nationaal Park
Vrijdag 1 april 2016. Cahuita, Costa Rica.

De volgende ochtend worden we gewekt om vijf uur. Niet door brulapen deze keer, maar door ons eigen brullende aapje. We spelen nog even gezellig met hem in bed en besluiten op te staan en ons klaar te maken voor een wandeling in het National Park met z'n drieën. Half zeven staan we dan ook aan het begin van de trail, we zijn de vijfde bezoekers van de dag (als we terug komen staan er meer dan honderd namen in het logboek).

We zijn klaar voor een flinke wandeling met Armin in de rugdrager. We hebben water, wat broodjes met chocoladepasta, bananen en brownies mee voor onderweg. Ook hebben we het strandkleed ingepakt, de bal en een schep. Dit National Park loopt namelijk grotendeels langs de kust met veel verschillende stranden onderweg. De wandeling is echt prachtig en goed te belopen. We lopen helemaal naar de andere kant van het park en ook weer terug (een totaal van 17,5 kilometer staat er op de stappenteller! Marieke loopt zelfs op slippers, zo goed is het pad.) Onderweg komen we de mooiste stranden tegen, met wuivende palmen tegen een blauwe lucht. Het lijken net plaatjes uit een reisgids!

We komen zeker het eerste deel van de wandeling maar een handvol mensen tegen, sommige zijn begonnen aan de andere kant van de trail. We zien onderweg wat aapjes, diverse vogels, een verscholen luiaard, insecten (echt grote spinnen), een slang, eekhoorns en een paar achter elkaar aan rennende wasberen. Na een aantal stops onderweg strijken we op de terugweg neer op het mooie strand aan het begin van het park.

Inmiddels is het elf uur en zijn we wel toe aan een grote pauze. Zeker Jochem aangezien hij de gehele tippel Armin in de rugdrager heeft gedragen! Armin is zelf een deel van de route in slaap gevallen door het gehobbel! We genieten nog lekker in de warme zee, en Armin gaat uit zijn dak met zijn bal en schep. Rond twaalf uur besluiten we terug te gaan naar het huisje om Armin in bed te leggen. De rest van de middag brengen we door met luieren.

Om vijf uur gaat Marieke koken. Misschien denk je nu: 'Goh, wat vroeg'. Ja, dat dachten wij vroeger ook toen we dat de meeste Nederlandse gezinnen op de Zuid Franse camping zagen doen en die dan om zes uur scherp zaten te eten met de kids. Al onze grappen hierover (die we dus vroeger heel veel maakten tijdens het koken om half negen en het afwassen om half elf nemen we bij deze terug). Beste ouders, we begrijpen het nu. Het is namelijk gewoon een simpele optelsom.
1. Je wordt 'op tijd' of 'gewoon heel vroeg' wakker, want dat doet(doen) je kind(eren) ook plus
2. Je bent de hele dag druk bezig in de zon en iedereen heeft gewoon honger om zes uur plus
3. Sommige kinderen gaan om zeven uur naar bed (en dat is niet heel gek als ze rond zes uur of eerder wakker zijn). Nu kun je dat natuurlijk best rekken op vakantie maar dit lukt ons met Armin gewoon meestal (nog) niet. Die wordt na half zeven onhandelbaar want móe. Dus moet je om zes uur eten plus
4. Na het eten moet kind schoon in bed, dit kost allemaal tijd +
5. (Let op: dit is de belangrijkste!) Je wilt gewoon om acht uur helemaal klaar zijn en uitgezakt voor je tent/caravan/huisje/bungalow/cabana gaan zitten met bier en/of wijn. Dat heb je wel verdiend na zo'n vakantiedag!

Sloth Sanctuary
Zaterdag 2 april 2016. Cahuita, Costa Rica.

De volgende ochtend worden we allemaal weer wakker om vijf uur. Het mooie is dat Armin gewoon de hele nacht zonder kik te geven heeft doorgeslapen dus waarschijnlijk helemaal over zijn jetlag heen is.

We vertrekken al vroeg richting het zogenaamde Sloth Sanctuary. Dit is een rescue center voor gewonde, verweesde of achtergelaten luiaards. De eerste tour is om acht uur 's ochtends en daar zijn we dan ook ruim op tijd voor aanwezig. We varen een rondje in een grote kano door een mooi stukje regenwoud en spotten wat aapjes en een wilde luiaard. Armin zit op de kano in zijn rugdrager. Aangezien we een rugdrager hebben gekocht met een zonnescherm en pootjes aan de onderkant kunnen we deze ook gebruiken als stoel, erg handig dus (mocht je dit ook handig vinden, op marktplaats zijn ze te vinden voor een derde van de nieuwprijs!).

Na het boottochtje gaan we kijken naar zes luiaards die niet meer in het wild kunnen leven. De reden is dat ze bijvoorbeeld nog maar één arm hebben (geëlektrocuteerd en dus amputatie nodig), of ze zijn als baby achtergelaten door de moeder. Ze hebben dan geen moeder om van te leren hoe ze als wilde luiaard moeten leven en luiaards doen niet aan surrogaat moederschap. We komen allerlei luiaardweetjes te weten van de enthousiaste gids en gaan nog even kijken in de nursery. Hier zitten de geredde baby luiaards, echt te schattig!

Ondanks het interessante verhaal van de gids wordt het Armin inmiddels wat teveel. Hij wil rennen, rennen en rennen. Aangezien we de groep niet tot last willen zijn gaat Marieke even met hem naar buiten om steentjes te gooien (nieuwe favoriete bezigheid van Armin) en naar de aanwezige honden te kijken. Jochem lost haar na tien minuten af zodat we allebei tijd hebben een deel van de informatie over de nursery en de baby luiaards mee te krijgen.

Rond half twaalf zijn we weer terug bij ons huisje. Armin gaat na de lunch dan ook lekker slapen en Jochem gaat even in de koelte van de slaapkamer lezen en valt ook in slaap. Marieke gaat lekker met een boekje op een kleed onder een palmboom liggen. Tot ze zich realiseert dat die kokosnoten zomaar eens naar beneden kunnen vallen! Toch maar even verplaatsen al gaat dat net zo langzaam als de luiaards van vanochtend aangezien het kwik inmiddels tot ruim boven de 30 graden is opgelopen! Nadat Armin wakker is doen we niet zoveel meer, we halen wat brood en ijsjes en gaan wat spelen in een speeltuin.

's avonds maken we alle verse boodschappen op en maken omelet met courgette, paprika, ui en tomaat. Gelukkig hebben we een goede koekenpan! We gaan vroeg naar bed, want ook voor ons was het een lange en hete dag. Morgen vertrekken we naar onze volgende bestemming: Sarapique.